Pech in Wéris

Na de uitspattingen van de vorige avond, bleven mijn vriend en ik zo lang mogelijk in bed liggen. We zaten nét aan tafel toen de bediening aanklopte om ons ontbijt te serveren. De jongedame die het ontbijt bracht, moest een paar keer op en af lopen om alles uit te stallen op onze tafel. Brandstof genoeg om de dag door te komen!

Na het ontbijt pakten we onze spullen bijeen en verlieten we de kamer. We bedankten het personeel voor de fantastische ervaring en maakten een mooie wandeling doorheen de velden en langs de megalieten van Wéris. Overal stonden sleutelbloemen en paardenbloemen in bloei. Wat een prachtige lente! En de aanwezigheid van die mysterieuze dolmen en menhirs gaf de wandeling nog net dat tikkeltje extra.

Steen in beweging van Guy Janssen:

De Dolmen van Wéris:

De dolmen van Oppagne:

De menhirs van Oppagne:

Pittoresk kappeletje:

Wéris is duidelijk een fan van kapelletjes:

En nog een kappelletje!

Na de wandeling keerden we terug naar de parking van Le Cor de Chasse, om van daaruit naar het koninkrijk van Marc Coucke te rijden. Helaas weigerde onze cambio om op te starten. Zelfs de boordcomputer gaf geen teken van leven meer. Dat kon maar één ding betekenen: een platte batterij. We overwogen eerst om bij Le Cor de Chasse te gaan vragen of ze geen startkabels hadden, maar dat idee lieten we al snel varen. In zo’n Cambio abonnement is immers ook pechbijstand inbegrepen. Dus gebeld naar Cambio, alles nog eens dubbel gecheckt: uiteraard kregen we de wagen nog steeds niet aan de praat.

We hielden een beetje ons hart vast: wie weet hoe lang we op een zondagnamiddag zouden moeten wachten op bijstand in dit boerengat. Maar hey, dat bleek ontzettend mee te vallen. De VAB zou er over een dik half uur zijn. Dus maakten we nog een klein wandelingetje in de buurt en keerde mijn vriend naar de wagen terug een vijftal minuten voor de verwachte aankomst van de reparateur. Ondertussen maakte ik nog een ommetje in Wéris zelf. Na een dik kwartier kreeg ik al bericht van mijn vriend dat onze cambio gemaakt was. Amai, dat was snel! Ik maakte meteen rechtsomkeer.

Tegen dat ik terug bij de wagen was, was de VAB alweer vertrokken. De reparateur had tegen mijn vriend gezegd dat iemand de kabel van de batterij had losgemaakt. Dus de batterij was helemaal niet plat, zoals we eerst dachten. Vreemd, want wij waren helemaal nergens aangekomen en wie prutst er nu zonder reden aan de batterij van andermans wagen? Bizar verhaal, maar het belangrijkste is dat we weer verder konden! Blij dat we zo snel geholpen waren!

Op naar Durbuy!

Heimwee naar betere tijden…

Gelukkig zijn er nog mijn reisverslagen van Bretagne om even bij weg te dromen. Ik kijk alvast met ongeduld uit naar het moment waarop het weer veilig zal zijn om internationale reizen te maken.

Van Rouen naar Leuven – 13 augustus 2020

Op tijd opgestaan, want vandaag hebben we onze laatste autorit voor de boeg. Deze vakantie is echt voorbij gevlogen.

Het ontbijtbuffet van het Mercure hotel heeft helaas geen scrambled eggs in de aanbieding, maar maakt dat goed met twee verschillende soorten pannenkoeken (crêpes en American pancakes). Alle gasten krijgen een eigen grijpertje en het is de bedoeling dat je daarmee jezelf bedient. Op de grond staat de circulatie aangeven zodat je geen andere gasten moet kruisen aan het buffet. Helaas houden niet alle gasten van het hotel zich hieraan.

De laatste minuten op Franse boden brengen we door in de prachtige kathedraal van Rouen, want gisteren hadden we niet voldoende tijd om deze grondig te bekijken. We lezen de infoborden met de tragische geschiedenis van Jeanne d’Arc, maar mij fascineert vooral de bijna vernietiging van dit fantastische bouwwerk tijdens WOII en de daarop volgende jarenlang durende heropbouw. Als het deze kathedraal gelukt is om uit het puin te herrijzen, dan moet dat voor de Notre Dame in Parijs toch ook mogelijk zijn. Ik sympathiseer met alle door oorlog en brand geteisterde Franse kathedralen!

We ronden ons bezoek af en keren terug naar het hotel om onze spullen bijeen te pakken. Rond 11u zitten we in de wagen en verlaten we de smalle parking zonder blutsen of krassen. Het eerste gedeelte van de rit worden we geteisterd door stevige regenbuien. Eens die achter de rug zijn, merken we dat het kwik begint te stijgen. Naarmate we België naderen wordt het steeds warmer. Door het slechte weer zijn we ietwat laat beginnen aan de zoektocht voor een lunchplek. We passeren een wegresto en een bakker, die ons beide niet echt weten te bekoren met hun aanbod. Uiteindelijk komen we in een grote baanwinkel met een bakker terecht, waar we snel een koffiekoek eten. Er staan tafels en stoelen om aan te eten en de koffiekoek is best ok. Na deze bijzonder korte lunch rijden we in één ruk verder naar Leuven.

Mijn vriend zet mij en al onze bagage af in Leuven en rijdt vervolgens verder naar Mechelen om daar de Cambio af te zetten. Bespaart ons een vervelende terugtocht met onze valiezen op de trein. Bij het ontgrendelen van onze voordeur vraag ik me zenuwachtig af hoeveel planten de voorbije hittegolf zullen overleefd hebben. Tot mijn grote opluchting blijken al onze planten behalve eentje het overleefd te hebben. Dat druppelsysteem heeft zijn werk goed gedaan! En o ironie: de plant die sneuvelde, kreeg gewoonweg te véél water.

Om de vakantie in schoonheid te eindigen trakteren we onszelf op een lekkere sushischotel van Kintsugi. Dat smaakt!

Van Vannes naar Rouen – 12 augustus 2020

Op tijd uit bed vandaag voor ons allerlaatste ontbijt in het prachtige Bretagne. Ik kan echt niets dan positieve dingen over deze streek zeggen. Voor mij had onze vakantie hier zeker nog een weekje langer mogen duren. En ik ben er zeker van dat we nog eens zullen terugkeren om Bretagne nóg beter te leren kennen.

Ik heb niet superveel honger, dus lang blijven we niet hangen aan het ontbijt. Mijn vriend gaat de Cambio halen op de parking bij het theater, parkeert hem voor de deur zodat we onze valiezen vlot kunnen inladen en weg zijn we.

We hebben er bewust voor gekozen de terugrit naar België in twee op te splitsen. Kwestie van niet de ganse dag in de wagen te zitten. Daarom hebben we een tussenstop ingelast in Rouen, befaamd voor de prachtige kathedraal, uiteraard.

Voor de lunch heb ik zin in een allerlaatste keer Bretoense pannenkoeken. Op aanraden van tripadvisor rijden we op goed geluk ergens van de snelweg en komen terecht in het charmante dorpje Saint Brice en Coglès. Helaas, het pannenkoekenrestaurant dat we op het oog hadden zit stampvol. Veel keuze is er niet in dit kleine dorpje, dus komen we terecht in burgerrestaurant La Fabrique. Niet meteen mijn eerste keuze, maar mijn caesar salad is best lekker. En mijn vriend is uiteraard blij met zijn hamburger achter de kiezen. 😉 Al bij al was het eten ok en wat meer is: het was er spotgoedkoop.

Er doen zich tijdens de rit naar Rouen verder geen noemenswaardige zaken voor en we rijden mooi op schema Rouen binnen. Daar begint het meest uitdagende gedeelte van de rit. Ons Mercure hotel bevindt zich immers in de voetgangerszone van Rouen die afgeschermd is met verdwijnpalen. We hebben bij reservatie van ons hotel een code gekregen om die verdwijnpalen te laten zakken, maar helaas blijkt deze code niet te werken. Gelukkig staat er op de paal een telefoonnummer waarnaar we kunnen bellen. De vriendelijke Fransman aan de andere kant laat ons zonder problemen de zone binnen rijden.

Aangekomen bij het hotel wacht ons (alweer) een vrij krappe parking, niet zo erg als de nachtmerrieparking in Quimper, maar veel speling hebben we toch niet bij het binnen rijden. Mijn vriend slaagt er echter in zonder problemen binnen te rijden en te parkeren. Feestje! De grootste hindernis van de dag is bij deze genomen.

We droppen onze spullen op de kamer en wandelen meteen naar de befaamde kathedraal van Jeanne d’Arc. Helaas we zijn de kathedraal een kwartiertje vóór zes uur binnen gelopen en worden we vlak voor zes uur vriendelijk, doch met aandrang aangespoord de kathedraal te verlaten, want blijkbaar sluit deze al om zes uur. Jammer, want ik ben erg gefascineerd door de boeiende geschiedenis van deze kathedraal die zwaar beschadigd raakte in de Tweede Wereldoorlog. Tot op de dag van vandaag is men nog steeds bezig de schade aan deze kathedraal te repareren. De in de kathedraal tentoongesteld foto’s van de verwoestingen maken alleszins indruk.

Nadat we weggejaagd zijn uit de kathedraal wandelen we verder door de straten van Rouen, vol met prachtige vakwerkhuizen, die contrasteren met een opvallende, moderne kerk op een plein. We lopen in de richting van de Seine en wandelen een stukje de Pont Boieldieu op. De machtige rivier stroomt doorheen het hart van Rouen onder een steeds donker wordende hemel. De donkergrijze wolken voorspellen niet veel goeds en we besluiten alvast in de richting van het restaurant te wandelen, kwestie van niet onverhoeds door een stevige regenbui overvallen te worden.

En jawel, rond 19u lossen de wolken hun lading. En die lading blijkt geen regen, maar stevige hagelbollen te zijn. We bevinden ons op dat moment net één straat verwijderd van het restaurant La Marmite. We hebben een reservatie om 19.30u, maar gaan ervan uit dat de uitbaters twee door hagelbollen gegeselde toeristen wellicht niet de toegang tot hun restaurant zullen ontzeggen.

En ja, we zijn de allereerste klanten in La Marmite, maar worden met de glimlach naar onze tafel geleid. We moeten even bekomen van de hagelbui, maar de rest van de avond verloopt verder als in een droom. Deze avond is echt een culinair hoogtepunt van onze reis doorheen Frankrijk. De vrouwelijk chefkok tovert allerlei verrassende smaakcombinaties op ons bord en haar echtgenoot die verantwoordelijk is voor de zaal zorgt voor de aangepaste wijnen. Wij zijn onder de indruk! Aangezien we voor de Menu Dégustation Surprise zijn gegaan, zullen jullie het ditmaal enkel met foto’s moeten stellen.

Na de maaltijd wandelen we opnieuw in de richting van de kathedraal, waar om 22.30u een klank- en lichtspektakel vertoond wordt. We zoeken ons een plekje tussen de gemaskerde toeschouwers en laten ons betoveren door de beelden die op de gevel van de kathedraal geprojecteerd worden. Een fascinerende mengeling tussen kunst en geschiedenis. We zijn zo onder de indruk dat we het spektakel gewoon twee keer na mekaar bekijken.

Hierdoor liggen we wat later dan we gewoon zijn in bed, maar hey, het is de allerlaatste avond van onze vakantie. Best dat we het onderste uit de kan halen. We spoelen de dag van ons af met een heerlijke warme douche en zuchten dat aan alle mooie dingen een einde komt. Deze vakantie heeft ons, tussen alle coronaperikelen door enorm veel deugd gedaan. En eens te meer besef ik, hoeveel geluk mijn vriend en ik hebben dat we de mogelijkheid hebben om te reizen en de wereld te ontdekken.

Quiberon en Vannes – 11 augustus 2020

Het is vreemd, maar ik ben nog altijd niet gewend gemaskerd mijn bord te vullen aan het ontbijtbuffet. Mijn vriend moet me regelmatig tegen houden, of ik zou ongemaskerd fruit of water gaan bijhalen. Je zou verwachten dat het dragen van een masker een gewoonte is er langzaam in slijt, maar het tegendeel lijkt waar te zijn. Ik denk er vaker niet dan wel aan.

Vandaag hebben we een bezoek aan het schiereiland Quiberon gepland. Waar het weer gisterenochtend een pak slechter was dan verwacht, is vandaag het omgekeerde het geval: de zon staat stralend aan de hemel en het is al flink warm als we ‘s ochtends op pad gaan.

Het is een uurtje rijden naar het beginpunt van de wandeling die ons langs de befaamde Côte Sauvage en de mooie witte stranden van Quiberon zal brengen. Via een landengte, aan beide zijden omgeven door water, rijden we het schiereiland op. Heel bijzonder om zowel aan onze linkerkant als onze rechterkant water te zien liggen.

We parkeren onze wagen op een pleintje in een klein dorp en starten de wandeling meteen met een hoogtepunt: de Côte Sauvage, die haar naam niet gestolen heeft, de ruige pracht van deze rotskust imponeert. Het is een pak warmer dan verwacht en we zijn bezig aan ons laatste beetje zonnecrème die onze ter huidjes moet beschermen tegen de brandende zon.

Na de ruige Côte Sauvage, zien we in de verte een kasteel omgeven door mistslierten opdoemen: le Château Turpault. Eens het kasteel gepasseerd, wacht ons een radicaal ander landschap. De ruige rotskust maakt plaats voor prachtige stranden, met talloze vakantiewoningen en appartementcomplexen. De witte stranden zijn duidelijk een geliefd vakantieoord, met springkastelen, beach bars en zelfs een heus overdekt zwembad waar kinderen kunnen leren zwemmen. Het contrast had amper groter kunnen zijn.

We lunchen op het overdekte terras van Au Bon Acceuil en zijn blij dat we even in de schaduw kunnen schuilen voor de brandende zon. De mosseltjes als voorgerecht en een lekker stukje vis als voorgerecht zorgen voor de nodige energie voor de rest van de wandeling en dat ijsje helpt ons om een beetje af te koelen. Wat de zon is ondertussen wat gedraaid, waardoor mijn rug niet langer in de schaduw is. En amai, ik voel de straaltjes zweet langs mijn rug naar beneden gutsen.

We wandelen verder op de dijk langs de stranden. Helaas is hier overal het dragen van een mondmasker verplicht. Dus puffen we nog een beetje harder. We zijn ondertussen een beetje afgeweken van onze geplande route. We verkiezen immers verder te wandelen langs de kustlijn om een beetje van een verkoelende zeebries te kunnen genieten. Ook de oostkant van het eiland heeft prachtige stranden, zij het een pak minder commercieel dan aan de zuidkant van het schiereiland. Ondertussen zijn we allebei een beetje oververhit geraakt en snakken we naar een koud drankje. Dat vinden we bij een café-brasserie die hoort bij een camping. Amai, dat vers geperst sinaasappelsap gaat vlotjes binnen!

Het laatste stuk van onze wandeling brengt ons langs de oude vuurtoren van Locmaria. We beklimmen de vuurtoren en genieten van het uitzicht op de omgeving. Quiberon lijkt me een ideale plek om een weekje op vakantie te komen. Je kan watersporten afwisselen met wandelen en fietsen of gewoon luieren op het strand.

Onze Cambio brengt ons na onze wandeling van in totaal zo’n 19 kilometer zonder problemen terug naar Vannes. In het hotel spoelen we het zweet van onze lijven en trekken we propere kleren aan voor onze laatste avond in Vannes. Voor deze feestelijke gelegenheid reserveerden we een tafeltje voor twee op het gezellige terras van Le Tandem. Op de menukaart treffen we moderne gerechten met bijzondere smaakcombinaties. Uiteraard starten we de maaltijd met de fantastische cocktail Le Tandem. Ingrediënten: chouchen (een vorm van mede, rum, citroensoep en aardbeienlikeur van Plougestel). Een schot in de roos!

Les langoustines: tièdes en raviole, cédrat, célerisotto, émulsion de la bisque:

La Pêche sauvage du moment: le filet poêlé, coco et estragon, kouign patatez, petits pois, pois gourmands:

Sorbet:

Les fromages affinés de chez Véro:

Le chocolat/framboises: petit pot de crème à l’ancienne, biscuit cacao, sorbet framboise, framboises fraîches, chantilly fèves de Tonka:

Zoetjes voor bij de thee:

Om ons eten te laten verteren, maken we na de maaltijd een laatste wandeling door de nachtelijke straten van Vannes. We lopen ditmaal wat verder dan het toeristische hart van Vannes naar de haven en ontdekken aan de rivier de Marle een hippe uitgangsbuurt. Jammer dat we hier niet iets gegeten of gedronken hebben, want het ziet er allemaal supergezellig uit. Extra punten voor de prachtige muurschilderingen met vissen en de levensgrote gorilla op een balkon. We hebben duidelijk niet genoeg tijd uitgetrokken om Vannes grondig te leren kennen. Nuja, een goede reden om nog eens terug te komen, nietwaar?

Île-aux-Moines en Vannes – 10 augustus 2020

Vandaag om 7.30u opgestaan, daar slaag ik zelfs op de meeste gewone werkdagen niet eens in. Vreemd genoeg hebben zowel mijn vriend als ikzelf niet zo geweldig goed geslapen. Gelukkig geeft het ontbijtbuffet ons een energieboost.

Tot onze grote verbazing regent het, dat hadden we totaal niet zien aankomen. De weersvoorspelling gaven immers mooi weer. We vragen ons af of we onze plannen moeten omgooien, maar besluiten toch door te zetten en naar Île-aux-Moines te rijden. Hopelijk trekt die regenbui snel over en indien niet, dan zullen onze regenjasjes deze reis toch één keer dienst gedaan hebben.

We rijden met de wagen naar Port Blanc, van waaruit verschillende boten en ferry’s vertrekken. We parkeren op een gigantische parking die al goed vol staat en zien massaal veel mensen richting het haventje wandelen. Het is even zoeken waar we aan een ticket voor de ferry naar Île-aux-Moines kunnen geraken, maar daarna verloopt de overtocht vlotjes. Een tochtje van vijf minuten met mondmasker op. Voorbij voordat we er erg in hebben. En goed nieuws: het is ondertussen gestopt met regenen en het ziet er zelfs naar uit dat de grijze wolkenlucht langzaam begint open te trekken.

Net als bij ons vorige eilandbezoek huren we een fiets, de ideale manier om een klein eiland te verkennen. En jawel, ook dit eiland heeft heel wat mysterieuze dolmen en menhirs waarvan niemand de bestaansreden kent. We fietsen meteen helemaal naar het uiterste punt van het eiland en maken van daaruit een wandeling langs de kustlijn. De wandeling brengt ons langs mooie stranden en prachtige, dikke dennenbomen. We zijn alleszins blij met de schaduw die deze oude bomen bieden, want met het wegtrekken van de wolken, begint de zon steeds harder te branden. Yep, die regenjassen hebben we duidelijk voor niets meegesleurd.

Na deze prachtige wandeling springen we opnieuw op de fiets om een plek te zoeken om te lunchen. Het is bijzonder druk in het centrum van het eiland waar de meeste restaurants zich bevinden. En het is echt zoeken naar een plaatsje. Op goed geluk komen we bij Les Embruns terecht. Helaas lukt het ons niet een plekje op het terras vast te krijgen, daarvoor is het gewoon té druk, maar we zitten binnen wel vlak aan een open raam.

Ik bestel mij een groot bord fruits de mer met een glaasje champagne daarbij. De champagne smaakt zo goed dat ik niet anders kan dan nog een tweede coupe bestellen. De dame die ons bedient, komt de vraag net op het juiste moment stellen en ik kan echt geen neen zeggen… Een goeie verkoopster!

Na de lunch is de zon echt op volle kracht gekomen. Tijd om wat af te koelen in het zeewater. Mijn vriend en ik fietsen naar een strandje waar we onze handdoeken uitspreiden en onszelf en onze rugzakken neervlijen. We durven het niet goed aan om samen te zwemmen. Er moest maar eens iemand met mijn fototoestelrugzak aan de haal gaan… Dus wisselen we af. Om te gaan zwemmen moeten we eerst bijna vijfhonderd meter te voet het water in waden om de ondiepte achter ons te laten. Het water is vrij koud, wat het heerlijk verfrissend maakt. Onze eerste (en wellicht ook laatste) namiddag op het strand.

We zijn net op tijd om onze fiets binnen te doen en kunnen rechtstreeks aan boord gaan bij de ferry van 17u. Perfecte timing!

Na even zoeken vinden we onze Cambio terug op de gigantische parking. We hebben nog geen zin om terug naar Vannes te gaan en maken een klein omweg naar de mooie haven van Arradon. We drinken iets bij L’Abri-Cotier dat een prachtig terras heeft met uitzicht op de boten. Het prachtige terras compenseert de bijzonder chaotische bediening, die er maar liefst twee keer in slaagt te vergeten dan mijn vriend een biertje besteld heeft. Gelukkig is mijn mojito royal top en genieten we van de mooie plek.

Terug in Vannes gaan we op zoek naar een plek voor het avondmaal. Bibovino heeft een gezellig terras en op het eerste gezicht een leuk aanbod. Ik bestel een plank met verschillende rilettes van vis. En amai, dat is werkelijk uitstekend, maar ook: veel te veel. Ik moet echt wringen om al dat lekkers binnen te krijgen. En jawel, ook hier serveren ze uitstekende champagne. When in France…

We zijn moe na deze goed gevulde dag en kruipen na het avondmaal vroeg in bed.

De megalieten van Carnac en Vannes – 9 augustus 2020

Om op gepaste wijze afscheid te nemen van het Thalasso Concarneau Spa Marin Resort Hotel in Concarneau hebben we ditmaal een zeer uitgebreid ontbijt besteld. We hebben ondertussen ons lesje geleerd!

Na het ontbijt pakken we onze valiezen en rijden we naar de laatste bestemming van deze vakantie: Vannes. Onderweg hebben we een tussenstop gepland om de befaamde megalieten van Carnac te bezoeken. We parkeren onze wagen op een vrij lege parking en beginnen aan een wandeling langs rijen en rijen menhirs. Zeer indrukwekkend. Alleen jammer dat het niet mogelijk is om tussen de menhirs te wandelen: een omheining scheidt ons van deze getuigen van een in mysterie gehuld verleden. Want ja, op de site staan wel een aantal plakkaten die gissen naar de bestaansreden van deze velden, maar laten we eerlijk zijn: hoeveel onderzoek hiernaar ook zal verricht worden: de échte reden van deze bijzonder groepering van rechtopstaande stenen zullen we nooit weten.

Mijn vriend en ik wandelen langs het omheinde menhirveld tot aan het officiële onthaalcentrum. We informeren of het nog mogelijk is die dag een geleide wandeling te boeken, om op die manier toch dichter bij de menhirs te geraken. Helaas, alles is volzet. Om onze teleurstelling te verbijten kopen we dan maar een biologisch waterijsje en wandelen we verder langs de fascinerende megalieten.

Op de informatieborden langs de omheining lezen we over een plaatselijke actiegroep die ijvert voor het neerhalen van de omheining en het openstellen van de site voor iedereen. Tegelijkertijd trekt de actiegroep ook stevig van leer tegen te plannen om van deze plek een soort attractiepark te maken. En ik volg helemaal. Zo’n wonderbaarlijke plek zou vrij te bezoeken moeten zijn door iedereen. Je kan dan nog geld vragen voor geleide bezoeken of de mensen vragen een vrijwillige bijdrage te doen om deze plek te onderhouden. Op mijn bijdrage zouden ze alvast kunnen rekenen!

Maar goed, de omheining staat er nog steeds en wij wandelen in de warme middagzon langs de velden met rijen en rijen menhirs. De wandeling voert ons vervolgens een stukje het bos in naar Tumulus Saint-Michel, een neolithische grafheuvel met op de top een zestiende-eeuws kerkje. Het is ondertussen al 14u en we hebben nog niets gegeten… We laten de grafheuvel dus even links liggen en wandelen naar het naast de grafheuvel gelegen Hotel Le Tumulus (qua originaliteit kan deze naam tellen!). We melden ons aan bij de receptie in de hoop dat het restaurant nog open is. Helaas… Gelukkig biedt de vriendelijke dame ons een alternatief aan: een driegangenmenu geserveerd in glazen weckpotten. Klinkt interessant!

We vinden een plekje in de prachtige tuin onder de schaduw van een grote boom met uitzicht op het zwembad. Niet slecht, helemaal niet slecht. En onze menu in potjes is ook verrassend lekker. Goed concept eigenlijk: de potjes worden wellicht een dag op voorhand klaargemaakt en hoeven dan enkel geserveerd en in sommige gevallen opgewarmd te worden.

Na deze bijzonder prettige lunch beklimmen we de tumulus en genieten van het uitzicht op de omgeving. We kunnen zien tot aan de zee! We wandelen doorheen het bos terug naar onze wagen en rijden vervolgens verder naar Hotel Escale Oceania in Vannes. We checken in en droppen onze valiezen op de kamer. De kamer is proper maar zo klein dat er amper ruimte is om onze twee valiezen open te leggen. Nuja, geen erg, op vakantie dient een hotelkamer voor ons toch alleen maar om te slapen, te seksen en te douchen.

We parkeren onze wagen een beetje verder van het hotel, waar we gratis kunnen parkeren en lopen te voet naar het centrum van Vannes. Vannes is een gezellig stadje met mooie vakwerkhuizen, een prachtige kathedraal en indrukwekkende omwallingen. Wij zijn alvast onder de indruk. Ook hier is de stempel van Vauban zichtbaar aanwezig in de versterkingen en bijhorende torens.

In het toeristische gedeelte van Vannes is het op de koppen lopen en zelfs met mondmasker op voelen we ons niet helemaal op ons gemak. Om te vermijden dat we in een toeristenval terecht komen, reserveren we via The Fork bij Indisch restaurant L’Indus een beetje buiten het stadscentrum gelegen. Wij zijn de eerste klanten van de avond en krijgen een tafel met kraakwit gesteven tafelkleed vlakbij het raam. Uiteraard bestel ik mijn favoriete Indische drankje: een mango lassi. Het eten is zeer lekker en we zijn opgelucht wanneer er toch een paar andere klanten het restaurant binnen stappen. Zou zonde zijn, mocht dit restaurant overkop gaan.

Na de maaltijd is onze energie op, we keren terug naar het hotel en kruipen op tijd in bed.

Cap Coz, Quimper en Pont-Aven – 8 augustus 2020

Gisteren wat meer aangeduid op het befaamde ontbijtformulier en nu kwamen we niets tekort.

Vandaag willen we een aantal zaken in de omgeving van Concarneau verkennen. We rijden eerst naar Cap Coz, een langgerekte landtong met aan beide zijden een zandstrand. Oorspronkelijk hadden mijn vriend en ik daar een hotel geboekt, gelegen aan het strand. Helaas werd die kamer geannuleerd, maar we willen toch graag even bekijken wat we gemist hebben.

Onze eerste stop is het Centre Nautique, om te informeren of het eventueel mogelijk is zeiltochten te maken. De persoon die de infodesk bemant, weet echter van toeten noch blazen. Hij raadt ons aan om in de namiddag terug te bellen. Jah, zo lang gaan we hier niet met onze duimen zitten draaien, he. Lichtelijk teleurgesteld druipen we af.

We parkeren onze wagen aan het begin van de langtong en wandelen het ganse strand af. En jawel, dit is absoluut een toplocatie om te watersporten. We wandelen langs het hotel dat we oorspronkelijk geboekt hadden en stellen vast dat ze daar verbouwingswerken aan het doen zijn. Waarschijnlijk gebruik makend van het feit dat er nu minder toeristen zijn, al moet ik zeggen dat we daar nog niet veel van gemerkt hebben. De hotels en restaurants die wij tot nu toe bezochten zitten allemaal goed vol.

Na onze wandeling op Cap Coz rijden we door naar Quimper, de meest Bretonse van alle Bretonse steden, volgens wikipedia. Via googlemaps vind ik een ondergrondse parking in de buurt van het oude stadscentrum mét de befaamde Saint-Corentin kathedraal. Het viel me op dat deze parking maar een score van slechts drie sterren had op google en bij het binnen rijden wordt meteen duidelijk waarom: de parking is zo smal dat op eender welke muur en pilaar lakresten van wagens aan te treffen zijn. Na de eerste bocht genomen te hebben, breekt zowel bij mij als bij mijn vriend het koud zweet uit. We denken allebei hetzelfde: maken dat we hier zo rap mogelijk weer uit zijn. Ik stap uit en help mijn vriend centimeter voor centimeter onze Cambio wagen opnieuw naar buiten te manoeuvreren. Dat lukt gelukkig zonder schade aan de wagen, maar plezierig is anders. We vinden het dan ook onze plicht om de Nederlanders met de grote stationwagen die net de parking willen binnen rijden, te waarschuwen voor het onheil dat hen wacht.

We rijden dan maar terug naar het station van Quimper en parkeren de Cambio daar bovengronds. Dat stukje extra wandelen, nemen we er met plezier bij. Al worden we ook hier meteen met een uitdaging geconfronteerd: het lukt ons met de beste wil van de wereld niet om met onze bankkaarten te betalen aan de parkeerautomaat. Uiteindelijk zit er niets anders op dan alle munten die we hebben bijeen te zoeken en cash te betalen.

Enfin ja, na deze parkeerperikelen wandelen we naar de prachtige gotische kathedraal om deze van binnen en van buiten te bewonderen. Het stadscentrum van Quimper weet me meteen te bekoren met charmante vakwerkhuizen en smalle, gezellige straatjes. Uiteraard is het dragen van een mondmasker hier verplicht.

Het is ondertussen alweer na 13u. Tijd om een plek te zoek om iets te eten. We komen terecht op het terras van Italiaans restaurant La Pépinière in het straatje vlak naast de kathedraal. Over het uitzicht hier hebben we alvast niet te klagen. Als voorgerechtje kiezen mijn vriend en ik allebei voor de ceviche en voor het hoofdgerecht ga ik voor de quiche met groenten. Lekker, maar het is de wijn die moeiteloos met de aandacht gaat lopen. Dit Italiaans restaurant blijkt immers een wijnbar te zijn en de witte wijn die de ober ons aanraadde is echt een streling voor de tong.

De temperatuur in Quimper is ondertussen geklommen tot een warme 31 graden. Da’s uiteraard niets in vergelijking met de verschroeiende hittegolf die België momenteel in zijn greep heeft, maar we voelen ons toch een beetje solidair.

Na de lunch wandelen we op het gemak door de leuke straatjes van Quimper, al moet ik zeggen dat we het beiden net iets té warm vinden om van een stad met smalle straatjes te genieten. Waar ik wel met volle teugen van kan genieten: een heerlijk ijsje van Maison Georges Larnicol. Voor mij graag een bolletje rhum raison en een bolletje chocolade, s’il vous plait!

We laten het té warme Quimper achter ons en wandelen terug naar de parking bij het station om van daaruit naar onze laatste stop van de dag te rijden: het schildersdorp Pont-Aven. Dit dorp dankt haar bekendheid aan de “School van Pont-Aven”, opgericht door een groep groep postimpressionistische Franse kunstschilders, waaronder Paul Gauguin, Émile Bernard en Paul Sérusier. Het dorpje is idd schilderachtig en het is niet moeilijk om je voor te stellen waarom deze schilders zich door Pont-Aven lieten inspireren.

We bezoeken een aantal galerijen met schilderijen. De werken van de ene kunstenaar spreken ons al meer aan dan die van de andere. De hitte vergezelt ons echter en we puffen al bij het minste hellinkje. Mijn vriend en ik hebben nood aan verfrissing, die we vinden op een mooi terras bij de watermolen. Erg hard genoten van mijn vers geperst sinaasappelsap! Dat deed deugd.

Eerlijk, Pont-Aven is niet echt een omweg waard, tenzij je een grote kunstliefhebber bent. En dan nog vond ik de meeste werken middelmatig van kwaliteit. Na ons drankje keren we dan ook terug naar ons hotel in Concarneau om nog een laatste keer te genieten van hun wellness faciliteiten.

We eindigen ons verblijf in Concarneau bij hetzelfde restaurant als gisteren: Chez Nat. Geheel uitzonderlijk beste ik níet de Sint-Jacobsvruchten, maar de lotte met paddenstoelen en spek als hoofdgerecht. En daar mag gerust een flesje champagne bij. Heerlijk!

Na genoten te hebben van onze laatste zonsondergang kruipen we mooi op tijd in bed. Morgen staat immers een bezoek aan de megalieten van Carnac en Vannes op het programma.

Concarneau en La Ville Close – 7 augustus 2020

Dat het Thalasso Concarneau Spa Marin Resort de coronamaatregelen serieus neemt, blijkt uit het feit dat hier helemaal geen sprake is van een ontbijtbuffet. In de plaats daarvan moet je de dag op voorhand een formulier invullen om aan te geven op welk tijdstip je wil gaan ontbijten en welke ontbijtopties je kiest. Vooral dat laatste vind ik zeer moeilijk om in te schatten. Hoe kan ik een dag op voorhand bepalen waarin ik ‘s ochtends zin heb? Enfin ja, we deden ons best om het formulier in te vullen, maar zijn toch lichtelijk teleurgesteld door de zeer afgemeten hoeveelheden die ons ‘s ochtends geserveerd worden. Zo had ik bijvoorbeeld twee keer ‘cavaillon’ op het formulier aangeduid, wat resulteerde in vier petieterige schijfjes meloen en de hoeveelheid brood die we kregen was gewoon echt te weinig. Gelukkig konden we een paar broodjes extra bestellen. Ik blij dat ik de Franse kaas aangekruist had, zodat ik in het geheel voldoende gegeten had. Morgen toch maar wat extra zaken aankruisen en de hoeveelheden verhogen op dat formulier. En oja, dat ingenieuze circulatieplan naar het koffieapparaat: geen gast die zich daaraan hield.

We wandelen vanaf ons hotel langs de prachtige kustlijn naar La Ville Close, dé topattactie in Concarneau. La Ville Close is een versterkte stad gelegen op een eilandje, daterend uit de vijftiende eeuw. In de loop der eeuwen werden de omwallingen die de stad beschermen steeds verder uitgebreid en natuurlijk had Vauban in de zeventiende eeuw ook nog wat verbetersuggesties.

Binnen de muren van La Ville Close is het dragen van een mondmasker verplicht. We starten ons bezoek met een wandeling langs de omwallingen die ons een goed overzicht bieden van de architectuur van La Ville Close. Het stadje zelf is prachtig, maar het is er erg druk en bijzonder toeristisch. Bovendien is het heel warm, wat het dragen van een mondmasker niet bepaald comfortabel maakt.

Wanneer we tegen het middaguur iets willen eten, zitten alle terrassen bomvol. Aangetrokken door de mooi uitgestalde zoetigheden lopen we Maison Georges Larnicol binnen, een koekjes- en chocoladewinkel waar we niet weten waar eerst kijken. In de winkel staan achter glas sculpturen gemaakt van pure suiker (ja, dat lezen jullie goed). Fenomenaal. Ik koop me een chocolade-lolly, die ik na wat mondmaskergedoe met smaak weet te verorberen.

Voor de lunch verlaten we La Ville Close. Opeens is mijn hongergevoel helemaal weg en voel ik gerommel opsteken in maag en darmen. We vonden nochtans een gezellig tafeltje op het terras van La Verrière en de menukaart ziet er ook prima uit. Aangezien ik totaal geen honger heb, bestel ik het goedkoopste op de kaart: een pizza margarita. Met spijt kijk ik naar de poké bowl met garnalen van mijn vriend. Normaal ben ik dol op dat soort gerechten, maar al die rauwe groenten durf ik even niet aan. Ik eet een kwart van mijn pizza op en help mijn vriend met het pellen van zijn garnalen. De pizza blijft binnen, dus dat is op zich al een succes.

We wandelen terug langs de kust naar ons hotel. Tegenover ons hotel kan je kajaks en surfplanken huren. We grijpen meteen de koe bij de horens en reserveren een kajak voor twee personen. In het hotel kleden we ons snel om en negeren de rare blikken wanneer we in badpak de receptie passeren.

Het kajakken is een groot succes. Twee uur lang dobberen we op de zee en verkennen we de rotsachtige kustlijn met de mooie stranden. Echt genoten!

We sluiten de namiddag af in de wellness van het hotel. We profiteren van het heerlijke zwembad, de hammam en de sauna. Na een deugddoende douche dineren we bij Chez Nat, een gezellig restaurantje vlakbij ons hotel. Mijn maag en darmen zijn weer volledig in orde, dus ik geniet van petoncles (kleine sint-jacobsvruchtjes) als voorgerecht en een pot met kleine Bretoense mosseltjes. En ja, daar mag een glaasje champagne bij, dankjewel!

Ook deze avond trekken we voor de zonsondergang naar het strand. Een mooie afsluiter van een warme dag.

Pointe du Raz en Concarneau – 6 augustus 2020

Ons laatste ontbijtbuffet in Hotel Le Continental in Brest. We nemen afscheid van dit prachtige art-deco-hotel, pakken onze valiezen en vertrekken naar Concarneau. Ik heb op voorhand een route uitgestippeld die ons via Pointe du Raz (de verst uitstekende westelijke kaap van Bretagne en Frankrijk) en Quimper naar onze bestemming zal brengen.

De eerste rit is er meteen al een stevige: 1 uur en 46 minuten kunnen we van een prachtig ruraal landschap genieten. Al had dat stukje dat we vastzaten achter een zeer rurale tractor wel wat korter mogen zijn.

We rijden op een prachtige weg langs de kust wanneer we Point du Raz in het vizier krijgen. De 72 meter hoge kaap ligt in de mist en even vrees ik dat we niet veel te zien zullen krijgen van wat één van de (letterlijke en figuurlijke) hoogtepunten van deze dag had moeten zijn.

We zetten toch door en parkeren onze wagen op een heel drukke betaalparking. Onze eerste indruk: een zeer commerciële plek met een hoop bistro’s en pannenkoekenrestaurants en de ene na de andere souvenirshop. We laten de commercie achter ons en wandelen verder op het pad dat ons naar de kaap zelf moet leiden. En jawel, het blijft druk, maar al snel maakt de commercie plaats voor natuurschoon. De mist trekt op terwijl we ernaar kijken: we zien fotogenieke mistbanken zich over de heuvels plooien en plaats maken voor blauwe lucht. Prachtig! En ook hier kunnen we genieten van de bloeiende heide.

Hoe dichter we de rotsige kaap naderen, hoe duidelijker het wordt dat flipflops misschien toch niet het ideale schoeisel waren voor deze tocht. Na zo’n twintig minuten wandelen bereiken we het verste punt. En hoewel ik niets liever had gedaan dat de rotsen te beklimmen, besef ik dat ik het ongeluk misschien niet moet zoeken. Bewonderen vanop een afstand kan ook leuk zijn.

Bij aankomst dachten we dat dit een vrij kort bezoek zou zijn, we hebben echter de afstand onderschat van de parking naar de kaap zelf en ook de tijd die we nodig hadden om het ons omringende natuurschoon in ons op te nemen. Daardoor zijn we pas om 15.15u terug aan de wagen en dan hebben we nog niet eens middag gegeten. We laten de commerciële restaurants achter ons en zoeken iets in de buurt. Uiteindelijk komen we in Le Raz de Sein terecht, waar de keuken nog nét niet gesloten is en waar ik een veel te lauwe vissoep met rouille, kaas en croutons eet. Als er één eigenschap is die ik belangrijk vind aan soep, dan is het wel dat deze warm moet zijn. Een tegenvaller dus. Ik had toch voor de pannenkoeken moeten gaan. Jammer.

Aangezien we pas om 15.40u aan het middagmaal begonnen, beslissen we ons gepande bezoek aan Quimper over te slaan. Per slot van rekening is het nog 1 uur en 7 minuten rijden naar ons Thalasso Concarneau Spa Marin Resort Hotel.

Bij aankomst in Concarneau parkeren we onze wagen op de gigantische parkeerplaats vlakbij het strand. De infrastructuur maakt het meteen duidelijk: dit is geen klein charmant hotelletje. Dé hoofdreden om hier te boeken, zijn uiteraard de spa faciliteiten. We checken in, lezen snel de informatie over de veiligheidsmaatregelen die het hotel treft om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan (enkel beschikbaar in het Frans, uiteraard), reserveren een tafel voor twee in het restaurant van het hotel, droppen onze valiezen op de kamer, trekken ons zwempak aan en begeven ons rechtstreeks naar de spa.

Wat een zaligheid! We genieten van de verschillende massagemogelijkheden in het zoutwaterzwembad, waarbij de waterstralen om de voeten te masseren mijn absolute favoriet zijn. En we warmen lekker op in de hamman. Amai, dat doet deugd.

Na het zoute water van ons afgespoeld te hebben, kleden we ons op voor het diner en begeven ons naar het restaurant. We krijgen een tafeltje buiten in de zon toegewezen, waar het bij nader inzien toch wel stevig opwarmt. Een parasol was welkom geweest. Het is fijn om buiten te kunnen dineren, maar omdat een drukke weg het hotel van het strand scheidt, vind ik de locatie zelf wat tegen vallen.

Het eten daarentegen stelt niet teleur. En dat mag ook wel, want in vergelijking met eerdere restaurantbezoekjes, zijn deze gerechten toch aan de prijzige kant. Maar dat houdt ons alleszins niet tegen om oesters en champagne te bestellen als voorgerecht. When in France…

Retour de pêche noble, blanc de blettes aux herbes, sauce champagne rosé, pommes de terre de Noirmoutier:

Bulle chocolat blanc, cassis et framboise, crème glacée palet breton:

Na het diner steken we de straat over om te genieten van onze eerste zonsondergang boven zee. We zijn niet alleen, er hebben zich veel mensen op het strand verzameld om te genieten van het prachtige kleurenpalet waarmee de zon de lucht schildert. Erg romantisch allemaal.

We maken nog een korte wandeling langs het strand, maar zijn allebei zo moe dat we besluiten vroeg in bed te kruipen. Morgen is er nog een dag.

Yet Another Blog

Life on my side

op reis