Het Belgisch Stripmuseum

Of is het het Belgisch Stripcentrum? Hun eigen website lijkt te twijfelen, al verzekerde de gids onze groep vrijdagmiddag met stelligheid dat het wel degelijk ‘Belgisch Centrum voor het Beeldverhaal’ was, wat dan weer tegengesproken wordt door wikipedia. Maar goed, deze kleine naamsverwarring daargelaten, greep ik de gelegenheid voor een gratis rondleiding met beide handen aan. In het centrum van Brussel werken heeft zo zijn voordelen.

De gids was duidelijk gepassioneerd door strips en probeerde ons op anderhalf uur tijd zoveel mogelijk geschiedenis van het Belgisch stripverhaal mee te geven. Misschien net iets te veel info voor een niet-kenner, maar aangezien ik al van jongs af aan strips verslonden heb en jaren geabonneerd geweest ben op Robbedoes, kon ik goed volgen. Al kan ik me voorstellen dat voor de niet-kenner zijn uiteenzetting soms wat langdradig was.

Daarna werden we in een hoog tempo door de twee tijdelijke tentoonstellingen geleid. Een gemiste kans, want ik had persoonlijk graag wat langer stilgestaan bij de tentoonstelling over de nieuwe Vlaamse strip. De poging om wat interactiviteit in de tentoonstelling te brengen door iemand al fietsend naar een paar geluidsfragmenten te laten luisteren (het beeldscherm was helaas buiten dienst), vond ik eerlijk gezegd een beetje triestig. De opgenomen stemmen van de Vlaamse striptekenaars kwamen amper boven het geluid van de fiets uit en dat grote scherm met daarop een wit papier met de woorden ‘defect’, leek me nu toch amper iets om mee uit te pakken.

We sloten de rondleiding af met een korte blik op de Chinese strip. Voor mij persoonlijk een grote onbekende. Iedereen heeft al wel eens een Japanse manga in handen gehad, maar hoeveel mensen hebben al eens een Chinese strip gelezen? Ik was alleszins aangenaam verrast door de kwaliteit van de tentoongestelde prenten. Al werd de Chinese strip in haar geschiedenis ook vaak ingezet voor propaganda. Te ontdekken als ik eens wat meer tijd heb.

PS: Wie was de eerste mens op de maan? Wel, Kuifje, natuurlijk! (Althans toch volgens onze gids.)

Vijf coole chicks en hun bodyguard in de Antwerpse Zoo

Deze zondag had ik afgesproken om iets leuks te doen samen met de nichtjes, zus en schoonbroer van mijn vriend. Na ons ietwat uitgeregend bezoekje aan Planckendael, waren de weergoden ons deze zondag een pak beter gezind. Hoewel het behoorlijk frisjes was, scheen de zon volop. En kijk, meteen ziet zo’n gevangenis voor wilde dieren er een stuk aangenamer uit. Al moet ik zeggen dat de Antwerpse Zoo er flink op vooruit gegaan is sinds mijn laatste bezoek. Er vallen nog amper échte kooien te bespeuren en de tuin zelf moet in de zomer ongetwijfeld zeer mooi zijn.

Ik heb niet het gevoel dat we veel dieren gezien hebben, maar het was niet druk en het was gewoon fijn om met de meisjes bezig te zijn en wat te kunnen bijpraten met de volwassenen. Al had ik de indruk dat de enige man in ons gezelschap zich serieus in de minderheid voelde tussen al dat vrouwelijk getater. Ik weet niet hoe ze het doen, maar die meisjes slagen erin aan één stuk door te babbelen. En uiteraard had ik zelf ook wel het één en andere te zeggen. 😉

Mijn absolute favoriete plek was het paviljoen met de aquaria. De schoonheid van de onderwaterwereld blijft mij fascineren. En ik kreeg spontaan heimwee naar snorkelpartijen in lekker warm water.

Na een heel fijne voormiddag in de Zoo en gingen voor een late lunch (het was al 14u) bij Ellis Burger. Een goeie keuze, want de drie jongedames kregen meteen een kleurplaat en kleurpotloden aangereikt en de kindermenu viel dusdanig in de smaak dat er zelfs geen kruimeltje meer over bleef. Mijn eigen hamburger met zalm en spinazie smaakte me eveneens uitstekend. Blij dat de meeste hamburgerresto’s ondertussen voldoende alternatieven voor de klassieke hamburger aanbieden.

Train World met mijn petekindje

Zondag had ik afgesproken om iets leuks te doen met mijn petekindje. Ik moet eerlijk toegeven dat het mij volkomen aan inspiratie ontbrak om een leuke activiteit te verzinnen, dus ik was zeer blij dat de papa van mijn petekindje een bezoek aan Train World voorstelde.

Mijn tweede bezoek aan Train World was opnieuw een schot in de roos. Mijn petekindje is dol op voertuigen en al helemaal op treinen. Hij kon zijn geluk dan ook niet op toen hij merkte dat hij bij veel treinen in de bestuurderscabine mocht en liep enthousiast van de ene naar de andere trein. Het deed me plezier hem zo te zien genieten , want hij is meestal nogal introvert van aard. Toen ik hem vroeg welke trein hij de coolste vond, antwoordde hij: “Alle treinen!” We hadden echt een heel fijne namiddag samen en ik kan zijn papa niet genoeg danken voor dit geweldige idee.

Na zo’n tweetal uur in het museum rondgelopen te hebben, vonden de twee jongens dat het tijd was voor iets anders en gingen we iets drinken in de bijhorende brasserie. Toch knap dat Train World er moeiteloos in slaagt twee jongens van drie en vijf jaar twee uur lang te betoveren. Echt, dit museum verdient alle lof. Alleen nog zorgen voor een betere verlichting in sommige zalen en dan is de museumervaring nagenoeg perfect. De brasserie daarentegen was een dikke tegenvaller. Nooit eerder werd ik bediend door mensen die zo overduidelijk tegen hun goesting werkten. Tragisch. Gelukkig waren we er alleen maar om iets te drinken.

Le Belge, de eerste locomotief van Belgische makelij uit 1835:

Voor het avondmaal wilden we graag iets eten in de Abdijmolen in Leuven (de ouders van mijn petekindje waren zo vriendelijk mij een lift te geven). Helaas, het bleek daar stampvol te zitten en wij konden er met ons vijven niet meer bij. Gelukkig is Brasserie 500 altijd een waardig en kindvriendelijk alternatief. Zeer te spreken over de heerlijke tongrolletjes die ik voorgeschoteld kreeg!

Ik werd door de ouders van mijn petekindje mooi afgeleverd bij het station van Leuven, alwaar ik, zeer gepast, met de trein terug naar Antwerpen spoorde.

Genieten in Brugge!

Eén trein later dan gepland (I know, mijn punctualiteit heeft te leiden onder de hoge werkdruk), spoorde ik vrijdagavond naar Brugge. Aan het station werd ik opgepikt door onze lieve vrienden die ginder een huisje hebben. Bourgondiërs als ze zijn, hadden ze een tafeltje voor drie gereserveerd. Vooruitziend als onze vrienden zijn, gelukkig pas om 20.30u, zodat we, ondanks mijn latere aankomst, toch mooi op tijd in Tom’s Diner waren.

Trouwens nog nooit gedineerd in een restaurant waarvan de naam zo slecht de lading dekt. Bij het woord ‘diner’ denk ik meteen aan van die typische Amerikaanse toestanden met nep-leren zitbanken, waitresses met kauwgom in hun mond en goedkoop eten. Tom’s Diner in Brugge serveert echter zeer verfijnde en mooi afgewerkte gerechten tegen een eerlijke prijs. Oordeel zelf, ziet dit er niet lekker uit? (

De avond vloog voorbij. Uiteraard waren mijn vrienden benieuwd om te horen naar mijn ervaringen in Genève. Een periode in mijn leven waar ik niet echt met plezier op terug kijk, maar goed, het leven is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn. En uiteindelijk heb ik weinig recht te klagen over een situatie waarvoor ik zelf bewust gekozen heb.

Op zaterdagochtend sliepen we heerlijk lang uit. Ik kan niet zeggen hoeveel deugd het deed om tot half elf (!) in bed te liggen. Ik denk dat mijn gastheer en gastvrouw er hetzelfde over dachten, want zij waren niet veel vroeger op dan ik. Het was dan ook een heel bijzondere dag waarop een beetje verwennerij gepast was: de veertigste verjaardag van mijn lieve vriendin. Een pittige dame vol met grootse plannen die over een kleine maand start in een splinternieuwe job. Ik duim van harte dat dit haar droomjob zal worden, want haar professionele leven is de laatste jaren wat in woelige wateren verzeild geraakt. You can do it, girl!

Doordat we de dag nogal op ons gemak gestart waren, waren we net te laat om nog te kunnen ontbijten bij Bistro Sint-Anna. We moesten dus genoegen nemen met een paar croques en een slaatje. Ook lekker, natuurlijk, maar second best ten opzichte van een écht ontbijt met een heerlijk spiegeleitje.

Na de lunch profiteerden we van het heerlijke zonnetje om door de straten van het mooie Brugge te slenteren. De winterzon op mijn gezicht deed ongelooflijk deugd, zeker na de voorbije grauwe maanden. We bezochten twee kunstgalerijen (Jan Desmarets en Absolute Art Gallery), waar vooral de recyclagekunstwerken me aanspraken en ik liet me ergens onderweg verleiden tot de aankoop van een lekker ouderwetse negerzoen. Gelukkig kon ik wél de verleiding weerstaan om gans The Chocolate Line leeg te kopen (ja, die eenhoorn is volledig uit chocolade gemaakt). Eerst zorgen dat er weer wat geld op mijn rekening staat. 😉 Een warme glühwein in een lokale brasserie was de ideale manier om weer op te warmen.

De rest van de namiddag brachten we door in het gezellige rijhuisje van onze vrienden. Rond vijf uur brachten ze me terug naar het station van Brugge en namen we afscheid. Oprecht genoten van onze momenten samen!

Brussels afscheid

Na twee fijne dagen samen in Brussel, moest ik op zondag helaas afscheid nemen van mijn vriend en mijn comfortabele hotelbed. Reden te meer om uit te slapen en voor de laatste keer te genieten van een uitgebreid hotelontbijt. Ik nam zelfs de moeite om mijn eigen gepersonaliseerde smoothie (appelsien, wortel en spinazie) te laten maken door het hotelpersoneel. Ik zat dus nog aan de ontbijttafel toen mijn vriend terug kwam van FOSDEM om afscheid te nemen. De komende drie weken zullen we elkaar immers weer moeten missen. Snif.

Ik moet zeggen dat het deugd deed om elkaar terug te zien. Al die moderne communicatiemiddelen kunnen helaas niet wedijveren met het gevoel van huid op huid en de uitwisseling van allerlei lichaamssappen. 😉

Authentic Belgian cuisine

Ok, ik moet toegeven dat ik het op zondagochtend niet kon opbrengen om om 7 uur op te staan om te ontbijten samen met mijn vriend en zijn collega’s. In plaats daarvan maakte ik van de gelegenheid gebruik om lekker lang uit te slapen (ik werd op een haar na door de kuisvrouw uit bed gezet) en op mijn gemak een gans uur lang te genieten van een overheerlijk ontbijt met alles wat ik lekker vind: gerookte zalm, roerei, kappertjes, augurkjes, brie, vers gebakken brood, vers fruitsap, verse mini-chocoladebroodjes én studentenhaver (de allereerste keer dat ik een ontbijtbuffet tegen kom dat studentenhaver serveert).

Het was een druilerige dag, heel anders dan de dag voordien. Niet echt aantrekkelijk weer om erop uit te trekken, dus besloot ik van het comfort van de hotelkamer gebruik te maken om wat te lezen, filmpjes te kijken en te bloggen. Ik vond dat ik een beetje ontspanning verdiend had, na zoveel lange werkdagen.

‘s Avonds had mijn vriend gereserveerd voor de ganse bende in restaurant Le Chou de Bruxelles. Alleen al voor de naam zou je er gaan eten. 😉 Voor de ronde prijs van 32 euro konden we eender welk voorgerecht, hoofdgerecht en dessert bestellen dat op de kaart stond. Van een goeie deal gesproken. Ik ging (het zware eten van de dag voordien indachtig) ditmaal voor een lichte carpaccio van Belgisch rundvlees en de befaamde mosselen. De carpaccio was ok, maar het waren de mosselen die de show stalen. Ik zweer dat ik nog nooit in mijn leven zo’n goeie mosselen gegeten heb.

De bavet die de ober me kwam omdoen, vond ik lichtelijk overbodig, maar alles om onze buitenlandse vrienden te entertainen. Nu denken ze zeker dat je in België geen pot mosselen op restaurant kan eten zonder dat ze je een slabbetje omdoen. 😉

De tarte tatin was een waardige afsluiter.

Laat me zeggen dat dit weekend voor mij in teken stond van een hernieuwde kennismaking met de klassieke Belgische keuken. Het was me een eer en een genoegen.

De toerist uithangen in Brussel

Ondanks het feit dat ik het razend druk op het werk had, besloot ik even de pauzeknop in te drukken en vrijdag een dagje verlof te nemen. Uiteindelijk had ik mijn vriend al niet meer IRL gezien sinds begin januari. We hadden dus wel wat in te halen…

In feite was mijn vriend in het land om deel te nemen aan FOSDEM, maar was hij twee dagen vroeger overgevlogen om bij mij te zijn. Omdat het officieel dus om een werkbezoek ging, betaalde zijn bedrijf de vlucht én twee overnachtingen in het Brusselse hotel Barsey by Warwick, vlakbij de ULB campus. Aangezien ik niet neen zeg tegen de luxe van een hotelkamer en een heerlijk ontbijt, ging ik graag mee als zijn plus one.

Vrijdag vertrokken we dus vanuit Berchem naar Brussel. Een trein- en tramrit later dropten we onze valiezen in het hotel en gingen we op verkenning in de buurt. Ondanks het feit dat ik al jaren in Brussel werk, blijft deze stad een nobele onbekende voor mij. Brussel heeft zoveel verschillende gezichten dat het moeilijk is de stad in één vakje te stoppen. En ik geef toe dat mijn actieradius zich normaal beperkt tot de directe omgeving van mijn werk.

Elsene (of Ixelle) was bijgevolg grotendeels onbekend terrein voor mij (een paar bezoekjes aan Flagey uitgezonderd). En ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de statige schoonheid van de ongetwijfeld peperdure villa’s en de mooie vijvers vol met watervogels.

Ik was echter het meest onder de indruk van de abdijsite van de Abdij Ter Kameren. Wat een prachtige, rustgevende plek in het hartje van grootstad Brussel. Alsof je door een portal stapt die je naar een andere tijd katapulteert. Enorm genoten van onze wandeling doorheen dit schitterende stukje erfgoed. Ik heb het al vaak gezegd: je hoeft niet ver te gaan om schatten te ontdekken. En het gezelschap mocht er ook zijn, natuurlijk. 😉

Helaas gaat de zon begin februari vroeg onder en hadden we nog een uur of twee te doden tot aan de dinner date met de collega’s van mijn vriend. Eens de zon weg begon het ook flink koud te worden. We zochten een beetje op goed geluk een plek om iets te drinken en kwamen dankzij Googlemaps (het moet niet altijd tripadvisor zijn) terecht in wat de beste wijnbar van heel Brussel moet geweest zijn: Wine Fever.

Wat een geweldige plek! Het was er al gezellig vol toen we binnen kwamen en ons een plekje aan de toog uitzochten en het werd alleen maar drukker naarmate de avond vorderde. De bijzonder charmante uitbaatster was duidelijk trots op haar zaak, waarvoor ze elke wijn die er geschonken en verkocht werd persoonlijk had uitgezocht. En terecht: ik proefde er enkel uitstekende wijnen. Om te vermijden dat we al helemaal tipsy op onze afspraak met de collega’s van mijn vriend zouden aankomen bestelden we een fantastisch lekkere tapenade, geserveerd met het beste stokbrood van Brussel, zo verzekerde onze gastvrouw ons. De bubbels die ik er dronk, vielen zo in de smaak, dat ik niet anders kon dan een flesje kopen om cadeau te doen.

Lichtelijk aangeschoten begaven we ons naar het restaurant waar we afgesproken hadden: Le Bugatti. De collega’s van mijn vriend waren tijdens de vorige editie van FOSDEM per ongeluk in dit restaurant beland en waren er razend enthousiast over. Ik moet eerlijk toegeven dat geen haar op mijn hoofd eraan gedacht zou hebben te gaan dineren in een restaurant dat van zichzelf beweert authentieke Belgische keuken te serveren. Maar hey, soms moet je open staan voor nieuwe ervaringen en ik moet zeggen dat het kader verrassend gezellig was.

De menukaart las inderdaad als een soort best-of van de oerklassieke Belgische keuken en het eten stelde niet teleur, al lag het me achteraf wel wat zwaar op de maag. De authentieke Belgische keuken is niet bepaald goed voor de lijn… Ik maakte van de gelegenheid gebruik enkele gerechten te bestellen die je niet overal op de kaart aantreft: petits gris de Namur en paling in ‘t groen. Beide gerechten waren zeer smaakvol en ik moest echt wringen om nog een plekje te vinden voor één van mijn favoriete desserts: crème brûlée.

Het glas wijn dat ik bij mijn maaltijd dronk, kon helaas niet tippen aan wat we eerder op de avond bij Wine Fever gedronken hadden, maar dat had ik ook niet verwacht.

Volkomen voldaan keerden we terug naar het hotel. Het weekend kon al niet meer stuk voor de collega’s van mijn vriend. 😉

Op verkenning in Anzegem en Zulte

Eén van de voordelen (of nadelen, het hangt er maar vanaf hoe je het bekijkt) van mijn nieuwe job is dat ik de gelegenheid krijg om bijzondere plekken te ontdekken in ons landje. Plekken waarvan ik, daar moet ik eerlijk in zijn, voordien niet eens wist dat ze bestonden.

Zo bracht mijn job me vorige maandag in het Lijsternest in Anzegem, op het gemeentehuis van Zulte alwaar ik de burgemeester de hand mocht schudden, in het atelier van kunstenaar Roger Raveel en ten slotte in het Roger Raveelmuseum. Ik vond het zelfs niet erg dat ik voor deze ronde van West- en Oost-Vlaanderen op een ontiegelijk vroeg uur moet opstaan.

Het Lijsternest is de voormalige woonst van schrijver Stijn Streuvels, een wonderlijk wit, organisch gegroeid huis omringd door een mooie tuin, dat uitpuilt van de boeken, kunstwerken en souvenirs van deze bekende Vlaamse schrijver (tot mijn scha en schande moet ik wel bekennen dat ik nog nooit een boek van hem gelezen heb). Ik had niet verwacht dat deze plek me zo zou aanspreken en ik kan perfect begrijpen dat het bureau van de meester met uitzicht op het West-Vlaamse platteland, een ideale plek is voor beginnende schrijvers om zich te laten inspireren. De moeite van een bezoek waard als je in de buurt bent

Mijn bezoek aan het gemeentehuis van Zulte was kort, maar gaf me wel de gelegenheid de mooie architectuur van dit recente kantoorgebouw te bewonderen. Ik voelde zowaar even een steek van jaloezie ten opzichte van de werknemers van de gemeente Zulte. Ons afgeleefde en veel te koude kantoorgebouw in Brussel kan bijlange na niet tippen aan dit staaltje van functionele moderniteit. Alleen zie ik een verhuis naar de gemeente Zulte niet echt zitten. ‘k Zal het voorlopig dus maar bij Brussel houden.

Het bezoek aan het atelier van Rogeer Raveel was een tweede hoogtepunt van de dag. De weduwe onthaalde ons op thee en chocolaatjes en toonde ons de vertrekken waar de kunstenaar vroeger werkte. Het huis en de atelierruimtes kregen een zeer geslaagde make-over. Het woonhuis was een toonbeeld van goeie smaak en een perfect huwelijk tussen de werken van de meester en een aantal prachtige (en ongetwijfeld peperdure) designmeubels. Ik zou het alleszins niet erg vinden om in zo’n huis te moeten wonen. Helaas ik denk niet dat mijn financiële situatie ooit zal toelaten me zoiets te permitteren.

Laatste stop van de dag: het Roger Raveelmuseum. Een beetje verstopt in een straatje in Zulte blijkt zowaar een prachtig bouwwerk van Stéphane Beel (dezelfde architect die ook de plannen voor M tekende) te liggen. Vanaf de straat merk je amper wat een indrukkend museum er achter de sobere gevel schuil gaat.

Hoewel de tentoongestelde werken leken op degene die we in het voormalige woonhuis en atelier van Raveel te zien kregen, maakten ze in museale context minder indruk op mij. Misschien was het net de presentatie van de werken in een intiemere, huiselijke context die indruk op mij gemaakt had. Enfin, ik zou alleszins niet kwaad zijn, mocht iemand mij één van de werken van Raveel cadeau doen. 😉

Na een bijzonder lange en vermoeiende dag (ik was pas rond kwart voor negen terug in het station van Berchem), trakteerde ik mezelf op iets lekkers bij Bistro Stiel. Ik ben normaal geen grote fan van fastfood, maar om de één of andere reden had ik zin in de zalmburger met frietjes. En jawel, het smaakte!

Een memorabele dag!

Planckendael in de regen

Op 28 december hadden mijn vriend en ik afgesproken met zijn zus en haar gezin om samen een uitstapje te doen naar Planckendael. Ondanks de minder gunstige weersvoorspellingen, besloten we het er toch op te wagen.

We pasten met z’n zevenen net in de nieuwe Opel Zafira van mijn vriend’s schoonboer. De rit naar Planckendael op zich was al een belevenis tussen drie enthousiast kwebbelende meisjes.

In Planckendael zelf was het, ondanks de recente geboorte van een nieuwe olifantenbaby bijzonder rustig. Het slechte weer zal er ongetwijfeld voor gezorgd hebben dat veel mensen besloten thuis te blijven. Omdat het kalm was, besloten we meteen door te lopen naar de hoofdattractie: er restten ons nog een dik kwartier alvorens het olifantenverblijf voor de middagpauze gesloten zou worden. De olifanten stonden bij elkaar in de verste hoek van het verblijf, waardoor het niet evident was een glimp op te vangen van de pasgeborene. Meer dan een stukje slurf zag ik niet, maar goed, beter dan niets, zeker?

Ondanks het slechte weer waren de meisjes superenthousiast, maar als ik eerlijk moet zijn: in de zomer is Planckendael veel mooier. De kale bomen, modderige paden en bepaalde dierenverblijven die gesloten waren voor renovatie, maakten dat het geheel nogal een troosteloze aanblik bood en er waren gewoonweg niet genoeg dieren te zien om dit te compenseren.

Het plezantste vond ik bijgevolg de momenten dat we warm binnen zaten om iets te eten (spaghetti!) of te drinken in het restaurant. Mijn jas, die helaas niet echt meer waterdicht te noemen is, zoog het vocht op en ik was dan ook blij de namiddag te kunnen afsluiten met een warme chocomelk om wat op te warmen en op te drogen. Het was zo’n slecht weer dat ik zelfs geen enkele foto van ons bezoek heb genomen.

Gelukkig was het huis van de zus en schoonbroer van mijn vriend lekker warm (vloerverwarming is een fantastische uitvinding). We aten ‘s avonds gezellig samen een boterham en daarna was het tijd voor de nieuwjaarsbrief van de oudste dochter, tevens het petekindje van mijn vriend. Ze deed dat naar goede gewoonte uitstekend, al vond ik de tekst van de nieuwjaarsbrief niet zo geslaagd. De insteek vond ik te negatief: de brief ging ervan uit dat kinderen stout zijn en hard hun best moeten doen om braaf te zijn. Een positievere noot voor het nieuwe jaar had ik meer gepast gevonden.

We sloten de avond af met een paar spelletjes. Altijd leuk.

Volgende keer toch maar naar een binnenspeeltuin?

Tweedaagse in Alden Biesen

Woensdagochtend trok ik de deur van Goofball‘s woonst achter me dicht en spoorde ik richting Brussel voor mijn allereerste werkdag op mijn nieuwe, oude werk. Veel tijd had ik niet om mijn collega’s gedag te zeggen, want om 11.20u vertrokken mijn collega-teamverantwoordelijken en ik naar Alden Biesen.

Ik ging langs bij mijn oude team en bij (een deel van) mijn nieuwe team. Uiteraard was het een blij weerzien met de collega’s waarmee ik zo lang heb samengewerkt, maar wat voor mij een echte opsteker was, was de reactie van mijn nieuwe team: iedereen was (naar mijn aanvoelen) oprecht vriendelijk en ik voelde me meteen welkom. Uiteraard was er niet voldoende tijd voor een uitgebreide kennismaking, maar dat neem ik mee voor het nieuwe jaar.

Daarna ging ik nog even langs bij mijn nieuwe, oude baas om wat praktische zaken door te spreken (na de grote reorganisatie, krijgt iedereen in het nieuwe jaar ook fysiek een nieuwe plek toegewezen, een hele operatie) en toen was het tijd om in het busje naar Alden Biesen te stappen. De sfeer zat er al van bij het vertrek goed in en ik had een beetje een schoolreisgevoel. De rit was alleszins een ideale manier om mijn collega-teamverantwoordelijken wat beter te leren kennen.

In Alden Biesen aangekomen, kregen we een fijne lunch aangeboden, want we waren allemaal hongerig na de lange rit. Daarna was het tijd om erin te vliegen. We bogen ons over de invulling van onze opdracht als teamverantwoordelijke en probeerden onze verwachtingen op het vlak van coaching en begeleiding te verfijnen. Uiteindelijk zijn we met een splinternieuwe ploeg en krijgt ieder van ons een team van 20 à 30 personen toegewezen en een pak meer verantwoordelijkheden dan voordien.

De namiddag vloog voorbij. Uiteraard kregen we niet alle issues uitgeklaard, maar ik voelde wel dat we op dezelfde golflengte zaten en dat is belangrijk voor de toekomstige samenwerking.

‘s Avonds werden we getrakteerd op een oerklassiek, maar erg smakelijk diner. Lang geleden dat ik nog eens de combinatie soep – hoofdgerecht – zwaar calorierijk dessert gegeten heb. Flashback naar mijn kindertijd.

Na het diner was het tijd voor een teambuilding activiteit: we werden opgedeeld in drie groepjes en probeerden zo snel mogelijk de codes te kraken om zo de kluis te kunnen openen. Het was de eerste keer dat ik aan een dergelijke teambuilding deelnam en ik moet zeggen dat ik het break-the-box concept van Evenuit wel heel fijn vond. In het begin kon ik me er niet helemaal voor opladen, maar toen, naarmate het spel vorderde, bleek dat we voor lagen op de andere teams, kwam mijn competitieve ingesteldheid naar boven en jawel, dankzij onze gezamenlijke inspanningen (en mijn onovertroffen google skills) won ons team. Natuurlijk was de oplossing van de allerlaatste puzzel het woord TEAM. Ik had het moeten weten. 😉

De eerste prijs was een flesje cava, maar wij deden het uiteraard enkel en alleen voor de eer. Na afloop van de teambuilding zakten we door aan de bar
tot half twee ‘s nachts. Misschien niet de meest optimale voorbereiding voor de tweede dag brainstormen, maar de teambanden zullen er alleen maar sterker door geworden zijn. 😉

Aan het ontbijt de dag nadien ontwaarde ik alleszins veel kleine oogjes. 😉 Het ontbijt was copieus en gaf ons meer dan voldoende energie om de voormiddag er goed in te vliegen. Het was nodig, want er stonden een aantal prangende kwesties op het programma. ‘s Middags schoof het managementteam bij aan tafel en kregen we alweer een uitgebreid driegangenmenu (soep – hoofdgerecht – calorierijk dessert) voorgeschoteld. Ik zal eerlijk zijn, voor mij hoefde dat niet per sé. Een broodje zou zeker volstaan hebben. Maar goed, ik kan niet ontkennen dat we dik in de watten gelegd werden daar in Alden Biesen. De chocomousse was trouwens een kopie van degene die mijn moeder vroeger maakte: op basis van die poedertjes van Dr. Oetker. Niet echt een succes te noemen, dus ik hield het na een paar happen voor bekeken. 😉

In de namiddag presenteerden we de resultaten van ons werk aan het managementteam, wat soms tot nogal onverwachte reacties leidde, moet ik toegeven. We sloten de namiddag af met, hoe kan het ook anders, Limburgse vlaai! Cultureel erfgoed!

Ik had nog graag willen blijven om na te praten, maar een vriendelijke collega-teamverantwoordelijke had me een lift naar Leuven aangeboden. Makkelijker dan eerst met het busje terug naar Brussel te rijden en van daaruit de trein naar Leuven te nemen. Daardoor was het afscheid een beetje abrupt (en kon ik maar een klein stukje vlaai eten), maar ik moet zeggen dat ik een heel positief gevoel heb overgehouden aan dit weekend. Ik denk echt dat we als team dichter naar mekaar gegroeid zijn en dat kan onze toekomstige samenwerking alleen maar ten goede komen.

Terug in Leuven kreeg ik opnieuw een heerlijk avondmaal voorgeschoteld, met, jawel: zalm! Het zal me deze tweedaagse alvast niet aan aminozuren ontbroken hebben. 😉

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap