film

Film Fest Gent

Volgens mijn archieven dateert mijn laatste bezoek aan Film Fest Gent van 2015. Amai, ik realiseerde mij niet dat dit al zo lang geleden was.

Aangezien ik het Industry Closing Debate van de Dag van het Filmberoep wilde meepikken, vertrok ik wat vroeger van het mijn werk in Brussel om van daaruit de trein naar Gent te nemen. Toen ik de straat overstak om mij richting het station te haasten, hoorde ik iemand luid toeteren. Stoppen jullie als iemand in Brussel luid toetert? Ik alvast niet. Maar dat het de toeteraar menens was, bleek uit het feit dat een andere voorbijganger naar me riep en mijn aandacht vestigde op het feit dat de toeteraar hevig aan het wuiven was. Bleek de toeteraar in kwestie mijn baas te zijn, die net op het moment dat ik de straat over stak met zijn wagen langsreed. Echt een ongelooflijk toeval. Aangezien mijn baas en ik dezelfde bestemming hadden, maakte ik dankbaar gebruik van zijn aanbod om mee te rijden. Me inwendig voornemend er alles aan te doen om een herhaling van onze rit naar Antwerpen te voorkomen.

Gelukkig viel de vrijdagavondspits mee en eens we uit Brussel waren verliep alles vlotjes. We vonden zelfs vrij makkelijk parking een straat verwijderd van het filmfestival. Ik was al blij dat mijn baas niet vlak voor de deur wilde parkeren. 😉

Het Industry Closing Debate bracht mij niet al te veel vernieuwende inzichten. De audiovisuele sector voelt natuurlijk de hete adem van de buitenlandse streaming platformen in de nek en hoezeer ik ook sympathiseer met een initiatief als Streamz, ik vrees stevig voor de levensvatbaarheid op lange termijn.

IMG_3880

Na het debat gingen mijn baas, twee collega’s en ikzelf dineren met wat mensen van de Film Fest organisatie. Ik moet zeggen dat ons diner bij Faim Fatale de perfectie benaderde: lekker eten, heerlijke wijn en een supersympathieke bediening die zich perfect aan de gevraagde timing hield. Want veel tijd hadden we niet: we werden immers om 20.15u verwacht op de première van Cool Abdoul, een film die het verhaal vertelt van de beruchte Gentse bokskampioen Ismaïl “Cool Abdoul” Abdoul.

IMG_3881

IMG_3883

IMG_3885

IMG_3890

Vlak voordat mijn collega’s en ik de filmzaal binnen gingen, zag ik een dame in zo’n fantastisch glitterkleedje dat ik niet anders kon dan haar feliciteren met haar outfit. Blijkt na de première dat ik de vrouw van de enige echte Ismaïl “Cool Abdoul” Abdoul gecomplimenteerd had. Ik denk niet dat ze het erg vond. 😉

Ik vond Cool Abdoul trouwens een betere film dan Dune en dat is geheel en al de verdienste van de fantastische hoofdrolspeler, Nabil Mallat, die de film letterlijk op zijn schouders torst. Ik ben de tel kwijtgeraakt van het aantal shots die hem op de rug in beeld brachten, maar amai, wat een présence heeft die kerel. In het echte leven ben ik trouwens helemaal geen fan van de bokssport, veel te gewelddadig wat mij betreft, maar de boksscènes waren erg knap in beeld gebracht en maakten integraal deel uit van het verhaal, dat eigenlijk ook een beetje een liefdesverhaal is. Knappe Vlaamse film die het verdient om een succes te worden.

IMG_3899

Dune

Ik had echt uitgekeken naar dit avondje cinema. Mijn vorige cinemabezoek dateerde immers van bijna exact een jaar geleden. En afgaande op de recensies was Dune het waard om op het grote scherm te bekijken.

Maar jullie voelen het zeker al aankomen, mij stelde de film teleur. Ik had het gevoel dat ik naar een lang uitgesponnen proloog zat te kijken. Mooie beelden ja, maar met een verhaal dat ondertussen zo bekend klinkt, dat het begint te vervelen. Een voorspelde messias met bijzondere krachten die een onderdrukt volk komt verlossen. Echt? En ja, het bronmateriaal dateert uit een andere eeuw, ik weet het. Maar ik heb de boeken niet gelezen (meer een Asimov fan in die tijd) en ik kan dus ook niet terugvallen op een soort van nostalgie naar de wereld van de boeken.

En ja, de cinematografie is indrukwekkend, de kostuums zijn fantastisch en de woestijnplaneet is fabuleus in beeld gebracht. Maar ook: veel scènes zijn echt wel donker gefilmd. En aangezien ik al niet zo geweldig goed zie, moest ik me dus inspannen om te begrijpen wat er nu eigenlijk aan de hand was.

Wie een écht goeie film met Timothée Chalamet wil zien, kan ik alvast “Call me by your name” aanraden.

Corpus Christi

Vanavond ben ik voor het eerst sinds de lockdown in maart nog eens in een filmzaal geraak. En amai, ik heb er deugd van gehad! Het oorspronkelijke plan was om eindelijk die lang geleden geplande wandeling in Wijgmaal te doen, tot één van de Leuvense dames slim opmerkte dat de zon al redelijk vroeg onder gaat in oktober, wat een after work wandeling iets minder ideaal maakt. Op zoek naar een alternatief dan maar. Omdat één van onze dames in de filmsector werkt en die sector zeer hard getroffen is door de coronacrisis, besloten we een avondje in Cinema ZED door te brengen. Ik stelde de dames, louter op basis van de korte inhoud, een totaal onbekende Poolse film voor: Corpus Christi. Alle dames (nuja, vijf van de acht, de drie overige dames haakten op het laatste moment af) stemden toe. Online tickets gekocht et voilà!

We hadden met ons vijven een ganse rij voor ons alleen in de kleine zaal van Cinema ZED Vesalius. We konden dus mooi telkens een zetel tussen laten en op veilige afstand van mekaar van de film genieten. Mét mondmasker, uiteraard! Ik zie een tweede quarantaineperiode immers echt niet zitten, hoe graag ik ook op stap ga met de Leuvense dames.

De film zelf was een schot in de roos. Amai, wat een mokerslag van een film. We moesten er allemaal even van bekomen. De film raakte universele thema’s aan als schuld, boete en vergiffenis. En hoe we, ondanks goede bedoelingen om ons leven te beteren, door de omstandigheden weer naar beneden getrokken worden. Geen feel good movie, maar zeker de moeite van het bekijken waard.

Na de film dronken we iets op het terras van Het Strand. Een beetje frisjes, buiten zitten in oktober, maar wel zo veilig. Al leek de bediening helemaal vergeten te zijn dat er buiten ook nog klanten zaten te wachten op hun bestelling. En dat terwijl ik bij het binnenkomen langs de cinema-ingang nochtans uitdrukkelijk aan de meisjes achter de toog had aangegeven waar ons gezelschap zou gaan zitten. Dus ik naar de toog om voor ons gezelschap te bestellen, alwaar ik weggejaagd werd, want aan de toog bestellen mocht niet. De dienster weigerde zelfs een paar meter van de toog verwijderd onze bestelling, die ik braaf gememoriseerd had, op te schrijven en stond erop deze aan de tafel zelf te komen opnemen. Klantvriendelijk zijn ze niet bij Het Strand, maar we zullen het maar op de onervarenheid en coronagerelateerde stress van de bediening steken, zeker? Gelukkig maakte hun warme appelsap met kaneel vergezeld van een chocolaatje van Tony’s Chocolonely het veel te lange wachten een klein beetje goed. Helaas bleek ook een tweede rondje bestellen niet evident. Fijn concept, Het Strand, maar nog veel ruimte voor verbetering. Ik denk niet dat ze mij er gauw terug zullen zien.

hetstrand

Netflix tip

Unorthodox, vier beklijvende afleveringen met prachtige vertolkingen die ons een blik gunnen achter de schermen van de gesloten gemeenschap van de Chassidisch joden in Williamsburg, New York. Dat op zich maakt deze serie al fascinerend, maar het hart van dit verhaal ligt niet bij godsdienst of godsdienstfanatici. Het ligt in het verhaal van een jonge vrouw die vecht tegen de regels die haar gemeenschap haar oplegt om zichzelf te zijn. En dat verhaal is universeel.

Parasite

Na zolang niet meer in de cinema geweest te zijn, twee opeenvolgende vrijdagen in de Kinepolis belanden, het kan verkeren. Mijn vriend vierde deze vrijdag zijn verjaardag, maar de grote festiviteiten waren pas in het weekend gepland. Kwestie van goed gebruik te maken van die extra schrikkeldag. Het was echter al lang geleden dat we samen naar de film geweest waren en ik wilde dolgraag Oscarwinnaar Parasite zien. Benieuwd hoeveel van het Koreaans in de film ik effectief zou verstaan. 😉

En jawel, ik kon me helemaal vinden in de keuze van de Oscarjuryleden. Wat een fenomenale film! De contrasten in de Koreaanse samenleving (die wij zelf konden vaststellen tijdens onze reis daar) werden zeer treffend weergegeven. En wat voor mij de film des te krachtiger maakte, was het feit dat er geen klassieke tweedeling is tussen goed op slecht. Want waar je ergens wel kon sympathiseren met de arme familie, de daden die ze stellen in deze film zijn duidelijk amoreel. En jawel, de rijke familie is blind voor de ellende van de lagere klassen, maar in sé zijn het geen slechte mensen, integendeel, de rijke familie is behoorlijk sympathiek en verdient eigenlijk het onheil niet dat hen overspoelt.

Hét cruciale moment was voor mij (spoiler!) de ontdekking van de man van de vorige huishoudster in de kelder. In plaats van dat de beide arme gezinnen samenwerken om het beste van de situatie te maken, ontstaat een bittere strijd die tot de finale ondergang van alle betrokkenen leidt.

Alleszins een film die nog even zal blijven nazinderen. Maar oordeel vooral zelf.

1917

Volgens mijn blog is het bijna een jaar geleden dat ik nog eens een cinemazaal betrad. En dan te bedenken dat ik vroeger minstens twee keer per maand in een cinemazaal te vinden was. Het Netflix-effect, zeker? Het is nu eenmaal makkelijker om in het comfort van je eigen huis naar die eindeloze parade aan series te kijken.

Maar voor een cinematografisch overweldigende film zoals 1917 is het grote scherm met surround sound de enige gepaste plek. Wat een ongelooflijk huzarenstukje van regisseur Sam Mendes en cinematograaf Roger Deakins! Door de knappe montage lijkt het alsof de film uit één lang ononderbroken shot bestaat. Hierdoor krijg je het gevoel dat je letterlijk met de twee hoofdrolspelers meeloopt: in de loopgraven, langs ruïnes van plat gebombardeerde dorpen, brandende kerken, doorheen velden met omgehakte kerselaars, ploeterend door de modder,… De horror van de oorlog heeft nog nooit zo dicht op mijn huid gezeten als bij deze film. Zeer knappe en geloofwaardige vertolkingen ook van beide hoofdrolspelers. Een mokerslag van een film.

Gaat dat zien en prijs je gelukkig dat je in vredestijd geboren bent. Oorlog is waanzin.

Chernobyl

Het moet lang geleden zijn dat een serie nog zoveel indruk op mij gemaakt heeft als Chernobyl. Echt, die drakensaga met zombies valt volledig in het niet bij deze fictieve versie van een waargebeurd drama: de kernramp van Tsjernobyl uit 1986. Omdat de realiteit de fictie vaak honderden malen overtreft. En ja, ik weet dat er kritiek is op de reeks omdat niet alles helemaal exact gebeurd is, zoals het in de reeks wordt voorgesteld. Maar het resultaat is werkelijk fenomenaal. Voor mij toont de reeks tegelijkertijd het beste én het slechtste in de mens. Chernobyl toont het failliet van totalitaire systemen, maar tegelijkertijd toont de reeks dat er altijd mensen opstaan die bereid zijn om het goede te doen, die hun eigen leven willen opofferen om dat van anderen te redden. En zo zijn er ongetwijfeld velen, bij ons in het Westen onbekende helden, die er alles aan gedaan hebben om de gevolgen van de ramp in te dijken.

Wel een waarschuwing: dit is géén reeks om te bingewatchen. Ik moest na elke aflevering wat tijd nemen om te bekomen.

One Child Nation

Jawadde, lang geleden dat een Docville film mij nog zo van mijn melk gebracht heeft. One Child Nation is een mokerslag van een film over een land waarover wij in het Westen gewoon veel te weinig weten. De documentaire brengt haarfijn in beeld hoe een dictatuur werkt en welke vernietigende impact de van hoger hand opgelegde beleidsbeslissingen en bijhorende staatspropaganda heeft op mensenlevens. De geïnterviewden in de film vertellen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, dat ze hun pasgeboren kind achterlieten op een markt, waar het twee dagen laten stierf van ontbering, omdat niemand zich het lot van de baby aantrok.

En zo zit de film vol met hallucinante interviews. Met een abortusdokter die verteld hoe ze bijna volgroeide foetussen laat geboren worden en vervolgens de nog levende baby’s vermoord.  Met de dokters die vrouwen gedwongen steriliseerden. Of de beelden die een kunstenaar maakte van geaborteerde foetussen achtergelaten op vuilnishopen. Je haren gaan er rechtovereind van staan. Alvast een unicum: dit moet beslist de enige film zijn waar de human traffickers er sympathiek uit komen.

En allemaal herhalen de geïnterviewden hetzelfde motto: we hadden geen keuze.

The stuff of nightmares. Beangstigender dan eender welke horrorfilm.