Winkelen tijdens de werkweek

Omdat er vandaag een aantal praktische zaken geregeld moesten worden, hadden mijn vriend en ik een dagje verlof. Omdag het allemaal wat vlotter ging dan verwacht, konden we deze namiddag op ons gemak boodschappen doen in onze favoriete Delhaize. Wat een verademing! Wat een rust! Wat een kalmte! Wat een ruimte! Geen gezigzag tussen karren door. Geen opstroppingen aan de fruit- en groetenweegschaal. Geen ellenlange files die de helft van de gangpaden in beslag nemen. En, o verwondering, geen vervelende bomma’s en bompa’s die op hun honderdduizendste gemak door de winkel slenteren en zo hun gehaaste medemens meermaals voor de voeten lopen. Nu ben ik er zeker van: de ouden van dagen gaan expres op zaterdag naar de winkel om hun werkende medemensen een hak te zetten. Jaja, het complot der derde leeftijd ontmaskerd!

Back to the future

En vandaag bevond ik mij plots weer in het gebouw waar ik ooit nachtjes doordeed met collegastudenten, zwoegend op één of ander werkje dat af moest. Deadlines zijn er om te halen met een minuut of twee overschot, daarover waren we het allemaal roerend eens. Waarom hebben ze dat anders deadlines genoemd? Of waar we die keer met gans de richting samen een opdracht maakten voor het meest gehate vak. Een opdracht die we normaalgezien in groepjes van twee moesten maken, maar niemand die daar zin in had. Klassikaal maakten we het vervelende werkje, gingen chinees halen om op te eten tussen de pc’s en dienden één oplossing in voor gans de richting (zo’n vijfentwintig personen). We kregen allemaal een zestien. Of toen midden in de nacht het brandalarm afging, terwijl wij nog in de pc-klassen zaten te werken. Een stomme pipo bekende lijkbleek dat hij per ongeluk het glas van het alarm gebroken had. Toen na tien minuten de veiligheidsdienst nog altijd niet gearriveerd was, bliezen we de aftocht wegens verregaande concentratieproblemen door het doordringende geluid van het brandalarm.

Deze ochtend nam ik de bus naar de plek die mij zo vertrouwd was om een focusvergadering bij te wonen (don’t worry, ik weet ook niet wat een focusvergadering is). En vond een gebouw dat een totale metamorfose had ondergaan. Een extra verdieping erbij, een mooi terras, een grote ontvangstruimte. Lucht, licht en moderniteit straalden mij tegemoet. Een geslaagde metamorfose, dat zeker, een onherkenbare metamorfose, dat ook. Weg waren de pc-klassen, de ietwat benauwde gangen, het kopieerapparaat waar de eerste versie van mijn thesis uitrolde. Gelukkig vond ik verspreid over bureaus her en der in het gebouw nog wat oude studiegenootjes terug. Ik voelde mij meteen weer thuis.

Interne verhuis

Deze ochtend zat dit bijzonder beknopte mailtje in mijn mailbox en in die van mijn collega’s:

De verhuis van onze afdeling zal vrijdag doorgaan. Nadere informatie m.b.t. toegewezen werkplek volgt nog.

Mayhem ensued. Qua kort op de bal spelen en doordachte communicatie kon dit tellen. Tot nu toe werd ons voorgehouden dat de verhuis (die, toegegeven, al een half jaar aangekondigd was) zou plaatsvinden op 15 januari. Hét gespreksonderwerp van de dag stond meteen vast. U kan zich het koor van misnoegde stemmen beslist voor de geest halen.

Tegen de middag kregen we het plan van de werkvloer te zien met daarop de aangeduide plaatsen. Ik moet afscheid nemen van mijn favoriete werkplek waar ik anderhalf jaar lang mij erg goed heb gevoeld. Ik verhuis naar een nieuwe plek en kom in een gloednieuw team terecht. De fysieke verhuis vind ik niet zo erg. De vorige verhuis ligt nog fris in het geheugen dat die heb ik ook zonder kleerscheuren overleefd. Ik hou eerder mijn hart vast voor de samenwerking binnen het nieuwe team. Het heeft zijn tijd nodig voordat nieuwe mensen op mekaar ingespeeld raken en ik kan niet met iedereen van het nieuwe team even goed opschieten. Ook inhoudelijk zal er binnen mijn functie het één en ander verschuiven. Omdat ik het voorbije jaar op het werk echt mijn draai had gevonden, heb ik wel een beetje schrik dat de verandering een achteruitgang zal zijn.

Maar goed, stilstaan is óók achteruitgaan, zeker? Ik wil niet al op voorhand negatief staan ten opzichte van de veranderingen, dus probeer ik er het beste van te maken. Omdat ik morgen en overmorgen niet op het werk ben, heb ik meteen de koe bij de horens gevat. Twee kartonnen dozen volgeladen met al mijn papieren rommel en de rest weggegooid. Ik heb mij helemaal kunnen uitleven in het weggooien. Al geef ik ruiterlijk toe dat het weggooien van werkgerelateerde rommel mij iets beter ligt dan het weggooien van privérommel (vandaar de hoop nog steeds onuitgepakte dozen in onze logeerkamer).

Het worden spannende tijden.

Verloren maandag

Echt wel. Niks nuttigs gedaan op het werk. Te vaak gestoord door mensen die mij lastig kwamen vallen met pc-futiliteiten en bijna de ganse dag verprutst aan het updaten van een site waarvan ik dacht dat het updaten maar een uurtje of zo zou duren. Ik geef de schuld aan mijn kraaknieuwe versie van Dreamweaver. De helft van de pagina’s werden opeens niet meer aangepast, terwijl ik wel degelijk de templates die aan de pagina’s gekoppeld waren, had veranderd.

Maar! Om het einde van deze slechte werkdag te vieren, ga ik speciaal op Dikkie zijn ongelijk te bewijzen nu appelbollen eten!

Bang!

Gisteren op het driekoningenfeestje een geweldig nieuw spelletje leren kennen: Bang! Echt leuk. Het spel speelt zich af in het wilde westen en iedereen aan tafel is een bepaald karakter: sheriff, outlaw, deputy of renegade, maar niemand van de andere spelers weet welk karakter je bent. Doel van het spel: mekaar afknallen! :-) Helemaal mijn ding. Vooral omdat ik als slechte outlaw twee van de drie keer mijn als sheriff vermomde vriendje het genadeschot heb gegeven. I’m evil like that. ]:-)

En zo kwam het dat wat een feestje in mineur dreigde te worden omdat R, de oudste zoon van onze gastheer en gastvrouw, ziek was (en nog besmettelijk ook) en daardoor de andere genodigden met kleine kinderen afgebeld moesten worden, toch nog een daverend succes werd. Door de ziekte van R (die ocharme, echt wel superzielig was), waren we met net genoeg personen om Bang! te spelen. Een geweldig alternatief voor het eeuwige weerwolven, alleen jammer dat je Bang! maar met maximaal zeven personen kan spelen.

@smara: Helaas geen boon voor mij dit jaar. Maar geen erg, ik heb in de loop der tijden al genoeg bonen verzameld en volgend jaar komt er een nieuwe kans. 😉

Onveiligheidsgevoel

Ze zijn hiernaast weer druk aan het boren en het hameren in onze enige overblijvende zijmuur. Wij voelen ons niet zo echt op ons gemak (understatement). Alles wat enigzins breekbaar is of schade kan oplopen, hebben we ondertussen al verhuisd weg van de muur. Nu maar hopen dat er nog een muur staat als we straks van het driekoningenfeestje terugkomen.