Een decadente Langste Dag

De Langste Dag is zowat een jaarlijkse traditie aan het worden. Dit jaar zagen de weersvoorspellingen er op het eerste gezicht niet zo denderend uit, maar kijk, zo rond het middaguur brak de zon door het wolkendek en werd het een prachtige dag.

Mijn vriend en ik startten onze Langste Dag met sangría en schuimwijn op de receptie voor de prominenten. Eigenlijk was het de bedoeling om snel iets te drinken, wat foto’s te maken van de acts en vervolgens ergens te gaan lunchen aan één van de vele eetkraampjes. Dat was duidelijk geen strak plan, want we kwamen hopen bekenden tegen, bleven plakken en dat ene drankje werden er meer. De toon was gezet. Volgende halte: heerlijke prosecco van La Divina Commedia vergezeld van enkele hapjes.

Bijzonder goedgemutst zetten mijn vriend en ik onze weg verder en waren net een bestelling aan het plaatsen bij De Walvis (de ouders van mijn vriend komen volgend weekend op bezoek) toen we een berichtje kregen van dezelfde kameraad die ons vorig jaar vergezelde. Samen genoten we van oesters en een glaasje witte wijn en klonken we op het feit dat onze vriend een splinternieuw appartement gekocht had in het nieuwe hippe centrum van Leuven: de Vaartkom.

We zakten verder de Mechelsestraat af om ons te nestelen op het terras van de Convento Food. Mijn gezond verstand zei me dat het nu toch echt wel tijd werd om iets van voedsel in onze magen te krijgen. Die oesters zwommen nogal eenzaam tussen al die alcohol. Gelukkig serveerde Covento Food heerlijke antipasti. Ik deed me tegoed aan hun crostini met vis, de minestrone en de insalata di pesce spada (zwaardvissalade). Om duimen en vingers af te likken. (Ok, stiekem dronk ik daar ook nog een glaasje witte wijn bij.)

Na deze bijzonder aangename culinaire pauze, trokken we opnieuw de stad in om te genieten van de mooie acts. Al snel belandden we echter met z’n drieën opnieuw op een terras. Het rustige tuinterras van de Meat City was ideaal om de drukte in de stad te ontvluchten. En ach, een cosmopolitan, dat is toch bijna fruitsap, he. 😉

Enfin ja, we slaagden er niet meer in ons van onze terrasstoeltjes los te rukken en besloten dan maar in één moeite hier te blijven voor het avondmaal. Er liep iets fout met mijn mosselen in de keuken, maar ik was door al die alcohol in zo’n goede stemming, dat ik het helemaal niet erg vond om een beetje langer te wachten op mijn pasta met zalm. Bijzonder vrolijk namen mijn vriend en ik na het eten afscheid van onze kameraad om in benevelde toestand naar huis terug te keren.

Al een geluk dat de geplande afspraak met mijn petekindje verzet was naar de zondagochtend, want eens goed doorzakken met een tweejarige op sleeptouw lijkt me niet echt ideaal en al helemaal niet goed voor zijn opvoeding. Feit is dat we ons voorzeker fantastisch geamuseerd hebben!

deBuren hebben oren: Karl Van Deun & Ruben Machtelinckx

Laatste editie van deBuren hebben oren van het seizoen. Jammer genoeg ook de minst geslaagde editie, wat mij betreft. Nochtans ben ik normaal wel een fan van gitaarmuziek, maar dan eerder van de klassieke akoestische gitaar. Deze opvoering vond ik gewoon een beetje saai. Met naar mijn mening te veel special effect loops. Ik kon niet voorkomen dat mijn gedachten afdwaalden en ik mijn iphone ter hand nam om mijn mail te checken. Tja, het kan niet altijd Indonesische heavy metal zijn, he.

Sushi en cocktails

Het is een ondertussen al vertrouwd refrein, hier op deze blog, maar ik kan enorm genieten van lekker eten in goed gezelschap! En gelukkig hebben we in Leuven de luxe om uit een ruim aanbod aan culinaire eetgelegenheden te kunnen kiezen. Al was onze keuze ditmaal niet echt spectaculair te noemen. We gingen voor sushi op het terras van de Wabi Sabi. Na een klein misverstand met onze reservatie (enfin ja, misverstand, de reservatie in kwestie was blijkbaar niet genoteerd), konden we na het aperitief toch op het terras plaatsnemen. Als ‘t mooi weer is, moet een mens daarvan genieten, he.

Het was een heel bijzondere dinner date, trouwens. De vriendin die we via Kato leerden kennen, had voor het eerst haar nieuwe vriend meegenomen. Wij hadden hem al een keertje toevallig in preview gezien toen ze nog nét geen koppel waren, maar nu was het dus officieel. Echt een geweldige kerel. Grappig, intelligent én met een grote voorliefde voor sushi. Kortom, de ideale man. 😉 De avond vloog voorbij terwijl we praatten over haar recente reis naar Brazilië en zijn boeiende job. Fijn dat het zo goed klikte.

IMG_7254[1]

Na de Titanic overwonnen te hebben, sloten we de avond af op het gezellige terras van de Gainsbourg (beetje déjà-vu, we zaten zelfs aan hetzelfde wankele tafeltje als de vorige keer (gelukkig sneuvelden er ditmaal geen glazen). Als het ergens goed is, komen we daar graag terug! Ik dronk een Mary from Mexico met tequila, limoen en rozemarijn. Lekker, maar mocht een tikkeltje zuurder zijn, wat mij betreft.

IMG_7255[1]

Rond half twaalf namen we afscheid en keerden we huiswaarts, nog een beetje nagenietend van de prachtige zomerse avond.

Zondagse barbecue

De oorspronkelijke voorspellingen waren wat aarzelend, maar uiteindelijk bleek het zondag schitterend barbecueweer. Omdat we amper nog door de ruiten van onze wagen konden kijken (de bomen op de Leuvense ring scheiden één of andere plakkerige substantie af), reden we eerst langs de carwash. Een automatische wasbeurt bleek niet echt voldoende om al het vuil eraf te krijgen (naast plakkerige bomen hebben we in Leuven ook last van wild in het rond schijtende duiven), maar goed, het zicht was toch een beetje gered.

Ik was er rotsvast van overtuigd dat we om 12u bij onze gastheer en gastvrouw verwacht werden, tot ik een kwartier voor aankomst nog even in mijn agenda keek en zag dat ik als beginuur 12.30u had genoteerd. En het gebeurt niet zo vaak dat ik iets verkeerd noteer in mijn agenda. Dubbel gecheckt en jawel, ik had me vergist van aanvangsuur. Doordat ook de carwash minder lang geduurd had dan gedacht, zouden we maar liefst drie kwartier te vroeg op onze bestemming aankomen. Dat leek me toch wat van het goede te veel. Ik ben zelf iemand die vlak voor een bezoek nog hard aan het werken is om alles tot op orde te krijgen en zou het zelf ook niet echt appreciëren, mochten mijn gasten drie kwartier te vroeg opdagen.

Dus parkeerden we op goed geluk onze wagen ergens langs de kant van de weg en maakten we een kleine wandeling langs een visvijver met een nep-reiger erin. Best nog wel een mooi stukje bos, met een paar bijzonder bomen. Fijn om even in de natuur tot rust te komen.

IMG_7247[1]

Na deze onverwachte wandeling begaven we ons naar het huis van onze vrienden. De twee jongens zaten al in het kinderzwembadje en we werden met open armen ontvangen. Een dik kwartier later arriveerde het tweede koppel met hun vier zonen en brak het watergevecht los. 😉 Het werd echt een super-ontspannen namiddag, met als voorgerecht meloen met parmaham en heerlijk vlees vergezeld van uitstekende slaatjes (onze gastheer en gastvrouw hadden hun best gedaan). We speelden badminton, haalden acrobatische toeren uit met de jongens en voordat we het wisten was het zes uur ‘s avonds. Ik maakte zelfs plannen om me samen met de mama van de vier jongens voor een parkour cursus in te schrijven (ja, die mid-life crisis is echt niet meer veraf).

Tijd om afscheid te nemen. Echt genoten van het gezelschap en de interactie met de kinderen. Fijn wanneer het zo goed klikt.

Een dagje Gent

Het hoeven niet altijd exotische buitenlandse bestemmingen te zijn, ook in eigen land valt er veel te beleven. Zo brachten we afgelopen zondag een dagje door in Gent met onze vrienden uit West-Vlaanderen en hun twee kindjes. We spraken ‘s middags af in restaurant De Graslei alwaar ik een tafel voor zes personen op het terras had weten te bemachtigen. Aan de telefoon kreeg ik wel de boodschap dat ik er stipt om 12u moest zijn, of onze tafel zou vrijgegeven worden. Om eventuele accidenten met hongerige kinderen te voorkomen, vertrokken mijn vriend en ik een half uur vroeger dan we normaal zouden doen. Kwestie van een zekere veiligheidsmarge in te bouwen.

Helaas, het blijkt helemaal niet zo evident om Gent centrum met de wagen te bereiken. Eerst en vooral hadden we de pech dat er een braderij aan de gang was waardoor de straat die wij wilden inrijden en die ons normaal gezien naar een parkeergarage in de buurt van het restaurant moest voeren, afgesloten af. Bovendien was het dikke file en slaagden we er niet in om aan de hand van het parkeergeleidingsysteem een parkeergarage te vinden. Erg verwarrend allemaal. Ondertussen zagen we onze riante tijdsmarge langzaamaan wegtikken. Ik volgde op mijn iphone onze locatie ten opzichte van het restaurant en op een punt dat we redelijk dichtbij de Graslei waren, verliet ik de wagen en stapte ik het resterende gedeelte naar het restaurant. Ik was er vijf minuten voor twaalf!

Opgelucht nam ik plaats aan onze mooi gedekte tafel. Het duurde toch nog een kwartier vooraleer mijn vriend, die de auto in parking Reep was kwijtgeraakt, opdook. Onze vrienden zagen zich met hetzelfde probleem geconfronteerd. Zij hadden het onderweg gewoon opgegeven, hun wagen geparkeerd en de tram naar het historische centrum genomen. Hierdoor waren ze bijna een half uur te laat op de afspraak. Geen erg, tijdens het wachten dronken mijn vriend en ik op ons gemak een lekkere sangria en zagen we de wolken langzaamaan plaats maken voor de zon.

Voor het middagmaal maakten we het ons gemakkelijk door alle vier de lunchmenu te bestellen. 15 euro voor een voor- en hoofdgerecht, daar kan een mens niet voor sukkelen, nietwaar? Degelijke, traditionele kost zonder veel franje, soms moet dat echt niet meer zijn. Het smaakte!

Na de lunch hingen we de toerist uit. We lieten ons rondvaren met een bootje en lieten ons verwarmen door de steeds sterker wordende zon. Onze vrouwelijk kapitein/gids was een echte Gentse, aan te tongval te oordelen, met een nogal vervelend stopwoordje. Veel nieuws wist ze me niet bij te brengen, maar ik genoot toch van het tochtje en de zon op mijn gezicht.

Na het boottochtje stond een bezoekje aan het Grote Kasteel van de Ridders (aka het Gravensteen) op het programma. De inkomprijs was flink gestegen sinds de laatste keer dat ik er was, maar we haalden met graagte onze portemonnée boven om dit unieke monument te bezoeken. Om de kinderen geen nachtmerries te bezorgen, liepen we aan een iets hoger tempo door de kamers waarin de creatieve wijzen om mensen te martelen in geuren en kleuren uit de doeken werden gedaan. De kinderen merkten het amper op en vonden het allemaal geweldig.

Volgende halte, alweer een klassieker: het Belfort. We speelden de luie toerist en lieten ons met de lift naar boven brengen. (Ik meen mij te herinneren dat bij mijn laatste bezoek aan Gent er nog geen lift was of dat we toen alleszins de toren met de trap beklommen hebben). Het uitzicht was fenomenaal, zij het dat er zich iets te veel volk op de smalle rondgang rond de toren bevond. We namen afscheid van Klokke Roeland en keerden weer terug naar de begane grond om ons bezoek af te sluiten met een yoghurtijsje. Het was ondertussen bijna zes uur, tijd om afscheid te nemen van onze vrienden.

Mijn vriend en ik bleven nog even in Gent rondhangen om een cadeau te kopen voor de barbecue van de dag nadien. Het werd een mooie assortiment van koffie, thee en streekproducten van De Draak. Na een fijne en ontspannende namiddag keerden we blijgezind naar Leuven terug.

Oja, Gent moet zowat de hoofdstad van de vrijgezellenfeestjes zijn, nog nooit zoveel toekomstige bruiden en bruidegommen het straatbeeld zien onveilig maken. En ik dacht dat ik in Leuven al wat gewoon was. Die Gentenaars zijn een trouwlustig volkje.

Culinaire ontdekkingen

Deze week stond in het teken van nieuwe culinaire ontdekkingen in mijn geliefde thuisstad Leuven. Dinsdagavond hadden we afgesproken met de Leuvense dames van het werk om samen te gaan aperitieven. Ons eerste plan was om naar de Bar Nine te gaan, maar deze pas geopende bar was tot mijn grote verbazing alweer gesloten wegens verlof. Zo bouw je geen trouw publiek op, he jongens!

Plan B dan maar, de Gainsbourg, een vrij nieuwe bar in de Tiensestraat. Vroeger, toen mijn vriend en ik nog in de Parkstraat woonden, gingen we op mooie zomerdagen al eens iets eten op het terras van wat toen nog de Erasmus was. Altijd al een schitterend terras gevonden, dus ik was benieuwd om te zien wat de nieuwe uitbaters ervan gemaakt hadden. Doordat ik op het werk al een beetje pré-geaperitiefd had (ja, er was weer iets te vieren en ja, daar hoorde een glaasje witte wijn of twee bij), was ik in opperbeste stemming.

Het is trouwens altijd leuk om met de Leuvense dames op stap te gaan. Veel stof om over te babbelen, waardoor de tijd voorbij vliegt. Uiteindelijk werd het een ietwat lang uitgesponnen aperitief waarbij we ons te goed deden aan de (nogal prijzige) tapas en cocktails van de Gainsbourg. Doordat het terras verwarmd was, konden we de ganse avond buiten zitten. Heel fijn.

Woensdagavond had ik een business afspraak in de Zappaz. Mijn gesprekspartner had een tafeltje voor twee gereserveerd. Ik had eens vluchtig op de Zappaz site gekeken en iets gelezen over tapas. Perfect, wat om te knabbelen bij een drankje, zo dacht ik. Boy, was I wrong! We kregen gewoon een ganse tapasmenu voorgeschoteld. Ongelooflijk lekker (en dikke spijt van die boterham die ik vlak na het werk snel naar binnen gewerkt had). Bij deze overdaad aan taps dronk ik de beste pisco sour ever. Superblij dat deze cocktail op de menukaart staat trouwens, want er zijn in Leuven bijna geen bars die deze uitstekende cocktail schenken.

Uiteindelijk babbelden we maar een klein beetje over business en vooral veel over onszelf en onze culinaire ontdekkingen in Leuven en daarbuiten. Heel fijne avond, die pas eindigde rond een uur of twaalf, veel later dan ik had verwacht, maar ik klaag niet.

Inline skating

Van de relatieve rust dit weekend geprofiteerd om mijn inline skating skills wat te verfijnen. Nuja, verfijnen is een groot woord, want ik ben echt nog maar pas met het leerproces gestart en het gaat allemaal wat trager dan ik zou willen. Maar hey, ik kan toch maar mooi zeggen dat ik deze zondag samen met Bart Swings getraind heb in het provinciedomein! Al raakte ik al snel de tel kwijt van het aantal keren dat hij mij voorbij heeft gestoken, het was een extra motivatie om steeds sneller te gaan.

Alleen jammer dat ik vrij snel last heb van pijn aan mijn voetzolen wanneer ik aan het oefenen ben. Ik kan niet goed inschatten of dit ligt aan het feit dat ik platvoeten heb, dan wel dat er zich nog ergens spieren dienen te verstevigen die momenteel weinig gebruikt worden. Iemand tips?

Een beetje vakantie in eigen stad

We zijn de laatste tijd erg veel op stap geweest (de verslagen van ons bezoek aan de Expo in Milaan hebben jullie nog te goed). Dus toen bleek dat het geplande zeilweekend niet kon doorgaan wegens nergens een boot te vinden, vond ik het stiekem niet zo erg dat we dit weekend gewoon thuis zouden blijven. Per slot van rekening waren we woensdagavond pas rond middernacht weer thuis.

En zo profiteerden we vandaag van het prachtige weer in ons eigenste Leuven. We trokken de stad in om de Biomarkt te verkennen, alwaar we konden proeven van een heerlijke bietensoepje en lekkere kazen. Lunchen deden we in het zonnetje met een hamburger en een panang curry van de Loving Hut food truck en ik gunde mezelf nog een sojaijsje van Decadenza. We kochten op de bots een nieuw kleedje voor mij en iets minder op de bots nieuwe donsdekenovertrekken (de vorige waren zo vaak gewassen dat ze gewoon spontaan scheurden). Ik had stiekem gehoopt nog nieuwe open schoenen te vinden, maar in mijn vaste winkels vond ik niets dat mij aanstond en mijn geduld om te winkelen is snel op. Ik zal tijdens mijn middagpauze eens in Brussel op zoek moeten gaan.

IMG_7167[1]

Het deed me alleszins deugd, de zon, de vele mensen en de volle terrasjes. Soms moet je niet ver gaan om het gevoel te hebben op vakantie te zijn.

Een werk van barmhartigheid

Een tijd geleden raakte één van mijn collega’s betrokken bij een ongeval onderweg naar het werk. Door den spijtige samenloop van omstandigheden kwam hij zwaar ten val met zijn scooter. Resultaat: vier gebroken ribben en een gebroken sleutelbeen. Een pijnlijke zaak.

Door het ongeval is hij al een hele tijd thuis met ziekteverlof. Hoog tijd om onze christelijke plicht te doen en hem een bezoekje te brengen. Al moet ik zeggen dat deze plicht helemaal niet zwaar woog als je ziet wat voor lekkers zijn vriendin voor ons in huis gehaald had:

IMG_7161[1]

IMG_7162[1]

Het werd alleszins een heel gezellige avond onder collega’s, met ontboezemingen over eerste seksuele ervaringen en andere diepgravende topics. Dankzij het mooie weer konden we de hele avond buiten doorbrengen. En als afsluiter kregen we allemaal nog een mini-magnum.

Door al die lekkere cava en heerlijke wijnen bij de kazen werd het verbazingwekkend snel laat en waren er niet meer veel treinen over om mijn collega’s terug naar Gent en Antwerpen te brengen. We zagen het collectief niet meer zitten om de bus terug naar Leuven station te nemen, dus schakelde ik mijn hulplijn in: mijn bloednuchter vriendje die drie lichtjes aangeschoten vrouwen kwam ophalen in Bierbeek om hen veilig naar het station te brengen. ‘t Is toch een schatje!

Pinksterweekend!

We hielden het bewust rustig, dit Pinksterweekend, want ik had zaterdagochtend nog een mondeling examen Spaans. En door al dat studeerwerk was ik flink achterop geraakt met mijn mails en administratie. Hoog tijd voor een kleine inhaalbeweging!

Naar goede gewoonte liep het mondeling examen Spaans gigantisch hard uit. (Om de één of andere reden gebeurde dit nooit bij mijn examens Japans, I wonder why that would be?) Na ongeveer een uur (!) wachten, mochten mijn examenpartner en ik eindelijk het examenlokaal betreden. Het examen ging wel ok, maar na een mondeling examen heb ik altijd een ontevreden gevoel. Ik kan mij nooit zo vlot uitdrukken als ik wel zou willen en de fantastische volzinnen die door mijn hoofd zweven komen nooit uit mijn mond. Ik heb daarnaast ook altijd het gevoel dat mijn partner het veel beter kan dan ikzelf. Enfin ja, gebuisd zal ik wel niet zijn.

Normaal gezien hadden mijn vriend en ik om 12u afgesproken om samen te gaan lunchen met de kersverse ouders van de schattige couveusebaby, maar door een borstpomp-vergetelheid kon dat niet doorgaan. Maar goed ook, want anders hadden onze vrienden dankzij de vertraging die de juf Spaans had opgelopen, een tijdje mogen wachten op mij (ons mondeling examen begon pas om 12u).

Geluncht met gewone boterhammetjes dus en niet veel later vertrokken naar Heffen (ergens vlak voor Mechelen) om het (tweede) huwelijk van mijn squashpartner te vieren. Het was een heel relaxte receptie waarbij vrienden en familie de catering op zich namen. Fijn ook dat er nog een ander bevriend koppel was dat we al een tijdje niet meer gezien hadden. Ik had zelfs de gelegenheid om enkele woordjes Russisch te praten. Grappig dat elke Rus tegen wie ik drie woorden zeg, me complimenteert met mijn Russisch. Ik denk dat ze vooral onder de indruk zijn van het feit dat iemand überhaupt een paar woorden kan spreken in hun erg moeilijke taal, want ik moet daar eerlijk in zijn, ik heb niet echt veel moeite gedaan om mijn Russisch te onderhouden. Denk dat mijn niveau opnieuw op dat van het tweede jaar zit of zo.

Ik vloog na het examen Spaans misschien net iets té vlot in de cava, maar goed, dat maakte dat ik meer open stond voor tikkertje spelen met de kinderen van onze vrienden. En geloof me vrij, tikkertje spelen op hakken is een sport op zich.

Rond een uur of half zeven waren we terug van de receptie en na een uitgebreide vrijpartij liet mijn maag van zich horen: honger! Niets was onze favoriete afhaal-Indiër niet kon remediëren. Spinaziemomo’s are the best! Veel nuttigs deed ik die avond niet meer. Alcohol is een productiviteitskiller. Een goeie reden om op tijd in bed te kruipen.

Zondag werd de zweep erop gelegd en werkten mijn vriend en ik vlijtig onze achterstand weg. Na de middag trokken we een klein uurtje naar het provinciedomein om eindelijk nog eens wat te oefenen met mijn splinternieuwe rollerblades. De rolschaatspiste is een ideale plek om te oefenen voor beginners. Mooie gladde piste en weinig volk. Ik slaagde erin zo’n 4,5 km af te leggen zonder op mijn bek te gaan en naar het einde van deze eerste serieuze oefensessie toe voelde ik dat het al wat vlotter begon te gaan.

Om vier uur hadden we afgesproken met vrienden in Overijse. Het was de eerste keer dat ik hun volledige verbouwde huis waarover ik al zoveel gehoord had, kon bewonderen. We begonnen ons bezoek met een rondleiding door de gigantische tuin (met twee kippen, een haan, twee konijnen, een poes en twee schapen). Een hele dierentuin, zowaar. Onze gastvrouw vertelde me dat ze elke dag om 6 uur opstond om alle dieren eten te geven. Respect, want om 6 uur slaag ik er nog niet eens in mezelf eten te geven.

Het huis was een prachtige verbouwing van een mooi, oud en karaktervol huis van drie verdiepingen met prachtige houten tussendeuren en een schitterende houten trap. Het huis was enorm, ik denk dat ons appartement er meer dan drie keer in paste en dan waren onze gastheer en gastvrouw nog aan het klagen over gebrek aan opslagruimte. Euhm, ja, al een geluk dat mijn vriend en ik geen verzamelaars zijn. Ik zou niet weten waar we het allemaal zouden moeten opbergen.

We aperitiefden in de schaduw van het huis (spijtig, want de zon scheen zo prachtig). De prosecco en de hapjes waren de ideale opmaat voor ons bezoek aan Italiaans restaurant Pino. Een heerlijk restaurant volledig in het teken van de Italiaanse keuken. Een echte aanrader!

IMG_7050[1]

IMG_7059[1]

IMG_7067[1]

Op Pinkstermaandag stonden er helemaal geen sociale verplichtingen op het programma. We kwamen enkel ons appartementje uit voor een oefensessie met de roller blades in het provinciedomein. Een zegen voor mijn todolijstje!

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk