Planningsproblemen

Jullie herinneren je misschien nog dat we het plan hadden opgevat om de zomervakantie 2012 in Spanje door te brengen. Vier weken had ik voor deze reis uitgetrokken en ik had een prachtig reisplan uitgekiend. In juni zouden we gaan. Mijn verlof was al aangevraagd en goedgekeurd en vriend H, die volgend jaar aan een nieuwe job in Madrid begint, zou een deel van de roadtrip met ons meereizen. Alles was in kannen en kruiken.

En toen bleek dat ik het jaarlijkse vriendenweekend in de Ardennen pal in het midden van onze reisperiode gepland had. Het voorschot van het huisje in Libin werd al maanden geleden betaald en het laatste weekend van juni werd al aan alle potentiële deelnemers gecommuniceerd. Foutje. En toen kwam het bericht dat een vriend van ons trouwplannen had met zijn Japanse vriendin. De trouw zou plaatsvinden ergens in de maanden juli, augustus of september. En de belofte om aanwezig te zijn, was reeds gemaakt. De unieke kans om een bruiloft in Japan mee te maken, konden we natuurlijk niet laten schieten. Maar onze portefeuille zou minder hard kunnen lachen met twee grote reizen (een mens vliegt nu eenmaal niet voor een weekendje naar Japan) zo snel na mekaar. Daar bovenop kwam de belofte om vrienden die voor een half jaar naar Kopenhagen trokken, daar te gaan bezoeken. Oorspronkelijk waren we van plan dit in het paasweekend te doen, maar toen bleek onze vriendin zwanger en de baby net rond die periode uitgerekend te zijn. Slechte timing. Wat over en weer gepingpong, leverde juni als beste moment voor een Kopenhaags bezoekje op.

Verscheurende keuzes dringen zich op. Wat een zwaar leven hebben wij toch. 😉

Izegem

De dag na het kerstdiner werden mijn vriend en ik bij vrienden in Izegem verwacht. Spijtig genoeg gooide een buikgriepje roet in het eten. Mijn vriend voelde zich gisteren al niet optimaal (het feit dat hij zijn bord niet leeg at en bedankte voor een afzakkertje waren duidelijke signalen dat er iets mis was) en vanochtend was het helemaal om zeep. Hij zag er niet bepaald fris uit en een rit van anderhalf uur heen en terug leek me voor iemand met darmproblemen niet echt aan te raden.

Een dagje in bed blijven was de enige verstandige beslissing. Ik wilde de afspraak echter niet opnieuw afzeggen, want ze was al een keertje verplaatst van september naar december en ik wilde vrienden E en C nog graag zien voor 2011 voorbij was. Gelukkig boden de vrienden die bij ons waren blijven overnachten en in dezelfde streek woonden, mij een lift aan naar het verre West-Vlaanderen. En ‘s avonds zou ik gewoon terugkeren met de trein.

Ik heb al jaren een rijbewijs, met minimale inspanningen geslaagd voor zowel het theoretisch als het praktisch rijexamen, maar daarna heb ik nooit veel met de wagen gereden. Tijdens mijn studies had ik geen wagen en met de eerste bedrijfswagen van mijn vriend mocht ik niet rijden. En zo komt het dat ik nu enkel in uitzonderlijke omstandigheden achter het stuur kruip, bijvoorbeeld wanneer ik bob speel voor mijn vriend. Komt daar nog eens bij dat mijn vriend liever zelf het stuur ter hand neemt (ik heb het gevoel dat hij mijn rijkunsten niet helemaal vertrouwt) en ik eigenlijk liever de omgeving bestudeer. En als ik de gelegenheid heb, eerlijk gezegd liever met het openbaar vervoer reis (dat in het weekend best wel een comfortabele manier van je verplaatsen is).

Enfin, ik liet mijn vriendje achter in bed en kwam dankzij L en U mooi op tijd op mijn Izegemse afspraak. Ik werd in de watten gelegd met een uitgebreid assortiment aan aperitiefhapjes (te veel om op te sommen) en een overheerlijk stoofpotje met wild, vergezeld van kroketjes en peer met veenbessen. Een klassieker die het goed blijft doen.

Tussen het hoofdgerecht en het dessert kreeg ik een rondleiding door het nieuwe huis in wording van E en C en kon me al helemaal voorstellen dat ze hier samen met hun twee schattige kindjes een gezellige thuis van zouden maken. Al leek de timing om al de werken af te ronden (Pasen 2012) me erg optimistisch, ik weet dat E en C harde werkers zijn, dus als iemand erin zal slagen om dit project tot een goed einde te brengen, zijn zij het wel. Ik duim alvast!

En zo is één van de laatste weekends in 2011 alweer voorbij gevlogen.

Kerstdiner #1

Dit jaar klonk ik voor de vijfde keer (de tijd vliegt, ik kan het niet genoeg herhalen) samen met de vriendjes en vriendinnetjes van mijn IRC-kanaal op een vrolijk kerstfeest. Een mooie traditie die zijn oorsprong vond in de activiteiten van mijn IRC-kanaal, maar dit medium al lang ontgroeid is. Hell, de nieuwe generatie deelnemers aan het befaamde kerstdiner weten niet eens meer wat IRC is.

Wat het samenzijn er niet minder gezellig op maakte, uiteraard. We waren met twintig personen in totaal en aten een voortreffelijke driegangenmenu in het mooie privézaaltje van het schitterend vernieuwde restaurant D’Artagnan.

De bediening was tiptop en het zaaltje apart gaf ons de gelegenheid ongegeneerd lawaai te maken zonder dat we de andere klanten van het restaurant stoorden. Ster van de avond was jongeheer N, een mengeling van Italiaans en Belgisch bloed die een vrolijk kindje met prachtige blauwe kijkers en blond haar opgeleverd heeft (de overwinning van een regressief gen, ongetwijfeld). En als N even wat slecht gezind werd, hoefde we maar met één van de vele aanwezige smartphones voor zijn neus te zwaaien en de bui waaide zonder erg over. Zo gaat dat met die digital natives.

Het was plezant om te kunnen bijpraten met mensen die ik al een tijd niet meer gezien had en de avond vloog dan ook voorbij. Spijtig dat surprise guest G, de nieuwe vriend van U, te laat aankwam om met de ganse bende kennis te maken, nu moest hij het stellen met de al wat aangeschoten plakkenblijvers. 😉

Met ons groepje van acht zakten we na de rekening betaald te hebben, nog even af naar het Martelarenplein om een glimp van Music for Life op te vangen. De koude regen maakte dat de sfeer een beetje onderkoeld was, dus trokken we snel verder naar ons appartementje voor nog een afzakkertje.

Ik mengde een cocktail en schonk een fles zure wijn, die ik maar snel door de pompbak gegoten heb. Nog niet vaak voorgehad dat een wijn zo overduidelijk slecht was. In de toekomst toch maar iemand laten voorproeven.

Rond half twee vond ik het welletjes, want we werden op zondag om twaalf uur in het verre Izegem verwacht. Ik borstelde onze gasten buiten en kuste onze logies een goede nacht. Moe, maar tevreden.

Een goed begin van de kerstperiode.

Dit aten wij:
Pladijsfilet met Krokante Courgette
Of
Ravioli van Boschampignons met Rucola en Parmezaanse Kaas

Filet van Snoekbaars met Jonge Prei en een Blanke Botersaus
Of
Parelhoenfilet met Canneloni van Groene Kool, Krieltjes en een Rozemarijnsausje

Kaasbordje
Of
Compote van Durandeau Peer met Huisbereid Kaneelijs

Limburgse gastvrijheid

Een LAO-concertje in de namiddag, daarna in zeven haasten (ok, dat was iets minder) naar huis gefietst, in de auto springen en dan naar Limburg rijden om door onze vrienden verwend te worden met een zalige vismenu, Portugese schuimwijn, zelfgemaakte kaastaart en een subliem Portugees digestief: Licor Beirão. Een echte ontdekking! Ik kende het persoonlijk niet, maar ik weet al wat ik op mijn aankooplijstje ga zetten, mocht ik ooit nog eens in Portugal komen.

Geroerbakte eend met peultjes en groene asperges

Een overweldigend succes, mag ik wel zeggen, ons zaterdags diner met vrienden. Dit keer verliep alles vlekkeloos. De voorgerechtjes waren perfect, het hoofdgerecht was subliem (de allereerste keer dat we eraan dachten om de munt eraan toe te voegen en ‘t moet gezegd, dat gaf het gerecht toch nog iets extra) en het dessert was lekker makkelijk.

Geen stress, alles onder controle. De perfecte avond.

Sinterklaas spelen

Deze namiddag zijn we het petekindje van mijn vriend haar Sinterklaas gaan brengen. Ons petekindje in Den Haag konden we jammer genoeg niet persoonlijk gaan bezoeken, gelukkig stuurt de Sint zijn cadeautjes tegenwoordig ook met de post op. De mama deelde ons telefonisch mee dat het snoepgoed en de cadeautjes goed waren aangekomen. Alleen de speculaas was in stukjes. Het pakje was er ook verrassend snel. BPost is duidelijk klaar voor de openstelling van de markt. 😉

Het petekindje van mijn vriend was alleszins ook tevreden met haar cadeautjes. Al vindt ze spelen met de iPhone nog altijd het allerplezantste. Zo gaat dat tegenwoordig: vijf minuten spelen met de nieuwe knuffel en de nieuwe boekjes en de rest van de avond zeuren om op de iphone spelletjes te mogen spelen. Die jeugd van tegenwoordig. Misschien moet de Sint volgend jaar dan maar een iPad brengen?

Relativeren

Na een dag non-stop vergaderen van tien uur ‘s ochtends tot zeven uur ‘s avonds met vieze broodjes als middagmaal, voelde ik me wel heel erg zielig. Ocharme, zo hard moeten werken. Wat heb ik toch een zwaar leven! Dat gevoel van zelfmedelijden was echter snel verdwenen toen ik de blogberichten las over de toestand van de middelste dochter van een ex-studiegenootje. Wat zit ik hier te klagen over futiliteiten als op dit eigenste moment een kleine meid van vier jaar op intensieve zorgen helse pijnen ondergaat na een zware operatie en bestraling. ‘t Is toch allemaal niet eerlijk verdeeld in het leven.

Change of plans

Niet één, maar twee afspraken werden dit weekend afgezegd, waardoor we onverwacht een zaterdagavond doorbrachten met een ex-collega van mijn vriend en zijn vrouw in hét beste Italiaanse restaurant van Leuven (een gelukkig toeval dat ze nog niets in hun agenda hadden staan). Het eten was alweer subliem en de glazen wijn werden overvloedig bijgevuld. Zondag werd een rustige dag op het appartement: mijn vriend gaf de badkamer een grondige beurt, we namen op het gemak een bad (zo relaxerend dat ik in slaap viel), er werd een beetje geknabbeld aan de fotoachterstand, de was werd gedaan en ik deed een heel klein beetje voor het werk (I know).

Een goed gevuld weekend

Gevuld met goed gezelschap en heel veel lekker eten. Zaterdag hadden we een blogdelegatie (Lucie, Lime en souvenir, boskabout en ntone)  over de vloer en zetten we onszelf aan het werk. Nuja, ik geef toe dat we ons er voor het hoofdgerecht nogal gemakkelijk vanaf gemaakt hebben door naar de wild en gevogelte traiteur om de hoek te gaan. Maar ‘t was wel lekker (fazant in een sausje van boschampignon, selderpuree, spruitjespuree, peertje, veenbessen)! En bananenclafoutis blijft een superdessert om mee af te sluiten. Al zat er deze keer wat te veel citroenzest in naar mijn smaak (een verbeterpunt voor mijn vriendje). De avond vloog alleszins veel te snel voorbij en ik had het gevoel dat er nog veel meer bij te praten viel. (En ik was ook onder de indruk van de coca-coladrinkcapaciteit van boskabout.)

Zondag waren we uitgenodigd door mijn squashpartner voor een diner in de Ming, een garantie op veel en lekker eten. Dus beperkte ik me zondag in de loop van de dag tot een paar boterhammetjes. En zoals altijd na zo’n all you can eat maaltijd, heb ik last van een te volle maag en een knagend schuldgevoel. Deze week een beetje matigen dan maar.

Lan-party

Laat het ons erop houden dat ik me de dag na de cocktailparty niet zo geweldig fris voelde. En met niet zo geweldig fris, bedoel ik dat het leek alsof mijn hoofd twintig kilo woog en er continu iemand met een hamer op de binnenkant van mijn slapen aan het kloppen was. Gelukkig is mijn vriend een absolute held, die de plakkerige keuken schoonmaakte terwijl ik in bed mijn kater bevocht. Een held, ik zeg het jullie!

We konden moeilijk de boel, de boel laten, want om 13.30u stond de eerste enthousiastse gamer voor de deur. Wat timingsgewijs perfect uitkwam, omdat ik vijf minuten eerder nog onder de douche stond. Enfin, ik speelde een beetje mee met de gasten, iets met tankjes en vlaggetjes en op elkaar schieten, maar bracht de rest van de dag door met het van commentaar voorzien van de foto’s van onze Europareis in 2010 (ja, ik sta zover achter). Tegen de avond kreeg ik een geweldige hongerklop die bevochten werd met aan huis geleverde sushi (waar we wel bijna twee uur op moesten wachten, niet bevorderlijk voor mijn humeur). En tegen de avond was ik genoeg gerecupereerd om met mijn vriend en twee gamers een klein stapje in de wereld zetten. We waren immers benieuwd hoe succesvol de eerste editie van Club Trente was. Conclusie: het was gezellig, maar het concept moet nog wat aan naamsbekendheid winnen.