Opening kunst- en wetenschapsroute KU Leuven

And So, Change Comes in Waves

Dat is de titel van de gloednieuwe kunst- en wetenschapsroute ter ere van het zeshonderdjarig bestaan van de KU Leuven.

Samen met een aantal collega’s woonde ik in de promotiezaal van de universiteitshal de academische zitting ter gelegenheid van de feestelijke opening van de kunst- en wetenschapsroute bij. De sfeer in de zaal zat goed en het was een waar plezier om te kunnen delen in het enthousiasme van de mensen die hun schouders onder dit project gezet hebben.

Na de acadeamische zitting was het tijd voor een feestelijk hapje en een drankje. Het mag gezegd: de catering was bijzonder lekker.

Ik had mij ingeschreven voor de rondleiding in Heverlee en moest daarom rond 20u afscheid nemen van de lekkere catering om plaats te nemen in de shuttlebus naar Heverlee.

Bij valavond kregen we van onze gids en één de kunstenaars zelf meer uitleg bij het kunstwerk Dwaaltuin van Gijs Van Vaerenbergh. Het zal nog een paar jaar duren eer dit kunstwerk volledig dichtgegroeid zal zijn, dus ik ben benieuwd naar het uieindelijke resultaat. Ik vond de constructie in Cortenstaal op zich al de moeite.

Vervolgens kregen we een toelichting van Sammy Baloji over zijn werk Kibawa’s Little Boy. Deze sculptuur toont een gespleten uraniumkristal en verbindt historische uitbuiting met hedendaagse geopolitiek. Heel interessant om te vernemen dat in Katanga, de grondstofrijke provincie in Baloji’s geboorteland Congo, vandaag de dag lithium en kobalt ontgonnen worden voor technologische toepassingen, waarvan vooral het westen de vruchten plukt. Begin 20ste eeuw werd in Katanga, met medewerking van de Belgische autoriteiten, ook uranium gewonnen – waaronder het uranium dat gebruikt werd voor de eerste atoombom, Little Boy, die op Hiroshima werd gedropt. Food for thought.

De zon ging onder en de shuttlebus bracht ons gezelschap terug naar de Universiteitshal. Alwaar ik nog een bordje asperges op zijn Vlaams kon scoren en wat dessertjes.

Als afsluiter van de avond, wandelde ik samen met mijn collega naar het station van Leuven, zodat ze tijdig haar trein naar Gent kon halen.

Ik kijk er alvast naar uit om in de toekomst de andere werken van de kunst- en wetenschapsroute in meer detail te ontdekken.

Receptie voor een halfbakken succes

Deze namiddag werden mijn collega’s en ik door één van de opdrachtnemers van een belangrijk IT-project getrakteerd op een kleine receptie om het succesvol afronden van het project te vieren. Aangezien het een lang en moeilijk proces was en het project ergens in de helft door een eigen interne medewerker moest rechtgetrokken worden, had ik een dubbel gevoel bij deze receptie. Zeker omdat we nu nog maar de eerste mijlpaal bereikt hebben en er nog heel veel tijd en energie zal moeten geïnvesteerd worden om deze IT-toepassing effectief te laten renderen.

Maar goed, halfbakken successen mogen ook gevierd worden, nietwaar? En ik bleef zelfs langer hangen dan oorspronkelijk gepland. Gelukkig waren er zoveel hapjes dat ik geen nood meer had aan een avondmaal.

Onderweg van ons kantoorgebouw naar Brussel-Noord werd ik overvallen door een stevige regenbui. Gelukkig was het warm genoeg zodat dat dikke regendruppels die mijn kleren doorweekten mij niet echt konden deren. Terug op ons appartement werd ik als afsluiter van de avond nog getrakteerd op een dramatische zonsondergang. Een voorbode voor de verderzetting van dit project?

Business diner bij BÚN

Deze avond speelde ik gastvrouw voor een groep externen aan wie ons bedrijf een belangrijke evaluatietaak had uitbesteed. Om het gezelschap te bedanken voor hun inzet hadden wij hen uitgenodigd voor een afsluitend etentje bij BÚN, Vietnamese keuken van niveau met lokale ingrediënten bereid. Ik schudde zelfs een ietwat geïmproviseerd dankwoord uit mijn mouw.

Het eten dat we met veel liefde geserveerd kregen was uitstekend en het gezelschap praatte open en eerlijk over de opgedane indrukken van de voorbije weken. Bijzonder boeiend en interessant om hun analyse te horen. Stof genoeg om verder mee aan de slag te gaan, alleszins.

Hieronder een kleine impressie van wat er op ons bord passeerde. Alleen jammer dat we geen overzichtje kregen van de gangen die geserveerd werden.

Lekkere lunch

Een managementvergadering van meer van vijf uur heeft als (enige) voordeel dat we ‘s middags een bijzonder lekkere lunch voorgeschoteld krijgen, inclusief decadent dessertje. Al moet ik zeggen dat ik toch altijd wat groggy ben na zo’n marathonvergadering.

Reünie bij Strofilia

Deze avond hadden mijn drie collega’s en ik afgesproken met ons voormalig afdelingshoofd, de dame wiens positie ik in 2021 heb overgenomen toen ze de laatste twee jaar van haar carrière voor een andere jobinvulling koos.

Het was niet echt makkelijk om een datum te vinden die voor iedereen paste, want die gepensioneerden van tegenwoordig hebben zo mogelijk een nog drukkere agenda dan werkende mensen.

Uiteindelijk vonden we een geschikt moment en zo kwam het dat we deze avond met vijf vrouwen aan een mooie ronde tafel konden genieten van de lekkere Griekse mezze van Strofilia, vergezeld van een glaasje Griekse wijn, uiteraard.

De ober gaf met veel plezier uitleg bij de mezze op de kaart. Hij suggereerde om te starten met dips (tarama, tzatziki en pikante feta) en vis en vervolgens als hoofdgerecht de gegrilde groenten en vlees te bestellen.

Het leuke aan dit concept is dat je van alles wat kan proeven. Elke mezze was om duimen en vingers af te likken, maar mijn persoonlijke favoriet waren de gegrilde inktvis en de kavourmas (rundvlees met kruiden met artisanale pasta en verse schapenkaas).

Een aanrader voor liefhebbers van de Griekse keuken.

Uitwuiffeestje na workshopdagje

Na een workshopdagje waarin ik mij samen met mijn collega’s van het management en de directeurs boog over een nieuw systeem voor de jaarlijkse evaluatie van onze medewerkers, sloten we de dag af met een drankje en een hapje ter ere van onze directeur communicatie die binnenkort andere oorden opzoekt.

Ik heb samen met haar nog in 2018 de initiële opleidingen voor de nieuwe directeurs gevolgd, dus toch wel het einde van een tijdperk. Ik wens haar alvast veel succes toen in haar nieuwe job en ben er zeker van dat we elkaar nog tegen zullen komen. Het is immers een heel kleine wereld.

Babybezoek in Brussel

Deze avond nam ik samen met een collega van ons kantoorgebouw de bus naar een stukje Brussel waar ik tot op heden nog nooit was geweest. Doel van ons bezoek was het bewonderen van de prachtige baby van mijn collega en zijn partner. De baby was echt een dotje. Hij heeft de hele avond werkelijk geen kik gegeven en liet zich gewillig vastpakken door mijn collega’s. De twee papa’s zagen er trouwens ongelooflijk goed uitgeslapen uit voor twee kersverse ouders. Zelden zo’n relaxte ouders gezien na de geboorte van hun eerste kind. Mijn collega en zijn partner toverden zonder problemen heerlijke hapjes op tafel en stelden vervolgens voor om wat pizza’s in de oven te schuiven en samen avond te eten, ons verzekerend dat het helemaal geen moeite was. Een aanbod dat ik uiteraard graag aan nam!

Na de baby voldoende bewonderd te hebben, nam ik afscheid van de stralende papa’s en nam ik vervolgens de bus naar Brussel-Centraal, omdat dit een kortere busrit was dan die naar Brussel-Noord (ik ben niet bepaald een fan van de bus). Ik was spijtig genoeg even vergeten dat er in de omgeving van Brussel-centraal werken zijn, waardoor de bus tijdelijk niet meer vlak aan Brussel-Centraal stopt en ik dus een sprintje uit mijn vermoeide voeten moest persen om nog tijdig de trein te halen. Wat mij lukt met een minuut speling. Oef!

In de reeks: waar was yab vandaag?

In het Amerikaans theater! Een stuk Expo 58 erfgoed!

Lunch in Gare Maritime

Een lunchafspraak met een oud-collega bracht mij terug naar de food court van Gare Maritime. Mijn vorige ervaringen daar waren eerder gemengd. En ook nu was ik enigszins teleurgesteld in de cauliflower nirvana curry van Curry Karma die ik besteld had. 14,5 euro voor een beetje bloemkool met rijst is toch echt wel overdreven. Het gerecht was zelfs niet de moeite om een foto van te nemen. En het duurde dan ook nog eens heel lang voordat het klaar was en dat terwijl het heel rustig was in de Gare Maritime. Gelukkig maakten het uitstekende gezelschap en de mooie omgeving veel goed! Jammer, want deze food market zou zo succesvol kunnen zijn als de gerechten nét iets beter zouden zijn en de service vlotter.

Gelukkig kon ik op de terugweg naar kantoor genieten van prachtige bloesems.

Spetterend personeelsfeest voor ons tienjarig bestaan

Na de ontvangst van de gepensioneerden met als verrassingsact een heuse evacuatie, vierden we deze vrijdag feest met de collega’s en hun partners. Normaal worden partners niet uitgenodigd op ons personeelsfeest, maar ter ere van ons tienjarig bestaan, mocht het ietsje meer zijn en waren partners ook welkom. We vierden in een serre vol met planten voor de gelegenheid uitgerust met een tijdelijke dansvloer met lichtgevende tegels en een glitterbal boven onze hoofden. Fancy!

En jawel, ook dit feestje werd tijdelijk onderbroken door een brandalarm met daaropvolgende evacuatie. Blijkbaar hadden de toestellen van de cateraar het alarm doen afgaan. Geen erg, het was een prachtige lenteavond en beslist aangenaam om buiten wat gezellige babbels te doen met mijn collega’s. Tegelijkertijd maakte ik van de gelegenheid gebruik om mijn vriend aan zoveel mogelijk collega’s voor te stellen. Al kenden de meesten hem al van mijn instagram account. Yes, he really is instagram famous!

De hapjes hadden voor mij wat meer mogen zijn, maar de wijn vloeide rijkelijk. Iets té rijkelijk, want de laatste momenten van het feest zijn eerder flou in mijn hoofd. Al een geluk dat er een stevig dessertenbuffet (inclusief verjaardagstaart in verschillende lagen) was om toch voor iet of wat een bodem te zorgen.

Mijn vriend en ik leefden ons tot de allerlaatste minuut uit op de dansvloer en sloten met de traditionele plakkenblijvers het feest af. Met dank aan TaxisVerts en mijn iets nuchterdere collega om ons veilig thuis te brengen!

Yet Another Blog

Life on my side

werk