The Good Life

‘t Is altijd een plezier om af te spreken met vrienden die net zoals wij van het goede leven houden. Als die vrienden dan ook nog eens een fantastisch mooie tuin hebben met een lounge area die zo geplaatst is dat je er laatste zonnestralen van de dag kan meepikken, dan springen wij graag op onze fiets voor een fietstocht van een half uurtje naar Wijgmaal.

Omdat onze vriendin vorige week een beetje zielig was, omdat ze op de kinderen moest letten en daardoor niet mee op uitstap naar Zeeland kon, hadden mijn vriend en ik beloofd om ter compensatie oesters voor het aperitief mee te nemen. Helaas was onze vaste oesterleverancier De Walvis met vakantie, waardoor we bij De Vismijn terecht kwamen. Zeer lekkere oesters, het mag gezegd! Zelf hadden onze vrienden ook het één en ander voorzien, met als resultaat dat na het aperitief met oesters, tapenades en hapjes van op de barbecue ons hongergevoel volledig weggewerkt was. Voor een glaasje champagne daarentegen vonden we gelukkig nog wel een plekje. 😉

Het was in alle opzichten een fantastische avond. Heerlijk warm weertje, de jongens die samen met ons op zoek gingen naar Wookiees, zich te goed deden aan de balletjes van de AH en ploeterden in het zwembad. Warme zomeravonden die je kan delen met goede vrienden onder het genot van een hapje en een drankje, meer is er niet nodig om mij gelukkig te maken.

Dat hongergevoel keerde uiteindelijk niet meer terug, maar rond een uur of 22u besloot de gastheer toch maar de barbecue opnieuw aan te steken, want er lag nog veel vlees klaar in de koelkast. Ik hield het bij één klein stukje steak saignant en schepte verder een ganse berg groentjes op. Ter compensatie van het decadente aperitief. Zo rond elf uur zaten we aan het diner terwijl rondom ons de nacht gevallen was. Om twee uur ‘s nachts zaten we nog altijd buiten zonder dat we een trui of iets dergelijks nodig hadden. We hadden nog een druk weekend voor de boeg, dus namen we afscheid van onze sympathieke gastheer en gastvrouw om de terugtocht naar Leuven aan te vatten.

Het fietstochtje in vrij benevelde toestand deed me echt deugd. Al vreesde ik voor de kater de dag nadien.

Volgende afspraak: kreeft! 😉

IMG_1143[1]

Noedelsoep en blonde jongens

Hoe mooi en idyllisch Kruibeke ook moge zijn, er geraken op een weekavond is niet bepaald een lachtertje. En dan mochten we al van geluk spreken dat mijn vriend het lumineuze idee had de wagen ‘s ochtends naar het station van Mechelen te rijden en van daaruit de trein naar Brussel te nemen. Zo konden we ‘s avonds ten minste toch al de Brusselse files vermijden. Maar ja, hoe gaat dat, eerst wat vertraging met de trein en dan files rondom Antwerpen, alles bij mekaar geteld deden we toch anderhalf uur over de rit naar trotse ouders Kato en Dieter.

Gelukkig was het fileleed snel vergeten, na de kennismaking met de kleine Adriaan. Wat een brave baby! Bijna even cool als zijn grote broer Isaak! We klonken in de tuin op het nieuwe leven, bliezen bellen, bewonderden de verbouwingswerken, maakten wat gezinsfoto’s en genoten van de heerlijke zomeravond. Toen ik na de overdaad aan aperitiefhapjes een heus noedelsoepje geserveerd kreeg, kon mijn avond al niet meer stuk. De gegrilde ananas met ijs, maakte de avond helemaal perfect.

IMG_2242

IMG_1132

IMG_1139

Dat er gelachen werd met mijn superwarme slaapsokken, nam ik er dan ook met graagte bij.

IMG_1140

Die doopsuiker houden we nog wel te goed! 😉

Ideaal zeilweer

Normaalgezien zou mijn vriend het voorbije weekend met een groep van vijf andere zeilers de oversteek naar Ramsgate wagen. Helaas strooide het overlijden van de schoonvader van één van de zeilers roet in het eten. De zeiltocht werd afgelast en vervangen door een last minute zondags zeiltochtje op het Grevelingenmeer. In een vlaag van verstandsverbijstering gaf ik me op om mee te gaan zeilen. Van het oorspronkelijke groepje was er nog één andere zeilkameraad die het zag zitten mijn vriend en mezelf te vergezellen.

En zo reden we zondagochtend vroeg met z’n drieën richting Grevelingenmeer. Vurig hopend dat de weersvoorspellingen ernaast zouden zitten en dat de regenvlagen die we onderweg trotseerden, spontaan zouden oplossen eens we het Grevelingenmeer hadden bereikt.

De donkere dreigende wolken bij aankomst voorspelden echter niet veel goeds. De dame aan de balie raadde ons aan te overleggen met één van de zeilers, want er stond een vrij stevig windje. Misschien net iets te heftig voor nog niet zo geroutineerde amateurzeilers. Na overleg met de zeildeskundige, besloten we alles even te laten bezinken en eerst een koffie/thee te gaan drinken in de cafetaria van Zeil- & Surfcentrum Brouwersdam. Ik vond het echter onnozel om helemaal naar Nederland te rijden om dan op het laatste moment te beslissen de zeiltocht af te lassen omdat er een beetje meer regen en wind dan gewoonlijk was. Wij zijn toch geen watjes! Hup met die zeilboot!

De vriendelijke mensen van het zeilcentrum waren gelukkig zo sympathiek om ons zeilbroeken uit te lenen. Die zouden ongetwijfeld van pas komen! Mijn zeilbroek was wel een maat of twee te groot, maar dat kwam goed uit, want ik had een kleedje aan. Helemaal ingepakt met zeilbroeken en regenjassen laadden we alles in onze zeilboot. Natuurlijk begon het nog voordat we goed en wel vertrokken waren te stortregenen. Dikke, natte druppels. Die zeilbroeken bleken een waar godsgeschenk.

Na uit de haven gevaren te zijn, hesen de mannen de zeilen en waren we aan de willekeur van de wind overgeleverd. Ons bootje schoot vooruit over de golven (normaal zijn er geen golven op het Grevelingenmeer, maar de wind was zo fel dat er toch golven ontstonden). We waren letterlijk een speelbal van de elementen. Op een gegeven moment kantelde de boot bijna 90 graden (het zeil was bijna parallel met het meeroppervlak). Spannend, maar ik voelde me op geen enkel moment onveilig. En alhoewel ik een dikke hekel heb aan regen, zag ik wel de fun in van dit avontuur. Wij waren bijna de enige zeilboot op het ganse meer, wat ons uitstapje een echt avontuur maakte.

Het lukte me zelfs om tussen de regenbuien door mijn slaatje van de Albert Heijn zonder morsen op te eten. Na een uur of anderhalf zeilen, moesten we beslissen of we rechtsomkeer zouden maken dan wel verder zouden varen. We hadden de boot namelijk voor de ganse dag gehuurd, maar de vriendelijke mensen van het zeilcentrum hadden gezegd dat we de boot ook na drie uur mochten binnen brengen en dat ze dan maar drie uur zouden aanrekenen. Klantvriendelijk!

Eigenlijk zag ik het nog wel zitten om verder te varen met de wind in de zeilen, maar ik besefte ook dat de terugtocht, tegenwind, een ander paar mouwen zou zijn. En ik voelde dat de vochtigheid, alle regenjassen en zeilpakken ten spijt toch in mijn kleren begon te kruipen. Rechtsomkeer maken leek de verstandigste beslissing.

En ja, de terugtocht was een ander paar mouwen. Het lukte ons gewoon niet om vooruit te geraken, enkel op de zeilen. De wind blies ons telkens weer terug en we bleven afdrijven van onze koers. De motor leek de enige oplossing. Met het aanzetten van de motor kwam bij mij ook de misselijkheid opzetten. Ik had nochtans gehoopt daarvan gespaard te blijven. ‘t Zal de beweging van de boot op de golven geweest zijn. De misselijkheid bleef echter binnen de perken en ik slaagde erin zonder accidentjes het vaste land te bereiken. Het hielp wellicht dat ik het laaste stuk aan het roer zat. Wat een hogere concentratie vereiste dan gewoonlijk, want het stikte er van de windsufers die wilden profiteren van de stormwind in de zeilen.

DCIM106GOPRO

Na dit natte avontuur moesten we een beetje bekomen in de cafetaria. En kijk, terwijl wij zaten op te drogen, trok de lucht langzaam open. Toch te vroeg teruggekeerd. We besloten dan maar optimaal te profiteren van het mooie weer en een wandeling te maken. We bezochten eerst het Inspiratiecentrum Grevelingen, waar we genoten van een prachtig uitzicht op de omgeving en liepen dan verder naar de zee terwijl we de hapjes opaten die we meegenomen hadden voor op de boot. We genoten van het schouwspel van de veelkleurige kite surfers en vroegen ons af hoe het kwam dat er niet meer ongelukken met die dingen gebeuren.

IMG_1074

IMG_1077

IMG_1080

IMG_1082

IMG_1087

Dorstig van de strandwandeling zochten we een plekje in de zon op het terras van Strandpaviljoen Brouw. We klonken op de plotse weersomslag en zochten via tripadvisor een goed restaurantje om te gaan eten. Ik reserveerde een tafeltje voor drie in Brasserie Maritime in Zierikzee, een bijzonder charmant dorpje waar ik zeker nog eens wil terugkeren.

IMG_1089

IMG_1092

IMG_1102

IMG_1105

IMG_1115

Onderweg naar Zierikzee hadden we nog een klein akkefietje toen de eega van onze kameraad whapsapp-gewijs liet verstaan dat ze het toch wel zou appreciëren als we samen met haar zouden avond eten. Wij waren echter nog zo’n uur en een drie kwartier van haar verwijderd. Uiteindelijk werden de plooien min of meer gladgestreken en kregen we haar zegen om in Zierikzee te gaan eten. Ik stond nochtans klaar om onze reservatie af te bellen!

Het was ondertussen zo warm dat we zonder problemen op het terras konden eten. Dat hadden we nooit durven hopen toen we in de gietende regen ‘s ochtends vertrokken! Het eten van Brasserie Maritime was trouwens voortreffelijk. Mijn zeebaas met kokkels was om duimen en vingers af te likken. Ongelooflijk lekker!

IMG_1101

Na het avondmaal wachtte ons nog een lange rit naar huis. Gelukkig vliegt de tijd als je in goed gezelschap bent…

Hoewel ik zeilen in stormweer best wel avontuurlijk vond, hoop ik dat ons volgend weekend beter weer te wachten staat.

De megalieten van Cauria en watersport in de baai van Propriano – 18 juli 2016

Het wordt zo’n beetje een rode draad aan de ontbijttafel: vogels voeren. De mussen lieten zich de broodkruimels die we ‘per ongeluk’ van tafel lieten vallen alvast goed smaken.

Hoe fijn het ook was om ‘s ochtends te kunnen ontbijten langs het zwembad, het was nog veel fijner geweest zijn als ik mijn dag had kunnen starten met een zwempartij. Door de onmogelijke openingsuren van het zwembad had ik echter nog geen enkele keer van het zwembad gebruik kunnen maken. Wat een zot idee om mensen pas vanaf 9.30u toe te laten te zwemmen.

Na het ontbijt zette mijn vriend zich opnieuw achter het stuur van onze huurwagen en vertrokken we voor een rit naar de prehistorische site van Cauria. Onze eerste bestemming was een menhirveld van Palaggiu. Het kostte ons redelijk was moeite om deze site te vinden, want er was geen enkele richtingaanwijzer die naar de site leidde. We konden ons enkel baseren op de zeer summiere uitleg in onze reisgids. De ingang naar de site was een doodgewoon metalen hek, waarin, als je heel goed keek, de naam Palaggiu was uitgekrast, wellicht door een toerist die zich zelf geërgerd had aan de gebrekkige aanduiding.

De site zelf bereikten we na een wandeling van zo’n twintig minuten in de blakende zon. Het menhirveld met zo’n 250 menhirs deed ons de hitte al snel vergeten. Een aantal menhirs waren opnieuw opgericht, maar andere lagen gewoon kris kras over mekaar. Heel indrukwekkend om in the middle of nowhere, omringd door dorre velden, kunstwerken van duizenden jaren oud te vinden.

IMG_8301

IMG_8303

IMG_8304

IMG_8308

IMG_8315

Gelukkig waren de prehistorische sites van Stantari en Fontanaccia iets beter aangegeven. Een zeer eenvoudige wandeling bracht ons naar de prachtige menhirs van Stantari. Die menselijke trekken uitgehouwen in steen, ze blijven me verbazen. Waarom onze verre voorouders deze stenen bewerkten en polijstten zullen we wellicht nooit helemaal met zekerheid kunnen zeggen.

De site bevatte niet enkel menhirs maar ook de dolmen van Fotanaccia, de best bewaarde dolmen van gans Corsica. Genoeg moois om een geschiedenisliefhebber als ikzelf te enthousiasmeren.

IMG_8322

IMG_8324

IMG_8325 IMG_8327

IMG_8333

IMG_8338

IMG_8341

Na ons bezoekje aan de megalieten van Cauria aten we ons middagmaal in de prachtige schaduwrijke tuin van U Sirenu. We gingen allebei voor de assiette gourmande, allerlei proevertjes uit de Corsicaanse keuken. Lekker, maar een beetje te zwaar. We eindigden de maaltijd met un verre de l’amitié, een likeurtje door het restaurant zelf gestookt, ons aangeboden door het huis.

IMG_0735

Na deze bijzonder gezellig stop keerden we terug naar Propriano voor een namiddagje watersporten. We huurden opnieuw een kleine catamaran en waagden het erop om daarop aansluitend ook nog eens twee paddle boards te reserveren.

Na dat uurtje op de catamaran met een instructeur voelden we ons zeker genoeg van onszelf om het er met twee op te wagen. Ik vond het eerlijk waar geweldig. Zo met ons tweetjes overgeleverd aan de elementen. Een catamaran is een superwendbaar bootje en we voeren aan een hoog tempo van de ene naar de andere kant van de baai.

Bij aanvang was ik wat onzeker over het paddle boarden, maar het gevoel dat we op het einde van onze eerste kennismaking hadden, bleek te kloppen. Het was deze tweede keer veel makkelijker om ons evenwicht te bewaren. Kleine golven veroorzaakt door jetski’s konden we zonder problemen opvangen. Het ganse uur zijn we zelfs geen enkele keer van ons board gevallen. Een onverhoopt succes!

In uitgelaten stemming keerden we terug naar het hotel. In de late namiddag was het zwembad gelukkig wel geopend en zo konden we eindelijk het zwembad uitproberen waar we al drie ochtenden en twee avonden langs gezeten hadden.

Na een lange douche begonnen we aan de wandeling naar het centrum. De eerste keer dat we deze afstand te voet zouden doen. Niet bepaald een fijne wandeling, want langs een drukke baan, maar ik wilde graag onze laatste maaltijd in Propriana een flesje wijn drinken, zonder dat mijn vriend zich moest opofferen om bob te zijn. Uiteindelijk viel de wandeling zelfs beter mee dan verwacht.

In restaurant Terra Cotta klonken we met een glaasje champagne op de zeer geslaagde dag en het feit dat we niet van onze paddle boards gevallen waren. De zesgangenmaaltijd was een feest voor de smaakpapillen. Ons beste avondmaal tot nog toe. Enkel van het hoofdgericht met lotte had ik meer verwacht.

Dit aten wij:

  • Espuma de fromage corse sartenais, poudre de jambon corse de Guitera
    IMG_0741
  • Cannelloni de tomate, rémoulade de crabe aux fines herbes, pomme Granny Smith et tuile à l’encre de seiche
    IMG_0742
  • Bavarois d’oursin, fenouil confit, sabayon réduit au Sant Armettu
    IMG_0744
  • Fine ravioles de homard, jus corsé au safran corse
    IMG_0746
  • Lotte rôtie longuement à l’huile d’olive (façon mode corse), légumes et petits pois de saison
    IMG_0748
  • Crémeux au citron confit corse, fin crumble croustillant, meringue, framboise et sorbet citron
    IMG_0750

Bij het dessert dronken we een glaasje muscat, ons aangeraden door de ober. Muscat lijkt een voor de hand liggende keuze als dessertwijn. Maar de zoete wijn vloekte een beetje met het dessert waarbij vooral de zurige citroen de hoofdtoon voerde. De huisgemaakte limoncello was een perfecte afsluiter van de dag die de geschiedenis zal ingaan als ‘de dag dat yab niet van haar paddle board viel’.

De tijd van het jaar?

Het regent baby’s in onze kennissenkring, maar liefst drie geboortes, één zwangerschapsaankondiging én een adoptie in de voorbije twee maanden. Gisteren hebben we al een eerste babybezoekje in het Virga Jesse ziekenhuis van ons lijstje kunnen schrappen, morgen volgt het volgende. De onderhandelingen met mijn vriend zijn geopend over het bezoekje aan het schattige adoptiekindje. Singapore is niet bepaald bij de deur… 😉

Cucuruzzu, Capula en Col de Bavella – 17 juli 2016

Alweer een prachtig zonnige dag in Corsica! I could get used to this!

Na het ontbijt op het terras van hotel Bartaccia vertrokken we richting de prehistorische site Cucuruzzu. Onderweg passeerden we langs het mooie dorpje Sainte-Lucie de Tallano dat vooral beroemd is om het Couvent St.-François. We lasten een korte tussenstop in om het vervallen klooster te bewonderen. Volgens onze gids zou het bouwwerk momenteel volop gerestaureerd worden, maar wij zagen geen spoor van enige oplapwerken. In tegendeel, het prachtige klooster zag er erg verwaarloosd uit. Jammer dat een monument dat dateert uit 1492 zo ligt te verkommeren. Hopelijk vindt men snel geld voor de restauratiewerken.

IMG_8040

IMG_8042

IMG_8048

IMG_8049

De archeologische site van Cucuruzzu stelde gelukkig niet teleur. Wat een fenomenale plek! We wandelden door een prachtig woud waarin overal verspreid gigantische rotsblokken en tafoni lagen. Bij de start van ons bezoek kregen we een bijzonder uitgebreide Nederlandstalig gids die alle bijzonderheden van de site van naaldje tot draadje beschreef. De tafoni (door erosie langs onder uitgeholde stenen) zouden vroeger dienst gedaan hebben als schuilplaats voor de prehistorische mensen. De sporen van bewoning op deze plek gingen terug tot duizenden jaren vóór onze jaarrekening.

IMG_8061

IMG_8065

IMG_8079

IMG_8092

IMG_8097

Een eeuwenoude pad bracht ons naar het casteddu van Cucuruzzu, een enorme citadel met een oppervlakte van 1200 vierkante meter daterend uit het tweede millennium vóór Christus. Bij het bouwen maakten de prehistorische mensen gebruik van de natuurlijke materialen die voorhanden waren op de site. Slechts een klein gedeelte van de citadel is zichtbaar voor de bezoekers, maar het was erg bijzonder om muren, opslagruimten en torens te bezoeken die zo oud waren.

IMG_8113

IMG_8127

IMG_8137

IMG_8135

Vanaf het casteddu van Cucuruzzu liepen we verder naar de ruïnes van het middeleeuwse kasteel Capula, een Romeinse versterking die in 1259 verwoest werd. Op deze site werd een menhirbeeld gevonden van een gewapende prehistorische krijger. Ik was oprecht onder de indruk van de ganse site. We liepen er in totaal dan ook meer dan twee uur rond. Dikke aanrader!

IMG_8156

IMG_8157

IMG_8170

IMG_8176

IMG_8181

Omdat we langer op de site hadden rondgelopen dan verwacht, was het al bijna voorbij lunchtijd. We zochten dus snel op tripadvisor iets om in de buurt te lunchen en kwamen zo terecht op het mooie terras van La Pergola in Levie. Het was half twee toen we daar aankwamen en het piepklein verhoogde terras aan de voorzijde van het restaurant zat vol met klanten die al gegeten hadden. Gelukkig was keuken nog niet gesloten. Voor slechts 20 euro kregen we een eenvoudige, maar lekkere driegangenmenu voorgeschoteld bestaande uit Corsicaanse specialiteiten, waarbij we een half litertje rode wijn dronken dat ons slechts 7 euro kostte. Dankjewel Tripadvisor om ons op deze fijne plek te brengen die we zonder jou nooit gevonden zouden hebben.

IMG_0705

IMG_0709

IMG_0714

IMG_0715

IMG_0716

IMG_0717

Verder naar de Col de Bavella vanwaar we een schitterend uitzicht hadden op de impressionante Aiguilles de Bavella (ruige, scherpe bergpieken) en de Middellandse zee aan de andere kant van het eiland. Corsica is zo klein dat je makkelijk op een paar uur van de west- naar de oostkust kan rijden. We parkeerden onze auto op de reusachtige parking (duidelijk een populaire toeristische bestemming) en gingen op zoek naar een wandeling die we in de buurt konden maken. Onze vorige ervaringen met wandelpaden waren niet zo positief, maar kijk, de wandelpaden waren hier wél duidelijk aangegeven en er was zelfs een plannetje waarop de te volgen route stond aangeduid.

IMG_8187

IMG_8190

IMG_8193

IMG_8194

IMG_8197

IMG_8200

IMG_8211

Goedgezind vertrokken we voor de twee uur durende wandeling ‘U Cumpuleddu’, waar we ongetwijfeld bijna drie uur over zouden doen, ons kennende. De wandeling leidde ons door een mooi bos helemaal tot aan de Trou de la Bombe, een door erosie in de rotswand ontstaan gat op zo’n 9 meter hoogte. Wat een beetje een verrassing voor ons was, want nergens stond vermeld dat dit natuurwonder dat ook in mijn reisgids vermeld werd, het verste punt van de wandeling was. We klauterden wat rotsen op om zo dicht mogelijk bij de Trou de la Bombe te komen, maar besloten af te zien van de klim naar het laatste stuk, omdat onze wandelsandalen niet het geschikte schoeisel waren voor zo’n klimpartij.

IMG_8213

IMG_8223

IMG_8227

IMG_8229

IMG_8241

IMG_8245

IMG_8246

IMG_8268

IMG_8272

IMG_8280

We wandelden terug langs een andere route (hoera, een cirkelvormig pad) en kregen enkele prachtig uitzichten op de Aiguilles de Bavella cadeau. Echt een bijzonder fijne wandeling in een omgeving die vele kunstenaars geïnspireerd heeft en nog steeds inspireert.

Terug in het hotel was het al 18.30u, maar veel honger hadden we nog niet, na ons late middagmaal. We douchten en seksten op het gemak om vervolgens een laat avondmaal in ons hotel te eten. De bediening was nog altijd slecht, maar de cocktail l’Île de Beauté en de risotto met kreeft mochten er daarentegen wel wezen.

IMG_8293

IMG_0719

Koreaanse diner bij Maru

Ter ere van mijn collega die in juli op vakantie geweest was in Zuid-Korea (ik stikjaloers natuurljk!), had ik een etentje georganiseerd in het Brusselse restaurant Maru. We waren in totaal met zes collega’s en mijn vriend (die kon aansluiten omdat zijn meerdaagse zeiltocht naar Ramsgate afgelast was). Ik had gereserveerd om 19u en het was de bedoeling om daarvoor nog iets te gaan drinken met de collega’s.

We vertrokken rond een uur op vijf op het werk (hey, op een vrijdag mag dat al eens, he!) en namen na een fikse wandeling, onder de deskundige begeleiding van onze Brusselse collega met gidsaspiraties, de tram naar het JAM hotel. Op het dak van dit hotel is onlangs een hippe bar geopend. Het uitzicht vanaf het dakterras is zeer mooi, alleen jammer dat er te weinig tafeltjes zijn op het hoogste niveau om van het uitzicht te kunnen genieten. We daalden dus langs een buitentrap een verdieping naar beneden om ons daar in de lounge chairs te nestelen. Jammer genoeg zonder uitzicht op de Brusselse skyline, maar wel mét uitzicht op het smalle zwembad. We dronken prosecco en gin-tonic om de start van het weekend te vieren.

Daarna liepen we nog even langs het gemeenschapshuis van onze jongste collega. Een prachtig gerenoveerd herenhuis waar zij met haar partner en enkele huisgenoten woont. Onze jongste collega is duidelijk niet zo goed in het inschatten van de tijd, want no way dat we om 19u in het restaurant zouden zijn, waar mijn vriend (die wel stipt is) op ons zat te wachten. Zo’n twintig minuten te laat arriveerden we in restaurant Maru.

Echt een fijn restauant trouwens voor wie zich wil verdiepen in de Koreaanse keuken. Al de klassiekers staan er op de menukaart en ze hebben ook een mooi aanbod aan Koreaanse dranken. Ik ging voor de 불고기 (bulgogi) en de Koreaanse pruimenwijn. De meeste van mijn collega’s bestelden een 비빔밥 (bibimbap). Bij het bestellen van de bulgogi vroegen ze of we dit aan tafel bereid wilden hebben. Dat leek ons te veel gedoe, maar achteraf bezien, zagen we bij andere tafels dat dit er wel tof uit zag.

IMG_1047

IMG_1051

Ik had als dessert Koreaanse pannenkoekjes besteld, maar besefte al gauw dat ik genoodzaakt was mijn dessert te delen met mijn tafelgenoten. Het groenetheeijs met rode bonen viel niet in de smaak bij mijn collega’s aan de overkant van de tafel, dus offerde ik mijn pannenkoeken op en at ik de overschot van het groenetheeijs op. Dat trouwens bijzonder lekker was.

Na de maaltijd keerden we terug richting Brussel-Centraal om nog iets te drinken bij de BrewDog, een bar die een bijzonder indrukwekkend bieraanbod op tap heeft. Ik ben geen bierdrinker, maar hun cava is ook niet slecht. 😉 Mijn collega vond het bier wat te duur, maar ik moet zeggen dat deze hippe plek vlak tegenover Brussel-Centraal wel bij mij in de smaak viel.

Uiteraard namen we de laatste trein richting Leuven. Plakkers, he. 😉

Prachtig Planckendael

De date met mijn petekindje stond al even lang in mijn agenda als de Grote (helaas geannuleerde) Kanaaloversteek van mijn vriend . Alleen de invulling van de dag lag nog niet vast. Eerst dachten we op weekend te gaan, maar dat zag de mama dan toch niet goed zitten. Tot ik een week voordien een ingeving kreeg en voorstelde om samen naar Planckendael te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan. De mama kwam mij samen met haar twee zonen (mijn petekindje en zijn broer van bijna een jaar oud) in Leuven ophalen om van daaruit verder te rijden naar Planckendael. De weersvoorspellingen waren eerder pover, dus ik was voorzien van een dikke fleece en ik rekende erop dat we zeker een paar keer zouden moeten schuilen voor een regenbui. Maar kijk, de weersvoorspellingen zaten er grandioos naast: het stralende zonnetje dat ons begeleidde toen we de auto parkeerden, bleef tijdens de rest van onze uitstap haar beste beentje voorzetten.

Ik vermoed dat de weersvoorspellingen veel mensen afgeschrikt hadden, want het was vrij rustig in de dierentuin. Ideaal, zo konden wij makkelijk manoeuvreren met de twee buggy’s. Voor de jongste van de twee broers was het de eerste keer dat hij een dierentuin bezocht. Op voorhand konden we moeilijk inschatten of hij het leuk zou vonden, maar we hadden nooit durven hopen dat hij het zo fijn zo vinden. Hij deed niets anders dan lachen en keek oprecht geïnteresseerd naar alle diertjes.

Voor mij persoonlijk waren er een paar momenten dat ik echt voelde dat het lukte om een band met mijn petekindje op te bouwen. Hij is erg verlegen en soms is het moeilijk om contact met hem te leggen. Maar kijk, we hebben fijn samen gespeeld toen zijn mama met zijn broer naar het toilet was en zijn samen met ons tweetjes naar de speeltuin geweest toen zijn mama zijn broertje eten gaf. Ik ben zelfs speciaal voor hem op handen en voeten door een buis gekropen om wat konijnen te bekijken. Hij vond het zo geweldig dat hij graag nog een keertje wilde, maar dat zagen mijn knieën niet meer echt zitten.

Hét moment van de dag was toch wel ons bezoek aan de kinderboerderij. De geiten aldaar zijn niet te onderschatten. Ze roken direct dat er eten in de buggy lag en voordat ik hen kon tegenhouden hadden ze de plastic zak met sandwiches vast. De mama van mijn petekindje slaagde erin de zak met een heldhaftige ruk af te pakken van de geiten, maar toen was de zak al helemaal kapot en hadden de geiten al stukken van de sandwiches gebeten. Een bijzonder traumatische ervaring voor mijn petekindje (‘t is niet zo’n held) die helemaal overstuur raakte, omdat de geiten zijn favoriete eten hadden afgepakt. Ik moet toegeven dat ik het geheel nogal amusant vond. Enfin ja, uiteindelijk heb ik de aangevreten sandwiches toch maar aan de geitjes gegeven, ‘t is niet dat wij ze nog zouden opeten. Drie tellen later viel er niets meer van de sandwiches te bespeuren. 😉

Na de middag was de pijp van de jongste uit en deed hij een dut in de buggy terwijl wij de nog resterende dieren gingen bekijken. Al bleek het om de één of andere reden moeilijker dan verwacht om de giraffen te vinden, nochtans de favoriete dieren van mijn petekindje. Ook de vissende pelikanen die het één na het ander visje boven haalden, waren een groot succes. Mijn petekindje kon er geen genoeg van krijgen.

Zo rond kwart voor vijf was het tijd om huiswaarts te keren. We hadden bijna gans Planckendael gezien en enorm genoten van het prachtige weer. Buiten het sandwich-incident was de dag supervlot verlopen. De kinderen hadden er zichtbaar van genoten en de volwassenen ook. Al blijkt het niet zo evident om goeie foto’s te nemen als je tegelijkertijd een buggy moet voortduwen en een petekindje moet entertainen.

IMG_2056

IMG_2098

IMG_2105

IMG_2118

IMG_2122

IMG_2143

IMG_2154

IMG_2163

IMG_2184

IMG_2199

Terwijl we richting Tielt-Winge reden, gaf ik instructies door aan de papa van mijn petekindje voor het avondmaal. Mijn vriend arriveerde zo’n tien minuten na ons in Tielt-Winge zodat we gezellig met z’n allen konden avondeten. Hamburgers met honderd procent rundvlees, guacamole en veel groenten. Ik ben niet echt zo’n hamburgereter, maar ik moet zeggen dat het mij smaakte.

Een stevige regenbui noodzaakte ons het terras te ontruimen en naar binnen te vluchten, alwaar we nog wat na keuvelden bij een kopje thee. Net op het moment dat we afscheid genomen hadden, verscheen er een prachtige regenboog aan de hemel.

IMG_2201

Een dag met een veelkleurig strikje er rond.

Spontane dinner dates

Trouwe volgers van deze blog weten het ongetwijfeld, onze agenda laat weinig tot geen ruimte voor spontaneïteit. Deze zomer had ik me echter voorgenomen om de weekavonden niet vol te plannen, kwestie van wat tijd te hebben voor spontane invallen (en ook een beetje om al mijn reisverslagen te kunnen schrijven en mijn foto’s te kunnen verwerken).

Zo konden mijn vriend en ik woensdagavond op de bots beslissen om te genieten van de prachtig zomeravond en iets te gaan eten op een terrasje. Ik denk dat ik er al eens eerder over geschreven heb, maar het is in Leuven enorm moeilijk om een terras te vinden waar je lekker kan eten en dat ‘s avonds in de zon ligt. Ik meende dat het terras van De Hoorn, midden in de nieuwe hippe stadswijk in wording wel nog avondzon zou hebben. Helaas, een recente nieuwbouw blokkeerde de laatste zonnestralen. Maar: de mosselen waren uitstekend en de locatie is zeer inspirerend. Momenteel ligt De Hoorn midden in een bouwwerf, maar het is niet moeilijk je voor te stellen hoe mooi de site zal zijn, eens de werken achter de rug zijn.

mosselen

Op donderdagavond hadden we eveneens niets gepland. Tot we een berichtje kregen van onze kameraad uit Meldert dat hij voor zijn werk de ganse dag in Leuven in de Faculty Club zat. En of we al plannen hadden voor het avondmaal. Nu wel dus!

Ik was oprecht blij dat ik ditmaal geen sms moest terug sturen dat het niet paste voor ons. We spraken af rond 18u aan het station van Leuven en zochten een plekje op het terras van de Klimop. Super leuk om bij te kunnen praten. Helaas stelde het eten teleur. Ik had een kabeljauw met asperges besteld en mijn tafelgenoten een Thaise noedelsalade. De salade zag er eerlijk gezegd wat povertjes uit. Mijn gerecht was daarentegen wat van het goede te veel. Mijn portie kabeljauw was het dubbele van wat ik een normale portie beschouwd. Verder dreef de kabeljauw in een witte roomsaus en waren de asperges te hard gebakken (groene asperges moeten groen zijn, niet bruin). Het was ook gewoon echt te veel, waardoor ik genoodzaakt was een flink stuk vis te laten liggen. Teleurstellend!

Thaise salade

kabeljauw

Gelukkig maakte het ijsje van Decadenza achteraf veel goed. Dat zabaglione-ijs was ronduit fenomenaal. Al smullend liepen we terug naar ons appartement om daar nog een flesje Corsicaanse witte wijn te kraken en te praten tot de zon al ver onder was.

Meer van dat!

Murphy

Die ene keer op een jaar dat ik mijn portemonnee thuis vergeet met daarin al mijn geld, bankkaarten én treinabonnement, wordt ik natuurlijk gecontroleerd op de trein… En dat terwijl ik sinds ik terug ben van vakantie ‘s ochtends nog geen enkele keer controle heb gehad. Ik heb mijn allerbeste, sorry-ik-kan-er-niets-aan-doen-blik boven gehaald en mocht verder sporen. Al een geluk dat ik mijn identiteitskaart tegenwoordig in mijn gsm-hoesje heb zitten, zodat ik toch íets van legitimatie bij me had.