Workshop Landschapsfotografie

Zaterdag 6 augustus volgde in een workshop landschapsfotografie in de omgeving van het fantastisch mooie Kasteel van Horst onder de deskundige begeleiding van fotograaf Koen De Langhe. Het was lang geleden dat ik de tijd genomen had om me een paar uur grondig te concentreren op mijn fotografie. Helaas moet ik bekennen dat de meeste foto’s die hier op deze blog passeren snel, snel gemaakt zijn en dus niet van het hoogste kwalitatieve niveau zijn. Het was alleszins bijzonder fijn om tips te krijgen van een professional. En ik maakte enkele beelden die ik nooit gemaakt zou hebben, mocht ik deze workshop niet gevolgd hebben. Altijd fijn om even uit je comfort zone te stappen. Alleen jammer dat ik de enige vrouw in het voor de rest uitsluitend mannelijke gezelschap was.

Enkele resultaten:

Na de fotografische inspanning volgde de ontspanning: samen iets drinken en napraten op het gezellige terras van het Wagenhuis. Mijn vriend was zo lief om mij te komen ophalen, zodat ik niet in het holst van de nacht op zoek moest naar een bus in het bijzonder landelijke Horst.

Een ervaring die alvast naar meer smaakt.

Van Corte via Ajaccio naar Propriano – 15 juli 2016

Wakker geworden met het verschrikkelijk nieuws van de aanslag in Nice. Mijn vermoeden van de avond voordien bleek bewaarheid: een terroristische aanslag die brutaal de feestvreugde van quatorze juillet teniet deed. Dat een mens in staat is om met een vrachtwagen in te rijden op onschuldige kinderen, het gaat er gewoon niet in bij mij. Zoveel doden op wat een fijne avond voor jong en oud had moeten zijn. Ik was er oprecht niet goed van.

Het ontbijt (dat nog steeds voortreffelijk was) verliep dan ook in mineur, met de beelden van de aanslag op de achtergrond. Het leek ietwat ongepast om plezier te hebben op vakantie, terwijl niet zo ver van ons vandaan mensen in het ziekenhuis voor hun leven vochten en nabestaanden rouwden om vrienden en familieleden.

In bedrukte stemming pakten we onze valiezen en lieten Corte, waar dikke regenwolken zich samenpakten, achter ons. We reden richting Ajaccio, hoofdstad van Corsica en geboorteplek van Napoleon. Onze route leidde ons opnieuw over de Col de Vizzavona waar het volgens onze auto slechts dertien graden was. Brrr. Onderweg kregen we zelfs een miniregenbuitje over ons heen. Zeker 20 druppels vielen uit de lucht. Met in totaal drie miniregenbuitjes zaten we daarmee boven het gemiddelde van 2 regendagen in de maand juli.

In eerste instantie vond ik het jammer dat het reisbureau geen overnachting in Ajaccio gepland had, maar toen we de stad binnen reden en meteen in de file terecht kwamen, vonden we dat opeens een pak minder erg. Ajaccio is een erg drukke stad met veel verkeer. Iets waar we duidelijk niet meer aan gewoon waren. We parkeerden onze auto in een enorme ondergrondse garage en wandelden de stad in.

Nog een teleurstelling: de citadel van Ajaccio was militair domein, een bezoekje was dus niet mogelijk. We liepen langs de citadel naar de haven en bewonderden de boten die daar aangemeerd lagen. Er passeerden boven onze hoofde opvallend veel helikopters die aan en af vlogen naar het ziekenhuis. In vogelvlucht is Nice niet zover van Ajaccio, misschien werden sommige gewonden naar hier gebracht voor verzorging?

Opeens trokken er donkere wolken samen boven Ajaccio en barstte een flinke regenbui los boven onze hoofden. Een échte regenbui met dikke, natte druppels. We schuilden op een overdekt terras met een glaasje muscat. Gelukkig verdreef de zon de regenwolken snel. Na een kwartiertje kon je zelfs aan niets meer merken dat het geregend had.

Een boottochtje vanuit Ajaccio naar de Îles Sanguinaires leek ons wel wat, maar de dame aan het loket deelde ons mee dat het erg winderig was waardoor de boot niet kon aanleggen op het eiland. Winderig weer en ruwe zee, dat klonk als een recept om zeeziek te worden. We besloten dan maar in zijn geheel af te zien van onze boottocht.

Na een verder niet noemenswaardige lunch op het terras van L’Instant reden we met de wagen de Route des Sanguinaires af tot we niet meer verder konden en we hem achterlieten op een reusachtige parking. We gingen te voet verder tot aan Pointe de la Parata alwaar we een prachtig uitzicht hadden op de Îles Sanguinaires. We klommen de rotsen op tot aan de voet van (alweer) een Genuese toren voor het allerbeste uitzicht. Al moesten we wel opletten dat we niet weggeblazen werden door de stevige wind.

Na de eilanden op zoveel mogelijk wijzen fotografisch vastgelegd te hebben, liepen we terug naar de parking. We zaten nog met een heleboel broodjes en koffiekoeken die we van de ontbijttafel meegenomen hadden en die niet in de maag van één of ander varken beland waren. De krijsende zeemeeuwen bleken echter waardige vervangers voor de varkens. En jawel, we waren snel van deze overtollige bagage verlost.

Er wachtte ons vanuit Ajaccio nog een stevige autorit naar Propriano. Onderweg passeerden we vele stranden waar het stikte van het volk. Veel te druk voor ons, dus we reden verder. Ondertussen waren we er helemaal van overtuigd dat we niets misten door niet in Ajaccio te overnachten. Ok, we hadden wel geen enkele van al de Napoleon gerelateerde bezienswaardigheden aangedaan, maar ik was toch al nooit een fan van de man.

We hadden met opzet gekozen voor de iets langere route langs de kust in de hoop op prachtige vergezichten. In dat opzicht stelde de route een beetje teleur. We waren beter gewoon!

Een half uur voor sluitingstijd kwamen we aan in Hotel Bartaccia. Een chic hotel opgedeeld in verschillende gebouwen met een prachtig zwembad en lounge bar. We kregen een mooie kamer met een rondruit prachtige badkamer én uitzicht op zee toegewezen.

Omdat ik me na de bochtige autorit niet helemaal optimaal voelde, dineerden we langs het sfeervol verlichte zwembad in ons hotel. Toch kon ik het niet laten een cocktail met de welluidende naam île de beauté te bestellen. Na een eerste teug van mijn cocktail voelde ik me miraculeus beter. Heerlijk!

Het eten zelf mocht er ook wezen, mijn kabeljauw met risotto was zalig lekker, zij het ietwat aan de prijzige kant. De bediening daarentegen was desastreus slecht. Borden werden niet afgeruimd, het duurde een eeuwigheid voor we onze drankjes en ons eten kregen we moesten drie keer infomeren waar de rekening bleef. Toen ik bij het afrekenen zei dat de service beter kon, kreeg ik zelfs niet eens excuses. ‘t Was zogezegd allemaal de schuld van het nieuwe kassasysteem. Nog iets: zogezegd kregen we twee verschillende glazen wijn geserveerd, maar geen van ons beiden kon het verschil tussen die twee glazen proeven.

Ondanks de crappy service was het eten bijzonder goed en kon ik het niet laten nog even langer te genieten van de prachtige avond. Die dessertcocktail met chocolade en rode vruchten was de perfecte afsluiter.

Vlak voor het slapen gaan, sijpelde helaas alweer slecht nieuws onze vakantie binnen: er was een staatsgreep in Turkije aan de gang. Wat een tumultueuze zomermaanden… De komkommertijd is niet meer wat ze geweest is.

Een geslaagd feestje!

Misschien wat minder volk dan gewoonlijk (geheel en al mijn fout, ik had bij het prikken van de datum helemaal over het hoofd gezien dat maandag 15 augustus een feestdag was), maar daar malen we niet om. Het is de kwaliteit die telt, niet de kwantiteit. Dankzij het mooie weer kon de balkondeur de hele avond/nacht blijven open staan om voor verkoeling te zorgen. De aanwezigen slaagden er niet in onze drankvoorraad noemenswaardig te laten slinken, maar da’s een reden om nog eens een feestje te geven, nietwaar? Ditmaal had iedereen zich ook prima gehouden aan het voorschrift ‘geen cadeaus’. Applaus daarvoor!

Ik heb me zaterdagavond alleszins uitstekend geamuseerd en hoop dat dit ook geldt voor de rest van de aanwezigen.

Kappers zijn duur

En omdat ik gemiddeld één keer om de twee jaar een kapperszaak binnen stap, is dat iets waar ik mij altijd aan mispak. Nochtans had de totaalprijs mij geenszins mogen verbazen, als ik de moeite genomen had op voorhand even mijn research te doen op dit blogje. Deze keer dacht ik nochtans verstandig te zijn en mijn haar niet te laten brushen (duurt gewoon veel te lang) en nog was ik in totaal 60 euro kwijt. En dat enkel voor wassen, puntjes knippen en drogen. Gelukkig was dit een bijzonder efficiënte kapper: op drie kwartier stond ik opnieuw buiten met mijn nieuwe coupe.

Ik kan er weer tegen voor twee jaar!

Winkelontmoetingen

Wanneer mijn vriend en ik boodschappen doen, moet het meestal vooruit gaan. We maken er een sport van om zo snel mogelijk alles in ons karretje te smijten, af te reken, in te laden en terug naar huis te rijden. Kwestie van onze kostbare tijd zo snel mogelijk aan een andere activiteit te kunnen besteden.

Ter voorbereiding van ons feestje waren genoodzaakt zowel donderdag als vrijdag boodschappen te doen. Donderdag in de AH en vrijdag in de Delhaize (toch één en dezelfde groep nu) en jawel, je zal het altijd zien, net als je hopen sterke drank in je winkelkarretje aan het laden bent, loop je bekenden tegen het lijf. Donderdag de mama en de zus van onze kameraad in Chicago, vrijdag de nonkel van mijn vriend, bij wie we in een ver verleden nog ingewoond hebben. Beide babbels kwamen onze efficiëntie niet ten goede, maar het was wel leuk om wat te kunnen bijpraten. (En ik heb meteen ook Curaçao als mogelijke vakantiebestemming genoteerd.)

Forêt de Vizzavona en vuurwerk in Corte – 14 juli 2016

Helaas, helaas, nog altijd niet van die verkoudheid verlost. Hardnekkig virus. Vervelend om voortdurend papieren zakdoekjes in aanslag te moeten hebben.

Vandaag stond er een tocht naar het Forêt de Vizzavona, het beroemdste bos van Corsica, op het programma. Volgens onze gids zouden op de Col de Vizzavona veel wilde varkens rondlopen. Omdat we ditmaal optimaal voorbereid wilden zijn op een ontmoeting met deze vriendelijke dieren, namen we stiekem wat brood en gebakjes mee van het ontbijtbuffet. Liefde gaat altijd door de maag, nietwaar?

We genoten van een heerlijk ontbijt in het zonnetje met onder ons het ruisende water van de Restonica. Vooral de chocoladetaart was een groot succes. Overheerlijk.

Met een plastic zak vol versnaperingen voor de varkens vertrokken we richting Col de Vizzavona. Onderweg stopten we bij Fortin de Pasciola, een versterkte Genuese toren gebouwd in 1771. Een kleine wandeling bracht ons naar de fotogenieke ruïne. Er stond een stevig briesje en het was slechts 22 graden. Best wel frisjes als je temperaturen rond de 30 graden gewoon bent! We hadden de site van de ruïne helemaal voor ons alleen. Ideaal om onze favoriete hobby te beoefenen. 😉

Na dit fijne intermezzo reden we verder naar de Col de Vizzavona. Hoe dichter we onze bestemming naderden, hoe meer de temperatuur zakte. De thermometer dook zelfs even onder de 20 graden. Shocking! De Col zelf bleek iet of wat teleurstellend te zijn. Nergens vielen er varkens te bespeuren en de spectaculaire vergezichten die we verwachtten na onze doortocht op de Col de Verghio vielen ook dik tegen. Nochtans sprak onze gids over ‘een mooi uitzicht op het indrukwekkende silhouet van de Monte d’Oro’. Niet dus.

Voordat we aan de wandeling naar de Cascade des Anglais begonnen, dienden we eerst onze inwendige mens te versterken. We vonden in de buurt een schitterend plekje om te eten: Restaurant Monte d’Oro (neen, originele naamgeving, daar doen ze niet aan mee in Corsica). Een prachtig historisch gebouw dat al enkele generaties door dezelfde familie werd uitgebaat. We vonden een tafeltje op het sympathieke terras en genoten van een ronduit fantastische eendenborst met honing en kruiden. De portie was enorm, maar het was zo lekker dat het zonde zou zijn om iets te laten liggen.

Van voldoende brandstof voorzien begonnen we aan de wandeling naar de waterval van de Engelsen. Deze waterval kreeg haar naam omdat ze erg geliefd was bij de eerste Engelse bezoekers aan het eiland. Voor de zekerheid nam ik toch maar mijn fleece mee, want ik had het niet bepaald warm. Een bijzonder mooie wandeling waarvan een deel samenviel met de GR20 bracht ons via een tweede ruïne van een Genuese toren naar de waterval. Of beter gezegd watervallen, want het water kwam in verschillende etappes naar beneden.

De watervallen waren duidelijk in trek bij de toeristen. Het was er veel drukker dan we gewoon waren en het lag er vol zonnende Fransen. De wandeling van ongeveer een uur naar de waterval had me wat opgewarmd, maar om monokini te zonnen vond ik het persoonlijk toch wat frisjes. Ik probeerde de foto’s van deze idyllische plek dan ook zo te kadreren dat er niet te veel mensen in beeld stonden. Een beetje valsspelen mag, he. Ondanks de drukte bij de watervallen, is deze plek zeker de moeite van een bezoek waard.

Op de terugweg naar Corte maakten we een kleine omweg langs mooie Genuese brug van Altiani. De prachtige brug met de drie bogen was een waar pareltje dat ik vanuit zoveel mogelijk verschillende standpunten probeerde in beeld te brengen. Onderweg passeerden we een enorm veld met zonnepanelen. We konden niet anders dan daar even te stoppen om dit staaltje van technisch vernuft te bewonderen.

Terug op het hotel nam ik een iets uitgebreidere douche dan gewoonlijk en ik nam zelfs de tijd om mijn teennagels te lakken. Om quatorze juillet te vieren, mag een mens al eens moeite doen, nietwaar?

We hadden besloten wat later te gaan eten dan normaal, omdat we na het avondmaal rechtstreeks naar ons plekje wilden rijden om foto’s te maken van het vuurwerk dat om 22.30u begon. We twijfelden een tijdje welk restaurant te kiezen voor deze feestelijke avond en besloten ten slotte het ons gemakkelijk te maken en terug te keren naar restaurant U Museu waar we de vorige keer zo fijn geluncht hadden.

Helaas, de onthaalbediende die me aankeek alsof ik gestoord was toen ik hem de vraag stelde of een reservatie nodig was op quatorze juillet, bleek ongelijk te hebben. Het zeer ruime terras van U Museu zat stampvol en er stonden meerdere groepjes te wachten tot er een tafeltje vrij kwam. Uiteindelijk namen we genoegen met een tafeltje binnen in het restaurant. Met het raam open voelde het toch een beetje aan als buiten eten.

Ik genoot van een overheerlijke pavé de thon façon Rossini met foie gras en een overheerlijk portosausje. De portie was ook ditmaal bijzonder riant. Bij de tonijn dronk ik een glaasje vin de châtaigne. Voor een dessert was er echter geen plekje meer.

Mooi op tijd vertrokken we naar de plek die we op voorhand uitgezocht hadden. Het was er helemaal niet druk en ik had plek genoeg om op mijn gemak mijn gorillapod op te zetten. Uitermate tevreden met de locatie wachtten we tot het vuurwerk begon. Het vuurwerk werd afgeschoten van het arendsnest op de citadel en was prachtig. Ondanks het feit dat het vuurwerk zelf maar een kwartier duurde, slaagde ik erin enkele goeie foto’s te maken. Heel tevreden met het resultaat!

Terug in het hotel was ik net bezig met een fotootje van het vuurwerk op instagram te zetten, toen ik op mijn smartphone een newsflash zag binnen rollen over een vrachtwagen die in Nice ingereden zou zijn op feestvierders die naar het vuurwerk waren gaan kijken. Ik voelde de haren op mijn armen overeind komen, maar koos er op dat moment heel bewust voor niet verder te klikken op dit bericht. Kwestie van mijn nachtrust niet in het gedrang te brengen. Slecht nieuws kon wel wachten tot morgen. Ik wilde nog even kunnen nagenieten van de mooie dag.

Aftellen naar het nieuwe schooljaar

Voilà, bij deze ben ik ingeschreven voor Spaans 9 – Effectiveness A (even wennen aan de nieuwe indeling die het CLT hanteert) en Koreaans Beginner 2. Wel spijtig dat ik mij vanaf september op woensdag zal moeten kapot haasten om ‘s avonds na mijn werk om 18u in de les te geraken en op zaterdagochtend vroeg zal moeten opstaan om de trein naar Brussel te nemen. ‘t Was dat of de salsalessen op maandagavond schrappen. Aangezien salsa de enige hobby is die mijn vriend en ik delen, vond ik het doodzonde om dit op te geven. Een jaartje op de tanden bijten, dus.

Ach ja, what’s another year?

Birthday sushi!

Het petekindje van mijn vriend vierde haar verjaardag op het moment dat wij op reis waren in Corsica. Geen nood, een uitgesteld feest is ook een feest. Dus vertrokken mijn vriend en ik vrijdag vroeger van het werk om stipt om 18u in Geel te zijn alwaar we overrompeld werden door de knuffels van drie blonde meisjes.

De cadeautjes (Lego Friends, de muziekdoos uit Pigna, wat stickertjes en de Reuzenperzik van Roald Dahl) vielen in de smaak bij de jarige. En ja, de aandachtige lezer van deze blog weet ongetwijfeld dat ik geen grote fan ben van Lego Friends, maar bij deze moet ik mijn nederlaag toegeven. Meisjesachtiger dan het petekindje van mijn vriend maken ze ze niet: alles roze en glitter en kleedjes en juweeltjes en lang haar en prinsessen. Ik kreeg van haar zelfs het compliment dat ik op Elsa leek. Tja…

En oja, er was sushi als avondmaal. Wat kan eens mens nog meer willen?

Hapje Tapje

Omdat we de voorbije jaren telkens op vakantie waren, was het al van 2013 geleden dat mijn vriend en ik nog eens op Hapje Tapje geweest waren. Om heel eerlijk te zijn, had ik het niet echt gemist. Op vakantie zijn er zoveel leuke dingen om te mee bezig te houden, maar ik merkte dat ik dit jaar echt uitkeek naar deze editie. Vorige edities waren we altijd met een fijn groepje vrienden, maar dit jaar bleef mijn facebookoproep akelig in de leegte echoën. Blijkbaar zijn de meeste van mijn vrienden Hapje Tapje ontgroeid of is iedereen dit jaar allemaal tegelijkertijd met vakantie. Gelukkig was er nog onze vriend, de schaker, die zich bereidwillig toonde om ons te vergezellen.

En het was echt een topeditie! Beetje bewolkt waardoor het niet te warm was. Een stuk Tiensestraat dat aan het parcours werd toegevoegd waardoor de mensenmassa beter verspreid werd en je bijna nergens langer dan een paar minuten moest aanschuiven om je hapje of je tapje te krijgen. (Al had ik wel de indruk dat er in het algemeen minder volk was. Iets was het comfort van de aanwezigen enkel ten goede kwam.)

Deze hapjes aten wij:

Rock ‘n Roll Oyster: Gillardeau oester met een twist bij Baracca, vergezeld van een overheerlijke Hugo uit een plastieken zakje:

Mini gourmet burger van rundvlees met pancetta, provolone, tomaat, rucola en basilicummayonaise bij Huis der Burgers (uiteraard was dit een hapje dat mijn vriend at):

Salade van mango, appel, rivierkreeftjes en pikante sinaassalsa bij M-Café (de beerpairing liet ik voor wat het was):

Grava lax bij Savoye:

Fregola Sarda: kalf, aubergine, parmezaan, ansjovis en gerookte amandel bij Baracca:

Fusilli met pesto van pistachenoten en scampi bij La Divina Commedia (het minste gerechtje van de dag, maar wel een goede bodem om al die prosecco’s en cava’s te verteren):

Dessert op basis van framboos, chocolade en karnemelk van bij Zuut (hét hoogte punt van de dag, echt subliem lekker):

Pasteis de Belém bij O Fado (heerlijk warm en mét kaneel, zo lekker dat ik niet anders kon dan terugkeren voor een tweede gebakje om de dag af te sluiten):

En een vitello tonnato bij Officina Clandestina, mosselen in de wok met pijpajuintjes, erwten, look, platte peterselie, room en tomaat bij restaurant Kokoon (overheerlijk!), een proevertje van ambachtelijke gerookte zalm bij Vishandel Wauters en een cosmopolitan bij Barcode die ik allemaal al binnen gewerkt had alvorens ik eraan dacht om een foto te nemen. En ettelijke parelende alcoholhoudende drankjes, uiteraard.

Verder was het gewoon heel prettig om door de Leuvense straten te slenteren, terrasjes te doen en met onze vriend te babbelen. Super dag!

Corte – 13 juli 2016

Ditmaal geen zwempartijtje om de dag te beginnen. Het zwembad was wat aan de kleine kant om goed baantjes te kunnen trekken. Jammer, want een extra energieverbrandende activiteit was zeker van pas gekomen, gezien het overheerlijke en copieuze ontbijtbuffet. Eindelijk nog eens een ontbijt om over naar huis te schrijven! Enorm veel keuze in kazen en charcuterie, heerlijke taarten als dessert en er was omelet! Hoera voor omelet!

Na het overvloedige ontbijt trokken we richting het historische centrum van Corte. Om tijd te winnen en gevaarlijke wandelingen in het donker te vermijden, besloten we toch maar met de wagen te gaan. We hadden op voorhand onze research gedaan en een grote, ondergrondse parkeergarage gevonden waar we onze wagen uit de schaduw konden parkeren.

De vroegere hoofdstad Corte is meer dan zomaar een gezellig stadje op een heuvel. Omringd door hoge bergen is Corte de wieg van het Corsicaanse patriottisme: in 1735 werd hier de grondwet voor een onafhankelijke staat opgesteld. Die sfeer van trots nationalisme van toen is blijven hangen in het stadje dat zijn helden niet vergeten is.

Het licht bleek deze ochtend beter mee te zitten dan de avond voordien, dus trokken we naar het Belvédère om de citadel van Corte, symbool van de onafhankelijkheidsstrijd van de eilandbewoners, op zijn mooist vast te leggen. Daarna wilden we de citadel zelf bezoeken. Helaas was het oudste deel van de citadel, het kasteel met het arendsnest, niet open voor het publiek. Men was immers druk bezig met de voorbereidingen van het vuurwerk dat op 14 juillet de lucht in geschoten zou worden. Heel jammer, maar niets aan te doen. We beperkten ons dus noodgedwongen tot een bezoek aan de mooie antropologische collectie van het Musée de la Corse.

Het museum was een aangename verrassing. De collectie was beperkt, maar zeer mooi gepresenteerd en voorzien van de nodige uitleg. Ik was ook erg onder de indruk van de architectuur van het museum: een smaakvolle combinatie van oud en nieuw. Architect Andrea Bruno verbouwde de oude militaire barakken van het vreemdelingenlegioen tot een modern, licht museum met respect voor de eigenheid van het bouwwerk. Erg knap.

De cellen waarin de bezoekers individueel naar traditionele muziek konden luisteren vond ik ook een leuk idee. Alleen jammer dat de cellen slecht geïsoleerd waren, waardoor de muziek uit de andere cellen al te gemakkelijk stoorzender kon spelen. We bleven langer dan verwacht in het museum. Het was al 13.30u toen we buiten stonden en we op zoek gingen naar een restaurant om te lunchen. Dat vonden we een paar stappen van de citadel verwijderd. U Museu mag dan geen al te originele naam zijn, gezien de nabijheid van het Musée de la Corse, hun gerechten mochten er zijn. Mijn risotto van quinoa met gambas was een pareltje! We hadden het erg leuk op het mooie terras en waren niet meteen gehaast om op te stappen. Mijn vriend bestelde nog een whisky en ik genoot van een kopje thee.

Na dit fijne intermezzo werkten we de resterende bezienswaardigheden in Corte af, terwijl we tegelijkertijd zochten naar de ideale plek om op 14 julliet van het vuurwerk te kunnen genieten, bij voorkeur onder het genot van een glaasje wijn of zo. Corte is, zoals eerder gezegd, niet bepaald groot, dus we vinkten snel de nog te bezoeken pleinen en kerken van ons lijstje af terwijl er zich boven Corte een fantastische wolk vormde (de voorbode van een stevig onweer?). Een goeie plek om het vuurwerk te bewonderen, vonden we echter niet meteen. We keerden terug naar de parkeergarage en zetten de zoektocht verder met de auto. De universiteitsgebouwen waren ongetwijfeld een toplocatie om het vuurwerk te zien, maar die waren helaas niet toegankelijk. Een beetje lager gelegen spotten we echter een perfecte plek om een gorillapod neer te zetten mét uitzicht op de citadel. We hadden er geen idee van of er veel mensen zouden komen opdagen voor het vuurwerk. Corsicanen lopen immers niet over van enthousiasme over het feit dat ze deel uitmaken van de Franse republiek. Nuja, we zouden wel zien.

We hadden alles gezien wat er te zien viel in Corte en besloten de weg richting ons hotel in te slaan om de Gorges de la Restonica verder stroomopwaarts te verkennen. Alvorens we van dit natuurschoon konden genieten, moesten we echter een gigantische opstropping trotseren veroorzaakt door een Italiaanse campingcar. Nochtans stond er aan het begin van de weg waaraan ons hotel lag duidelijk aangegeven dat deze weg niet geschikt was voor campingcars. Gli Italiani…

De vallei van de Restonica was ronduit schitterend. Alleen jammer dat de smalle wegen mijn favoriete chauffeur de nodige stress bezorgden. Het kruisen van voertuigen uit de tegenovergestelde richting was een heuse heksentour. De weg was amper breed genoeg voor één wagen, laat staan voor twee. Terwijl ik uit het raam hing om te vermijden dat we de afgrond in zouden rijden, moest mijn vriend soms een heel stuk achteruit rijden. Enkel al de gedachte aan een tegenligger deed mijn chauffeur in angstzweet uitberken. Omdat het plezant moest blijven, besloten we rechtsomkeer te maken en de weg niet verder af te rijden tot het eindpunt bij de Bergeries de Grottelle.

Op de terugweg werden we overvallen door de tweede regenbui van deze vakantie. Er daalden toch zeker twintig regendruppels op onze voorruit neder. Net genoeg om kleine moddervlekjes te vormen op onze erg stoffige voorruit. De donkere wolk werd snel weggeblazen door de wind en de zon nam het opnieuw over. Het wat zachtere namiddaglicht liet de Gorges de la Estonica optimaal tot hun recht komen. Fantastisch mooi.

Om te vieren dat we onderweg niet ergens de afgrond ingedonderd waren of een aanvaring met een tegenligger gehad hadden, wilden we iets gaan drinken bij Camping Tuani. Deze eet- en drinkgelegenheid had een prachtig uitzicht op de vallei van de Restonica. We hadden net een fantastisch plekje gevonden, toen de bediening kwam zeggen dat we ons moesten verplaatsen naar een tafel op het terras aan de andere kant van het gebouw (lees: zonder mooi uitzicht). Het was immers 18u en ze wilden beginnen aan de opbouw van de tafels voor het avondmaal. Een beetje absurd, want er waren nog heel veel lege, ongedekte tafels. Ze hadden ons gerust iets kunnen laten drinken, de andere tafels opdekken en ons eventueel wegjagen, mocht er plots een stormloop van klanten ontstaan. Zonder mooi uitzicht was voor ons de incentive om daar iets te gaan drinken ook weg, dus keerden we onverrichter zaken terug naar ons hotel.

We sloten de dag af met een zwempartijtje in de Restonica vlak bij ons hotel, maar eigenlijk was het al te laat op de dag om te spreken van een aangenaam verfrissende zwempartij. De zon stond te laag om de vallei te verwarmen en het water was klappertandend koud. Maar we zetten toch door en waagden ons zelfs aan een sprongetje vanaf de rots in de rivier.

Voor het avondmaal wilden we het onszelf niet te moeilijk maken. Na gedoucht te hebben, wandelden we naar Auberge de la Restonica, een hotel-restaurant gelegen op dezelfde weg als ons eigen hotel. Het diner werd geserveerd in open lucht, op een overdekt terras vlak bij het zwembad. De zwoele temperaturen van de voorbije dagen waren echter nergens meer te bekennen. Het was ondertussen flink afgekoeld, het kwik haalde nog met moeite de 20 graden. Ik was helaas totaal niet gekleed op zulke kippenveltemperaturen. Gelukkig was mijn vriend zo lief om snel over en weer naar ons hotel te lopen om mijn fleece te gaan halen (hebben we dat ding toch niet voor niks mee naar Corsica gesleurd).

Het eten (langoustines voor mij, rundsfilet voor mijn vriend) was overheerlijk, zij het aan de prijzige kant. We sloten de avond af met een ijsje en een limoncello. Zalig!

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk