uitstap

BGGD #14

Eindelijk nog eens een Brussels Girl Geek Dinner in onze sympathieke hoofdstad! Ik heb het even opgezocht, het was al bijna een jaar geleden dat ik nog een Girl Geek Dinner bijwoonde. Maar dit keer had ik op donderdagavond 13 augustus geen enkele verplichting en zorgde ik ervoor dat mijn naam op de gastenlijst stond.

Met Els Vermang hadden de organisatoren een zeer boeiende spreker in huis gehaald. Vol passie sprak Els over de realisatie van de kunstwerken van LAb[au] waarbij gebruik gemaakt wordt van de modernste technologie. Van al de girl geek dinner-presentaties die ik al meegemaakt heb, vond ik dit één van de boeiendste. Al moest ik me tot het uiterste inspannen om alles goed te verstaan. De akoestiek in de Bozar liet te wensen over, zeker als je op de laatste rij zat (wat misschien niet zo’n strategische keuze was). De Dexia-toren in Brussel kende ik natuurlijk, maar het interactieve kunstwerk dat LAb[au] realiseerde met de verlichting van de toren, had ik om de één of andere reden gemist (waarschijnlijk omdat het rond de kerstperiode was). Jammer, want het spreekt me aan om als toeschouwer zelf te kunnen ingrijpen in een kunstwerk.

Vóór de uiteenzetting van Els Vermang pikte ik nog de tentoonstelling van de Young Belgian painters Award 2009 mee. Niet alle werken spraken me aan. Sprongen er voor mij uit: de foto’s van Winterslag van Lara Mennes (het Limburgse mijnverleden boeit me sowieso), het grappige kaartenkasteel van Caroline Pekle (ik heb me moeten inhouden om het geen duwtje te geven) en de fascinerende installatie Frameworks 5x5x4 van Els Vermang.

De avond werd afgesloten met lekkere, verzorgde broodjes, stukjes quiche, gazpacho, glaasjes witte wijn, dessertjes en fijne gesprekken. De Bozar mag nog eens een girl geek dinner hosten, wat mij betreft. 😉

Rest me nog Clo te bedanken voor alweer een geslaagd event.

Gentse Feesten

Een fijne jaarlijkse traditie, die Gentse Feesten. Ook dit jaar konden we weer beroep doen op de gastvrijheid van Peter en Lynn en het uitmuntende gezelschap van Joke en Vincent.

We kozen voor een sportief programma: een bierwandeling in de namiddag en een nachtelijke wandeling met als hoogtepunt een bezoek aan de Sint-Baafsabdij. Tijdens de bierwandeling verkenden we op wetenschappelijk verantwoorde wijze enkele cafés om de bieren aldaar aan een vergelijkend onderzoek te onderwerpen. Of dat was althans het idee, want – nu komt het – ik lust helemaal geen bier. Gelukkig vond ik in ons gezelschap bereidwillige mannen genoeg die mij verlosten van mijn overtollige bier. 😉 Ik denk dat ik als niet-bierdrinker na een stuk of tien brouwerijbezoeken meer over het bierbrouwen weet dan de gemiddelde bierliefhebber. Bij de laatste halte op onze bierwandeling was ik dan ook behoorlijk opgelucht om naast een ganse rij bieren, ergens verdrukt in een hoekje een caipirinha op de kaart te zien staan. Die ik, tot groot jolijt van mijn gezelschap, meteen bestelde.

Tussen de wandelingen door gingen we op zoek naar voedsel bij één van de vele kraampjes op de Gentse Feesten. We brachten ook even en blitzbezoek aan Bataclan, maar veel vond ik er niet aan. Misschien was de tijd om één pintje op te drinken gewoon niet lang genoeg om de absurditeiten te laten inwerken.

De nocturne bracht ons terug naar de tijd dat Gent nog met enkele schaarse gaslantaarns verlicht werd en fakkeldrager een beroep was. We wierpen zelfs even een blik op het beruchte Glazen Straatje. Hoogtepunt en orgelpunt van de nocturne was het bezoek aan de Sint-Baafsabdij. De refter is werkelijk adembenemend. De rest van de ruïnes bezochten we in het pikkedonker, omdat de gids door een communicatiefoutje met de stad er niet in slaagde het licht aan te steken. Lekker spooky, zo in het duister tussen eeuwenoude graven staan.

De avond sloten we af in het centrum met wat fastfood en toen sloeg de vermoeidheid toe. We waren nog net op tijd om op de laatste tram die richting stelplaats reed te springen, alwaar we bijna midden in de maaginhoud van een zatte feestvierder trapten. Yak.

Slapen deden we in een éénpersoonsbedje onder het dak van Peter en Lynn. Ik moet zeggen dat mijn vriend en ik de éénpersoonsbedjes ontgroeid zijn. Goed heb ik niet geslapen. En dan te bedenken dat we jaren met z’n tweeën in zo’n bedje geslapen hebben. Waar is de tijd?

Zondag deden we het rustigaan met een ontbijt in het SMAK, wat racen op de Wii en een boottochtje in het centrum.

Op naar de volgende editie!

Vrijgezellen

De zus van mijn broer vriend trouwt volgende maand (een half jaar nadat zijn jongste broer getrouwd is, hopelijk is het niet besmettelijk) en zoals de traditie het voorschrijft werd er door de getuigen een vrijgezellendag georganiseerd. Gelukkig ben ik nog nooit in mijn leven getuige geweest, want het verzinnen van stomme opdrachtjes is echt niet aan mij besteed.

De vrijgezellen startte in het zwembad Waterperels in Lier. Een kleine anderhalf uur mochten we ons uitleven in de wildwaterbaan, ontspannen in de sauna en het stoombad met te weinig stoom en tevergeefs wachten tot de jacuzzi terug in gang schoot. Het zwemmen op zich vind ik wel fijn, maar ik begin meer en meer een bloedhekel te krijgen aan die veel te kleine omkleedhokjes, de smerige vloeren en die vervelende kastjes waar je al je hebben en houden maar net ingepropt krijgt. En om één of andere reden moet ik de gekste touren uithalen om de sensoren van de douches duidelijk te maken dat er ik toch wel graag over water zou beschikken om de shampoo uit mijn haar te wassen.

Na het zwemmen trokken we naar restaurant Pezo in het centrum van Lier. Het eten was lekker, de rode wijn ook, de witte trok op niks. Wat ik heel erg storend vond, is dat we al om 20.00u buiten geborsteld werden. Er waren nog mensen die een dessertje wilden nemen, maar dat was niet mogelijk. Nu moet ik er eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat men dit ons op voorhand had meegedeeld. Maar gezellig is anders.  Nu, in economisch moeilijke tijden kan ik begrijpen dat een restaurant twee shiften willen doen, maar als we een dessertje hadden mogen bestellen, zouden we ongetwijfeld ook nog wat gedronken hebben.

Van Lier zelf heb ik niet veel gezien, veel te koud om lang buiten te blijven. Het historische centrum met de Zimmertoren zag er erg mooi uit, iets om in de zomer naar terug te keren. Het ijskoude weer zorgde er wel voor dat de stad er uitgestorven bij lag. Geen mensen om aan te spreken om de domme opdrachtjes te doen. Oef. 😉 

We deden enkele cafés aan om de opdrachten te doen die niet echt publiek nodig hadden. Het eerste café stonk naar verstopte afwateringsputtekes. Op de wc’s was de stank zelfs niet te harden. Blijkbaar is dit een veel voorkomend probleem in Lier, want het tweede café dat we aandeden (waar je kon poolen en biljarten) had ook last van een rioolgeurtje. We poolden wat en dankzij mijn partner (zelf blink ik uit in het potten van witte ballen en zwarte ballen op het verkeerde moment) wonnen we zelfs.

Daarna had ik er eigenlijk niet meer zoveel zin in. Ik was moe en uitgepraat en wilde graag naar huis. Volgens afspraak zou mijn vriend, die ergens in Antwerpen op stap was met de toekomstige bruidegom, mij komen ophalen (de laatste trein in Lier vertrok al om 23.14u) en blijkbaar was er bij de mannen meer ambiance dan bij de vrouwen. Dan maar een ander café opgezocht. We kamen terecht in een zaak waar vooral veertigers zaten die uitbundig dansten en te veel dronken. 

Marginaalste moment van de avond: een dame met geblondeerd haar liet de dj de muziek stilleggen om de macho met eveneens geblondeerd haar die haar vergezelde ten huwelijk te vragen. “Wil je met me trouwen?” vroeg ze. De horror op het gezicht van haar partner was duidelijk zichtbaar en eerst wilde hij niet eens antwoorden. Na wat aandringen werd het dan uiteindelijk ja. Sociale druk, het doet wat met een mens. Pijnlijk.

We dansten nog wat op foute Nederlandstalige nummers en de groep meisjes begon te slinken. Ik was het ondertussen echt beu. Het half uur wachten nadat ik het bericht kreeg dat mijn vriend in Antwerpen was vertrokken, duurde naar mijn gevoel eeuwen. Uiteindelijk heb ik de avond zelfs nog afgesloten samen met de toekomstige bruid en de vier andere overgebleven meisjes. Nog nooit zo blij geweest dat ik in mijn bed lag.

Een dagje Luxemburg

We hebben gisteren een fantastische dag gehad. Een prachtig winterzonnetje zorgde ervoor dat de historische kern van Luxemburg extra goed tot zijn recht kwam. Al was het met de laagstaande zon soms een uitdaging om goeie foto’s te nemen. We hadden ons goed warm ingeduffeld tegen de koude. Ik had twee paar sokken aangedaan, een topje, een hemd met lange mouwen, een fleece en een dikke winterjas met dons. Alleen de oren en de neus moesten de kou onbeschermd trotseren.

Ter afsluiting van de dag hadden we afgesproken om iets te gaan eten samen met een vriend van een vriend die in Luxemburg woont. We kwamen elkaar steeds tegen op de feestjes van onze gemeenschappelijke vriend en het bleek te klikken. Dat gevoel werd gisteren alleen maar bevestigd. We hebben heel boeiende gesprekken gevoerd over de economische crisis en de ondergang der banken. Onze kameraad is economist en weet er dus het één en ander over. We hebben zelfs wat beleggingstips gekregen in deze tijden van crisis. Nu alleen nog aandelen kopen. 😉

Ik laat jullie meegenieten van enkele foto’s:

debock

historischgedeelte

brug

kathedraal

Hotel de ville

ijssculptuur

Te geef: Bongobon Theater

Ergens begin vorig jaar meende iemand ons plezier te doen met een Bongobon theater. Helaas zijn mijn vriend en ik niet echt thuis in de wereld van het theater en bleef de bon onaangeroerd in de kast liggen. Na een kleine opruimbeurt kwam hij weer boven water. De bon is nog geldig tot 28 februari 2009 en geeft recht op het bijwonen van een voorstelling voor twee of meerdere personen of een korting van 34,90 euro bij aankoop van een duoticket.

Omdat het er niet naar uit ziet dat we de bon nog zullen verzilveren, dacht ik dat ik er misschien iemand een plezier mee kon doen. De eerste persoon die mij een mailtje stuurt, krijgt de bon gratis ende voor niets. De enige voorwaarde is dat je de bon zelf moet komen ophalen in Leuven.

Update: De bon is de deur uit!

Een vriendschappelijk weekend

Dit weekend hebben mijn vriend en ik alle uithoeken van het land gezien. Zaterdag reden we richting Limburg, naar Tongeren meer bepaald. We gingen er een beetje op ziekenbezoek. Het zoontje van vrienden T en T is een tijdje geleden van de schommel gevallen doordat het koord brak en liep door die val een dubbele beenbreuk op. Niet te geloven dat net hem zoiets overkomt, R moet zowat het voorzichtigste kind op de aardbol zijn. Een ongeluk zit in een klein hoekje, blijkt eens te meer. Nu, veel ziekenbezoek was er niet meer aan. R hobbelde erg tevreden rond op zijn loopgips en de breuk herstelde goed. Binnen drie weken mag hij uit het gips.

T en T hadden ter gelegenheid van ons bezoek het gourmetstel vanonder het stof gehaald. Altijd gezellig: zelf je vlees bakken. We praatten over de nieuwe jobs van S en S en hun vele hobby’s. Twee kinderen, allebei een drukke job en zij volgt een opleiding tot kok, doet al eens mee aan kookwedstrijden, speelt viool en hij doet aan houtbewerking en speelt piano. Je moet het maar klaarspelen. Na het eten speelden we een spelletje Boonanza. Alweer een nieuw kaartspel geleerd. Een vrij simpel, maar leuk spelletje. Het tofste onderdeel is het onderhandelen met je medespelers of er nog wat te ruilen valt. Wie wil er een blauwe boon tegen een tuinboon ruilen? En hey, omdat ik u graag heb, doe ik er nog een oogboon bovenop. Doordat we per sé nog een spelletje wilden afmaken, vertrokken we natuurlijk laten dan gepland en lagen we te laat in bed.

Dat voelden we de volgende ochtend, want we moesten er al om half tien uit (ik weet dat dit voor mensen met kinderen lang uitslapen lijkt, maar wij liggen nu eenmaal in het weekend graag lang in bed). We werden immers rond de middag verwacht in Izegem, in het veel te verre West-Vlaanderen. We hadden al ettelijke keren een uitnodiging gekregen van E en C om hun huisje te bezoeken, maar doordat we steeds iets anders in onze agenda hadden staan, was het nog niet gelukt. Bij deze hebben we daar iets aan gedaan.

We werden echt fantastisch onthaald met champagne en overheerlijke hapjes. Zoveel hapjes dat ik al vol zat voordat het hoofdgerecht werd opgediend. E en C zijn beide zeer actief geweest in de scouts en we kregen een wokgerecht dat ook perfect op een houtvuur klaargemaakt kan worden. Ik luisterde ook erg geboeid naar hun verhalen over het varken dat maar liefst 12 uur aan het spit moest garen en zo heerlijk mals was. Even had ik spijt dat ik zelf nooit bij een jeugdbeweging geweest ben. Maar eerlijk: tenten zijn mijn ding niet.

Na al dat eten, gingen we even een wandelingetje maken. Kwestie van alles wat te laten verteren en een plekje vrij te maken voor het dessert: een overheerlijke taart van een plaatselijke patissier. Daarna keken we samen nog wat foto’s van hun huwelijksreis naar Cuba en hopla opeens was het half acht. De invallende duisternis was een stille hint dat het tijd werd om naar huis te gaan. 

Een fijn weekend met lekker eten in het gezelschap van fijne mensen. Soms ben ik echt wel tevreden met mijn leven.