film

Opening Film Fest Gent

Gisteren maakten mijn twee collega’s en ik graag gebruik van de door mijn baas ingehuurde jobstudent om ons met zijn fancy Tesla naar de kinepolis in Gent te laten rijden. Toegegeven het was een beetje gezellig met zijn drietjes op de achterbank, maar gelukkig zijn wij geen al te volumineuze dames. 😉 En gemakkelijk is het wel: recht voor de ingang afgezet te worden.

Op de trappen van de Kinepolis troffen we een aantal andere collega’s en ook mijn favoriete oud-collega uit Bierbeek was van de partij. We nestelden ons met z’n allen in de pluchen zetels van de filmzaal en lieten de openingsfilm ‘Small Things like These‘ over ons heen komen. Een bijzonder beklijvende film, geregisseerd door Tim Mielants, die helemaal rust op de stilzwijgende schouders van Cillian Murphy. Amai, wat kan die man kan acteren. Na Oppenheimer alweer een topprestatie. Ook Emily Watson, die de zusteroverste speelt van het klooster waar allerlei onfrisse zaken gebeuren, is fenomenaal. Terecht mocht zij de Joseph Plateau Honorary Award in ontvangst nemen op het festival. De stille film Small Things like These‘ kwam bij mij alvast als een mokerslag binnen. En ondanks het voor mij te abrupte einde, was ik er toch even niet goed van.

IMG_7144

IMG_7161

IMG_7173

IMG_7175

Na de film volgde uiteraard naar goede gewoonte de openingsreceptie. Tijd voor een drankje om de zware openingsfilm door te spoelen. Ik had veel fijne gesprekken en tot mijn vreugde boden mijn collega en oud-collega, die samen met de wagen gekomen waren, mij een lift aan naar Leuven. Moest ik mij voor de verandering eens niet doodhaasten om de laatste trein naar Leuven te halen. Nadeel was wel dat ik daardoor pas rond twee uur ‘s nachts in bed lag. 😉

Deadpool & Wolverine

Lang geleden dat mijn vriend en ik nog eens naar de cinema geweest waren! Omdat we allebei wel wat hersenloze ontspanning konden gebruiken, kozen we voor Deadpool & Wolverine. Ik had erg genoten van de eerste Deadpool film (de tweede is mij ergens ontgaan), dus mijn verwachtingen waren hooggespannen. Maar helaas, ze werden niet echt ingelost. Het voortdurende geratel van Deadpool begon op den duur echt op mijn zenuwen te werken en veel van de grapjes slaagden er niet in mij aan het lachen te brengen. Sure, de gevechtsscènes waren bijzonder cool en ongelooflijk dat Hugh Jackman op zijn leeftijd nog zo’n spiermassa kan kweken (al vermoed ik dat hij daar toch wat medicinale hulp bij gekregen zal hebben), maar dat gedoe met die multiverses kan mij eerlijk gezegd niet echt bekoren. Al was ik wel gecharmeerd door de vrouwelijke slechterik.

Beste cameo: Henry Cavill

Beste grap: het feit dat Elektra niet echt wakker lag van de dood van Daredevil

DUNE part two

Gisteren gingen mijn vriend en ik naar DUNE part two kijken. Ik had gemengde gevoelens bij de eerste DUNE, maar omdat ik zoveel goede recensies las over het vervolg, wilde ik deze filmreeks graag een tweede kans geven. Dat me dit tegelijkertijd de gelegenheid bood om een paar uur naar Timothée Chalamet te kijken, speelde zeker ook mee. 😉

En ja, deze film beviel me beter dan de eerste. Al was het verhaal voor mij nog steeds moeilijk om te volgen. Ik apprecieer dat Denis Villeneuve volgens het principe ‘show, don’t tell’ werkt, maar daardoor moest ik achteraf thuis nog allerlei zaken opzoeken die ik gewoon niet begrepen had, zoals waarom iedereen in de film met messen vocht, terwijl er zoveel gesofisticeerde wapens de ronde deden.

Het beviel me ook dat de messias zich opeens ontpopte tot een massamoordenaar, dat had ik niet zien aankomen in de eerste film. De morele dilemma’s die dit opriep, kon ik zeker smaken. Fijn dat de love interest zich duidelijk uitsprak over het dubieuze gedrag van de messias. De film vestigde er eens te meer de aandacht op wat blind geloof kan doen met mensen. Voedsel voor discussie, dus.

Première van Bob Marley: One Love

Deze avond had ik de eer en het genoegen om samen met een collega de Belgische première van de film Bob Marley: One Love bij te wonen in Cinema White, op wandelafstand van het station van Schaarbeek. Tot mijn grote verbazing vond deze cinemazaal zich in een gloednieuw winkelcomplex voorzien van een ruim aanbod aan winkels en eetgelegenheden. Echt letterlijk vlakbij Leuven en ik wist niet eens van het bestaan van deze plek af.

Ter gelegenheid van de première bood de Jamaicaanse ambassade een receptie met cocktails en hapjes aan. De cocktails waren uiteraard gesponsord door een Jamaïcaanse rum-merk, Hampden Estate. Bar Ran zorgde voor de cocktails. Ik was persoonlijk een grote fan van de Redemption Daiquiri met rum, groene kruiden en hennepolie. Amai, zo lekker! De cocktails met een volgens de barman amper waarneembare koffiesmaak vond ik daarentegen helemaal niet lekker.

Ik had wel wat te doen met reggaezanger Omar Perry, die duidelijk erg getalenteerd was. Optreden op zo’n receptie is echt geen cadeau. Iedereen praat met elkaar en er wordt amper naar je geluisterd. Wij vluchtten zelfs naar de achterkant van de cocktailbar om aan de nogal luide geluidsinstallatie te ontsnappen. En zo ontdekten we dat er zowaar nog een cocktailbar was! Al gaat de prijs voor beste cocktail van de avond toch naar de Redemption Daiquiri.

IMG_5214

IMG_5233

IMG_5235

IMG_5236

En dan was het tijd voor de film zelf! We kregen een gigantische emmer met popcorn (iets wat ik normaal nooit eet en na een paar happen herinnerde ik me weer waarom, amai, zo zout!) en nestelden ons in de comfortabele bioscoopzetels. Ik had geen grote verwachtingen van de film, maar moet zeggen dat ik aangenaam verrast was. De film biedt geen totaaloverzicht van het leven van Bob Marley, maar concentreert zich op de periode nadat hij na een aanslag op zijn leven Jamaica ontvluchtte naar Londen. Hoofdrolspeler Kingsley Ben-Adir bracht moeiteloos het charisma van Bob Marley tot leven en de geweldige soundtrack deed de rest. Geen must see, daarvoor blijft de film te zeer aan de oppervlakte, maar een film die me van begin tot einde wist te boeien. Oja, shout out naar actrice Lashana Lynch, die een fantastische Rita, vrouw van Bob neerzette en toonde dat het leven met een muziekster niet altijd over rozen gaat.

Ook heel blij met de cadeautjes in mijn goodie bag!

IMG_5251

Het Smelt

Eigenlijk had ik mij deze avond ingeschreven voor de preview van Inspired by Love in de Belfiuis Art Gallery, maar ik durfde er door de treinstaking niet op rekenen dat ik ‘s avonds laat makkelijk zou thuis geraken.

Plan B dus, gebruik maken van de Vlaamse Film Actie om samen met mijn vriendin uit Heverlee naar Het Smelt, het regiedebuut van Veerle Baetens. Altijd fijn om onze Vlaamse film een duwtje in de rug te kunnen geven!

Al hoop ik van harte dat de volgende Vlaamse topfilm een iets lichter topic zal uitkiezen, want amai, alweer een film die maakt dat je niet bepaald vrolijk de filmzaal verlaat. Dikke chapeau trouwens voor de twee vrouwelijke hoofdrolspelers die de respectievelijk de jonge en volwassen Eva spelen. Zeer knap geacteerd. Ditmaal had ik het boek niet gelezen, maar het verhaal was me wel min of meer bekend. En zelfs al vond ik de uitkomst redelijk voorspelbaar, je blijft wel gans de film op het puntje van je stoel zitten door de meeslepende vertolkingen. Knap debuut. Benieuwd naar de volgende film van Veerle Baetens.

Sectordag audiovisuele sector in Kinepolis Gent

Deze namiddag zat ik alweer op de trein richting Gent om de jaarlijkse sectordag van de Vlaamse audiovisuele sector bij te wonen. Ik had net mijn blue-bike op slot gedaan en was onderweg naar de befaamde trappen van de Gentse kinepolis, toen de minister met zijn adviseur uit zijn chique wagen stapte. Dan maar een handje gegeven met mijn door de fietstocht en het feit dat ik mijn kap had moeten opzetten tegen de regen, ietwat verwarde haar. Oh well, het leven zoals het is als je je milieuvriendelijk wil verplaatsen.

Na de inleidende speech van de minister presenteerde media-analist Johanna Koljonen de hoogtepunten uit het tiende Nostradamus rapport ‘Everything Changing All At Once’. Een zeer boeiende uiteenzetting, gebracht op zo’n manier dat het mij geen moeite kostte om mijn aandacht erbij te houden. Heel knap, want de toelichting nam in totaal bijna anderhalf uur in beslag. Johanna Koljonen heeft er alvast een fan bij.

IMG_1041

IMG_1048

IMG_1050

IMG_1051

IMG_1052

IMG_1053

IMG_1055

IMG_1062

Het daaropvolgende panelgesprek vond ik zelf wat minder, maar gelukkig maakte de afsluitende champagnereceptie door Piper-Heidsieck veel goed. Al was het hapjesaanbod alweer bijzonder karig. De royaal geschonken champagne was alvast een goeie opwarmer voor het komende champagneweekend met onze vrienden. Spijtig genoeg moest ik omwille van het geplande vroege vertrek naar de champagnestreek zaterdagochtend verstek laten gaan voor de aansluitende avant-première van de film Here van regisseur Bas Devos. (Afgaand op de berichten van mijn collega’s niet zo’n ramp, niemand was enthousiast over deze film en blijkbaar is één van mijn medewerkers zelfs in slaap gevallen.)

Ook spijtig: doordat ik superdringend naar het toilet moest en ik de deur van het dichtstbijzijnde toilet niet open kreeg, bleef in de haast door de hoge nood mijn pas gekochte gloednieuwe regenjas achter op de trein. Ik vulde ondertussen het formulier Verloren voorwerpen van de NMBS in, maar ik heb er geen goed oog op dat mijn jas terug gevonden zal worden. In al die jaren nog nooit een positieve uitkomst gekregen na een melding van mijn kant. Laat ons hopen dat de jas terecht komt bij iemand die hem kan gebruiken.

Wil

Gisteren gebruik gemaakt van de geweldige Vlaamse Film Actie om samen met Goofball voor de prijs van één filmticket naar Wil te gaan kijken, de verfilming van het ronduit geweldige boek van Jeroen Olyslaegers. De film komt, net als het boek, binnen als een mokerslag, met keiharde, onverbloemde beelden die de wreedheid tonen waartoe mensen in staat zijn. Een film die helaas actueler dan ooit is.

De cinematografie is prachtig en het verhaal geeft stof tot nadenken en nodigt uit tot verhitte discussies achteraf. Schuilt er, net zoals bij Wil, een hypocriet in elk van ons? Al vond ik het hoofdpersonage in de film op de één of andere manier sympathieker dan het hoofdpersonage uit het boek. Ook fijn om al die bekende plekken uit Antwerpen te zien terug komen in de film.

Voor mij ongetwijfeld één van de beste films van het jaar, na Barbie, uiteraard. 😉

Opening Film Fest Gent

Gisteren spoorde ik samen met mijn netjes in het pak gestoken collega van Brussel naar Gent voor de officiële opening van Film Fest Gent. De blue-bike bracht ons zonder problemen naar de Kinepolis van Gent, alwaar we een blik konden werpen op Fien Troch en Cathalina Geeraerts, die de hoofdrol vertolkt in Holly van regisseuse Fien Troch. De witte jurk van Cathalina was prachtig, maar je zag dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde in haar jurk, die weinig aan de verbeelding overliet. Ze was de ganse tijd aan het trekken aan het ding, wellicht was onzeker of alles wel op zijn plaats zou blijven zitten.

IMG_0936

IMG_0940

IMG_0948

Ik was persoonlijk erg benieuwd naar Holly. Altijd fijn om een vrouwelijke regisseuse aan het werk te zien. Jammer genoeg moet ik zeggen dat Holly teleurstelde. Het tempo van de film lag voor mij te traag en tijdens sommige stukken zat ik me zelfs gewoonweg te vervelen. Wat geen afbreuk doet aan de prestatie van de hoofdrolspeelster, die duidelijk veel talent heeft. De dreigende ondertoon van de film leidde uiteindelijk niet tot een ontknoping en het open einde was nog de grootste teleurstelling van alles. Niet voor mij, deze film. Mijn collega’s die samen met mij op de achterste rij van de zaal zaten, deelden mijn mening alvast.

Toen ik na de film mijn iphone opnieuw opzette om de uren van de treinen te controleren, bleek dat er een ongeval was gebeurd tussen Gent en Brussel en dat het treinverkeer daardoor stil lag. Meteen begon mijn hoofd te malen over hoe mijn collega en ik in godsnaam naar huis konden geraken die avond, waardoor ik jammer genoeg niet echt heb kunnen genieten van de receptie. Het was zeker mogelijk om met een collega mee naar Brussel te rijden, maar dan moest ik twee blue-bikes achter laten aan de kinepolis in Gent. Wat mij ongetwijfeld op een fikse boete zou komen te staan. Ik kon ook niet meteen iemand bedenken aan wie ik de twee sleutels kon overmaken om de fietsen naar het station terug te brengen. Dus kon ik alleen maar hopen dat het treinverkeer tijdig hersteld zou geraken zodat mijn collega en ik gewoon de laatste trein naar huis konden nemen.

Uiteindelijk raakten de problemen tussen Gent en Brussel net op tijd opgelost, zodat mijn collega en ik toch de laatste trein naar Brussel konden nemen. Doodjammer alweer dat we zo weinig tijd op de receptie konden doorbrengen (echt, waarom kan de openingsfilm niet gewoon starten om 19u ipv om 20u (in realiteit pas 20.30u). Dat geeft de aanwezigen die niet van Gent zelf zijn de mogelijkheid om toch een beetje te socializen op de receptie, want nu heb ik tegen veel bekenden alleen maar ‘hoi’ en ‘dag’ kunnen zeggen. Enfin ja, misschien toch eens overwegen om de volgende keer opnieuw een overnachting te boeken in Gent.

En oja, natuurlijk had de laatste trein naar Leuven een kwartier vertraging en zijn mijn collega en ik dus voor niets in zeven haast vertrokken op de receptie. Maar goed, ik was al blij dat er nog een trein reed!

IMG_0952

Oppenheimer

Yep, mijn eigen persoonlijke Barbenheimer is een feit! Deze avond samen met mijn vriend naar Oppenheimer geweest in de Kinepolis. Wegens dichtbij en betere airconditioning. 😉

Eerlijk? Ik vond Barbie beter, wat niet wegneemt dat Oppenheimer een bijzonder indrukwekkende film is met Cillian Murphy in een glansrol. Veel mensen zeiden mij op voorhand dat ze de film een beetje te lang vonden en ik denk idd dat er gerust een paar scènes uit de film geknipt konden worden. De subplot over de bevestigingshoorzitting van Lewis Strauss had voor mij eigenlijk niet gehoeven. De film had ook kunnen stoppen na afloop van de hoorzitting waar de Q-goedkeuring van Oppenheimer werd ingetrokken.

Maar goed, knappe beelden en een beklijvend verhaal maken dat deze film van regisseur Christopher Nolan absoluut de moeite van het kijken waard is.

Barbie revisited!

Als mijn geheugen mij niet in de steek laat, moet dit de allereerste keer zijn dat ik in mijn leven dezelfde film twee keer ben gaan zien in de bioscoop (abstractie makend van de ontelbare keren dat ik als kind The Neverending Story in onze parochiezaal gezien heb). De gelegenheid om samen met mijn Leuvense vriendinnen van dit stukje topcinema te genieten, kon ik uiteraard niet laten liggen. Er zitten zoveel leuke details en spitsvondige dialogen in deze film, dat ik hem sowieso nog eens opnieuw wilde zien en ik steun graag films van vrouwelijke makers. Alleen jammer dat de film vertoond werd in de Cinema ZED zaal in het STUK en niet in de mooie, nieuwe zalen in de Tiensestraat. Allez, niet dat de zaal in het STUK niet mooi is, maar het was er zo warm dan een paar van mijn vriendinnen bijna in slaap zijn gevallen. En dat kan niet de bedoeling zijn.

En ja, natuurlijk had ik voor deze bijzondere gelegenheid mijn roze kleedje en mijn hot pink schoenen voor de gelegenheid uit de kast gehaald. Al geef ik toe vals gespeeld te hebben door pas vlak voor het binnen gaan van de zaal mijn wandelschoenen om te ruilen voor deze beauty’s.

IMG_5530

En bleef de film overeind na een tweede kijkbeurt? Jazeker! Ik zou hem zelfs gerust nog een derde keer kunnen zien.

De kers op de avond was het drankje achteraf met mijn vriendinnen in het STUKcafé, waarbij we verder discussieerden over al de dubbele bodems en verborgen lagen in de film. Zalig!