Deze namiddag had ik afgesproken met mijn petekindje en zijn gezin om samen het helden van M gezinsparcours af te leggen. De mama van mijn petekindje was nog maar één keer in M geweest, vlak na de opening en de papa nog nooit. Hoog tijd om iets aan dat gat in hun cultuur te doen. En we hadden met de toptentoonstelling Borman en Zonen geen beter moment kunnen kiezen voor een bezoek.
Maar alvorens we cultuur zouden opsnuiven, was het tijd om de inwendige mens te versterken. En dat was nodig, want tijdens de wandeling van mijn appartement naar het Ladeuzeplein werd ik overvallen door een heuse wolkbreuk. Gelukkig duurde de wandeling net niet lang genoeg om mij volledig te doorweken, maar we kunnen nu wel definitief besluiten dat mijn IJslandse jas al zijn waterafstotende eigenschappen verloren heeft. Ik haastte me dan ook naar Chapter Four om binnen wat op te drogen en te wachten tot mijn gezelschap arriveerde. De warme chocomelk met maltesers was hoogst noodzakelijk om mijn lichaamstemperatuur terug op peil te krijgen. Een mooie zonnige herfst lijkt ons voorlopig niet gegund, dus blijf ik voor mezelf het mantra herhalen dat het fantastisch is dat onze watervoorraden terug aangevuld worden, maar eerlijk: ik HAAT regen.
Mijn jas was nog niet eens half opgedroogd toen we naar M liepen. Gelukkig regende het op dat moment even niet. Toen de papa van mijn petekindje vrolijk aankondigde aan de dames van het onthaal dat we helden kwamen zoeken, hoorden de beide dames het in Keulen donderen. Wij zagen hun verbazing en haalden onze smartphones boven om hen te tonen dat het vandaag de eerste dag was dat het gloednieuwe gezinsparcours ‘Helden van M’ beschikbaar was. Het was duidelijk dat onze vraag verwarring veroorzaakte aan de andere kant van de balie. Uiteindelijk wist één van de twee dames zich te herinneren dat er inderdaad zo’n gezinsparcours beschikbaar was, maar pas vanaf de tweede week van oktober. De informatie op de website was dus verkeerd.
Lichte ontgoocheling aan onze kant natuurlijk, want veel alternatieven voor een uitstap waren er niet op een regenachtige zaterdagnamiddag. Als alternatief bood de baliemedewerker het gezinsparcours van Vlieg! aan. Dit alternatief bleek niet aan de verwachtingen te voldoen. Het thema van het parcours was smaak, maar heel eerlijk, de vraagstelling was veel te moeilijk voor een kind van zes en een kind van vier. Op zoek gaan naar schilderijen die een bepaalde smaak oproepen of op basis van een gelaatsuitdrukking van een portret raden wat de geportretteerde zou gegeten hebben, dat vraagt al een vergevorderde vorm van abstract redeneren die onze twee jongens duidelijk nog niet machtig waren. Ze verloren dan ook heel snel hun interesse in het boekje en de bijhorende vragen.
Uiteindelijk liepen we aan een snel tempo doorheen de Borman tentoonstelling, die de jongens duidelijk totaal niet kon boeien. Alleen het uitzicht vanaf het dakterras vonden ze een paar seconden de moeite. En de lift, de lift was ook cool. Enfin ja, helemaal geen succes dus, dit museumbezoek. Jammer ook dat het gezinsparcours waarvoor we eigenlijk gekomen waren niet beschikbaar was.
Dan maar op zoek naar iets om te eten. Toevallig was de peter van mijn petekindje ook in Leuven met zijn gezin. Heel toevallig, want eigenlijk hadden ze die namiddag een familiebezoek gepland, maar door een bizar ongeval waarbij een leerling-chauffeur zomaar inreed op de openstaande deur van hun wagen terwijl de papa net zijn dochter in de wagen gezet had, kon dit niet doorgaan. Gelukkig kwam iedereen er met de schrik vanaf en waren ze allemaal ongedeerd.
Na wat gediscussieer, kwamen we terecht in de Bia Mara, want de jongens hadden zin in frietjes met fishsticks. Fish and chips komt dan aardig in de buurt, nietwaar? Het was nog maar half zes, waardoor we meer dan plek genoeg hadden voor onze groep van negen personen. Nu moet ik iets bekennen, ik ben eigenlijk niet zo’n geweldige fan van fish and chips. Voornamelijk omdat ik in het algemeen niet zo hou van gepaneerde en gefrituurde dingen, maar hey, voor mijn petekindje maak ik graag een uitzondering en stiekem was ik al blij dat we niet opnieuw bij de Bavet beland waren.
Gelukkig voor mij stond er ook een gebakken zeebrasem op het menu. En die was echt heerlijk! En verrassend goedkoop. De Moscow Mule (eveneens goedkoop) paste er perfect bij. Ik mocht ook een frietje proeven van mijn petekindje: heel lekker! Het was duidelijk dat de Bia Mara een schot in de roos was voor ons ganse gezelschap. Alle vier de kindjes aten superflink en ook de volwassenen genoten. Onverwachte meevaller, want voor mij was dit het eerste bezoek aan de Bia Mara. Het eten kwam trouwens verrassend snel. Altijd een pluspunt als je met kinderen aan tafel zit. En de bediening was zo vriendelijk om kindermuziek op te zetten (al had dat voor mij nu niet direct gemoeten).
Na het avondmaal hadden we nog zin in een dessertje. Op naar de Decadenza! Helaas de zaak was net gesloten toen wij er aankwamen, iets voor zeven uur. Dan maar naar het Galetje, dat gelukkig wel nog open was. Mijn ijsje met mango en brownie smaakte me alleszins.
En daarmee was het moment om afscheid te nemen aangebroken: het was bedtijd voor de jongens. En jawel, uiteraard begon het opnieuw te regenen tijdens mijn wandeling naar huis. En zo was de cirkel rond…
