Spontane dinner dates

Trouwe volgers van deze blog weten het ongetwijfeld, onze agenda laat weinig tot geen ruimte voor spontaneïteit. Deze zomer had ik me echter voorgenomen om de weekavonden niet vol te plannen, kwestie van wat tijd te hebben voor spontane invallen (en ook een beetje om al mijn reisverslagen te kunnen schrijven en mijn foto’s te kunnen verwerken).

Zo konden mijn vriend en ik woensdagavond op de bots beslissen om te genieten van de prachtig zomeravond en iets te gaan eten op een terrasje. Ik denk dat ik er al eens eerder over geschreven heb, maar het is in Leuven enorm moeilijk om een terras te vinden waar je lekker kan eten en dat ‘s avonds in de zon ligt. Ik meende dat het terras van De Hoorn, midden in de nieuwe hippe stadswijk in wording wel nog avondzon zou hebben. Helaas, een recente nieuwbouw blokkeerde de laatste zonnestralen. Maar: de mosselen waren uitstekend en de locatie is zeer inspirerend. Momenteel ligt De Hoorn midden in een bouwwerf, maar het is niet moeilijk je voor te stellen hoe mooi de site zal zijn, eens de werken achter de rug zijn.

Op donderdagavond hadden we eveneens niets gepland. Tot we een berichtje kregen van onze kameraad uit Meldert dat hij voor zijn werk de ganse dag in Leuven in de Faculty Club zat. En of we al plannen hadden voor het avondmaal. Nu wel dus!

Ik was oprecht blij dat ik ditmaal geen sms moest terug sturen dat het niet paste voor ons. We spraken af rond 18u aan het station van Leuven en zochten een plekje op het terras van de Klimop. Super leuk om bij te kunnen praten. Helaas stelde het eten teleur. Ik had een kabeljauw met asperges besteld en mijn tafelgenoten een Thaise noedelsalade. De salade zag er eerlijk gezegd wat povertjes uit. Mijn gerecht was daarentegen wat van het goede te veel. Mijn portie kabeljauw was het dubbele van wat ik een normale portie beschouwd. Verder dreef de kabeljauw in een witte roomsaus en waren de asperges te hard gebakken (groene asperges moeten groen zijn, niet bruin). Het was ook gewoon echt te veel, waardoor ik genoodzaakt was een flink stuk vis te laten liggen. Teleurstellend!

Gelukkig maakte het ijsje van Decadenza achteraf veel goed. Dat zabaglione-ijs was ronduit fenomenaal. Al smullend liepen we terug naar ons appartement om daar nog een flesje Corsicaanse witte wijn te kraken en te praten tot de zon al ver onder was.

Meer van dat!

Hapje Tapje

Omdat we de voorbije jaren telkens op vakantie waren, was het al van 2013 geleden dat mijn vriend en ik nog eens op Hapje Tapje geweest waren. Om heel eerlijk te zijn, had ik het niet echt gemist. Op vakantie zijn er zoveel leuke dingen om te mee bezig te houden, maar ik merkte dat ik dit jaar echt uitkeek naar deze editie. Vorige edities waren we altijd met een fijn groepje vrienden, maar dit jaar bleef mijn facebookoproep akelig in de leegte echoën. Blijkbaar zijn de meeste van mijn vrienden Hapje Tapje ontgroeid of is iedereen dit jaar allemaal tegelijkertijd met vakantie. Gelukkig was er nog onze vriend, de schaker, die zich bereidwillig toonde om ons te vergezellen.

En het was echt een topeditie! Beetje bewolkt waardoor het niet te warm was. Een stuk Tiensestraat dat aan het parcours werd toegevoegd waardoor de mensenmassa beter verspreid werd en je bijna nergens langer dan een paar minuten moest aanschuiven om je hapje of je tapje te krijgen. (Al had ik wel de indruk dat er in het algemeen minder volk was. Iets was het comfort van de aanwezigen enkel ten goede kwam.)

Deze hapjes aten wij:

Rock ‘n Roll Oyster: Gillardeau oester met een twist bij Baracca, vergezeld van een overheerlijke Hugo uit een plastieken zakje:

Mini gourmet burger van rundvlees met pancetta, provolone, tomaat, rucola en basilicummayonaise bij Huis der Burgers (uiteraard was dit een hapje dat mijn vriend at):

Salade van mango, appel, rivierkreeftjes en pikante sinaassalsa bij M-Café (de beerpairing liet ik voor wat het was):

Grava lax bij Savoye:

Fregola Sarda: kalf, aubergine, parmezaan, ansjovis en gerookte amandel bij Baracca:

Fusilli met pesto van pistachenoten en scampi bij La Divina Commedia (het minste gerechtje van de dag, maar wel een goede bodem om al die prosecco’s en cava’s te verteren):

Dessert op basis van framboos, chocolade en karnemelk van bij Zuut (hét hoogte punt van de dag, echt subliem lekker):

Pasteis de Belém bij O Fado (heerlijk warm en mét kaneel, zo lekker dat ik niet anders kon dan terugkeren voor een tweede gebakje om de dag af te sluiten):

En een vitello tonnato bij Officina Clandestina, mosselen in de wok met pijpajuintjes, erwten, look, platte peterselie, room en tomaat bij restaurant Kokoon (overheerlijk!), een proevertje van ambachtelijke gerookte zalm bij Vishandel Wauters en een cosmopolitan bij Barcode die ik allemaal al binnen gewerkt had alvorens ik eraan dacht om een foto te nemen. En ettelijke parelende alcoholhoudende drankjes, uiteraard.

Verder was het gewoon heel prettig om door de Leuvense straten te slenteren, terrasjes te doen en met onze vriend te babbelen. Super dag!

Verjaagd van het terras

Mijn collega’s en ikzelf vinden het belangrijk om in deze barre tijden de Brusselse horeca regelmatig een hart onder de riem te steken. Vrijdag was er goed weer voorspeld, dus leek een terrasje ideaal. In de voormiddag viel er tot onze verbazing toch wat regen uit de lucht, maar tegen de middag leek de lucht op te klaren. Het zonnetje kwam door de wolken en ik was zelfs genoodzaakt mijn zonnebril boven te halen, daar op het terras van het Muntpunt Grand Café.

Helaas, ons geluk bleef niet duren. We waren net aan onze gerechten begonnen toen we overvallen werden door een hevige stortbui. Zo eentje waarbij je op een paar minuten tijd doorweekt bent. We vluchtten met borden, bestek en glazen het café binnen en vonden een tafeltje waar we mits wat wringen met z’n zessen rond konden. Onze zonnige lunch was letterlijk in het water gevallen. Daarenboven was het gerecht van de dag (quinoa met geroosterde groenten) ongeïnspireerd en vrij smakeloos. Een dubbele teleurstelling.

Gelukkig konden we als troost uitkijken naar een gratis ijsje. Terwijl ik in Corsica zat te genieten van mijn vakantie, zaten mijn collega’s op het heetste moment van het jaar meer dan een week zonder airco. De eigenaar van het gebouw die de opdracht had gegeven voor de werken aan de airco had daarom ter compensatie al de werknemers in het gebouw een artisanaal ijsje aangeboden. Ook de mensen die met vakantie waren, konden van dit aanbod genieten. Sympathiek!

Helaas, helaas, de stortregen wilde maar niet beteren en zo waren we genoodzaakt in de gietende regen aan te schuiven bij de crèmekar die aan de achteruitgang van het gebouw had plaatsgevat. Terwijl de regen mijn schoenen in sijpelde nam ik mijn ijsje in ontvangst, om daarna vliegensvlug de cafetaria binnen te vluchten. Maar gesmaakt heeft het zeker!

After Work met de collega’s

Tijdens de zomervakantie ligt het werktempo op mijn werk altijd wat lager dan gewoonlijk. Veel collega’s zijn met verlof en we krijgen minder opdrachten binnen dan doorheen het jaar. Een ideaal moment om een after work drink te organiseren. Plan A was een bezoekje brengen aan Brussel Bad, helaas gooiden de weergoden roet (of beter gezegd: regen) in het eten. Het werd dus Plan B: iets drinken in Scott’s Bar.

Ondanks de vakantiemaanden was de opkomst hoog. In totaal zo’n twaalf personen. De meesten moesten echter vroeg naar huis, dus doorzakken in Brussel was ditmaal geen optie. Van al die glaasjes cava had ik echter een serieus hongertje gekregen. Ik sms’te mijn vriend dat ik om 20.08u terug in Leuven zou zijn en of hij zin had om iets te gaan eten. Al een geluk voor mijn lege maag dat hij dat wel zag zitten. Een portie mosselen van bij L’Etoile d’Or waren de perfecte afsluiter van de dag. Overheerlijk! <3

Zeilen op het Grevelingenmeer

Zondag hadden we afgesproken om met vrienden te gaan zeilen op het ondertussen reeds vertrouwde Grevelingenmeer. Omdat het de eerste keer was dat onze vrienden hun zoontjes van vier en acht jaar meenamen op een zeilboot, hadden we geopteerd voor een zeiltochtje van drie uur. Al zou je dat niet vermoeden als je de hoeveelheid proviand zag die wij mee sleurden. 😉

Beide ouders waren duidelijk een beetje zenuwachtig. Wat als de jongens het niet leuk zouden vinden of wat als ze ziek zouden worden? Ik was zelf een beetje zenuwachtig na eerdere niet zo positieve zeilervaringen. Gelukkig zijn er op het Grevelingenmeer geen golven, dus zelfs al stond er een stevig windje, de kans dat ik echt ziek zou worden, schatte ik niet zo hoog in. Maar toch, je weet nooit…

Stipt om twaalf uur vertrokken we op de motor om het kleine haventje uit te varen. Zolang we op de motor voeren, ging alles prima. De sfeer zat goed. De grijze wolken waren ondertussen veranderd in witte schapenwolken en de zon zette haar beste beentje voor. Het was wel vrij frisjes, maar voor dit scenario hadden we gerust willen tekenen toen we ‘s ochtends vertrokken in het zwaarbewolkte Leuven.

Totdat de zeilen gehesen werden en de motor afgezet. De stevige wind in de zeilen zorgde dat de zeilboot erg scheef ging hangen. Iets wat heel normaal is bij het zeilen, maar voor een klein kind ongetwijfeld erg beangstigend is. Een onverwacht manoeuvre gecombineerd met een nogal paniekerige reactie van de papa miste zijn effect niet: twee wenende paniekerige kindjes. Doodsbang dat ze over boord zouden vallen. (We hadden nochtans een protocol afgesproken voor het worst case scenario dat één van de kinderen effectief over boord zou gaan. Mind you, we droegen allemaal flink onze zwemvesten.) Pogingen om de jongens te kalmeren werkten half (al bleven die bolletjes van de AH er tussen de traantjes door vlot ingaan bij de jongste) tot de boot weer scheef ging hangen. We reefden de zeilen en zetten de motor op in de hoop dat dit de kinderen wat meer zou gerust stellen.

En jawel, de rust keerde weder aan boord. Zeker toen mijn vriend een kleine goedkope verrekijker opdiepte, waren de kinderen helemaal afgeleid. Spijtig genoeg was er maar één exemplaar van de verrekijker (terug in Leuven hebben we meteen online twee extra exemplaren besteld). Ik vond het niet zo erg om op de motor te varen. Beter dat iedereen aan boord zich prettig en veilig voelt, maar het leek me jammer om het zeilen zelfs helemaal geen kans meer te geven. Toen de jongens aan het spelen waren in de kajuit probeerden we de papa te overtuigen om het nog eens te proberen, maar dan met maar één zeil, zodat de boot minder zou hangen. De mama leek het allemaal beter te zien zitten dan de papa, maar uiteindelijk ging hij ook overstag (pun intended).

En kijk, met de jongens in de kajuit hesen we het voorste zeil. Van de eerdere paniek geen spoor meer en zo konden we het laatste uurtje toch nog wat zeilen. We hesen na een tijdje zelfs het tweede zeil. Dat laatste uur zat ik voornamelijk aan het roer, bijsturend aan de hand van de aanwijzingen van mijn vriend. Het catamarantochtje in Corsica heeft mij duidelijk toch wat inzicht bijgebracht in de techniek van het zeilen. Het sturen ging echt wel vlot en ik slaagde erin op commando zonder problemen de boot te laten draaien. Uiteraard is zeilen teamwork. Dus alle lof voor mijn teamgenoten.

Toen de gereserveerde drie uur ten einde liepen, voeren we terug de haven in. Voor het aanmeren leek het me veiliger om het roer terug in de handen van mijn vriend te geven. Na een boterzachte aankomst werden we met een motorbootje opgehaald. Het hoogtepunt van de dag voor de jongste, want hij mocht helpen sturen. Je zag hem nogal glunderen.

Om de zeildoop van de twee jongsten te vieren, gingen we aan de rand van het meer in het gras zitten en deden we een flesje prosecco (of twee) open. ‘t Was echt zalig zitten in de zon terwijl de jongens gingen pootjebaden in het water.

Voor het avondmaal gingen we iets eten in ‘t Swarte Schaep in Brouwershaven. Ik moest gewoon opnieuw mosselen bestellen. Die hadden mij de vorige keer zo fantastisch gesmaakt! We genoten op het terras in de zon en smeedden al plannen voor ons volgende uitstapje in november. Ik kijk er al naar uit!

Samenvattend: ik denk niet dat de kinderen een blijvend trauma aan deze dag overgehouden zullen hebben. En ik zie een volgende poging zeker nog zitten!

PS: Helemaal niet zeeziek geweest.

Getrakteerd op een onverwachte circusvoorstelling

Vanavond waren we te gast bij vrienden in Edegem. Zowat een jaarlijkse afspraak ondertussen: wanneer de zomer in het land is, genieten we samen van hun tuin. Hun drie zonen zijn altijd erg enthousiast om ons terug te zien, maar dit jaar hebben de jongens (6, 8 en 10) ons echt weten te verrassen.

Bij aankomst in Edegem kregen we meteen een kaartje in onze hand gestopt. Een toegangsticket voor de voorstelling van Circus Popcorn. Onze kaartjes werden professioneel in ontvangst genomen, ingescand (!) en we mochten plaatsnemen op de genummerde (!!) plaatsen. De voorstelling werd aan mekaar gepraat door de oudste die elke act op professionele wijze inleidde.

Achtereenvolgens kregen we acrobaten, jongleurs, goochelaars, gewichtheffers en zelfs dierentemmers te zien. Ik was oprecht ontroerd door al de moeite die ze in de voorbereiding en uitvoering van hun acts hadden gestoken. Natuurlijk blonken de ouders (geheel terecht) van trots. Die staande ovatie op het einde van de voorstelling was dan ook meer dan verdiend.

(En het eten was naar goede gewoonte ook heel lekker, al ben ik helemaal vergeten om fotootjes te maken van het gebraad, de chocoladecake en de limoen-ricottataart.)

Hollyworld

Dé ideale plek om bij te praten met een vriend die a) een enorme filmfan is en b) ondanks zijn ranke gestalte een bijna onverzadigbare eetlust heeft. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel keer hij zijn bord is gaan bijvullen aan de wok-toog en dat de chocoladefontein in de smaak viel, dat moge eveneens duidelijk wezen. Genoeg brandstof alvast voor een stevige discussie over de zin en onzin van het subsidiëren van Vlaamse filmproducties. Een meningsverschil dat op een intelligente manier bediscussieerd kan worden, daar hou ik wel van.

Op vlinderjacht in Duinbergen

Een tijdje geleden liet onze vriendin die in Italië woont, ons weten dat zij en haar zoontje in juli twee weken zouden komen logeren in het vakantiehuis aan de Belgische kust dat haar moeder gehuurd had. Het gebeurt zelden dat ons beider agenda’s het toelaten om af te spreken als ze in het land is, maar ditmaal zat alles mee. Zaterdag 23 juli landden we immers in Zaventem na drie weken Corsica en zondag 24 juli had ik vrij gehouden om de was en de plas te doen en rustig wat op adem te komen.

Dat rustig op adem komen, werd vlotjes vervangen door een uitstapje met de trein naar Duinbergen. Dat uitslapen voor watjes is, moge duidelijk zijn, want om 8.19u zaten we al met ons fototoestel, onze laptops en ons zwemgerief op de trein richting Knokke-Blankenberge. De NMBS vond het wel nodig om onze rechtstreekse trein te vervangen door twee treinen en aldus een extra overstap in Brugge in te lassen, maar verder verliep alles super vlotjes.

Onze vriendin en haar zoon stonden ons al op te wachten op het perron en het weerzien verliep bijzonder hartelijk. Ons blond en blauwogig Italiaantje vloog ons om de hals, de zon scheen en we hadden nog gans de dag voor ons.

We dropten onze spullen af op het huurappartement waar we een kleine rondleiding kregen van de mama en de zus van onze vriendin. Tijdens de treinrit had ik via whatsapp de tip gekregen om de pop-up vlindertuin te bezoeken. Echt de moeite! Je betaalt tien euro inkom per volwassene, inclusief een drankje en je kan dan zo dikwijls terug komen als je wilt (minus het gratis drankje uiteraard). Op de tafeltjes lagen stukken fruit waarop de vlinders maar al te graag landden. Het lukte ons zelfs een paar vlinders op de hand te nemen.

Lunchen deden we samen met onze vriendin, haar zus en haar zoontje in Brasserie Rubens. Heerlijk in het zonnetje genieten van een échte (peperdure) tomaat garnaal. 34 euro, dat was even slikken, maar aangezien je zowat nergens in het buitenland die heerlijke grijze garnaaltjes vindt, had ik het er graag voor over.

Nadien brachten we een bezoek aan het cartoonfestival. Voor mij de allereerste keer. Fijn dat de organisatie moeite had gedaan om het festival ook kindvriendelijk te maken. Voor kinderen waren er speeltafels met playmobiel, zoektochten en ze konden er stickers verzamelen. De cartoons die er bij mij het hardste inhakten waren die over de vluchtelingencrisis en de aanslagen. Bikkelhard. Niet bepaald om vrolijk van te worden.

Na deze reality check kleedden we ons om in de toiletten van het cartoonfestival en trokken richting het strand waar de rest van de familie van onze vriendin (haar mama en haar derde zus met haar gezin) al een plekje had ingenomen. Ik legde me op mijn strandhanddoek en deed een dutje, terwijl mijn vriend opgevorderd werd om een zandkasteel te maken. Zalig relax.

Opeens was het al bijna tijd voor het avondmaal. Omdat we toch nog wat was wilden doen (morgen werden we immers opnieuw op het werk verwacht), namen we rond 18u de trein richting Leuven.

Een fijne dag!

Yab slaat met een stok tegen een balletje

Onlangs viel er een uitnodiging in mijn mailbox om deel te nemen aan een initiatiesessie golf, gevolgd door een netwerkevent voor ondernemende vrouwen. Aangezien ik mezelf als ondernemend beschouw (misschien is dit zelfbegoocheling, but who cares?) en ik, buiten minigolf, geen enkele golfervaring heb, wilde ik graag op deze uitnodiging ingaan. Ik trommelde de mama van mijn petekindje op die vlakbij het golfterrein in Tielt-Winge woonde. Net zoals ik, had ze helemaal geen golfervaring.

Vrijdagavond haastte ik me om de laatste dringende zaken op het werk gedaan te krijgen, want de komende drie weken zouden mijn collega’s het zonder mij moeten rooien op de werkvloer. Het was nipt, maar dankzij de assistentie van mjn vriend, die mijn sportschoenen naar het station van Leuven bracht, kon ik nog tijdig de bus nemen naar Tielt-Winge. Stipt om 19 u was ik ter plaatse.

Mijn vriendin stond me al op te wachten en een paar minuten later mochten we ons eerste balletje slaan. Om ter verst. Mijn techniek staat nog niet geheel en al op punt, want ik heb ettelijke keren naast het balletje geslagen, maar goed, ik haalde bij deze eerste poging toch bijna de 50 meter. Het is trouwens een misverstand dat je hard tegen de bal moet slaan om hem ver te krijgen, bij golf draait alles om de techniek in combinatie met het gebruik van de juiste golfclub.

Na het ver slaan, mochten we oefenen op precisie. We kregen een andere golfclub en moesten proberen in zo min mogelijk slagen de ballen te putten. Het was duidelijk dat het ver slaan mij beter afging, want op den duur ben ik gewoon gestopt met tellen. Enfin ja, in het algemeen kan ik zeggen dat deze ervaring naar meer smaakte. Eén uur initiatie is natuurlijk bijlange na niet genoeg om de finesses van het golf spelen onder de knie te krijgen. Maar het idee om de wereld af te reizen om de mooiste golfterreinen ter wereld te bespelen zegt me wel iets.

Na de inspanning was het tijd voor ontspanning met een hapje en een drankje. De hapjes waren zeer lekker en verfijnd, maar het had voor mij gerust iets meer mogen zijn, want ik had nog geen avondmaal achter de kiezen. Ook fijn om deze actiiteit samen met de mama van mijn petekindje te doen. Dat we min of meer gedwongen werden te supporteren voor de Belgische voetbalploeg namen we er graag bij. We tooiden ons met de Belgische driekleur en juichten toen in herhaling het eerste doelpunt van de Belgen tegen Wales getoond werd (de live versie hadden we compleet gemist).

Daarna ging het bergaf met de prestaties van de Belgen, maar dat deerde niet, wij hadden er een fijne avond op zitten.

Overrompeling op ons appartement

Zondag hadden we gasten over de vloer, altijd een goeie gelegenheid om ons appartement nog eens onder handen te nemen. 😉 Helaas is die toestand van propere opgeruimdheid vaak tien minuten nadat het bezoek over de vloer komt al om zeep.

Deze zondag entertainden we vier volwassenen en vier kinderen (drie meisjes en een jongen). Bij het afhalen van onze bestelling bij Convento Food hadden we vier ballonnen met helium mee gekregen (nog een overschotje van de Langste Dag), een onverhoopt succes, want de meisjes konden hun geluk niet op en kwetterenden en taterden erop los terwijl ze allerlei originele spelletjes verzonnen met de ballonnen.

De jongen daarentegen was de serieusheid zelve. Even overwoog ik om ons schaakspel boven te halen en een partijtje met hem te spelen, maar niemand wordt graag in een paar zetten ingemaakt door een tienjarige, dus hielden we het op Boonanza. Ook plezant! Al speel ik dit spel duidelijk niet vaak genoeg, want ik moest er opnieuw de spelregels bij halen en in de helft van het eerste spel realiseerde ik me dat ik een belangrijk aspect van het spel niet volledig correct had uitgelegd.

De wortelappelsiensoep was een beetje te fel gepeperd naar mijn smaak, maar de Perzische kip was overheerlijk. Alweer een topgerecht van Convento Food. Jammer dat de twee kleinste meisjes bijna niets aten van wat ze voorgeschoteld kregen en dat terwijl ik toch mijn best had gedaan kindvriendelijke gerechten uit te kiezen. De desserts daarentegen gingen er vlotjes in. Eerst een ijsje, dan een stukje citroentaart, een stukje chocoladecake en tot slot nog wat pralines. De clichés over vrouwen nog maar eens bevestigd. 😉

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden