Mja, veel kilometers hebben we nog niet achter de kiezen. We zullen het maar op het mindere weer steken, zeker? Gelukkig was er op zaterdag een fietstochtje langs het kanaal Leuven-Mechelen naar Wijgmaal en terug. Toch goed voor bijna 12 kilometers, zij het 12 erg vlakke kilometers. En energie om terug te fietsen hadden we op overschot, na die heerlijke chili con carne en mascarponedessert met net de juiste hoeveelheid mangocoulis!
vrienden
Met de bus naar Schaarbeek en terug
Ik mag dan wel een grote fan zijn van reizen met de trein (ondanks alle vertragingen, overvolle treinstellen, personenongevallen en stakingen), reizen met de bus is veel minder mijn ding. Maar soms is de bus het enig mogelijk vervoersmiddel om van hartje Brussel naar Schaarbeek te geraken op een donderdagavond, omdat mijn vriend en ik uitgenodigd waren bij vriendin F, haar charmante Italiaanse echtgenoot en al even charmante blauwogige zoon.
Rechtstaan op een overvolle bus en bij elk bultje in de weg (en zo zijn er veel tussen centrum Brussel en Schaarbeek) tegen je medereizigers gegooid worden. Rechtstaan in de trein is comfortabeler. Maar het was de moeite. We bewonderden het tijdelijke nestje van vriendin F en genoten van de heerlijke Italiaanse pasta die haar Italiaanse echtgenoot voor ons op tafel toverde. Al vond hij de pasta niet al dente genoeg (ook mijn eeuwige probleem: pasta perfect koken). Chapeau voor vriendin F trouwens, die erin slaagt haar zoon op te voeden en tezelfdertijd in Brussel full time te werken, terwijl haar echtgenoot in Italië woont en werkt. Al kan ik me voorstellen dat beiden de dagen aftellen tot ze weer definitief kunnen samenwonen in Italië.
En de bus, die bracht ons ‘s nachts van Schaarbeek naar Leuven aan een slakkegangetje dat me in een halfslaap deed wegsukkelen. Rechtstaan moesten we op dat late uur gelukkig niet.
Gasten over de vloer
Zaterdag de helft van de dag al kuisend doorgebracht. Achja, voor gasten willen wij toch graag de schone schijn ophouden dat wij propere en opgeruimde mensen zijn. Uiteraard was de eerste gast drie kwartier vroeger dan voorzien, was de vloer nog nat, waren we nog niet aan de hapjes begonnen en liep mijn vriend nog in zijn onderbroek rond op het moment dat de deurbel ging, waardoor mijn lijf minstens een uur nodig had om de extra stress die deze te vroege aankomst veroorzaakte er weer uit te krijgen. Gelukkig helpt een glaasje cava de stresshormonen verjagen. 😉
Voor de rest was het een bijzonder geslaagde avond. We serveerden hapjes die we afgekeken hadden van onze gastvrouw van vorige week: een glaasje met garnaaltjes, ei en cocktailsaus; vijg opgerold in parmaham en wat hapjes van de Delhaize om in de oven te schuiven. Poepsimpel, ware het niet dat we de eieren in twee shiften hebben moeten koken, omdat ze eerst te zacht waren. Ik had nochtans een gespecialiseerde website geconsulteerd! Bij deze kan ik dus officieel geen ei koken.
Het hoofdgerecht was een wok met peultjes, babymaïs, selder, gember, look, sojascheuten, sambal, pepertjes, oestersaus en biefstuk. Makkelijk, gezond en lekker. Wel spijtig dat één van de twee koppels die we te gast hadden aan het vasten was. Gelukkig geen deelnemers aan Dagen zonder vlees (niet dat ik iets tegen vegetarisch eten heb, maar dat weet ik dat wel graag op voorhand zodat ik een aangepaste maaltijd kan bereiden), ze dronken enkel geen alcohol. Toch wel spijtig als je dan een feestelijk glaasje cava bovenhaalt om te klinken en een lekkere fles rode wijn bij het eten wil serveren. Nog spijtiger was dat we voorzien hadden de avond af te sluiten met de ongeopende fles saké die ondertussen al bijna een jaar in de koelkast stond… Nuja, we lieten het niet aan ons hart komen en kraakten toch de sakéfles op het einde van de avond samen met het koppel dat bleef logeren. En zo belandden we een een discussie over Chinese en Japanse karakters en de verschillen daartussen (géén, als men in het communistische China van de jaren 50 geen vereenvoudigde karakters had ingevoerd).
Dessertgewijs speelden we een beetje vals, want de bananenclafoutis bevatte toch rum. Het werd dus niet één van de dessertjes die de lieve Lime mij bezorgde. Want wat Lime “poepsimpele” dessertjes noemde, leek mij toch een beetje complex. En ik was ook niet zeker of macarons wel volledig notenvrij zijn (een gast met notenallergie zien we niet graag in Gasthuisberg belanden) en we wisten ook niet zo snel absinthe uit onze drankenkast tevoorschijn te toveren, ondanks ons, ik geef het toe, rijkelijk assortiment. Maar de soep van agrumes met absinthe, dat komt er zeker nog eens van.
Wisten jullie dat vanille-ijs trouwens ook sporen van noten kan bevatten? Gelukkig hadden we een doos zonder gevonden en kon onze allergische vriend met een gerust gemoed een bolletje ijs eten.
En de saké, verdorie die smaakte. Nog een half jaar geduld!
Een gezellig avondje
Rauwe vis, koude rijst, sojasaus, wasabi en goed gezelschap, meer hoeft dat echt niet te zijn. Het maakt me erg blij om te zien dat vriendin U, na jaren vrijgezel geweest te zijn, eindelijk de ware tegen het lijf gelopen heeft. Prachtig om de liefde tussen twee mensen schuchter te zien ontluiken. Ach, die eerste kriebels, bestaat er iets mooiers? Alweer twee mensen die elkaar online vonden. Het internet, het is toch een fantastische uitvinding.
De PurPur heeft trouwens nieuwe uitbaters. Twee mediterraan ogende, knappe kerels in strakke pakken. Ik vermoed Koerden, omdat er Koerdische thee op het menubord stond. Benieuwd of deze uitbaters het langer uitzingen dan de vorigen, want de PurPur verdient echt zijn plekje in het Leuvense horecalandschap.
Besmettelijk
De geplande avond met zes volwassenen en drie kinderen werd er eentje met vier volwassenen en twee kinderen, wegens een al dan niet griepje dat heerste in het huis van onze gastheer en gastvrouw en een zwangere gaste die zich niet aan een potentieel virus wilde blootstellen. Jammer, maar begrijpelijk.
Alhoewel het gezelschap uitgedund was, werd het toch een gezellige avond, met een keure aan lekker hapjes, heerlijke zalm met broccoli en een lekker luchtig dessert. En natuurlijk haalde ik mijn aloude trucje boven om de sympathie van de kinderen te winnen: mijn iphone. En om me helemaal populair te maken, liet ik een paar kinderspelletjes achter op de ipad-van-het-huis. (Al valt die angry birds ook in de smaak bij de mama, heb ik vernomen.)
Uit je fouten leren
Terwijl ik foto’s maakte van sympathieke modellen, trof mijn vriend op zijn eentje alle voorbereidingen voor het etentje. Hij koos het gerecht, zorgde voor de hapjes én het dessert (niemand die neen zegt tegen de gebakjes van Demeestere). Wijzer geworden na ons vorig fiasco, werd de kip een achttal minuten langer in de oven geschoven en met warme hertoginnekrokantjes geserveerd. Waar het vorige keer helemaal de mist in ging, verliep deze zaterdagavond alles vlekkeloos. En ik, ik hoefde enkel de flessen wijn te openen. Over een ideale taakverdeling gesproken. 😉
Originele doopsuiker
En meteen kreeg ik een flashback van de bakkerij waar we zaterdagochtend tijdens de pauze van het kinderkoor snoep gingen kopen. Om daarna met plakkerige monden “Heer, vergeef ons” te zingen. Al moet ik zeggen dat in mijn herinnering die hosties met zuur poeder vroeger minstens tien keer zo zuur waren.
Verwend
De ene vlucht is nog niet geboekt, of daar valt de volgende trouwuitnodiging al in de brievenbus. Iets minder ver ditmaal: Uttenreuth is de plaats waar de ringen uitgewisseld zullen worden. Ik zal er meteen bijzeggen dat ik in heel mijn leven nog nooit van Uttenreuth gehoord had. Maar dat zal ons niet tegenhouden om Uttenreuth en omgeving grondig te verkennen.;-)
De timing kon niet veel beter zijn: het feest vindt plaats de zaterdag na Onze-Lieve-Heer Hemelvaart. Kunnen we er meteen een verlengd weekendje annex roadtrip van maken, want Uttenreuth, dat ligt niet bepaald bij de deur.
Zo ziet onze voorlopige planning eruit. Die reisgids van Duitsland is weer goed van pas gekomen.
Het staat vast!
Onze vlucht naar Japan is geboekt! Eind augustus, begin september keren wij terug naar het land van de rijzende zon. We zullen onze trip starten in Tokyo waar het trouwfeest van onze vriend plaatsvindt. Een goede motivatie om ons Japans wat op te frissen, want buiten ons, de vader van de bruidegom en nog een kameraad, zullen er niet veel Belgen op het feest aanwezig zijn. Daarna reizen we met grote waarschijnlijkheid door naar Hokkaido in het noord voor een fietstocht van meerdere dagen. Iets helemaal anders dan wat we normaal doen op reis, maar het zal ons een keer deugd doen om fysiek bezig te zijn.
En het tofste van alles is: we maken een tussenlanding in Moskou! Ik zal mij voor de eerste keer in mijn leven op Russische bodem bevinden, zij het dan wel in de transitzone van een luchthaven, maar toch, Russische mensen om mijn Russisch op uit te proberen!
Babyborrel
Jaja, die babyboom blijft maar duren. Grotere gezinnen zijn duidelijk weer in de mode. Ditmaal bracht het nieuwe leven dat gevierd moest worden ons naar de Menatoren in Rotselaar, een beschermd dorpsgezicht én beschermd monument. We hadden een interessant gesprek met de buren van de trotse ouders, geboren en getogen Rotselaarders (Rotselarezen? enfin, inwoners van Rotselaar) die ons wat meer vertelden over de opkomst en teloorgang van de Mena-brouwerij en de evolutie van Rotselaar door de jaren heen.
Natuurlijk oogstte mijn vriend veel bijval bij de oudere dames aanwezig door, behulpzaam als hij is, in te springen bij het afruimen van de tafels en het afdrogen van de vaat. Het tempo waaraan er vuile glazen en borden geproduceerd werd, lag dan ook ontzettend hoog, want, amai, er was veel volk naar Rotselaar afgezakt om de pasgeborene te bewonderen, maar niet genoeg om al die taarten op te krijgen. 😉 En op het feest maakte ik ook kennis met een bijzonder streekproduct: een soort dikke pannenkoeken met pruimen- of abrikozenconfituur ertussen: carnavalvlaaikes of vastenavondvlaaikes. Te verkrijgen bij bakkerij Lemmens in Rijmenam en blijkbaar ook online.