Cocktails bij Alfalfa

Door een onzorgvuldigheid van mijn kant, was ik vergeten dat ons Ultimas-vriendinnengroepje van drie deze namiddag iets zou gaan drinken om te klinken op de grote reis van onze vriendin. Onze vriendin is van Armeense afkomst en neemt een half jaar onbetaald verlof om de wereld rond te reizen en haar familieleden te ontmoeten in Zwitserland, Armenië, Canada en de VS. Ik had ondertussen echter om 17u een doktersafspraak in Leuven ingepland om toch eens naar mijn pijnlijke arm te laten kijken (alhoewel er ondertussen duidelijk progressie waarneembaar is). Agendaconflict dus.

Gelukkig slaagden we er alsnog in last minute iets te regelen, want ik wilde graag onze vriendin nog zien voor haar vertrek dit weekend. Mijn vriendin zou vanuit Brussel langs Leuven sporen en ik zou haar om 18u in het station opwachten voor een gezamenlijk drankje. Dit zonder onze derde vriendin die helaas een andere verplichting had. En zo belandden we met ons tweetjes bij Alfalfa, waar we onder het genot van een cocktails spraken over haar reisplannen en de plaats van de vrouw in de samenleving. Ik ben alvast benieuwd naar de fantastische verhalen die ze ongetwijfeld te vertellen zal hebben bij haar terugkeer.

Inspiratiesessie met Christoph Busch

Tot mijn grote vreugde was de mobiliteit in mijn geplaagde linkerarm deze maandag voldoende hersteld om mijn gsm vast te houden, terwijl ik zorgde voor de inleiding van de inspiratiesessie. Toegegeven, er was nog een lichte trilling waarneembaar, maar ik merk dat het elke dag een stuk beter gaat. Ondertussen kan ik mijn arm weer bijna boven mijn hoofd tillen. Heel blij trouwens dat ik de eer had spreker Christoph Busch, directeur van het Hannah Arendt Instituut, aan te kondigen. Eerst zou een andere collega van het management dit doen, maar last minute moest hij afhaken, waardoor de eer mij te beurt viel.

En amai, lang geleden dat een spreker mij nog zo heeft weten te boeien. Normaal is er altijd wel een moment dat mijn aandacht dreigt te verslappen tijdens zo’n lezing, maar Christoph Busch wist te boeien van begin tot einde. Het onderwerp van zijn toelichting was dan ook brandend actueel: hoe toch zorgen voor verbinding in deze tijden van desinformatie en polarisatie. Een echt eenduidig antwoord kregen we niet, maar de tendensen zelf benoemen, is de eerste stap om te werken aan verbinding.

Ooit in een ver verleden moest ik een boek van Hannah Arendt lezen voor een cursus filosofie. Veel is daar echter niet van blijven plakken, dus misschien is het tijd om mij opnieuw te verdiepen in het werk van deze dame, die waarschijnlijk de huidige acties van de staat Israël ten zeerste zou veroordelen.

Meeting with a view

Teamdag bij de VRT

Een dag om in te kaderen vandaag, prachtig zonnig weertje, interessante rondleiding op de VRT en een geweldige quiz door onze collega’s zelf in elkaar gestoken. Ook een bitterzoete dag voor mij, want de laatste teamdag die ik in gezelschap van dit geweldige team zal doorbrengen voordat ze mijn afdeling inruilen voor een andere. Ik ga ze stuk voor stuk missen!

Bij de VRT werden we, ondanks de huidige perikelen van onze openbare omroep, bijzonder vriendelijk onthaald met koffiekoekjes en yoghurt. Op een zonnige plek in het oude gebouw kregen we, uitkijkend op de werf van het nieuwe gebouw, wat meer toelichting over de toekomstplannen van de VRT. Want dat het huidige medialandschap voor ingrijpende veranderingen staat, zal ondertussen iedereen wel duidelijk zijn. Vervolgens werden we mee op sleeptouw genomen in het oude gebouw en maakten we kennis met verschillende team die met innovatie bezig zijn. Bijzonder boeiend!

Na ons bezoek aan de VRT namen we de tram naar het Josafatpark in Schaarbeek, een plek in het Brusselse waar ik nog nooit geweest was. We lunchten er bij de Melkerij. En alhoewel mijn avocadotoast met gepocheerde eitjes zeker lekker was, kon dat niet wegnomen dat de bediening ietwat chaotisch verliep. Ok, normaal is het self service bij de Melkerij, maar omdat wij met zo’n grote groep waren hadden ze voor ons gezelschap een uitzondering gemaakt. De gerechten en drankjes kwamen allemaal op zeer uiteenlopende tijdstippen en de bediening had er helemaal niet aan gedacht dat bestek en serviettes toch wel handig konden zijn. Enfin, we zaten gezellig buiten, dat was het belangrijkste.

Na de lunch volgde een quiz die onze collega’s zelf in mekaar hadden gestoken. Echt knap werk! Onze quizmaster had persoonlijke info van alle collega’s in de quiz verwerkt en wij moesten dan raden over welke collega het ging. Ik had tot mijn grote vreugde alle collega’s juist geraden. De quizvragen zelf gingen me dan weer iets minder goed af. Oh well, can’t win them all.

Na de quiz dronken we nog iets met de overblijvers in La Guinguette Populeir en wandelden van daaruit samen naar Brussel Noord om de trein te nemen.

En als kers op de taart van zalige zomerdag: een prachtige Leuvense zonsondergang!

Eerste afterwork na de zomervakantie

En er was massaal veel volk. Zoveel volk dat we ons noodgedwongen moesten opsplitsen in twee groepen op het terras van de Flamingo. Ik blijf ietwat mijn twijfels hebben bij de kwaliteit van de drankjes in de Flamingo (serieus, wie durft er tegenwoordig als zichzelf respecterende bar Recoda Cava van de Colruyt serveren?), maar hun terras met waterverstuiving is wel een fantastische plek om te genieten van een mooie zomeravond.

Afscheidslunch bij Kosto

Dankzij één van mijn hippe, jonge collega’s die altijd de beste adresjes weet te vinden, vandaag een gezellige nieuwe lunchplek in Brussel ontdekt: Kosto. Zo nieuw dat ze eigenlijk nog aan het proefdraaien waren toen wij er gingen lunchen.

En ja, er vertrekt alweer iemand van de medewerkers die tijdelijk ons team versterkt hebben. Ik ben er zeker van dat onze sympathieke, bijna oud-collega een bijzonder succesvolle stage aan de balie tegemoet gaat en hoop van harte dat onze paden in de toekomst elkaar nog zullen kruisen!

The Pasta Factory

De eerste werklunch na de zomervakantie is bij deze ook afgevinkt. Een opstartlunch met de teamverantwoordelijke van één van de teams die binnenkort onder mijn nieuwe afdeling zullen vallen. Ik kijk alvast uit naar een fijne samenwerking met deze toffe dame.

De lunch zelf was trouwens ook een meevaller. Eerste keer dat ik bij de Pasta Factory at. Het was mooi weer, dus kozen we een tafeltje op het terras uit. We kregen een gratis slaatje als voorgerecht en de huisgemaakte verse pasta met vis smaakte heerlijk. Als afsluiter kregen we van de eigenaar cannoli én een limoncello van het huis aangeboden. “Because he liked our energy.”

Hier komen we zeker nog eens terug!

Beaucoup Fish revisited

Vandaag had ik afgesproken met mijn collega-afdelingshoofd die eind dit jaar met pensioen gaat. Aangezien ik na de reorganisatie een deel van zijn verantwoordelijkheden zal overnemen, leek dit mij een goed moment om een eerste verkennend gesprek over de overdacht te hebben. En ja, daar hoorde natuurlijk een lekkere lunch bij. En ja, we belandeen weer bij Beaucoup Fish, mijn favoriete lunchplek van het moment.

Geniet mee van het lekkers dat op ons bord passeerde:

Inktvis tentakels met Toscaanse kool en gebrande nectarine:

Zeeduivel, gekonfijte ajuin, stoemp:

Aardbei, rabarber, yoghurtsorbet, pistache:

Uitwuiflunch bij La Crèche des Artistes

Uitwuiven is wellicht niet het juiste woord. Eerder een dankjewel-lunch. Door de interne reorganisatie verlaat één van de leden ons managementorgaan. Eerlijk, ik denk dat het voor haar een opluchting is, want ze zat intern in een nogal oncomfortabele spreidstand tussen hoger kader en middenkader en haar agenda zal er een pak lichter door worden.

We lunchten samen bij La Crèche des Artistes om haar te bedanken voor de inzet van jaren. Eerlijk, het eten was op zijn best middelmatig te noemen. Serieus, welke Italiaan serveert nu zo’n rare pasta met spinazie en roze garnalen? Niet meteen een locatie waar ik nog zal terug keren, al moet ik toegeven dat de lunch qua prijs wel dik in orde was. En de gratis panna cotta bij de thee/koffie kon ik uiteraard wel appreciëren.

Oostende, Lichtervelde, Deinze en Zulte

Gisteren spoorde ik naar Oostende voor een bezoek aan Mu.ZEE. Ik was erg benieuwd naar de nieuwe opstelling van de museumcollectie. De treinrit verliep voor de verandering supervlot en iets na de middag was ik in Oostende.

Tijd om de inwendige mens te versterken! Ik kocht me wat wulken aan een kraampje en ging vervolgens naar Madam Kroket voor een échte Oostendse garnalenkroket. Eerlijk, ik was lichtelijk teleurgesteld, de kroket was minder smeuïg dan ik had verwacht.

Vervolgens wandelde ik naar Mu.ZEE voor de nieuwe tentoonstelling. Ik sloot aan bij een rondleiding. Altijd fijn om een tentoonstelling door de ogen van een kenner te zien. Heel boeiend om wat meer detailachtergrond bij een aantal werken te krijgen. Al blijft Spillaert toch mijn onvervalste favoriet.

Ik liep oude bekenden tegen het lijf in Mu.ZEE en pikte nog een glaasje schuimwijn en een oestertje mee. Helaas kon ik niet blijven plakken, want er stond nog een tweede erfgoedafspraak in mijn kalender vandaag. Het Roger Raveel Museum organiseerde een barbecue ter ere van de opening van de nieuwe tentoonstelling Vogelschrik van het museum. Om tijdig in het Machelen-aan-de-Leie te zijn, moest ik om 16.48u de trein in Oostende nemen met een overstap in Lichtervelde.

In Oostende verliep alles nog goed. De trein vertrok op tijd al zat hij wel stampvol met jeugdverenigingen die allemaal op de eerste dag van de zomervakantie met de trein naar zee waren getrokken. Gelukkig slaagde ik erin een zitplaats te veroveren tussen al dat jong geweld. Helaas liep de rit daarna helemaal in het honderd. Met elke bijkomende halte zag ik de minuten vertraging verder aantikken en de NMBS-app meldde mij heel vriendelijk dat de aansluiting alleen gegarandeerd zou worden als mijn trein minder dan drie minuten vertraging had. Ondertussen riep de treinconducteur om dat het strikt verboden was je hoofd uit het treinraam te steken en vroeg ze met aandrang aan de begeleiders van de jeugdverenigingen om hun kinderen in het oog te houden. En meteen wist ik weer waarom ik vroeger nooit bij een jeugdvereniging geweest ben.

Na dik tien minuten op de trein wist ik dus al dat ik mijn aansluiting nooit zou kunnen halen. Ik bracht het Roger Raveel Museum op de hoogte, want één van hun medewerkers zou mij komen ophalen in het station van Deinze en ik wilde vermijden dat zij tevergeefs op mij zouden wachten. Ik liet weten dat ze mij een uur later dan gepland moesten komen ophalen.

Mijn inwendige frustratie verbijtend, legde ik me neer bij het onvermijdelijke feit dat ik een uur zou mogen doorbrengen op het perron van het behoorlijk saaie station van Lichtervelde. Tot overmaat van ramp begon het zelfs licht te regenen. Gelukkig waren de wachthokjes overdekt en had ik min laptop bij.

Gelukkig verliep de rest van de avond beter. In het station van Deinze vond ik om 18.52u zonder problemen de lieve dame die me kwam ophalen. En vervolgens werd ik heel vriendelijk uitgenodigd om plaats te nemen aan de lange tafel met de andere genodigden en te genieten van een werkelijk overheerlijke en culinair hoogstaande barbecue. Nog nooit zo’n heerlijke groentjes bij een barbecue gegeten!

Gelukkig verliep de terugreis wel zoals gepland: in Deinze zonder problemen de trein van 21.53u genomen om rond half twaalf in Leuven aan te komen. Ik zal maar niet de moeite doen om op te tellen hoeveel uur ik vandaag onderweg geweest ben en gewoon de fijne herinnering aan mooie kunst en boeiende gesprekken koesteren.

Yet Another Blog

Life on my side

werk