Ik durf het hier bijna niet meer neerschrijven, maar het ziet ernaar uit dat we eindelijk tot een akkoord gekomen zijn en dat ik mijn opvolger heel binnenkort kan bekend maken!
Fingers crossed dat er op het laatste moment niet weer een obstakel opduikt.
Gisterenavond spoorde ik samen met drie collega’s naar Oostende om het resultaat te bewonderen van het harde werk dat het Mu.ZEE team verzette de voorbije maanden. Tijdens de sluiting herstelden ze het hoofdgebouw van het museum, dat vroeger een grootwarenhuis was, zoveel mogelijk in haar oorspronkelijke brute schoonheid. En ja, het resultaat mocht er zijn. De soms benauwende kleine ruimtes werden afgebroken, waardoor de structuur van het gebouw opnieuw zichtbaar is en je een gevoel van ruimte krijgt dat voordien niet aanwezig was.
Trouwens ook zeer onder de indruk van de collectie met enkele zeer knappe topstukken van eigen bodem. Gaat dat vooral zelf zien, zou ik zeggen.
Heerlijk weertje trouwens voor een bezoekje aan onze Belgische kust:
Een kleine bloemlezing van de werken die mij het meest aanspraken:
De plannen van het oorspronkelijke grootwarenhuis:
Reclame uit een andere tijd:
De nieuwe indeling van het museum:
Zelfportret met bloemenhoed – James Ensor – 1883:
Zelfportret voor de spiegel – Léon Spilliaert – 1908:
De redding van Kapitein Cantillon : François Musin:
Grote marine – zonsondergang – James Ensor – 1885:
Baadsters – Théo Van Rysselberghe – 1920:
Kop – Oscar Jespers – 1925
Vissersvrouw – Léon Spilliaert – 1912:
De gendarmes – James Ensor – 1892:
Weerspiegeling – Hubert Malfait – 1929:
Werk van Jean Brusselmans
De Duizeling – Léon Spilliaert – 1908:
Roger Raveel:
Zomer – Jef Verheyen – 1979 (mijn favoriet):
Meer knap werk van Jef Verheyen:
Roger Raveel:
La Conférence sur Freud – Rachel Baes – 1970:
L’Afrique inconnue – La mythologie comparée – Jane Graverol – 1958:
En een Delvauxtje
Na de kunst en het gebouw uitgebreid bewonderd te hebben, gingen we nog even langs bij een collega die in Oostende woont voor een drankje in haar prachtige appartement mét uitzicht op de jachthaven. Stof genoeg om over te babbelen tijdens de treinrit naar huis!
Topdag!
Deze avond spoedde ik mij na de werkuren naar Brussel om onze collega en ad interim teamverantwoordelijke te verrassen. Mijn collega’s en ikzelf wilden hem immers graag bedanken voor al de inspanningen van de voorbije maanden (en hem een klein hart onder de riem steken omdat de knoop van zijn vervanging nog altijd niet doorgehakt is). Niet evident om in te springen als ad interim teamverantwoordelijke in deze hels drukke periode. Een andere collega had hem overtuigd om samen een terrasje te doen en ik zou dan onverwacht komen opdagen om hem een bon van de AS Adventure te overhandigen. Uiteindelijk was ik eerder dan onze collega ad interim teamverantwoordelijke op het terras van Le Petit Chou de Bruxelles, voornamelijk gekozen om wille van het mooie terras en het feit dat er daar nog een tafeltje vrij was. Deze zonnige dinsdagavond zat duidelijk half Brussel te genieten met een drankje in de hand. En gelijk hebben ze!
We zaten dus met ons tweetje te wachten op de komst van onze collega op zijn vouwfietsje en ja, hij is aangenaam verrast door mijn aanwezigheid en het cadeautje dat ik hem overhandig. We maakten er een gezellige avond van met typisch Belgische gerechten zoals mosselen, steak tartaar en stoemp met worst. Uiteraard waren de mosselen voor mij. 
Wat een plezier om weer samen met collega’s van een terrasje te kunnen genieten in het mooie Brussel.
Had ik al gezegd hoe blij ik ben dat de terrasjes opnieuw open zijn? 😉 Nu kan ik eindelijk weer afspreken met collega’s om samen te lunchen. En het toeval wil dat er een aantal toffe collega’s in het Leuvense wonen die eveneens houden van lekker eten. Dé gelegenheid om te genieten van een heerlijke lunch bij mijn favoriete Leuvense lunchplek: Bite Leuven. Elk gerecht op de kaart is heerlijk, maar mijn absolute favoriet blijft de avocado toast met gerookte zalm, salsa, spinazie en een gepocheerd eitje. Aanschouw dit kleurrijk wonder!
De zon ging er spontaan van schijnen!
Het bericht kwam niet bepaald als een verrassing. Integendeel, ik zat erop te wachten, maar hoopte tegen beter weten in op een andere uitkomst. Zeer jammer voor mijn voormalige team, maar goed, uiteindelijk ben ik van het principe dat mensen hun dromen moeten volgen. Zelfs al komt dat in dit geval zeer slecht uit voor mijn bedrijf, mijn afdeling en mezelf. Niets aan te doen. Ook dit probleem zullen we wel weer opgelost krijgen.
Voor een gesprek van nog geen kwartier. Maar goed, een ontslaggesprek moet je natuurlijk persoonlijk doen. En zelfs al wist ik dat dit de juiste beslissing was voor alle betrokken partijen, het blijft een moeilijke boodschap om te brengen. Al ging de persoon er verbazingwekkend goed mee om. Geen tranen, geen ongeloof, geen shock,… De boodschap kwam duidelijk niet geheel onverwacht. De persoon gaf zonder morren sleutels en computer af en liet na het bijeen pakken van zijn spullen de werkbureau vlekkeloos achter. Op mijn vraag of de persoon begeleiding nodig had om naar huis te gaan, werd ik verzekerd dat dit niet nodig was.
En zo was ik tegen het middaguur alweer thuis. Wel met het gevoel dat heel deze situatie voorkomen had kunnen worden. Maar goed, we maken allemaal fouten, nietwaar?
Toch handig zo’n blog. Dankzij de zoekfunctie kon ik pijlsnel achterhalen dat ik een kleine vier jaar geleden ook een afscheid vierde met collega’s op het terras van Humphrey. Ditmaal zat ik echter met drie andere dames aan tafel om afscheid te nemen van een sympathieke collega die ik in het verleden nog zelf geselecteerd heb. Ondertussen al vijf jaar geleden, niet te geloven… Ik zie haar nog zó voor me zitten tijdens dat sollicitatiegesprek en nu slaat ze haar vleugels uit en kiest ze resoluut voor een andere richting. Mooi om te zien hoe ze gegroeid is de jaren dat ze bij ons gewerkt heeft.
Het weer zat niet echt mee, gelukkig hield de terrasoverkapping ons droog terwijl de regen over Brussel neerdaalde. Ondanks het feit dat er amper drie tafeltjes bezet waren op het terras, moesten we bijna drie kwartier (vijfenveertig minuten!) wachten op ons eten. Om dan te moeten vaststellen dat mijn collega’s amper drie asperges op hun bord gekregen hadden (en neen, ze hadden geen voorgerecht besteld). Was ik blij dat ik vis had besteld, want met drie asperges heb ik echt niet gegeten… Helemaal op het einde van de maaltijd kwam de ober vragen of mijn tafelgenoten nog wat extra asperges wilden. Euh, ja, uiteraard! Heel zuinigjes kregen ze elk nog één asperge. Sorry, maar voor zo’n minimaal gerecht is 22 euro echt te veel aangerekend, zelfs al kregen mijn collega’s daar een fancy broodje bij. Ik denk niet dat ik nog snel zal terugkeren naar Humphrey…
Tijdens de lunch volgden we met een half oog en oor het vragenuurtje dat ons bedrijf via teams organiseerde. Het was een ietwat saai onderwerp, dus veel misten we niet… We haalden herinneringen op en klonken op het succes van onze collega, die vooraleer aan haar nieuwe uitdaging te beginnen, eerst nog een taalcursus in Barcelona gaat volgen. JALOERS!
Gelukkig vulde de pasta van Convento Food die mijn vriend en ik ‘s avonds aten een beetje meer dan deze ietwat magere lunch.
Sinds 3 mei doet ons bedrijf mee aan No steps no glory, een actie om minstens tienduizend stappen per dag te halen. Omdat ik tijdens de werkweek merkelijk minder beweeg dan vroeger (al die verplaatsingen van de ene naar de andere vergaderzaal vallen weg), schreef ik me enthousiast in voor dit initiatief. Voordeel is dat ik tegelijkertijd mijn stappen ook kan laten meetellen voor De Roze Mars.
Vandaag had ik mijn één uur middagpauze nodig om een vergadering voor te bereiden waarvoor de stukken pas zondagnamiddag (!) waren doorgestuurd, dus kon ik geen middagwandeling maken. Om dat te compenseren trok ik vanavond welgemutst mijn wandelschoenen aan om een aantal meter verder te stranden op het Martelarenplein, alwaar ik twee collega’s op een terrasje aantrof. En tja, wie kan de lokroep van een terrasje met sympathieke collega’s weerstaan? En die arme horeca moeten we toch ook steunen, nietwaar?
In plaats van te wandelen, zat ik dus anderhalf uur op een terras. Zo gaan we nooit aan die 10.000 stappen per dag geraken, he!
Als uitsmijter de zonsondergang van vandaag:
Alweer een zot drukke werkweek achter de rug. Doordat de werkdruk zo hoog ligt, lijkt het alsof ik tegenwoordig alleen nog maar werk, eet, puzzel, wandel en slaap. Ik kan me amper nog voorstellen hoe ik er vroeger zoveel hobby’s op kon nahouden. Nu knipper ik twee keer met mijn ogen en de werkweek is alweer om. En zelfs al werk ik nu structureel op zondagavond dan nog geraak ik die stroom e-mails niet de baas…
Enfin, reden genoeg om vrijdag onze ingevroren margarita van El Sombrero te laten ontdooien en te klinken op het weekend en mijn mooie bloeiende orchideeën.
En bij zo’n aperitief hoort natuurlijk een heerlijk aperitiefbord van De 3 Tonghen!
Gevolgd door een heerlijke vitello tonnato:
En tataki van tonijn met zeewiersalade en opgelegde gember:
En we sloten de maaltijd af met gevulde courgette:
En ook de zon vierde mee dat het weekend was!
Hadden mijn collega’s net het eerste agendapunt afgehandeld en voelde ik me zwaar gefaald als voorzitter van de vergadering. Nochtans had ik bij de start van de vergadering iedereen op het hart gedrukt ernaar te streven efficiënt te vergaderingen. Niemand wil graag op een vrijdagavond overuren kloppen. Maar helaas, het eerste agendapunt was een mastodont waarbij steeds nieuwe te bespreken punten opdoken en ondanks mijn pogingen om de deelnemers tot spoed aan te sporen, was het opeens 17u en stonden er op dat moment nog zes (6!) andere punten op de agenda.
Dus zat er weinig anders op dan de vergadering te verdagen naar volgende week. Sommige deelnemers moesten immers hun kinderen in de opvang gaan ophalen. En het was duidelijk dat de meeste deelnemers (net als ikzelf) naar het weekend snakten.
Een onbevredigend einde van alweer een ongelooflijk drukke werkweek.