Twee meisjes op stap in Leuven

Zaterdagnamiddag verwachtte ik hoog bezoek! Voor de eerste keer zou H, de dochter van mijn West-Vlaamse vriendin (10 jaar oud) bij mij in Leuven komen logeren. De mama zette haar af op mijn appartement, nam afscheid en toen begon ons avontuur. H was nog niet zo vaak in Leuven geweest, dus wandelden we met z’n tweetjes via het Stadhuis en de Sint-Pieterskerk richting de Oude Markt, kwestie van haar al meteen voor te bereiden op haar toekomstige carrière als ongetwijfeld briljant studente. 😉

Het zonnetje scheen en het was gezellig druk op Leuvense terrasjes, maar ik weerstond de verleiding en we liepen verder naar een ander Leuvens pareltje: de Kruidtuin. Fijn om te zien (en horen… amai, wat een babbelkous!) hoe enthousiast mijn jonge vriendin was. Ze vond de Kruidtruin prachtig en genoot van al het moois dat de natuur te bieden had. We zetten onze wandeling voort langs de Bruul en de Hemeltoren van Ief Spincemaille naar een ander Leuvens monument: de Fiere Margriet. Na het standbeeld van de Kotmadam, een tweede vrouwelijke Leuvense figuur met aanzien. Ik vertelde het verhaal van de Fiere Margriet op een zo kindvriendelijk mogelijk wijze, maar ik ben niet zeker of ze het helemaal begreep.

Na wat toch wel een uur of twee wandelen was, begonnen we allebei honger te krijgen. Mijn eerste gedacht was naar het Moorinneken gaan, maar een blik op de kaart leerde ons al snel dat daar niets voor onze ietwat moeilijke eter te rapen viel. Dan maar naar een vertrouwde vaste waarde: L’Etoile d’Or, minder druk en altijd vriendelijke bediening. Ik bestelde mosselen en H haar lievelingsgerecht: spaghetti bolognaise. Op culinair vlak moet ik me duidelijk nog wat inspannen om haar horizonten te verruimen. Ze wou zelfs geen mossel proeven. 😉

Na het avondmaal keerden we terug naar mijn appartement. Ik vroeg H of ze zin had om een spelletje te spelen en dat had ze. En zo brachten we de rest van de avond (tot bijna 22u, oeps) door rond het RISK-spelbord. Het was voor H de eerste keer dat ze RISK speelde en met twee personen is dit spel natuurlijk niet zo spannend, maar ze was verrassend vlot weg met de spelregels en het werd al snel duidelijk dat ze over een goed strategisch inzicht beschikte. Ons spel was nog niet uitgepeeld toen H in bed moest, maar ik beloofde haar dat we de volgende ochtend zouden verder spelen.

Tot mijn grote verbazing ging H zonder morren slapen en sliep ze vrijwel onmiddellijk. Wat een contrast met de drie nichtjes van mijn vriend, waarmee rond bedtijd altijd heroïsche gevechten geleverd moeten worden. Zo had ik zelfs nog een rustige avond voor de boeg.

Afscheid nemen

Deze voormiddag spoorde ik onder een stralend zonnetje richting Deinze. Het was de allereerste keer dat ik deze stad aan de Leie bezocht. Helaas was de reden dat ik naar Deinze spoorde bijzonder triestig: vandaag namen Goofball en haar gezin afscheid van haar vader, de grootvader van haar twee zonen. Een afscheid dat ondanks alles toch nog onverwacht kwam.

De Onze-Lieve-Vrouwekerk zat goed vol en de viering was prachtig. Heel mooi dat ook de twee jongste kleinkinderen hun steentje konden bijdragen door een kaars aan te steken en een witte roos op de kist van hun grootvader te leggen. Erg onder de indruk van de mooie, persoonlijke teksten die voorgelezen werden. Het is duidelijk dat de vader van Goofball in zijn leven veel mensen geraakt heeft. En hoewel elke afscheid moeilijk is, ben ik er zeker van dat al die mooie herinneringen langzaam de overhand zullen nemen en de laatste wat moeilijkere jaren naar de achtergrond zullen verdringen.

Een goeie gewoonte opnieuw opgepakt

Al mag je na twee squashbeurten natuurlijk nog niet van een gewoonte spreken, het doet wel deugd om, na meer dan twee jaar niet meer op een squashveld gestaan te hebben, de racket opnieuw ter hand te nemen, zelfs al is dat in de bloedhete squashzaal van Squash De Vaart. Superblij dat ik opnieuw een squashpartner gevonden heb!

Kotsende baby in toilet

Normaal gezien stond zaterdag een babyborrel in onze agenda. Helaas, de babyborrel werd van zaterdag verplaatst naar zondag en die dag hadden wij al een familiebijeenkomst in Herentals op het programma staan. Maar! De ouders van de baby toonden zich bereid om, tussen de babyborrelvoorbereidingen door, met ons af te spreken in Leuven. Mijn vriend had immers de baby nog niet live kunnen bewonderen.

We troffen onze vrienden met hun drie zonen rond het middaguur op het Ladeuzeplein. De twee oudste jongens (8 en 4 jaar oud) hadden al stevig honger. Aangezien hun favoriete eten spaghetti is, lag de keuze voor de hand: Bavet in de Tiensestraat. Helaas, mijn niet zo geweldige ervaring van de vorige keer werd bevestigd. Ditmaal was ik wel zo verstandig om gewoon de Bavet special te nemen en niet één of andere combo. Maar eerlijk: zo geweldig lekker vind ik die sauzen van Bavet niet (de special was niet eens pikant…) en er blijft altijd een plasje kookvocht achter nadat je je bord hebt leeggegeten. Om de één of andere reden moesten we ook erg lang wachten op ons eten, terwijl dat bij een restaurant zoals Bavet nochtans heel snel zou moeten gaan: al die sauzen zijn op voorhand klaargemaakt, ze hoeven alleen maar een beetje pasta te koken en daar de saus over te gieten. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik nog vaak bij Bavet zal gaan eten.

Doordat we zo lang hadden moeten wachten op ons eten kwamen onze vrienden in tijdsnood. De twee oudste jongens moesten namelijk in de namiddag naar een verjaardagsfeestje in Rotselaar. Dus vertrok de papa halsoverkop om zijn zonen tijdig naar het feestje te brengen, terwijl zijn spaghetti nog niet eens halverwege was. Gelukkig was het personeel zo vriendelijk om de pasta opzij te houden zodat ze hem later konden opwarmen als onze kameraad terug was.

Terwijl mijn vriend en ik gezellig aan het keuvelen waren met de mama, spuwde de baby opeens gans zijn maaginhoud (broccolipap) over het mooie kleed van zijn mama uit. De rest van zijn maaginhoud kwam op de grond terecht. Wij maakten het personeel hierop attent, maar ze vonden het duidelijk niet nodig om een emmer met wat water te halen om het ongelukje weg te spoelen. Na dit akkefietje leek de baby aan de beterhand en aangezien de mama niet ongerust was, wij ook niet. Tot de baby voor de tweede keer het nog in zijn maag resterende gedeelte van de broccolipap overgaf. Opnieuw op het kleed van zijn mama. De baby begon nu toch iet of wat pips te zien. Slechte timing, de dag voor zijn feestje!

Niet lang na het tweede overgeefincident kwam de papa terug van zijn tochtje heen en weer naar Rotselaar. Hij kreeg meteen de update over de gezondheidstoestand van zijn jongste zoon, maar vond gelukkig nog de tijd om rustig zijn spaghetti op te eten. Mijn vriend zorgde voor de baby, terwijl de mama naar het toilet was om haar jurk een beetje af te wassen. Toen de mama terug kwam van het toilet en de pips kijkende baby zag, besloot ze hem wat borstvoeding te geven. Ik dus samen met de mama naar het toilet, want ze had niet meteen borstvoedingsvriendelijke kledij aan. Gelukkig was het toilet van Bavet meer dan ruim genoeg voor twee personen en een baby.

De baby had net gedaan met drinken, toen alles er weer uit spoot. Dankzij een geweldige sprong kon ik mezelf spatvrij uit de gevarenzone verwijderen, maar de mama had, alweer, minder geluk. Daarop volgde een iet of wat slapstickachtige scène waarbij ik de baby naar buiten droeg om hem over te dragen aan de papa, hem zo ver mogelijk van mij afhoudend, terwijl de mama het toilet min of meer presentabel maakte. Daarop besloten de ouders toch maar langs te gaan bij de dokter van wacht, maar niet zonder eerst nog een koffietje te drinken. 😉

Na het koffietje wandelden met onze vrienden mee naar de wachtpost en namen voor de deur afscheid. Mijn vriend en ik keerden op onze stappen terug, want we moesten nog een cadeautje kopen voor zijn ouders. Onze keuze viel op twee flessen Chardonnay Meerdael bij Magnus. Altijd lekker. Terwijl mijn vriend naar ons appartement terug wandelde om de flessen daar achter te laten, schoof ik aan voor een ijsje van Dedadenza. Een sorbet zou me helpen die Bavet-pasta te verteren.

Na opnieuw herenigd te zijn, begaven we ons naar bar Nine op de Oude Markt om daar een bijzonder lekkere cocktail te drinken (de chilly mango frozen daiquiri die ik de vorige keer zo lekker vond) en een glaasje champagne om het af te leren. We sloten de avond af op het straatbuffet op de Bruul, alwaar ik een heerlijke japchae van Table d’Ho verorberde. Kwestie van de dag te eindigen met lekkere pasta.

Munt en Mirante afterwork

Yep, gisteren was het weer tijd om op stap te gaan met de collega’s. Het is ondertussen al een vertrouwd beeld in het Muntpunt Grand Café: een aantal tafels die tegen mekaar geschoven worden waarrond onze druppelsgewijs binnenkomende collega’s zich verzamelen. Ook ditmaal waren er weer wat nieuwe gezichten. Heel fijn om te zien hoe dit initiatief aanslaat binnen onze organisatie.

Al even traditiegetrouw zakten we na het aperitief in het Grand Café af naar een Italiaans restaurant. Ditmaal belandden we met een groepje van zes personen in de Mirante, een Italiaan waar ik altijd graag kom. Qua prijs-kwaliteit moeilijk te overtreffen in Brussel. En het gaat er altijd snel!

Na het verorberen van een werkelijk heerlijke risotto met zeevruchten, trok ik met twee collega’s richting het station, alwaar we nog een glaasje (of twee of drie) dronken terwijl we op onze trein wachtten. Het gesprek was zo boeiend dat ik uiteindelijk pas de trein van 23.19 naar Leuven nam, om net vóór middernacht in Leuven aan te komen. Kwestie van optimaal te profiteren van deze gelegenheid om een collega uit een ander team beter te leren kennen en alweer wat meer inzicht te krijgen in de verschillende radartjes van onze organisatie.

Tokyo Banana

Gisterenavond had ik afgesproken met mijn lunchvriendin en oud-studiegenootje om samen de trein naar huis te nemen. Mijn vriendin is sinds dit weekend terug in het land, na een ongetwijfeld fantastische rondreis doorheen Japan met haar gezin. Normaal spreken we regelmatig af voor een lunchdate, maar op korte termijn lukte dat niet. Een gezamenlijke treinrit was dus de beste optie.

Tijdens de rit van Brussel naar Leuven vertelde ze over de ervaringen die haar het meeste zijn bijgebleven (vooral de contacten met de locals en het heerlijke Japanse eten) en overhandigde ze mij mijn persoonlijke bestelling én de hoofdreden waarom we op korte termijn moesten afspreken: nama yatsuhashi uit Kyoto, een mochi-variant die hier in België nergens te krijgen valt. Nama yatsuhashi is mijn favoriete Japanse zoetigheid, maar het heeft als nadeel dat het niet zo lang goed blijft. Het pakketje dat mijn vriendin had meegenomen werd best geconsumeerd vóór 24 augustus 2019. Gelukkig vond ze het niet erg om voor een keertje over Leuven te sporen (ze stapt af in Testelt).

En als extraatje had ze nog een verrassing bij: een Tokyo banana! Niet mijn favoriete Japanse zoetigheid, maar wel goed voor een fijne herinnering. Zalig dat ze dat onthouden had!

Yet another sushi date

Vrijdag belandde ik (alweer) in restaurant Kintsugi. Ditmaal in het gezelschap van mijn oud-klasgenootjes Spaans. Jarenlang heb ik uitgekeken naar een sushirestaurant in de stationsbuurt en nu er eindelijk zo’n restaurant geopend is, op loopafstand van mijn appartement, vrees ik dat het er niet lang zal blijven. Spijtig genoeg is het altijd behoorlijk kalm in deze best wel grote zaak, zelfs op vrijdag- en zaterdagavond zit het er niet vol. En hoewel ik erg mijn best doe, ik kan er moeilijk elke dag sushi afhalen… Dus mensen: er is een nieuwe sushizaak geopend vlakbij het station van Leuven en de sushi is er echt geweldig! Allen daarheen! (Afhalen kan ook, uiteraard, en ze zitten ook op Deliveroo.)

Fotografisch bewijsmateriaal:

Nadat we met z’n drieën genoten hadden van deze heerlijke Friendship Boat (hoe toepasselijk), zakten we af naar mijn appartement voor een slaapmutsje. Ik moet toch een beetje stoefen met mijn eigen persoonlijke whisky, he. 😉 Uiteindelijk werd het nog bijna 1.00 uur. We hadden duidelijk veel om over bij te praten. 😉

Barbecue in de regen

Gisterenavond was ik uitgenodigd in Bierbeek om bij mijn sympathieke collega en zijn geweldige vriendin te genieten van een lekker stukje barbecuevlees. Allez, eigenlijk had ik hen willen uitnodigen om op mijn appartementje iets te komen eten, want ik ben al zo vaak bij hen te gast geweest. Maar het was duidelijk dat mijn collega liever voor het comfort van zijn eigen huis en barbecue koos. En ja, ik vind het natuurlijk helemaal niet erg om te proeven van de kookkunsten van een ander. Mijn eigen kookkunsten zijn immers quasi onbestaande!

Ondertussen hadden mijn collega en zijn vriendin hun Oman reis achter de rug en kon ik de foto’s bewonderen die ze tijdens hun trip gemaakt hadden. Prachtig die desolate woestijnlandschappen, maar ik weet niet of dit een bestemming voor mij zou zijn. Ik herinner mij nog al te goed hoe zeer ik bomen miste in IJsland. Enfin ja, aan de andere kant, als je naar Oman gaat, heb je honderd procent kans op goed weer!

Het eten was zoals altijd weer top. Heerlijk voorgerechtje met scampi, geweldig sappig varkensvlees met een moderne variatie op de klassieker worteltjes en erwtjes en een lekker ijsje om af te sluiten. De tijd vloog voorbij en opeens realiseerden we ons dat het twee uur ‘s nachts was. Hoog tijd om de berg naar beneden te bollen en in mijn bed te kruipen! Al een geluk dat ik deze ochtend kon uitslapen!

Kasteelfeesten in het Kasteel van Horst

Zondag fietste ik samen met een bevriend koppel en hun vier zonen (11, 9, 8 en 6 jaar) van Leuven naar Horst. We volgden de prachtige, maar pittige Horstroute tot aan het Kasteel van Horst. Zo’n bluebike is duidelijk te zwaar om de steile hellingen van de Kesselberg op te fietsen, maar uiteindelijk moest ik me maar één keer gewonnen geven en afstappen om boven te geraken. De route bracht ons langs prachtige vergezichten en smalle boswegeltjes. Heel fijn en afwisselend. En dikke chapeau voor de zesjarige die heel dat stuk van Leuven naar het Kasteel van Horst maar een paar duwtjes nodig had om er te geraken. Knap.

Bij het Kasteel van Horst aangekomen, bleken de Kasteelfeesten voor het eerst niet meer gratis te zijn. Tien euro per volwassenen en vijf euro per kind, dat was meteen een flinke hap uit onze rekening. En als ik heel eerlijk moet zijn, zo’n fantastisch spektakel zijn die feesten nu ook weer niet. Op mij maakte het allemaal een beetje een amateuristische indruk met toiletten die niet goed werkten en attracties (een mini-avonturenparcours, katapultschieten,…) die eigenlijk niet al te veel voorstelden. Maar goed, de jongens vonden de riddergevechten geweldig en ik was vooral geboeid door de demonstratie schapendrijven.

Op culinair vlak viel er, buiten wat fastfood, niet veel te rapen op de feesten, dus vertrokken we na het laatste tornooi rond 18u terug naar Leuven. We besloten op de terugweg het andere stuk van de Horstroute te nemen, in de hoop zo aan de Kesselberg te ontsnappen. We moesten die zesjarige op zijn fiets nog helemaal tot in Leuven krijgen, nietwaar? We kortten de route een beetje in door van knooppunt 43 naar 82 te fietsen. Ondanks heet feit dat de route op de heenweg veel mooier was, was het gebrek aan steile hellingen op de terugweg zeker een pluspunt.

De magen begonnen onderweg steeds harder te grollen. Tijd om uit te kijken naar een plek om iets te eten. Ons oog viel op Bistro Bo-Bonne in Holsbeek, een brasserie die er een beetje te chique uit zag om daar bezweet van een fietstocht met vier jongens binnen te stappen. Maar hey, ze hadden er mosselen én een redelijk uitgebreide keuze voor kinderen. Ons bezoek startte niet al te goed. Het leek eerst alsof we onzichtbaar waren en vervolgens deelde de dienster doodleuk mee dat we maar uit drie gerechten konden kiezen. We waren met een groep van zeven personen en ik heb er alle begrip voor dat het soms moeilijk is om veel verschillende gerechten tegelijkertijd te serveren, maar het was niet eens druk in het restaurant. En sorry, een curryworst of een fishstick met frietjes voor de kinderen, dat gooi je toch gewoon in de friteuse? Wij bestelde dus vijf verschillende gerechten en deelden mee dat als dat niet mogelijk was voor de keuken, we wel elders zou gaan eten. Uiteindelijk kregen we toch onze zin én stond die dampende pot mosselen verrassend snel voor mijn neus. Bizarre ervaring.

Met volle magen was dat laatste stuk van de route een eitje. De kasteelfeesten zelf maakten niet veel indruk op mij, maar ik heb oprecht genoten van de fijne fietstocht.

Op stap in Namen

Zaterdag had ik met een vriendin afgesproken om samen Namen te verkennen. Onder het motto: in eigen land valt, ondanks al die lintbebouwing, nog veel moois te ontdekken. Ditmaal waren de NMBS-goden mij minder goed gezind. Normaal zou de verplaatsing van Leuven naar Namen (met overstap in Ottignies) maar een uur duren, maar een kabeldiefstal besliste daar helaas anders over. Ik kwam vlot twintig minuten te laat aan. Ondertussen zat mijn vriendin, die met de auto uit Tongeren was gekomen, al een half uur op mij te wachten in het station van Namen. Ik had haar nochtans gezegd dat ze iets moest gaan drinken!

Het was ondertussen al middag, vandaar dat onze eerste halte in Namen er eentje was om onze magen te vullen. Tripadvisor voerde ons naar Le Pâtanthrope, een restaurant dat ik, toegegeven, vooral gekozen had op basis van de leuke naam. Onze keuze bleek iets chiquer dan de bedoeling. Maar hey, wie kan een driegangenmenu voor nog geen 25 euro aan zich voorbij laten gaan? Een onverwacht culinair hoogtepunt om ons bezoek mee te starten.

Baby homard, spaghetti alla chitarra, caviar d’aubergine à l’ail noir:

Dos de cabillaud, linguini à l’encre de seiche, légumes verts au lard belgasconne, sauce colombo:

Ravioli façon crêpe Suzette farci à l’orange, le tout rafraîchi d’un sorbet à la mandarine:

Na een lunch die eigenlijk schandalig lang duurde, was het tijd om op verkenning te gaan. Waar het er bij aankomst naar uitzag dat het wel eens zou kunnen regenen, had de zon de overhand gehaald op de wolken. Het was aangenaam warm. Ideaal voor een mooie wandeling door de gezellige straten van Namen. We trokken meteen naar het hoogste punt van Namen: de citadel. De citadel bood prachtige uitzichten en ja, ik weet dat er zich een ondergronds netwerk onder die citadel bevindt, maar wij raakten afgeleid door het aantrekkelijke terras mét uitzicht van Le Perchoir boven op de citadel. Een mojito gaat er altijd in en uiteindelijk was de belangrijkste reden voor dit uitstapje toch eens goed bijpraten.

Mijn vriendin bracht me op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in de soap-serie van haar leven. Echt waar, hoe ze het doet, weet ik niet, want op de één of andere manier schijnt ze jaloerse, conflict zoekende vrouwen aan te trekken. Gelukkig heeft ze mij als vriendin om een beetje tegenwicht te bieden. 😉 Voor dat ondergronds netwerk kom ik nog wel een keertje terug.

Op de één of andere manier was het plots al bijna zes uur toen we de citadel terug afdaalden. We wandelden langs de Maas terug naar het oude centrum en genoten van de avondzon. Omdat mijn vriendin de kinderen had dit weekend wilde ze niet té laat thuis zijn en sloten we rond een uur of half acht ons bezoek aan Namen af met een drankje op het gezellige terras van La Taverne Alsacienne op de Place du Marché aux Légumes vlakbij de Église Saint-Jean-Baptiste.

Voor mij was Namen een aangename verrassing. Mooi oud stadsgedeelte, indrukwekkende citadel en een gezellige vibe in de straten. Ok, we hebben niet het onderste uit de kan gehaald van dit bezoekje. Maar soms is het gewoon leuk om een beetje rond te dwalen in de straten en de sfeer op te snuiven. Ik kom zeker nog eens terug!

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden