Hét evenement van het jaar

Het was niet de eerste keer dat mijn team dit event organiseerde, het was wel de eerste keer dat ikzelf samen met twee collega’s rechtstreeks verantwoordelijk was voor de inhoudelijke kant van het gebeuren. En dat maakt dat je de dingen toch lichtelijk anders bekijkt. Voor jezelf ben je altijd strenger dan voor een ander.

Het voorbereidende parcours en dan specifiek de samenwerking met de praktisch verantwoordelijke was bijzonder hobbelig verlopen en ook de voorbereidende gesprekken met de keynotespreker verliepen moeizaam. Kwam daarbij dat ongeveer ons ganse communicatieteam met een burnout thuis zat of met verlof was, waardoor ik uiteindelijk zelf moest instaan voor de communicatie op de website en via mail.

Als ik voor mezelf de evaluatie maak, kom ik tot een ganse waslijst van zaken die beter konden. Van onduidelijke taakafspraken, over amateuristische communicatie, de weinig inspirerende keynotespreker tot de archislechte broodjes tijdens de lunch (echt miserabel, ik schaamde me dood). Toch is de feedback die we kregen overwegend positief en was het fijn om samen met mijn twee collega’s inhoudelijk verantwoordelijken samen te werken.

Ik genoot de dag voordien eveneens van het fijne etentje met de keynotespreker in het Grand Café van deSingel en de overnachting in hotel Ramada Plaza maakte dat ik ‘s ochtends in optima forma aan de dag kon beginnen. Begrijp me niet verkeerd, onze keynotespreker was een absoluut aimabel man met zeer goeie ideeën, maar helaas niet zo’n bevlogen spreker op een podium. Jammer dat Peter Hinssens zich niet kon vrijmaken voor ons evenement. En jawel, de receptie was het moment van de grote ontlading. Die glaasjes schuimwijn smaakten me enorm!

Uiteindelijk is alles de dag zelf op zijn pootjes terecht gekomen, dankzij teamwork en vele helpende handen. En dat is uiteraard het belangrijkste.

Open Bedrijvendag preview: Belgocontrol

Dinsdagavond had ik het voorrecht een bezoek te mogen brengen aan Belgocontrol in Steenokkerzeel. Hoewel de meesten onder jullie ongetwijfeld weten wat Belgocontrol doet, ben ik zo vrij even te copy pasten van de Open Bedrijvendag website:

Belgocontrol staat in voor de veiligheid van het luchtverkeer in het burgerlijk luchtruim waarvoor België verantwoordelijk is. Zijn activiteitenzone is één van de meest complexe luchtruimen in Europa en strekt zich uit van de grond – de controle van de bewegingen op de Belgische luchthavens – tot op vliegniveau 245 (24.500 voet) of 7.500 meter.

Behoorlijk indrukwekkend om een blik achter de schermen te mogen werpen. Na snel snel een (overigens zeer lekker) broodje binnen gestoken te hebben, kregen we een zeer boeiende rondleiding doorheen de gebouwen van Belgocontrol (verrassend mooie bedrijfsarchitectuur trouwens). We bezochten de 360 graden simulator waar beginnende luchtverkeersleiders hun opleiding krijgen, het CANAC 2-verkeersleidingscentrum waar we jammer genoeg geen foto’s mochten nemen en (uiteraard) de luchtverkeerstoren. En alhoewel ik weet dat ik geenszins in aanmerking kom voor de zeer stresserende job van luchtverkeersleider, jeukte het om achter zo’n controlepaneel plaats te nemen en zelf eens te ervaren hoe het is om het luchtverkeer in goede banen te leiden.

Wisten jullie trouwens dat dit jaar maar liefst 1600 mensen zich kandidaat stelden als luchtverkeersleider? Kandidaten hoeven helemaal geen bijzondere vooropleiding te hebben, maar moeten uiteraard wel zeer nauwkeurig zijn én stressbestendig. Wie slaagt voor het wervingsexamen, wacht een opleidingstraject van maar liefst twee jaar. Momenteel zijn de mannelijke luchtverkeersleiders nog steeds in de meerderheid, dus ladies, waag jullie kans! Lijkt me bij uitstek een job waarin vrouwen kunnen excelleren.

Natuurlijk was de toren het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van ons bezoek. We hadden geluk dat de zon net op spectaculaire wijze was onder gegaan en we fotografisch konden genieten van het blauwe uurtje. Natuurlijk konden we de luchtverkeersleiders zelf niet aan het werk zien, maar we mochten wel rondkijken in de exacte kopie van de controleruimte, een verdieping lager. Deze exacte kopie is steeds volledig operationeel, zodat de controle van het luchtruim in noodgevallen van daaruit kan overgenomen worden.

Wie zelf graag een blik achter de schermen werpt bij Belgocontrol, moet ik helaas teleurstellen. Belgocontrol ontvangt komende zondag slechts 1200 bezoekers en die plaatsen zijn zo fel begeerd dat ze in een mum van tijd de deur uit waren. Dus schrijf deze afspraak alvast in jullie agenda voor volgend jaar of bezoek gewoon één van de meer dan 300 andere bedrijven die hun deuren op stellen. Op openbedrijvendag.be vind je zeker iets naar je gading. Wat dacht je van een bezoek aan een opleidingscentrum voor helikopterpiloten? Of een ontwikkelaar van drone-technologie?

De campagneslogan dit jaar is trouwens ‘S.T.E.M. voor de toekomst!’ S.T.E.M. staat voor science, technology, engineering en mathematics en is de verzamelnaam voor alle techn(olog)ische, wetenschappelijke en wiskundige opleidingen en beroepen. Als gediplomeerd ingenieur kan ik daar alleen maar blij mee zijn. 😉

Als fan van de serie Air Crash Investigation was dit alleszins een topavond!

Wandelen in de Lommelse Sahara

Niets zo goed om van een lichte kater af te geraken dan een stevig onbijt! B&B De Watering stelde ook op dat vlak niet teleur. Bijzonder uitgebreid ontbijt met als topper een overheerlijk spiegeleitje.

En als de kater na al dat lekkers nog niet helemaal verwerkt is, dan gooien wij er nog een stevige wandeling van 14 kilometer tegenaan! Het weer was minder stralend dan tijdens onze wandeling door Brussel, maar de omgeving deed ons de grijze wolken snel vergeten. Wat een prachtig natuurgebied, die Lommelse Sahara. Zoveel mooie plekken in ons eigen land waarvan ik het bestaan niet eens ken! ‘t Is eigenlijk een beetje beschamend. Gelukkig hielpen mijn broertje en zijn vriendin dit gat in mijn Limburgse cul-/natuur te dichten.

Na deze fijne wandeling was het tijd voor een extreem late lunch (14.30u) bij taverne De Waterkant. Een simpel wokgerecht was de perfecte afsluiter van ons weekendje Lommel.

Culinaire ontdekkingen bij Cuchara

Mijn broertje en ik verschillen op heel veel vlakken van mekaar, maar wat lekker eten en drinken betreft, weten we elkaar moeiteloos te vinden. Mijn vriend en ik moesten dan ook niet lang nadenken toen mijn broertje en zijn vriendin voorstelden om samen te dineren in sterrestaurant Cuchara. Bij zo’n culinaire belevenis horen natuurlijk aangepaste wijnen en omdat we geen van allen de waterdrinkende pineut wilden zijn, was een reservatie bij B&B De Watering snel gemaakt. Uitstekende en bijzonder gastvrije B&B trouwens. Ideaal voor wie de mooie streek rond Lommel wil verkennen.

Na een (alcoholvrij) welkomstdrankje en een heerlijk ontspannende douche, tutten we ons op voor een feestelijk avondje uit. Een heel vriendelijke Lommelse taxichauffeur bracht ons van de B&B naar het restaurant. Alwaar een opeenvolging van heerlijkheden voor onze neus op tafel getoverd werden. Al moet ik zeggen dat ik toch niet helemaal overtuigd was van het concept van de bestekmap. Wat mij betreft mag de chef zelf beslissen of zijn gerecht met een mes/vork/lepel gegeten mag worden. Nu lag het ding me al te vaak in de weg.

Dit aten wij:

Wakamé – Matcha – Rode Biet

Appel

Gedroogde Coquille – Tomaat

Manchego

Maïs – Ponzu

Mimolette – Zuurdesem

Kreeft – mierikswortel

Sojaboon – Erwt – Foie Gras

Hamachi – Komkommer – Bulgur

Hoeve-ei – Kombu

Pluma – Ui

Pompelmoes – Braambes

Chocolade – Shiso

Zoetigheden

Dat de jonge chef-kok zich voor zijn creaties duidelijk door de Japanse keuken heeft laten inspireren, wist mij bijzonder te bekoren. Heel fijn om in veel gerechten de invloed van één van mijn lievelingskeukens op te merken. De chef bracht trouwens zelfs verschillende gerechten aan tafel wat ons de gelegenheid gaf hem hiermee te complimenteren. Het volledig zwarte interieur met als enige accent een prachtig goudkleuring kunstwerk vond ik iets te donker, maar door de spaarzame verlichting bleef het effect dat de vlotjes bijgevulde wijnglazen hadden, wat beter verborgen. 😉

Dankzij de bijzonder sympathieke taxichauffeur geraakten we gelukkig heelhuids terug in onze B&B. Al moet ik toegeven dat de gesprekken in de taxi zelf me niet bepaald meer helder voor de geest staan. 😉

Een culinair uitmuntende avond!

Villa Otrang

Niet ver van Bitburg ligt de prachtige Romeinse Villa Otrang. Het was tripadvisor die ons deze bestemming suggereerde en de villa bleek een echte parel te zijn. Ik was zwaar onder de indruk van de verfijnde mozaïeken die vermoedelijk uit de eerste of tweede eeuw na Christus dateren. Schitterend! Als jullie in de buurt zijn, deze villa is een bezoek meer dan waard. Ik laat jullie mee genieten:

Weekendje Duitsland!

Toen we maanden geleden dit weekendje vastlegden, konden we niet vermoeden dat de staart van de zomer nog zulk schitterend weer in petto zou hebben. We hadden het niet beter kunnen treffen!

Dus gooide ik vrijdagavond wat zomerkleedjes in mijn valies en vertrokken mijn vriend en ik na het werk richting onze vrienden in Konz. Na een stevige rit van twee uur en drie kwartier kwamen we aan bij het huis van onze vrienden. Het was ondertussen al donker, dus veel zagen we niet van de prachtige omgeving. We werden vriendelijk onthaald, dropten onze spullen in de logeerkamer en nestelden ons in de sofa om wat bij te praten. We maakten het niet al te laat, want op het einde van de werkweek zijn de energieniveaus meestal wat gezakt.

De zaterdag begonnen we met een gezamenlijk ontbijt waarna we in de gloednieuwe Porsche Macan leasewagen van onze vriend naar Trier reden. Trots dat hij was op het feit dat hij met een Porsche reed, niet te doen. Mijn vriend en ik knikten braafjes terwijl hij de loftrompet van zijn nieuwe auto stak. Want om heel eerlijk te zijn, interesseren auto’s ons niet zo erg. Auto’s zijn een noodzakelijk kwaad om van A naar B te komen. We vinden het geen van beiden plezierig om met een wagen te rijden en zitten vol verwachting uit te kijken naar de zelfrijdende wagen, zodat we ons kunnen laten rijden. Al zouden we nog blijer zijn, mocht teleportatie realiteit worden.

Heel Trier stond in het teken van Trier Spielt, het grootste speelfestijn van de regio. Ideaal om de bijna-driejarige in ons gezelschap te entertainen. We slenterden door de zonovergoten straten vol ballonnen en genoten van de kleurrijke huizen van Trier. Omdat we zo vroeg waren, was het nog niet al te druk. De verschillende speeltuigen en attracties waren ook mooi over de ganse stap verspreid, zodat het nergens superdruk werd. Terwijl de jongste van ons gezelschap zich uitleefde op het springkasteel, dronken wij een glaasje moezelwijn op een terras. Zalig.

Na een broodjeslunch in buitenlucht keerden we terug naar Konz voor het middagdutje van onze moe gesprongen bijna-driejarige. Spijtig genoeg houdt onze vriend niet zo van de zon en de warmte, dus gaf hij er de voorkeur aan binnen te zitten met de rolluiken naar beneden. De gastheer heeft natuurlijk altijd gelijk, maar mijn zonminnende hart bloedde een beetje. We praatten over de meest diverse onderwerpen en de namiddag ging vlotjes over in de avond. Tot mijn grote vreugde verplaatsten we ons van zodra de bijna-driejarige wakker was naar de prachtige tuin om aldaar van een ijsje en watermeloen te genieten. In de zon! Hoera!

We speelden met de cadeautjes die we voor de bijna-driejarige meegebracht hadden: een memoryspel, een reuzenpuzzel en een stickerboek. De puzzel en het memoryspel waren nog een beetje te moeilijk voor haar, maar de volwassenen (aka mezelf) vonden het geweldig. Nu, kinderen moet je genoeg uitdagingen presenteren, vind ik. Ik ben er zeker van dat als we volgend jaar terugkomen naar Konz ze mij volledig in de pan zal hakken met memory.

Terwijl de zon onder ging, genoten wij op het tuinterras van de overheerlijke kookkunsten van onze gastvrouw. Het is de allereerste keer dat iemand mij zelfgekookte biryani presenteert. Het was voortreffelijk!

Eens de zon onder werd het frisser en namen we de restjes wijn mee naar binnen om ons gesprek daar verder te zetten.

Zondag sliepen we een beetje uit en vertrokken we rond half tien met de Porsche (of wat hadden jullie gedacht?) naar Bitburger Wirtshaus in Trier om daar te brunchen. Voor 9,5 euro kregen wij een bijzonder rijkelijk gevuld buffet gepresenteerd. We lieten ons al dat lekkers smaken: gerookte zalm, kazen, charcuterie, worstjes, spek, eieren, brood, yoghurt, fruit, pudding,… Rond een uur of elf brachten ze zelfs enkele warme schotels die als middagmaal konden dienen. Wat een luxe! Zoiets missen wij nog in Leuven!

Na de brunch reden we terug naar Konz en namen we afscheid van onze vrienden die duidelijk vermoeid waren van ons bezoekje. Op de terugweg naar Leuven maakten we nog een kleine tussenstop bij Villa Otrang waarover meer in een andere blogpost.

Het Ursulineninstituut in Onze-Lieve-Vrouw-Waver

Al jaren stond de Wintertuin van het Ursulineninstituut in Onze-Lieve-Vrouw-Waver hoog op mijn lijstje van te bezoeken plekjes in België. Zeker, reizen is fantastisch, maar ook in ons eigen land zijn er nog veel verborgen parels te ontdekken. En dus schreef ik mijn vriend en mezelf enkele maanden geleden in voor een rondleiding.

Ik had al wat foto’s gezien van de elegante wintertuin met de kleurrijke glas-in-loodkoepel in art nouveau, maar ik had me niet verwacht aan het feit dat gans het scholencomplex een fenomenaal monument is. Echt waar, ik viel van de ene verbazing in de andere. Ik wist amper waar eerst te kijken. De prachtige zalen volgden mekaar op. De tegeltjes van Villeroy & Boch, de verfijnde tekeningen in het glas van de tussendeuren geëtst, de prachtige met houtsnijwerk versierde lambriseringen, het stucwerk, de muurschilderingen, de ongelooflijke pianogalerij, de magnifieke kloosterkerk, de monumentale eretrap,… Ik kom woorden te kort om al het moois dat ik in dit voormalig katholiek meisjespensionaat aanschouwde te beschrijven. En dan te bedenken dat dit monument nu nog steeds dienst doet als school!

Geloof me, de foto’s zijn slechts een flauwe afspiegeling van de realiteit. Ik laat jullie even meegenieten.

Zeilen op het Veerse Meer

De weersvoorspellingen voor deze zondag zagen er gelukkig beter uit dan die van vorige week, maar helemaal uitsluiten dat er een buitje uit de lucht zou vallen, deden ze niet. Sinds onze zeiltocht op het Grevelingenmeer voelen wij ons echter door weer en wind geharde zeebonken (enfin ja, meerbonken, eigenlijk). Een klein beetje regen zou ons beslist niet tegenhouden! De regenjassen ingepakt en op naar het Veerse Meer, alwaar we in alle vroegte afgesproken hadden met hetzelfde koppel als waarmee we een jaar eerder waren gaan zeilen.

Het Veerse Meer was een andere zeillocatie dan we gewoon waren, een mens moet al een nieuwe waterplassen verkennen, nietwaar? Watersportbedrijf de Arne straalde op het eerste gezicht echter een pak minder professionalisme uit dan Zeil- & Surfcentrum Brouwersdam en die eerste indruk werd jammer genoeg bevestigd door de nogal versleten kievit 680 die we gehuurd hadden. De jongeman die de boot voor ons klaar maakte, gaf ons doodleuk mee dat de kajuit niet schoongemaakt was. Het vuur was vettig en in de gootsteen lagen vuile glazen rond te slingeren. Niet zo aangenaam.

Gelukkig deed de zon wat van haar verwacht werd: schijnen dat het een lieve lust was en hadden we dus niets in de kajuit te zoeken. Er was voldoende wind om ons aan een gezapig tempo van zo’n zes knopen vooruit te blazen en we namen om de beurt aan het roer plaats. Het Veerse Meer is een kleiner meer, waardoor er meer tijd was om de omgeving te verkennen. We legden in totaal drie keer aan om even de benen te strekken. Een record, tot nu toe. De eerste keer legden we aan bij Jachtwerf Oostwatering, de tweede keer in de Buitenhaven van Veere en de derde keer bij de Bastiaan de Langeplaat. We hadden zelfs tijd voor een klein bezoekje aan het bijzonder charmante Veere, alwaar we iets dronken in de mooie binnentuin van In den Struyskelder. Alleen jammer dat de bediening er niks van bakte. De Bastiaan de Langeplaat had minder te bieden: eigenlijk was die gewoon een mini-eiland met wat bomen en gras erop. Niet bijzonder spannend.

De zon bleef bij ons tot we de boot opnieuw inleverden om 17u, een windwijzer armer. Blijkbaar had het onderweg zo hard gewaaid dat de windwijzer die op de mast bevestigd was, er gewoon afgewaaid was. Dat ofwel was het ding ontvoerd door aliens. Bizar!

Om de dag in stijl af te sluiten, gingen we samen iets eten in restaurant Oranjeplaat. Uitstekende mosselen en de paling van mijn vriend mocht er ook zijn! Natuurlijk konden we het niet laten om nog een dessertje te bestellen. Crème brûlée for the win! Zalig om een perfecte zeildag te kunnen afsluiten op één van de mooiste terrassen van Nederland.

Onze laatste zeiltocht van het seizoen was er alvast eentje om in te kaderen.

Kano varen op de Kleine Nete

Om hun veertigste huwelijksverjaardag te vieren, hadden de ouders van mijn vriend een kanotocht op de Kleine Nete georganiseerd met al hun kinderen en kleinkinderen. Met acht volwassenen en vijf kinderen voeren we op een gezapig tempo de Kleine Nete af. Het weer was fenomenaal. Zo warm dat de kinderen zonder problemen in hun zwemkledij en zwemvest in de kano’s konden zitten. Al snel maakten de kinderen er een sport van om al varend van bootje te wisselen. Ik denk dat we ongeveer wel elk kind in wisselende combinaties in onze kano op bezoek gehad hebben. Er werd zelfs een kleine tussenstop ingelast om op de oever van de Kleine Nete in de zwarte modder te spelen en in het warme water te zwemmen. De gopro ging van hand tot hand en vooral de meisjes leefden zich uit met selfies maken. Er werd gespetterd en gespat dat het een lieve lust was en op het einde van de rit was ongeveer iedereen (uitgezonderd mezelf, een digitale reflexcamera om de hals is een ideale paraplu) kletsnat.

Na ons wat opgefrist te hebben, toastten we in de tuin van het feestvierende koppel met een glaasje champagne op nog vele jaren gelukkig huwelijk erbij. Veertig jaar, da’s waarlijk een prestatie om trots op te zijn. Want een goeie relatie, dat komt niet vanzelf, daaraan moet je werken.

Vervolgens deden we ons te goed aan koude schotels die rechtstreeks uit de jaren tachtig naar het heden geteleporteerd leken. Een echte flashback naar onschuldiger en optimistischer tijden.

Een ideale anti-kater maaltijd. 😉

Ideaal zeilweer

Normaalgezien zou mijn vriend het voorbije weekend met een groep van vijf andere zeilers de oversteek naar Ramsgate wagen. Helaas strooide het overlijden van de schoonvader van één van de zeilers roet in het eten. De zeiltocht werd afgelast en vervangen door een last minute zondags zeiltochtje op het Grevelingenmeer. In een vlaag van verstandsverbijstering gaf ik me op om mee te gaan zeilen. Van het oorspronkelijke groepje was er nog één andere zeilkameraad die het zag zitten mijn vriend en mezelf te vergezellen.

En zo reden we zondagochtend vroeg met z’n drieën richting Grevelingenmeer. Vurig hopend dat de weersvoorspellingen ernaast zouden zitten en dat de regenvlagen die we onderweg trotseerden, spontaan zouden oplossen eens we het Grevelingenmeer hadden bereikt.

De donkere dreigende wolken bij aankomst voorspelden echter niet veel goeds. De dame aan de balie raadde ons aan te overleggen met één van de zeilers, want er stond een vrij stevig windje. Misschien net iets te heftig voor nog niet zo geroutineerde amateurzeilers. Na overleg met de zeildeskundige, besloten we alles even te laten bezinken en eerst een koffie/thee te gaan drinken in de cafetaria van Zeil- & Surfcentrum Brouwersdam. Ik vond het echter onnozel om helemaal naar Nederland te rijden om dan op het laatste moment te beslissen de zeiltocht af te lassen omdat er een beetje meer regen en wind dan gewoonlijk was. Wij zijn toch geen watjes! Hup met die zeilboot!

De vriendelijke mensen van het zeilcentrum waren gelukkig zo sympathiek om ons zeilbroeken uit te lenen. Die zouden ongetwijfeld van pas komen! Mijn zeilbroek was wel een maat of twee te groot, maar dat kwam goed uit, want ik had een kleedje aan. Helemaal ingepakt met zeilbroeken en regenjassen laadden we alles in onze zeilboot. Natuurlijk begon het nog voordat we goed en wel vertrokken waren te stortregenen. Dikke, natte druppels. Die zeilbroeken bleken een waar godsgeschenk.

Na uit de haven gevaren te zijn, hesen de mannen de zeilen en waren we aan de willekeur van de wind overgeleverd. Ons bootje schoot vooruit over de golven (normaal zijn er geen golven op het Grevelingenmeer, maar de wind was zo fel dat er toch golven ontstonden). We waren letterlijk een speelbal van de elementen. Op een gegeven moment kantelde de boot bijna 90 graden (het zeil was bijna parallel met het meeroppervlak). Spannend, maar ik voelde me op geen enkel moment onveilig. En alhoewel ik een dikke hekel heb aan regen, zag ik wel de fun in van dit avontuur. Wij waren bijna de enige zeilboot op het ganse meer, wat ons uitstapje een echt avontuur maakte.

Het lukte me zelfs om tussen de regenbuien door mijn slaatje van de Albert Heijn zonder morsen op te eten. Na een uur of anderhalf zeilen, moesten we beslissen of we rechtsomkeer zouden maken dan wel verder zouden varen. We hadden de boot namelijk voor de ganse dag gehuurd, maar de vriendelijke mensen van het zeilcentrum hadden gezegd dat we de boot ook na drie uur mochten binnen brengen en dat ze dan maar drie uur zouden aanrekenen. Klantvriendelijk!

Eigenlijk zag ik het nog wel zitten om verder te varen met de wind in de zeilen, maar ik besefte ook dat de terugtocht, tegenwind, een ander paar mouwen zou zijn. En ik voelde dat de vochtigheid, alle regenjassen en zeilpakken ten spijt toch in mijn kleren begon te kruipen. Rechtsomkeer maken leek de verstandigste beslissing.

En ja, de terugtocht was een ander paar mouwen. Het lukte ons gewoon niet om vooruit te geraken, enkel op de zeilen. De wind blies ons telkens weer terug en we bleven afdrijven van onze koers. De motor leek de enige oplossing. Met het aanzetten van de motor kwam bij mij ook de misselijkheid opzetten. Ik had nochtans gehoopt daarvan gespaard te blijven. ‘t Zal de beweging van de boot op de golven geweest zijn. De misselijkheid bleef echter binnen de perken en ik slaagde erin zonder accidentjes het vaste land te bereiken. Het hielp wellicht dat ik het laaste stuk aan het roer zat. Wat een hogere concentratie vereiste dan gewoonlijk, want het stikte er van de windsufers die wilden profiteren van de stormwind in de zeilen.

Na dit natte avontuur moesten we een beetje bekomen in de cafetaria. En kijk, terwijl wij zaten op te drogen, trok de lucht langzaam open. Toch te vroeg teruggekeerd. We besloten dan maar optimaal te profiteren van het mooie weer en een wandeling te maken. We bezochten eerst het Inspiratiecentrum Grevelingen, waar we genoten van een prachtig uitzicht op de omgeving en liepen dan verder naar de zee terwijl we de hapjes opaten die we meegenomen hadden voor op de boot. We genoten van het schouwspel van de veelkleurige kite surfers en vroegen ons af hoe het kwam dat er niet meer ongelukken met die dingen gebeuren.

Dorstig van de strandwandeling zochten we een plekje in de zon op het terras van Strandpaviljoen Brouw. We klonken op de plotse weersomslag en zochten via tripadvisor een goed restaurantje om te gaan eten. Ik reserveerde een tafeltje voor drie in Brasserie Maritime in Zierikzee, een bijzonder charmant dorpje waar ik zeker nog eens wil terugkeren.

Onderweg naar Zierikzee hadden we nog een klein akkefietje toen de eega van onze kameraad whapsapp-gewijs liet verstaan dat ze het toch wel zou appreciëren als we samen met haar zouden avond eten. Wij waren echter nog zo’n uur en een drie kwartier van haar verwijderd. Uiteindelijk werden de plooien min of meer gladgestreken en kregen we haar zegen om in Zierikzee te gaan eten. Ik stond nochtans klaar om onze reservatie af te bellen!

Het was ondertussen zo warm dat we zonder problemen op het terras konden eten. Dat hadden we nooit durven hopen toen we in de gietende regen ‘s ochtends vertrokken! Het eten van Brasserie Maritime was trouwens voortreffelijk. Mijn zeebaas met kokkels was om duimen en vingers af te likken. Ongelooflijk lekker!

Na het avondmaal wachtte ons nog een lange rit naar huis. Gelukkig vliegt de tijd als je in goed gezelschap bent…

Hoewel ik zeilen in stormweer best wel avontuurlijk vond, hoop ik dat ons volgend weekend beter weer te wachten staat.

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap