London: The Tower, The Shard, The Thames and The Globe – 21 oktober 2016

Voor de eerste maal deze vakantie vroeg genoeg wakker om een ochtendlijk zwempartijtje in te lassen. Het zwembad was niet al te groot, maar groot genoeg om baantjes te trekken. Na een heerlijke douche om het chloorwater van me af te spoelen, smaakte het English breakfast dubbel zo lekker. Het zag ernaar dat we het ook deze dag droog zouden houden. Wat een on-Engels weertje! Niet dat we klagen. 😉

Mijn vriend en ik namen de metro tot in de buurt van London Bridge en wandelden van daar langs de Thames naar de Tower over de Tower Bridge naar The Shard. We arriveren net op tijd bij The Shard voor onze reservatie van 12u bij restaurant Oblix. Oblix bevindt zich op de 32ste verdieping van The Shard en beloofde op zijn website een panoramisch uitzicht over Londen. We waren vroeg genoeg om een tafeltje aan het raam toegewezen te krijgen. En jawel, het uitzicht stelde niet teleur. Denk dat ik Londen nog nooit op zoveel verschillende manieren vanuit de hoogte bekeken heb. 😉

Toen we aankwamen was de zaak nog voor de helft leeg. Het leek op sommige momenten wel alsof er meer bediening dan klanten waren. Beetje penibel voor een restaurant op zo’n toplocatie waarvoor wellicht astronomische huurprijzen betaald moeten worden. Gelukkig druppelden naarmate de middag vorderde meer klanten binnen en zat het op het einde van onze lunch bijna helemaal vol. Wellicht lunchen ze in Londen wat later dan 12u. Het eten was alleszins dik de moeite. Ik laat jullie meegenieten:

Grilled Diver Scallops, King Oyster Mushrooms & Hazelnuts:

View from Oblix

Duck & Mango Chutney:

Tenderstem Broccoli, Preserved Lemon & Chili:

Wild Mushrooms, Garlic & Parsley:

Strawberry Pavlova, Strawberry & Elderflower Sorbet:

Na deze overdadige lunch liepen we naar Shakespeare’s Globe. Na mijn mislukte poging van twee dagen geleden, konden we nu wel aansluiten bij een rondleiding. (Klein zijsprongetje: Shakespeare’s Globe kreeg ‘the golden throne’ award voor zijn prachtige en verzorgde toiletten. Welverdiend, wat mij betreft!) De rondleiding in de reconstructie van het theater uit Shakespeare’s tijd was bijzonder interessant. De gids sprak met zoveel passie en in zulk prachtig Engels dat het niet moeilijk was om helemaal betoverd te raken door dit bouwwerk. Het originele Globe Theater dat dateerde uit 1599, werd in 1613 verwoest door een brand, heropgebouwd in 1614 en dan definitief afgebroken in 1644. Het huidige Globe Theatre kwam er door de inzet van acteur-regisseur Sam Wanamaker en werd gebouwd zo’n 230 meter van de originele plek.

Na de rondleiding namen we de metro naar het hotel om ons fototoestel en de rugzak te droppen, we wilden niet te zwaar geladen zijn voor het concert van Jeremy Loops. Een (alweer) pokkehete metrorit bracht ons naar Kentish Town. Ik blijf het ongelooflijk vinden dat de Londense ‘Tube’ haar reizigers zo weinig comfort aanbiedt. Stipt om 19u sluiten we ons aan bij de lange rij wachtenden aan de ingang van het O2 Forum in Kentish Town. Ik heb een bloedhekel aan wachten, maar er zat niet veel anders op dan geduld uitoefenen tot de deur van de zaal geopend zou worden. Helaas bleef het niet bij wachten tot de deuren open gingen. Daarna moesten we ook nog eens een afschuwelijk slecht voorprogramma doorstaan. Ik had al pijnlijke voeten van het rechtstaan en het échte concert was nog niet eens begonnen. Ik voelde me ook een beetje schuldig ten opzichte van mijn vriend, die niet echt een fan is van de muziek van Jeremy Loops en die om mij een plezier te doen, nu meer dan twee uur moest wachten voordat de hoofdact op het podium verscheen. Ik herinnerde me weer waarom we zo zelden naar dit soort concerten gaan. Een klassiek concert begint ten minste op tijd…

Om 21.20u was het dan eindelijk zover: met zijn mondharmonica opende Jeremy Loops het concert. De bassen konden beter afgesteld zijn, maar verder was het een fenomenaal concert. Wat een positieve vibes, wat een uitstraling! De hele zaal was in de ban van de ambiance gecreëerd door de muzikanten op het podium. Het was genieten van de eerste tot de laatste noot. Met een fenomenale afsluiter waarbij grote ballonnen gevuld met confetti de zaal in werden gegooid. Echt zwaar onder de indruk van het concert. Al blijf ik erbij dat een uur vroeger beginnen voor iedereen plezanter was geweest. Om 22.45u zat het concert erop en namen we de metro terug naar ons hotel.

Daar bestelden we voor de allereerste keer in ons leven room service. Kwestie van niet met een rammelende maag te moeten gaan slapen.

Cocktailparty, Episode V

Naar wat ondertussen een stevige jaarlijkse traditie is geworden, organiseerden mijn vriend en ik een cocktailparty voor de collega’s van mijn werk. Alvorens in de drank te vliegen, gingen we met een tiental personen eten in de Himalaya. Er zijn slechtere manieren om de avond in te zetten dan met een heerlijke portie Indian Food.

Bij het eten werden voornamelijk non-alcoholische dranken gedronken, kwestie van ons wat te sparen voor de cocktails nadien. En jawel, mijn collega’s hebben zich weer van hun beste kant laten zien. Een paar flessen sterke drank zijn zelfs helemaal leeg geraakt. En de splinternieuwe fles gin die ik had gekocht, is gewoon bijna leeg. In totaal waren we met meer dan twintig personen, een feestelijk groepje!

Gelukkig was er ditmaal niemand ziek en bleven mij nachtelijke schrobpartijen bespaard, maar ik ben er vrij zeker van dat de nieuwe vriendin van mijn collega zich vandaag iets minder goed zal voelen. Kwestie van meteen een goeie indruk na te laten bij de collega’s van haar vriend. 😉 Deze editie zal ongetwijfeld de geschiedenis ingaan als de eerste cocktailparty waar er traantjes vloeiden. Mijn iets boven haar theewater zijnde collega had het moeilijk met de dood van Leonard Cohen, in combinatie met de verkiezing van Donald Trump. Een paar dikke knuffels later ging het al wat beter.

De party werd afgesloten om vijf uur ‘s nachts, nadat we rond half vijf een tevergeefse poging gedaan hadden een taxi te pakken te krijgen voor mijn twee vrouwelijke collega’s. Uiteindelijk was het makkelijker om gewoon de allereerste trein te nemen.

Alweer een topeditie!

London: The East End of London Food Tour en The Shard – 20 oktober 2016

Deze ochtend hielden we ons een beetje in bij het ontbijt. Om 10.45u werden mijn vriend en ik namelijk verwacht bij Old Spitalfields Market voor The East End of London Food Tour. Over deze food tour schreef ik een apart artikel, dus foodies, allen daarheen!

Na een lange en saaie metrorit kwamen we aan in Old Spitalfields Market. Ik val in herhaling, maar de metro van Londen kan niet tippen aan die van Singapore, waar bijna alle reizigers tijdens de rit op hun gsm filmpjes via 4G streamen. In gans het metronetwerk in Londen heb je nergens ontvangst. Noch dataverkeer, noch telefonie zijn mogelijk. Heel frustrerend. Bovendien zijn sommige metrostellen zo warm dat het net lijkt alsof je een sauna binnen stapt. Is het zo moeilijk om moderne metrostellen aan te kopen die uitgerust zijn met klimaatregeling? En het meest frustrerende: de lange reistijd die je nodig hebt om slechts een paar kilometer te overbruggen. Soms was de tijd die je nodig had om te voet te gaan niet eens zoveel langer dan de duur van de metrorit.

De food tour toonde ons, na de grafitti-tour op onze eerste dag in Londen, opnieuw een andere kant van de buurt rond Old Spitalfields Market. Het voorgeschotelde eten was niet altijd helemaal mijn smaak, maar wel een goeie aanleiding om eens uit mijn foodie comfortzone te komen. Na de tour konden we er alleszins voedselgewijs weer voor even tegen en namen we de metro naar Oxford Circus om daar de kaarten voor het concert van Jeremy Loops af te halen. Vanaf Oxford Circus trokken we langs Piccadilly Circus en Trafalgar Square naar The Shard. We genoten van de wandeling langs prachtige, statige lanen in het herfstige Londen. We wilden zoveel mogelijk profiteren van het feit dat de weergoden ons alweer goed gezind waren. Het enige nadeel aan deze lange wandelingen was dat we de batterij van onze gsm zienderogen zagen slinken en ook de twee externe battery packs die we bij hadden, waren bijna helemaal leeg. Gelukkig vonden we vlakbij The Shard een klein souvenirwinkeltje dat (opgeladen!) externe battery packs verkocht. Oef, hoe zouden we zonder onder smartphone door Londen moeten navigeren? (Bijna niet te geloven dat we dat vroeger gewoon deden met de kaarten in onze toeristische gids.)

Stipt op tijd voor ons bezoekje aan The Shard van 17.30u meldden we ons aan met onze vooraf gekochte toegangstickets. Ik had speciaal opgezocht wanneer de zon onderging zodat we optimaal konden genieten van het blauwe uurtje. The Shard is het hoogste gebouw van de UK en een indrukwekkende nieuwe toevoeging aan de Londense skyline. 72 verdiepingen telt dit gebouw en op de allerhoogste verdieping bevindt zich het observatiedek in open lucht. Een zeer bijzondere ervaring om op zo’n hoogte in open lucht te staan, al waren er natuurlijk wel hoge glazen panelen die ons van de buitenwereld scheidden. Met een ticket voor The view from the Shard, krijg je toegang tot de drie hoogste verdiepingen en kan je zo lang als je wil genieten van een indrukwekkend 360 graden uitzicht. Bij goed weer kan je tot meer dan 64 kilometer ver zien. Vanaf de 72ste verdieping zagen we de zon ondergaan en genoten we van het zicht van de lichtjes die één voor één aan gingen. Magisch.

Na een paar gigabyte aan foto’s geschoten te hebben, keerden we terug naar de begane grond. Grote honger hadden we niet na onze food tour uitspattingen, maar een licht avondmaal voor het slapen gaan leek ons een goed idee. Helaas zat de oesterbar waarop we onze zinnen gezet hadden stampvol. De zoveelste keer op rij dat we naar een alternatief voor onze eerste keuze moesten zoeken. Die Londenaars gaan duidelijk meer op restaurant dan de Leuvenaars, want in Leuven vind je op een doordeweekse werkdag altijd wel een plekje.

Volgens tripadvisor was er vlakbij een goed tapasrestaurant. En jawel, weggestopt onder de spoorwegbrug vonden we Lobos Meat and Tapas. Het restaurant zat (surprise, surprise) stampvol toen we binnen stapten, maar de ober zei ons dat we binnen een twintigtal minuten wel een tafeltje zouden kunnen bemachtigen. Prima! De vriendelijke atmosfeer en de jovialiteit van de bediening trok ons meteen over de streep. We zochten ons een plekje aan de bar en bestelden twee glazen cava. De bediening was trouwens volledig Spaanstalig, dus ik heb de hele avond mijn best gedaan om in het Spaans met hen te converseren. Aan de bar raakten we al snel aan de praat met één van de obers. Toen hij hoorde dat we van België waren, verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. Zijn vriend bleek immers een Waal te zijn. Zo grappig.

De wachttijd aan de bar vloog voorbij en veel sneller dan verwacht kregen we een tafeltje toegewezen in een lang, smal tonvormig gewelf. Heel bijzonder! De tapas op de kaart zagen er allemaal zo verleidelijk uit dat we uiteindelijk toch meer aten dan gepland. En dan zwijg ik nog over de heerlijke Spaanse wijnen. Wat een onverhoopte meevaller! Super ambiance, knappe, Spaanstalige ober en uitstekende tapas, met als uitschieter het lamsvlees in kruidenkorst. Wat een zaligheid!

Samuel in the clouds

Gisteren woonde ik samen met een aantal collega’s in het Vlaams Parlement een vertoning bij van de documentaire Samuel in the Clouds van Belgische regisseur Pieter Van Eecke. De vertoning werd georganiseerd door United Nations Cinema en de Vlaamse Overheid. Na ‘Before the Flood’ van Leonardo DiCaprio die ik online bekeek, voor mij de tweede Climate Change film in minder dan een week tijd.

Samuel in the Clouds heeft hetzelfde thema als Before the Flood, maar de aanpak is radicaal verschillend. Samuel in the Clouds focust op het hoofdpersonage Samuel, wiens familie al generaties lang werkt op de flanken van de berg Chacaltaya in de Andes in Bolivia. Samuel bediende vroeger de skilift op de hoogste skipiste ter wereld, maar door de oprukkende klimaatverandering verdwijnt de eeuwenoude gletsjer en wordt skiën onmogelijk. Toch blijft hij koppig naar ‘zijn’ berg trekken, in de hoop dat de sneeuw ooit zal weerkeren.

De traag voortkabbelende film beklijft door de prachtige beelden. Al miste ik een beetje duiding bij sommige fragmenten. Doordat de focus zo erg op Samuel lag, bleven andere nevenpersonages, die ongetwijfeld ook een interessant verhaal hadden, onderbelicht. De houding van Samuel, die koppig blijft doen alsof er niets aan de hand is, terwijl hij elke dag de gletsjer kleiner ziet worden, kan dienen als een metafoor voor de mensheid in het algemeen. Het is immers veel gemakkelijker die hele klimaatverandering te negeren dan de noodzakelijke wijzigingen door te voeren om de catastrofe af te wenden. Dat de film volledig in het Spaans gesproken werd, was voor mij natuurlijk een extra meerwaarde.

Het overheersende gevoel dat ik overhield na het bekijken van beide klimaatfilms was moedeloosheid. Het lijkt er, ondanks de klimaatakkoorden van Parijs, niet op dat het de goede kant uit gaat met onze planeet. Zelfs als we nu alle zeilen bij zetten. Die gesmolten gletsjers zullen nooit nog in hun oorspronkelijke toestand terug keren. En binnen een aantal jaren zal de prachtige ijsbeer ongetwijfeld uitgestorven zijn.

Het debat dat na de voorstelling van de film volgde, was dan ook rondom surreëel te noemen. De mensen aan tafel deden hun best om te laten uitschijnen dat het allemaal wel goed zou komen. Vooral de tussenkomsten van Victor Dries, milieu-adviseur van minister Homans deden mij het ergste vrezen. Als we allemaal maar een beetje minder vlees zouden eten en wat meer de fiets zouden nemen, zou het allemaal wel in orde komen. Ik denk dat we het stadium van “alle beetjes helpen” al lang voorbij zijn. Er is nood aan drastische en onpopulaire maatregelen op grote schaal. Al weet ik goed genoeg dat er geen enkele politicus in Vlaanderen genoeg haar op de tanden heeft om zulke maatregelen te nemen. En dan nog, wat kunnen wij als minilandje doen als de rest van de wereld niet volgt? De enige positieve evolutie die ik zie, gebeurt momenteel in China, waar men wel massaal in hernieuwbare energiebronnen begint te investeren. Die Chinezen moeten natuurlijk wel, want in hun steden kan niemand meer adem halen.

Na het meest tenenkrullende debat aller tijden, kon ik een glaasje wijn om dit alles door te spoelen wel gebruiken. Spijtig dat het slechte wijn was.

Het officiële verslag van deze avond vinden jullie hier. Applaus voor de verslaggever die iets zinnigs van het debat wist te maken.

Met mijn petekindje naar de Abdij van Averbode

De mama van mijn petekindje en ik leggen bij het begin van een nieuw jaar altijd onze afspraken voor de rest van het jaar vast. Zo ben ik er zeker van dat ik mijn petekindje op regelmatige tijdstippen zie, want agenda’s slibben tegenwoordig sneller dicht dan ik met mijn ogen kan knipperen. Iedereen in de spitsuurleeftijd heeft het ook zo druk.

Het enige nadeel van die werkwijze is dat je niet op voorhand kan inschatten hoe het weer zal zijn. En zo werd onze herfstwandeling met het gezin van mijn petekindje in Averbode eerder een paar minuten de benen strekken in de regen en vervolgens genieten van een aperitiefje met abdijkaas en -bier (cava voor mij, uiteraard) in Het Moment. De twee broers vonden het allemaal prima. En ikzelf was onder de indruk van de metamorfose van de abdijsite, die mijn vriend en ik voor het laatst tien jaar geleden bezochten. Altijd al een site met potentieel geweest, maar blij om zien dat dit potentieel nu ook ten volle benut wordt.

Na het aperitief in Averbode keerden we terug naar Tielt-Winge om wat met de duplo te spelen en te genieten van overheerlijke huis gemaakte burrito’s. Mijn petekindje was in goeie doen. We speelden heel prettig samen en hij was duidelijk blij met zijn Star Wars Wookiee zoekboek. Het contact met mijn petekindje verloopt soms wat moeizaam en dan doet het extra plezier om te zien dat hij zich amuseert en onze aanwezigheid waardeert.

Culinaire verwennerij in Zottegem

Altijd plezant om vrienden te hebben die graag koken. En onze vrienden in Zottegem die kunnen er wat van! Na een overheerlijk soepje kregen we een prachtige moot zalm voorgeschoteld, vergezeld van een aardappelbereiding naar een recept van Hello Fresh. Heerlijk! De portie was zo groot dat we tussen het hoofdgerecht en het dessert even een wandelingetje moesten inlassen om het geheel te laten zakken.

De heerlijke chocoladetaart als dessert was de kers op de taart van een gezellige avond met geanimeerde discussies en een heuse show van een échte zeemeermin. 😉

The East End of London Food Tour – 20 oktober 2016

Startpunt van the East End of London Food Tour was Old Spitalfields Market. Na de Alternative Londen Tour een vertrouwde plek voor mijn vriend en mezelf. Maanden op voorhand had ik een plekje voor ons beiden gereserveerd, omdat ik deze ervaring niet wilde missen. Ik keek echt uit naar de kennismaking met de meer traditionele Engelse keuken, een keuken die ik uit mezelf minder geneigd ben uit te proberen.

Het fijne aan de Food Tour was dat we niet enkel een mooie selectie aan gerechten konden uitproberen, maar dat we ook de buurt rond Old Spitalfields Market beter leerden kennen. Onze sympathieke gids vertelde dat de East End of London altijd een bijzondere plek geweest is. Oorspronkelijk bevond dit gebied zich buiten de stadsmuren van Londen en in de 17de eeuw werd het een toevluchtsoord van Franse Hugenoten. Na de Fransen kwamen (en gingen) de Ieren, de Joden en, in de twintigste eeuw, de Bangladeshi, die nog steeds in deze buurt vertoeven. Al krijgen ze heden ten dage stevige concurrentie van de hipsters die massaal aangetrokken worden door deze bijzondere plek en hierdoor een spectaculaire stijging in de woningprijzen veroorzaakt hebben. East End of London is nu the place to be om artiesten and hipsters tegen het lijf te lopen.

Dat dit een buurt in verandering is, bleek uit de talrijke bouwprojecten die we tijdens onze wandeling tegen kwamen. Niet elk project kon even geslaagd genoemd worden, met als dieptepunt een studentenresidentie waarbij de universiteit er niets beter op had gevonden dan de oorspronkelijke muur te laten staan en met wat ijzers te bevestigen aan een nieuwe muur die zo’n halve meter achter de oorspronkelijke muur gebouwd werd. Alsof dat nog niet erg genoeg was, kwam de plaatsing van de nieuwe ramen in de verste verte niet overeen met die van de oorspronkelijke gevel. Wat een gedrocht!

Grote delen van de buurt hebben zwaar te lijden gehad tijdens de Blitz, maar gelukkig vonden we nog enkele historische gebouwen en een schattig smal straatje die de bombardementen overleefd hadden. Ik kon mezelf trouwens wel voor het hoofd slaan dat ik in ‘Spitalfields’ niet de afkorting van ‘Hospitalfiels’ herkend had. Het lag nochtans voor de hand.

De eerste stop van de dag was St. John Bread and Wine, een restaurant dat erom bekend staan geen enkel lichaamsdeel van het varken verloren te laten gaan (“from nose to tail eating”). St. John Bread and Wine zou volgens onze gids de beste bacon sandwich van heel Londen serveren. Het varken dat voor onze sandwich gestorven was, was afkomstig van Butt’s farm, een boerderij die er prat op gaat hun dieren in de beste omstandigheden te kweken. Het brood van de sandwich werd ter plekke gebakken en de huisgemaakte ketchup bevatte een beetje appel om de heerlijk zoetzure smaak nog beter tot zijn recht te laten komen. Helaas moet ik eerlijk bekennen dat ik niet echt een fan was van deze bacon sandwich: het brood dat er mij iets te zwartgeblakerd uit zag, werd echter door onze gids liefdevol omschreven als ‘caramelized’.

Volgende halte: The English restaurant, een prachtige pub waarin hout uit de Spitalfields’ Christ Church gebruikt werd voor het interieur en waar ze Brugse Zot op de tap hadden. We proefden er een authentieke Engels bread & butter pudding die haast verdronk in de custard. Echt overheerlijk en wat mij betreft één van de toppers van deze culinaire ontdekkingstocht.

Onderweg naar onze volgende culinaire bestemming, passeerden we de plek waar één van de slachtoffers van Jack the Ripper gevonden werd, een verrassend mooi gebouw dat vroeger een Joodse gaarkeuken was en een voormalig daklozenopvangtehuis. Herinneringen aan het feit dat the East End of London vroeger helemaal niet zo’n prettige buurt was om te leven.

Androuet Cheese leek op het eerste gezicht een vreemde halte voor onze food tour, want deze kaaswinkel (met eigen kelder om de kazen te laten rijpen), werd oorspronkelijk gesticht door een Fransman. Maar de gids stelde ons gerust: in de UK zelf zijn er meer dan 600 vreschillende soorten kazen, waarvan wij er twee mochten proeven bij Androuet;: de cheddar en de stilton. Van de twee kazen was de blauwe stilton mijn favoriet.

Natuurlijk kon op onze food tour hét Britse gerecht bij uitstek niet ontbreken: jawel, u raadt het al: fish and chips. Poppie’s Fish and Chips is bijzonder populair bij de Britten en de zaak zat dan ook stampvol toen wij er halt hielden. Nu moet ik voor de eerlijkheid twee dingen bekennen:

ik hou helemaal niet zo van frieten, je zal mij dan ook nooit ‘frietjes van ‘t frituur’ zien eten, tenzij ik echt geen andere keuze heb
ik hou niet zo van gepaneerde bereidingen: geen cordon bleu, schnitzel of gepaneerde vis voor mij

Zoals te verwachten, was ik dan ook niet echt een fan van de fish and chips. Alleen de mashed peas konden mij bekoren. Daar had ik gerust een grotere portie van willen eten. De frieten zelf vond ik bijzonder droog en flets smaken en ik stond hierin niet alleen, mijn vriend, wel groot liefhebber van frietjes van ‘t frituur, vond de frieten ook niet geweldig. We moffelden dan ook allebei ongeveer de helft van onze zak frieten in de vuilbak. Leuk weetje: toen de overheid het gebruik van krantenpapier verbood om de fish and chips in te verpakken, besloot de uitbater van Poppie’s om zijn fish and chips in papier bedrukt met eetbare inkt te verpakken. Van een USP gesproken!

We zetten onze wandeling verder langs de Truman Brewery. Deze failliete brouwerij werd onlangs nieuw leven ingeblazen door een paar hipsters die de nostalgie naar de naam als een handig verkoopsargument voor hun bier gebruiken. Spijtig genoeg wordt het nieuwe Truman bier niet meer in de originele brouwerij gebrouwen. De gebouwen van de Truman Brewery bevatten tegenwoordig pop-ups, food markets en allerlei creatieve start-ups.

Kuierend langs Princelet Street, een prachtige historische straat die vaak dienst doet als filmset, kwamen we bij onze volgende halte: The Pride of Spitalfields Pub, een bijzonder klassieke pub waar we ale en cider mochten proeven. De ale was niet te drinken, en gaf ik snel door aan mijn vriend, maar de cider ging er vlotjes in. We maakten ook kennis met Lenny, The Pub Cat, die majestueus op een barkruk zat te pronken. Sympathiek beest dat duidelijk niet vies was van een biertje.

Verder naar Aladin, het oudste curry restaurant in Brick Lane, alwaar we drie verschillende curries mochten proeven. Van zacht naar bijzonder pittig. Ik vond de curries overheerlijk. Helemaal mijn ding (de Aziatische keuken en ik, a match made in heaven). En jawel, ik besef dat curries niet oorspronkelijk Brits zijn, maar ze zijn ondertussen uitgegroeid tot één van de populairste gerechten in de UK, een beetje zoals bij ons de spaghetti bolognaise. 😉

De voorlaatste halte was de Joodse Beigel Bake, beroemd om wille van de bagels, uiteraard. Wij proefden van de hot salt beef bagel met mosterd. Het gezouten vlees kon ik nog min of meer smaken, maar de bagel zelf vond ik verschrikkelijk. Ik viste dan ook het vlees van tussen het broodje uit en liet de bagel zelf snel in een vuilbak verdwijnen. Veel te vettig!

Afsluiten deden we in schoonheid bij Pizaeast, alwaar we een overheerlijke gezouten karamel taart aten. Dat mini-stukje was een perfect einde van een interessante kennismaking met een ruime variëteit aan Britse gerechten. Hoe lekker het stukje taart ook was, ik was blij dat het niet groter was, want ik zat eigenlijk al vol na de curries (waarvan ik stiekem wat te veel at omdat ze zo lekker waren).

Zeer fijne tour en een dikke aanrader, zelfs al wist ik niet alle gerechten even hard te smaken. Een mens moet open staan voor nieuwe ervaringen.

La cena alla Trattoria Etna

Na een half dagje recupereren van het Meest Vermoeiende Weekend Aller Tijden, voelden mijn vriend en ik ons fit genoeg om naar onze Leuvense dinner date met vrienden uit Meldert te wandelen. De afspraak was gemaakt toen we in Londen zaten en door een gelukkige samenloop van omstandigheden (geen Spaanse les wegens herfstvakantie en het feit dat we al op voorhand een dagje après-weekend recuperatie voorzien hadden) stond er woensdagavond nog geen afspraak in onze agenda.

Onze vrienden hadden een tafel voor zes gereserveerd bij Etna Trattoria en zoals we dat gewoon zijn, was het eten aldaar weer meer dan uitstekend. Het contrast tussen de brave kinderen van onze vrienden die mooi hun bord leeg aten en zeer beleefd conversatie voerden als ze niet op hun iPad zaten te spelen en de wilde, losgeslagen, moeilijke eters die de nichtjes van mijn vriend zijn, kon amper groter zijn. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat de kinderen waarmee we dineerden in Etna Trattoria een paar jaar ouder waren. Er is dus nog hoop! 😉

Geradbraakt na een lang weekend in de Eifel

Respect voor ouders met kinderen!

Na amper drie nachten in het gezelschap van de nichtjes van mijn vriend (vijf en zeven jaar) doorgebracht te hebben, ben ik volledig ende volkomen geradbraakt. Zelfs uitslapen tot 10u deze ochtend bracht geen soelaas. Ik voel me net een vaatdoek. De combinatie van de overgang van zomeruur naar winteruur met logeren in den vreemde, samen op de kamer liggen en het vooruitzicht van allerlei spannende activiteiten overdag maakte dat de twee meisje op onchristelijke uren aan ons bed stonden. Om achtereenvolgens 5 en 6.20u wakker gemaakt worden, is niet bepaald bevorderlijk voor mijn humeur en ik zag het de eerste ochtend dan ook behoorlijk zwartgallig in. Gelukkig kon het na die moordende eerste nacht alleen maar beter gaan. 😉

Al kan ik jullie alvast zeggen dat we dat avondlijke glaasje wijn nadat de kinderen in bed lagen, meer dan verdiend hadden.

London: Sky Garden, Borough Market, Southwark Cathedral en Camdem Market – 19 oktober 2016

Een nieuwigheidje bij het ontbijt vandaag: bij het plaatsnemen aan onze tafel kregen we lekkere smoothie aangeboden. Smaakte naar meer, wat mij betrof.

Na het ontbijt nam ik afscheid van mijn vriend. Voor mij volstonden twee (halve) dagen conferentie, maar mijn vriend is een die hard en breide nog een extra dagje cursus aan zijn tweedaagse. Op aanraden van onze Poolse vriendin had ik voor mezelf een ticket geboekt om de Sky Garden te bezoeken. De Sky Garden biedt een prachtig uitzicht op The Shard, de Thames, de Tower en de Tower Bridge en dat, jullie geloven het nooit, helemaal gratis. Je bent zelfs niet verplicht om ter plekke iets te consumeren. Enige beperking is dat je het tijdslot moet respecteren dat je toegewezen krijgt en dat je een security check moet passeren vergelijkbaar met die op een vliegveld. Je moet dus wel een beetje moeite doen om het hoogste ‘publieke’ park van Londen te bezoeken.

Ik nam de circle line naar Monument Station en liep vervolgens een klein beetje verloren, omdat mijn iphone geen gps-ontvangst had tussen de hoge gebouwen. Gelukkig duurde mijn toestand van verwarring maar even, want ik spotte al snel het walkietalkievormige gebouw waar ik moest zijn. (Volgens wikipedia is het gebouw waarin de Sky Garden gevestigd is, 20 Fenchurch Street, nogal controversieel. Ik kon de architectuur van het gebouw nochtans wel smaken.) En jawel, onze vriendin had niet gelogen, het uitzicht vanaf de 34ste verdieping was fenomenaal. Qua uitzichten heb ik nog niet veel te klagen gehad, deze trip. Het openluchtterras aan de voorkant was ruim, maar stelde op fotografisch vlak een beetje teleur. De hoge glazen panelen (uiteraard voor de veiligheid van de bezoekers geïnstalleerd) zorgden voor veel reflectie, het was echt zoeken naar een optimale hoek om foto’s te nemen. Een nadeel dat de Switch van Tate Modern niet had. Al zat ik nu wel 24 verdiepingen hoger, natuurlijk.

Ik overschreed het mij toegewezen tijdslot zeker met meer dan een half uur. Gelukkig is er eens boven niemand die controleert hoe lang je er rond hangt. De Sky Garden is ook een fijne plek om iets te gaan drinken of een stukje taart te eten, maar aangezien ik alleen was, besloot ik elders heen te trekken om mijn inwendige mens te versterken. Op naar Borough Market, London’s most renowned food and drink Market! Ik was alleszins van plan om grondig te onderzoeken of die zelf gegeven titel terecht was. 😉

Een korte wandeling over London Bridge bracht me naar Borough Market. De geschiedenis van Borough Market gaat meer dan 1000 jaar terug in de tijd. Ondanks het feit dat ik er rond lunchtijd arriveerde, viel de drukte aldaar goed mee. Het duidelijk dat Borough Market tijdens de week een populaire lunchplek was voor de bedienden van de omliggende bedrijven. Gelukkig duurt een lunchpauze meestal niet zo lang, dus blijven de meeste mensen er juist lang genoeg voor een snelle hap. Borough Market zelf stelde niet teleur, van de mooie art deco ingang tot het indrukwekkende aanbod aan eetstandjes, van exotisch tot traditioneel. Borough Market weet ongetwijfeld elke hongerige maag te vullen. Een goeie tip is om te kijken bij welk kraampje de rij het langst is, de kans dat er daar iets lekkers te rapen valt, is groot.

Ik probeerde zoveel mogelijk kleine hapjes uit:

hand dived scallops bij een viskraam: om duimen en vingers af te likken (en ja, ik zie er geen graten in om twee dagen na mekaar Sint-Jacobsvruchten te eten):
slow cooked veal bij Gourmet Goat (alleen al voor de naam moet je daar gaan eten): geserveerd met twee verschillende slaatjes, fenomenaal lekker:
oesters: moeilijk kiezen uit het overweldigende aanbod, ik probeerde drie verschillende soorten uit:
organic icecream with salted caramel: niet helemaal mijn ding wegens te veel harde stukjes karamel:
mulled apple juice: lekker!

Mijn volgende bestemming was Shakespeare’s Globe. Ik had op voorhand de openingsuren opgezocht, maar ik had pech: uitzonderlijk waren er deze namiddag geen rondleidingen en dat stond niet vermeld op hun website (of ik had er misschien over gelezen). Iets met het winterklaar maken van het bouwwerk. Omdat ik dringend naar het toilet moest, besloot ik dan maar een beetje verder door te lopen om mijn blaas te ontlasten op de bijzonder propere toiletten van het Tate Modern. En toen ik dan toch daar was, was het een kleine moeite om de lift naar de tiende verdieping te nemen om opnieuw van het uitzicht aldaar te genieten. Waar de dag voordien de zon zich van haar beste kant het laten zien, was het nu betrokken. Een gans ander uitzicht.

Aangezien mijn bezoekje aan The Globe in het water gevallen was, twijfelde ik over mijn volgende bestemming. Ik besloot de tip van een collega te volgen en naar Hampstead Heath te trekken. Onderweg naar het metrostation liep ik even binnen in Southwark Cathedral en bleef daar veel langer plakken dan ik oorspronkelijk van plan was. Echt een prachtig bouwwerk met te veel uitzonderlijke historische monumenten om hier op te noemen. Al verdient het glasraam met scènes uit werken van Shakespeare natuurlijk een speciale vermelding.

Na deze ietwat lang uitgevallen tussenstop nam ik de metro naar Hampstead Heath. Een een veel te lange metrorit stapte ik iets na vijf uur af in station Kentish Town. Van daaruit was het nog een flink stuk wandelen naar Hampstead Heath. Ik deed een moedige poging, maar terwijl de avond viel, maakte ik mij de bedenking dat het misschien niet zo’n strak plan was om op dit tijdstip helemaal alleen in een park in de buitenwijken van Londen te gaan rondlopen. Geen idee of Hampstead Heath een onveilige plek is, maar misschien moest ik het lot niet tarten. Ik maakte dus rechtsomkeer en besloot naar Camden Market te wandelen. Onderweg passeerde ik toevallig de concertzaal waar het concert zou plaatsvinden waarvoor mijn vriend en ik voor vrijdag tickets geboekt hadden. Wist ik ook meteen waar dat was. 😉

Op de website van Camden Market stond dat ze elke dag tot ‘late’ open waren. In mijn ogen is 19u niet echt ‘late’, maar dat was wel het moment waarop de meeste winkels en kraampjes begonnen te sluiten. Jammer, want ik had gehoopt de culinaire ervaring van deze middag nog eens dunnetjes over te doen in het gezelschap van mijn vriend. Ik liep nog snel door de overdekte hallen volgestouwd met winkeltjes die uitpuilden van de prullaria. De ervaring deed mij nog het meest denken aan de China Towns die ik in het verre Oosten bezocht. Ik had oprecht spijt dat ik hier niet eerder was, want vanuit fotografisch standpunt was dit een fantastische plek. Op goed geluk liep ik een grote kledingzaak binnen waarvan de voordeur geflankeerd werd door twee reusachtige robots. Vanbinnen was het al fluo wat de klok sloeg. Bijzonder.

Ondertussen was de cursus van mijn vriend afgelopen en was hij onderweg naar Camdem Market. Het zou echter nog even duren voordat hij er was, dus besloot ik mij gewonnen te geven en de lokroep van een grote roltrap in combinatie met een gigantisch ‘happy hour’ bord niet langer te weerstaan. De roltrap bracht mij naar restaurant Gilgamesh, een Aziatische zaak met een bijzonder kitscherige inrichting die ik wel kon smaken. Ik zocht me een plekje aan de bar een bestelde mij een Honey Smash cocktail. Ondertussen volgde ik via whatsapp de vorderingen die mijn vriend maakte. Aangezien hij wellicht net na het einde van happy hour zou arriveren, dus bestelde ik nog snel twee cocktails voor ons beiden. De barman dacht ongetwijfeld dat ik een drankprobleem had ofwel dat mijn date me had laten stikken. 😉

Zijn cocktail stond mooi op hem te wachten toen mijn vriend stipt om 19u aka het einde van Happy Hour, arriveerde. We dronken onze cocktails op en besloten in Camden Town op zoek te gaan naar een fijn restaurantje. Tripadvisor leidde ons achtereenvolgens naar Daphne en Andy’s Taverna, twee Griekse restaurants die duidelijk erg populair waren bij de locals, want stampvol en geen tafeltje meer te vinden om ons bij te wringen.

Jammer, jammer, want ik had echt wel zin in lekker Grieks eten. Dan maar naar onze traditionele fall back optie: Japans! Restaurant Asakusa bleek zowaar door échte Japanners uitgebaat te worden en een verrassend authentiek menu aan te bieden. Wat een ontdekking! Ook dit restaurant zat goed vol, maar de uitbater kon ons nog twee plekjes aan de toog bij de sushichef aanbieden. Super om deze sushikunstenaar aan het werk te zien. Volgens mij zaten we op de beste plek van het ganse restaurant. De uitbater had ons gewaarschuwd dat het wel even kon duren voordat we ons eten kregen, maar hey, nog geen tien minuten later, werden onze voorgerechtjes al geserveerd: gyoza asakusa en horenso oshitashi. De sake-proevertjes volgden al snel. De Asakusa kaisen (een kom met warme rijst een daarop rauwe vis en groenten) was fenomenaal lekker. Ik waande me echt in Japan. Niet in het minst omdat we een kort gesprekje in ons gebrekkig Japans hadden met de uitbater. (Japanners zijn nogal snel onder de indruk als je een paar woorden Japans spreekt.)

De mochi in combinatie met de umeshu was de perfecte afsluiter van een bijzondere maaltijd. Daarna bracht een tergend lange bustocht ons terug naar ons hotel. In het algemeen moet me van het hart dat ik niet echt onder de indruk ben van het openbaar vervoer in Londen. Metro en bussen doen vaak erg lang over betrekkelijk korte afstanden. Al geef ik toe dat de vergelijking met steden als Tokyo en Singapore die over indrukwekkende moderne infrastructuur beschikken niet helemaal fair is.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk