Omdat ik het verdiend had na de iet of wat chaotische persconferentie deze ochtend op het werk. 😉
persoonlijk
Een bezoek aan het mooie Kasteel van Gaasbeek
Het is altijd een mooie dag als we richting Gaasbeek rijden, zelfs al is het kwakkelweer! Vandaag stond er een bezoek aan mijn favoriete kasteel op het programma. Vorig jaar bezochten we het lege kasteel met de ouders van mijn vriend, dit jaar trokken we met ouders van mijn vriend, zijn en haar gezin naar Gaasbeek om het opnieuw aangeklede kasteel te bezoeken. Heel benieuwd om de nieuwe scenografie te bewonderen.
Natuurlijk kan je geen kasteel bezoeken op een lege maag, dus lunchten we samen in Eetcafé D’Akte, een gezellige brasserie met een mooie aanbouw die uitkeek op de tuin. Het was er vrij rustig tijdens ons bezoek, maar ik kan me voorstellen dat het er behoorlijk druk kan zijn tijdens écht mooie, zonnige dagen. Ik bestelde garnaalkroketjes, zonder te weten dat de suggestie van de dag asperges met zalm waren. Ik wil best aannemen dat het onze jonge ober zijn eerste werkdag was, maar vergeten de suggestie voor te stellen, dat zou toch niet mogen. En al zeker niet als die mijn favoriete groente bevat! Enfin, gelukkig waren de huisgemaakte garnaalkroketjes lekker.
We sloten de maaltijd af met een verwenkoffie/thee. Dé ideale oplossing als je niet kan kiezen uit het dessertaanbod.
De lunch had wat langer geduurd dan oorspronkelijk gepland en uiteindelijk waren we pas om kwart voor drie in het kasteel. Iedereen was echt onder de indruk van het prachtig gerenoveerde kasteel dat met zijn nieuwe aankleding nog mooier schitterende als voordien. De drie nichtjes waren erg geboeid door de verhalen over de Markiezin Arconati Visconti, feministe avant la lettre. Er zijn ergere figuren om naar op te kijken als tienermeisjes!
Ik was op mijn beurt dan weer aangenaam verrast door de mooie muntencollectie die op de zolder van het museum werd uitgestald. Enige verbeterpunt: naar mijn mening had wat meer uitleg bij de kunstwerken zelf niet misstaan. Het poëtische boekje dat we als leidraad voor ons bezoek kregen, was voor mij niet voldoende als duiding bij al het moois dat we tegen kwamen.
Een onverwachte romantische date bij Dumon
Gisterenavond hadden we afgesproken met onze vrienden uit Wijgmaal om samen te dineren bij Dumon. Een afspraak die letterlijk al maanden in onze agenda stond. Helaas, het noodlot sloeg toe. Mijn vriend en ik stonden op het punt om te vertrekken toen we telefoon kregen: de jongste zoon van onze vrienden was diezelfde avond uitgenodigd op een verjaardagsfeestje en was van de trampoline gevallen, ongeveer een kwartier na aankomst, en had veel pijn aan zijn ellenboog. Onze vriendin was dus met haar zoon onderweg naar spoed, terwijl onze kameraad thuis zat te nagelbijten. Afhankelijk van de diagnose van de spoedarts (hopelijk was het een kneuzing) hoopten onze vrienden alsnog naar Dumon af te kunnen zakken. Ik had al zo’n donkerbruin vermoeden dat het wel eens erger dan een kneuzing kon zijn, maar we gaven er de voorkeur aan voorlopig positief te blijven.
Ik belde naar Dumon om de situatie uit te leggen en te zeggen dat we een half uur later zouden komen en aan te geven dat de mogelijkheid bestond dat we maar met twee in plaats van met vier zouden zijn. Mijn vriend en ik namen de taxi naar Dumon om daar op onze vrienden (die vlakbij wonen) te wachten. Terwijl we genoten van het aperitief, wachtten we vol ongeduld tot er meer nieuws zou zijn. Helaas, het nieuws was niet goed: een complexe breuk aan de ellenboog, die overnachting in het ziekenhuis noodzakelijk maakte, want de zoon van onze vrienden zou de dag nadien al meteen onder het mes moeten.
Mijn voorgevoel werd dus bewaarheid. Doodjammer, want die uitstapjes naar Dumon met ons vieren (of soms zessen) zijn ondertussen traditie geworden.
Omdat we verder niets voor onze vrienden en hun zoon konden doen, buiten ons medeleven meedelen en duimen dat de operatie vlot zou verlopen, beslisten mijn vriend en ik om er alsnog het beste van te maken. En zo hadden we dus een onverwacht romantische avond met twee bij Dumon.
Appetizers:
Gerookte paling, witte en groene asperges, peterseliecoulis, palingmousse, viseitjes:
Sint-Jacobsvruchten, aspergecrème, ricotta, rijstkrokantje, tuinboon, erwt:
Lamskroon, krieltjes met look, courgette, asperges, peterseliewortel, lamsjus, wortelcrème:
Kaasbordje:
Afscheidslunch in de KBC Salons
Soms brengt mijn werk mij op onverwachte plaatsen. Vandaag was zo’n dag: ik had de eer en het genoegen de benen onder tafel te mogen schuiven in één van de exclusieve KBC Salons op de Grote Markt van Brussel ter ere van een afscheidslunch van een belangrijk adviesorgaan. Uiteraard ging ik graag in op de uitnodiging. Een ideale gelegenheid om te netwerken onder het genot van lekker eten en een glaasje wijn. Daar zeg ik geen neen tegen!
Geniet mee van de heerlijkheden die op ons bord passeerden:
Aspergesoepje:
Asperges à la flamande:
Fancy menukaartje:
Kabeljauw, boontjes, groene kruiden, marjolein:
Saint-Honoré, soes, vanille, karamel:
De vijf seizoenen van Bart Moeyaert
Na het Media.forum haastte ik mij naar huis om de managementvergadering van woensdagochtend voor te bereiden. Ik had immers last minute besloten mijn collega te vergezellen naar de première van ‘De vier seizoenen van Bart Moeyaert‘ in het STUK. Mijn collega is sinds haar kinderjaren een grote fan van deze schrijver en kreeg de tickets van een vriendin die moest afhaken. Ik twijfelde nog even, want meestal neem ik geen avondafspraken aan vóór een managementvergadering, maar hey, een mens leeft maar één keer en ik kon mijn collega toch niet alleen laten rondzwerven in mijn thuisstad?
De documentaire is verrassend pakkend en raakt op niet-sentimentele wijze moeilijke thema’s als verlies en rouw aan. Ik miste in de documentaire wel de aanwezigheid van andere mensen. Nu leek het alsof de schrijver/dichter zich heel alleen op de wereld bevond. Maar goed, dat maakt de documentaire misschien net zo bijzonder. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ikzelf geen enkel boek van Bart Moeyaert gelezen heb, maar de documentaire prikkelde zeker mijn nieuwsgierigheid.
Na afloop van de vertoning dronken mijn collega en ik nog een glas in het STUK. Geheel onverwacht kwamen we daar een collega tegen die met haar vriend en een kameraad zomaar het STUK binnen gewaaid kwamen. Mijn collega slaagde erin om op de foto te gaan met haar vroegere idool en ik bediende maar al te graag de camera. Een mooi aandenken aan een spontane avond. En die managementvergadering heeft er zelfs niet onder geleden, want we hielden het zedig op twee glaasjes wijn.
Media.forum
De namiddag woonde ik het allereerste Media.forum bij in TRACK Brussels. Alweer een nieuwe evenementslocatie ontdekt in Brussel. Al is het duidelijk dat er nog ruimte is voor verbetering. Tijdens het welkomstwoord ontbrak een microfoon en was er zeer veel omgevingslawaai afkomstig van de open tweede verdieping, waar er luidruchtig geluncht werd. Gelukkig gingen de lunchende mensen daarna snel aan het werk en werden de sprekers van het Media.forum voorzien van een microfoon.
Het werd alleszins een boeiende namiddag waarin ik bijleerde en dialogeerde over het mediaonderzoek in Vlaanderen en de meest recente vaststellingen. De namiddag werd afgesloten met flatbread en een glaasje. Origineel dat flatbread, maar een beetje te droog naar mijn goesting.
Herculaneum en Museo Archeologico Nazionale di Napoli – 8 april 2024
Vandaag ontbijten we weer buiten op de gezellige binnenkoer van onze B&B. Ik begin dat zoete ontbijt al wat beu te geraken, maar gelukkig is er fruitsla en yoghurt om me toch het gevoel te geven dat ik iets gezond binnen heb.
Vandaag staat er een bezoek aan het Herculaneum op het programma. Het vriendelijke meisje dat werkt in onze B&B gaf ons de tip om op te stappen in het station van Porta Nolana. Een tip waarvoor we haar zeer dankbaar zijn, want wij hebben geen enkele moeite om een zitplaats voor ons zessen te vinden in het treinstel dat eigenlijk meer de layout heeft van een metrostel. De volgende halte stroomt ons treinstel vol met toeristen die bijna allemaal mogen rechtstaan.
De rit naar het Herculaneum verloopt vlotjes en het is een tiental minuutjes wandelen van het station naar de ingang van de site. Voordat we aan ons bezoek beginnen, lassen de dames van ons gezelschap nog een sanitaire stop in. We moeten lang aanschuiven, want er zijn maar twee toiletten voor gans de site. En jawel, geen spoor van een toiletbril te bekennen.
Het Herculaneum zelf overtreft onze verwachtingen. De site is kleiner dan Pompeï, maar veel mooier en een pak minder druk. Er zijn meer fresco’s en mozaïeken nog op de site zelf te bewonderen. Het is ook fijn om deze plek op eigen tempo te kunnen verkennen, zonder je zorgen te moeten maken dat je de groep en de gids uit het oog verliest. Indrukwekkend om te zien hoeveel lager de site ligt dan de omliggende huizen en hoeveel de kustlijn opgeschoven is na al die eeuwen. Een groot gedeelte van de site is nog onontdekt, omdat de restanten van de oude stad zich onder de omringende huizen bevinden. Wie weet welke schatten zich daar nog verbergen? Als je twijfelt tussen een bezoek aan Pompeï of aan het Herculaneum, ga dan zeker voor het Herculaneum. Je zal het je niet beklagen.
Food, wine and friends
Meer heeft een mens niet nodig om er een gezellige avond van te maken! Met dank aan Convento Food voor de heerlijke maaltijd en onze Leuvense vrienden voor het uitmuntende gezelschap. Die fruitwijn op basis van krieken van Wijngoed Choupette was de perfecte afsluiter voor bij het dessert. Extra punten omdat de wijn van Belgische makelij was.
Avondrood
Deze vrijdagnamiddag uitzonderlijk wat vroeger gestopt met werken om naar het verjaardagsfeestje van een oud-collega te gaan in Café Roskam. Toen ik aankwam, zat er al een groepje feestvierders te aperitieven op het terras. Ik ging binnen een stoel halen en zette me bij het gezelschap. Spijtig genoeg werd het na één drankje al te koud om buiten te zitten en verkasten we naar binnen voor het tweede drankje. Lang kon ik echter niet blijven, want ik had twee tickets gekocht voor het USO concert deze avond. Een jonge collega met een tijdelijk contract, die duidelijk nog met één been in het studentenleven staat, speelt viool in het USO. En aangezien het USO voor mij synoniem is met nostalgie naar mijn eigen studententijd ging ik maar al te graag in op de uitnodiging.
Na wat zoekwerk (de whatsapp instructies waren niet erg duidelijk) vonden mijn vriend en ik de rij waarop mijn andere collega’s hadden plaatsgenomen. Want ja, wij supporteren graag voor onze muzikale collega. Op het programma van de avond:
- Rimski-Korsakov: Russisch Paasfeest
- Strauss: Vier letzte Lieder Met sopraan Jessica Harper
- Sibelius: tweede Symfonie
Ik denk niet dat dit het beste concert ooit was van het USO. Het niveau lijkt me wat lager te liggen dan vroeger, maar ik heb er toch van genoten. Al moet ik stiekem toegeven dat de ambiance van de feestband na het officiële concert bij mij het meeste enthousiasme kon losweken.
Blij dat ik nog eens een vleugje studentenleven kon opsnuiven.
Eenheid in diversiteit – dag twee
Heerlijk geslapen in het uitstekende Hotel Indigo en vervolgens genoten van een uitgebreid ontbijt. Een goed begin van de dag!
Na het welkomstwoord van de minister-president sprak filosoof Peter Sloterdijk de deelnemers van de conferentie toe. Met alle respect voor deze ongetwijfeld erudiete man, een groot spreker is er niet aan hem verloren gegaan. Voor mij was deze keynote het dieptepunt van deze tweedaagse. Zijn betoog hield voor mij geen steek en werd dan ook nog eens in eentonig schabouwelijk Engels met een dik Duits accent gebracht. Veel herinner ik me niet van de speech, buiten het feit dat ik heel blij was dat ik op dat moment mijn laptop bij de hand had en wat mails kon beantwoorden.
Na de break-out sessie met de ronkende titel ‘The role of culture and regions in the multi-layered process of identification in Europe’ was het tijd voor de veggielunch met geweldig lekkere slaatjes en heerlijke broodjes. Hét bewijs dat een lekkere maaltijd geen vis of vlees hoeft te bevatten (al heb ik voorlopig nog geen intenties om vis of vlees volledig van mijn menu te schrappen, ik probeer wel een paar dagen per week veggie te eten).
Na de lunch was het tijd voor een cultureel intermezzo met het befaamde Waelrant Koor. Het optreden was goed, maar zelfs als fan van koormuziek vond ik een optreden van een uur vlak na de middagpauze een beetje van het goede te veel. Dit haalde echt wel de vaart uit de conferentie.
Daarna woonde ik de beste break-out sessie bij van de tweedaagse: ‘Media, cultural narratives and a common identity’. Goeie sprekers die een boeiend en relevant verhaal brachten. Vooral Tatjana Samopjan, afkomstig uit voormalig Joegoslavië, maar nu creative consultant in Zweden, wist me te betoveren met haar prachtige presentatie en sterke persoonlijkheid. Al moet ik bekennen dat, wanneer ik terugkijk op haar presentatie de conclusie van haar verhaal mij iets minder duidelijk is.
Na de afsluitende speeches, haalde ik mijn bagage op en vertrok ik samen met een collega naar het station om de trein naar Leuven te nemen. Tot ik mij opeens realiseerde dat ik mijn rugzak met mijn werklaptop gewoonweg had laten staan in de conferentieruimte die voor ons gereserveerd was. In zeven haasten terug gekeerd en na wat inwendig gevloek en een klein sprintje er alsnog in geslaagd de trein te halen.
Eind goed, al goed!