feest

Een dubbele vrijgezellenavond

Vannacht een poging tot bijslapen gedaan, maar de gevolgen van het weekend laten zich nog steeds voelen. Al een geluk dat we deze week niet te veel gepland hebben, kan ik eindelijk wat knabbelen aan mijn gigantische foto-achterstand.

Goed, het verslagje van de vrijgezellen dus. Het kleine broertje van mijn vriend trouwt binnenkort (veel te snel, vind ik persoonlijk) en aangezien mijn vriend getuige is, was het zijn taak om de vrijgezellen te organiseren. Zelf werd ik vriendelijk uitgenodigd op de vrijgezellen van de toekomstige schoonzus. Al een geluk, want ons appartement was het hoofdkwartier voor de liederlijke uitspattingen van de mannen.

En zo trok ik zaterdagnamiddag richting Bouwel, een boerengat ergens in de Kempen. Niet evident om daar met het openbaar vervoer te geraken, ondervond ik al snel. Anderhalf uur zou ik onderweg zijn naar het station van Bouwel. Van die anderhalf uur zou ik een dik half uur moeten doorbrengen in het station van Lier. Nuja, ik reis altijd met een boek in de bagage, dus heel erg vond ik dat niet. En de zon scheen.

Uiteindelijk deed ik geen anderhalf uur over mijn reis, maar tweeënhalf uur. Hoe dat kwam?  Ik slaagde erin na mijn overstap in Lier de foute trein te nemen, niet de trein richting Turnhout, maar de trein richting Leuven (juist; de richting waarvan ik kwam). Beide treinen kwamen aan op hetzelfde spoor. Die naar Leuven om 16 na het uur, die naar Bouwel om 20 na het uur. Helaas had de trein naar Leuven wat vertraging en omdat ik aan het lezen was, heb ik niet goed opgelet.

Scenario: er komt een trein aan op het spoor dat je verwacht op het uur dat je verwacht. Er wordt niet afgeroepen welke trein het is en op de sporen is ook geen signalisatie die aangeeft over welke trein het gaat. Je stapt op de trein, maar begint achterdochtig te worden op het moment dat je een paar stations ziet voorbijkomen die je je nog herinnert van de heenrit. Je klampt een conducteur aan met de vraag of dit de juiste trein is. Je vermoeden wordt bevestigd: je zit op de trein naar Leuven. Je vloekt eens hard, stapt af in Heist-op-den-Berg. Belt naar het thuisfront om te informeren wat je opties zijn en belt vervolgens naar de zus van je vriend die je normaal in Bouwel zou komen ophalen.

Beetje gevloekt, een trein terug richting Lier genomen en dan daar op een marginaal terrasje bij een frituur een flesje water gedronken om wat te bekomen. Gelukkig was de zus van mijn vriend zo vriendelijk om mij in Lier te komen ophalen. Uiteindelijk waren we drie kwartier te laat op de afspraak. De rest van de dames hadden hun uitrusting (alle dames met duivelshorentjes en een staf met een hartje en de bruid in het wit met een sluier, hoe origineel!) al gekregen en de eerste opdracht was net gestart. Zo erg was het dus niet, maar ik vond het toch een beetje vervelend.

Dat het mijn dagje echt niet was, bleek tijdens de cocktailworkshop. Ik zweer dat ik nog maar één cocktail op had toen ik door mijn onoplettendheid knal tegen de terrasdeur liep, die (dat zweer ik ook) even voordien nog open stond. Gevolg: een plek op de ruit, een gebroken glas en gekwetste trots. Enfin ja, scherven brengen geluk, dus hopelijk was dit een goed voorteken voor de toekomstige bruid en bruidegom. En toen ik naderhand de uitspattingen van de heren te horen kreeg, leek mijn kleine akkefietje opeens maar een detail.

Wat deden we de rest van de avond nog? We speelden drie seconden op de Wii, gingen naar ‘t stad, lieten de bruid daar nog wat dingen verkopen om de pot te spijzen, spotten een BV-in-wording die een programma zou gaan presenteren waar ik nog nooit van gehoord had en trokken voor een dansje naar Café Local. Het was allemaal wel ok, maar geweldig goed geamuseerd heb ik me niet. Het klikte niet zo tussen mij en de dames in het gezelschap. Met de bruid in spé heb ik heel weinig gemeen. Zo weinig dat het lijkt alsof we op andere planeten wonen. Onze gesprekken blijven beperkt tot het uitwisselen van algemeenheden over het weer en het werk. En met de aanwezige vriendinnen was het ook van dat. Gelukkig was er de zus van mijn vriend, waar ik wel heel goed mee overweg kan. Achja, het kan niet met iedereen even goed klikken en de bruid vond het allemaal heel leuk, dat is het voornaamste.

Ik merk dat dit berichtje al langer geworden is dan verwacht. Het verhaal van de heren bewaar ik voor morgen. Ik moet zeggen dat hun avond iets avontuurlijker verliep dan die van ons, dus kom zeker terug om te lezen. 😉

The day after

De keuken en de leefruimte zien eruit als rampgebied, ik heb met moeite vierenhalf uur geslapen en ik denk dat we met meer drank geëindigd zijn dan de hoeveelheid waarmee we begonnen zijn, maar het was de moeite. We kunnen concluderen dat ons appartementje zo’n 55 mensen kan slikken, zonder echt té vol aan te voelen.

Op naar het volgende!

Ik heb er zin in!

Straks feestje op ons appartement. Doordat ik iets te enthousiast geweest ben bij het uitnodigen, komt er behoorlijk veel volk. Meer nog, er zal nog nooit zoveel volk tegelijkertijd in ons appartement aanwezig geweest zijn. Maar geen nood, we gooien de terrasdeuren open en dan maar hopen dat de buren niet komen klagen. 😉

Vrijdagavond

Het stond al een tijdje in mijn agenda: de eerste vrijdagavond van juli zouden mijn vriend en ik iets gaan eten met mijn broertje en zijn vriendin, om daarna nog een beetje Beleuvenissen mee te pikken. Het zou een bijzondere avond worden, want zowel mijn potentieel toekomstig schoonzusje (mijn broer staat even weigerachtig ten opzicht van het huwelijk als ikzelf) als ik zouden dan onze uitslag hebben. Door een gebrekkige communicatie van de faculteit rechten (waarover later meer) zat ik echter nog een beetje in spanning.

Potentieel schoonzusje B had haar punten al wel en was met glans (en waarschijnlijk een graad, vandaag is haar proclamatie) geslaagd. Dus bestelden we prompt een fles cava in restaurant De 3 Tonghen om dit te vieren. Het bepalen van een diploma moet met bubbels gevierd worden, nietwaar? Ik was superblij voor haar. Ze heeft dit jaar ontzettend hard gewerkt aan haar thesis en haar stage. Oververdiend dat ze loon naar werken krijgt. Ze was zelf natuurlijk behoorlijk in de wolken met het afronden van haar studies en ik twijfel er niet aan dat ze een fantastische pedagoge zal zijn.

Na het eten (tapas als voorgerecht, zarzuela voor mij, paëlla voor broer en vriendin en gemengde grillade voor mijn vriend) was het tijd om ons cadeautje te overhandigen. Mijn broer en ik hadden afgesproken dat we een Bongo ballonvaart cadeau zouden geven. Als een diploma behalen nog geen goede reden is om van de grond te gaan, dan weet ik het ook niet meer. 😉

Vervolgens trokken we ter afronding van de avond richting Oude Markt, waar we er met veel geluk in slaagden nog een vrij tafeltje voor vier op een terrasje te vinden. Bart Peeters was net bezig aan de laatste nummers van zijn optreden en de ganse Oude Markt ging uit de bol. Ik moet zeggen dat ik geen fan van Bart Peeters ben, maar het publiek bespelen kan hij als geen ander. Toen de vermoeidheid toesloeg, werd het tijd om huiswaarts te trekken. Een fijne avond.

Sponsored by Carlsberg

Het is gelukt! De bak Carlsberg is leeggeraakt. Met dank aan dappere drinkers Goya, Karel, Bart, West-Vlaamse Greet (die níet in Brugge woont), samenwonende meisjes Kato en Kathleen, Steven, Antoon en Dirk. Voor de niet-liefhebbers van Carlsberg waren er meer dan genoeg alternatieven voorhanden. Al moet ik toch eens op zoek naar een manier om sneller ijs te crushen.

De gespreksonderwerpen waren divers (ochtendseks, middagseks en avondseks, tattoos, piercings en ratten) en er werd heel wat afgelachen. Ik ben nu toch wel een beetje nieuwsgierig naar de effecten die zo’n tongpiercing kan veroorzaken. 😉 Laat op de avond kregen we nog bezoek van special guests Jeronimo the Great en filmkenner de fILLE en gooiden we er als afsluiter een filmkwisje tegenaan. Ik heb helaas de mixtape niet gewonnen, volgende keer beter!

Bij deze wil ik ook benadrukken dat enige geruchten die u omtrent mijn persoon zou oppikken op andere blogs geheel en al op onwaarheden gestoeld zijn.

Achtentachtig jaar

Zo oud is mijn bomma vandaag geworden. Een respectabele leeftijd. We vierden het gisterenavond in intieme kring met al haar kinderen en kleinkinderen. Een klein mirakel dat het gelukt was iedereen bijeen te krijgen, want het is niet evident mijn vier neefjes (de kleinste is een meter vijfentachtig of zo) allemaal op dezelfde dag vrij te vinden.

Mijn bomma wist het merendeel van de tijd niet goed wie al dat jong volk was, maar ik denk dat ze er toch van genoten heeft. Iedereen krijgt graag cadeautjes, nietwaar? Elk cadeautje heeft ze met de grootste zorg uitgepakt, erop lettend om toch zeker maar niet de verpakking te scheuren, die naderhand natuurlijk gewoon bij het oud papier belandt. Mijn broer had me een aantal goeie tips voor cadeautjes gegeven, want bloemen en planten heeft ze al meer dan genoeg en ik wist niet goed wat ze nog kon gebruiken had.

Het was een gezellige avond. We smulden van de gourmet en luisterden naar de reisverhalen van neefje X, die al de halve wereld heeft afgereisd. Hij was net terug uit India en nog herstellend van de typische toeristenziekte. Al viel dat niet te zien aan de hoeveelheid voedsel die hij tot zich nam. Hij was vorig jaar in Australië geweest, dus kon hij ons wat tips geven voor onze komende reis. Als dessert genoten we van ijs uit Averbode en toen kon ik echt geen pap meer zeggen.

Trouwreceptie aan de Schelde

Jaja, alweer een koppel in onze vriendenkring dat elkaar eeuwige trouw beloofd heeft. Noem mij een cynicus, maar soms vraag ik mij af wanneer de statistieken al deze trouwers zullen inhalen. Maar goed, aan de trouwers om de statistieken ongelijk te bewijzen. 😉

Het was een beetje een alternatief feest. De bruid en bruidegom hadden niet voor een klassiek avondfeest (je kent dat wel: veel eten, dessertenbuffet, openingsdans) gekozen, maar een uitgebreide receptie op één van de mooiste locaties waar ik ooit gefeest heb: het Zuiderterras. We smulden van werkelijk uitstekende hapjes (sushi, tartaar van zalm, overheerlijke scampi,…) terwijl we genoten van een verbluffend uitzicht over Antwerpen en de Schelde. Het was aangenaam warm, de zon scheen en sommige schouders van de dames begonnen een beetje rood te zien. Niet de mijne, want ik heb mijn momenten in de zon verstandig afgewisseld met schaduw.

Ik had heel leuke gesprekken met het Syrische meisje dat ik vorige week heb leren kennen en haar Hollandse prins op het witte paard, met de getuige van de bruid, met een heuse Japanse (plots kon ik me geen enkel Japans woordje meer voor de geest halen) en onze gemeenschappelijke vrienden. Ik voelde mij heel relax en de gesprekken liepen supervlotjes. En aangezien ik bob zou spelen, lag dat niet aan de drank. 😉

Na de receptie namen we afscheid van de kersverse bruid en bruidegom. Ze vertrokken voor een intiem dineetje met de familie en daarna een nachtje Hilton. We waren net onderweg naar onze wagen, toen mijn vriend zei: kijk eens wie daar lopen. Ik keek en wie zagen we daar? (Suspens, suspens.) De ouders van mijn vriend, zijn zus en haar vriendje. Een ongelooflijk toeval dat ze net vandaag met z’n vieren in Antwerpen waren. De ouders van mijn vriendje gingen iets eten bij zijn zus en haar vriend en hadden een kleine omweg gemaakt langs het Zuiderterras. Mijn vriend en ik hebben onszelf dan maar een beetje uitgenodigd. Gelukkig was er genoeg lasagne voor zes personen. 😉

Een fijne dag. Ik heb ervan genoten.