Jawadde, wat een feestje was me dat, daar in Maison de la Poste! Even vreesde ik dat het scenario van vorig jaar zich zou herhalen, toen de pendelbus naar Tour & Taxis verdacht lang op zich liet wachten, terwijl het aantal wachtende collega’s bleef aangroeien.

Niemand wist heel goed waar de pendelbus zou stoppen en natuurlijk stond dat ook nergens aangegeven in de bouwwerf van Brussel-Noord. Een collega werd tijdens het wachten haar smartphone afhandig gemaakt door een gauwdief, maar door de tussenkomst van een oplettende bewakingsagent, kon de dief staande gehouden worden en mijn collega herenigd worden met haar smartphone. Oef! Iedereen opgelucht, want dat zou toch een serieuze domper op de feestvreugde geweest zijn.

Na echt bijna een half uur gewacht te hebben, besloten we de hoop nog een pendelbus te zien op te geven en namen we een bus van de MIVB die ons vlakbij onze bestemming afzette. Op Tour & Taxis zelf was het nog even zoeken naar de ingang van Maison de la Poste, maar dat was niets in vergelijking met de lijdensweg van vorig jaar.

Het thema van het personeelsfeest van dit jaar was onze eigen versie van de Oscars. Een heuse award show waarvoor iedereen in galakledij was uitgedost en die afgetrapt werd met een mini-receptie. Echt, mijn collega’s zagen er allemaal stralend uit. Zelf had ik helaas geen tijd gevonden om mij een nieuwe glitterjurk aan te schaffen, dus ik had gewoon een lang kleed aangetrokken, waardoor ik me toch wat underdressed voelde.

De (ludieke) prijzen werden uitgereikt tijdens het diner, waarbij we aan mooie, ronde tafels mochten plaatsnemen. Echt zoals bij een traditionele award show. Collega’s gingen lopen met prijzen voor de beste afwasmachinevuller, de grootste ambiancemaker, de collega met de groenste vingers, het team met het meest volledige Delve profiel en de collega die het hoogste aantal berichten een duimpje gegeven had op het intranet (tot mijn grote verbazing zag ik daar mezelf opduiken tussen de genomineerden). Ook de meest recent aangeworven collega en de collega die pas met pensioen gegaan was, werden in de bloemetjes gezet.

Maar eigenlijk was er maar één prijs die er echt toe deed: die van de best geklede collega’s van de avond. En tot mijn grote tevredenheid ging één van de collega’s waarop ik gestemd had met de prijs lopen. Welverdiend, want dat kostuumvest met gouden pailletten zag je van kilometers ver.

Het volledige vegetarische menu was heel lekker, maar echt veel te weinig. Serieus, dat hoofdgerecht was eerder een bijgerecht. Volgende keer wat falafel voorzien voor de dansers die het uithouden tot in de late uurtjes. 😉

En ja, natuurlijk kende ook deze editie zijn portie drama en stond ik bijna twintig minuten in de toiletten een collega te troosten die lichtelijk overstuur was, terwijl onze desserts aan tafel op ons wachtten. Een complex en moeilijk verhaal, dat niet op één, twee, drie op te lossen valt, vrees ik.

Ik probeerde het niet aan mijn hart te laten komen en bracht de rest van de avond op de dansvloer door. Ditmaal bleef ik wel tot het allerlaatste en sloot ik samen met een bende Brusselse en Leuvense collega’s het feestje om twee uur ‘s nachts af. We namen met zes personen een taxi vert naar Leuven/Wijgmaal/Rotselaar. Wat nog een heel gedoe bleek, want de taxi die ik besteld had, vond eerst onze locatie niet.

Maar: eind goed, al goed. Uiteindelijk daagde er een taxi op waarin we allemaal pasten. De chocolade ster die we als aandenken kregen, smikkelde ik meteen op in de taxi, want mijn hongerige maag had nood aan wat vulling. Gezond en ethisch verantwoord, zo’n vegetarische menu, maar de volgende keer mag het toch ietsje meer zijn!

Voorwaar, alweer een legendarisch feest.