Zou ik een nieuwe favoriete zaak in het Brusselse hebben? Of misschien ligt het gewoon aan het feit dat Frank. een groot terras heeft en vlakbij mijn werk is? Feit is dat mijn twee collega’s en ik vandaag genoten hebben van onze lunch. Al was het net iets té fris om op het terras te blijven zitten en moesten we verkassen naar binnen. Maar die fluffy pancakes waren echt fe-no-menaal!
Gisteren was het een drukke dag op sociaal vlak, want na de zeer fijne lunch ‘s middags, trok ik ‘s avonds de stad in met een andere fantastische collega. We startten ons avondje uit met een ritje in het reuzenrad aan het Justitiepaleis om te genieten van Brussel aan onze voeten. En toegegeven vanuit de lucht gezien, is Brussel echt prachtig. Zeker met een spectaculaire wolkenhemel erboven.
Aangezien we pas om 19u gereserveerd hadden in Le Wine Bar des Marolles, hadden we nog net genoeg tijd om een lekkere cider als aperitief te drinken in de strandstoelen aan de voet van het reuzenrad. Terwijl we genoten van onze cider, zagen we een vreemd figuur allerlei tai chi-achtige bewegingen uitvoeren op het muurtje dat het Poelaertplein van de dieper gelegen Minimenstraat scheidt. Enfin, hij is er niet vanaf gevallen, dus it’s all good.
Stipt om 19u waren we bij Le Wine Bar des Marolles. Zoals jullie kunnen zien waren we de allereerste klanten. We kregen een fijne tafel achteraan in het restaurant toegewezen met een mooie art nouveau lamp.
De reviews hadden gelijk. Het eten en de atmosfeer bij Le Wine Bar des Marolles waren dik in orde. De visgerechten waren zeer verzorgd en niet te zwaar, zodat we nog net genoeg ruimte hadden voor een dessert! Echt genoten van deze heerlijke maaltijd en het fijne gezelschap van mijn collega. Al moet ik toegeven dat we te veel over het werk gebabbeld hebben. Dat krijg je ervan als je twee workaholics samen zet, zeker? 😉
Carpaccio de daurade royale:
Sole à l’Ostendaise:
Glace au lait d’amande et fruits exotiques
We sloten de avond af zoals we die begonnen waren: met een ritje in het reuzenrad. ‘s Nachts een heel andere ervaring!
En zonder dat we dit zo gepland hadden, kwamen we toevallig allebei net op tijd in het Centraal station aan om met een paar minuten marge onze trein te nemen. Perfecte timing!
Na onze zeer geslaagde lunch bij Wolf (momenteel helaas gesloten wegens het coronavirus), zetten mijn twee sympathieke collega’s en ik de traditie verder bij Victor Bozar Café. Toegegeven, een iets meer verfijnde plek om te lunchen dan Wolf. De jongste dame uit ons gezelschap van drie heeft duidelijk een neus voor de betere zaken, want het was haar voorstel.
Hoewel ik dat niet van plan was liet ik me overhalen door het enthousiaste voorstel van één van de dames om een aperitiefje te nemen. Cava, daar doet Victor Bozar Café niet aan mee, champagne, dan maar! Hey, op vrijdag mag dat, de werkweek telt dan nog maar een paar uurtjes! En die champagne bleek een uitstekende keuze, want we konden meteen klinken op de nieuwe job van één van onze collega’s. Geheadhunt voor een topjob, zo gaat dat, he. Grappig, want onze vorige lunch trakteerde ik omdat ik promotie had gemaakt. We girls are going places!
Oja, het eten was, uiteraard, voortreffelijk. Ik neem niet vaak rundstartaar, maar in zo’n établissement als Victor Bozar Café heb ik vertrouwen in de kwaliteit. En jawel, ik werd niet teleurgesteld. Heerlijk!
Het was gisteren echt een topdag op cultureel vlak. Na de prachtige Bourlaschouwburg bewonderd te hebben, spoorde ik van Antwerpen naar Gent om aldaar te genieten van het openingsconcert door het Symfonieorkest Vlaanderen in de gloednieuwe Concertzaal van Muziekcentrum De Bijloke. De feestelijke opening had eigenlijk al een half jaar eerder moeten plaats vinden, maar we weten allemaal welk virus daar roet in het eten kwam strooien.
Het voelde een beetje vreemd aan om niet in een volledig gevulde zaal te zitten, maar telkens twee plaatsen tussen te moeten laten. Zeker bij een opening verwacht je een zaal waarbij de allerlaatste stoel benomen is. Jammer, maar ik denk dat Muziekcentrum De Bijloke al blij was dat het evenement überhaupt kon doorgaan.
En amai, wat een indrukwekkende zaal! De voormalige ziekenzaal is in al zijn schoonheid bewaard gebleven, maar door enkele grondige ingrepen (het verlagen van de vloer en het verkorten van de zaal met houten panelen) is de akoestiek er een heel pak op vooruit gegaan. Je merkte dat het Symfonieorkest Vlaanderen er enorm van genoot deze zaal te vullen met hun prachtige klassieke muziek. Geniet mee van de prachtige klanken:
Een stukje van de toespraak van Jan Jambon:
De fenomenale historische zaal in beeld:
Documentaire die de ingrepen in de zaal toelicht, met een gewéldige timelapse:
Om mij te verplaatsen van het station van Gent naar de Bijloke, had ik een blue-bike genomen, want ik was oorspronkelijk van plan om de trein van 22.24u naar Leuven te nemen. Dat wilde zeggen dat ik de receptie aan mij voorbij moest laten gaan. Maar het vlees is zwak en mijn twee andere collega’s wisten mij over te halen om toch wat langer te blijven. Al besefte ik dat ik door die beslissing pas rond 1 uur ‘s nachts in bed zou liggen, de lekkere prosecco en de heerlijke hapjes trokken mij over de streep. En alweer een primeur: dit was voor mij de eerste receptie waarbij we plaats moesten nemen aan een vast tafeltje dat we de ganse avond niet meer mochten verlaten. Voordeel van dit soort recepties: je kan onmogelijk een hapje missen!
Nog wat fotootjes van deze prachtige zaal:
Maar ga hem vooral zelf ontdekken, zou ik zo zeggen!
In de fantastische Bourlaschouwburg, een uniek stukje onroerend erfgoed, en het Schermenhuis. En wat maakt de Bourlaschouwburg dan wel zo uniek, vragen jullie je ongetwijfeld af? Wel, in de toneeltoren is de oorspronkelijke houten theatermachinerie uit 1834 integraal bewaard gebleven. Dit voor België unieke geheel bestaat uit het ondertoneel, de hellende scènevloer en het boventoneel met ‘centers’, rooster, trekken, handbediende windassen en koordophaling voor het wisselen van de decors en hydraulische bediening van het metalen scènescherm. Zeer bijzonder.
De Bourlaschouwburg:
Bar Pierre:
De oorspronkelijke houten theatermachinerie:
Het Schermenhuis:
En als uitsmijter: het prachtige station van Antwerpen-centraal, alwaar ik mij twee uurtjes ophield in de Starbucks om gebruik te maken van hun gratis wifi om nog wat te werken, alvorens de trein naar Gent te nemen:
Vergadering tot 12.10u en om 12.46u moest ik al op de trein zitten naar Antwerpen. Gelukkig weet mijn vriend zijn kookkunsten tegenwoordig al iets beter te timen en stond de eerste Hello Fresh maaltijd van de week op mij te wachten vanaf het moment dat ik mijn hoofdtelefoon afnam om 12.10u.
Al moet ik eerlijk zeggen dat het broodje kalkoengyros met aioli, Turkse pide en salade mij niet echt wist te bekoren. Denk de minst lekkere Hello Fresh maaltijd tot nu toe. Komt natuurlijk doordat dit een onverwachte levering was, want zelf zou ik nooit deze maaltijd gekozen hebben. Maar goed, voldoende energie voor een drukke namiddag/avond met eerst een bezoek aan Antwerpen en vervolgens een bezoek aan Gent op het programma.
Vandaag eindelijk werk gemaakt van die door het coronavirus maandenlang uitgestelde lunch met mijn lieve collega uit Mechelen. Al was het niet evident om een dag te vinden dat we allebei in Brussel waren. Meteen een goeie gelegenheid om een nieuwe Brusselse lunchplek te ontdekken: Frank. Een vrij recent geopende zaak die, zoals veel Brusselse zaken, hard getroffen is door het coronavirus. Ik mag er niet aan denken dat je investeert in een gloednieuwe zaak, enkele maanden open bent en dan al meteen weer de deuren verplicht moet sluiten. Wat een financiële ramp. En waar ik het gevoel heb dat de schade in Leuven nog min of meer meevalt, denk ik dat er in Brussel heel veel zaken overkop zullen gaan. Wanneer je door de normaal zo drukke Brusselse straten loopt, zie je amper mensen en veel van de populaire lunchplekken en broodjeszaken zijn gewoonweg gesloten. De economische schade van de coronacrisis zullen we ongetwijfeld nog jaren met ons meeslepen.
Maar goed, ik kan onmogelijk in elke zaak in Brussel gaan lunchen. En Frank. draag ik een warm hart toe omdat het een zaak is van vrienden van een Brusselse collega. En ja, het eten was superlekker. Er zijn echt niet veel plekken waar er Eggs Benedict op de kaart staan. Al koos ik voor de vegetarische variant: Eggs Francine. Heerlijk! En de huisgemaakte limonade mocht er ook zijn!
In Brugge voor een drie uur durend bezoek aan de toekomstige museumsite. Dat ik daardoor even lang met de trein onderweg was dan effectief ter plaatse, zien we graag door de vingers. Altijd leuk om in Brugge te komen, zelfs al is het maar voor even.
En na zo’n vermoeiende uitstap was die sushi boot van restaurant Kintsugi dubbel en dik verdiend!
In Z33!
Zo jammer dat het geplande grootse openingsfeest door de coronacrisis in het water gevallen is. Maar dat neemt niet weg dat het gebouw alleen al meer dan de moeite van een bezoek waard is.
Sinds de maatregelen om het coronavirus onder controle te krijgen opnieuw verstrengd zijn, is ook op mijn werk, na een initiële versoepeling, opnieuw het maximaal telewerken ingevoerd. Zeker nu het aantal besmettingen in Brussel nog steeds in stijgende lijn gaat, staan veel van mijn collega’s niet te springen om het openbaar vervoer te nemen naar Brussel. Zelf had ik gehoopt na mijn vakantie mijn aanwezigheid op kantoor naar drie dagen in de week te kunnen opvoeren, maar dat zit er dus niet in. Ik ben wel van plan te proberen één dag per week naar Brussel te sporen, al is het maar om de binnengekomen post te verwerken. Verbazingwekkend dat er nog steeds bedrijven zijn die papieren facturen opsturen, terwijl wij er hen standaard op attent maken dat wij e-facturatie verkiezen.
Enfin ja, lange introductie om te zeggen dat ik woensdag voor het eerst na mijn vakantie opnieuw naar Brussel spoorde. Tot mijn grote vreugde waren er maar liefst vier (4!) andere mensen op mijn verdieping. Zo deugd dat het deed om niet via een scherm met collega’s te kunnen babbelen. En ja, de maatregelen op de werkvloer zijn aangescherpt: wij moeten nu ook een mondmasker dragen bij verplaatsingen in het gebouw, alleen wanneer we achter onze bureau zitten, mogen we ons masker afnemen. Maar dat ongemak neem ik er graag bij.
Zo fijn om samen met de enige aanwezige collega van mijn team op anderhalve meter afstand van mekaar te kunnen genieten van een noedelsalade van Banh Mi Express en van mens tot mens vakantie-ervaringen te kunnen uitwisselen. Al merk ik zelfs bij mijn meest plichtbewuste collega’s een zekere moeheid: de maatregelen veranderen te vaak, de instructies zijn dubbelzinnig op te vatten en iedereen raakt het zo stilletjes aan beu. Helaas ziet het er niet naar uit dat we snel naar een normale toestand zullen terugkeren. Voorlopig ga ik er vanuit dat mijn collega’s en ik tot eind december maximaal zullen thuiswerken. Een idee waar ik niet meteen wild van word, maar waar ik me noodgedwongen bij zal moeten neerleggen.
En hoe beter een werkdag afsluiten dan met een heerlijk salted caramel ijsje van Neuhaus? Helemaal gratis voor Neuhaus insiders! Al kocht ik me ook wat studentenhaver, want ocharme die chocolatiers in de Koninginnegalerij, die hun inkomsten de voorbije maanden ongetwijfeld zwaar hebben zien teruglopen door het uitblijven van buitenlandse toeristen. Het enige probleem: om dat ijsje te kunnen opeten, moest ik wel de mondmaskerplicht in Brussel even aan mijn laarzen lappen. De uitdagingen waar een mens tegenwoordig mee worstelt!
PS: Ons Hello Fresh avondmaal van vandaag: Oosters gemarineerde zalmfilet met geroosterde broccoli en zilvervliesrijst.
