vrienden

Krokusvakantie

Doordat ik helemaal opgeslorpt werd door de gebeurtenissen van Japan is het er nog niet van gekomen iets over de krokusvakantie te schrijven, die ondertussen alweer een hele week voorbij is. Maar het was leuk, zo’n weekje geen avondcursussen. Zo kwam er tijd vrij voor een etentje met vrienden, een bezoekje aan de oma van mijn vriend, die helaas een beetje op de sukkel is met haar gezondheid, een bezoekje aan vrienden, een squashpartijtje en een vrjidagavond waarbij ik de enige vrouw in het gezelschap van meer dan vijftig mannen was. En óf ik populair was op de receptie achteraf. 😉

Den Haag

Het is altijd een hele excursie, op één dag heen en weer naar Den Haag, maar ik haal altijd enorm veel energie uit een bezoek aan onze vrienden daar. Je hebt van die mensen waarmee het geweldig klikt en zij zijn zo’n stel. Ik kijk ook erg naar hen op: een schitterend leven opgebouwd in Nederland, allebei een mooie carrière, twee lieve kinderen en een derde onderweg. En toch, alles kan beter. Hij voelt zich al een tijdje minder goed in zijn job en nu is de knoop doorgehakt: hun huis in Den Haag wordt verhuurd en ze verkassen naar het Frans sprekende deel van Zwitserland. De plannen zijn nog weinig concreet op dit moment, maar ik twijfel er geen moment aan dat ze ze zullen realiseren. Fantastisch vind ik dat en diep van binnen wil ik ook het lef hebben om te zeggen: foert, ik begin helemaal opnieuw vanaf nul in een ander land. Maar het is gemakkelijker om in je luie zetel te blijven zitten en alles bij het oude te laten. Ik ben een wussie.

Dwaallicht

Van mijn lieve tante kreeg ik als nieuwjaarsgeschenkje de stripversie van “Het Dwaallicht” van Willem Elsschot. Tot mijn grote scha en schande moet ik bekennen dat het enige wat ik ooit van Elsschot gelezen heb, “Kaas” is, maar ter verschoning, dat vond ik dan ook geweldig goed. Al is me vooral bijgebleven dat ik die sukkel van een Laarmans eens goed door mekaar wilde schudden. “Het Dwaallicht” liet me in dat opzicht met een minder gefrustreerd gevoel achter. De verstripping is trouwens zeer mooi gedaan met sfeervolle sepiakleurige tekeningen die perfect bij de sfeer van de novelle passen.

Dus toen vriendin U voorstelde om samen naar Kulturama te gaan en ik zag dat “Dwaallicht” op het programma stond, was de keuze snel gemaakt. En zo zaten we vrijdag samen in het Wagehuys te genieten van de sublieme vertolking van Warre Borgmans. Het moet jaren geleden zijn dat ik nog een theatervoorstelling bijwoonde, maar deze voorstelling deed me alvast goesting krijgen in meer.

Na de voorstelling dronken we nog iets in de Improvisio en spraken we over de serieuze zaken des levens.

Een mooie afsluiter van een drukke week.

Uitgaan in Heverlee

Door een last minute change of plans bevonden we ons zaterdagavond bij een uitstekende Indiër in het al even uitstekende gezelschap van Karel en Eveline. Het eten was heerlijk en de avond vloog voorbij. Na het eten wilden we ter afsluiting nog iets gaan drinken. Helaas bleek het enige hippe café in de buurt, de Via Via stampvol te zitten en veel heeft Heverlee verder niet te bieden. Gelukkig was er nog de toog van het Seinhuis waar men welwillend onze dorst leste.

Heverlee en het centrum van Leuven liggen ocharme op een kwartiertje fietsen van mekaar, maar wat een wereld van verschil op een zaterdagavond.

The social network

In 2010 was het me niet gelukt dé film van het jaar te gaan zien, maar dankzij een klein duwtje in de rug van Lime ben ik vorige zondag dan eindelijk dé film van vorig jaar gaan zien. In de Metropolis dan nog wel. De allereerste keer dat ik dit complex betrad.

En omdat film kijken op een lege maag maar niks is, verorberden we, alvorens ons metrogewijs naar de Metropolis te begeven, samen sushi aan de toog van de Wagamama en zo kon ik Lime overtuigen van de geneugten van deze Japanse culinaire traditie die de wereld aan het veroveren is.

En The social network? Een rollercoaster van een film met alle elementen van een Griekse tragedie. Je wordt meteen in het verhaal gesmeten, dat zonder pauzes verder raast naar de aftiteling. Een waardige Oscar-kandidaat, als je het mij vraagt.

Everything is connected

Gisteren na de Japanse les nog iets gaan drinken met enkele collega-studenten. Om onszelf moed in te drinken voor de komende examens. 😉 We kwamen terecht in een gezellig rookvrij (!) cafeetje in de Brabançonnestraat waar er lekkere wijn en cava voor een zeer schappelijke prijs per glas op de kaart staat. Bij het afrekenen complimenteerde ik de uitbater met zijn uitstekende cava. En wat blijkt, het was de cava die bij El Bulli geschonken werd. 😉 Al vermoed ik dan toch een goedkopere versie van het exemplaar dat wij gekregen hebben.

Schrikken

Zondag waren we te gast bij onze vrienden in Tongeren voor ondertussen al de veertiende editie van ons jaarlijks driekoningenfeestje. Ik greep weer naast de boon, maar eerlijk gezegd was ik blij dat ik het kleinste stuk taart kreeg, want ik had me wat laten gaan bij het pasta opscheppen en het is zo onbeleefd om iets te laten liggen dat je zelf opgeschept hebt.

Terwijl de kinderen zich onderling amuseerden, speelden de volwassenen een spelletje “Bang”. Een gezellig middag/namiddag, die bijna heel anders was uitgedraaid. Tijdens het aperitieven had ik kleine U, net zes maanden oud, op de arm genomen. Hij bleef braaf zitten en scheen zich prima op zijn gemak te voelen. Terwijl ik hem vasthield, babbelde ik met onze vrienden. Tot kleine U opeens een schijnbeweging maakte en zich met zijn ganse gewicht achteruit wierp. Een schrille kreet ontsnapte aan de lippen van zijn moeder. En even flitste voor mijn geestesoog het beeld van een baby met een gapende hoofdwonde. Gelukkig zijn mijn reflexen nog goed en had ik hem stevig vast. Maar ik moet wel zeggen dat mijn hart als een razende tekeer ging. En dat van zijn moeder ongetwijfeld nog veel meer. Ik heb hem dan maar snel terug gegeven. Niks erg gebeurd, maar iedereen was wel flink geschrokken, kleine U uitgezonderd, want die bleef even vrolijk.

Oudjaar

Het was een succes. Ons bescheiden feestje onder vrienden. We waren met zes volwassenen en twee kinderen. Met veel liefde werden de verschillende gangen bereid. Al gebied de eerlijkheid me te zeggen dat mijn vriend en ik er ons dit jaar een beetje gemakkelijk vanaf gemaakt hadden met een kant en klare wildschotel van de traiteur. Hey, we waren de gastheer en gastvrouw, dan kan je je dat permitteren. Het wild was trouwens fabuleus en het is wel zo gemakkelijk als je jouw schotel gewoon in de oven kan schuiven.

De twee jongedames van twee en vier gedroegen zich als engeltjes en de oudste bleef zelfs mee op tot het nieuwe jaar aanbrak. We keken samen naar het vuurwerk boven Leuven en toostten op een geslaagd 2011. Waarna we ons geluk beproefden met een spelletje poker vergezeld van een paar glaasje wodka. (In mijn geval een paar glaasjes te veel, want echt fris heb ik me niet gevoeld, de eerste dag van het jaar achter het gourmetstel bij mijn familie.)