Zon

Een stralende lentedag was het vandaag. Met een zon die zich geen wolkje in de weg liet leggen. Maar zelfs de zon die stralend naar binnen scheen, kon de sfeer in de ziekenkamer niet opvrolijken. Ogen die in mijn ogen keken en soms schenen te begrijpen. Of toch niet? Ik meende wanhoop af te lezen op haar vertrokken gezicht. Wanhoop om de hulpeloosheid. Een luide schreeuw die aan haar lippen ontsnapte. Tranen die over wangen rolden. Snapte ze het? Besefte ze het? Je probeert een sussende klank in je stem te leggen, want je weet niet of je woorden begrepen worden. En wat kan een mens zeggen als troost in een situatie waarvan je denkt dat je zelf ontroostbaar zou zijn. Dat de enige genadige uitweg jou de dood lijkt?

We praatten. We bespraken opties. Er is geen goeie optie. Deprimerend. Gelukkig scheen de zon.

Na het ziekenhuis, het tehuis voor dementerenden. Ook daar scheen de zon, zij het doorheen dichtgetrokken gordijnen. Want al dat felle licht, dat schijnt toch maar in de ogen. Dezelfde gesprekken als altijd. “Heb je lekker gegeten?” “Wat heb je vandaag gedaan?” Ogen die in mijn ogen keken. Deden alsof ze wisten wie ik was.  “Je komt toch gauw terug, niet?” We weten maar al te goed dat ze ons bezoek na tien minuten vergeten zal zijn.

Terug in Leuven. De zon scheen nog steeds. Ik had honger en hoofdpijn. Mijn vriend stelde voor sushi te gaan eten. Comfort food om het humeur op te krikken.

Soms helpt zelfs de zon niet.

Zalig geslapen

Ik heb vannacht geslapen als een roosje (wat een rare uitdrukking, eigenlijk, slapen rozen wel?) Ik kon het gebruiken. Nogal veel stress op het werk en daarbuiten, de laatste tijd. Korte nachten met weinig slaap hebben meestal een niet zo positief effect op mijn humeur. Gisteren hebben we echter de tijd genomen om ‘s avonds uitgebreid te ontspannen: lekker lang weken in een veel te warm bad, een fijne vrijpartij, slapen tot je wakker wordt en je vervolgens omdraaien omdat je geen haast hebt om op te staan.

Zalig.

Lijstje

Een lijstje van dingen die ik dolgraag zou willen doen, maar waar ik helaas geen tijd voor heb:

  • een cursus digitale fotografie volgen aan de academie
  • mijn Frans opfrissen aan het CLT
  • mijn Italiaans oppikken waar ik het heb laten vallen
  • een deftige kookcursus volgen
  • zanglessen volgen
  • een nieuw instrument leren spelen
  • mijn oude instrument vanonder het stof halen en mij engageren in een orkest
  • opnieuw bij een koor gaan
  • de ongelezen boeken in mijn boekenkast in één ruk uitlezen
  • een hele dag niks doen
  • schilderlessen volgen

Frustratie.

Paasbarbecue

Pasen vieren we al enkele jaren traditiegetrouw bij vrienden in Limburg. Dit jaar was het een Pasen in mineur, omdat de man in het gezin er niet bij was. Toch heb ik ervan genoten: op het gemak de barbecue aansteken, spelen met de kindjes op de reuzetrampoline, puzzelen, schaken en buiten eten met een glaasje wijn in de hand.

Veel serieuze gesprekken gevoerd met de gastvrouw. Opnieuw maakte ik me de bedenking dat een ogenschijnlijk gelukkig uiterlijk veel miserie kan verbergen. Al die mensen die je dagelijks op straat, op de trein, in de winkel, op je werk,… tegenkomt, welke zorgen en verdriet verbergen zij achter hun glimlach? Misschien vang je even een glimp op van wat er zich binnenin afspeelt. Maar weten zal je het nooit.

Flitsend

Nagenieten van een gezellig etentje in goed gezelschap. Een goed glas wijn in de hand. Met de lamellen volledig geopend, keken we naar de donkere nacht en genoten we van het lichtspel van moeder natuur. Een hemel die om de paar seconden opgelicht werd door zich snel vertakkende bliksemschichten. Ontzagwekkend.

Plaats voor een dessert was er niet meer, maar een glaasje wodka kan er altijd wel in. Toen de druppels niet meer vielen, stapten we naar de Oude Markt waar we verwacht werden op een feestje. We dronken mojito’s in bekend en minder bekend gezelschap. En gingen met een tevreden gevoel naar huis.

Een flitsende avond, voorwaar.

For the record: We aten pikante soep met kip en paddenstoelen en mijn favoriete ovenschotel met kabeljauw en gamba’s.

Perplex

Net als je denkt dat een situatie moeilijk nóg erger kan worden, gebeurt er zoiets onverwachts, zoiets totaal absurds dat het met geen pen, laat staan een toetsenbord, te beschrijven valt. Ondertussen ben ik al wel het één en ander gewoon, maar dit slaat alles. Ik stond aan de grond genageld toen ik het nieuws hoorde. Dat mensen zo harteloos kunnen zijn, terwijl ze zichzelf wijsmaken dat ze een goeie daad doen, het is niet te geloven. Er zijn geen woorden voor.

Depressie

Hij heeft op het eerste gezicht alles om gelukkig te zijn. Hij is intelligent, zeer intelligent zelfs. Heeft een liefhebbende vrouw, schattige kinderen, een mooi nieuwbouw huis in een gezellige wijk, een job aan een gereputeerde instelling. En toch is hij niet gelukkig. Hij twijfelt. Zoekt naar de zin. Voelt zich niet op zijn plaats op zijn job. Vindt zijn draai niet. Denkt na over zijn plaats in deze wereld, vindt geen antwoorden. De vloek van mensen die té intelligent zijn, denk ik. Want de vraag “waarom?”, heeft die wel een antwoord? Zijn gedachten worden steeds donkerder. Hij ziet nog maar één weg: die naar beneden.  Hij daalt af. Dieper en dieper.

Hij heeft besloten zich te laten opnemen in de psychiatrie. Voor de tweede keer. Hij beseft dat hij er niet alleen uitgeraakt. En het is goed dat hij dat beseft. Ik zou hem willen helpen, maar sta machteloos aan de zijnlijn. Hij moet vooral leren zichzelf te helpen. Het soort vragen waar hij mee worstelt, ze zijn me niet onbekend. Maar de pikzwarte wanhoop die daarmee gepaard gaat, ken ik gelukkig niet. Hopelijk leert hij stap voor stap weer te genieten. Van de kleine dingen. Een streepje zon, de lach van zijn kinderen. Niet iedereen is tot grootse dingen in staat. Niet iedereen kan de wereld veranderen. 

Ik wou dat ik hem kon helpen.

Vermoeiend

Een gesprekspartner waar alle logische argumenten vanaf kaatsen. Die niets lijkt te horen van wat je zegt. Die doof blijft voor logisch beredeneerde argumenten en blind voor de harde werkelijkheid. Het is behoorlijk frustrerend om op iemand in te praten die de realiteit niet onder ogen wil zien, terwijl je zeker weet dat er maar één mogelijke optie is. Hoop koesteren is één ding, het getuigt van gezond verstand om uit te gaan van het slechtst mogelijke scenario.