Boterhammen in de stad

Deze middag trok ik samen met wat collega’s naar Boterhammen in de stad, dat sinds vorig jaar plaatsvindt in Gare Maritime. Net als in 2019 hadden we een VIP-uitnodiging. Omdat ik het eten in 2019 zo lekker vond, waren mijn verwachtingen hooggespannen. Te hoog natuurlijk, want na twee zware jaren voor de cultuursector was het geheel begrijpelijk dat er bespaard werd op catering. Na een kleine zoektocht vonden we de, naar mijn persoonlijke mening, nogal vreemd geplaatste VIP-ruimte. Alwaar we één bakje zoete aardappelfrietjes kregen per persoon in ruil voor een gigantisch grote voucher die je aan de ingang van de VIP-ruimte kreeg. Blijkbaar volstond het VIP-bandje niet. We zouden zo maar eens twee frietjes durven eten! Enfin, ik vond één klein bakje friet nu toch wel een beetje zielig. En voor de drank kon je enkel kiezen uit limonade of bier. Niets anders. Bovendien bevond het podium zich helemaal aan de andere kant van Gare Maritime, waardoor je in de met touwen afgebakende VIP-ruimte, simpelweg niets van de muziek kon horen.

Lang bleven we dus niet rondhangen in de tegenvallende VIP-ruimte. We wandelden door de enorm leeg aandoende Gare Maritime om aan de overzijde de officiële inkom en keurige rijen stoelen aan te treffen. Toch allemaal veel minder charmant dat het vroegere Boterhammen in het Park. En viel de muziek dan mee? Helaas, ook hier niets dan teleurstelling: ik ben sowieso al geen fan van de muziek van Filip Kowlier, maar zijn optreden deze middag vond ik gewoonweg slecht. Al kan dat ook aan de abominabele klankkwaliteit gelegen hebben.

Conclusie: volgend jaar laat ik dit evenement graag aan mij voorbij gaan.

Goed begonnen is half gewonnen

Wat is de beste manier om na drie weken vakantie in het mooie Puglia er weer in te vliegen op de werkvloer? Een businesslunch bij de Samouraï, uiteraard. Al viel de bentobox deze keer iets minder smakelijk uit dan we gewoon waren. Niet dat het niet lekker was, maar de tonijn was een beetje te hard gebakken.

Tot zover mijn voornemen om na de culinaire uitspattingen in Puglia alleen nog maar slaatjes te eten. 😉

Een spontane lunch bij Frank

Mijn laatste werkdag op kantoor voordat mijn vriend en ik op reis vertrokken, lunchte ik ‘s middags samen met drie collega’s op het terras van Frank. Gewoon spontaan, zonder dat die afspraak weken op voorhand in de agende gepland moest worden en vervolgens een drietal keer verzet. Zo kan het dus ook! En mijn savoury pancakes smaakten me geweldig!

Afscheid van een collega

Deze middag trok ik met de collega’s van mijn voormalige team naar het schaduwrijke terras van restaurant Cabardouche op de Vrijheidsplaats in Brussel om afscheid te nemen van een fijne collega. De collega in kwestie heeft een tijdje ad interim mijn job over genomen toen ik afdelingshoofd werd en we op zoek waren naar een vervanger. En ik zal hem eeuwig dankbaar zijn voor de inzet en verantwoordelijkheidszin die hij toen getoond heeft. Ik zie hem dan ook met lede ogen vertrekken. Maar goed, een beter betaalde job, dicht bij huis. Daar valt iets voor te zeggen, natuurlijk.

Het was zeer aangenaam zitten onder de mooie bomen op de Vrijheidsplaats en het team was voltallig, op een paar collega’s na die met vakantie waren in het buitenland. Jammer genoeg viel het eten tegen. De dagschotel: een Thaise curry met scampi was echt desastreus. In de waterige en smaakloze currysaus dreven met moeite een drietal scampi en de rijstnoedels in dat waterige goedje waren niet lang genoeg gekookt. Zo’n maaltijd zou ik mijn gasten nooit durven voorschotelen… Bovendien had ik een whisky sour als aperitief besteld die pas ná mijn hoofdgerecht arriveerde. Echt, abominabel.

Gelukkig maakte het gezelschap veel goed en was onze collega heel blij met zijn afscheidscadeau: een bon voor AS Adventure (hij is nogal een fan van kamperen met zijn gezin).

Na de lunch hadden we nog meer dan plek genoeg voor een ijsje van Bargello, Italiaanse gelato in het hartje van Brussel. Ik koos voor twee klassieke smaken: de crema fiorentian en de crema vespucci. Zoveel beter dan mijn miezerige curry!

Ik wens mijn collega veel succes met zijn nieuwe uitdaging, maar we houden zijn stoel warm voor het geval hij zou willen terugkeren. 😉

A very fancy business lunch

Op de warmste dag van het jaar waren mijn collega’s en ik te gast bij onze vrienden van de Nederlandse ambassade in Sint-Pieters-Woluwe voor een zeer lekkere business lunch. We hadden een stevige agenda af te werken, maar de sfeer zat goed en de voorzitter hield er het tempo in.

Het aperitief werd geschonken op het overdekte terras van de mooie tuin. Al werd het ons daar snel te warm en vluchtten we opnieuw naar binnen om te ontsnappen aan de hitte. Tot onze grote opluchting kregen we geen broodje kroket voorgeschoteld, maar een heerlijke driegangenmaaltijd. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat de chefkok een Franstalige Belg was. Vandaar ook het Franstalige menu hieronder. De vertaler zal met vakantie geweest zijn. 😉

Les tomates anciennes en gaspacho, framboises, vinaigre de riz, tomate cerice plurielle, saumon fumé, billes de mozzarella, micro herbes:

Filet de lotte, cuisson à basse température, carottes, nouvelles, petits pois en feuilles de brick, gnocchi, crème de poisson à la chlorophylle:

Panna cotta, parfumée aux râpures de citron et au yaourt bio, éventail de fruits d’été, telle une salade de fruits, lemon cress:

Met dank aan mijn collega die me ‘s ochtend is komen ophalen aan Diegem station en me na de lunch ook mooi weer daar afgedropt heeft.

Falafelschotel van My Tannour

Deze middag had ik een lunchafspraak met een collega om te praten over een aantal serieuze onderwerpen. Voor de gelegenheid besloten we naar Wolf te gaan, alwaar ik op aanraden van mijn collega de falafelschotel van My Tannour bestelde. Ik had al een aantal keer voordien de lamsschotel geprobeerd en die vond ik zo lekker dat ik gewoon nog niet aan een falafelproeverij was toegekomen. Mijn collega had, zoals te verwachten was, overschot van gelijk: de falafel was heerlijk! Ga ik in de toekomst zeker nog eens bestellen!

Dubbele lunchpret

Deze middag had ik afgesproken met een collega die ik al een tijdje niet meer gezien had. Ze werkt in een andere afdeling, waardoor we op werkvlak elkaar niet veel meer tegen komen. Het kostte ons wat moeite om een moment te vinden dat voor ons allebei paste (de nadelen van al dat thuiswerk), maar deze dinsdag was het toch toch gelukt.

Grappig, onderweg naar onze lunchplek (Frank) kwamen we twee collega’s tegen die op dezelfde plek wilden gaan lunchen. We voegden onze twee groepjes dan maar samen, dubbel zo gezellig. Helaas bleek Frank gesloten op dinsdag. Lang moesten we echter niet nadenken over een Plan B: er was nog plaats op het terras van L’Intermezzo, gelegen vlak naar Frank. Een lekkere spaghetti alle cozze gaat er altijd wel in en het fijne gezelschap maakte dat de tijd voorbij vloog.

Alvorens weer in het werk te duiken, nam ik afscheid van mijn collega met de belofte om snel een volgende lunch vast te leggen.

Business lunch in la Taverne du Passage

Op aangeven van één mijn collega’s belandden we voor onze reeds lang geplande, maar verschillende keren uitgestelde, business lunch in la Taverne du Passage. Een stukje Brussels erfgoed, verzekerde hij ons. En ik kan niet anders dan bevestigen dat mijn eerste bezoek aan deze stijlvolle zaak met Belgische klassiekers op de menukaart mij zeer is bevallen. Uiteraard koos ik voor de mosselen en ja, stiekem dronk ik daar een glaasje witte wijn bij. Met de vakantie en een iets rustigere periode in het vooruitzicht vond ik dat ik me dat wel kon permitteren.

Het was trouwens ook inhoudelijk een interessante lunch. Veel boeiende wetenswaardigheden vernomen. Moeten we beslist nog eens doen!

Trots op mijn collega’s

Vandaag was er in mijn agenda een blok van maar liefst 5 uur gereserveerd om te luisteren naar de pitches van een aantal collega’s. Tijdens de voorbije weken mocht iedereen een fiche met een idee indienen en vandaag mochten ze dan hun idee verdedigen. Bedoeling was op die manier ideeën te genereren voor de toekomst. En amai, trots op de collega’s van mijn afdeling die vol vuur hun pitches brachten. Ook zeer onder de indruk van een aantal collega’s die nog maar enkele weken/maanden bij ons werken en zich bijzonder goed staande wisten te houden onder een spervuur van vragen van het management.

Knap!

Opening onthaalgebouw van het Kasteel van Gaasbeek

Vandaag stond de opening van het nieuwe onthaalgebouw van het Kasteel van Gaasbeek op het programma, al had ik niet verwacht dat het zo’n gedoe zou zijn om ter plekke te geraken. Murphy in actie zullen we maar zeggen.

De dag was nochtans goed begonnen met een gezamenlijke treinrit met mijn twee collega’s naar Brussel. We hadden de trein van 8.06u genomen, kwestie van een beetje marge te hebben. Mijn collega had een cambio-kaart van het werk gereserveerd die we samen gingen ophalen aan het onthaal.

Helaas was mijn collega vergeten te noteren wat de nummerplaat van de wagen was die hij had gereserveerd. Geen nood, zoveel moeite was het niet om snel de kaart uit te proberen bij de tiental wagens die er stonden in de Markies- en Loksumstraat. Tot mijn grote verbazing reageerde echter geen enkele wagen. Nog eens alle wagens afgegaan: geen enkele wagen die wilde opengaan.

Voor de zekerheid terug naar het werk gelopen om te vragen of de onthaalbediende ons niet per ongeluk de verkeerde kaart had meegegeven. Dat bleek niet het geval te zijn, dus terug naar de cambioparkeerplaats.

Mijn collega dan maar naar cambio gebeld en daar waren ze zo vriendelijk om hem de exacte nummerplaat van de gehuurde wagen door te geven. Helaas had mijn collega er vergeten bij te zeggen dat geen enkele wagen in de buurt op de kaart had gereageerd. En jawel: de knalblauwe cambio weigerde de kaart te herkennen.

Opnieuw naar cambio gebeld. De vriendelijke medewerker aan de andere kant van de lijn ontgrendelde de wagen vanop afstand en opgelucht stapten we in. Ondertussen hadden we al flink wat tijd verloren en zag het ernaar uit dat we nooit vóór 9.30u in Gaasbeek zouden geraken.

Onze vreugde dat we in de wagen geraakt waren, was echter van korte duur. Het ding weigerde te starten. Opnieuw naar cambio gebeld en na een volledige herstart van de wagen vanop afstand, slaagde mijn collega er eindelijk in het ding aan de praat te krijgen. Da’s echt wel de eerste keer dat ik zoveel problemen ervaar met cambio. Bij mijn vriend en mij verloopt dat altijd heel vlot.

Natuurlijk was het erg druk in Brussel centrum, dus tijd goedmaken zat er niet in. Uiteindelijk waren we een dik half uur te laat en misten we daardoor het merendeel van de speeches. Gelukkig hadden we nog tijd genoeg om het gebouw zelf grondig te inspecteren en te genieten van het feestelijke ontbijtbuffet. Ik kijk alvast uit naar de heropening van het kasteel zelf, maar ik betwijfel of ik me dan met een cambio naar ginder zal begeven. 😉