werk

Afterwork en risotto

Twee dagen na mekaar op stap met de collega’s, is dat decadent of gewoon goeie teambuilding? Qua deelnemers zat er trouwens weinig overlap tussen beide afterwors, wat maakte dat de gesprekken over totaal andere onderwerpen gingen. Mijn collega’s en ik maakten het onszelf trouwens gemakkelijk: eerst wat flesjes cava met hapjes in het Muntpunt Grand Café en vervolgens heerlijk risotto bij Ricotta & Parmesan. En ja, beide etablissementen passeerden al wel vaker op deze blog, maar originaliteit is soms overroepen. Niets mis met tradities in ere houden!

De risotto met truffel en prosciutto die mij ontzettend goed gesmaakt heeft:
IMG_7834

Uitwuifdrink

Dinsdagnamiddag stopten mijn medewerkers en ik allemaal stip om 16u met werken. We hadden immers belangrijkere dingen te doen: afscheid nemen van onze lieve collega die een jaar onbetaald verlof neemt om de wereld rond te reizen. Zo jaloers, zij doet waar ik alleen maar van kan dromen. Want laten we eerlijk zijn, in mijn huidige job is een jaar onbetaald verlof nemen echt geen optie. Maar goed, ze heeft altijd keihard gewerkt en ik gun haar dit sabbatjaar uiteraard van harte. Voor de gelegenheid waren ook een collega in ziekteverlof, herstellende na een operatie, en onze pas gepensioneerde collega komen opdagen. Fijn dat zij er ook bij waren!

Omdat we onze collega niet zomaar wilden laten vertrekken zonder een officieel uitwuifmoment, trokken we samen naar Au Bassin om gezellig iets te drinken en meer te vernemen over haar plannen. Toegegeven, de cava daar viel wat tegen, maar gelukkig maakte de Moscow Mule veel goed. Mijn collega en haar man starten hun reis in Mali om vervolgens nog een paar andere landen in Sub-Sahara-Afrika te bezoeken. Ze kozen specifiek Mali als hun eerste bestemming uit omdat mijn collega daar een Foster Parent kindje heeft. Ze is van plan van met een grote valies vol met spullen naar daar te trekken, die daar achter te laten en verder te reizen met de rugzak. Had ik al gezegd dat mijn collega super cool is?

Na twee drankjes begon iedereen honger te krijgen en zakten we met een coalition of the willing af naar Menma voor een lekkere kom ramen. Een aantal van mijn collega’s hadden nog nooit ramen gegeten. Tss, en dat in 2020! Gelukkig viel mijn favoriete fastfoodgerecht bij iedereen in de smaak, ook bij de wat moeilijkere eters. Dat flesje saké erbij was dan ook de kers op de taart.

IMG_7825

IMG_7826

Ik weet nu al dat ik mijn collega heel erg ga missen. Ze was altijd de rust zelve en was ook de meest ervaren persoon in mijn team. Bij wie ga ik nu terecht moeten met al mijn vragen? Aan de andere kant ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat een jaar zo voorbij is. Twee keer met mijn ogen knipperen en ze zal al terug zijn. 😉

Tomaten op de Ultimas

Het was een zeer bewogen editie van de Ultimas dit jaar. Eentje die ook onze minister-president ongetwijfeld niet licht zal vergeten, want de tomaten vlogen hem letterlijk om de oren. En ik vermoed dat onze minister-president ook niet zo blij was met het feit dat Walter Swennen, winnaar van de Ultima Beeldende Kunst zijn prijs wegschonk aan de PvdA. Luc Tuymans, winnaar van de Ultima voor Algemene Culturele Verdienste was dan tenminste nog zo beleefd om zijn prijs te schenken aan het culturele project Let’s Go Urban, een urban dansstudio in Antwerpen. Beide heren lieten trouwens anderen in hun plaats opdraven.

Wat het mij het meest zal bijblijven, zijn de scheldwoorden die de minister-president naar zijn hoofd geslingerd kreeg, waarmee de roepers voor mij toch wel een grens overschreden. Je mag het oneens zijn met iemands beleid en dat voor mijn part heel erg duidelijk maken. Maar laten we het toch proberen een beetje beschaafd te houden. Door met dingen te smijten en mekaar de huid vol te schelden, raak je nergens. Een ludieke actie om het ongenoegen van de sector te uiten was mijns inziens veel sterker geweest. Die kleine minderheid die het nodig vond scheldwoorden te hanteren, blonk niet meteen uit in creativiteit en deed door hun gedrag de deur van de dialoog dicht. En als er één ding belangrijk is in tijden van polarisatie dan is het wel met elkaar blijven praten.

Maar allez, de vele leuke babbels op de receptie achteraf toonden aan dat de cultuursector zelf voor het merendeel uit sympathieke en hartelijke mensen bestaat. En ik had de gelegenheid om één van mijn collega’s wat beter te leren kennen tijdens de lange nachtelijke rit in de wagen van Brugge naar Leuven. Chapeau voor onze bob van dienst die de hevige stortregen als een echte super woman trotseerde.

PS: Favoriete moment van de avond: de samenzangsessie onder de deskundige begeleiding van Allez, Chantez! die de Ultima voor cultureel ondernemerschap wonnen.

VIAA is dood, lang leve meemoo!

Ok, 11 februari is misschien wat laat om nog een nieuwjaarsreceptie te houden, maar er was alleszins een goeie reden om een feestje te bouwen: het Vlaams Instituut voor Archivering, dat jarenlang gebukt ging onder het moeilijk uitspreekbare acroniem VIAA, vervelde zich die tot het veel makkelijker uitspreekbare meemoo, Vlaams Instituut voor het Archief. Het oranje werd bedankt voor bewezen diensten, meemoo koos voor een fris groenblauw kleurtje als nieuwe look.

En daar werd uitgebreid op geklonken in het STAM in Gent. Heel leuk om zoveel oude bekenden tegen het lijf te lopen en herinneringen op te halen aan de tijd dat ikzelf nog volop met digitalisering bezig was. Ondertussen ruilde ik de bits en de bytes in voor bakstenen, maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds een dikke boon heb voor mijn oude liefde. 😉

 

 

Ontmoetingsmoment in Alden Biesen

Gisteren organiseerden mijn collega’s en ik een ontmoetingsmoment in Alden Biesen. En ik moet zeggen, mijn collega’s hadden alles tot in de puntjes voorbereid. Het onthaal met brunch werd door iedereen erg geapprecieerd (sommige collega’s moesten helemaal uit West-Vlaanderen naar Alden Biesen komen, dus wilden we hen een beetje in de watten leggen) en de rest van de dag verliep perfect volgens schema. De pauze met een glaasje om te klinken op het nieuwe jaar en wat dessertjes om de gaatjes te vullen, was de perfecte gelegenheid om wat ervaringen uit te wisselen tijdens een informele babbel. Hopelijk hebben de aanwezigen er een even goed gevoel aan overhouden als ikzelf.

IMG_7448

IMG_7449

IMG_7450

Brafa!

Toen een collega vroeg of ik donderdagavond zin had om mee te gaan naar Brafa, twijfelde ik. Ik had nog bergen werk en na 17u krijg ik meestal het meeste werk verzet. Na 17u zijn immers de dagelijkse vergaderingen achter de rug en kan ik in alle rust beginnen aan het beantwoorden van e-mails, ondertekenen en nalezen van documenten. Maar hey, de boog kan niet altijd gespannen staan en kunst prikkelt de hersenen. Dus sloot ik mijn computer stipt om 17u af en trok ik met mijn collega’s naar Tour & Taxis.

IMG_7290

IMG_7291

Een kleine selectie van kunstwerken die mij aanspraken:

IMG_7287

IMG_7288

IMG_7292

Roger Raveel:
IMG_7298

Ensor:
IMG_7299

Niki de Saint Phalle:
IMG_7301

Valerius de Saedeleer:
IMG_7306

Panamarenko:
IMG_7313

Mijn absoluut favoriete werken van de Koreaanse kunstenaar Chun Kwang Young. Grote fan van zijn driedimensionale kunstwerken:

IMG_7307

IMG_7309

IMG_7311

Kattige kunst van Philippe Geluck:

IMG_7302

IMG_7303

De juwelen die ik mezelf cadeau zou doen, mocht ik heel veel geld hebben:

Een replica van een klassiek Grieks halssnoer daterend uit 1872 (cadeautip van de dag!):
IMG_7294

IMG_7295

Er waren ook kunstwerken die iets minder mijn ding waren:

IMG_7310

En als uitsmijter: de originele klauwen van Wolverine uit de film “X-Men – The Last Stand”:

IMG_7304

Een lastige lunch

Donderdagmiddag had ik een afspraak in Café Victor met een collega die sinds begin december ziek is. De eerste ziektemelding was voor een week, dus ik had niet direct iets in de gaten (in december zijn er veel mensen ziek), maar toen het ziekteverlof opeens verlengd werd tot eind januari ging er een belletje rinkelen. Ik wist dat de collega in kwestie in het verleden al eens over zijn grenzen was gegaan toen hij nog een andere job deed, maar eerlijk, ik had het echt niet zien aankomen. En ik denk dat de collega zelf er ook door overvallen werd. Gelukkig heeft zijn dokter snel ingegrepen en meteen voldoende rust voorgeschreven.

Ik voelde me een beetje gefaald als leidinggevende omdat ik helemaal geen signalen had opgepikt. Normaal merk ik het als mensen over hun grenzen gaan, maar hier ging opeens het kaarsje uit zonder voorafgaande waarschuwing. Gelukkig hadden we een fijn en open gesprek en bevestigde de collega dat hij zijn job nog steeds erg graag doet. Dat was alvast een opluchting voor mij. Zaak is nu om te bekijken hoe we dit in de toekomst kunnen vermijden, al vrees ik dat de collega zelf ook zal moeten werken aan zijn perfectionistische houding. Soms is gewoon goed, goed genoeg.