Ook de tweede nacht, tot mijn eigen verbazing, zonder onderbrekingen van mijn nachtrust kunnen genieten. Wat een verschil met de vorige jaren! Het is zoveel plezanter uitgerust aan de dag te kunnen beginnen!

Na het gezamenlijke ontbijt waarbij er massaal veel eieren opgepeuzeld werden, reden we naar Vuurtoren Eierland, op het noordelijkste puntje van Texel. De vuurrode toren stak prachtig af tegen de eerst nog grijze en vervolgens steeds meer blauwe lucht. Aan een recordtempo klommen de kinderen naar de omloop boven, om aldaar aangekomen op vijf minuten uitgekeken te zijn op de nochtans indrukwekkende omgeving. Zo gaat dat met de jeugd van tegenwoordig: die moeten voortdurend nieuwe prikkels ervaren. Zo ontging het iedereen van mijn gezelschap bijgevolg volledig dat de huidige vuurtoren eigenlijk een omhulsel is dat om de oude vuurtoren heen gebouwd werd. De oude vuurtoren raakte zwaar beschadigd tijdens de opstand van de Georgiërs in april 1945. Op bepaalde plaatsen kan je tussen beide muren lopen en zie je de kogelinslagen van de schermutselingen die er plaatsvonden.

Terug beneden besloten we wat uit te waaien op het prachtige strand. Nog nooit zo’n immens breed strand gezien. Fenomenaal. De zon kwam erdoor en de frisse zeewind deed deugd. De kinderen raapten schelpjes, schreven hun namen in het zand en tartten de golven. Gelukkig konden we met vijf paar droge kousen en schoenen naar de wagen terug keren.

Bij de wagen aangekomen was het even brainstormen voor het middagmaal, we besloten geen tijd te verliezen met de zoektocht naar een locatie om te eten en rechtstreeks naar Ecomare te rijden om daar de kinderen hun sandwiches te laten opeten. Onderweg naar Ecomare kon mijn vriend kennismaken met de laatste popsongs van Katy Perry en Taylor Swift, gezongen door de meisjes. Ik was best wel onder de indruk van hun toonvastheid, want de nummers waren heel goed herkenbaar. Hier en daar werd de tekst wel een beetje vervormd, maar grote stukken kwamen er bijna letterlijk uit zoals de popprinsessen ze zongen.

Bij Ecomare maakten gebruik van de tafeltjes in de inkomhal om de kinderen te laten eten en begonnen daarna aan ons bezoek van het centrum voor wadden en Noordzee. We waren net op tijd om het voederen van de bruinvissen bij te wonen. Ecomare is een opvangcentrum dat er in principe naar streeft om de opgevangen dieren zo snel mogelijk opnieuw te introduceren in hun normale biotoop. De twee bruinvissen werden echter te vroeg van hun moeder gescheiden, waardoor ze niet hebben leren jagen en onmogelijk in het wild kunnen overleven. De verzorgsters toonden de dieren aan het publiek en lieten hun enkele kleine trucjes doen. Verwacht geen spectaculaire shows, want dat past niet binnen de doelstellingen en filosofie van Ecomare.

Tijd voor de volwassenen om gehoor te geven aan hun rammelende magen. In de mooi verzorgde en ruime cafetaria aten we soep en broodjes alvorens de rest van het museum te verkennen. Echt een aanrader, Ecomare, de presentaties zijn interessant en de opstellingen zijn modern en erg aantrekkelijk voor kinderen. Je kan er zelfs bellen met een meeuw en op zoek gaan naar de moordenaar van een bruinvis!

We keerden terug naar de buitenbassins voor de voedertijd van de zeehonden. Ook hier weer is er een onderscheid tussen de dieren die tijdelijk even op adem komen bij Ecomare en zeehonden die wegens een handicap of hun vergevorderde leeftijd niet meer in het wild kunnen overleven. Het verhaal dat ons het meeste bijbleef, is dat van Rob. Rob is een brullende zeehond. Volwassenen zeehonden brullen eigenlijk nooit, maar Rob leerde brullen voor een rol in een Deense film. Tijdens zijn training raakte Rob zo verknocht aan mensen dat hij, toen hij terug uitgezet werd in het wild, hun gezelschap bleef opzoeken. Zo belandde hij in opvangcentra verspreid over gans Europa. Uiteindelijk kwam hij bij Ecomare terecht en besloot men hem daar te houden. Hij brult nu enkel nog op commando van de verzorgers als het etenstijd is.

Tijdens het voederen waren we getuige van een spectaculaire strijd tussen drie meeuwen om een visje. Want ja, als er eten te pikken valt, zijn die zeeschuimers er als de kippen bij. Ze proberen de verzorgers en de zeehonden te slim af te zijn en regelmatig zijn ze met een visje weg. Het gevecht werd positief beslecht in het voordeel van een grote witte zeemeeuw, die na het doorslikken van de vis zo zwaar was dat hij moeite moest doen om recht te vliegen.

Na dit zeer aangename bezoek besloten we ons op te splitsen. Onze vriend zou met de twee jongens en één van de meisjes naar ons hotel terugkeren en mijn vriend, ik en onze vriendin zouden met de twee andere meisjes gaan winkelen. Uiteraard wilden de meisjes alledrie met de jongens mee. Daarom liet ik het lot beslissen wie de gelukkige was. Het oudste nichtje van mijn vriend kwam als overwinnaar uit de bus, gevolg: traantjes bij de twee jongste nichtjes. En dat het niet eerlijk was! Ach, ze kunnen niet snel genoeg leren dat het leven niet eerlijk is. 😉

We susten ze door ze uit elkaar te halen. Mijn vriend bleef in de auto bij het middelste nichtje en troostte haar met elektronische hulpmiddelen en de kleinste mocht tijdens het winkelen in de winkelkar zitten en kreeg een stukje chocolade omdat ze zich zo flink had gedragen. Iedereen content. In de Albert Heijn kochten we allerlei lekkers voor een heuse tapasavond op het appartementje van onze vrienden.

Na de drie meisjes gedoucht te hebben, was iedereen klaar voor de feestelijke avondmaaltijd. Een avondmaaltijd die voor sommigen vooral uit chips bestond, maar omdat het de laatste avond was, besloten we dat door de vingers te zien.