vrienden

A beautiful day for a wedding

Zon en Beierse romantiek, het bleek een ideale combinatie. Zelden een mooiere locatie gezien om een huwelijk te voltrekken dan de Vexierkapel. Spijtig dat ik vanuit het dal geen foto’s genomen heb van de kapel om jullie een idee te geven van de heuvel waarop de kapel lag. Na de huwelijksviering werden onder een stralende zon honderden ballonnen de lucht in gelaten. Een prachtig gezicht. Na een korte receptie aan de kapel vertrokken we in colonne naar de feestzaal Schwarzer Adler, waar chefkok Wadija Salik (piepjong en al voor prins Charles gekookt hebben, dat kunnen er niet veel zeggen) ervoor zorgde dat we van een overheerlijk buffet konden smullen. Aangezien we een kamer geboekt hadden in de Schwarzer Adler, konden we zolang feesten als we wilden, zonder ons zorgen te maken over wie er bob zou zijn. Ideaal!

Oja, de taarten op de foto’s zijn (volgens de Beierse traditie) gemaakt door familieleden van de bruid en werden als vieruurtje geserveerd. En die Klosterfrau Melissengeist is een soort wondermiddel dat tegen alles helpt. (Zolang je er maar in gelooft, zeker. ;-))

Terug van een fantastische vierdaagse in Duitsland

De zon liet zich eindelijk nog eens van haar beste kant zien, onze vrienden gaven elkaar het jawoord op één van de meest romantische locaties ooit en we maakten kennis met een boel toffe mensen.

Een uitgebreid verslag volgt nog, nu verdient mijn cursus Spaans voor een dag of twee mijn volledige aandacht. Mijn Duits is er de voorbije dagen beslist op vooruit gegaan, jammer genoeg kan dat niet van mijn Spaans gezegd worden.

Een luilekkere eerste mei

Ondanks het feit dat ik niet gelovig ben, wordt ten huize yab de uitdrukking “ledigheid is des duivels oorkussen” hoog in het vaandel gevoerd. Niets doen en luieren is immers voor watjes. Maar die occasionele keer dat we dan toch eens aan het lanterfanten slaan, doen we dat meteen goed. En zonder schuldgevoel! (Of althans met maar een heel klein beetje schuldgevoel.)

We begonnen onze eerste mei ‘s middags met een rondleiding in de Stella Artois. Al zo lang bijna buren en nog nooit bezocht. Een schande is het! Alleen jammer dat de eerste mei de productie op een laag pitje stond, zodat er weinig actie te beleven viel. Maar goed, de rondleiding was geheel en al gratis en we hielden er nog wat bier in blik aan over. (Dat ik al evenmin lust als blik uit een andere recipiënt.)

Het aangename zonnetje voerde ons naar het terras van de Royale op het Martelarenplein voor een pannenkoek met appeltjes of ijs. De zon bleef maar schijnen en dat is tegenwoordig zo’n uitzonderlijk fenomeen dat daar optimaal van geprofiteerd moet worden. Verder naar de Oude Markt dus, alwaar we ons nestelden op het terras van de Apero. De uren vlogen voorbij en we hadden het zo naar onze zin, dat vriendin D besloot haar eerste danslens te brossen.

Op het einde van de namiddag vervoegden vrienden X en T ons, pasgetrouwd en net terug van hun huwelijksreis in Australië. We sloten af met een snelle pasta van de Past-à-Porter.

Een fantastische eerste mei.

 

Sagalassos

Na de uitreiking van de Romulusprijs, was ik toch wel erg nieuwsgierig geworden naar de tentoonstelling Sagalossos, City of Dreams in het Gallo-Romeins museum in Tongeren. Gelukkig had een vriendin ons een tijd geleden uitgenodigd om samen met hen naar de tentoonstelling te gaan. We zouden uitleg krijgen van een kennis die enkele jaren op het Sagalossos-project gewerkt had. En zo begaf ik me deze zondag naar Tongeren (mijn vriend bleef thuis om te studeren). Perfecte timing wat mij betreft!

De tentoonstelling is echt de moeite, in het bijzonder omdat het de eerste overzichtstentoonstelling is met als onderwerp Sagalassos, de vergeten stad hoog in het Turkse Taurusgebergte en veel stukken voor het eerst Turkije verlieten. De tentoonstelling toont niet enkel voorwerpen die op de site gevonden werden, maar roept de sfeer op van de archeologische site met filmbeelden gepresenteerd op een panoramisch scherm van 270 graden, zwevend boven een maquette van de Grieks-Romeinse stad op het hoogtepunt van haar bloei.

De topstukken van de tentoonstelling worden getoond in een decor, ontworpen door operaregisseur Guy Joosten, die zich voor zijn opstelling liet inspireren door de fatale aardbeving die Sagalassos trof in de jaren 600-620 n.Chr. Het tweede deel van de tentoonstelling is een kunstwerk op zich door de bijzondere uitvoering en belichting.

Alleen jammer dat de tentoonstelling een beetje het slachtoffer is van haar eigen succes: te veel bezoekers die het vaak moeilijk maken om de stukken in alle rust te bekijken en de interactieve schermen uit te proberen. Maar laat dat jullie beslist niet tegenhouden om de tentoonstelling te bezoeken. De tentoonstelling loopt nog tot en met 17 juni.

Speelgoedmuseum in Mechelen

Zaterdag bezochten we met zes volwassenen en zeven kinderen het speelgoedmuseum in Mechelen. Voor mij was dit de allereerste keer dat ik kennis maakte met dit museum en ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de uitgebreide collectie. Je merkt ook dat er inspanningen gedaan worden om de collectie op een inventievere manier te presenteren dan louter door het speelgoed in vitrines achter glas te steken (het schilderij van Brueghel met de kinderspelen was echt tof gevonden). Het museum deed ook moeite om wat interactiviteit in te bouwen door de kinderen via drukknoppen het speelgoed in beweging te laten zetten. Leuk dat ook speelgoed uit andere continenten een plekje kreeg. De kinderen zelf waren het na een uurtje of twee wel beu: al dat speelgoed en nergens mee kunnen spelen! Gelukkig was er in de cafetaria genoeg speelgoed voorhanden waar wél mee gespeeld kon worden. (For the record: de vier-op-een-rij score tussen mezelf en kameraad K: 1-1. Dat vraagt om een revanche!)

Zelf had ik gerust nog wat langer in het museum kunnen ronddwalen. Want eerlijk, ik denk dat het museum leuker is voor volwassenen dan voor kinderen. Voor ons werd het een echte trip down memory lane met oude gezelschapsspellen (nog overgeërfd van mijn moeder), de eerste Suske en Wiskes en Jerommekes, monchichi’s, lego en duplo, viewmasters, K’nex, Elektro, speelgoed van Fisher Price, Barbies (die ik nooit kreeg en waar ik enkel bij vriendinnen mee kon spelen) en oude puzzels. Het kind in mezelf maakte een vreugdesprongetje bij al die mooie en bijna vergeten herinneringen: al die gewonnen Mens-erger-je-niet-spelletjes tegen mijn oma en de kibbelpartijen wanneer mijn broertje weer maar eens verloor met Hotel, omdat ik in de eerste spelronde Hotel President binnenhaalde. Sweet memories.

Wat crappy iphone-foto’s:

Oja. Ons afsluitende etentje in De Ridder van Musena bleek ook een schot in de roos te zijn. Iets minder budgetvriendelijk dan verwacht, maar wat een service. We hadden de gezellige Orangerie helemaal alleen voor ons gezelschap en alle kinderen kregen kleurpotloodjes en een kleurplaat om zich bezig te houden. De balletjes in tomatensaus vielen erg in de smaak bij het jonge volkje en mijn parelhoen mocht er ook zijn. Toplocatie met lekker eten vlakbij Planckendael.

Bokrijk

Een beetje nostalgie op tijd en stond, kan al eens deugd doen. En het is gewoon een feit dat ik erg mooie kindertijdherinneringen heb aan Bokrijk. Herinneringen aan de immense speeltuin, maar ook aan het Openluchtmuseum met de charmante huisjes (zolang je er zelf niet in moet wonen), de in traditionele kledij uitgedoste vrijwilligers, en de oude voorwerpen die nog niet zo heel lang geleden dagelijks gebruikt werden. Een confrontatie met een verleden dat nog niet zo veraf is, maar toch lichtjaren verwijderd lijkt van de huidige maatschappij met zijn elektronica, overconsumptie en toenemende jachtigheid.

En zo speelden we samen met de kinderen van vriendin en oud-collega L Trou-Madame en andere kegelspellen. Aan Krulbol waagden we ons niet, omdat de vriendelijke meneer in de spelletjesschuur ons verzekerde dat dit een spel voor volwassenen was (en hij had gelijk, die dingen waren echt veel te zwaar voor kinderen uit de tweede kleuterklas en het tweede leerjaar). De pannenkoek in de namiddag luidde de definitieve aftocht in van dat buikgriepachtig virus dat langer in mijn lichaam blijft sluimeren dan verwacht en gehoopt. Al hield ik het ‘s avonds bij een heel erg kleine portie van de pastaschotel van onze sympathieke gastvrouwe, om eventuele accidentjes te vermijden.

Zelfs de weergoden waren ons gunstig gezind, want de enige druppeltjes regen vielen net op het moment dat wij aan de pannenkoeken zaten. Ideaal. Al had een paar graden warmer mijn verkleumde handen beslist geen kwaad gedaan.

B&B in Gent

Omdat mijn vriend en ik de gewoonte hebben om trouwfeesten af te sluiten (of toch zeker tot de voorlaatste man te blijven), zagen we er tegenop om na het feest van X en T helemaal naar Leuven terug te rijden. Wij drinken al eens graag een glaasje op zo’n feest en aangezien rijden en drinken niet samengaan, boekten we, vooruitziend als we waren, een Bed and Breakfast die op een paar minuten wandelen van de feestzaal lag. Ideaal.

Ik had op voorhand laten weten hoe laat we zouden aankomen, maar doordat mijn kappersbezoek nogal uitgelopen was, waren we drie kwartier later dan gepland. Onze gastvrouw had, terwijl ik in de kappersstoel zat, al laten weten niet aanwezig te zijn wanneer we zouden aankomen. Ze had de deur opengelaten en de sleutel lag op tafel op ons te wachten. No worries! We lieten onze bagage achter, deden de deur op slot en sloegen aan het feesten. Ik liet de gastvrouw via sms weten dat ze ‘s avonds niet op ons moest wachten, want dat het laat zou worden.

Rond een uur of half vijf vonden we het welletjes en trokken we richting B&B. We strandden helaas voor de deur. Met de beste wil van de wereld kregen we de voordeur van onze B&B niet open. Het was een oude deur met een oud slot. Alle trucjes werden uit de kast gehaald: hard trekken, duwen en trekken tegelijkertijd, trekken en duwen tegelijkertijd, de sleutel niet helemaal in het slot steken, smeken, vloeken,… Niets hielp. Ondertussen waren we al vrij hard ontnuchterd. Ik zag me op mijn flipflops (de killer heels waren al vrij vroeg op de avond gesneuveld) al op zoek gaan naar een andere slaapplek. Verkleumd tot en met.

Ten einde raad dan maar gebeld naar de gsm van ons gastvrouw. Die uiteraard niet opnam. Tja, dan bleef er maar één ding over: aanbellen. En zo maakten we voor het eerst kennis met onze gastvrouw: met verwarde haren en in nachtkledij. Bleek dat ze de sleutel op de voordeur had laten zitten. Tja, zo hadden we nog lang aan dat slot kunnen prullen.’We zeiden haastig goede nacht en kropen in bed.

‘s Ochtends was onze gastvrouw alweer gevlogen. Het ontbijt stond op tafel, vergezeld van een briefje dat we het geld voor de overnachting op de tafel mochten laten liggen en de sleutel in de brievenbus mochten steken. Het ontbijt was niet veel soeps. Gelukkig hadden we niet al te veel honger. We pakten onze spullen, trokken de deur achter ons dicht en lieten de sleutel in de brievenbus vallen.

Een bizarre ervaring. In totaal hebben we onze gastvrouw drie minuten gezien in het holst van de nacht. Alleen spijtig dat het er niet van gekomen is dat hippe bad met van kleur veranderende lichtjes uit te proberen…