persoonlijk

Waarom ik niet op de twiist-afterparty was

Omdat mijn dag gisteren er zo uit zag:

  • Drie kwartier vroeger opstaan dan gewoonlijk.
  • Vergadering van 9.30u tot 11.00u over een toepassing die gebruik zal maken van de eID.
  • Samen met een collega te laat toekomen op een personeelsbriefing.
  • Happy hour (‘s middags, go figure)!
  • Snel middagmaal met de collega’s.
  • Teamvergadering van 13.30u tot 15.00u.
  • Brainstorm van 15.00u tot 17.00u.
  • Nog enkele dringende mails beantwoorden en naar huis vertrekken.
  • De trein naar huis nemen.
  • Een kwartier op adem komen en richting Limburg vertrekken.
  • Ziekenhuisbezoek.
  • Zware gesprekken voeren in een bijzonder lawaaierige omgeving. Stijlvolle brasserie, lekker eten, maar je moet wel schreeuwen om je verstaanbaar te maken. Vermoeiend en niet leuk.
  • Thuiskomen rond 23.15u.
  • Je afvragen of een afterparty er nog bij kan.
  • Beslissen dat je bed opzoeken een beter idee is.
  • Stiekem een beetje spijt hebben dat je er niet bij was.

Rookvrije cafés nu!

Vanavond na de laatste les Russisch ben ik nog iets gaan drinken met de juffrouw en de medestudentjes. De juffrouw wilde per sé trakteren, dus wie ben ik om haar dat plezier niet te gunnen. 😉

Jammer genoeg was er geen plaats in het rookvrije café waar we meestal iets gaan drinken. Daardoor konden we niets anders dan uitwijken naar het niet-rookvrije café vlakbij. Jammer dat de cafés in de buurt van het CLT niet dikker gezaaid zijn. Als het aan mij gelegen had, dan had ik graag een wandeling door de regen gemaakt om een café met beter luchtomstandigheden te vinden. Maar in groep moet je je aanpassen, dus probeerde ik niet al te hard te denken aan de gevolgen van passief roken.

Het was een heel gezellige avond, maar de gevolgen zijn duidelijk merkbaar: ik stink van kop tot teen naar de sigarettenrook. Walgelijk.

Moederdag

Vier moeders hebben mijn vriend en ik gisteren in de bloemetjes gezet. Drie daarvan waren heel blij met hun cadeautje. De vierde barstte in hartverscheurend gejammer uit. Of het iets met het cadeau te maken had, met het concept moederdag of met de hele hopeloosheid van de situatie, ik zal het nooit weten. Wat ik wel weet, is dat je er niet bepaald vrolijk van wordt.

Yesterday

Zo’n fantastische dag gehad, gisteren. Mijn collega’s waren stuk voor stuk superenthousiast met hun uitnodigingen voor ons feest, ik zag Dikkie doctor worden en tegelijkertijd was ik aanwezig bij een historisch moment voor de K.U.Leuven: de bekendmaking van de nieuwe rector. Ik stond met mijn kleine bescheiden fototoestel tussen al die professionele fotografen met hun dure camera’s. En vechten om een zo goed mogelijk beeld te maken van Mark Waer. Persjournalistiek, het is toch een vak apart. Ik zat daarna helemaal vol met adrenaline.

Om de adrenaline wat te laten zakken, dronken we nog een paar glaasjes op de receptie van Dikkie. Mijn vriend was aan de praat geraakt met een Japanner en tot onze grote vreugde konden we zelfs een (beperkt) gesprek in het Japans voeren. We kregen een compliment voor onze kennis van de taal, al weet je met die superbeleefde Japanners natuurlijk nooit of ze het echt menen. 😉 We hebben de Japanner onze meishi gegeven. Contacten in Japan zullen ons in de toekomst zeker nog van pas komen.

En ‘s avonds zaten we met een gezelschap van zes vrienden voor een groot scherm van de beste Star Trek film ooit te genieten. Zalig.

Proficiat dr. Dikkie!

img_6547

img_6577

Aan de kuchjes en de tics te merken,  was hij duidelijk zenuwachtig, (toen nog) doctorandus Dikkie. En misschien was het niet zo politiek correct om de zwarte mannetjes in zijn presentatie met meer ziektes op te zadelen dan de niet-zwarte mannetjes 😉 , maar hij heeft het goed gedaan. De presentatie was duidelijk en begrijpbaar, zelfs voor iemand zoals ik, die al jaren geen statistiek meer gedaan heeft. En Dikkie kreeg van Bart De Moor het beste compliment ever: deze doctoraatsthesis was zo goed dat hij geschreven kon zijn door een ingenieur. 😉

Proficiat doctor Dikkie!

10 jaar

Ongelooflijk. Het lijkt nog helemaal niet zo lang geleden: die eerste kus, die eerste weken toen alles nog nieuw en avontuurlijk was. We zijn veranderd sinds die dag. Volwassener geworden. Het zorgeloze is verdwenen. Het waren geen tien jaar met alleen maar rozengeur en maneschijn. Maar ik meen te mogen zeggen dat de minder mooie momenten ons sterker gemaakt hebben.

Bedankt om mijn rots in de branding te zijn, schatje!

Fish out of water

Meestal ga ik ervan uit dat ik mij, door mijn brede interessesfeer, in elk soort gezelschap redelijk uit de slag kan trekken. Ik heb een hoofd voor faits divers, dus meestal vind ik wel een aanknopingspunt voor een gesprek.

Deze middag bevonden mijn vriend en ikzelf ons in een gezelschap waar ik dat aanknopingspunt totaal miste. De nationale voetbalcompetitie volg ik al een tijdje niet meer. Ik weet zelfs niet meer wie er tegenwoordig bij dat amateurploegje dat zich Rode Duivels noemt, sjot. Laat staan dat ik iets ken van de lagere afdelingen van de voetbalcompetitie. Ploegen, transfers, bestuursorganen, sportraden, het is mij allemaal vreemd. En daar zaten we dan, tussen de voetballiefhebbers en meer specifiek de supporters en organisatoren van het vrouwenvoetbal, te genieten van ons gratis warm buffet.

Gelukkig hadden we het weer nog om over te praten. 😉