vrienden

Pairi Daiza

Na een succesvol bezoek aan de Antwerpse Zoo in oktober vorig jaar, gingen we zaterdag met vrienden K en Q en de kinderen naar de dierentuin met de onmogeljk te onhouden naam. Pairi Daiza mag dan wel exotisch klinken, mijn tong struikelt over de rare opeenvolging van klinkers en mijn hersencellen laten het spontaan afweten als ik me de naam voor de geest probeer te halen.

Verder niets dan lof over dit park. Mooi verzorgd, veel dieren in een natuurlijke omgeving en prachtige architectuur. Hoogtepunt was toch wel de hindoeïstische tempel. Het complex was nog niet volledig afgewerkt, maar ik kan jullie nu al zeggen dat het een pareltje zal worden. Echt magnifiek. Pairi Daiza is duidelijk een park in volle ontwikkeling. Overal stonden graafmachines en werd er druk gewerkt aan de uitbreiding van het park. Ik ben echt benieuwd hoe het park er over twee jaar zal uitzien.

Ons middagmaal aten we in een grote serre met los vliegende vogeltjes en een speeltuin voor de kinderen. We streelden de aapjes op het apeneiland en werden een beetje zeeziek op de hangbruggen. (Al geef ik toe dat we het zelf gezocht hadden door de dingen een beetje te veel in beweging te brengen.)

De dag vloog om en na een laatste ritje met het treintje was het al bijna zes uur en sloot het park (zes uur is echt veel te vroeg en een dag is veel te kort om gans Pairi Daiza te kunnen bekijken). Vriendin Q had enkele eetadresjes in de buurt opgezocht, maar we werden zo onvriendelijk onthaald in de eerste taverne in het centrum van Brugelette dat we besloten het bij één drankje te houden en het restaurant aan de overkant te proberen. In een taverne waar je half afgesnauwd wordt door de uitbaatster, verdient men onze klandizie niet.

Naar de overkant van het plein dan maar. De uitbater van restaurant Au Sam’Suffit was duidelijk erg verbaasd dat er op een zaterdagavond in zijn restaurant mensen binnen kwam. Al werden we daar wel met open armen ontvangen. Helaas waren bijna alle gerechten op de kaart uitgeput en konden we kiezen uit filet pur, filet pur en filet pur, maar dan wel tegen de prijs van een gewone steak. Filet pur dan maar, voorafgegaan van een voorgerechtje met scampi. Het smaakte des te meer, al waren de frieten veel te zout naar mijn goesting.

De uitbater legde uit dat hij vooral leefde van businessmensen die tijdens de week in zijn hotel-restaurant logeerden. Blijkbaar gaan de inwoners van Brugelette niet veel op restaurant… We hadden alleszins een zeer aangename babbel en waren heel tevreden dat we van restaurant veranderd waren. Als je ooit in de buurt van Brugelette bent, spring er eens binnen. Je kan er ook voordeligere toegangskaarten voor Pairi Daiza krijgen.

Rode Runderkerrie

Zondag hadden we vrienden D en D te gast. Het scheelde niet veel of we hadden ons etentje moeten uitstellen, want vriendin D was vlak voor onze afspraak serieus ziek geweest. Gastro-enteritis (buikgriep in de volksmond), een mens kan daar serieus mottig van zijn. Gelukkig hebben wij geen kinderen die allerhande virussen en bacterieën binnenbrengen en blijven mijn vriend en ik grotendeels gespaard van ziektes.

We serveerden onze gasten bladerdeeghapjes van de Delhaize, een slaatje van tomaten, olijven, basilicum en balsamico en een heerlijke kerrie als hoofgerecht. Voor het dessert maakten we het ons gemakkelijk: Häagen-Dazs ijs en biologische aardbeien. Omdat ik het hoofdgerecht echt wel gemakkelijk én lekker vond, wil ik het recept graag met jullie delen:

Ingrediënten voor vier personen
250g biefstuk (hebben wij verdubbeld)
1 eetlepel plantaardige olie
1 eetlepel rode-kerriepasta (hebben er een volledig potje in gedaan)
2,5 cl kokosmelk (ook verdubbeld)
2 theelepels vissaus
1 theelepel palmsuiker of lichtbruine basterdsuiker
180g baby-maïs uit blik, uitgelekt
60 g stropaddenstoelen uit blik, uitgelekt (vervangen door oesterzwammen en bruine champignons)
15 g kleine verse basilicumblaadjes
gestoomde witte rijst voor het serveren

Wikkel de biefstuk in plasticfolie en leg hem circa 30 minuten in het vriesvak tot het vlees stevig aanvoelt. Neem het vlees uit het vriesvak, verwijder de folie en snijd het vlees in dunne plakken. Verhit de olie in een wok op een hoog vuur. Roerbak de plakken biefstuk in porties circa 1 tot 2 minuten tot ze bruin worden. Schep het vlees uit de wok en laat op keukenpapier uitlekken. Doe de kerrie pasta in de wok en roerbak 10 tot 15 seconden tot de pasta begint te borrelen. Schep er de kokosmelk, vissaus, suiker, maïs en paddenstoelen door en breng aan de kook. Draai het vuur lager en laat, zonder deksel, 5 minuten zachtjes koken. Schep er het rundvlees door en laat al roerend in circa 1 minuut doorwarmen. Schep de kerrie in kommen en bestrooi met basilicumblaadjes. Dien onmiddellijk op met gestoomde witte rijst.

Gewond

Zaterdag hadden we een afspraak met vriendin en oud-collega L. Haar man kon er wegens zijn superdrukke job niet bij zijn en pluimgewichtje kan niet zo goed tegen de warmte en was daarom ook thuis gebleven. Om het voor de twee kindjes die wel mee waren (2 en 5) een beetje plezant te maken, trokken we naar het Provinciedomein. Hadden we meteen ook een excuus om zelf een beetje het kind uit te hangen. Het werd een middag genieten van de zon, waterfietsen, ijsjes eten en spelen in de speeltuin. Alleen het ritje met de minicars (je weet wel, van die ouderwetse autootjes waar je een muntstuk moet insteken om ze te laten starten, als kind was ik daar dol op) was geen succes. M vond het na één rondje meer dan welletjes. Denk dat ze het een beetje te snel vond gaan. Gelukkig vonden we een bereidwillig jongetje dat maar al te graag het voertuig van M wilde overnemen.

Iets minder was de onzachte ontmoeting van mijn hiel met het kinderfietsje van M. Gevolg: een verticale kras van meer dan vijf centimeter. Nooit beseft dat bandjes van een kinderfiets zo scherp konden zijn. Het bloed droop langs mijn hiel naar beneden en het deed verrekte veel zeer. Voorzichtige M was er helemaal van aangedaan. Gelukkig helen zulke wonden snel, al kan ik nu wel even geen schoenen met fijne bandjes op de hielen aan.

Fragiel

Gisterenavond hebben we een bezoekje gebracht aan een klein medisch wondertje. Ondertussen al meer dan drie kilo. Als je haar vredig zag slapen in haar hangmatje, leek ze een gewone pasgeboren baby. Al is ze ondertussen al bijna vier maand oud. De ouders waren uiteraard overbezorgd en wilden haar niet uit handen geven, al had ik haar graag eens vastgehouden. Hopelijk blijft het zo goed met haar gaan en houdt ze niks over aan haar extreem vroege start in dit leven.

De kleine ergernissen des levens

Mensen die nooit of te nimmer antwoorden als je hen mails stuurt om nog eens af te spreken, maar die wel opeens je e-mailadres teruggevonden hebben wanneer ze je om een gunst willen vragen. Ik zal het doen, maar daarna moeten ze niks meer van mij verwachten. Alweer een koppel dat ik kan schrappen uit mijn vriendenlijst. Die was toch al te lang aan het worden.

Feest

Vandaag trokken we na het examen Russisch naar de Antwerpse suburbs om de eerste verjaardag te vieren van kleine I. Ja, ze worden steeds jonger die feestvarkens, al heb ik zo’n flauw vermoeden dat het vooral een feestje was voor de mama, die blij kirde bij het zien van elke nieuw cadeautje voor haar schattige dochter. De dochter zelf keek een beetje verdwaasd naar al dat volk en zat zich beslist af te vragen waar haar melkje bleef. 😉

Volgende halte: een bezoek aan vriendin E in een ander gedeelte van de Antwerpse suburbs. Vriendin E kreeg ook voor haar tweede zwangerschap rust voorgeschreven, waardoor ze al ettelijke weken thuis op de zetel zat. Ben ik blij dat ik niet in haar plaats ben. Je kan dan nog wel graag boeken lezen en tv kijken, maar uiteindelijk ben je voor alles op anderen aangewezen. Zelfs voor je eigen dochter zorgen wordt moeilijk. Gelukkig heeft mij vriend dochtertje G (twintig maanden) zo hard afgemat met het spelen dat ze vannacht zeker goed zal slapen.

Pinkstermaandag

Te vroeg (ik was nog niet helemaal bekomen van Leuven in Scène) begonnen met een doctoraatsverdediging om 10.00u. Ja, jullie lezen het goed: een doctoraatsverdediging op een pinkstermaandag. Een echte onderzoeker laat zich niet tegenhouden door een officiële feestdag om zijn doctoraatstitel te behalen. Na de receptie iets gaan eten met vrienden op het terras van The Lodge (waar de wind soms een rioolgeurtje in onze neusgaten blies waarvan de oorsprong onduidelijk was, iets minder leuk), daarna naar een paardenshow waarvoor we vrijkaarten hadden en dan doorgereden naar Kampenhout om te barbecuen bij een zwembad. En nu zou ik eigenlijk nog wat Japans moeten studeren, maar de energie ontbreekt me een beetje. Eens vroeg in bed kruipen, zal deugd doen na dit vermoeiende, maar geweldige weekend.

Bezoek uit Italië

Vriendin F (die van het trouwfeest in Italië) was deze week voor een paar dagen in het land. Een goeie reden af te spreken om wat bij te kletsen. En dat er heel wat bij te kletsen zou zijn, dat wisten we al op voorhand, want een iets te radde tong had al verklapt dat F in blijde verwachting was van een klein Italiaantje. Geïnformeerd wat F graag wilde eten. Ribbetjes zei ze, waarop ik een reservatie voor acht personen maakte in de Wiering.

Ons groepje kreeg in de Wiering een gezellig plekje tussen de Belgische koningen toegewezen. Alleen jammer dat dit ook het donkerste plekje van het ganse restaurant was. De verlichting was zo schaars dat we amper konden onderscheiden wat er op ons bord lag. Of misschien was dit bewust gedaan zodat je maaltijd niet verstoord kon worden door het uitzicht op je op ribbetjes kauwende overbuur. Zelf ben ik niet zo’n ribbetjesfan en hield ik het op een wok met scampi. Veel makkelijker om te eten. En oja, de bediening in de Wiering is nog altijd even pover. Ik vermoed dat de uitbaters gewoon met te weinig personeel werken. Ofwel zagen ze ons donker hoekje al te gemakkelijk over het hoofd. Van het eten zelf geen klagen overigens. Lekker, goedkoop en de sabayon met kriekenbier was zo lekker als ik me herinnerde.

Maar het allerfijnste was natuurlijk F terug te zien en haar beginnende buikje te kunnen bewonderen. Jaja, la dolce vita in Italia.

Chocolade-overdaad

Deze namiddag hadden we zeven volwassenen en vijf kinderen tussen drie maanden en vier jaar op ons appartement over de vloer. Het was hier, om het met een understatement te zeggen, behoorlijk druk. In geen tijd lag onze vloer bezaaid met kinderspeelgoed. We hadden voor de gelegenheid chocoladetaartjes bij Demeestere gekocht, pralines en peperkoek van ‘t Zoet Mondje in de Diestsestraat en voor de kindjes een rijst- en een fruittaartje. En om toch ook een beetje gezond te doen, had ik een gigantische kom fruitsla gemaakt. En raad eens wat we cadeau kregen: drie keer chocolaatjes van Demeestere. Gelukkig had het vierde koppel twee flessen wijn bij, anders zou het helemaal grappig geweest zijn. We gaan nu nog weken van de heerlijke chocolade van Demeestere kunnen genieten. 😉

Uiteraard hadden we veel te veel voorzien, want zelfs ondanks de inspanningen van onze vrienden, is er nog superveel fruitsla over en gaan we nog een week chocoladetaartjes kunnen eten. Van de twee gewone taarten is zelfs niet gegeten. Ik wed dat mijn collega’s maandag blij zullen zijn met een stukje taart voor bij de koffie. De peperkoek werd zowat voor de helft opgegeten door U, bijna twee, en omdat het hem zo smaakte hebben we meteen ook maar de andere helft meegegeven.

PS: Vraag ik aan meisje M: “Hoe heet jouw juffrouw? Juffrouw Sofie?” Knikt ze ja. Waarop ik me nogal verbaasd omdraai naar de ouders die inderdaad bevestigen dat de juffrouw in kwestie Sofie heet. In één keer juist gegokt. Wat een ongelooflijk toeval.