Het laatste weekend van mei

  • zaterdag 24 mei: Om tien uur mondeling examen Spaans. Op een kwartiertje was het gepiept. Ik was niet geheel tevreden over de vlotheid waarmee ik de Spaanse woordenschat uit mijn hersenen kon opdiepen, maar goed, ik verwacht geen onaangename verrassingen bij het ontvangen van het eindresultaat.

    Na het examen liet ik mijn voeten verwennen met een pedicure. Zo zijn mijn teentje weer helemaal zomerklaar.

    De namiddag brachten we al kuisend door, want ‘s avonds verwachtte ik mijn vader, broer en vriendin en nonkel en tante. En een mens wil toch graag een goeie en goed georganiseerde indruk maken op de familie. Om er zeker van te zijn dat het eten zou smaken had ik tapas en een koude schotel besteld bij de Walvis. Om 17u gingen mijn vriend en ik de schotels ophalen. Toen de vriendelijke dame maar dozen bleef aandragen, drong het tot mij door dat ik iets te enthousiast geweest was bij het bestellen. De tapas voor acht personen konden op zich al als volledige maaltijd dienen, om van de fantastisch mooie koude schotels nog maar te zwijgen. Nochtans had ik aan de telefoon heel duidelijk gezegd dat mijn bestelling voor acht personen was en niet voor twee keer acht. Goed, te veel eten is nog altijd minder erg dan te weinig eten.

    We besloten de tapas gewoon dicht te laten en bij onze vrienden te informeren of er iemand bereid was deze op zondag mee te komen opeten. Het kostte wat moeite, want uiteraard had bijna iedereen al plannen voor de verkiezingszondag, maar we vonden toch een koppel en hun twee zonen om ons uit de nood te helpen.

    Het diner zelf was een denderend succes. Het eten was heerlijk en de avond vloog voorbij. Om mijn vader de voetballiefhebber ter wille te zijn, volgende we zelfs een beetje het duel Real Madrid – Atletico Madrid op de pc. Helaas haalde de underdog het niet.

  • zondag 25 mei: Deze dag had ik al lang op voorhand vrijgehouden, omdat ik vermoedde dat ofwel mijn vriend ofwel ikzelf zouden opgeroepen worden als bijzitter en/of voorzitter van een stembureau. Toen we twee weken voor de verkiezingen nog altijd geen oproepingsbrief in onze bus gevonden hadden, durfden we opgelucht adem te halen. Een zorgeloze zondag wenkte, met als ontbijt én middagmaal visoverschotjes. 😉

    Rond een uur of vijf kwamen dan onze vrienden om te helpen ons tapasoverschot weg te werken. Ondanks hun moedige inspanningen lukte dit niet, maar het werd toch een gezellige avond. Fijn om eens een keer iets spontaan te kunnen doen, dat overkomt ons tegenwoordig niet vaak meer.

IMG_4836

IMG_4838

IMG_4840

IMG_4841

IMG_4843

IMG_4844

IMG_4845

IMG_4835

Twee derde van de examens zit erop

Nog één mondeling examen Spaans te gaan en dan zijn we er weer vanaf voor een half jaartje. Zaterdag beloonde ik mezelf na de niet al te moeilijke luistertest (die echt veel te lang duurde) op veganistische kroketjes op het terrasje van de Loving Hut. Een ijsje van Decadenza maakte de maaltijd af. Terwijl mijn vriend het weekend doorbracht met het oefenen van havenmanoeuvres, zat ik op mijn balkon in de zon Spaanse woordjes te memoriseren. Ik hield zelfs een kleurtje over aan al mijn studie-ijver. Twee vliegen in één klap. 😉

Een onverwacht culinaire avond

Dinsdagavond hadden we een afspraak met een kameraad om samen iets te gaan eten/drinken. Ik sta altijd open voor suggesties, dus ik vroeg hem waar hij graag wilde gaan eten. Het antwoord kwam een beetje als een verrassing: Het Land aan de Overkant is normaal niet het soort restaurant waar wij op een weekdag iets gaan eten, maar hey, tegen een fijne culinaire ervaring zeg ik nooit neen! En of we genoten hebben!

Dit passeerde er aan onze smaakpapillen:

Een collectie fijne appetizers:
IMG_4781

IMG_4783

IMG_4784

IMG_4786

IMG_4787

Makreel, komkommer en gin:
IMG_4788

Haring opgelegd:
IMG_4789

Sardien in tempura:
IMG_4791

Mossel, scheermes en prei:
IMG_4792

Kokkels, erwten en citroen:
IMG_4793

Schelvis met artisjok en gepekelde groenten:
IMG_4796

Varken met asperges, spinazie en txistorra:
IMG_4798

Dessert met aardbei en rabarber:
IMG_4800

En nog een theetje als afsluiter:
IMG_4801

IMG_4802

Een rustig weekend

Normaal gezien zou mijn vriend dit weekend gaan zeilen, maar het verschrikkelijk slechte weer stak daar een stokje voor. Het aantal beaufort aan zee kwam niet bepaald overeen met ideale zeilomstandigheden. Nu had ik wel een aantal dingen gepland voor dit weekend, maar niet overdreven veel. Een beetje met in het achterhoofd dat ik zo stilletjesaan moest beginnen studeren voor mijn examens Spaans.

Vrijdagavond gingen mijn vriend en ik op bezoek bij vrienden die hun gezin onlangs uitgebreid hadden met een nieuw schattig meisje. De baby leek ontzettend hard op haar oudere zusje. Wat best wel grappig is, gezien geen van beide baby’s op de mama noch op de papa lijken. ‘t Zal een generatie overgeslagen hebben. 😉

Zaterdag ging ik braaf naar de les en probeerde extra goed op te letten om zo de hoeveelheid studietijd nog nodig om de leerstof onder de knie te krijgen tot een minimum te beperken, in de namiddag deden we wat boodschappen en ‘s avonds woonde ik een prachtig concert van twee koren bij in de Sint-Pieterskerk.

Het was een muzikaal weekend, want zondag had ik afgesproken met vrienden om samen naar het concert van het LAO te gaan. Aangezien de tickets al heel lang op voorhand gekocht waren en het concert uitverkocht was, bleef mij vriend thuis. Het concert was prachtig en nadien gingen we nog op café om bij te praten. Jammer genoeg waren zowel de Quetzal (sluit veel te vroeg in het weekend) als deWerf (sluit gewoonweg elk weekend) dicht. Gelukkig vonden we nog een plekje in Leuvens nieuwste pop-up café.

En zo was ik alweer een pak later thuis dan initieel gepland. Maar we hadden nu eenmaal veel bij te praten over de aankoop van het nieuwe huis van mijn vrienden en de geplande verbouwingswerken.

Reünie!

Trouwe lezers weten waarschijnlijk dat ik tijdens mijn studententijd en ook nog een paar jaar nadien in een studentenvereniging gezeten heb. Niet zo’n vereniging die enkel als excuus dient om samen op de lappen te gaan, maar een echte serieuze vereniging met een missie en een dienstenaanbod voor onze leden. Heel fijn en leerrijk en ik moet eerlijk toegeven dat ik het na mijn studententijd erg moeilijk had om afscheid te nemen. Maar goed, ik slaagde er uiteindelijk toch in los te laten en de fakkel door te geven aan de jongere generatie.

Het doet me dan ook enorm veel plezier dat de traditie van het jaarlijkse alumni-etenje die ik eigenhandig in het leven geroepen heb, door de nieuwe lichting wordt verder gezet. Mijn vriend en ik hebben tot nu toe nog geen enkele editie van dit etentje overgeslagen. Ook nu donderdag was het in Brasserie 500 een aangenaam weerzien met de oudgedienden en een prettige kennismaking met de jonge veulens.

Herinneringen werden opgehaald en plannen gesmeed voor de viering van het twintigjarige bestaan volgend jaar. Ik heb echt zin om hieraan mee te werken, for old times sake. En omdat het me altijd blij maakt te merken dat deze jonge mensen zich ergens voor de volle honderd procent voor willen inzetten, want soms heb ik het gevoel dat je jeugd niet meer zo geëngageerd is als vroeger.

Benieuwd wat de brainstorm voor de viering van het twintigjarige bestaan zal opleveren.

Tip voor bezoekers

Als we een uur afspreken voor een bezoekje aan ons appartement, kom dan alsjeblieft geen drie kwartier te vroeg. De mogelijkheid is reëel dat jullie gastheer en gastvrouw in vrij ontklede toestand in bed liggen te stoeien. En dan is zo’n interruptie niet echt een goed begin van een geslaagde avond. 😉

A beautiful day for a wedding

Wat een fantastisch huwelijksfeest! En wat een schitterende locatie is dat Kasteel van Brasschaat, zeg! Ondanks de nogal twijfelachtige weersvoorspellingen werden we begroet door een stralend zonnetje toen we onze wagen parkeerden in het park van Brasschaat. We waren een beetje aan de vroege kant, want de moeder van de bruidegom (die alles geregeld had voor haar zoon en zijn Chinese vrouw, omdat het nogal moeilijk is een feest in België te organiseren als je zelf in Chicago woont) was nog net de laatste orders aan het personeel aan het uitdelen. Geen bridezilla, maar een mother-of-the-groomzilla. 😉 Ze was duidelijk nerveus, maar heette ons erg hartelijk welkom en schoof mij een overgebleven corsage over de pols. Meteen de allereerste keer in mijn leven dat ik zo’n ding droeg.

We feliciteerden de bruid (mét een zwanger buikje, jaja, als mijn vriend iets doet, dan doet hij het meteen goed) en bruidegom en de ouders. De ouders van de bruid waren helemaal uit China overgevlogen, het was hun allereerste keer in België en het moet voor hen best wel een angstaanjagende bedoening geweest zijn, al die Europeanen die hen per sé wilden kussen terwijl dat in China helemaal niet gebruikelijk is. Gelukkig was er een tolk die kon vertalen zodat ze toch iets begrepen van wat er gezegd werd.

Tijdens de receptie druppelde hoe langer hoe meer volk binnen dat ik nog herkende vanuit een grijs verleden, toen onze vriend nog gewoon in Leuven studeerde en samen met mijn vriend verjaardagsfeestjes gaf. Heel veel bekende gezichten dus. Echt fijn om sommige mensen na al die jaren nog eens terug te zien en te spreken. De meesten waren nog geen haar veranderd (alhoewel sommige heerschappen misschien wel wat minder haar hadden dan vroeger).

We kregen een plek aan de Italiaanse tafel toegewezen en hernieuwden de kennismaking met de Zweedse ex-collega van de bruidegom en haar Engelse echtgenoot, door het toeval in België terechtgekomen. Ook heel erg grappig: de neef van de bruidegom die aan mijn rechterhand zat bleek ooit (hij was toe nog een middelbare scholier) nog mijn IRC-kanaal overgenomen te hebben. Iets waar ik toen niet echt mee kon lachen. Gelukkig had ik toendertijd veel IRCadmins als vrienden, dus het euvel was al snel verholpen en hij werd eens goed op zijn plek gezet. Nu was hij helemaal volwassen en konden we eens goed lachen met het voorval. De neef bleek trouwens een erg sympathieke vriendin te hebben die net zoals ik veel met sociale media bezig was.

Na de speeches van de bruidegom en de ouders van de bruid en de bruidegom was het ergens tussen het hoofdgerecht en het dessert aan mij. Ik had mijn research grondig gedaan en was door gans mijn fotocollectie (sinds 2001) gegaan om foto’s van de bruidegom in min of meer compromitterende poses te verzamelen. Een mooie staalkaart van al de feestjes die we samen vierden en van onze vriendschap. De bruidegom wist dat ik iets zou tonen en had zich op voorhand al wat zorgen zitten maken of hij daarna nog wel zijn Chinese schoonouders onder ogen zou kunnen komen, maar ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik het allemaal erg braaf gehouden heb.

We sloten de namiddag af met een ongelooflijk fantastisch dessertbuffet en kregen als afscheid nog een Chinese spaarpot in de vorm van een kat mee. For good luck! Dat de (bijzonder gelukkige) moeder van de bruidegom mij nog een prachtig bloemstuk in de handen drukte als dank voor de speech, maakte mijn dag helemaal af.

Eentje om in te kaderen en later, als hun baby groter is, met plezier op terug te blikken.

IMG_2652

IMG_2696

IMG_2702

IMG_2708

IMG_2747

IMG_2748

IMG_2750

 

Mijn eerste salsafeestje

Woensdagavond 30 april organiseerden onze dansleerkrachten een feestje om het danslesseizoen af te sluiten en het salsazomerseizoen te openen. Voor de gelegenheid hadden we gans de Waaiberg voor onze groep ter beschikking. Ik had er best wel naar uitgekeken. De lessen op zich zijn erg leuk, maar je voert de figuren alleen uit op commando, er is geen ruimte voor vrij dansen. Dit zou dus de allereerste keer worden dat mijn vriend en ik ons op de dansvloer zouden wagen om uit te testen hoeveel van die figuren nu effectief in ons geheugen waren blijven zitten.

De Waaiberg had voor Zuid-Amerikaans getinte gerechten gezorgd en er was best wel veel volk, ook van andere cursussen. Wij zaten aan tafel met een paar gasten en een ietwat oudere dame die ons vrolijk toevertrouwde dat ze al van ‘s middags op een terras zal en ondertussen al twaalf pinten achter de kiezen had. Ik verbaasde mij over het feit dat ze er nog zo nuchter uit zag. Die verbazing verdween echter snel toen ze haar dagelijkse drankverbruik begon op te sommen. Minstens één fles wijn per dag lijkt me toch wat van het goede te veel.

Tijdens de dansles hadden we niet echt de gelegenheid om veel met onze danspartners te praten. Iedereen is te geconcentreerd bezig met het onthouden van de correcte volgorde van de bewegingen en te vermijden om op elkaars tenen te gaan staan. Dit was dus de eerste keer dat we echt de gelegenheid hadden om met mekaar in gesprek te gaan. Jammer genoeg bleken mijn vriend en ik weinig tot niets gemeenschappelijk te hebben met onze tafelgenoten wat tot heel wat ongemakkelijke stiltes leidde. Het tafelen duurde dan ook veel te lang naar mijn goesting en ik zat te popelen om mijn stoel te verlaten.

Helaas was het al bijna half twaalf toen er eindelijk schot in de zaak kwam. Na een korte herhaling mochten we vrij dansen, maar toen was onze goesting al een beetje over. We moesten de dag nadien immers al rond het middaguur in Brasschaat zijn voor een huwelijksfeest en we wilden er toch een beetje presentabel uitzien. We namen dus afscheid voor het feest goed en wel begonnen was. Doodjammer. Volgende keer beter?

IMG_4705[1]