Jaja, dat zou nog eens een verrassende carrièrewending zijn. Met dank aan de vriendelijke meneer die vandaag dit aanbod in mijn mailbox dropte en wel iets in mij zag als vrouwelijk gezicht van SUSE. Meneer, u heeft mijn dag gemaakt. Maar weet u, het evangeliseren heeft mij nooit echt gelegen. Ik ben geboren als pragmatisch mens. Ik vrees dat ik erg ongeschikt ben om ganser monologen af te steken over de voordelen van het ene besturingssysteem ten opzichte van het andere. Alles heeft zijn voor- en nadelen. Ik geloof sterk in het principe: the right tool for the right job. Ik werk met Linux (geen specifieke voorkeur voor een bepaalde distributie), Windows en hopelijk binnenkort met Mac OS X. Dus hoe flatterend ik uw voorstel ook vind, ik zal het toch moeten afslaan.
persoonlijk
Zondagochtendbrunch
Het begon allemaal leuk en gezellig die zondagochtend. Al moet ik er misschien bij vertellen dat het voorstel van onze vrienden om ons te trakteren op een brunch niet met onverdeeld enthousiasme werd onthaald. Zondagochtend is namelijk de enige ochtend in de week dat ik kan uitslapen. Deze ochtend is dan ook normaalgezien heilig. Wee de persoon die het waagt mij zondagochtend uit bed te zetten (nuancering: als het is om mij een reis om de wereld cadeau te doen, mag u steeds aanbellen, dag en nacht). Voor de vriendschap heeft een mens al eens iets over. Het was bovendien al heel lang geleden dat we nog eens goed gebabbeld hadden. De afspraak werd vastgelegd.
Heel gezellig allemaal: versgeperst fruitsap, vers fruit, een enorm aanbod aan kaas, paté, rozijntjes, noten, een theeassortiment dat je in de meeste cafés niet eens vindt. Tot in de puntjes verzorgd en meer dan voldoende om acht potige kerels zonder hongergevoel van tafel te kunnen sturen. Gebabbeld over de vorderingen aan hun huis, over de baby die op komst is, over ‘t werk. Niks wereldschokkends.
Toen kreeg ik het niet zo slimme idee om te vragen of ik de foto’s van hun reis naar IJsland mocht zien. Nu vermoed ik dat IJsland een heel erg boeiend land is: ruige natuur, vriendelijke mensen, volkomen desolate gebieden, schattige huisjes, veel sneeuw, een pittig taaltje, maar o jee, wat ziet IJsland er saai uit op foto! Yikes. Zoveel leegte, zoveel rotsen, zoveel geisers! Na de foto’s van de derde dag had ik het zowat gezien. Ik was erg blij dat de laatste reeksen foto’s beperkt bleken te zijn. IJsland is meteen een paar plaatsen gezakt op mijn lijst van “zeker te bezoeken bestemmingen”.
Na de foto’s allemaal bekeken te hebben, wou ik graag naar huis. Dus ik geef de gebruikelijke voorzet aan mijn vriend: “tijd om naar huis te gaan”. Maar mijn voorzet werd niet binnengekopt of althans niet begrepen. Geen bevestigend antwoord: “ok, we gaan.” Ik greep naar de grovere middelen: excuses als nog moeten winkelen (hey de winkels zijn open op zondag tegenwoordig), de laatste dag van de kerstmarkt, die mijn vriend vakkundig de nek omwrong door zijn afkeer voor winkels en kerstmarkten te uiten. Ok, goed, dan nog maar even gebleven, zeker?
En opeens sloeg mijn humeur helemaal om. Met als resultaat een gigantische ruzie in de wagen. Blabla: “jij begrijpt mij niet.” Blabla, miscommunicatie. Enfin, het is natuurlijk allemaal weer goed gekomen. Goedmaakseks moet er ook zijn, maar toch had ik mij mijn zondag anders voorgesteld. Jammer.
Handig…
Zo’n online reservatieformulier. Vooral als je achteraf nog eens moet bellen om te informeren of je reservatie wel degelijk aangekomen is, omdat je al drie dagen geleden dat formulier hebt ingevuld en nog steeds geen bevestiging hebt gekregen. Ja, echt handig en helemaal mee met de tijd. 😉
Koude tenen
‘t Is verdorie koud, daar bij het Glazen Huis. Al goed dat de vriendelijke mensen van het Rode Kruis daar mutsen stonden te verkopen, anders zouden mijn oren er zeker vanaf gevroren zijn. Mijn tenen heb ik nog net kunnen redden door ze bij thuiskomst onder stromend warm water te houden. Alles voor het goede doel. 😉
Postzegels
Deze middag een gigantische voorraad postzegels ingeslagen. Kwestie van mezelf schrijfkramp te bezorgen tijdens het schrijven van talloze kerst- en nieuwjaarswensen én voorbereid te zijn op de nakende prijsverhoging der postzegels.
Fair trains
Voila zie, ik ben weer een doosje truffels rijker en wat centjes armer. ‘t Is de tijd van het jaar om een extra inspanning te doen om de gemoedsrust te sussen.
Nachtmerrie
Deze nacht. Rond een uur of vier. Gillend wakker geworden. Bonzend hart. Adrenaline. Mijn vriend ook wakker, natuurlijk. Geen goeie start van de laatste werkweek. Hoog tijd dat het vakantie is.
Zondag
De zondag is weer voorbij gevlogen. Tijd voor een kleine terugblik.
Gisterenochtend bij het ontwaken te horen gekregen dat er problemen waren met één van de servers van mijn studentenvereniging. Ach, niks wat een kleine reboot (hey, als het werkt voor Windows, dan zeker voor Linux 😉 ) niet kon oplossen.
Na dit kleine akkefietje zijn mijn vriend en ik gaan brunchen in de Abdij van ‘t Park. Deze brunch wordt jaarlijks georganiseerd door de Vrienden van de Abdij op erfgoeddag. Het was naar goede gewoonte weer erg gezellig. Het zonnetje scheen, er was een overvloed aan eten (soep, koffiekoeken, quiches, slaatjes, rijstpap, chocomousse, fruitsla, taart,…), iedereen was goed gezind, mijn vriend kon genieten van een parkbier en ik voelde al de stress zo uit me wegvloeien.
Na de brunch zijn we nog even gaan rondlopen op de terreinen van de abdij zelf. Een interessante uitleg gekregen over solitaire bijen van de imker van de abdij en meteen een voorraadje honing en afgeleide producten (gluhwein, likeur, advocaat) ingeslagen. Jammer genoeg konden we niet de ganse namiddag daar blijven, want we werden nog verwacht op een babyborrel. Op naar het verre Limburg dus.
Omdat we een beetje te lang waren blijven hangen in de abdij, moest er wat tijd goedgemaakt worden om op schema te blijven. Laat mij het erop houden dat ik serieus gas gegeven heb, onderweg. Ja, ik geef het toe, ik ben soms een notoire snelheidsduivel. Maar alleen op de autosnelweg, de bebouwde kom is heilig voor mij. (Excuses, excuses.) Mijn vriend op de passagiersstoel wist me alvast te vertellen dat een eventuele snelheidsboete voor mijn rekening zou zijn. Wat me niet meer dan normaal lijkt.
Op de babyborrel was er een massa volk (meer dan honderd personen). Allemaal mensen die gekomen waren om de ouders van pluimgewichtje te feliciteren en een hart onder de riem te steken. Dit was ook de eerste keer dat ik pluimgewichtje in levende lijven zag. Hij zag er al steviger uit dan op de foto’s en hij dronk enthousiast zijn flesje leeg. Maar hij heeft nog steeds last van epileptische aanvallen en tja, je ziet aan het kindje dat hij een handicap heeft. 
Ik heb mij goed geamuseerd op de babyborrel. Ondanks het vele volk toch wat kunnen babbelen met mijn vriendin. Er waren ook een aantal ex-collega’s die ik al lang niet meer gezien had. Altijd leuk om bij te praten en nog leuker om te horen dat het bedrijf dat ik achter me gelaten heb nog steeds even chaotisch en stuurloos is. Blij dat ik daar weg ben. 😉
De babyborrel was trouwens een pareltje van organisatietalent. Er was werkelijk aan alles gedacht. Bloemstukjes op alle tafels, tenten in de tuin om te schuimen bij eventueel regenweer (gelukkig scheen het zonnetje), een springkasteel voor de kinderen, een live-band voor de muziek, broodjes, soep, koffie, wijn, taart, ijsjes (en ik had al zoveel gegeten op de brunch… babyborrels zijn slecht voor de lijn). De ouders van pluimgewichtje hadden werkelijk aan alles gedacht.
Na afscheid genomen te hebben van mijn ex-collega’s en van de ouders van pluimgewichtje, reden we terug naar Leuven. Ditmaal met mijn vriend achter het stuur (waarschijnlijk heeft hij toch iets meer vertrouwen in zijn eigen rijkunsten). In Leuven nog even een bezoekje gebracht aan de nieuwe baby, een fijne kleine dame met twee apetrotse ouders.
En toen was het al bijna tijd om te gaan squashen en vervolgens in bed te kruipen. En toen kwam er een varkentje met een lange snuit en het verhaaltje was uit.
Het verdict van de dokters
Pluimgewichtje heeft een genetische afwijking waardoor hij waarschijnlijk de rest van zijn leven mentaal en motorisch gehandicapt zal zijn. Not fair.
Opluchting
Goed nieuws om 2006 mee te beginnen, Mijn vriendin V is na een spoedkeizersnede bevallen van een jongetje. Een superpluimgewichtje van ocharme 1,350 kg. Gelukkig ademde de baby meteen onafhankelijk en de eerste onderzoeken hebben geen inwendige of uitwendige afwijkingen aan het licht gebracht. Nu, er moet natuurlijk verder onderzoek gedaan worden, maar de baby heeft zijn eerste cruciale 72 uren buiten de baarmoeder goed doorstaan en dat is bijzonder hoopgevend.
Ik ben zo opgelucht. Toen ik het nieuws kreeg dat de baby van V problemen had, was ik er echt niet goed van. Hier brandt alvast een kaarsje voor ons nieuwe pluimgewichtje (onder het motto, baat het niet, schaden zal het zeker niet). Hopelijk is het een vechtertje.