Lunch bij Ter Bogaerde

Deze zondag had ik afgesproken om te gaan wandelen met vrienden in Zichem en omgeving. Helaas zagen de weersvoorspellingen er ‘s ochtends eerder desastreus uit. Als in: onweer, hevige regenbuiten tot zelfs hagel. Een licht regenbuitje tijdens een wandeling tot daar aan toen, maar het risico lopen om in the middle of nowhere door een stevige regenbui overvallen te worden, neen, dat zagen mijn vriendin en ik na wat heen- en weer gewhatsapp niet bepaald zitten. We besloten het risico niet te nemen en een plan B uit te dokteren. Helaas, alle musea in de verre omtrek waren volgeboekt. Aja, slecht weer, dan gaat iedereen op zoek naar een culturele invulling voor zijn of haar zondagnamiddag, nietwaar?

Uiteindelijk kwam mijn vriendin op het geniale idee om de oorspronkelijk geplande reservatie voor zondagavond te verzetten naar zondagmiddag en er gewoon een zalig lange lunch van te maken met haar en haar gezin. Zo gezegd, zo gedaan. Onze vrienden kwamen me rond kwart oor één ophalen aan het station van Aarschot en van daar reden we met z’n vijven naar Bistro Ter Bogaerde. Door de lockdown was het een hele tijd geleden dat ik de zoon en dochter van onze vrienden nog eens gezien had en amai: die waren groot geworden! De dochter van onze vriendin was al een hele jongedame, met een vrouwelijk figuur, een hippe crop top en een brandende liefde voor BTS. Help, kan iemand de tijd stoppen, aub?

We kregen een tafel toegewezen op het mooie terras aan de oever van de Motte met uitzicht op het rad van de oude watermolen. Heel gezellig! Ondanks de dreigende wolkenhemel hielden we het de ganse lunch droog. We namen de tijd voor een aperitiefje, gevolgd door een heerlijk voor-, hoofd- en nagerecht. Ondertussen gezellig keuvelend over de dingen des levens.

Carpaccio van St.-Jacobsnootjes / crème van bloemkool / haringkaviaar:

Griet met warme groenten en puree:

IJsgekoelde sabayon:

Echt om duimen en vingers af te likken!

Dat onze timing perfect was, mocht blijken uit het feit dat net op het moment dat ik in de wagen van onze vrienden stapte de eerste druppels uit de grauwe regenwolken vielen. Mijn vrienden zorgden ervoor dat ik stipt op tijd in het station van Aarschot was voor de trein van 15.35u. Tijdens de korte rit wisselde ik het regenachtige Aarschot in voor het nog steeds droge Leuven. Tot mijn droge verbazing viel er de rest van de zondag geen druppel regen in Leuven. Bizar hoe plaatselijk die onweersbuien kunnen zijn.

Dhondt-Dhaenens, Roger Raveel en een lekkere karper

Vrijdagnamiddag sloten de grote baas en ik deze pittige week af met een werkbezoek aan Museum Dhondt-Dhaenens en het Roger Raveel museum. Voor mij was het de eerste keer dat ik Museum Dhondt-Dhaenens bezocht, al zal ik nog eens moeten terug gaan wanneer de werken achter de rug zijn om het museum in vol ornaat te kunnen bewonderen.

We vergaderden in de fantastische Wunderkammer Residence van kunstenaar Hans Op de Beeck. Een erg inspirerende omgeving vergaderplek, moet ik zeggen. Met een prachtig uitzicht op een bocht van de Leie.

Na ons bezoek reden we in de fancy elektrische bedrijfswagen (dat ding parkeert zichzelf!) van mijn baas naar het Roger Raveel museum. We bezochten de tentoonstelling ter ere van 100 jaar Raveel. De tentoonstelling ‘Zien, denken, schilderen’ toont een selectie schilderijen en tekeningen van Raveel uit de periode 1948-1968 in dialoog met het werk van een aantal schilders die het oeuvre van Raveel beïnvloed hebben.

We sloten ons bezoek af met een uitstekend diner in De Karper, terwijl we van de gelegenheid gebruik maakten om enkel belangrijke onderwerpen grondig door te spreken. Wat altijd vlotter gaat met een glaasje wijn erbij, nietwaar?

Appetizers:

Garnaal, artisjok, gerookte paling, yuzu:

Octopus, vermicelli, Parijse paddenstoel, courgette:

Pladijs, open ravioli, zeekraal, venkel, scheermes:

Kersen, mascarpone, chocolade, basilicum, karnemelk:

Thee met versnaperingen:

Normaal was het mijn bedoeling om bij thuiskomst in Leuven nog gedag te gaan zeggen bij de Leuvense dames die diezelfde avond bij restaurant Dumon dineerden. Ik had echter niet verwacht dat we in Machelen op zo’n uitgebreid diner getrakteerd zouden worden. Tegen dat ik terug in Leuven was, was het half elf ‘s avonds en waren de dames in Wakkerzeel aan het afronden. Ik wilde gerust nog in een taxi springen en tot daar rijden, maar het was duidelijk dat de meeste dames na een zware werkweek niet meer veel pit hadden om het laat te maken. Heel jammer, want zo miste ik de zwangere buik van één van onze vriendinnen. Ze stuurden wel een fotootje door, maar dat kan toch niet op tegen de realiteit.

Can’t have it all…

Yab, live form the Sylvester Studios

24 juni zal de annalen ingaan als de dag dat ik samen met mijn collega’s van het management live al onze collega’s toesprak tijdens een virtueel personeelsmoment. Dankzij Meeple en het bijzonder professionele team van Sylvester verliep alles vlotjes.

Al moet ik eerlijk bekennen dat ik er ‘s ochtends een minder goed oog in had. Het virtuele personeelsmoment was om 14u ingepland, maar we waren al vanaf ‘s ochtends ter plaatste om te oefenen. Want, ja, een live evenement, daar kan wel het één en ander bij mislopen. Dit personeelsmoment was het sluitstuk van de transitie van onze organisatie, die inging op 1 januari 2018. Na een stuk of tien vergaderingen waren we in samenspraak met de teamverantwoordelijken overeen gekomen een aantal wijzigingen in de organisatiestructuur aan te brengen. Grotere wijzigingen dan we oorspronkelijk voor ogen hadden, maar wel terechte aanpassingen, naar mijn mening. Tijdens het personeelsmoment zouden we onze keuzes toelichten aan het personeel. We hadden op voorhand allemaal een sneltest afgenomen, omdat we op de set niet echt anderhalve meter afstand konden houden en we niet het signaal wilden geven aan de collega’s dat de coronaregels voor iedereen uitgezonderd het management golden.

Maar amai, de voorbereiding ‘s ochtends was echt desastreus. Collega’s die over hun woorden struikelden, de auto cue niet goed konden lezen, verkeerde woordkeuzes,… Er was zelfs geen echte generale repetitie, wat maakte dat ik bijzonder zenuwachtig was voor het moment suprême en ik zwaar begon te twijfelen of een live evenement wel de juiste keuze was om zo’n delicate materie over te brengen aan de collega’s.

Maar kijk, de adrenaline van de live uitzending bracht het beste in iedereen naar boven. Mijn oud-afdelingshoofd had de eer om gastvrouw te zijn en nam één voor één interviews af van de leden van het management. Die zich allemaal mooi aan het afgesproken script hielden. Iedereen keek mooi afwisselend naar de gastvrouw en naar de camera en sprak helder en verstaanbaar. Achter ons werden op grote schermen een paar kernwoorden geprojecteerd om ons betoog te ondersteunen. Alles ging supergoed en na mijn stukje kon ik tevreden plaats nemen achter de zeteltjes voor de geïnterviewden om al zwetend onder de studiolampen naar de rest van mijn collega’s te luisteren. Helaas, net op de valreep deed onze grote baas een ongelukkige uitspraak. Ik hoorde het hem zeggen en wist meteen: hierop zal reactie komen van onze mondige collega’s. En eens gezegd, valt zo’n uitspraak uiteraard niet meer terug te nemen. Jammer, want we waren echt goed bezig.

Na de uitzending die iets van een vijftig minuten duurde, waren er afzonderlijke feedbackmomenten per team voorzien om vragen te stellen en reacties te geven. We zouden tegelijkertijd in de teams informatie geven over de geplande verhuis in het najaar. Ik nam het feedbackmoment van mijn voormalige team voor mijn rekening, omdat de nieuwe teamverantwoordelijke pas om 28 juni halftijds aan de slag zou gaan en ik haar al niet meteen met zoiets wilde opzadelen. Voor mij verliep het feedbackmoment heel vlotjes. Ik kreeg vooral veel praktische vragen over de verhuis, maar er kwam redelijk veel tegenwind uit de teams waarin de grootste veranderingen gepland waren. Begrijpelijk, want de wijziging is eigenlijk het terugdraaien van een beslissing die bij het begin van de reorganisatie genomen is. En de betrokken collega’s hadden toen al gewaarschuwd voor de gevolgen van deze beslissing. Al moet ik eerlijk gezegd toegeven dat ik de commotie die ontstond zelf onderschat had. En ook de feedback over de formule van het personeelsmoment was niet onverdeeld positief. Te afstandelijk en te veel management talk. Wel heel veel lof voor de manier waarop mijn oud-afdelingshoofd alles in goede banen had geleid

Moeilijk allemaal… Want ik had vlak na de live uitzending wel een positief gevoel. Ik vond dat we als management getoond hadden dat we er als een team stonden, alleen was dat blijkbaar niet voor alle collega’s zo over gekomen. Ik hoop alleszins dat de storm de komende weken zal gaan liggen door veel gesprekken te voeren en iedereen de kans te geven zijn of haar hart te luchten. Maar tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat we door de zure appel moeten bijten en de genomen beslissing moeten uitvoeren.

Na deze tumultueuze dag trokken we een flesje wijn open om de stress en de deels negatieve feedback door te spoelen. Uiteindelijk ging ik nog met onze gastvrouw en een collega afdelingshoofd iets drinken in café De Warande vlakbij het station van Wespelaar-Tildonk. Om de dag toch op een positieve noot te eindigen.

Brussel!

Heftig dagje vandaag op het werk (ik had best wel wat stress voor een heel belangrijke vergadering die ik moest voorzitten en de vijfde en laatste vergadering duurde maar liefst tot 19u), maar blij om nog eens in Brussel te zijn.

Hoog bezoek voor het Paleis op de Meir

Zondag spoorde ik opnieuw richting Antwerpen, dat sinds mijn korte verblijf in Borgerhout nog altijd een beetje voelt als mijn tweede thuis. Ik had een date met de zus van mijn vriend en haar drie dochters, die zo snel groeien dat de oudste binnenkort groter zal zijn dan ikzelf.

We troffen elkaar op het Astridplein voor het Centraal Station en kuierden met ons vijven richting het Paleis op de Meir. De zon straalde en de drie zusjes (acht, tien en bijna twaalf) vonden gewoonweg alles fantastisch: de winkels op de Meir, de vele statige herenhuizen, de straatmuzikanten. We liepen even binnen in de Stadsfeestzaal om de pracht en praal van dit prachtig gerestaureerde gebouw in ons op te nemen. Meteen goed voor een eerste rondje poseren!

Al goed dat we ruim op tijd hadden afgesproken, want aan het tempo dat ons groepje vorderde, waren we net vijf minuten vóór ons gereserveerde tijdslot bij het Paleis. We mochten meteen binnen en kregen uitleg over de audiotour die we op onze eigen smartphones konden volgen. Aangezien de jongste van de drie nog geen smartphone had, probeerden we samen naar de uitleg te luisteren, maar dat gaven we al snel op. De hoeveelheid aan informatie was gewoon te veel. Zou fijn zijn, mocht er ook een kindvriendelijke versie van deze tour gemaakt worden. We hielden het dan maar op genieten met onze ogen. Want het resultaat van de restauratie van dit bijzondere paleis (ooit nog gekocht door Napoleon Bonaparte) met zijn prachtige empire meubilair mag gezien worden.

Na een dik half uur hadden we alle kamers op het parcours bekeken en zat ons bezoek er sneller dan verwacht op. Gelukkig was er nog een gedeelte van het paleis dat we nog niet verkend hadden: The Chocolate Line shop! We bewonderden de fantastische sculpturen volledig in chocolade gemaakt en konden natuurlijk de winkel niet buiten stappen zonder zelf iets te kopen. Ik kocht een doosje ‘My Way’ pralines, een selectie van de favoriete pralines van Dominique Persoone. De dames vonden na veel keuzestress elk ook iets. Al bleek de chocolade lippenstift toch ietwat tegen te vallen…

Op een bankje buiten op de Meir smulden we van onze chocolade lekkernijen om vervolgens richting restaurant te trekken, maar niet zonder eerst nog langs de Stadsfeestzaal te gaan, alwaar de dames dolgraag wilden rond snuisteren in The Flying Tiger. Terwijl zij zich vergaapten aan al de uitgestalde prullaria, checkte ik nog even het correcte adres van restaurant Bellavista in mijn mailbox. Tot mijn ontsteltenis moest ik vaststellen dat ik geen tafel gereserveerd had in restaurant Bellavista op De Keyserlei, maar wel in Temse. Niet zo erg als die keer dat ik per ongeluk een hotel boekte in Ierland in plaats van in Schotland of die keer dat ik op de verkeerde dag de ferry van Newcastle naar Rotterdam boekte, maar hey, whey does this keep happening to me?

Enfin ja, snel de reservatie afgebeld en dan maar op goed geluk richting De Keyserlei getrokken om daar een tafeltje op een terras te bemachtigen. We belandden op het terras van Hulstkamp en het zou daar heel gezellig geweest zijn, ware het niet dat er vlakbij ons vier kettingrokers aan een tafel zaten. Echt waar, ik hoop dat de dag snel komt dat roken op de terrassen verboden wordt. We maakten er het beste van en genoten ondanks alles toch van het eten en elkaars gezelschap.

Na de lunch wandelden we in de richting van de Antwerpse kathedraal en de Grote Markt. Om aldaar een heuse poseersessie met Brabo en de hand van de reus Druon Antigoon op te zetten.

Van al dat poseren krijgt een mens opnieuw honger en kijk, was er daar toch wel geen gelato zaak, vlakbij zeker? Zoals ik altijd zeg: there is always room for gelato!

Na onze gelato-stop trokken we richting het reuzenrad op de kaaien. Ondanks al onze overredingskracht konden we de jongste van de drie zussen niet overtuigen om in het reuzenrad te gaan. Dus ging ik met de twee oudsten, terwijl de zus van mijn vriend samen met haar jongste dochter beneden bleef staan om naar ons te wuiven. Tot ons groot plezier maakten we maar liefst drie rondjes. Supertof!

De namiddag was ondertussen al stevig gevorderd en we besloten de dag af te sluiten met een bezoek aan het dakterras van het MAS. Helaas waren we een klein detail uit het oog verloren: het dakterras was gesloten om wille van de coronamaatregelen. Helemaal voor niets naar daar gestapt! De dames poseerden dan maar snel bij de A van Antwerpen alvorens onze terugtocht naar het station aan te vangen.

Echt een super namiddag. Geweldige dames, die nichtjes van mijn vriend.

Damiaanwandeling in Tremelo en Werchter

Vandaag had ik afgesproken met onze vrienden uit Heverlee om samen te gaan wandeling in de omgeving van Tremelo en Werchter. De Damiaanwandeling stond al een tijdje op mijn todo-lijstje, maar de afstand naar het beginpunt was net iets te ver om met de fiets te doen. Gelukkig waren onze vrienden zo vriendelijk om voor te stellen mij met de wagen te komen ophalen.

Stipt om 14u parkeerden we bij de Onze-Lieve-Vrouw van Bijstand en konden we aan de wandeling beginnen. De ganse wandeling hingen er donkere wolken boven ons hoofd, maar we hielden het wonderwel droog. Wat me erg aansprak in deze wandeling was het feit dat lange stukken van de wandeling ons langs water brachten. Eerst wandelden we langs de Laak (waar we sporen van beveractiviteit spotten!) en het laatste stuk van de wandeling liepen we op de Schipstrekkersdijk langs de Dijle. Een zeer fijne en afwisselende wandeling die ons van Tremelo naar Werchter en terug bracht. Al duurde het ongeveer tot de helft van de wandeling eer ik door had dat de pijltjes op het kaartje met de routebeschrijving, niet overeenstemden met de wandelrichting die op de bordjes was aangegeven. Vandaar dat ik er maar niet in slaagde om uit te vissen waar we ons exact bevonden!

Dit standbeeld vat heel de lockdownsituatie perfect samen:

PS: We spotten zelfs een heuse bever!

Na de wandeling keerden we terug naar Heverlee om iets te eten in Brasserie 500. De schattige zoon van onze vrienden vervoegde ons op het terras. Helemaal uitgerust na zijn middagdutje. Al lag zijn focus voornamelijk op de glijbaan in de speeltuin. 😉

Mijn slaatje van de chef:

Spijtig genoeg begon ik het al heel snel koud te krijgen op het terras. Tijdens de wandeling was het zeer aangenaam, maar nu we stil zaten op ijzeren stoelen, kroop de kilte in mijn botten. We rondden dus snel af na het eten, met de belofte elkaar binnenkort weer te zien.

Heropening Mu.ZEE!

Gisterenavond spoorde ik samen met drie collega’s naar Oostende om het resultaat te bewonderen van het harde werk dat het Mu.ZEE team verzette de voorbije maanden. Tijdens de sluiting herstelden ze het hoofdgebouw van het museum, dat vroeger een grootwarenhuis was, zoveel mogelijk in haar oorspronkelijke brute schoonheid. En ja, het resultaat mocht er zijn. De soms benauwende kleine ruimtes werden afgebroken, waardoor de structuur van het gebouw opnieuw zichtbaar is en je een gevoel van ruimte krijgt dat voordien niet aanwezig was.

Trouwens ook zeer onder de indruk van de collectie met enkele zeer knappe topstukken van eigen bodem. Gaat dat vooral zelf zien, zou ik zeggen.

Heerlijk weertje trouwens voor een bezoekje aan onze Belgische kust:

Een kleine bloemlezing van de werken die mij het meest aanspraken:

De plannen van het oorspronkelijke grootwarenhuis:

Reclame uit een andere tijd:

De nieuwe indeling van het museum:

Zelfportret met bloemenhoed – James Ensor – 1883:

Zelfportret voor de spiegel – Léon Spilliaert – 1908:

De redding van Kapitein Cantillon : François Musin:

Grote marine – zonsondergang – James Ensor – 1885:

Baadsters – Théo Van Rysselberghe – 1920:

Kop – Oscar Jespers – 1925

Vissersvrouw – Léon Spilliaert – 1912:

De gendarmes – James Ensor – 1892:

Weerspiegeling – Hubert Malfait – 1929:

Werk van Jean Brusselmans

De Duizeling – Léon Spilliaert – 1908:

Roger Raveel:

Zomer – Jef Verheyen – 1979 (mijn favoriet):

Meer knap werk van Jef Verheyen:

Roger Raveel:

La Conférence sur Freud – Rachel Baes – 1970:

L’Afrique inconnue – La mythologie comparée – Jane Graverol – 1958:

En een Delvauxtje

Na de kunst en het gebouw uitgebreid bewonderd te hebben, gingen we nog even langs bij een collega die in Oostende woont voor een drankje in haar prachtige appartement mét uitzicht op de jachthaven. Stof genoeg om over te babbelen tijdens de treinrit naar huis!

Topdag!

Wandeling in Thorpark

Veel te vroeg opgestaan voor een zondagochtend om tijdig op de trein richting Limburg te zitten. Mijn broer pikte me op aan het station en vervolgens brachten we samen een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis. Enfin ja, ik mocht het rusthuis niet binnen omdat ik geen vaste bezoeker ben, maar ondertussen is het wel al toegestaan om samen met de bewoner buiten een wandeling te maken. Gelukkig zat het weer mee vandaag en konden we samen het terras van het rusthuis zitten. Na de lijdensweg van de voorbije maanden had ik me werkelijk aan het allerergste verwacht, maar al bij al viel de toestand van mijn moeder beter mee dan ik me in mijn hoofd had voorgesteld. Al is ook dat heel erg relatief, natuurlijk.

Na ons bezoek at ik samen met mijn broer en zijn vriendin een worstenbroodje in hun chique nieuwbouw villa, eindelijk voorzien van een badkamer! Wat een luxe! Met een worstenbroodje achter de kiezen, hadden we voldoende energie voor een mooie wandeling in Thorpark, een onderdeel van het ondertussen beruchte Nationaal Park Hoge Kempen. Laat ons hopen dat de uitdrukking “there’s no such thing as bad publicity” veel extra bezoekers naar die mooie park zal lokken!

We kozen een wandeling van een twaalftal kilometer en beklommen met enthousiasme één van de befaamde mijnterrils om van het uitzicht op de omgeving te genieten. Het laatste gedeelte van de wandeling leidde ons langs de straten van de cité van Waterschei-Noord, een interessant stukje onroerend erfgoed.

Mijn broer, zijn vriendin en ik sloten onze wandeling af met een drankje op het outdoor zomerterras van Thor Terrazza. Heel gezellig! Bonuspunten voor de werkelijk uitstekende sangria! En de gyoza waren perfect om dat eerst hongertje te stillen.

Na dit geslaagde aperitief gingen we verder op hetzelfde élan bij mijn broer en zijn vriendin. Dankzij Atelier Eik genoten we van een werkelijk uitstekend avondmaal. Serieus, vis, sint-jacobsvruchten, asperges, garnalen en broccoli, dit gerecht was gewoon gemaakt voor mij!

En ja, daar hoort uiteraard een lekker flesje wijn bij. Super om kennis te maken met deze uitstekende Bulgaarse wijn!

Mijn broer bracht me net op tijd naar het station om mijn afspraak met mijn kameraad in De Hoorn om 21u na te komen. Ik had net genoeg tijd om mijn rugzak met mijn laptop af te zetten op mijn appartement in Leuven om me daarna in sneltempo naar De Hoorn te begeven. Ik had nog net twee minuten speling. Just in time! Zo fijn om na meer dan een jaar tijd onze kameraad opnieuw te zien. Amai, hoeveel deugd kan een mens hebben van samen iets te drinken op een terrasje. Leve de vriendschap! Dankjewel corona om ons opnieuw duidelijk te maken wat echt belangrijk is in het leven.

Boem Paukeslag: Lunchen bij The Jane

Een tijd geleden viel er een uitnodiging voor de tentoonstelling Boem Paukeslag. Bezette Stad 100! in het Letterenhuis in mijn mailbox. Exact 100 jaar nadat de befaamde dichtbundel van Paul Van Ostaijen verscheen, was nu het originele handschrift ervan voor het eerst te bewonderen. Dat wilde ik graag met eigen ogen aanschouwen en aangezien de uitnodiging voor twee personen was, nodigde ik meteen ook mijn Antwerpse collega mee uit. We besloten er meteen een dagje Antwerpen van te maken, te beginnen met een lunch op het terras van The Jane waar we het corona-veilig concept Terrazza J’Enoteca uitprobeerden.

En kijk, na al die koude en druilerige meidagen, brak speciaal voor ons uitstapje op zaterdag de zon door. Wat een heerlijk gevoel, die zonnestralen op mijn (van zonnecrème voorziene) gezicht! Een vriendelijke jongedame bracht ons naar een gezellig tafeltje op het mooie terras van The Jane met uitzicht op ‘t Groen Kwartier. Mijn collega en ik startten de maaltijd met een cocktail als aperitief en daar ging het helaas een beetje mis voor onze serveerster. Ze bracht de twee cocktails op een plateau, maar stootte bij het neerzetten van de drankjes één van de waterflessen op onze tafel om. Ik zag het gebeuren in slow motion, maar bevond me helaas niet op de juiste plek om in te grijpen. De fles ging aan diggelen en het water en de glasscherven spatten alle kanten uit.

Nu, scherven brengen geluk en het was maar water, dus wij vonden dit klein ongelukje helemaal geen probleem. De serveerster was echter stevig van haar melk, ocharme. Een charmante jongeman schoot haar en ons meteen ter hulp en veegde zelfs onze handtassen (die amper een paar spatjes zullen opgevangen hebben) af. Hij zag er de humor wel van in en de rest van de maaltijd kwam hij nu en dan vragen of hij nog iets moest opkuisen voor ons. 😉

Uiteraard waren de gerechten om duimen en vingers af te likken zo lekker. De grootste uitdaging was het kiezen uit al die heerlijkheden op de menukaart: Geniet even mee.

Gin tonic en Sakura Mule:

Sashimi moriawase:

Blend croquete, oyster emulsion, crunch of potato and pork skin:

Irish Mór Oysters with ume, cucumber, seaweed, yuzu kosho en ponzu codium:

Het uitzicht vanaf ons tafeltje:

Deviche of sea bass, red onion, green banana, avocado, aji amarillo:

Young turbot on the josper, white asparagus, capers & green herb beurre blanc:

Crème brûlée and sorbet:

Na ons bezoekje trokken we de stad in voor een glaasje wijn op een terrasje. Aja, mijn collega en ik nemen onze verantwoordelijkheid om de horeca te steunen zeer serieus. We belandden op het terras van Wijnbar BOHM en Berkel op het Hendrik Conscienceplein. Genieten met een glaasje prosecco op een zonnig terras met uitzicht op de mooiste kerk van Antwerpen, meer moet dat niet zijn.

Een kwartiertje voor vier uur verlieten we ons plekje en begaven we ons naar het Letterenhuis voor de tentoonstelling. De tentoonstelling schetste een boeiend beeld van de tijd waarin de bundel werd geschreven, maar wat mij het meest aansprak was het inzicht dat de tentoonstelling bood in het tot stand komen van de bundel zelf en de belangrijke rol die vormgever Oscar Jespers daarbij speelde. Zonder hem was het boek er bijna niet gekomen. En ja, fantastisch om dat beroemde manuscript met eigen ogen te kunnen aanschouwen, uitgedost met mijn persoonlijke Boem Paukeslag mondmasker. Noblesse oblige!

Na het bezoek aan het Letterenhuis sloten we de namiddag af op (jullie raden het nooit) het terras van Bar Bette, een gezellige wijnbar.

Een zaterdag om in te kaderen!

TAMAT en de kathedraal van Doornik – 15 mei 2021

De weersvoorspellingen voor deze zaterdag zijn werkelijk desastreus. Een lange wandeling in de natuur zal er vandaag helaas niet in zitten. Maar niet getreurd, uiteindelijk hebben we al meer kunnen wandelen dan gehoopt en dit regenachtige weer geeft ons de gelegenheid om wat cultuur op te snuiven in het hart van Doornik.

We doen ons best om het gigantische ontbijt weg te werken samen met de olijfjes en kaasjes van gisteren, maar falen. Energie zullen we de eerstkomende uren alvast niet tekort komen.

Na een korte rit parkeren we onze cambio op een parking net buiten de ring van Doornik. Voorlopig is het nog droog, maar het ziet eruit alsof er elk moment een gigantische stortbui kan losbarsten. We wandelen langs het Musée des Beaux-Arts naar het Musée d’Histoire naturelle & Vivarium, het museum dat mijn vriend uitkoos. Helaas, we zijn een klein detail uit het oog verloren: zonder reservatie kan je tegenwoordig geen museum meer bezoeken en helaas, het Musée d’Histoire naturelle & Vivarium is voor de ganse dag volgeboekt. We kunnen onszelf wel voor het hoofd slaan. De vriendelijke dame aan het onthaal geeft nog mee dat we op een later moment op goed geluk kunnen terug komen, in de hoop dat sommige mensen met een reservatie niet komen opdagen, maar dat risico willen we liever niet nemen.

We zoeken snel online op welk museum er wel nog tickets beschikbaar heeft. TAMAT, Musée de la Tapisserie et des Arts Textiles heeft nog plekken vrij om 11u. Het is ondertussen 10.55u, dus we haasten ons naar TAMAT, dat gelukkig vlak om de hoek ligt. Jaja, Doornik heeft zelfs iets wat lijkt op een museumkwartier.

Het is meteen duidelijk dat TAMAT niet het meest bezochte museum is. De onthaalbediende heeft ongeveer tien minuten nodig om ons aan een toegangsticket te helpen. We zien hem allebei sukkelen met het computersysteem en tevergeefs de stappen volgen die op een briefje aan het raam van het onthaal hangen. Uiteindelijk kunnen we toch binnen. Onze hoofdreden om TAMAT te bezoeken is de collectie wandtapijten uit de vijftiende en de zestiende eeuw, vervaardigd door textielkunstenaars uit Doornik. In die periode was Doornik, de zetel van een rijk bisdom en een Franse enclave in Bougondië, immers een belangrijk productie- en handelscentrum van wandtapijten in Europa.

Ik moet zeggen dat het museum zelf niet echt uitblinkt in vernieuwende scenografie, maar de wandtapijten op zich zijn uiteraard prachtig en het is mooi om te zien dat deze eeuwenoude traditie ook vandaag de dag verder gezet wordt.

De oude wandtapijten:

En de hedendaagse wandtapijten:

Het museum stelt ook nog andere textielkunst tentoon:

Na ons bezoek aan TAMAT wandelen we naar de befaamde kathedraal met de vijf torens van Doornik, die sinds 2000 de titel van UNESCO werelderfgoed mag dragen. Jammer genoeg raakte de kathedraal zwaar beschadigd in WOII, waardoor één van de zijkapellen volledig vernietigd werd. Een tornado in augustus 1999 richtte bijkomende zware schade aan en bracht de stabiliteitsproblemen van het gebouw aan het licht. De Tour Brunin hing gevaarlijk scheef (een afwijking van 80 cm tussen de basis van de toren en de top) en grondige stabiliteits- en restauratiewerken drongen zich op. De restauratiewerken zijn op dit moment helaas nog steeds niet afgerond, al zijn de grootste stabiliteitsproblemen ondertussen opgelost. Ik vermoed eerlijk gezegd dat de middelen ontbreken om de restauratie volledig af te werken, want de uitleg in de kerk over de stabiliteitsproblemen dateert van 2003 en ook het wikipedia-artikel stopt abrupt in 2011. Zelfs in zijn onafgewerkte toestand is de kathedraal een indrukwekkend bouwwerk, de moeite van een bezoek meer dan waard.

We willen graag de schatkamer van de kathedraal bezoeken, maar aan de ingang staat aangegeven dat je enkel cash kan betalen. En natuurlijk hebben we net ons laatste cash geld in een offerblok ter ondersteuning van de restauratie van de kathedraal gestopt… Op naar de ons ondertussen bekende geldautomaat op de Grote Markt! De man aan het onthaal van de schatkamer heeft uiteraard geen wisselgeld, dus moeten we ons inkomgeld naar boven afronden. Zo geraakt die kathedraal hopelijk ooit nog eens gerestaureerd! Foto’s nemen is niet toegestaan in de schatkamer, maar ik nam er stiekem toch een paar. Dikke aanrader!

Na het bezoek aan de schatkamer lijkt het weer wat beter, dus wagen we ons aan de stadswandeling van 5 km doorheen het historische hart van Doornik. Als er alsnog een regenbui losbarst, zullen we hopelijk wel ergens kunnen schuilen. De wandeling vertrekt op de Grote Markt met het Belfort en brengt ons langs het mooiste onroerend erfgoed van Doornik.

Philippe-Christine de Lalaing, een edelvrouw die een uitzonderlijke rol speelde in het Beleg van Doornik (1581):

Martine, in Vlaanderen beter bekend als Tiny:

Église Saint-Jacques:

Jardin de la Reine:

Grote reconstructiewerken aan de Pont des Trous:

Wandelen langs de oevers van de Schelde:

Église des Rédemptoristes de Tournai met op de achtergrond de vijf torens van de kathedraal:

Net op het moment dat we de Schelde over steken via de Pont de Fer breekt er een stevige regenbui los boven onze hoofden. Geheel verwacht, want we hadden de dreigende wolken al een tijdje in de mot. Helaas bleek het ijdele hoop dat deze wolken wel zouden overwaaien. We halen dus onze regenjassen boven en spoeden ons verder in de richting van het station in de hoop daar te kunnen schuilen tot de bui over is. Van dat gedeelte van de wandeling zijn er uiteraard geen foto’s. Gelukkig duurt de bui niet al te lang en kunnen we onze tocht verder zetten, terwijl de laatste druppels op ons neder dalen.

Grafheuvel waarin de restanten rusten van de Franse helden die in 1914 hun leven gaven om Doornik te verdedigen tegen de Duitse troepen:

Église Saint-Brice:

Gelukkig komt na regen altijd zonneschijn! En ja, dan krijgt een mens zin om een terrasje te doen. Helaas zijn we niet de enigen die van de zonnestralen willen profiteren. Het is bepaald druk op de Quai du Marché au Poisson. Gelukkig slagen we erin een plekje te bemachtigen op het terras van La Vie est Belge. De mojito royal smaakt heerlijk en mijn vriend geniet van zijn plaatselijk biertje. Minder leuk is dat één van de leveranciers, die bakken bier het café binnen draagt, erin slaagt om vlak aan mijn voeten een flesje bier kapot te laten vallen door heel nonchalant met die bak rond te zwaaien. Mijn schoenen en benen hangen onder het schuim. Oh well, straks duiken we toch de douche in… Ik verwijder de grootste spatten met een papieren zakdoekje en geniet verder van mijn mojito royal.

Bizar baksel:

We ronden onze wandeling af, zodat we op tijd onze Take-away.com bestelling bij Belga Poke kunnen ophalen. Een poké bowl gaat er altijd wel in, en van gisteren hebben we onthouden dat we de avondmaaltijd best licht houden. We willen immers optimaal genieten van de hapjes in de wellness! Gelukkig moeten we ditmaal op de terugweg van Doornik naar Aquavert geen zondvloed trotseren.

Net zoals gisteren halen we een flesje wijn uit de frigo en dineren we met z’n tweetjes in de gezellige eetruimte van Aquavert.

De rest van de avond brengen we heerlijk ontspannen door in de wellness. We hebben er allebei deugd van.

Na uitgebreid van sauna, zwembad en jacuzzi genoten te hebben, werpen we een blik op de weersvoorspellingen van zondag. Die zijn zo desastreus dat we beslissen zondag na het ontbijt gewoon naar huis terug te keren. Kwestie van het weekend in schoonheid te eindigen.

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap