persoonlijk

Het Ros Beiaard

Zoals gezegd, bevonden wij ons zondag in Dendermonde om te delen in de Ros Beiaard-gekte. Karel en Eveline hadden een prachtig plekje voor ons uitgezocht waar niet te veel volk stond en we een prima zicht hadden op de stoet. Om verkeersopstroppingen te vermijden, hadden we de trein genomen en bij onze wandeling door Dendermonde viel meteen op dat veel huizen versierd waren met wit-rode vlaggen en affiches van de ommegang.

En de stoet stelde niet teleur. De verschillende wagens en groepen beeldden de legende van het Ros Beiaard en de vier heemskinderen uit. Iedereen in de stoet was mooi verkleed. Er waren steltenlopers, vuurspuwers, schapen, ganzen en honden. Al moet ik zeggen dat de prachtige paarden mij nog het meest konden bekoren. Zoveel schitterende beesten voorbij zien komen, het was een lust voor het oog. Ik was zo onder de indruk van de paarden dat ik de meeste taferelen maar half heb gezien.

En toen kwam het moment waar iedereen op stond te wachten: de laatste groep was voorbij gekomen en er viel opeens een leegte. Waar bleef het Ros? Je voelde het ongeduld in de menigte toenemen. Na wat leek een eindeloze wachttijd, ging er een zucht van opluchting door de menigte. Daar draaide het Ros onze straat in. De menigte jubelde en klapte. Ik kreeg er zowaar kippenvel van. Al ben ik zelf niet van Dendermonde en heb ik geen enkele band met de streek, even begreep ik heel goed waar heel die gekte om draaide. Een traditie die al zo lang bestaat en zoveel mensen beroert, verdient het om tot UNESCO-werelderfgoed uitgeroepen te worden. Het was prachtig.

Respect ook voor die vier jonge gastjes op dat paard. Je zag aan hun gezichten dat ze afzagen. De jongste had volgens één van de deelnemers in de stoet al enkele keren het paard moeten verlaten wegens krampen, vandaar de vertraging, waarschijnlijk. Maar ze verbeten de pijn en hieven hun zwaard terwijl het paard steigerde. En de menigte werd wild. Respect ook voor de pijnders die dit paard van duizend kilo op hun schouders torsten. Enige minpuntje: de fanfare had beter vóór het paard gelopen, niet erachter, nu was het vreemd stil toen het Ros voorbij kwam.

Een onvergetelijke namiddag.

Veel succes, schatje!

Vandaag begint mijn vriend aan een nieuwe consultancy-opdracht. Een nieuwe werkplek en nieuwe collega’s zijn altijd spannend, al ben ik er rotsvast van overtuigd dat hij zich ook op deze werkplek onmisbaar zal maken. Hopelijk zijn de collega’s even tof als die van zijn vorige werk, die hem met geschenken overladen uitgewuifd hebben.

Een donderslag bij heldere hemel

Vandaag kreeg ik tijdens mijn blokverlof een telefoontje van het werk met voor mij redelijk onverwacht nieuws. Nuja, onverwacht is misschien veel gezegd, uiteindelijk waren er al signalen aanwezig, maar dacht ik altijd dat het zo’n vaart niet zou lopen. Een collega zal mijn team verlaten voor een nieuwe uitdaging, zoals dat zo mooi heet. Dit is de eerste keer dat dit mij overkomt en ergens voelt het aan als een persoonlijk falen. Heb ik mijn best niet genoeg gedaan, was de sfeer niet goed, heb ik niet genoeg tijd voor de persoon in kwestie vrijgemaakt?

Uiteraard gun ik iedereen alle kansen, maar het vertrek van deze, zeer bekwame, persoon zal niet zo gemakkelijk op te vangen zijn. Jammer, vooral nu ik echt het gevoel begon te krijgen dat ons team goed functioneerde en uit elkaar aanvullende persoonlijkheden bestond.

Feit is dat dit nieuws niet goed is voor de blokconcentratie.

Pinkstermaandag

Te vroeg (ik was nog niet helemaal bekomen van Leuven in Scène) begonnen met een doctoraatsverdediging om 10.00u. Ja, jullie lezen het goed: een doctoraatsverdediging op een pinkstermaandag. Een echte onderzoeker laat zich niet tegenhouden door een officiële feestdag om zijn doctoraatstitel te behalen. Na de receptie iets gaan eten met vrienden op het terras van The Lodge (waar de wind soms een rioolgeurtje in onze neusgaten blies waarvan de oorsprong onduidelijk was, iets minder leuk), daarna naar een paardenshow waarvoor we vrijkaarten hadden en dan doorgereden naar Kampenhout om te barbecuen bij een zwembad. En nu zou ik eigenlijk nog wat Japans moeten studeren, maar de energie ontbreekt me een beetje. Eens vroeg in bed kruipen, zal deugd doen na dit vermoeiende, maar geweldige weekend.

Het einde van een zware werkweek

Een week waarin ik:

  • een schriftelijk examen van Japans aflegde;
  • een businesstrip naar Luxembrug maakte:
  • een mondeling examen Russisch aflegde;
  • een bezoek bracht aan de nieuwe tentoonstellingen in M;
  • en het welkomstwoord verzorgde op een colloquium met allemaal belangrijke mensen.

En nu haast ik me naar het Leuvense stadspark. De eerste halte van een volledig door Leuven in Scène ingepalmd weekend!

Bezoekje aan M

Na het examen Russisch bracht ik een bezoekje aan de nieuwe tentoonstellingen in M. Vooral het werk van Angus Fairhurst kon me erg bekoren. (Toegegeven, het gebeurt niet elke dag dat je in een museum de gelegenheid krijgt om je uit te leven op een drumstel.) Ik was niet echt bekend met het werk van deze kunstenaar, maar ben na de rondleiding wat gaan lezen over hem en zijn werk. Doodzonde dat iemand met zo’n fijn gevoel voor humor, ervoor gekozen heeft zijn eigen leven te beëindigen.

Meer info over de tentoonstelling op de site van de stad Leuven. Aanrader: het filmpje over zijn werk.

Van Luxemburg naar Leuven

Ik moet zeggen dat dit uitstapje naar Luxemburg  veel beter is meegevallen dan het vorige. Beter hotel, vriendelijker personeel, betere ligging en ik merkte tijdens de bijeenkomst dat ik de materie veel beter onder de knie heb dan de vorige keer, toen ik vaak het gevoel had dat ik het in Keulen en Rome tegelijkertijd hoorde donderen.

Alleen voelt mijn hoofd aan alsof mijn hersencellen elk moment in staking kunnen gaan, maar dat mag even niet, want er moeten nog een paar honderd Russische woordjes ingestampt worden tegen morgen.

In de trein naar Luxemburg

Een rit van drie uur vanuit Brussel. Maar dat stoort me niet. Ik zit graag in de trein, zeker als ik van het comfort en de rust in eerste klasse kan genieten. Heel wat anders dan de treinrit deze ochtend die ik weer maar eens gezellig rechtstaand kon doorbrengen. In eerste klasse reizen is het voordeel van reisjes voor het werk. Verder is er niet veel voordeel in te vinden, in die korte zakenreisjes. Vooral veel administratieve rompslomp en vermoeidheid veroorzaakt door heel geconcentreerd luisteren naar een taal die niet de jouwe is. Een voordeel is dat ik ditmaal een hotel heb vlakbij het station. Dat bespaart me de stress van een nachtelijke taxirit in een stad die ik niet ken.

Ach ja, ondertusen geniet ik van de ondergaande zon die het bosrijke landschap verlicht en studeer ik wat Russisch. De voordelen van een lange treinrit. 😉

De terugkeer van de lente

Toen ik deze avond terugwandelde na het examen Japans, voelde ik de belofte die in de lucht hing. Een belofte die sprak van zonnige en warme dagen die in aantocht zijn. Persoonlijk hoop ik vooral dat deze zonnige dagen zich concentreren rond het Pinksterweekend, want dat wordt Leuven één groot openluchttheater. Al weken kijk ik uit naar Leuven in scène. Het zou echt zonde zijn als regenweer de prachtige voorstellingen die op het programma staan, komt verstoren.

Mijn mooiste herinnering aan Leuven in Scène dateert van de allereerste editie, toen het stadspark in vuur en vlam stond en de temperaturen de dertig graden benaderden. Vaag herinner ik me dat ik toen ook in een examenperiode zat (eerlijk, ik heb al zo lang examens in mei-juni dat ik me niet kan voorstellen hoe mijn leven eruit zou zien zonder examens) en dat ik eigenlijk moest blokken (ook hier niets nieuws onder de zon). De verwondering die ik toen voelde, kijkend naar het vlammende spektakel, is me echter des te beter bijgebleven. Ik kan mijn ogen sluiten en ik zie nog de projectie van de vuurbollen op mijn netvlies.

In 2006 vormde het stadhuis in kleur het hart van Leuven in Scène en in 2008 kon de luchtacrobatie van Grupo Puja mij het meeste bekoren. Ik kan haast niet wachten tot het zaterdag is!

Editie 2003:

Editie 2006:

Editie 2008: