Qué es la felicidad?

Estoy de acuerdo con Paulo Coelho que es muy difícil encontrar una respuesta a esta pregunta. Por eso consulté Wikipedia, “la enciclopedia libre que todos pueden editar”, dado que Wikipedia es una de las fuentes más importante de conocimiento humano. Pero parece que para Wikipedia no está claro tampoco, pues le da dos definiciones diferentes a los lectores en lugar de una definición precisa:

La felicidad es una emoción que se produce en la persona cuando cree haber alcanzado una meta deseada.
Felicidad es cuando una persona puede aceptarse a si misma tal y como es, cuando es capaz de sentirse bien con todo lo que es.

Estoy más de acuerdo con la primera definición que con la segunda, porque para mí, la felicidad es algo temporal. Estoy convencida de que es imposible ser feliz todo el tiempo. Entonces, desde mi punto de vista, la segunda definición que nos da Wikipedia, habla de contentamiento, un estado de ánimo menos contestado que la felicidad. Creo que hay una diferencia entre sentirse contento y sentirse feliz. Llegar a la felicidad pide más esfuerzos que llegar a un estado de satisfacción con tu vida. Además la felicidad es más susceptible a los factores externos.

Se puede decir que la felicidad es el objetivo común de todos los seres humanos: indiferente del país donde naciste, buscarás la felicidad a lo largo de tu vida. Pero no es fácil encontrarlo y pienso que la gente de nuestra época es más exigente con su vida que antes. Es verdad que hoy en día la felicidad se ha convertido en una tarea diaria. Hay libros que describen en detalles como hacerse feliz y si tú no logras alcanzar la felicidad, la culpa es tuya. Por consecuencia hay muchas personas que piensan que son un fracaso por no conseguir la felicidad.

No ayuda que vivamos en una época donde estamos cada momento del día rodeados de medios sociales. Las redes sociales se han vuelto una parte integral de nuestras vidas. En general lo que nosotros mostramos en los medios sociales son los éxitos de nuestra vida: los momentos inolvidables, memorables, preciosos,… Estamos rodeados de fotos que muestran la perfección: amplias sonrisas, casas limpias, vacaciones en países con playas de arena blanca y aguas cristalinas donde siempre hace sol, un desfile de platos exquisitos bellamente presentados e impecablemente servidos,…

El impacto de las redes sociales en nuestro bienestar es demostrado por muchos estudios y puede ser positivo pero también negativo. La realidad es que la mayoría de la gente elige no mostrar los momentos negativos de la vida en las redes sociales. Por consiguiente las redes sociales crean una imagen poco realista de la vida. Aunque sabemos que las imagenes mostradas no son la realidad, seguimos siendo influidos por estos imágenes y nuestros sueños se vuelven cada vez más inalcanzables. Y cuando alcanzamos un sueño, nos sentimos felices por algunos momentos y después queremos alcanzar el sueño siguiente. No es que soñar esté mal, al contrario, pero desear demasiado puede provocar la infelicidad. Pienso que es importante valorar lo que tenemos y aceptar que no somos seres perfectos.

Para concluir es muy importante para mí estar contenta con las pequeñas cosas en la vida. Cada día trato de estar agradecida por lo que tengo: mi familia, mi salud, ni novio, mi trabajo,… Y cuando alcanzo una meta deseada, como lo dice Wikipedia, disfruto de la felicidad momentánea.

Kimchi udon soep en domme uitspraken

Gisterenmiddag hadden we met een aantal leerlingen Koreaans afgesproken om na de les samen te gaan lunchen. Aangezien het einde van het schooljaar met rasse schreden nadert, zijn het aantal lessen die ons nog scheiden van het examen op één hand te tellen. Qua timing kwam het mij eerlijk gezegd niet zo goed uit, want vandaag landde mijn vriend uit Genève en ‘s avonds werden we in Lichtaart op het trouwfeest van zijn nicht verwacht. Maar goed, wellicht zou dit de laatste opportuniteit zijn om samen met mijn medeleerlingen iets te gaan eten, dus zegde ik toch toe.

Alles ging wat trager dan ik gehoopt had: eerst moesten we keilang wachten tot twee medeleerlingen bijbetaald hadden voor hun parking en daarna ging het met een slakkengangetje naar restaurant Chez Kimchi (een restaurant uitgebaat door Chinezen, maar wel met een Koreaanse menukaart). Ik was persoonlijk liever naar Hana geweest, maar dat zat blijkbaar al vol. Maar waaraan ik mij het meeste ergerde waren de domme uitspraken van een medeleerlinge. Toegegeven, deze medeleerlinge werkt mij al van dag één op mijn zenuwen, met haar overdreven familiaire houding ten opzichte van de andere studenten, haar aandachtzoekerij en haar honderd en één kwaaltjes (vorig jaar zat er ook al zo’n ergerlijk figuur bij mij in de Koreaanse les). De laatste weken liet ze echter verstek gaan en daar was ik niet bepaald rouwig om, maar speciaal voor de lunch was ze nog eens komen opdagen.

Onderweg naar het restaurant had ik een hele discussie met haar over de Gay Pride, want we passeerden langs het feestterrein om naar het restaurant te gaan. Het feestterrein was volledig afgezet met hoge hekken en iedereen werd gecontroleerd door de security. Kreeg ik een hele tirade over me heen hoe die “gays” heel Brussel op zijn kop hadden gezet en hoe ambetant het wel niet was dat veel straten afgezet waren en er overal politie rondliep. Waarop ik fijntjes antwoorden dat de verhoogde veiligheidsmaatregelen geheel en al op conto van de terroristen te schrijven vielen en dat wellicht niemand loopt te juichen dat ze overal hun rugzakken moeten openen alvorens te kunnen meefeesten. Sommige mensen…

IMG_4087[1]

Enfin ja, aan tafel heb ik me strategisch goed ver weg van haar gezet, in de buurt bij twee bijzonder intelligente artsen (waarvan er eentje van plan is zich om te scholen tot jazzpianist, geweldig om zoveel talent te hebben dat je door het ingangsexamen van het conservatorium geraakt). Oja, de kimchi udon soep was heerlijk en dankzij een klein spurtje slaagde ik erin een trein te halen die mij op een redelijk uur terug naar Leuven bracht.

IMG_4084[1]

Genève en Aubonne – 15 mei 2017

De eerste nacht is achter de rug. Ik heb redelijk geslapen, maar ik moet toegeven dat het slaapcomfort van ons Leuvense bed een pak hoger ligt (kan ook moeilijk anders, want gekocht bij slaapspecialist Sit&Sleep). Het bed is smaller dan we gewoon zijn en nogal aan de harde kant. Maar daar valt wel aan te wennen. Hopelijk geldt dat ook voor het straatlawaai. In Leuven ligt onze slaapkamer ook aan de kant van de ring, maar daar valt het verkeer bijna stil na 11 uur. In de Rue de Lyon lijkt het verkeer de ganse nacht verder te razen. Misschien toch eens overwegen om met oordopjes te slapen.

Na gedoucht te hebben in de minibadkamer (jammer dat de douchekop zo laag hangt dat zelfs ik me moet bukken), trekken mijn vriend en ik erop uit op zoek naar eten om onze ochtendlijke honger te stillen. Het winkelcentrum Charmilles lijkt een ideale plek om snel te ontbijten. En jawel, er zijn verschillende plekken die de mogelijkheid aanbieden om te ontbijten. Helaas bestaat het standaardontbijt uit un pain au chocolat ou un croissant avec un café. Tja… De kans dat ik in Genève een full Scottish breakfast zou scoren, had ik op voorhand al niet hoog ingeschat. We houden het dan maar allebei bij een pain au chocolat. Mijn vriend gaat voor de koffie, ik laat met verleiden door een versgeperste smoothie. Kwestie van de dag toch half goed te beginnen. 😉

Omdat het zijn eerste dag is, moet mijn vriend pas om 10u op zijn werk zijn. Zo komt het dat we nog tijd hebben om langs een telecomshop te gaan om een simkaart te kopen. Bedoeling is dat ik deze simkaart zal gebruiken tijdens mijn verblijf hier en dat mijn vriend de kaart na mijn vertrek in zijn gsm steekt. We kopen ook nog snel wat nieuwe handdoeken voor mijn vriend in de Migros, omdat het in het appartement aanwezige voorraadje niet zo groot is en we geen handdoeken vanuit Leuven hebben meegenomen.

Vervolgens nemen we afscheid van elkaar en wens ik mijn vriend veel geluk op zijn allereerste werkdag. Erg benieuwd om vanavond zijn verhalen te horen! Ikzelf keer terug naar het appartementje om mijn spullen te gaan halen om een dagje te lezen in de naburige parken. Bij binnenkomst merk ik dat de door de huisbaas aangekondigde werkman er al is. De werkman moet ons bad van een nieuw laagje lak voorzien. Hij is al druk aan het werk, dus ik neem mijn spullen (inclusief een bus zonnecrème, want de zon brandt al hevig zo vroeg in de ochtend) bijeen en vertrek naar het vlakbij gelegen Parc de Franchises alwaar ik mij met ‘El amante japonés‘ van Isabel Allende op een bankje in de zon zet. Het park is een leuke plek om te vertoeven, al had ik het nóg leuker gevonden zonder grasmaaiers en onkruidverbranders. Nuja, onderhoud moet gebeuren, niets aan te doen.

‘s Middags houd ik het bij een snelle lunch: ik eet een lekker quiche van Migros en begeef me daarna naar mijn volgende park in de hoop dat het daar iets rustiger is. Ook in Parc Geisendorf zijn werken aan de gang, maar minder luidruchtig dan de grasmaaiers in het andere park. Ik smeer me voor de zoveelste keer in met zonnecrème, maar begin te vermoeden dat ik beter een plekje in de schaduw opzoek. Vooral mijn hoofdhuid begint verbrand aan te voelen.

Ik schiet flink op in mijn boek. Het doet deugd om eindelijk eens tijd te hebben om door te lezen. De paar minuten op de trein van Leuven naar Brussel volstaan niet om voldoende in het ritme van de Spaanse taal te komen om goed op te schieten. Nu ik echter uren aan een stuk kan lezen, mindert het aantal nog te lezen de pagina’s zienderogen. Het einde van het boek komt met rasse schreden dichterbij.

Rond 17u keer ik terug naar het appartement om dat te luchten. Heel erg nodig, want op de gang ruik ik al de doordringende geur van het product dat de werkman gebruikt heeft. Ik gooi alle ramen wagenwijd open en wacht in een zeteltje bij het raam tot mijn vriend terug is van zijn eerste werkdag. Die eerste werkdag is alvast goed meegevallen, want hij komt erg enthousiast thuis. Goed onthaald, vriendelijke mensen, hij heeft zelfs al een mini-laptop gekregen. Goed geregeld, allemaal!

Hij vertelt me over zijn eerste indrukken en dan is het alweer tijd om te vertrekken. We rijden met onze schurende auto naar onze vrienden in Aubonne. De zon schijnt nog steeds volop en zowel mijn vriend als ikzelf zijn bijzonder goed geluimd. Onze eerste dag in Genève is alvast goed verlopen.

In Aubonne genieten we van een aperitief met een glaasje champagne gevolgd door heerlijke raclette (yep, we zijn al meteen aan onze integratie begonnen) en gourmet. Uiteraard hebben wij Belgische pralines van Bittersweet mee om onze reünie te vieren. Na het eten stappen we terug de wagen in om samen met onze vriendin het huis te gaan bekijken dat ze onlangs gekocht hebben. Onze vrienden zijn nog volop bezig met de verbouwingen, maar je kan nu al zien dat het een prachtige woonst zal worden. Met een uitzicht op het meer van Genève dat gewaagd is aan dat van het huis dat ze momenteel huren.

We keren terug voor nog een glaasje wijn en nemen dan afscheid van elkaar. Gelukkig deze keer niet voor lang!

After work!

Of hoe de personeelsvergadering die afgesloten werd met een kleine drink in de cafetaria gezellig overliep in één van de meest succesvolle after works ooit. Denk dat we met een groep van ongeveer 30 personen waren. Eerst zaten we binnen bij de Scott’s Bar, maar nadat de heftige regenbui overgedreven was, trok de hemel open en konden we naar het terras buiten verhuizen. Enige minpuntje: door het goede weer van de voorbije dagen zat de Scott’s Bar volledig zonder cava. En zelfs na herhaaldelijk aandringen van onze kant, konden we het personeel niet overtuigen om naar een winkel te gaan om wat flessen in te slaan. Dus hield ik het maar bij een glaasje witte wijn en een cocktail (of twee).

De laatste les Spaans van het jaar

En misschien wel voor altijd. Snik. Mijn ambitie om voor de eerste keer in mijn leven álle jaren van een taalcursus aan het CLT te doorlopen, zal ik wellicht niet kunnen waarmaken. Vind ik dat erg? Ik weet het niet zo direct. Misschien is het wel mooi geweest zo. Ik ben geraakt tot in het voorlaatste jaar en uiteindelijk heb ik niet het gevoel dat ik dit schooljaar nog veel heb bijgeleerd. Om mijn Spaans echt naar een hoger niveau te tillen, zal ik eens een paar maanden in een Spaanssprekend land moeten gaan wonen. Of een maand een intensieve taalcursus in Spanje volgen.

Talrijk kon je de opkomst voor deze laatste les alvast niet noemen. We waren slechts met drie leerlingen. Omdat deze allerlaatste les op zo’n mooie zomeravond viel, stelde de juffrouw voor om het allerlaaste anderhalve uur les op een terrasje door te brengen en onder mekaar wat Spaans te babbelen, mits toestemming van de directrice, uiteraard. En zo belandden we op het terras van de ViaVia in de Parkstraat, vlakbij het flatje waar mijn vriend en ik vroeger gewoond hebben. De nostalgie! Ik denk nu weer vaker aan die periode, omdat het appartementje dat we in Genève hebben niet veel groter is dan ons eerste flatje.

De ober van de ViaVia had duidelijk nood aan een lesje klantvriendelijkheid. Het was hem zelfs bijna te veel moeite om de drankkaart te brengen. Ik was ondertussen al vrij hard uitgehongerd (normaal koop ik tijdens de pauze een wrap met zalm) en wachtte vol ongeduld op mijn kip tandoori. Doordat ik honger had, smaakte het eten me wel, maar echt sappig kon ik de kip toch niet noemen. Maar het rustige terras en de zwoele temperaturen maakten veel goed.

Kip tandoori

Nu wacht mij enkel nog het mondeling examen en daarna kan ik het schooljaar afsluiten. Hopelijk in schoonheid met een mooi resultaat!

Van Leuven naar Genève – 14 mei 2017

Vandaag start ons grote avontuur! Stipt om 10.09u vertrekken we in Leuven, negen minuten later dan gepland en met onze wagen vol geladen met benodigdheden voor mijn vriend. Omdat we een Airbnb gehuurd hebben voor een paar maanden, is het niet echt nodig om een grote verhuis te organiseren. De belangrijkste zaken die met ons de reis naar Genève zullen maken zijn wat kleren voor mijn vriend, zijn computer, twee computerschermen, een fles whisky en zijn fiets. Vooral de fiets zorgde voor wat puzzelwerk. 😉

We vertrekken onder een stralende zon en terwijl we de autosnelweg op rijden, stromen via whatsapp de berichtjes binnen om ons een goeie rit te wensen. Zo fijn om te weten dat er zoveel mensen meeleven met ons. We zien het helemaal zitten. Een lange autorit is zoveel aangenamer als de zon schijnt!

Na een uurtje moeten we al een eerste stop inlassen voor een plaspauze (ik heb een legendarisch kleine blaas), maar verder verloopt de rit vlotjes. Zo rond de middag haal ik tripadvisor boven om een plek te vinden voor de lunch. We belanden in wat ongeveer de meest zuidelijke gemeente van België moet zijn: Messancy. Tripadvisor raadt ons Aziatisch restaurant Chez Tchoutchou aan. Aan de buitenkant stelt het restaurant niet echt veel voor, maar omdat er niet veel andere eetgelegenheden te vinden zijn in deze buurt die ook nog eens open zijn op zondagmiddag, wagen we het erop. En jawel, eens binnen, wanen we ons in een andere wereld: een mooi ingekleed restaurant met Chinese decoraties aan de muren. Op het eerste zicht zijn we de enige klanten in het etablissement, maar dat kan ons niet deren, dan zijn we ongetwijfeld snel bediend.

De kaart is een mooi staalkaartje van het beste van de Aziatische keukens, met Chinese, Japanse, Thaise en zelfs Koreaanse gerechten broederlijk naast mekaar. Bibimbap blijkt zelfs aangeraden te worden als de specialiteit van de chef. Ik twijfel even of bibimbap eten in een restaurant uitgebaat door Chinezen in het uiterste puntje van België wel zo’n goed idee is, maar hey, living the adventure starts here! Als voorgerechtje bestellen mijn vriend en ik allebei de dim sum. En mijn vriend gaat als hoofdgerecht voor de Peking duck. Kwestie van toch drie verschillende Aziatische keukens op onze tafel te zien passeren, een kleine culinaire wereldreis. Het eten blijkt echt uitstekend! Geweldige dim sum, fenomenaal lekkere bibimbap (het smaakte alsof hij rechtstreeks geïmporteerd werd uit Korea, sissend in een hete stenen pot) en een mooi stuk eend. En de porties zijn zo groot dat we er wel voor een paar uurtjes zullen tegen kunnen. Oja, en ze hadden mochi ijs als dessert. Dat kon ik toch niet laten passeren, nietwaar?

IMG_4033

IMG_4037

IMG_4034

IMG_4039

Ondanks het feit dat we de enige klanten in het restaurant zijn, duurt het allemaal wat langer dan verwacht, maar hey, we hebben nog tijd genoeg om op onze bestemming te geraken. Bij het betalen van de rekening krijg ik zelfs een mooie sjaal cadeau: een cadeautje voor moederdag, zegt de vriendelijke dame met een grote glimlach. Wie ben ik om dat te weigeren? 😉 Dus, wie ooit per ongeluk met een hongerige maag verloren rijdt in Messancy: bij Chez Tchoutchou moet u zijn!

Een paar minuten later bevinden we ons in het land van de péage: Frankrijk. We stoppen nog eenmaal ergens in een wegrestaurant om iets te drinken (de lunch en het warme weer hebben ons dorstig gemaakt). We werken onze dorst weg terwijl we in de zon op het gras zitten.

IMG_4040

De kilometers glijden voorbij en we rijden steeds zuidelijker, tot op een gegeven moment de blauwe lucht en witte schapenwolkjes verdreven worden door een erg korte, maar heftige regenbui. De regenbui duurt amper vijf minuten en levert ons een prachtige regenboog op wanneer de zon door de regenwolk schijnt. Een goed teken, zowaar!

Helaas, opeens is het schurende geluid waarmee we voor het eerst kennis maakten onderweg naar IJmuiden terug. Ik probeer het eerst nog even toe te schrijven aan de verbeelding van mijn vriend, maar het geluid laat zich niet langer negeren. Yep, it’s back. Not good. En dat met een tot de nok volgeladen wagen. We proberen dezelfde remedie toe te passen als de vorige keer: een stop inlassen. Het is toch ongeveer tijd voor het avondmaal. Niet dat we veel honger hebben, na onze bijzonder copieuze lunch. We stoppen (alweer) bij een wegrestaurant in de buurt van Bresse. Ik eet een potje yoghurt en mijn vriend een stuk quiche. Niet veel soeps. Het enige memorabele aan deze stop is dat de kassadame verregaande incompetentie tentoonspreidt en dat we midden in een klas Nederlandse scholieren beland zijn.

De stop schijnt geholpen te hebben om het schurend geluid (voorlopig) te laten verdwijnen, maar we realiseren ons dat ons nader onderzoek naar de oorzaak van dit probleem zich opdringt. Gelukkig verloopt de rest van de rit probleemloos en arriveren we iets voor 22 uur in Genève. We vinden vrij gemakkelijk de ingang van ons appartementsgebouw, maar een parkeerplek vinden in de drukke Rue de Lyon blijkt minder evident. We besluiten onze wagen dan maar voorlopig in een ondergrondse parkeergarage te zetten, want onze huisbaas staat ons op te wachten.

In de inkomhal van ons appartementsgebouw worden we onthaald door een vriendelijk Turks koppel die onder mekaar een beetje een vreemde dynamiek hebben. De man wil dat zijn vrouw het voortouw neemt bij de rondleiding in het appartement, maar zij ziet dat duidelijk niet zitten. Nochtans spreken ze allebei vlekkeloos Frans. We krijgen een rondleiding in het appartementje dat tijdelijk ons onderkomen zal zijn. Het is klein, maar op het eerste gezicht ziet het er proper uit. In de leefruimte staat een bed, twee zetels, een verrolbaar tafeltje, een soort buffettafel en een tv-meubel met een veel te grote tv op. De eigenaar is duidelijk erg trots op de tv, maar mijn vriend en ik kijken nooit naar tv, dus we weten eigenlijk niet wat we met dat ding moeten aanvangen. Het keukentje is piepklein, maar wel uitgerust met een fornuis met vier vuurtjes, een oven, een microgolfoven en een gloednieuwe frigo. Er staan ook een klaptafeltje met één stoel. Niet zo handig als je met twee wil ontbijten. De badkamer valt me het meeste tegen. Wel proper, maar duidelijk nogal gedateerd. Nuja, niets onoverkomelijks. We hebben er immers bewust voor gekozen om in het begin wat kleiner te gaan wonen, omdat het moeilijk te voorspellen valt wanneer ik juist een job zal vinden. En het geld groeit ons ook niet op de rug, nietwaar?

We nemen afscheid van het vriendelijke Turkse koppel en keren terug naar de parkeergarage om onze wagen tijdelijk op de klantenparking van de COOP recht tegenover ons appartement te zetten, zodat we al onze spullen makkelijk kunnen uitladen. Wat ons meteen onze eerste teleurstelling in Zwitserland oplevert: je kan in de parking niet betalen met een bankkaart. Say what? Ik had toch beter verwacht van die Zwitsers! Natuurlijk hebben noch mijn vriend, noch ik ook maar een cent Zwitsers geld op zak, dus zien we ons verplicht om op zoek te gaan naar een geldautomaat. Alle dichts bijzijnde geldautomaten bevinden zich volgens googlemaps echter in het reeds gesloten winkelcentrum vlakbij ons appartement. Het is ondertussen al bijna kwart voor elf en even voel ik de moed mij in de schoenen zakken. We lopen dan maar het eerste het beste café binnen en de vriendelijke jongen achter de bar wijst ons de weg naar een geldautomaat vlakbij een postkantoor op vijf minuutjes wandelen. Oef, gered!

We laden de wagen uit. Zetten alles behalve de fiets in het appartementje, drinken nog een glas witte wijn van de fles die we cadeau kregen van onze vrienden uit Aubonne en kruipen in bed voor onze eerste nacht in Zwitserland. Benieuwd wat morgen in petto heeft!

Dinner bij Ko’uzi

Een afspraak met Kato en Dieter staat altijd garant voor nieuwe culinaire ontdekkingen in Antwerpen en dankzij de NMBS moeten we niet discussiëren over wie BOB is én kunnen we genieten van het mooiste station ter wereld.

Ditmaal stond een bezoek aan restaurant Ko’uzi op het programma. Ik had ooit tijdens een event van de Japanse ambassade al eens kennis gemaakt met de creatieve sushi van Ko’uzi, dus de verwachtingen waren hoog gespannen. Gelukkig werden deze probleemloos ingelost. Wat een sushiweelde! Natuurlijk gingen we voor de creatieve sushi’s. Hoewel ik in principe een sushipurist ben (nooit een echte fan geweest van de Amerikaanse sushivarianten), kan ik zo’n creatief uitstapje bij tijd en wijlen zeker appreciëren. Het moet gezegd, de sushi die Ko’uzi serveert is werkelijk een kunstvorm. Fenomenaal lekker. (Bij het schrijven van deze blogpost komt het water me alweer in de mond.) En de perfecte wagashi als dessert was de heerlijke kers op de taart.

sushi

wagashi

Zoals de traditie het wil, sloten we met ons vieren de avond af in een Antwerpse cocktailbar. De uitgebreide kaart van Cocktails at Nine maakte kiezen moeilijk, maar uiteindelijk slaagden we er allemaal in een drankje naar onze smaak te vinden. En als iedereen een andere cocktail neemt, kan je natuurlijk bij elkaar proeven en vergelijken. We zakten gezellig weg in de zeteltjes van Cocktails at Nine en babbelden tot het tijd werd de laatste trein naar Leuven te halen.

old fashioned

Heerlijke avond.

Mijn collega’s zijn geweldig

Ik schreef al eerder dat mijn collega’s een beetje in shock waren bij het vernemen van het nieuws van onze verhuis naar Genève. Gelukkig is de eerste ontzetting nu achter de rug en blijf ik nog lang genoeg op mijn huidige werk om mijn medewerkers aan het idee te laten wennen en ervoor te zorgen dat ze in goede handen achter blijven.

Eén van mijn collega’s stond erop mijn vriend en mij nog een laatste keer uit te nodigen alvorens mijn vriend naar Genève zou verhuizen. Het was niet makkelijk nog een moment te vinden, maar nu donderdag was het dan zover. Op de valreep, want zondag is de verhuis naar Genève gepland. Naast mijn vriend en ik had mijn collega ook de teamgenote waarmee hij het nauwst samenwerkt uitgenodigd. Oorspronkelijk waren mijn vriend en ik van plan om met de fiets te gaan, maar een plaatselijke wolkbreuk boven Leuven, deed ons van gedachten veranderen. Gelukkig konden we meerijden met mijn collega en haar man die zo vriendelijk waren ons een lift met hun Cambiowagen te geven. Anders hadden ze mijn vriend en mezelf na die fietstocht zeker kunnen uitwringen!

Het regende nog de ganse weg naar Bierbeek, maar eens we daar aankwamen, trok de hemel open en konden we zelfs aperitieven op het mooie terras van mijn collega. Weliswaar ingepakt in een fleece dekentje, maar toch, we zaten buiten. Na het aperitief verhuisden we naar binnen en genoten we van al het lekkers dan mijn collega en zijn vrouw hadden klaargemaakt. De ceviche was wellicht een beetje aan de zure kant (citroenen door limoenen veranderen heeft dat effect natuurlijk), maar ik hou van zuur, dus ik vond het heerlijk. Het hoofdgerecht (en de wijn!) mocht er trouwens ook zijn. Mijn collega had nog een leuk grapje uitgehaald: als hoofdgerecht presenteerde hij mijn vriend hersenen op een bord verstopt onder een deksel. Mijn vriend gaat immers werken voor het Blue Brain project.

ceviche

hoofdgerecht

Omdat mijn collega en haar man op tijd hun trein terug naar Antwerpen moesten halen, was er niet meer voldoende tijd voor een uitgebreid dessert. Gelukkig gaan truffels van Tartufo er altijd wel in! We hadden nog uren kunnen kletsen, maar de NMBS wacht niet, dus kwam het afscheid helaas vroeger dan gewenst.

Terug onderweg naar het station werd mijn lieve collega helaas geflitst. Een klein12e domper op een fantastische avond.

Champagne met vrienden

Dinsdagavond waren we uitgenodigd bij onze lieve vrienden in Wijgmaal om een glas champagne te drinken op het vertrek van mijn vriend naar Genève het komende weekend. Maar dat was niet de enige reden om de glazen te klinken. Onze vriend, die professor van beroep is, had diezelfde dag een belangrijke prijs in zijn vakgebied mogen ontvangen uit de handen van Prinses Astrid. Hij en zijn team waren voor deze gelegenheid uitgenodigd op het koninklijk paleis. Vol trots toonde hij het certificaat met het geld voor zijn onderzoek. Bijzonder knap om zo’n erkenning te ontvangen voor zijn onderzoek. Zeker als je weet dat onze vriend nog niet zo lang professor is en hij in het begin wat opstartproblemen binnen zijn team gekend heeft. Benieuwd welke revolutionaire vondsten hij in de toekomst zal doen!

Redenen genoeg om champagne te drinken, dus. Tegelijkertijd is het jammer dat onze gezamenlijke drinkpartijen in de toekomst minder frequent zullen plaatsvinden. Al ben ik er zeker van dat onze vrienden wel een keertje naar Genève zullen afzakken!