fotoshoot

Fotoshoot

Het was al eeuwen geleden dat ik nog eens achter de lens stond voor een heuse fotoshoot met modellen. Mijn collega’s hadden een gezamenlijke foto nodig van hun kersverse team, maar er was helaas geen budget voor een professionele fotograaf. Tja, ‘t is crisis, he.

Normaal gezien, zou ik voor zo’n opdracht zelf een factuur vragen, want ik schiet niet graag professionele fotografen onder hun duiven en ja, ik steek zelf best wel wat werk en energie in zo’n fotoshoot. Maar goed, mijn collega vroeg het zo lief en ik ben een watje, dus zei ik ja.

En ik moet zeggen, het was superplezant. Goeie modellen en een fijne omgeving om te fotograferen. En het resultaat mag er wezen (dankzij de uitstekende modellen, uiteraard). Hopelijk vinden mijn collega’s dat ook.

De week van 22 juli

  • Maandag: een tandartsbezoekje waarbij zowel mijn vriend als ikzelf gaatjesvrij verklaard werden en ikzelf een complimentje kreeg voor mijn mooie tanden (is heel die orthodontische lijdensweg dan toch niet tevergeefs geweest).
  • Woensdag: ‘s middags een Japanse lunch met een ex-CLT klasgenootje en ‘s namiddags de afscheidsdrink van mijn collega die een geheel nieuwe uitdaging tegemoet gaat.
  • Donderdag: een fijne fotoshoot die ons hopelijk een tof eindresultaat oplevert, want geslaagde foto’s van mijn vriend en mezelf zijn erg schaars. Dat komt ervan als je altijd zelf met het fototoestel in de hand rondloopt.
  • Vrijdag: een bezoekje aan de (oersaaie) VIP-ruimte van Beleuvenissen die we dan ook snel achter ons lieten en een fijn gesprek op de Leuvense vismarkt met een erg zwangere Goofball. We pikten nog een stukje Milk Inc mee, maar ontvluchtten al snel de Oude Markt wegens veel te veel volk en veel te warm.

Fotoshoot!

Ja, het zijn drukke tijden voor mijn fototoestel. We hadden al een tijdje beloofd om mijn vriendin en haar gezin te portretteren voor hun kerstkaartjes. Om allerlei redenen moest de afspraak al twee keer verzet worden, maar hey, zoals ze dat zeggen, derde keer, goeie keer. De herfstzon was van de partij. De herfstkleuren waren al een beetje zichtbaar en we trokken het bos in om optimaal van de omstandigheden te profiteren.

Zo’n shoot is altijd een beetje spannend. Zeker als je vier mensen tegelijkertijd al lachend en in de lens kijkend wil portretteren. Niet gemakkelijk met kleine kinderen, maar ik denk dat er wel een aantal geslaagde foto’s tussen zitten. Hopelijk vinden de modellen dat ook! Ik zou het zonde vinden om mijn vrienden te teleurstellen.

Business women

Zaterdag het nuttige aan het aangename gepaard. Onze vriendin is sinds kort haar eigen baas. Een moedige stap in economisch onzekere tijden, maar wel in een branche waar nog veel groeipotentieel in zit: coaching. Nu had ze wat professioneel ogende foto’s nodig om op haar toekomstige website en visitekaartjes te zetten. Dus trokken mijn vriend en ik met al ons fotografisch materiaal naar haar huis en alwaar we trachtten haar uiterst professioneel in beeld te brengen in diverse werkgerelateerde situaties (bureau, flipchart, coaching gesprek). Blijkt dat mijn vriend niet alleen een zeer bekwame fotografie-assistent is, maar ook een niet onaardig fotomodel. Mijn vriendin deed dat trouwens ook erg goed, al kreeg ze op het einde wel kramp in haar lachspieren.

Voor mij was het alleszins een erg toffe ervaring. Ik fotografeer nog wel veel, maar vooral tijdens events en onze reizen. Dat soort fotografie laat niet toe de foto te regisseren zoals je dat kan doen in een omgeving waar je alles onder controle hebt. Er werd nog wat geschoven met bureaus en andere accessoires. Gordijn open, gordijn dicht. We experimenteerden er op los.

Na al dat harde werk werden we beloond met een heerlijk etentje: verse pompoensoep, roggevleugeltjes en zelfgemaakte taart met ijs als dessert. Het kon niet op. We kregen bij het afscheid nog drie mooie porties pompoensoep mee. Daar gaan we van genieten!

Fotoshoot!

Vanavond poseerden drie knappe kerels voor de lens van mij en mijn mede-leerlingen. Het internet is toch een geweldige plek. Je plaatst een oproep op twitter of facebook en hup, daar dienen zich spontaan enkele modellen aan. Eén van de modellen was een medestudent van mijn vriend en had ooit nog bij mij in één of ander aartsmoeilijk burgievak gezeten. Leuk om nu kennis te maken met zijn vriend. Echt een fijn koppeltje en wat een compatibiliteit! Een informaticus en een psycholoog, kan een koppel elkaar nog beter aanvullen? Ze zagen er superverliefd uit, en dat terwijl ze toch al zes jaar samen zijn. Knap! En dat geldt ook voor de foto’s. Ik hoop dat de modellen er zelf ook blij mee zijn.

(En ja, ook nu weer raakten we het laatste kwartier van de les pas echt op dreef.)

(Oja, we hebben strobistje gespeeld, wat hilarische taferelen opleverde van mensen die op de grond lagen met twee flitsen of op stoelen klommen om toch maar de juiste belichtingshoek te vinden.)

Fotoshoot op locatie

Eén van de opdrachten in de fotografiecursus van dit jaar, was het maken van een geënsceneerde foto op locatie. Na heel wat brainstormen stond het concept vast: we zouden een foto maken van een chique dame in een atypische omgeving. We trommelden wat inline hockey spelers van de Leuvense Chiefs op als modellen. En de chiefs waren bovendien zo vriendelijk om ons toe te laten hun kleedkamer vol met studiolampen te zetten.

Eén van de vriendinnen van een medecursiste wilde graag het chique dametje spelen. En dat was een rol die haar op het lijf geschreven was; ze deed dat voortreffelijk. Al hielp het opgedroogde mannenzweet van de twee hockeyspelers waartussen ze geplaatst werd ongetwijfeld om haar er weinig op haar gemak te laten uitzien.

Uiteindelijk hadden we pas rond elf uur de belichting volledig op punt gesteld, waardoor er eigenlijk te weinig tijd overbleef om met de modellen te werken. Bovendien waren er in onze groep wat creatieve meningsverschillen tussen de jongeren en de ouderen. De twee oudere heren wilden maar wat graag van het originele plan afwijken om hun macho-fantasieën te kunnen uitleven.

Zo’n groepswerk is altijd een hele uitdaging, maar ik denk wel dat we tot een redelijk aanvaardbaar resultaat gekomen zijn.

Fotoshoot met roofvogels

Een tijd geleden zei de leerkracht fotografie dat we vandaag de mogelijkheid hadden om in de studio een fotoshoot met modellen te organiseren. Ik wist meteen wie ik zou vragen om model te staan: het tienerzusje van onze goede vriend H die momenteel in Chicago woont en haar vriendinnen. Ik had al hopen onscherpe foto’s van haar en haar vriendinnen op Facebook zien passeren en ik verwachtte dat ze wel enthousiast zou zijn om hieraan mee te doen. Ik bleek me niet vergist te hebben, ze hapte meteen toe. Gelukkig zagen de ouders het ook zitten, want het ging natuurlijk om minderjarige meisjes.

Tegelijkertijd had ik een kleine oproep gedaan voor extra modellen, in het geval dat. Groot was mijn verbazing toen de valkenier, die ik had leren kennen tijdens zijn optreden in het kasteel van Bouillon, aanbood om met wat roofvogels naar onze studio te komen. Het idee leek me geweldig: mooi uitgedoste meisjes met een roofvogel op hun hand, maar ik zag toch wat praktische bezwaren. Zouden die vogels dat geflits wel leuk vinden? Zouden de meisjes dat wel willen? Maar al mijn bezwaren werden snel van tafel geveegd en de afspraak werd geconcretiseerd.

En vandaag was het zover. Ik was behoorlijk zenuwachtig, want alhoewel de valkenier mij verzekerd had dat de vogels het helemaal zagen zitten, kon ik me toch enkele rampscenario’s voor de geest halen. En wat als hij daar nu stond met zijn vogels en de modellen het plots lieten afweten. Stress!

Maar kijk, rond half tien stonden alle lampen en softboxen opgesteld en kwamen de giechelende modellen met hun chaperone aan, net vijf minuten na de valkenier met zijn roofvogels. De valkenier had een valk, een buizerd, een kerkuil en een oehoe meegebracht. En de modellen zagen er piekfijn uit. Ik slaakte een grote zucht van verlichting. De kans dat er nu nog iets zou mislopen, was klein.

En dus gingen we aan de slag. Alles ging geweldig goed. We experimenteerden met belichting en de modellen namen poses aan alsof ze nooit iets anders gedaan hadden. De vogels voelden zich volledig op hun gemak en de flitsen leken hen niet te deren. Al vergde het soms wat geduld om hen in de lens te laten kijken. 😉 De vogelpoep werd vakkundig opgevangen door wat papier op de grond (naar het schijnt is roofvogelpoep nogal moeilijk uit vast tapijt te krijgen).

En voordat we het wisten, was de voormiddag voorbij. We bekeken samen de resultaten van de foto’s en zowel de valkenier als de tienermeisjes waren enthousiast over het resultaat. Ik zag de tienermeisjes stiekem al van een modellencarrière dromen en ik moet zeggen, ze hebben dat enorm goed gedaan!

Ik kan jullie helaas geen foto’s laten zien van de modellen, want daar heb ik geen toestemming voor, maar ik denk dat de vogelmodellen geen bezwaar hebben dat ik hun mooiste poses hier aan jullie toon.