Reizen is leuk, maar een mens wordt daar zo moe van… Ik zal alleszins blij zijn om vanavond te kunnen crashen in mijn eigen bedje. Hotelbedden en ik, het gaat vaak niet goed samen.
Hebben jullie nog te goed: de laatste reisverslagen van New York en wat foto’s en dan zal het reisstof hier weer gaan liggen.
Deze ochtend stond ik op en ik merkte het meteen: stress. Veel stress. Al bij al ben ik er nog redelijk lang van gespaard gebleven. Doordat het zo druk was op het werk en daarbuiten had ik niet veel tijd om op voorhand te stressen.
Begrijp me niet verkeerd, ik kijk erg uit naar het feest van morgen, maar tegelijkertijd is er die een beetje irrationele angst dat er vanalles misloopt. Achja, het zal wel loslopen. Twee keer knipperen met de ogen en die dertiende juni zal alweer tot het verleden behoren. En dan: vakantie!
Her en der pik ik berichten op van studenten die aan de examens bezig zijn. En hoewel examens voor mij meestal een stressy periode van zelfbeklag waren (waarom ben ik toch niet eerder begonnen? waarom heb ik niet meer gedaan in de loop van het jaar? ik kan het niet! hulp!), mis ik het wel een beetje.
Het had wel iets: samen in een grote aula zitten zweten op een paar blaadjes papier. Klamme handjes bij de mondelinge examens. Het solidariteitsgevoel van “allemaal in hetzelfde schuitje zitten”. De ontlading na een goed examen. De zwoele avonden op kot (in mijn herinnering vallen examens altijd samen met een hittegolf) die doorgebracht werden met alles behalve blokken. Ganse avonden op een terrasje zitten, terwijl je nog zo gezworen had maar één glas te drinken. Blokken op een handdoek in het park (dodelijk voor de productiviteit, geloof me).
Dit jaar is mijn eerste examenvrije jaar sinds mensenheugenis (de clt-examens reken ik even niet mee). Het is slecht weer en ik verdrink in het werk. En dan heb ik even heimwee naar mijn studentenbestaan. Meer bepaald naar de tijd dat ik full time student was. De examenperiodes die ik doorsparteld heb terwijl ik al werkte, waren een pak minder leuk.
Aan alle studenten: veel succes gewenst! ‘t Is ideaal blokweer. 😉
Iedereen mag dus stoppen met bellen, mailen, sms’en, facebooken en what not. Veranderen van gedacht is officieel niet meer toegelaten. We klokken definitief af op 191 volwassenen en 48 kinderen. Dat wordt een drukke dag, komende zaterdag.
Het zit erop! En ik ben verdorie blij dat het erop zit. Van zeven uur ‘s ochtends tot zes uur ‘s avonds in de weer zijn voor de luttele som van 23,40 euro, dat put een mens uit. Alles ging vlot. De bijzitters waren heel sympathieke mensen (al zijn er twee bijzitters gewoon niet komen opdagen, foei!) en de taakverdeling verliep vlotjes. Alleen de administratieve formaliteiten bij het afsluiten van het bureau zorgden voor wat stress. Eén kiezer hebben we terug naar huis moeten sturen omdat die op het allerlaatste nippertje kwam stemmen, zonder identiteitsbewijs.
Het minst leuke van heel het verhaal, vond ik het lange wachten op de rechtbank. Van kwart na vier tot zes uur hebben we daar gezeten terwijl de voorzitters en de secretarissen telkens een stoel opgeschoven, dichter naar de computers die onze stemmen zouden registreren. Dat stuk was er voor mij echt te veel aan.
En nu ga ik iets doen aan mijn hevig rommelende maag.
Veel meer krijg je niet uit mij op zo’n vroege zondagochtend. En nu maar duimen dat mijn stembureau van technische problemen gespaard blijft, zodat we vanavond op een deftig uur thuis zijn.
Ik ben vanavond met een positief gevoel uit het verre Limburg naar huis gekomen. Soms helpt het als een buitenstaander zijn licht op een schijnbaar onontwarbaar kluwen laat schijnen. Al vrees ik dat, hoe redelijk gebracht ook, de boodschap niet is aangekomen bij de persoon die hem moest ontvangen. Ik besef ten volle dat het heel moeilijk is om uit een denkpatroon dat je al jaren aanhoudt, te stappen, maar ik hoop dat het gesprek van deze avond een stap in de goeie richting was. Duimen.
Man, zo’n kraamafdeling is toch warm. Ok, ik weet wel dat baby’s het graag een paar graadjes warmer hebben, maar voor het bezoek is het alles behalve aangenaam. Zeker niet als er zich een tiental zwetende mensen in één ziekenhuiskamer bevinden. Het geurenpalet dat zo ontstaat is nogal overweldigend.
Na een leuke namiddag volgde een zo mogelijk nog leukere avond. Mijn vriend en ik brachten de avond door in een klein, maar select gezelschap op een heel gezellige locatie, ergens in de joodse wijken van Antwerpen (pijpenkrullen en zwarte hoeden inbegrepen). De vriend van Anne is een uitstekende location scout. 😉 De quiche met zalm en broccoli was overheerlijk en er was nog net genoeg plek voor een chocoladerijk dessertje. Ik denk dat ik zelfs in mijn eentje de ganse fles appelkriekensap opgedronken heb. (Ik was bob.)
Hoewel de opkomst eerder beperkt was, heb ik me geen minuut verveeld. Het is niet de kwantiteit die telt, maar de kwaliteit! Het was meteen ook de meest geeky bijeenkomst sinds tijden. We hebben het over Sun Ray‘s, Java, overnames in de IT-sector en open source barbecues (hint, hint, Paul) gehad. Daar kunnen die Girl Geek Dinners nog wat van leren. 😉