Trouwfeest

Gisteren ben ik wat vroeger weggegaan uit de Russische les om de trouwviering van mijn oudstudiegenootje en vroegere thesispartner F bij te wonen. F en zijn vriendin kozen voor een alternatieve viering. Ondanks de vele trouwfeesten die ik al heb bijgewoond, was dit mijn eerste alternatieve viering. Misschien heb ik gewoon erg traditionele vrienden. 😉 De viering werd geleid door een katholieke priester, maar van de klassieke opbouw van een kerkelijke mis was geen enkel spoor. Geen hosties, geen evangelie en geen saaie homilie. Een heel relaxt gebeuren, gewoon bij hen thuis in de woonkamer. Al vonden ik en vooral mijn vriendje dat de teksten soms een beetje te zweverig en te klef waren. Normaal zijn F en L helemaal niet zo romantisch aangelegd, dus het kwam een beetje gemaakt over.

Voor de receptie ‘s namiddags heb ik een beetje valsgespeeld. We waren uitgenodigd voor het avondfeest, maar omdat F niet alleen een oudstudiegenootje, maar ook mijn collega is, waren heel veel collega’s met hun gezin gevraagd op de receptie. Met mijn liefste blik heb ik aan de bruidegom gevraagd of we toch niet nog een half uurtje receptie mochten meepikken voor het avondfeest begon. Kwestie van wat met de collega’s te socializen en hun wederhelft en schattige kindjes te kunnen bewonderen.

Het feest zelf was een groot succes tot aan de openingsdans. Het eten was superlekker, het dessertbuffet was to die for en we zaten met leuke mensen aan tafel. Altijd fijn als blijkt dat het klikt met mensen die je nog nooit gezien hebt. Heel toffe gesprekken gehad. Met de openingsdans liep het echter een beetje mis. Door een technisch probleem werden de tonen van het openingsnummer verstoord door een luid gekraak uit één van de boxen. Erg, erg spijtig. Want iedereen zat meer te kijken naar de boxen dan naar het koppel.

De dj was mijn vriend niet, hij mixte enorm slecht en voelde totaal niet aan wat aansloeg bij het publiek. Het eerste uur was de dansvloer dan ook meer leeg dan vol. Voor een deel zal dit ook wel aan het sedimentaire publiek gelegen hebben. Enfin, mijn vriend en ik hebben het niet aan ons hart laten komen en hebben toch enkele keren de dansvloer onveilig gemaakt. Er was echter een totaal gebrek aan sfeer en als je vrienden dan één voor één naar huis vertrekken, tja, dan is er niet veel reden meer om te blijven. We zijn dan ook vertrokken rond twee uur. Volgens mij het vroegste tijdstip dat ik ooit een trouwfeest verlaten heb.

Misschien is de romantiek van de dag toch ergens blijven hangen, want bij thuiskomst hebben mijn vriend ik geweldige seks gehad. Waar vroeg naar huis gaan al niet goed voor is. 😉

Gelukkige verjaardag, schatje!

Vandaag wordt de belangrijkste man in mijn leven een jaartje ouder. Niet dat het hem is aan te zien. Hij ziet er nog altijd even knap uit (misschien zelfs nog knapper) dan op de dag dat ik hem leerde kennen en da’s ondertussen al zo’n elf jaar geleden. Het duurde daarna nog wel enkele jaren voordat ik door had wat voor een ongelooflijk goeie catch ik aan hem zou hebben. Soms ben ik nogal traag in dat soort zaken. 😉

Tien redenen waarom hij voor mij het Beste Vriendje van de Hele Wereld is:

  1. Hij is geweldig goed in bed.
  2. Hij is de eerste man die effectief moeite heeft gedaan om te begrijpen hoe ik in mekaar zit.
  3. Hij maakt me aan het lachen als ik een klaagbui heb.
  4. Hij stimuleert me om nieuwe dingen te doen en zo mijn grenzen te verleggen.
  5. Hij is even dol op reizen als ikzelf.
  6. Hij is ongelooflijk sexy en heeft de meest prachtige groene ogen die ik ooit gezien heb.
  7. Hij bezit bergen geduld.
  8. Hij komt me ‘s avonds ophalen als ik naar een feestje ben geweest aan de andere kant van ‘t land.
  9. Hij houdt net als ik van het goede leven.
  10. Hij is mijn rots in de branding.

Schatje, ik zie je graag.

Things we lost in the fire

Door al de blogdrink-heisa is het er nog niet van gekomen een stukje te schrijven over de mooie film die we op uitnodiging van één van mijn favoriete IT-bedrijven helemaal gratis zagen. “Things we lost in the fire” is een film over verdriet, verlies, verslaving en verwerking. Een ontroerende film die je ondanks een wat traag begin (mede veroorzaakt door het heen en terug springen in de tijd waardoor de beginscènes wat verwarrend overkomen) bij de keel grijpt. Schitterende vertolkingen van Hale Berry (geweldig mooie vrouw) en vooral van Benicio del Toro, met zijn karakterkop uitermate geschikt om de rol van hopeloze verslaafde te spelen. Ik hield ook erg van het einde dat geen cliché happy end was. Het leven gaat nu eenmaal verder en ondanks de tegenslagen die we te verwerken krijgen, moeten we er het beste van maken.

Gelukkig was er na de film een receptie om het zware thema van rouw en verlies (maar ook hoop) door te spoelen met de nodige alcohol. De receptie was, net als vorig jaar, tiptop in orde. Lekker schuimwijn, lekkere hapjes en de meest sexy kerel van de avond aan mijn zijde. Kijk, het is echt niet zo moeilijk om mij tevreden te houden. 😉

PS: Oh my god, they killed Mulder!

Moe, maar tevreden

De blogdrink was een succes! Er waren mensen die ingeschreven waren en er waren mensen die niet ingeschreven waren. Ik schat dat er in totaal meer dan vijftig mensen langsgeweest zijn. Ik geraakte op den duur de tel een beetje kwijt. Het was alleszins gezellig druk in het STUK-café. Ik ga geen poging doen om al de mensen op te noemen met wie ik gesproken heb, dat zijn er te veel. Ik wil gewoon iedereen bedanken die er was en mij bij deze ook verontschuldigen dat ik met sommige aanwezigen maar een paar woordjes gewisseld heb. Hopelijk kan ik dat bij een volgende gelegenheid goedmaken.

Door al die nieuwe mensen en nieuwe indrukken heb ik vannacht wel superslecht geslapen. Mijn hersenen bleven al de gesprekken maar herkauwen en ik heb de blogdrink een paar keer opnieuw beleefd. Ik ga nog een tweede nacht nodig hebben om alles te verwerken, denk ik. Punt voor mezelf: de volgende keer de mensen nog meer aanzetten tot mengen. Al kan zoiets natuurlijk niet geforceerd worden.

Dé sterren van de avond:

Blogdrinkeendjes

Blogdrinkeendjes

Blogdrinkeendjes

PS: Ntone, ik heb toch nog een paar mensen (waaronder de DJ van ‘t STUK) blij kunnen maken met een paar stronken van je drie kilo witloof. Sommige mensen hebben zelfs een zeer winstgevende ruilhandel opgezet met de witloof. 😉

PS2: Bart, ik weet nog steeds niet waar ik je van ken.

PS3: Die ene foto van mij en Sponzen Ridder, ‘k zou het niet zo erg vinden moest die ergens in een vergeetput verdwijnen of zo.

PS4: Ik kan het beddengoed van ons stapelbed nu nooit meer wassen. De Lord Himself heeft erin geslapen!

PS5: Een dikke dankjewel aan Clo, organisatrice van de girl geek dinners, die mij een overgebleven goodiebag bezorgd heeft.

Het GPS-gemis

Sinds we met een huurwagen rondrijden, hebben we geen GPS meer. Neen, wij hadden geen TomTom of ander hip spulletje, maar wel een oerdegelijke ingebouwde GPS. Nu de wagen helaas ergens op een autobewaarplaats staat te wachten tot de expert van de verzekeringen goesting heeft om hem perte totale te verklaren, zitten we zonder GPS. En dan besef je pas hoe snel je aan luxe gewoon bent. Lang geleden dat we nog eens met afgeprinte kaartjes van Google maps rondreden. En jawel, zowel eergisteren (toen we naar het gentblogt feestje reden) als gisteren (toen we richting Willebroek trokken) zijn we verkeerd gereden. Maar geen nood, beide bestemmingen werden verder zonder al te veel problemen bereikt.

Naar het schijnt was de dj vrijdag erg goed. Willen jullie wel geloven dat ik zoveel gebabbeld heb dat ik niet eens een flauw idee heb van het soort muziek dat er gedraaid werd? De frietjes hebben we ook gemist, want Gent is nu eenmaal niet bij de deur voor mensen uit Leuven en ik wilde toch een beetje fris zijn voor mijn eerste Russische les van het semester. Mijn vriendje was trouwens ook niet in topvorm. Blijkbaar heeft hij het virus dat mij vorige week velde overgekregen. Tiens, tiens, hoe zou dat nu komen?

Babyborrel

Zeg nu eens eerlijk, vinden jullie dat ook zo’n raar woord? Al moet ik zeggen dat het wel lekker over de tong gaat, met die rollende r. Gisteren zijn we naar de babyborrel geweest van wat ongetwijfeld het braafste kind ter wereld moet zijn. Ongeveer drie maanden oud, met mooie bolle wangetjes. Zonder een kik te geven ging ze van schoot tot schoot. En er waren toch zeker een stuk of veertig schoten. Een droombaby. Mijn vriend en ik kenden buiten de gastheer en de gastvrouw niemand, maar dat stoorde niet. De aanwezige mensen waren erg vriendelijk en deden me door hun sappige Limburgs terugdenken aan mijn jeugd. Ik heb ongetwijfeld zelf nog een Limburgse tongval, maar door jarenlang in Leuven gewoond te hebben, is dat accent (gelukkig) wat verwaterd. De gastheer deed trouwens erg zijn best om mij vol champagne te gieten. Mijn glas was amper leeg of hij kwam al informeren of het niet bijgevuld moest worden. Zo horen geboortes gevierd te worden! Met champagne en veel hapjes.

Van de trotse ouders kregen we een rondleiding in hun pasgebouwde huis. Appartementsbewoners als wij zijn, waren we danig onder de indruk van de ruimte aanwezig in het huis. Dat begon al in de kelder: maar liefst driehonderd vierkante meter kelder. Jawadde. Indrukwekkend. Nu, voor een gezin met (tot nu toe) drie kinderen heb je wel wat ruimte nodig, maar hun huis was toch wel erg riant. Ze hadden ook allerlei wilde plannen met al de aanwezige nog niet in gebruik genomen kamers: een muziekstudio, een knutselkamer, een wijnkelder, een fitnessruimte en helemaal in de nok van het dak een ruimte met bar en biljarttafel. Al die plannen klinken mij vreselijk duur in de oren, dus benieuwd wanneer ze gerealiseerd zullen raken. Ik heb alvast aangeboden om de bar te komen inwijden van zodra ze er staat. 😉

Instuif

Gisterenavond begaf ik mij met de trein en de bus naar Gent om het nieuwe huisje van Peter en Lynn in te wijden. Blijkbaar stond ik op een foute plaats op de bus te wachten aan het station van Gent, want bus 34 die ik oorspronkelijke wilde nemen, kwam niet opdagen. Gelukkig was er hulplijn Peter die me wist te zeggen dat bus 9 mij ook in de juiste richting zou brengen. Een mens vraagt zich soms af hoe dit soort probleempjes opgelost werden in het pré-gsmtijdperk.

Afstappen aan de juiste halte was niet echt een probleem, want bus 9 heb ik in Gent al vaker genomen. Ik had nog maar net de juiste straat gevonden of daar liep ik Jeronimo tegen het sexy lijf. Samen belden we aan bij Peter en Lynn. We werden enthousiast onthaald door de gastheer en de gastvrouw en kregen meteen al een rondleiding. Het huisje van Peter en Lynn is erg gezellig. Al had ik toch wel vraagtekens bij de plannen voor de kinderkamers. Hans en Grietje-toestanden zijn naar het schijnt niet echt opvoedkundig verantwoord. 😉

Na de rondleiding werden we volgepropt met hapjes en drank à volonté. Zelfs Jeronimo‘s immer slanke lijn kwam even in gevaar. Gelukkig wist hij genoeg zelfbeheersing aan de dag te leggen om een paar stukjes pizza en bitterballen af te slaan. 😉 Even een collectief schrikmoment toen het erop leek dat een ongelukkige beweging van Peter Sprietje de dwerghamster fataal zou zijn geworden, maar hamsters zijn taaier dan gedacht. Veel meer dan een hinkend pootje leek Spriet niet te zullen overhouden aan zijn duizelingwekkende val.

Er was zelfs een heuse bv op het feestje van Peter en Lynn aanwezig. Mejuffrouw Fleur Brusselmans bleek mee te spelen in één of andere Ketnet-soap.  Tv-loos als ik ben, kende ik haar totaal niet, maar het staat vast dat ze een breed scala aan emoties en gelaatsuitdrukkingen beheerst. En ze heeft dikke borsten, wat altijd goed scoort bij het mannelijke kijkerspubliek. 😉 Naar ‘t schijnt kan ze nog zingen ook, al hebben we geen live demonstratie gekregen. Spijtig. Volgende keer ga ik daar toch op aandringen.

Na middernacht kwam mijn vriendje nog een half uurtje de special guest uithangen, maar daarna zijn we stilletjes naar huis vertrokken. Nog een lange rit voor de boeg en mijn pijp was ongeveer uit. Bedankt Lynn en Peter voor de fijne avond!

Bang!

Gisteren op het driekoningenfeestje een geweldig nieuw spelletje leren kennen: Bang! Echt leuk. Het spel speelt zich af in het wilde westen en iedereen aan tafel is een bepaald karakter: sheriff, outlaw, deputy of renegade, maar niemand van de andere spelers weet welk karakter je bent. Doel van het spel: mekaar afknallen! :-) Helemaal mijn ding. Vooral omdat ik als slechte outlaw twee van de drie keer mijn als sheriff vermomde vriendje het genadeschot heb gegeven. I’m evil like that. ]:-)

En zo kwam het dat wat een feestje in mineur dreigde te worden omdat R, de oudste zoon van onze gastheer en gastvrouw, ziek was (en nog besmettelijk ook) en daardoor de andere genodigden met kleine kinderen afgebeld moesten worden, toch nog een daverend succes werd. Door de ziekte van R (die ocharme, echt wel superzielig was), waren we met net genoeg personen om Bang! te spelen. Een geweldig alternatief voor het eeuwige weerwolven, alleen jammer dat je Bang! maar met maximaal zeven personen kan spelen.

@smara: Helaas geen boon voor mij dit jaar. Maar geen erg, ik heb in de loop der tijden al genoeg bonen verzameld en volgend jaar komt er een nieuwe kans. 😉

Too much food

Dat is een notendop de samenvatting van de laatste dag van 2007 en de eerste dag van 2008. Voor mijn eigen archief een kleine opsomming van het menu op oudejaarsavond. Zodat ik over dertig jaar aan de hand van de genomen foto’s en dit blog een fijne reconstructie kan maken.

Voor de aperitiefhapjes moesten mijn vriend en ik zelf instaan. We waren van plan Nieuwjaar te vieren met vier koppels (meer plaats is er niet aan onze tafel), helaas belde gisteren een koppel af: buikgriep. Er zijn plezantere manieren om 2008 in te gaan, maar goed, zieke mensen horen thuis in bed en niet op een feestje rond te hangen. Dus moesten mijn vriend en ik last minute iets verzinnen voor de aperitiefhapjes waarvoor E en T normaal zouden zorgen. Het werden gamba’s in sherrysaus en een gemakkelijkheidsoplossing: ovenhapjes van de Delhaize. De hapjes werden vergezeld van een glaasje cider met calvados en groene appeltjes en daarna een glaasje schuimwijn met hibiscusbloem. C en H verrasten ons met een vishapje: gerookte zalm met paling en zure room. Daarna serveerden ze een overheerlijke courgettensoep. En toen was het tijd voor een korte eetpauze. 😉

Daarna was het weer onze beurt. Mijn vriend en ik hadden ons het hoofdgerecht toegeëigend. Omdat ik wel hou van een experimentje probeerde ik een totaal nieuw recept uit. We hadden geen backupplan. Als het mislukte konden we ter vervangen enkel nootjes en olijfjes aanbieden en heel veel drank, natuurlijk! We kozen een gerecht van de onvolprezen Jamie Oliver die mij al veel leuke kookmomenten bezorgd heeft. Maakten we klaar met behulp van onze oven: kip gevuld met bospaddenstoelen in een korstje van bladerdeeg afgewerkt met een sausje van mosterd, room en witte wijn. Een supersimpel gerecht dat wonderwel meeviel. (Ofwel waren onze gasten uitmuntende leugenaars.) Enige nadeel: ik vond het net te veel. Al schenen de heren aan tafel er een andere mening op na te houden, want zij smikkelend graag de restjes van de dames op.

Daarna lastten we een superlange eetpauze in en klommen we iets voor twaalf naar het dak om aldaar te genieten van 360 graden vuurwerk in Leuven en omstreken. Met een glaasje cava in de hand keihard gelukkig nieuwjaar roepen naar de buren. Een fantastisch moment. We kusten mekaar (de ene al iets langer dan de andere) en genoten.

Voor het dessert was er niet meer zoveel plaats in mijn maag, maar wie kan er nu neen zeggen tegen verrukkelijke zelfgemaakte chocomousse en vanille-ijs van Häagen-Dazs? Er was ook nog appeltaart, maar die heb ik toch maar laten staan. Er zijn grenzen aan mijn maag- en darmcapaciteit.

Vandaag moesten we rond het middaguur (pijnlijk) al bij mijn familie zijn. We werden getrakteerd op overheerlijke koude schotels met zalm, tongrolletjes en ananas en tomaat garnaal. Er was ook een vleesschotel, maar daar heb ik niets van genomen. Het was lekker en ook een beetje decadent. Al dat overvloedige eten terwijl er elders op de wereld mensen sterven van de honger. Rond het vieruurtje werden dan de authentieke Limburgse vlaaien bovengehaald, aangevuld met het overschot van de appeltaart van gisteren.  Ik kreeg een cadeautje. We speelden een spelletje Machiavelli dat ik bijna won (maar net niet helemaal) en toen was het tijd om naar Leuven terug te keren.

Ik zal de komende weken wat meer moeten sporten, denk ik. Maar eerst nog een receptie op het werk, morgen!