Meisjeslunch

Deze middag had ik een lunchafspraak met een oud-collega bij Japanse restaurant Samouraï. De bento-lunch was naar goede gewoonte uitstekend, maar het gesprek liep niet geheel zoals ik gehoopt had. Ik had wat dieper willen ingaan op wat me de laatste maanden dwars zit, maar ik slaagde er niet in om de juiste woorden te vinden. Nochtans had ik gehoopt beroep te kunnen doen op de inzichten van mijn vriendin. Het is blijkbaar moeilijk om juist de vinger te leggen op mijn algehele gevoel van malaise. ‘t Zal wel liggen aan de donkere dagen voor Kerstmis, zeker?

Afscheid nemen is moeilijk

En mijn sinds 1 juli 2016 officieel op pensioen gestelde baas is daar het perfecte voorbeeld van. Sinds oktober zien we hem regelmatig op de werkvloer verschijnen en neemt hij zijn oude vertrouwde plekje aan zijn (nog steeds lege) bureau opnieuw in. Met engelengeduld doorbladert hij bladzijde voor bladzijde elk dossier in zijn persoonlijk archief om te triëren wat bij te houden en wat weg te gooien. Het vriendelijke aanbod van mijn kant om alles wat hij het laatste jaar niet meer bekeken had in de papiercontainer te kieperen, werd op een ongelovige blik onthaald. Wat een ketterse woorden!

Een beetje surreëel om terug te komen uit middagpauze en hem daar achter zijn bureau te zien zitten. Alsof de tijd teruggedraaid is.

Chocolade overdosis

Deze middag hadden mijn collega’s en ik nog een gaatje na een behoorlijk fletse spaghetti bij de Monk. Op aanraden van één van mijn collega’s trokken we naar Frederic Blondeel voor een chocoladedessert. Jawadde, lang geleden dat ik nog zo’n fenomenale chocolademelk gedronken heb. Dik en smeuïg van de échte chocolade (en wellicht ook wat room). De brownie die ik daarbij at, was eveneens hemels. Toegegeven, de combinatie was misschien wat van het goede teveel, wat een fameuze namiddagdip tot gevolg had. Maar wat een genot!

En zo heb ik dankzij mijn collega’s alweer een nieuwe Brusselse hotspot leren kennen. Ik ga zeker nog eens terug gaan om een doosje pralines te kopen.

Brandjes blussen

Vorige woensdag moest ik in Vilvoorde zijn voor een opleiding. Niet zomaar een opleiding, maar een heuse cursus brand blussen. Sinds een tijdje ben ik zonevrijwilliger op het werk, wat inhoudt dat ik bij evacuatie mijn collega’s en andere aanwezigen in het gebouw naar de dichtsbijzijnde nooduitgang begeleid, controleer of er niemand is achter gebleven en achteraf op het verzamelpunt de namen van de aanwezigen noteer. Als zonevrijwilliger is deze opleiding een verplicht nummer. Niet dat je mij hoorde klagen: als kind had ik wat pyromane trekjes (die één keer uit de hand liepen waardoor ik per ongeluk onze wei heb afgebrand) en ik keek er dus geweldig naar uit voor de eerste keer in mijn leven een brandblusser ter hand te kunnen nemen.

Alvorens ik aan het brand blussen kon beginnen, moest ik eerst nog ter plekke geraken. De cursus vond plaats op een godverlaten plek in Vilvoorde. Dat betekende overstappen in het ijskoude Schaarbeek, ongelooflijk veel vertraging (het treinverkeer lag volledig in de knoop door problemen met de seinen in Brussel Zuid) trotseren, vanaf Vilvoorde station een bus naar de Medialaan nemen en vervolgens in de ijzige kou nog een kwartier stappen om de brandweerkazerne te bereiken waar de opleiding plaats vond. Uiteindelijk was ik een dikke tien minuten te laat voor de opleiding. Mijn mede-cursisten, gezellig op elkaar gepropt in een klaslokaaltje in een vrachtwagen (!) waren net begonnen aan de theorielessen. Gelukkig druppelden er na mij nog volk binnen.

Na de theorie (erg interessant en eigenlijk basiskennis die iedereen zou moeten beheersen ), volgde de praktijk en mocht ik een frietketelbrandje blussen met een natte dweil en een poederblusser uitproberen. Ik kon mijn geluk niet op. We eindigden de opleiding met een beetje spektakel, want dit gebeurt er dus als je water op een frietketel gooit:

Toppunt van ironie: terwijl ik in Vilvoorde samen met vijf collega-zonevrijwilligers brandjes bluste, vond in ons gebouw de jaarlijkse brandoefening plaats. In de twee jaar dat ik zonevrijwilliger ben, heb ik bijgevolg nog geen enkele keer een evacuatie-oefening meegemaakt. In 2015 werd de oefening afgelast wegens de terrorismedreiging en dit jaar zat ik dus in Vilvoorde. Hopelijk volgend jaar beter!

Eén ding staat vast: dit was de beste en meest relevante cursus in járen!

Lunch met een oud-collega

Denk dat het ondertussen al een jaar op twee geleden was dat we elkaar nog eens gezien hadden. Om de één of andere reden kwam er altijd iets tussen onze geplande afspraken (de laatste keer zelfs een gebroken hand, stel je voor).

Ditmaal zat echter alles mee. Hij had geen gebroken botten en ik geen dringende vergaderingen die roet in het eten konden strooien. We hadden allebei weinig tijd om wille van de drukke eindejaarsperiode verkozen we een snelle hap. En wat smaakt dat beter dan een noedelsoepje?

Tot mijn grote verbazing had mijn oud-collega nog nooit met stokjes gegeten. En dat voor iemand die de vijftig al gepasseerd is! Verder was hij nog geen haar veranderd (of toch: die haren waren ondertussen verrassend grijs geworden). Nog altijd even intelligent en welbespraakt.

We namen afscheid met de wederzijdse belofte geen twee jaar te wachten met een nieuwe afspraak.

Cocktailparty, Episode V

Naar wat ondertussen een stevige jaarlijkse traditie is geworden, organiseerden mijn vriend en ik een cocktailparty voor de collega’s van mijn werk. Alvorens in de drank te vliegen, gingen we met een tiental personen eten in de Himalaya. Er zijn slechtere manieren om de avond in te zetten dan met een heerlijke portie Indian Food.

Bij het eten werden voornamelijk non-alcoholische dranken gedronken, kwestie van ons wat te sparen voor de cocktails nadien. En jawel, mijn collega’s hebben zich weer van hun beste kant laten zien. Een paar flessen sterke drank zijn zelfs helemaal leeg geraakt. En de splinternieuwe fles gin die ik had gekocht, is gewoon bijna leeg. In totaal waren we met meer dan twintig personen, een feestelijk groepje!

Gelukkig was er ditmaal niemand ziek en bleven mij nachtelijke schrobpartijen bespaard, maar ik ben er vrij zeker van dat de nieuwe vriendin van mijn collega zich vandaag iets minder goed zal voelen. Kwestie van meteen een goeie indruk na te laten bij de collega’s van haar vriend. 😉 Deze editie zal ongetwijfeld de geschiedenis ingaan als de eerste cocktailparty waar er traantjes vloeiden. Mijn iets boven haar theewater zijnde collega had het moeilijk met de dood van Leonard Cohen, in combinatie met de verkiezing van Donald Trump. Een paar dikke knuffels later ging het al wat beter.

De party werd afgesloten om vijf uur ‘s nachts, nadat we rond half vijf een tevergeefse poging gedaan hadden een taxi te pakken te krijgen voor mijn twee vrouwelijke collega’s. Uiteindelijk was het makkelijker om gewoon de allereerste trein te nemen.

Alweer een topeditie!

Samuel in the clouds

Gisteren woonde ik samen met een aantal collega’s in het Vlaams Parlement een vertoning bij van de documentaire Samuel in the Clouds van Belgische regisseur Pieter Van Eecke. De vertoning werd georganiseerd door United Nations Cinema en de Vlaamse Overheid. Na ‘Before the Flood’ van Leonardo DiCaprio die ik online bekeek, voor mij de tweede Climate Change film in minder dan een week tijd.

Samuel in the Clouds heeft hetzelfde thema als Before the Flood, maar de aanpak is radicaal verschillend. Samuel in the Clouds focust op het hoofdpersonage Samuel, wiens familie al generaties lang werkt op de flanken van de berg Chacaltaya in de Andes in Bolivia. Samuel bediende vroeger de skilift op de hoogste skipiste ter wereld, maar door de oprukkende klimaatverandering verdwijnt de eeuwenoude gletsjer en wordt skiën onmogelijk. Toch blijft hij koppig naar ‘zijn’ berg trekken, in de hoop dat de sneeuw ooit zal weerkeren.

De traag voortkabbelende film beklijft door de prachtige beelden. Al miste ik een beetje duiding bij sommige fragmenten. Doordat de focus zo erg op Samuel lag, bleven andere nevenpersonages, die ongetwijfeld ook een interessant verhaal hadden, onderbelicht. De houding van Samuel, die koppig blijft doen alsof er niets aan de hand is, terwijl hij elke dag de gletsjer kleiner ziet worden, kan dienen als een metafoor voor de mensheid in het algemeen. Het is immers veel gemakkelijker die hele klimaatverandering te negeren dan de noodzakelijke wijzigingen door te voeren om de catastrofe af te wenden. Dat de film volledig in het Spaans gesproken werd, was voor mij natuurlijk een extra meerwaarde.

Het overheersende gevoel dat ik overhield na het bekijken van beide klimaatfilms was moedeloosheid. Het lijkt er, ondanks de klimaatakkoorden van Parijs, niet op dat het de goede kant uit gaat met onze planeet. Zelfs als we nu alle zeilen bij zetten. Die gesmolten gletsjers zullen nooit nog in hun oorspronkelijke toestand terug keren. En binnen een aantal jaren zal de prachtige ijsbeer ongetwijfeld uitgestorven zijn.

Het debat dat na de voorstelling van de film volgde, was dan ook rondom surreëel te noemen. De mensen aan tafel deden hun best om te laten uitschijnen dat het allemaal wel goed zou komen. Vooral de tussenkomsten van Victor Dries, milieu-adviseur van minister Homans deden mij het ergste vrezen. Als we allemaal maar een beetje minder vlees zouden eten en wat meer de fiets zouden nemen, zou het allemaal wel in orde komen. Ik denk dat we het stadium van “alle beetjes helpen” al lang voorbij zijn. Er is nood aan drastische en onpopulaire maatregelen op grote schaal. Al weet ik goed genoeg dat er geen enkele politicus in Vlaanderen genoeg haar op de tanden heeft om zulke maatregelen te nemen. En dan nog, wat kunnen wij als minilandje doen als de rest van de wereld niet volgt? De enige positieve evolutie die ik zie, gebeurt momenteel in China, waar men wel massaal in hernieuwbare energiebronnen begint te investeren. Die Chinezen moeten natuurlijk wel, want in hun steden kan niemand meer adem halen.

Na het meest tenenkrullende debat aller tijden, kon ik een glaasje wijn om dit alles door te spoelen wel gebruiken. Spijtig dat het slechte wijn was.

Het officiële verslag van deze avond vinden jullie hier. Applaus voor de verslaggever die iets zinnigs van het debat wist te maken.

<3 Ramen

Omdat een korte werkweek in combinatie met veel afwezigen om wille van de herfstvakantie het ideale moment is om met de wél aanwezige collega’s een noedelsoepje te gaan eten!

London: Tweede conferentiedag, Tate Modern en The Winter Garden – 18 oktober 2016

Ontbijt lekker, blablabla, you know the drill by now. 😉

Benieuwd naar wat deze tweede conferentiedag voor ons in petto zou hebben! De eerste keynote was meteen een schot in de roos: de Head of Innovation Development van de Britse Government Communications Headquarters (een inlichtingendienst die zich bezighoudt met informatiebeveiliging en signals intelligence) kwam uitleggen hoe de Britse inlichtingendienst stapsgewijs steeds meer voor open source koos. Als je uitdrukkelijk instructies krijgt om de spreker op het podium niet te fotograferen en zijn echte naam ook nergens vermeld wordt, dan weet je dat het serieus is… Goeie spreker met een boeiend verhaal. Het promopraatje van Zalando daarentegen was om snel te vergeten. Gelukkig wist de laatste keynotespreker van de ochtend, Cory Doctorow van de Electronic Frontier Foundation, wel te begeesteren. Hij bracht een fantastische talk doorspekt met persoonlijke anekdotes. Wat een begenadigd spreker!

Na de pauze (mét koekjes!) woonde ik nog twee talks bij. De eerste (Making community decisions without consensus) kon mij nog wel boeien, maar bij de tweede voelde ik mijn aandacht verslappen. Tijd voor het middagmaal met alweer heerlijke kleine kommetjes met lekker én gezond eten. Dit lunchconcept verdient navolging! Tijdens de lunch gingen we even langs bij de mannen van de iText booth, omdat Bruno Lowagie, de drijvende kracht achter iText, me facebook-gewijs gevraagd had zijn medewerkers de groeten te doen, terwijl hij aan de andere kant van de aardbol vertoefde. Deed me terugdenken aan een gelijkaardige vraag van een kameraad toen we in op Hack in the Box in Kuala Lumpur waren.

Na de heerlijke lunch liet ik mijn vriend (alweer) achter en nam ik de metro naar Embankment voor een schitterende wandeling over de Golden Jubilee Bridges, langs de Thames, over de Millennium Bridge naar Saint Paul’s Cathedral. Saint Paul’s Cathedral is mijn favoriete gebouw in Londen (ja, zelfs nog meer dan The Shard) en het leek wel alsof de zon speciaal voor mij de koepel met prachtig herfstlicht omhulde. Een droom voor amateurfotografen. Ik was oorspronkelijk van plan om Saint Paul’s Cathedral te bezoeken, maar de hoge kostprijs voor een ticket hield me tegen. Per slot van rekening had ik de kathedraal al twee keer eerder bezocht (één keer vlak na de restauratie) en had ik meer zin om buiten rond te lopen en te genieten van het mooie weer.

Ik stak de Millennium Bridge opnieuw over naar het Tate Modern, omdat ik graag het Switch House, het nieuwe bijgebouw van Tate Modern, wilde bezoeken. Tip voor Londen reizigers: een groot deel van de collectie van Tate Modern is gratis te bezoeken en ook van het uitzicht vanaf de tiende verdieping het Switch House kan je gratis genieten. Een ideale plek om van Londen te genieten en één van de weinige plekken waar er geen vervelend glas is dat je van het uitzicht scheidt. Het openlucht terras loopt helemaal rondom het nieuwe gebouw, dus je krijgt een 360 graden uitzicht op Londen. Dat dit één van de beste plekken is om Saint Paul’s Cathedral in volle glorie te bewonderen, was een fijne bijkomstigheid. Al had ik wel medelijden met de bewoners van de ongetwijfeld peperdure flats vlakbij. Al die bezoekers konden zonder moeite binnen kijken in hun chique appartementen. Bye, bye, privacy.

Het uitzicht was zo prachtig dat ik me er moeilijk van kon losrukken en ik besloot drie verdiepingen lager iets te gaan drinken in het restaurant. Ik bestelde me een (duur) glaasje wijn en zette me op een barkruk om nog wat verder te genieten. Terwijl ik daar zat, kreeg ik bericht van mijn vriend dat er op Oscon alweer drank en hapjes te krijgen waren. Het zou mij vanaf Tate Modern minstens drie kwartier kosten om metrogewijs terug te keren naar het Hilton Metropole Hotel, maar ik hoopte dat er tegen dan nog wat hapjes over zouden zijn.

Ik arriveerde pas om 19.15u in het Hilton, net op tijd om nog wat hapjes en een paar interessante ignite talks mee te pikken. Fijn concept, die ignite talks: elke spreker kreeg vijf minuten om zijn of haar punt te maken, waardoor de kans dat je je begon te vervelen nihil was. Ik onthou vooral drie vrouwelijke bijdrages:

The secret lives of chairs: A journey along the global supply chain door Yuelin Li: dat me, onbedoeld, aan het denken zetten over de ecologische impact van onze geglobaliseerde economie.
How to flourish in an age of digital distraction door Anastasia Dedyukhina: een talk over digitale detox, interessant, maar niets voor mij, ik ben zowat vergroeid met mijn smartphone en zorg dat ik altijd een externe batterij bij heb, om toch maar te vermijden dat ik zonder zou vallen.
Lessons I learned from the plate in my skull door Denise Jones: een prachtig verhaal vertelde over revalidatie na een zwaar ongeval. Boeiende dame.

Helaas was ik net te laat om nog een tweede drankje mee te pikken en de hapjes die ik te pakken gekregen had, volstonden niet als avondmaal. Ik zocht via tripadvisor een restaurant in de buurt om nog iets kleins te eten. Zo kwamen we terecht in het fenomenale The Winter Garden, de binnentuin van het poepchique Landmark Hotel. Een locatie die ik nooit gevonden zou hebben, mocht ik aan digitale detox doen. Echt fenomenaal, sfeervol verlicht, met hoge palmbomen en live pianomuziek. De dienster keek eerst een beetje ongelukkig toen we aangaven enkel iets kleins te willen eten, maar na wat aandringen, kregen we toch een tafeltje toegewezen. Mijn vriend en ik bestelden allebei een voorgerecht. Zowel de Sint-Jacobsvruchten als de gemarineerde zalm waren heerlijk. Natuurlijk kon ik het niet laten toch nog een dessert te nemen. De sticky toffee pudding was de kers op de taart van een mooie dag.

London: Eerste conferentiedag, The Regent’s Park en Primrose Hill – 17 oktober 2016

Vroeg uit de veren om op tijd op de OSCON conferentie in het Hilton London Metropole Hotel te zijn. Opnieuw enorm genoten van het English breakfast in ons hotel. Een wandeling van een kwartier later, konden we ons aanmelden voor de conferentie.

Blijven me vooral bij: de talk ‘Using open to drive change’ van Liam Maxwell van de UK overheid en de leuke talk van drie Australiërs die allerlei games ontwikkelden gebruik makend van de open data die de Australische overheid ter beschikking stelt.

Een lunch voorzien voor zo’n uitgebreid aantal deelnemers is altijd een uitdaging, maar de cateraar die ingehuurd werd, wist duidelijk van wanten. Aan de lopende band bracht de bediening kleine kommetjes met warme gerechten aan die onder een lamp geplaatst werden om ze warm te houden. Zo kon ik genieten van een heerlijk zalmgerecht met rijst en noedels met kip. Met nog wat chocoladetaartjes als dessert. Een conferentie waar de catering in orde is, is een goeie conferentie. 😉

In de namiddag hield ik het voor bekeken en liet ik mijn vriend achter in het Hilton Hotel om zelf de omgeving te verkennen. Het weer was echt schitterend. Warm en zonnig, ik zweette mij te pletter in mijn nieuwe winterjas van Jack Wolfskin. Wie had gedacht dat eind oktober nog zulke warme temperaturen in petto zou hebben!

Op aanraden van een collega liep ik naar de Marylebone wijk. Een leuke buurt met typisch Engelse rijtjeswoningen. Al wandelend kwam ik terecht in het prachtige The Regent’s Park. Ik was zo onder de indruk van dit mooie park dat ik er veel langer bleef hangen dan gepland. Het wemelde er van de dieren: tientallen reigers, duiven, eenden, zwanen, ganzen en natuurlijk squirrels. Al die dieren waren duidelijk gewend door mensen gevoerd te worden, want schuw waren ze allerminst. Ik genoot erg van de mooie herfstkleuren en de prachtige waterval op het eilandje met de Japanse tuin in het midden van het park.

Nadat ik het park vanuit elke mogelijk invalshoek in beeld gebracht had, wandelde ik verder naar Primrose Hill, een tip van een tweede collega die een tijdje stage had gelopen in Londen. Vanaf Primrose Hill heb je een prachtig uitzicht op de skyline van Londen. Alleen was ik er door mijn getreuzel in The Regent’s Park net te laat om de skyline van Londen in optimaal avondlicht vast te leggen. Spijtig genoeg begonnen iets voor zes uur dikke wolken samen te pakken die de mooie avondzon aan het zicht onttrokken. Rond 18u gingen de hemelsluizen open en dat terwijl ik nog een dik half uur wandelen verwijderd was van Hilton London Metropole.

Ik zocht snel op wat het dichtstbijzijnde metrostation was, maar ik was blijkbaar in een metrostation-arme buurt beland, want de dichtstbijzijnde metro was minstens een kwartier stappen. Dan kon ik even goed doorbijten, mijn regenjas bovenhalen en de regenhoes over de rugzak van het fototoestel trekken. Gelukkig was ik voorzien op wisselvallig weer.

Na een natte wandeling dropte ik mijn natte jassen en rugzak in de vestiaire en kon ik met een glaasje schuimwijn klinken op de hereniging met mijn vriendje. Het was matig enthousiast over de inhoud van de conferentie, gelukkig werd dit gecompenseerd door een overdaad aan lekkere hapjes en drank. We deden verschillende standjes aan en kregen overal goodies toegestopt, vooral stickers, maar ook een O’Reilly kleurboek en we slaagden erin zelfs een paar t-shirts buit te maken.

We bleven op de receptie rondhangen tot ze geen drank meer schonken. Gelukkig was de regenvlaag ondertussen voorbij en hielden we het droog op onze wandeling terug naar het hotel.

Yet Another Blog

Life on my side

werk