Sinds gisteren heeft ons appartementje er een nieuwe inwoner bij. Hij werd eerst een beetje argwanend onthaald door de andere appartementsbewoners. Tobouters hebben namelijk de naam niet gemakkelijk in de omgang te zijn. Gelukkig bleek deze Tobouter nog niet de kwaadste. Al is er geen discussie mogelijk over wie de aanvoerder van het gloednieuwe trio is. 😉
Wat is dat toch met mensen die zich met mooie woorden ergens voor engageren en vervolgens niks, nada, noppens doen? Ik kom zulke mensen veel te vaak tegen naar mijn goesting. Zowel in professionele als in privé-context. Voor mij is het simpel: als ik mij ergens voor engageer, doe ik dat ten volle. Als ik u een belofte doe, zal ik deze ook houden, tenzij ik door overmacht in het ziekenhuis lig of zo.
Ook bij vrijwilligerswerk kom ik dit vaak tegen. Mooie woorden genoeg, maar daden, ho maar. Vooral bij vrijwilligerswerk snap ik dit niet. Engageer je dan gewoon niet als je denkt je engagement niet te kunnen waarmaken.
Ik weet dat het belachelijk is dat ik mij opwind in zulke zaken. Ik zou beter moeten weten na jaren bij een studentenvereniging geweest te zijn waar ik exact hetzelfde fenomeen heb mogen aanschouwen. Na een oproep voor nieuwe medewerkers kregen we onveranderlijk enthousiaste mailtjes van mensen die medewerker wilden worden. Ja, ze gingen er helemaal voor gaan. Ze hadden grootse plannen. Je zag zulke mensen op één vergadering en daarna nooit meer. Ze hadden zelfs niet het goed fatsoen om een mailtje te sturen om te zeggen dat ze het toch niet zagen zitten om medewerker te worden.
Ik snap dat niet. Meer nog, ik erger mij daar geweldig aan. Ik heb een enorme hekel aan mensen die enkel lippendienst bewijzen aan de goeie zaak en vervolgens het werk aan anderen overlaten. Ik snap niet dat zulke mensen niet door schuldgevoel overrompeld worden.
En dat was meteen de allerlaatste blogpost over Australia. Ik hoor jullie al zuchten: “Oef”. Natuurlijk zijn zulke vakantieverhalen vooral leuk om te lezen als je er zelf bij was. Dus om het een beetje goed te maken, stel ik voor dat ik de komende week een paar verzoekjes afwerk. Wat willen jullie graag weten over yab? Zijn er vragen waar jullie al lang mee zitten? Laat je vragen en opmerkingen achter in de comments en ik zal proberen zo eerlijk mogelijk te antwoorden.
Over van het ene uiterste in het andere vallen gesproken… Een week geleden zaten we nog te puffen in temperaturen van meer dan 35 graden.
Gisterenavond was ik op mijn gemak mijn tanden aan het poetsen, terwijl mijn vriendje in bed op mij lag te wachten, toen ik plots gemorrel aan de deur hoorde. Ik verwijderde snel de overtollige tandpasta en deed een sprong naar de deur die plotseling openging. Minstens even hard geschrokken als wij: werkmens die de plantjes kwam water geven en zich vergist had van dag waarop we terugkwamen. Jammer, want een paar extra dagen Australië, daar zou ik beslist geen neen tegen zeggen.
Al een geluk dat we niet net in onze blote flikker de chachacha stonden te dansen. 😉
Eigenlijk moest ik vanavond naar een verjaardagsfeestje in Antwerpen. Maar noch mijn vriend, noch ikzelf hadden er veel zin in. We zijn deze ochtend allebei opgestaan met een lichte verkoudheid (neus verstopt, nood aan zakdoekjes, u kent dat wel). Niets ernstigs, maar wel een reden om vanavond niet in een rokerig café tot superlaat in de nacht alcohol binnen te kappen. We willen superfit zijn voor onze Australiëreis, nietwaar. Het cadeautje dat we gekocht hadden voor de jarige, sturen we dan wel met de post op. Eens vroeg in bed kruipen zal deugd doen.
Het stinkt, je tanden worden er geel van, je longen worden er zwart van, je conditie gaat erop achteruit, je reuk- en smaakvermogen verminderen, je kans op kanker neemt toe en bovendien tast het je denkvermogen aan. Waarom zie ik dan elke dag nog zoveel mensen snel snel een laatste trek van hun kankerstok nemen voordat ze de trein opstappen?
Vandaag waren de weergoden ons nog eens gunstige gezind. Zonde om op zo’n mooie dag binnen te blijven zitten, dus trokken we onze zomerkleren aan voor een wandeling richting Abdij van ‘t Park om daar de ikonen te bekijken. We waren niet de enigen die dit prachtige domein hadden uitgekozen voor een wandeling. Jong en oud genoten zichtbaar van de zon en de herfstkleuren. Een herinnering aan de mooie zomer die ons beloofd werd, maar er nooit kwam.
Op zo’n schitterende dag valt het moeilijk te begrijpen dat er mensen zijn die zo diep in de put zitten, dat ze geen andere uitweg zien dan een overdosis pillen slikken in combinatie met overdadig alcoholgebruik. Dit weekend is het nog goed afgelopen, maar het had anders kunnen eindigen. Er zijn ook dagen dat ik mij slecht voel en misschien komt er onnadenkend al eens het zinnetje: “ik wou dat ik dood was” uit. Maar ik kan mij moeilijk inbeelden hoe zwart het gat moet zijn waarin iemand zich bevindt die werkelijk tot uitvoering overgaat.
Ik hoop dat niemand die deze blog leest, met gedachten aan zelfdoding rondloopt. Mocht dit toch het geval zijn, zoek alsjeblieft hulp. Praat erover. Neem iemand in vertrouwen. Ga in therapie. Het leven is heus de moeite waard, al lijkt dat even niet zo.
Omdat we toch vroeg uit bed waren, besloten we maar ineens door te bijten en de aankopen voor Australië te doen die al een tijdje op ons lijstje stonden. De eerste stop van de ochtend leverde de meeste aankopen op. Na een gigantische omleiding bereikten we de D’Store alwaar we de trend voor de dag zetten: we liepen er de neef van mijn vriend tegen het lijf, net toen ik aan het bedenken was welke kleurtjes er nog ontbraken in mijn Sloggi hot hips collectie. Weet die neef meteen wat mijn favoriete ondergoed is. 😉 Verder kochten we nog een paars topje, twee fleeces (een rode en een gifgroene) voor mij en een fleece voor mijn vriend (een rode). De wandelsandalen die we zochten, waren helaas uitverkocht, maar verder waren we tevreden met onze aankopen en dan vooral met de korting die we kregen.
Daarna trokken we het stadscentrum van Leuven in. Daar liepen we werkmens tegen het lijf. Dat schijnt een zaterdagse gewoonte te worden. 😉 Na een kort babbeltje namen we afscheid om vijf meter verder tegen vriendin H op te botsen. H vertelde ons dat zij en C op dezelfde dag als wij op reis vertrekken. We vliegen dan wel tegenovergestelde windrichtingen uit, maar er is een kans dat we mekaar eventjes zien in de luchthaven van Londen. We gaan alleszins ons best doen om daar een ontmoeting te regelen. It’s a small world afterall.
H was onderweg naar het huisje waar zij en C wonen en vertelde ons dat C ergens wandelschoenen stond te passen. We vermoedden dat die ergens wel eens de A.S. Adventure zou kunnen zijn, de winkel waar wij een tweede poging wilden doen om wandelsandalen op de kop te tikken. En jawel, bij het binnenstappen sprong meteen de verwarde haardos van C in ons blikveld. Hebben we fijn naast mekaar schoenen zitten passen. Mijn vriend en ik schaften ons twee paar teva’s aan. Ik vind die van mij oerlelijk, hopelijk betekent dat dat ze oerdegelijk zijn. 😉
Daarna begaven we ons richting het Besloten Land. Ik kon niet langer wachten om mijn verjaardagscadeautje te verzilveren. En ja, op weg naar de Parijsstraat kwamen we T tegen, broer van mijn goede vriendin T. Hij vertelde ons dat hij volgende week op vakantie vertrekt, richting Toscane. Het lijkt wel alsof iedereen België ontvlucht. 😉 In het Besloten Land konden we ons dankzij de Besloten Feesten helemaal uitleven. Dit was het resultaat:
Daar zullen we wel eventjes zoet mee zijn.
Op weg naar huis hielden we een kleine tussenstop om een smoothie te drinken. Kwestie van wat energie op te doen om al die strips en twee paar sandalen naar ons appartement te sleuren. Strips zijn verdorie zwaar! En daarmee was de namiddag ook alweer om…
Een tijdje geleden heb ik meegedaan aan een wedstrijd van het wijkcomité. Ondertussen was ik dat al helemaal vergeten, totdat ik vorige week een mailtje in mijn inbox vond met de prettige mededeling dat ik gewonnen had. Ik kon me totaal niet meer voor de geest halen wat de prijs van de wedstrijd was, maar hey, een cadeautje sla ik nooit af. Vandaag ben ik tijdens de middagpauze mijn prijs gaan ophalen.
Dit kreeg ik mee:
Een vermomde INNOzak! En dit zat erin:
Alleen jammer dat ik geen bier lust. Al denk ik dat ik wel iemand ken die ik hiermee blij kan maken. 😉