Sushi at Goofball’s!

Omdat het alweer zo lang geleden was dat ik samen met Goofball en haar gezin sushi gegeten had, ging ik speciaal voor deze gelegenheid naar de kapper! Just kidding, of course. Mijn haar had na vier jaar sparen een goeie lengte bereikt om 30 cm te doneren aan Think Pink. En ik was het ook wel een beetje beu om het altijd in een dot te moeten dragen, omdat het zo lang was.

Het was wel een beetje haasten om tijdig bij de kapper te geraken, want last minute moest ik een zieke collega vervangen op een vergadering in Brussel en verviel mijn geplande thuiswerkdag. Gelukkig zorgde de blue-bike ervoor dat ik tijdig bij kapper Dirk De Witte geraakte. En zo kregen Goofball, Jan en de twee jongens de primeur van mijn nieuwe, korte coupe. Ik ben er best wel tevreden mee, moet ik zeggen! Nu weer een paar jaar sparen om opnieuw te doneren.

De sushi kwam ditmaal van een andere leverancier en was minder lekker (en fotogeniek) als anders, maar gelukkig maakten het fijne gezelschap en de lekkere wijn veel goed. Na de maaltijd speelden we een spelletje Exploding Kittens dat overtuigend en tot zijn grote vreugde gewonnen werd door Kabouter. Zo fijn om te zien hoe de jongens dit spel in de vingers beginnen te krijgen! Ik maakte ook kennis met de creepy Huggy Wuggy knuffels. Niet echt een fan, persoonlijk.

Open Monumentendag in de Abdij van Park

Open Monumentendag, in combinatie met een prachtig zonnig zondag, vormde voor mijn vriend en mezelf de ideale gelegenheid om nog eens de wandelschoenen aan te trekken en het mooiste stukje religieus erfgoed van Leuven en omstreken te bewonderen: de prachtige Abdij van Park. Natuurlijk waren we te laat om ons nog in te schrijven voor een rondleiding, maar hey, ondertussen zijn we al goed bekend met de abdij en haar geschiedenis. We wandelden dus rondom de abdij en genoten van de mooie zondag.

Het was behoorlijk druk rondom de abdij en al de eet- en drankkraampjes hadden goed te doen. We deden een poging om iets te drinken bij de Abdijmolen, maar na een kwartier wachten aan een vuile, onafgeruimde tafel zonder ook maar een ober te zien, gaven we het op. Deze mooie zaak kampt echt met een personeelstekort. Dus steunden we de Vrienden van de Abdij en dronken we in de mooie tuin van de abdij een fruitsapje en een biertje. Mijn vriend deed daar nog een stukje taart bij, maar ik heb in mijn leven werkelijk te veel Limburgse vlaai gegeten om mij te laten verleiden door zo’n stukje fruittaart met ‘lattekes’. Een ijsje van Coupe Matadi gaat er daarentegen altijd wel in!

We brachten een bezoekje aan de koeienstal en wandelden op het gemak terug naar Leuven centrum, alwaar we op het Martelarenplein net de staart van de jaartallenstoet troffen. En kijk eens welk mooi gezinnetje we daar troffen, uitgedost in de blauwe kleuren van de ‘Mannen van 1972′, die dit jaar met veel feestgedruis hun vijftigste verjaardag vieren. Na een fijne babbel wensten we feestvarken Jan en zijn gezin nog veel plezier en keerden we terug naar ons appartement.

Oh, my kimchi!

Een nieuw Koreaans barbecuerestaurant in het pand waar voordien Julie en Elias zat en nog daarvoor de Wentelsteen, ik hoef jullie niet te zeggen dat ik popelde om dit uit te proberen in goed gezelschap. Na ons bezoekje aan Raffat werd Oh, my kimchi! zo het tweede nieuwe restaurant op rij dat we met ons groepje van zes zouden uitproberen. Ik was alvast erg benieuwd naar de indrukken van onze vrienden die nog nooit Korean barbecue gedaan hadden.

Het grote voordeel van Oh, my kimchi! ten opzichte van concurrent XL BBQ is dat je hier wel kan reserveren. Da’s wel zo makkelijk als je met een iets grotere groep bent. Het restaurant voelde voor mij traditioneler aan omdat je bij de bestelling van het vlees automatisch banchan krijgt en een mandje met sla om je vlees echt op de traditionele wijze te eten. De banchan met spirelli pasta snapte ik niet zo goed, maar de verschillende kimchi-bereidingen waren superlekker en het vlees was uitstekend. Voor mij was het de eerste keer dat er ei en een mengeling van kaas en maïs op (of correcter rondom) de barbecue lag. Dat hebben mijn vriend en ik zo nooit geserveerd gekregen in Korea. Geen idee of dit een eerder Westerse toevoeging is.

Het supermalse vlees werd gebakken op echte houtskool. Volgens de vriendelijke ober is Oh, my kimchi! het enige restaurant in België dat die optie biedt. Ik wil hem graag geloven! Ik genoot alvast van de heerlijke makgeolli, die zoals het hoort geserveerd werd en traditionele kommetjes. Heel fijn dat er aandacht wordt besteed aan dit soort details.

En wat vonden onze vrienden ervan? Die waren duidelijk maar matig enthousiast. Zegt onze kameraad doodleuk: “Ja, als ik op restaurant ga, dan vind ik het niet leuk om zelf te moeten koken, dat doe ik thuis al genoeg.” Als ik dat eerder had geweten…

We sloten de avond af met een glaasje wijn/bier/een cocktail bij de buren van de Optimist en prikten meteen een datum voor een nieuwe afspraak. Ditmaal in een restaurant waar we zeker niet zelf zullen moeten koken!

Straatbuffet op de Bruul

Omdat de ons bezoekje aan het foodtruckfestival in Kampenhout zo goed was meegevallen, informeerde ik vrijdag, nadat ik het nieuws gekregen had dat het coronavirus mijn vriend geveld had, of onze vrienden geen zin hadden zaterdagavond naar Leuven af te zakken voor een bezoekje aan het Straatbuffet op de Bruul. En jawel, tot mijn vreugde hadden ze nog geen plannen voor zaterdagavond! Ik keek ernaar uit om de vrouw van onze vriend terug te zien, die er de vorige keer niet bij kon zijn omwille van verplichtingen op het werk.

We spraken af rond zes uur op het Martelarenplein en wandelden van daaruit naar de Bruul. Na al dat stralende zomerweer van de voorbije maanden pakten er zich zowaar regenwolken samen boven Leuven. Dat waren we niet meer gewoon. En jawel, net toen we aankwamen op de Bruul barstte de regenbui los. Nuja, wat heet regenbui. Een paar dikke regendruppels die amper sporen achter lieten op de kurkdroge grond. Het voordeel van de regenbui was alvast dat er amper wachtrijen waren bij de foodtrucks en dat we nergens moesten aanschuiven. Wat een contrast met vorig jaar toen ik meer dan een half uur moest aanschuiven om iets te kunnen eten.

Ik moet wel zeggen dat het aanbod me tegen viel. Te weinig foodtrucks en het aanbod aan gerechten leek me ook beperkter dan andere jaren. Ik zag aan mijn vrienden hun gezicht dat ze er ook meer van verwacht hadden. De locatie op de Bruul was helemaal niet zo gezellig: te weinig zitplaatsen en weinig ambiance op een stoffige vlakte. Als het festival hier volgend jaar nog plaatsvindt, denk ik niet dat ze mij hier nog terug zien.

Al waren de twee gerechten die ik at best wel lekker. De Braziliaanse kroketjes smaakten en ja met Koreaanse dumplings met kimchi kan je natuurlijk weinig mis doen.

Na voldoende gegeten te hebben besloten we de Bruul achter ons te laten en gezelligere oorden op te zoeken. Omdat onze vriendin uit Trinidad een grote fan is van bubble tea, wandelden we naar T’More Enjoy om voor haar een beker met haar favoriete drankje te kopen. Ik moet zelf bubble tea dringend opnieuw een kans geven, want het is duidelijk dat dit gans de rage aan het worden is. Maar na stevig gegeten te hebben, had ik gewoon geen zin in smaakloze tapioca korrels.

Waar ik dan wel zin in had? Een frozen mango daiquiri bij Barvista. Helaas, net als de vorige keer was het weer enorm lang wachten (en neen, ditmaal was het niet druk) en de daiquiri was eigenlijk helemaal niet zo lekker en ook echt slordig gepresenteerd. Spijtig dat het terras van Bar Nine helemaal vol zat… Maar ik denk niet dat ze mij nog bij Barvista zullen zien.

We sloten de avond af met een wandeling over de kermis, alwaar onze vriendin aardbeien in chocolade at. Een Belgische lekkernij die ze graag wilde proberen. Rond elf uur namen we afscheid. Op de terugweg naar mijn appartement piepte ik nog snel even binnen bij het gloednieuwe Frietcafé waar ze alles aan het klaar zetten waren om zondag te proefdraaien. Ik ben alvast benieuwd!

Veganistisch diner bij HUMM in Antwerpen

Jullie zijn ondertussen al goed bekend met mijn voorliefde voor de Dageraadplaats, wat mij betreft, het gezelligste plein van gans Antwerpen. Dus toen mijn oud-collega me liet weten dat hij een restaurant op de Dageraadplaats gereserveerd had voor onze afspraak vrijdag, kon mijn avond al niet meer stuk.

En zo spoorde ik vrijdag na het werk goedgezind naar Berchem-station, wandelde op mijn gemak langs de mooie Cogels Osylei naar de Dageraadplaats om daar mijn collega te treffen. We begonnen de avond met een aperitiefje op het terras van Café De Zure (matige cava, slechte bediening), terwijl we vakantieverhalen uitwisselden. Zalig dat het weer het nog steeds toelaat om ‘s avonds laat in een open zomerjurk op een terras te zitten!

Een paar minuten vóór kwart na zeven begaven we ons naar veganistisch restaurant HUMM, letterlijk op een paar passen van Café De Zure. Ik was erg benieuwd naar de op de Midden-Oosterse keuken geïnspireerde gerechten, want ik ben een grote fan van hummus, baba ganoush, falafel en aanverwanten. En amai, wat een aangename verrassing. We startten met een heerlijke porn star martini en gingen vervolgens voluit voor de HUMM experience (serieus, maar 53 euro voor twee personen samen!). Echt elk gerechtje was even lekker. En het geheel was super leuk gepresenteerd. Altijd tof om aan een tafel vol bordjes te zitten. We eindigden de maaltijd met een veganistisch stukje taart (wat droog naar mijn bescheiden mening) waarbij ik misschien stiekem nog een tweede cocktail dronk.

Het was alleszins een vrolijke treinrit terug naar Leuven!

Als uitsmijter wat foto’s van de mooi verlichte brug op de Draakplaats.

Een spontaan terrasje na mijn avondwandeling

Sinds mijn vriend en ik terug zijn uit Puglia probeer ik de goede gewoonte om elke dag minstens 10.000 stappen te wandelen, aan te houden. Dat betekent zeker op een drukke werkdag dat ik ‘s avonds laat nog een ommetje moet maken om mijn aantal stappen te halen. Zo ook vanavond. Ik was net aan mijn laatste blokje bezig alvorens terug te keren naar het appartement, toen ik twee mensen op het terras van Alfalfa naar mij zag wuiven. Onze vrienden van de wijncursus! Dus ja, zo eindigde ik mijn avond op een terras in goed gezelschap en ontdekte ik voor het eerst dat Alfalfa geen falafel bar meer is, maar een mooi tapasaanbod heeft. Moet ik zeker binnenkort eens uitproberen!

Te gast in Wijgmaal

Gisteren waren we te gast bij onze vrienden in Wijgmaal. Omdat het zo’n prachtige zomeravond was, fietsten mijn vriend en ik met de bluebike naar hun huis met de prachtige tuin. Hoewel ik erg geniet van de warme temperaturen van de voorbije weken, kan ik niet anders dan me zorgen maken over de extreme droogte. Dus ja, voor mij mag het gerust regenen (maar dan liefst ‘s nachts of onderweg als ik in een Cambio wagen of in de trein zit).

Onze gastheer en gastvrouw hadden naar goede gewoonte weer hun uiterste best gedaan om ons te verwennen. En dat terwijl ik benadrukt had dat ze echt niet te veel moeite moesten doen. Maar ja, onze vriendin kan het niet laten, he. Na een zeer uitgebreid aperitief waarbij we heel veel vakantieverhalen uitwisselden, genoten we van een heerlijk voorgerecht en hoofdgerecht uit de kookboeken van Pascale Naessens: zalig lekkere mosseltjes, gevolgd door een zacht stukje zalm met broccoli, tomaatjes en olijfjes. Onze vriendin vond de broccoli niet zacht genoeg (ze had de groene asperges in het recept door broccoli moeten vervangen, omdat ze geen asperges vond in de winkel), maar ik vond hem heel lekker. Broccoli mag van mijn gerust knapperig zijn.

Natuurlijk bleven we te lang plakken en dronken we een glas of twee te veel. Wat ik mij deze ochtend bij het opstaan stevig beklaagde. Niet echt de ideale start voor een weekendje Bouillon met de zus, schoonbroer en drie nichtjes van mijn vriend… But i’ll power through!

Geocaching rond de Gempemolen

Zaterdag hadden mijn vriend en ik afgesproken om samen met onze vrienden uit Heverlee te gaan geocachen. Een afspraak die al een dikke twee maanden in mijn agenda stond, maar die toch wat onderhandeling vergde om geconcretiseerd te raken. Een eerste voorstel om naar Borgloon te trekken, zag ik niet direct zitten. We hadden tijdens onze vakantie in Puglia al veel in de wagen gezeten en ik wilde liever ergens naartoe met het openbaar vervoer of de fiets. En zo kwamen we terecht bij de Gempemolen, op fietsafstand van Leuven.

Mijn vriend en ik zijn niet bepaald de beste fietsers en die bluebikes fietsen wel goed, maar zo’n zware stadsfiets is niet bepaald ideaal om hellingen te beklimmen. We vertrokken dus ruim op tijd (11.45u) om op ons gemak te kunnen fietsen langs een fietsknooppuntenroute. Twee hellingen heb ik effectief moeten afstappen, maar verder genoot ik van de mooie fietstocht. Een route die ons trouwens niet onbekend was, want verschillende keren langs gekomen tijdens de coronacrisis.

We waren een kleine tien minuten te vroeg voor onze afspraak van 13u, dus besloten we nog iets te gaan drinken op het mooie terras van de Gempemolen. Uiteindelijk waren onze vrienden zelf een kwartier te laat, maar geen erg, die limonjito (een mojito met limoncello) smaakte!

De namiddag brachten we al wandelend door op plekken die mijn vriend en ik herkenden van onze vele coronawandelingen. De mannen focusten zich op het zoeken van caches, terwijl ik en mijn vriendin wat bijpraatten over de vakantie en haar zoontje zich uitleefde op zijn loopfiets. Tot hij op een steile bergaf keihard tegen de grond smakte en de fun gedaan was. Resultaat: geschaafde knieën en armen en een dikke lip. Ocharme het manneke. Tot mijn grote verbazing raakte hij nog vrij snel getroost na die heftige smak tegen de grond, maar de rest van de wandeling zat hij toch vooral in de buggy.

We sloten de fijne namiddag af waar we begonnen waren: op het terras van de Gempemolen. Ik ging voor een aantal klassiekers: tonijncarpaccio, steak tartaar en als dessert lauwwarme rijstpap met kinnekessuiker een gouden lepeltje. OMG, die rijstpap was hemels. Daarvoor alleen al zou ik opnieuw naar de Gempemolen fietsen.

Wij bleven eigenlijk iets te lang op het terras plakken, want tegen dat mijn vriend en ik aan onze terugtocht begonnen was de zon al bijna onder. Dapper besloten we ons alsnog aan de knooppuntenroute te wagen die ik op voorhand had opgezocht. En ja, het was een heel mooie route doorheen velden en bossen, maar sommige stukken doorheen het bos waren zo donker dat ik amper kon zien waar ik reed. Niet helemaal verantwoord, dus. We deden over dit stuk van de route een uur en twintig minuten. Nog langer dan ons heenrit, dus.

De knooppuntenroute die wij gevolgd hebben: 80 – 5 – 83 – 29 – 99 – 98 -97 – Gempemolen – 96 – 22 – 66 – 20 – 84 – 11

Dinner at Taste

Gisterenavond had ik afgesproken om met een vriendin samen te gaan dineren bij één van mijn favoriete Leuvense restaurants: Taste. Het was lang geleden dat we elkaar gezien hadden, dus stof genoeg om over bij te praten. En ook fijn om te kunnen vooruitblikken op ons beider vakanties. Mijn vriendin vertrekt exact een week later dan mijn vriend en ik.

De ontvangst was zoals gewoonlijk zeer hartelijk en de gerechten zelf waren om duimen en vingers af te likken. De chefkok was er opnieuw in geslaagd prachtig gepresenteerde gerechten met originele smaakcombinaties op ons bord te toveren. Omdat ik vandaag op het vliegtuig stap, hield ik het wijselijk bij de bob-formule: ideaal om te proeven van alle wijntjes zonder een overdaad aan alcohol binnen te krijgen.

De avond vloog voorbij en we waren bij het afscheid nemen nog lang niet uitgepraat. Ik kijk al uit naar onze volgende afspraak om vakantieverhalen uit te wisselen!

Paling – kers – wasabi – sorbet rucola:

Little trip to Ibiza:

Mossel – waterkers – shiso – burata – chorizo:

Junior beef – maïs – bordelaise – krokant zoete aardappel

Perzik – braambes sorbet – violette – pistache:

Zoetigheden bij de koffie en thee:

Knokke-Heist with friends

Toen mijn vriendin uit Antwerpen tijdens ons diner bij Convento Wijnbistro zei dat haar zus die in Italië woont, net als vorig jaar, opnieuw een dikke week aan de kust zou verblijven, schreef ik meteen die data in mijn agenda. En de sterren stonden goed, want het weekend dat onze vriendin uit Ternate aankwam in België was het weekend voordat wij op vakantie vertrokken naar Puglia en dat we om die reden hadden vrijgehouden.

Dus spoorden we zondagochtend in een goed gevulde trein richting de kust. Omdat we plannen hadden om samen te fietsen en er in Duinbergen geen blue-bikes waren, beslisten we af te stappen in Knokke, erop gokkende dat dit station het meeste blue-bikes zou hebben. Helaas, er stonden welgeteld drie blue-bikes in het fietsenrek en dan nog van die slimme blue-bikes zonder fysiek slot. Eén fiets had platte band, de tweede fiets kregen we, na wat geklopt op het zadel, ontgrendeld en de derde fiets kregen we gewoonweg niet geopend. We kregen steeds de melding dat de fiets zich niet bij een blue-bike locatie bevond. Euh, sure.

Na heel wat gepruts gaven we het op en besloot ik alvast met de ene fiets die we ontgrendeld kregen naar het appartement van onze vriendinnen te rijden. Mijn vriend zou te voet volgen en ergens onderweg een fiets huren, zodat we alsnog samen konden fietsen. Dat plan lukte wonderwel en even later waren we allemaal herenigd in het appartement. Een blij weerzien!

Vanaf centrum Knokke-Heist maakten we samen met onze twee vriendinnen en de jongste zoon van onze vriendin uit Italië een fijne fietstocht in de omgeving. We passeerden het charmante dorp Ramskapelle om te eindigen bij de Zes Bochten voor een heerlijke lunch. Op het terras van de Zes Bochten vervoegden we de moeder van onze vriendinnen en de oudste zoon van onze vriendin uit Italië, die al voor ons daar waren aangekomen.

Onze plannen om ook in de namiddag nog een grote fietstocht te maken, borgen we al snel op. Te warm. Ideaal weer om van een mooie namiddag aan het strand te genieten. Veel meer dan luieren en af en toe zwemmen deden we dus niet. Oja, de jongens speelden oorlogje. 😉

‘s Avonds aten we gezellig samen boterhammetjes op het appartement. De oudste zoon van onze vriendin zorgde voor de aperitiefhapjes.

Na het eten namen we afscheid. Ik fietste terug naar Knokke, mijn vriend volgde te voet (hij had zijn huurfiets al in de namiddag binnen gedaan). Tot mijn verbazing lukte het vlot om de blue-bike opnieuw te vergrendelen aan het station.

Het eerste stuk van onze treinrit verliep vlotjes. Bij onze overstap in Brugge was het echter gedaan met ons geluk: gigantische treinvertragingen. Uiteindelijk had onze trein meer dan twintg minuten vertraging en was het zoeken om nog ergens een plaatsje te vinden. Gezellig samen zitten, zat er niet in. En dat beterde er niet op naarmate de rit vorderde. Zo spijtig voor al die mensen die kiezen voor het openbaar vervoer en die na een vermoeiende dag aan zee moeten rechtstaan. Pas na Brussel kwamen er plaatsen vrij in de wagons. Uiteindelijk waren we om twintig voor twaalf ‘s nachts thuis en kropen we meteen in bed na een fijne, maar vermoeiende dag.

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden