Maanden geleden boekte de vriendin van mijn broer een gastronomisch weekend voor ons vieren in Le Cor de Chasse. Een weekend lekker eten en drinken in de Ardennen, daar zeggen wij uiteraard geen neen tegen, maar wie had kunnen voorspellen dat net in dit weekend de warmste maartdagen ooit gemeten, zouden vallen. We hadden zelfs nog onze winterjassen bij!
Die lieten we fijn achter in de auto en we zochten een zonnig plekje in Durbuy om een licht middagmaal te verorberen. Ons oog viel op brasserie Fred alwaar we gezeten in de zon toast met beleg uit de streek verorberden. Deugd dat die warme zonnestralen op mijn gezicht deden, fantastisch!
Daarna reden we verder naar Le Cor de Chasse om in te checken en onze valiezen achter te laten. De kamers stelden niet teleur en we werden welkom geheten door de chef-kok himself die al druk bezig was met de voorbereidingen voor het avondmaal. Het zag er allemaal fantastisch uit en we keken al uit naar het diner.
Maar vooraleer ons over te geven aan culinaire geneugten besloten we de omgeving van Wéris te verkennen. We maakten een schitterende wandeling onder een onwerkelijk blauwe lucht en genoten van de heerlijke zon die zich duidelijk van seizoen vergist had.
Na de wandeling, die aangeduid stond als twee uur en een half, waar we uiteindelijk slechts één uur en een half over deden, dronken we nog iets in de charmante tuin van La Maison des Mégalithes de Wéris en aten we een stukje op houtvuur gebakken appeltaart om een klein hongertje te kop in te drukken. Van wandelen wordt een mens hongerig!
Omdat het wat kil begon te worden en we vroeger dan voorzien klaar waren met de wandeling, beslisten we terug te keren naar het hotel en een uurtje gezellig in bad te gaan liggen. Lang geleden dat ik me nog zo ontspannen gevoeld heb.
Helemaal opgedoft waren we klaar voor een avondje lekker eten. En wat we voorschoteld kregen was gewoon nog lekkerder dan het klinkt:
Menu prestige – Jeunes Restaurateurs d’Europe
- Saint Jacques – Truite fumée / concombre / radis / neige de soja / billes de Yuzu
- Poisson du jour – Echalote / lait battu de la ferme Paquay / pickles de légumes
- Langoustine – Joue de veau wallon / émulsion de pommes de terre / marron / truffe / soja vert
- Pigeon – Céleri / perles de semoule / pommes fermentées / jambon de chez “Serge Bodson”
- Prélude – Topinambours / yaourt / thé vert Matcha
- Inspiration du parfum “Elixir des Merveilles” – Chocolat / clémentines / fèves de Tonka / oranges confits
De avond vloog voorbij en we sloten een fantastische dag af met een al even fantastische vrijpartij.
De ochtend nadien stonden we zonder kater op en ontbeten we in een zonovergoten ruimte. Het ontbijt was vrij basic, maar niemand die daar over klaagde, we waren nog in de wolken van het diner van de avond voordien. Omdat er ‘s middags nog een lunch met aangepaste wijnen op het programma stond, beslisten we in de voormiddag ergens met de wagen naartoe te rijden zodat we in de namiddag gewoon in de buurt van Wéris konden blijven voor een wandeling langs de menhirs.
Op goed geluk reden we richting Durbuy, maar daar kwamen we (op een zondagochtend!) in zo’n lange file terecht dat we gewoon rechtsomkeer maakten. We zagen ergens onderweg een richtingaanwijzer naar Hotton en die naam deed bij mij vaag een belletje rinkelen. Even later wist ik het weer, Hotton heeft een paar mooie grotten die opengesteld zijn voor het publiek. Een paar jaar geleden waren we daar geweest toen we met vrienden op weekend in de Ardennen waren. We reden naar de grotten, maar op het bord aan de ingang stond aangegeven dat de volgende rondleiding pas om half één zou zijn. Pech, toch stapten we even uit om de omgeving te bekijken. Bleek dat we ongelooflijk veel geluk hadden, want de groep van 11 uur stond net op punt om te vertrekken en we konden nog aansluiten. Hoera!
Grappig, we kregen onze rondleiding van dezelfde gids als zoveel jaren geleden. Een man die moeilijk te vergeten viel, natuurlijk. Hoe vaak bent u al in een grot rondgeleid door een zwarte man met een (vermoedelijk) Surinaams accent? Zelfs zijn grapjes waren hetzelfde. Vreemd hoe het geheugen werkt, maar toen ik daar terug onder de grond stond, kwamen al die lang vergeten herinneringen weer terug alsof het gisteren gebeurd was.
Na de rondleiding deden we nog een kleine wandeling in de omgeving en toen was het tijd voor de lunch. Enfin ja, het eten was wederom fenomenaal.
Na de lunch maakten we de wandeling langs de menhirs en sloten we, naar goede gewoonte, af op het terras van La Maison des Mégalithes de Wéris.
Honger hadden we nog geen van allen, dus besloten we huiswaarts te rijden en onderweg ergens een kleine snack te gaan eten. We dropten mijn broer en zijn vriendin af ben hen thuis en reden met de glimlach op ons gezicht naar Leuven terug. Een weekend om in te kaderen.
Ok, dit moet de blogpost met de meeste foto’s ooit zijn. Ik hoop dat jullie een klein beetje hebben kunnen meegenieten.