Erg genoten van de laatste Brusselse lunch voor mijn verlof, samen met mijn collega-teamverantwoordelijke. Het was de eerste keer dat we met ons tweetjes gingen lunchen en ik heb veel bijgeleerd over de taken en medewerkers van haar team. Heel verrijkend. Ik wil me namelijk zo goed mogelijk voorbereiden op mijn nieuwe functie, zodat ik vanaf 1 januari goed uit de startblokken kan schieten.
Mijn eerste werkdag van de week, was er strikt genomen maar een halve. In de namiddag werden mijn collega en ik namelijk verwacht bij het Kasteel van Gaasbeek voor de feestelijk opening van het prachtig gerestaureerde barokpaviljoen. Door al de coronamaatregelen was het een opening in beperkte kring. Uiteraard hadden we dat liever anders gezien, maar veiligheid, voor alles, nietwaar? Wel op het appèl: minister-president Jan Jambon, die zichtbaar onder de indruk was van dit prachtige paviljoen. Laten we hopen dat dat vaccin er snel komt zodat iedereen van dit pareltje kan genieten.
Snel poseren voor de foto om vervolgens de mondmaskers weer op te zetten:
Voor de mensen die het zich afvragen: het plafond was in zeer slechte staat, vandaar dat de restaurateurs ervoor gekozen hebben enkel de delen die nog redelijk bewaard gebleven waren te restaureren. Sommige afbeeldingen waren zo beschadigd dat er veel fantasie nodig zou zijn om deze te reconstrueren.
Het was ook genieten van de heerlijke mini-gebakjes van Jan Andries en de verse aardbeien van Van Hassel. Al was het duidelijk dat iedereen zich wat onwennig voelde op deze anderhalve meter receptie… Wel leuk om een aantal oud-collega’s terug te zien die onlangs met pensioen gegaan zijn en speciaal voor de gelegenheid naar Gaasbeek waren afgezakt.
Dankzij mijn lieve collega die bob speelde, kon ik zelfs genieten van een heerlijk glaasje schuimwijn (of twee).
Oorspronkelijk zouden mijn vier Leuvense vriendinnen en ik elkaar op woensdag 8 juli zien voor een avondlijke wandeling in Wijgmaal, waarop ik de aanwezigen zou trakteren met champagne om mijn promotie te vieren. Helaas, het slechte weer (wandelen in de regen is niet tof) noopte ons tot uitstel en we prikten donderdag 16 juli als datum voor een rain check. Door de coronacrisis is het opeens een pak makkelijker geworden om een gemeenschappelijke datum te vinden voor een afspraak. Gewoon uitstellen met een weekje, zou ons met al die drukke agenda’s vóór de crisis nooit gelukt zijn…
Helaas, helaas, waar de voorspellingen voor donderdag eerst nog redelijk goed waren, verslechterden ze naarmate donderdag dichterbij kwam. Het zag ernaar uit dat de regen alweer roet in het eten zou strooien. We besloten tot donderdagmiddag te wachten en dan de knoop door te hakken op basis van het meest recente weerbericht. Helaas, die voorspellingen zagen er grauw, grijs en nat uit. Plan B dan maar, want we wilden onze date niet nog eens uitstellen. Eerst dachten we aan een werffeestje bij één van de verbouwende dames, maar dat leek ons bij nader inzien toch niet zo comfortabel. Dus stelde ik voor gastvrouw te spelen en afhaaleten te bestellen. Iemand gooide het woord ‘sushi’ in de groep en de knoop was snel doorgehakt.
Als voorbereiding op dit bezoek ging ik alle deurklinken en andere contactoppervlakken met alcoholoplossing te lijf om eventueel besmettingsgevaar te minimaliseren. Ook het toilet kreeg een grondige schoonmaakbeurt, een nieuw zeeppompje én keukenrol om het delen van één en dezelfde handdoek te vermijden. Ook de keuken voorzag ik van handzeep en alcoholgel. Alles lag er spic en span bij om mijn bezoek te ontvangen! Restte mij nog de sushi af te halen bij mijn favoriete buren: Kintsugi. Gelukkig hielp één van de dames mij dragen, want sushi voor vier personen (onze vijfde gast had al gegeten) was nogal veel om alleen naar mijn appartement te versleuren.
Zoals beloofd startten we de avond met een flesje champagne, dat vlotjes binnen ging, want we kraakten al snel een tweede fles. Het was duidelijk te lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden, want er was zoveel om over bij te praten dat we amper uitgepraat geraakten. Eén van de dames, die pas mama was geworden, had een cadeautje bij voor de geboorte van haar zoon, Rocco. In plaats van doopsuiker deelden zij en haar man zeepjes uit. Een bijzonder vooruitziende blik, want toen ze dit geschenkje kozen, was er nog geen sprake van een coronacrisis. Alleen jammer dat de omstandigheden er niet naar zijn om een pas geboren baby’tje te bezoeken. Seffens kan hij al lopen voordat we hem voor het eerst in ‘t echt te zien krijgen!
Vier sollicitaties afgenomen vandaag. Ik sta er altijd weer van te kijken hoe vermoeiend zulke gesprekken zijn. Je moet er echt honderd procent je aandacht bij houden, want de vragen die je stelt, moeten dezelfde zijn voor elke kandidaat en tegelijkertijd moet het lijken alsof je een vlot en normaal gesprek voert, inpikkend op wat de kandidaat zegt. Niet evident, al betwijfel ik of de kandidaat zich realiseert dat zo’n gesprek ook hard werken is aan de andere kant van de tafel.
Enfin, reden genoeg om mij na het werk te trakteren op een poké bowl van RUBA. Yummie!
Om de twee weken vergaderen wij samen met alle teamverantwoordelijken en nemen we Belangrijke Beslissingen. Door de coronacrisis vonden deze vergaderingen al sinds half maart plaats via Microsoft Teams. Deze dinsdag hadden we echter allemaal afgesproken om naar Brussel te komen om de laatste vergadering vóór de start van de verlofperiode fysiek bij te wonen. Een tweede belangrijke reden om deze vergadering fysiek te laten doorgaan was het feit dat we afscheid namen van één van onze teamverantwoordelijken. Twee en een half jaar hebben we met alle teamverantwoordelijken hetzelfde parcours afgelegd, dus een collega uitwuiven die een nieuwe job gevonden heeft, is best wel een bijzondere gebeurtenis. Deze collega is de eerste die onze groep verlaat, maar niet de laatste: 1 september volgt een tweede collega en 1 januari 2021 zal ikzelf deze fijne groep collega’s verlaten om mijn nieuwe functie op te nemen.
Reden genoeg om na de vergadering samen te lunchen en te klinken op de toekomst. En ja een koude schotel uit de cafetaria is niet zo fancy en eten op anderhalve meter afstand van mekaar niet supergezellig, maar toch was het fijn om nog eens allemaal samen in dezelfde ruimte te zijn. Ik moet zeggen dat ik deze groep erg ga missen. We hebben samen een hele weg afgelegd en veel steun aan mekaar gehad. Wat mij betreft zijn er banden voor het leven gesmeed. Ik ben er alleszins zeker van dat ik de collega die afscheid neemt nog zal terugzien in de toekomst. Onze eerste gezamenlijke lunch is al ingepland!
Drie keer moesten we deze lunch uitstellen omdat het coronavirus ons noodzaakte tot social distancing, maar vandaag is het er dan eindelijk van gekomen: de lang beloofde dankjewel-om-ons-na-de-Ultima-veilig-thuis-te-brengen-lunch! We hadden zelfs chocolaatjes voorzien voor onze dappere chauffeur!
We zakten voor de gelegenheid af naar Brussels jongste food court: Wolf. Het leuke aan dit concept is dat iedereen bij een ander standje een gerecht kan kopen en je dit vervolgens gezellig samen kan opeten. Natuurlijk golden ook hier de regels van social distancing. We raken er ondertussen zo langzamerhand aan gewoon. Gelukkig was het niet al te druk.
Mijn twee collega’s gingen voor de pizza, maar ik kon niet weerstaan aan de heerlijke Vietnamese phở, met een stevige geut sriracha, uiteraard. En ja, er was nog net een plekje voor een dessert.
Fijne middag met twee coole dames!
Vandaag moest ik op een ontiegelijk vroeg uur uit bed om op tijd in Brussel te zijn voor een vergadering om 8.30u. En ja, ik weet dat op dit tijdstip sommige mensen al een uur aan het werk zijn, maar ik lig dan gewoonlijk nog in bed… Dus het is een understatement om te zeggen dat het pijn deed, die ochtendlijke gemaskerde treinrit naar Brussel. De vergadering zelf hadden mijn twee collega’s en ik tot in de puntjes voorbereid, we waren dan ook erg teleurgesteld toen we merkten dat de stellingen die we zo zorgvuldig gewikt en gewogen hadden weinig discussie opwekten aan de andere kant van de tafel. Gelukkig kon de collega die dit project trekt de reacties kaderen en ebde de initiële teleurstelling snel weg. Als we slechts beperkte feedback van onze opdrachtgevers krijgen, drukken we zelf onze stempel op dit project.
Voor de lunch zakte ik met maar liefst vier collega’s van mijn team af naar de autovrije Anspachlaan voor een lunch bij Wagamama. Ja, mijn eerste ervaring was niet onverdeeld positief, maar we zochten een plek waar we buiten op een terras konden zitten en snel bediend zouden worden. Ik had immers om half twee alweer een vergadering. Het is raar, maar het voelde een beetje als een feestje, die lunch onder ons vijven. Zoveel deugd dat het deed om een normale conversatie te hebben die niet via een scherm verliep. Het weer was iets minder, maar de parasol beschermde ons tegen de regendruppels én het gerecht dat ik koos, de spicy tuna kokoro bowl, was deze keer wel een schot in de roos. Al kreeg ik bij terugkeer een boze blik van mijn vegetarische collega omdat ik tonijn had geconsumeerd. (Ik weet dat de visvangst op tonijn moeilijk ethisch te verantwoorden is, maar ik heb het extreem moeilijk om deze heerlijke vis af te zweren, zeker omdat ik zo’n grote sushiliefhebber ben.)
Op het werk was de paashaas trouwens, na veel omzwervingen, langs geweest. Jammer genoeg was de fair trade chocolade echt niet lekker. Sorry, paashaas, volgende keer toch maar op zoek naar een andere leverancier, maar het zakje was wel schattig!
Bij thuiskomst wachtte er trouwens nog een verrassing op mij. Overdag was er een pakje geleverd van een onbekende weldoener met daarin een escape puzzel. Echt geen idee aan wie we deze fijne verrassing te danken hebben. De onbekende weldoener in kwestie, mag mij altijd een seintje geven.
Van ‘s ochtends tot middernacht gewerkt vandaag, met als enige lichtpuntje de heerlijke Joyful Taiwan noedelsoep van Loving Hut én een mooie zonsondergang. Soms heb je van die dagen…
De oorspronkelijke bedoeling van deze avond was samen met ons afdelingshoofd klinken op het feit dat mijn twee collega-teamverantwoordelijken en ik alle drie succesvol de langste sollicitatieprocedure ooit (twee en en half jaar) hadden afgerond. Door het grote nieuws dat ik diezelfde middag mocht ontvangen, was er nog een extra reden om te klinken. Al had ik ook hier een beetje een dubbel gevoel. Eén van mijn collega-teamverantwoordelijken had immers net als ik gekandideerd voor de functie van afdelingshoofd en had het nét niet gehaald. Gelukkig is er tussen ons nooit van enige concurrentiestrijd sprake geweest en hadden we op voorhand allebei gezegd dat we elkaar de functie zouden gunnen. Maar toch een klein beetje akward om te klinken op mijn succes ten koste van haar. Gelukkig is ze heel blij met haar huidige functie. Belangrijk! Want we zullen in de toekomst nauw moeten samenwerken.
We startten de avond met een flesje cava op het terras van het Muntpunt Grand Café. Op mijn kosten, uiteraard! Vervolgens verkasten we naar het gezellige terras van Harvest, zo’n beetje mijn favoriete Brusselse restaurant. Heerlijk toch om weer samen met vrienden rond een tafel te kunnen genieten van lekker eten. Laten we hopen dat we gespaard blijven van die voorspelde tweede golf….
Bloemkoolsoepje:
Gebraden garnalen met Kari Goss en passievrucht vinaigrette:
Tarbot, artisjokken “en barigoule”, vitelotte aardapelen puree met tijm:
Rabarber op verschillende wijzen:
En daar hoorde uiteraard een lekker glas met aangepaste wijnen bij!
Deze middag had ik afgesproken om te lunchen met één van de Leuvense ladies met wie ik regelmatig op stap ga. Omdat één of andere onverlaat last minute een vergadering om half twee in mijn agenda geboekt had, was de beschikbare tijd eerder beperkt. Vandaar dat we kozen voor het fastfood concept van Wagamama, een nieuwe aanwinst in de Brusselse autovrije Anspachlaan.
Het weer was iet of wat twijfelachtig, maar warm genoeg om buiten op het terras plaats te nemen. Ik ging voor de chili prawn + kimchee ramen en een positive juice (ananas, limoen, spinazie, komkommer en appel). Van de ramen had ik eerlijk gezegd beter verwacht. Om de website staat dat Wagamama werkt met verse noedels, maar ik vond de noedels toch verdacht veel op instant noedels lijken. En de soep was niet warm genoeg. Geen onverdeeld succes, gelukkig maakte de aanwezigheid van mijn fabuleuze vriendin veel goed. Ze vertelde honderduit over haar nieuwe hobby: potten bakken en ergens besefte ik dat het hoog tijd wordt om mijn eigen verwaarloosde hobby’s weer op te pikken. Waar is de tijd dat ik drie taalcursussen tegelijkertijd volgde?
Na het afrekenen merkte ik dat ik een gemiste oproep had van de grote baas. Ik vermoedde één of andere crisis, dus repte ik mij naar kantoor om snel terug te bellen. Maar kijk, ditmaal geen crisis, maar onverwacht groot nieuws. De voorbije weken heb ik niet alleen voor mijn eigen functie gesolliciteerd, maar ook meegedaan aan een interne bevorderingsprocedure. Een drietrapsprocedure met een intake-gesprek, een assessment en vervolgens een eindgesprek waarop ik een presentatie van mijn managementvisie voor de afdeling moest geven. Na het assessment via Microsoft Teams had ik het gevoel dat ik het wel ok gedaan had, maar over mijn eindgesprek was ik veel minder tevreden. Na het gesprek flitsten allerlei betere antwoorden door mijn hoofd en ik had me er al min of meer bij neergelegd dat ik de functie niet zou krijgen. Wat op zich geen ramp zou zijn, want ik doe mijn huidige functie supergraag.
Maar kijk, het kan verkeren. Mijn grote baas belde me om te melden dat ik geslaagd was voor de procedure en dat de bevordering voor mij was. Vanaf 1 januari mag ik mij dus afdelingshoofd noemen in plaats van teamverantwoordelijke en schuif ik een trede op in de hiërarchie van ons bedrijf.
Heel eerlijk: het was met een dubbel gevoel dat ik de felicitaties van mijn baas in ontvangst nam, want ik vind het erg jammer mijn huidige team, dat ik volledig vanaf de grond heb opgebouwd, achter mij te moeten laten. Niet dat we niet meer zullen samenwerken, want ik blijf in dezelfde afdeling, de afstand zal alleen iets groter worden. En dat de dag nadat ik zo’n fijn cadeau in ontvangst mocht nemen. 