Les terrasses vignobles de Lavaux en Lausanne – 20 mei 2023

Ondanks het smalle bed heb ik best wel goed geslapen. Het ontbijt in MAD hotel stelt helaas niet zoveel voor. Ik houd het bij een baguette met wat kaas, een hardgekookt ei en een potje yoghurt. Een beetje soberheid na de copieuze maaltijd van de dag voordien mag wel.

Ditmaal nemen we de metro naar het station van Lausanne. Wij leren uit onze fouten, of althans toch uit de fouten van mijn vriend. 😉

Een aangename treinrit later stappen we uit in het station van Cully. De zon schijnt en we halen meteen de zonnecrème boven. Tussen de wijngaarden is er weinig schaduw, een ideale plek om te verbranden dus.

Mijn vriend heeft een mooie wandeling gevonden die ons doorheen de wijngaardterrassen van Lavaux leidt. UNESCO werelderfgoed dat op elk seizoen mooi is, maar vooral nu, nadat er heel wat regen gevallen is en de wijngaarden mooi groen zijn en er overdadig veel wilde bloemen groeien. Het is er prachtig.

We genieten met volle teugen van de wandeling. Natuurlijk kunnen we het niet laten om in onze favoriete wijnkiosk een flesje Dézaley van een halve liter te kopen. 11.45u, het ideale moment om te aperitieven op een bankje met uitzicht op het meer.

Na genoten te hebben van ons aperitief wandelen we verder, terwijl ik ondertussen zoek naar een plek om te lunchen. En zo belanden we op het terras van het stijlvolle Auberge de Rivaz, iets chiquer dan we in gedachten hadden, maar hey, zo vaak komen de ouders van mijn vriend nu ook weer niet in Zwitserland. Mijn vis met langoustines was alvast een feest voor het oog en de smaakpapillen. Het hoofdgerecht is niet erg groot, dus bestellen we nog een dessertje. En als afzakkertje krijgen we een limoncello van het huis aangeboden. Die extra calorieën wandelen we er de komende kilometers wel weer vanaf. 😉 Continue reading →

Van een kale reis terug komen – 17 mei 2023

Woensdagavond voor het verlengde weekend van O.L.H. Hemelvaart spoor ik naar Zaventem luchthaven waar ik afgesproken heb met de ouders van mijn vriend om samen naar Genève te vliegen. Zijn ouders zijn immers sinds zijn vertrek naar Zwitserland in april 2017 (!) nog nooit op bezoek geweest. Na al de coronaperikelen is in 2023 dan eindelijk het moment aangekomen om naar Genève af te zakken.

Ik zorg dat ik een half uur voordat hun trein aankomt al op Zaventem ben, want het is voor de ouders van mijn vriend al meer dan vijftien jaar geleden dat ze nog eens gevlogen hebben en ik wil zeker zijn dat ik er op tijd ben om hen op te vangen. Ik bestel me een smoothie bij de Exki aan de incheckbalies en nestel mij aan een tafeltje met mijn laptop. Ik heb nog een hoop Franse woordenschat te leren voor mijn schriftelijk examen van maandag, dus ik weet wat te doen.

Mooi op tijd verschijnen de ouders van mijn vriend op de luchthaven (gelukkig geen NMBS-problemen vandaag). We wandelen meteen naar de self service voor de bagage check-in. Om de één of andere reden weigert het apparaat mij een bagageticket af te leveren en moet ik mijn bagage alsnog door een luchthavenmedewerker laten inchecken. Een kleine hick-up, maar verder geen erg.

Aangezien we pas rond negen uur in Genève aankomen (ik kreeg ondertussen bericht dat de vlucht met een half uur vertraagd zou zijn), besluiten we iets te eten op de luchthaven. We belanden in de grote, vernieuwde Exki en eten snel een quiche en/of een broodje.

Het is erg druk op de luchthaven met het verlengde weekend in het vooruitzicht, maar ondanks de drukte zijn we in een wip doorheen security. Blij dat alles tot nu toe vlotjes is verlopen. We wandelen meteen door naar de gate alwaar we erin slagen ondanks de drukte drie vrije stoelen te bemachtigen.

Na een tijdje merken we dat de gate veranderd is van A46 naar A44. Het is aan gate A44 echter zo druk dat we beslissen gewoon te blijven zitten en te wachten tot het boarden start. Dat blijkt toch langer te duren dan verwacht, dus uiteindelijk stel ik voor om op te staan en al in de rij te gaan aanschuiven. Dat boarden kan nu echt niet meer lang op zich laten wachten.

Helaas, er komt bijzonder weinig schot in de zaak en ik begin al zo’n donkerbruin vermoeden te krijgen dat er meer aan de hand is dan een beetje vertraging. Ik informeer bij het Brussels Airlines personeel of het vliegtuig misschien technische problemen heeft. De dame aan de balie ontkent dat er technische problemen zijn, maar geeft mee dat in Frankrijk de luchtverkeersleiders staken. Ik frons mijn wenkbrauwen. Vreemd, want daarover heb ik helemaal niets vernomen. Nu ja, een spontane staking is natuurlijk altijd mogelijk, maar een kleine online zoektocht levert geen enkel bewijs op dat er momenteel een staking aan de hand is.

Ondertussen beginnen we moe te worden van het rechtstaan en stel ik voor iets te drinken in het verschrikkelijk drukke Leffe-café vlak langs gate A44. De vader van mijn vriend offert zich op om te gaan aanschuiven in de lange wachtrij en we hebben echt letterlijk net onze drankjes in de handen, wanneer het bericht komt dat onze vlucht geannuleerd is. Ik moet zeggen dat ik het voelde aankomen. Dikke tegenslag.

De Brussels Airlines medewerkers roepen om dat passagiers uit België best terug keren naar huis. Alle geannuleerde vluchten zullen herboekt worden en we zullen hierover asap info krijgen. De bagage kunnen we ophalen bij bagageband zeven. We kappen onze drankjes binnen en haasten ons naar de bagagebanden. Ondertussen is het half negen ‘s avonds en ben ik heel blij dat we eerder op de avond iets gegeten hebben.

Bij de bagageband geen spoor van onze bagage. Ik informeer bij de lost and found of onze bagage onderweg is en daarop krijg ik een bevestigend antwoord. Ondertussen krijg ik bericht dat onze vlucht herboekt is naar de volgende dag (O.L.H. Hemelvaart) om 13.10u. Helaas is die nieuwe vlucht geen rechtstreekse en hebben we een tussenstop van maar liefst zes uur op de luchthaven van Nice. Daar gaan onze plannen om Genève te bezoeken op donderdag.

Aangezien onze bagage er maar niet doorkomt, ga ik opnieuw informeren bij de lost and found. De jongeman daar zegt ons dat onze bagage al in het systeem gestoken is om op de vlucht naar Nice gezet te worden. Ok, misschien wel een meevaller dat we niet opnieuw met onze bagage naar huis moeten sporen.

Het kost me wat overredingskracht, maar uiteindelijk slaag ik erin de ouders van mijn vriend te overtuigen de trein van 21.41u te nemen. Zij moeten immers nog een uur treinen alvorens ze thuis zijn en uiteindelijk heeft het weinig zin om met drie personen aan de Brussels Airlines balie te gaan aanschuiven. Na afscheid van hen genomen te hebben, zet ik me dus zuchtend in de lange wachtrij van mensen wiens vlucht geannuleerd is (waaronder mensen die van Tokyo en Mumbai komen en voor wie Brussel een tussenstop was).

Na veel geduld oefenen is het eindelijk mijn beurt. De vriendelijke dame van Brussels Airlines doet nog een poging om een betere vlucht te vinden dan die over Nice, maar door het verlengde weekend zijn de meeste vluchten volgeboekt. Uiteindelijk leg ik mij erbij neer: vannacht zal ik niet in een chic hotel in Genève slapen, maar in mijn eigen bed en morgen staat er een onverwacht bezoek aan Nice op het programma.

Ik neem de trein terug naar Leuven en kruip in bed. Al een geluk dat we morgen pas tegen de middag een vlucht hebben, zo kan ik wat slaap inhalen.

Het Groot Onderhoud

Na één online editie en twee afgelaste edities kon vandaag de cultureel erfgoedsector eindelijk weer fysiek samen komen voor het Groot Onderhoud in het Mechelse conferentiecentrum Lamot. Het thema was brandend actueel: de impact van de klimaatcrisis op erfgoed en hoe de erfgoedsector kan bijdragen aan het verkleinen van haar voetafdruk. Het deed mij alleszin deugd om een volledige dag te kunnen uittrekken voor inspirerende lezingen en netwerkmomenten. Dat komt er tegenwoordig niet meer zo vaak van.

Vooral de voormiddag was erg boeiend met fijne tussenkomsten van Klimaatdichter Maud Vanhauwaert. Bio-ingenieur Valerie Trouet en journalist en auteur Tine Hens verzorgden de keynotes. Valerie Trouet is wetenschappelijk directeur van het nieuwe Klimaatcentrum in Ukkel en bekend dankzij haar klimaatonderzoek aan de hand van jaarringen van bomen. De cijfers en grafieken die Valerie Trouet toonde, waren niet bepaald om vrolijk van te worden. Eigenlijk zijn we momenteel al voorbij the point of no return en komt het erop aan om de toekomstige opwarming niet verder te laten ontsporen. Tine Hens spiegelde ons een toekomst voor zonder sneeuw. Gelukkig benadrukten beide dames dat wanhopen geen optie is. We hebben nood aan actie, nu. En daarom moet iedereen zijn steentje bijdragen. Op dat vlak gaf het Groot Onderhoud zelf het goede voorbeeld: alle aanwezigen werden gestimuleerd om met het openbaar vervoer te komen en de lunch was volledig vegan (inclusief heerlijke aspergesoep).

De namiddag volgde ik twee praktijksessies, eentje over hoe musea zich kunnen verhouden tot de huidige klimaatuitdagingen en eentje over de bijdrage die immaterieel cultureel erfgoed kan leveren. De tweede praktijksessie was een beetje te operationeel voor mij, maar het was zeker interessant om bij te leren over eeuwenoude bevloeiingstechnieken en haagvlechten. Het is een spijtig feit dat de moderne mens de band met de natuur kwijtgeraakt is. Hoog tijd om die weer te herstellen.

Minister-president Jambon sloot de namiddag af met een speech. Daarna dronk ik nog een glas wijn op de receptie, alvorens met een groep gelijkgestemden de trein van Mechelen naar Brussel te nemen voor onze avondactiviteit: de Ultimas!

Was ik eens mooi op tijd gestopt met werken…

Liet de NMBS mij in de steek. Twintig minuten staan wachten in Brussel-Centraal alvorens er een trein richting Leuven kwam opdagen. En dan riepen ze na Brussel-Noord opeens af dat al de verdere stops tussen Leuven en Hasselt geschrapt zouden worden. Tof voor de mensen die op de trein zaten die normaal in die stations moesten afstappen. Die konden allemaal in Leuven van de trein stappen en op zoek gaan naar de eerstvolgende trein om thuis te geraken. Qua service kan dat tellen. Mijn ongemak viel daarbij vergeleken goed mee. Ik was zelfs nog op tijd thuis om iets te eten alvorens ik mijn collega’s vervoegde voor de online Franse les.

Nu, meestal ben ik vrij zen als er zich weer maar eens een vertraging voordoet: ik heb mijn laptop, smartphone en oortjes, dus kan me altijd wel bezig houden. Maar vandaag voelde ik toch een golf van frustratie opborrelen, want de dagen dat ik om half vijf het werk kan verlaten zijn letterlijk op één hand te tellen en dan op zo’n moment veel te lang in een drukke, opeengepakte mensenmassa moeten wachten, niet goed voor mijn humeur.

Van Gogh Museum, Indiaas middagmaal en een bezoek aan het Paleis op de Dam in Amsterdam – 23 april 2023

Vandaag hebben we iets meer tijd dan de voorbije dagen, want we moeten pas om 10.30u op het Museumplein zijn voor ons bezoek aan het Van Gogh Museum. We ontbijten op het gemak en ik permitteer me zelfs om de maaltijd af te sluiten met American pancakes, because, why not?

Het uitchecken verloopt tot onze verbazing vlotjes. Ditmaal kunnen we dus op het gemak fietsen naar het Museumplein. Natuurlijk zijn de tickets voor het Van Gogh Museum ook volledig uitverkocht en we zien dat de medewerkers aan de ingang verschillende toeristen zonder tickets moeten wegsturen. Blij dat ik de moeite heb genomen om alles op voorhand vast te leggen!

En ja, in het Van Gogh Museum overvalt mij hetzelfde gevoel als in het Rijksmuseum. Gewoon té veel mensen om echt van de kunst te kunnen genieten. Al begrijp ik natuurlijk volkomen dat musea proberen hun aantal bezoekers te maximaliseren om zoveel mogelijk inkomsten te genereren. Het is voor mijn vriend en mezelf de tweede keer dat we het Van Gogh Museum bezoeken. Ons vorige bezoek dateert echter van 2004, toen er nog geen apart onthaalgebouw was. De indeling van het museum is helemaal veranderd, maar veel van de werken herinner ik me nog van mijn vorige bezoek. Het tragische leven van Van Gogh in combinatie met de prachtige kunstwerken, het blijft fascineren.

Continue reading →

Van Leuven naar Amsterdam – 19 april 2023

Een uurtje later dan gepland de trein genomen wegens waanzinnig druk op het werk en geen zin om mij kapot te haasten om naar het station van Leuven te spurten. Om 18.47u was de avondspits ook achter de rug, waardoor het rustiger op de trein was. Al had ik weinig te klagen met mijn eersteklasticketje. In Mechelen stapte ik over op de Amsterdammer en nestelde mij met mijn valies, fototoestelrugzak en laptop in eerste klas. Zalig! En onderweg kon ik genieten van een werkelijk prachtige zonsondergang. Wat wil een mens nog meer?

Normaal zou de trein om 21.35u aankomen in Amsterdam Centraal, maar met het doel in zicht ging de trein alsmaar trager rijden en uiteindelijk kwam ik aan met een dik kwartier vertraging. Ik stapte de eerste de beste taxi in die ik kon vinden en liet me afzetten aan de ingang van NH Amsterdam Zuid, alwaar mijn vriend me al stond op te wachten om mijn bagage te helpen dragen en mij naar de juiste kamer te begeleiden. Mijn vriend was immers al sinds maandag met zijn collega’s in Amsterdam voor een bezoek KubeCon. Een kans om op kosten van zijn bedrijf op hotel te kunnen gaan, laat ik natuurlijk niet liggen. 😉

Ik kuste mijn vriend, zette mijn spullen af op de kamer en vervolgens dronken we nog een glaasje Chardonnay in de bar van het hotel om te klinken op onze hereniging.

Omdat mijn vriend vroeg op moest voor zijn conferentie en ikzelf ook een goed gevulde agenda had voor deze vierdaagse in Amsterdam, maakten we het niet laat. Een goede nachtrust was welkom.

Palmenmarkt in Geel

Deze zondagmiddag spoorden mijn vriend en ik richting Geel alwaar we afgesproken hadden met zijn ouders, zijn broer, zus en hun gezinnen voor een namiddag op de Palmenmarkt van Geel, zowaar de grootste kermis van de Kempen. Heel eerlijk, de tijd dat ik nog warm werd van kermissen ligt ondertussen al heel lang achter mij, maar het plezier van het jonge volk gaat voor, uiteraard. Het was alleszins, ondanks het ietwat kwakkelende weer, bijzonder druk op de kermis. Het is duidelijk dat de Palmenmarkt mensen vanuit gans de omgeving aantrekt.

We waren nog niet lang aan het slenteren over de kermis, toen het oudste nichtje van mijn vriend voorstelde om samen op zo’n muntenschuiver te spelen. Met plezier ging ik in op haar voorstel, want die rinkelende vallende muntjes doen me altijd terug denken aan mijn jeugd, toen ik dat spel uren speelde op de plaatselijke kermis. En jawel, natuurlijk stopten we te veel geld in dat toestel in verhouding tot de prijzen die we ermee wonnen, maar de endorfinestoot die die vallende muntjes veroorzaakten, maakte dat meer dan goed. Uiteindelijk keerden we naar huis met een externe luidspreker, een stel oortjes en een anti-stressknuffel en hadden we samen veel plezier. En dat is het belangrijkste van allemaal. Alleen jammer dat we de karakollenkraam die onze vriendin ons had aangeraden niet vonden.

Toen we, na nog wat rondgelopen te hebben, het allemaal wat koud begonnen te krijgen, lieten we de kermis achter ons en reden we naar het huis van de ouders van mijn vriend. We deden een flesje schuimwijn open en klonken op de bijna-jarige heer des huizes. Zeventig jaar al, je zou het hem niet geven als je hem zo ziet. Hopelijk heeft mijn vriend dezelfde goede genen geërfd.

Voor het avondmaal hielden we het simpel: een kaasschotel voor de volwassenen en balletjes met kriekjes voor de kinderen. Meer moet dat echt niet zijn! En natuurlijk sloten we de avond af met een glaasje whisky. Met dank aan de schoonbroer van mijn vriend om ons veilig bij het station van Geel af te zetten.

Tekenen van de lente, vioolteleurstellingen en sushi!

Gisteren waren mijn vriend en ik te gast bij zijn ouders. De oorspronkelijke plannen om samen een culturele uitstap te doen, werden opgeborgen toen bleek dat het oudste nichtje van mijn vriend een optreden had in de plaatselijke muziekschool. Het nichtje volgt daar al een paar jaar Woord, dus ik was benieuwd om haar eens in ‘t echt aan het werk te zien.

Met de trein en de bluebike arriveerden mijn vriend en ik rond het middaguur bij zijn ouders, alwaar we samen boterhammetjes met allerlei kazen aten. Een kaasrijk weekend, dit. 😉 Na wat bijgebabbeld te hebben, vertrokken we op het gemak te voet naar de muziekschool. We maakten wat omweggetjes om te genieten van het mooie lenteweer en de vele voorjaarsbloeiers. Blij dat we nog een een streepje zon zagen, want deze maand laat ze het een beetje afweten.

We waren stipt op tijd in de muziekschool en namen plaats op een aantal stoelen die op een podium in een grote zaal stonden. In totaal waren er een veertigtal mensen aanwezig. Niet meteen een massaal grote opkomst. Al snel bleek dat dit helemaal geen optreden was van de afdeling Woord, maar wel van een vioolklas. Beginnende violisten zijn meestal niet echt om aan te horen, dus ik hield mijn hart al wat vast. Wat volgde was je reinste slapstick. Nog nooit een optreden gezien dat zo van begin tot einde geïmproviseerd was. De vioolleerkracht had helemaal geen volgorde afgesproken en vroeg gewoon aan de leerlingen wie wilde beginnen. Blijkbaar was niemand van de leerlingen bijzonder enthousiast om een stukje te spelen, want het kostte heel wat overredingskracht van de leerkracht om de leerlingen aan het spelen te krijgen. Ze moest zelfs trucjes boven halen zoals een nummer raden om er beweging in te krijgen.

De leerlingen zelf speelden (gelukkig) hun stukjes samen met de leerkracht, want echt talent zat er niet tussen en ik telde meer foute dan juiste noten. Nochtans had de leerkracht moeite gedaan om de leerlingen creatief uit de hoek te laten komen tijdens de voorstelling. Bij sommige muziekstukken hoorde een filmpje (helaas ontbraken duidelijke afspraken over wie het filmpje in gang moest steken), één jongedame (die eerst weigerde te spelen en zowaar in tranen uitbarstte) bracht een Japans volkslied en was uitgedost in een kimono, een andere leerling liet na een stuk of zes mislukte pogingen een confettibom ontploffen, nog een andere leerling bracht een Ierse folksong begeleid door een piano en een filmpje. Maar dé ster van de namiddag was de, overduidelijk apetrotse, zwarte vader die gans het optreden van zijn dochter (de volle vijf minuten) gehurkt filmde, waardoor hij aan alle aanwezigheden een prachtig zicht op zijn bouwvakkersdecolleté bood. Enfin, het was zo tenen krullend amateuristisch dat het grappig werd.

En oja, de tussenkomst van het nichtje van Dries bestond uit het voorlezen van een (slecht) gedicht van welgeteld vier regels. Vier regels die ze veel te stil afhaspelde en zonder ook maar één keer de blik op te slaan naar het publiek. Teleurstellend over de ganse lijn.

We konden dus niet anders dan die teleurstelling doorspoelen met de ouders van mijn vriend, zijn zus en schoonbroer en de twee nichtjes (de derde was naar de Chiro en zo ontsnapt aan het verschrikkelijkste optreden aller tijden) op het mooie terras van Bistro Le Paige. Mijn tweede terrasje dit weekend! Het was bijzonder aangenaam toeven op deze mooie locatie met een uitgebreid aanbod aan alcoholische en non-alcoholische dranken. Wanneer het zonnetje vanachter de wolken kwam piepen, werd het zelfs aangenaam warm. Alleen jammer dat de poten van onze stoelen wegzakten in het drassige gras (op het houten terras waren geen tafeltjes meer vrij).

Het was er zo leuk dat we, na het afscheid van de zus van mijn vriend en haar gezin, met ons vieren nog bleven zitten voor een volgend drankje. Toen de zon onder ging, begon het echter snel af te koelen. We rekenden af en keerden terug naar het huis van de ouders van mijn vriend voor een sprankelend Limburgs aperitief en heerlijke sushi. En zo eindigde onze zondag alsnog in schoonheid.

Sneeuw in maart

Serieus, waar blijft de lente?

Måneskin in Vorst Nationaal in Brussel

Normaal ben ik helemaal niet zo’n concertganger, dus het is hoogst uitzonderlijk dat ik twee vrijdagen na mekaar naar een concert ga. Maar nu wilde het toeval dat zowel Lizzo als Måneskin vlak na mekaar naar België kwamen en beide concerten wilde ik niet missen.

Sinds hun overwinning in het Eurovisiesongfestival ben ik een grote fan van Måneskin. Jammer genoeg was ik er in eerste instantie te laat bij om tickets te bemachtigen voor hun concert in Vorst Nationaal. Dankzij de coronacrisis en hun groeiende populariteit werd hun oorspronkelijke concert uitgesteld en kwam er later nog een tweede concert bij. Ik besloot eens zot te doen en kocht meteen VIP-tickets voor het concert op vrijdagavond. Kwestie van eens zo’n VIP-experience meegemaakt te hebben.

Na een dagje werken op kantoor in Brussel ging ik mijn vriend ophalen in Brussel-centraal om van daaruit samen te sporen naar het station van Vorst-Oost. Vanaf het station van Vorst-Oost hadden we de groepjes concertgangers maar te volgen om bij Vorst-Nationaal te geraken.

Als VIP’s konden we gebruik maken van de aparte VIP-ingang, we kregen een bandje van de vriendelijke dames aan het onthaal, lieten onze jassen achter in de vestiaire en kregen meteen een glaasje prosecco aangeboden. Een jonge vrijwilliger bracht ons naar een hoge tafel met vier stoelen waarop een gepersonaliseerd programma stond. Een goed begin wat ons betreft.

Op de tickets stond dat we een street food experience aangeboden kregen, maar ik moet zeggen dat het eten in de VIP-ruimte toch wel iets chiquer was dan street food. Alle gerechtjes waren bijzonder verfijnd, lekker en mooi gepresenteerd. Omdat de VIP-tickets bijna volledig uitverkocht waren, kregen we aan onze tafel gezelschap van een bijzonder sympathiek Limburgs koppel. Het klikte meteen tussen ons en we hadden een heel gezellige babbel, terwijl we genoten van het lekkere eten en de heerlijke prosecco.

Traag gegaard kalfsfilet met pickles, koolrabi, mosterdsla en burrata met marjolein, tomaat en pestocrème:

Entrecote met groenten en rozemarijnaardappel:

Zeebaars, courgette, wittewijnsaus:

Kwart voor acht werden we naar onze plekken in de zaal geleid en kon het concert beginnen. En amai, wat een topconcert! Geweldig goed gezongen, strakke basgitaar die voor de rode draad zorgde, mooie afwisseling van nummers en een publiek dat alle liedjes van voor tot achter meebrulde. Ook genoten van het intieme moment toen Thomas en Damiano met z’n tweeën Vent’anni brachten. Prachtig. Om het met de woorden van Damiano zelf te zeggen: Rock ‘n Roll will never die!

Nadat de laatste noten weerklonken hadden, keerden we met onze nieuwe vrienden uit Limburg terug naar de VIP-ruimte voor een dessertje en nog een glaasje om te klinken op de fantastisch avond. Eentje om in te kaderen.

Yet Another Blog

Life on my side

openbaar vervoer