feest

B&B in Gent

Omdat mijn vriend en ik de gewoonte hebben om trouwfeesten af te sluiten (of toch zeker tot de voorlaatste man te blijven), zagen we er tegenop om na het feest van X en T helemaal naar Leuven terug te rijden. Wij drinken al eens graag een glaasje op zo’n feest en aangezien rijden en drinken niet samengaan, boekten we, vooruitziend als we waren, een Bed and Breakfast die op een paar minuten wandelen van de feestzaal lag. Ideaal.

Ik had op voorhand laten weten hoe laat we zouden aankomen, maar doordat mijn kappersbezoek nogal uitgelopen was, waren we drie kwartier later dan gepland. Onze gastvrouw had, terwijl ik in de kappersstoel zat, al laten weten niet aanwezig te zijn wanneer we zouden aankomen. Ze had de deur opengelaten en de sleutel lag op tafel op ons te wachten. No worries! We lieten onze bagage achter, deden de deur op slot en sloegen aan het feesten. Ik liet de gastvrouw via sms weten dat ze ‘s avonds niet op ons moest wachten, want dat het laat zou worden.

Rond een uur of half vijf vonden we het welletjes en trokken we richting B&B. We strandden helaas voor de deur. Met de beste wil van de wereld kregen we de voordeur van onze B&B niet open. Het was een oude deur met een oud slot. Alle trucjes werden uit de kast gehaald: hard trekken, duwen en trekken tegelijkertijd, trekken en duwen tegelijkertijd, de sleutel niet helemaal in het slot steken, smeken, vloeken,… Niets hielp. Ondertussen waren we al vrij hard ontnuchterd. Ik zag me op mijn flipflops (de killer heels waren al vrij vroeg op de avond gesneuveld) al op zoek gaan naar een andere slaapplek. Verkleumd tot en met.

Ten einde raad dan maar gebeld naar de gsm van ons gastvrouw. Die uiteraard niet opnam. Tja, dan bleef er maar één ding over: aanbellen. En zo maakten we voor het eerst kennis met onze gastvrouw: met verwarde haren en in nachtkledij. Bleek dat ze de sleutel op de voordeur had laten zitten. Tja, zo hadden we nog lang aan dat slot kunnen prullen.’We zeiden haastig goede nacht en kropen in bed.

‘s Ochtends was onze gastvrouw alweer gevlogen. Het ontbijt stond op tafel, vergezeld van een briefje dat we het geld voor de overnachting op de tafel mochten laten liggen en de sleutel in de brievenbus mochten steken. Het ontbijt was niet veel soeps. Gelukkig hadden we niet al te veel honger. We pakten onze spullen, trokken de deur achter ons dicht en lieten de sleutel in de brievenbus vallen.

Een bizarre ervaring. In totaal hebben we onze gastvrouw drie minuten gezien in het holst van de nacht. Alleen spijtig dat het er niet van gekomen is dat hippe bad met van kleur veranderende lichtjes uit te proberen…

Eskimofeest

Alhoewel trouwen niets voor ons is, feesten we graag mee als vrienden besluiten elkaar hun jawoord te geven. En zo brachten we zaterdagnamiddag, -avond en -nacht door in de Gentse Eskimofabriek, een schitterende feestplek in een oud industrieel pand dat een nieuwe bestemming kreeg. Ik kreeg mijn vriend zo ver om mee te doen aan de boombal initiatie. Een klein mirakel. En op het einde van de nacht, begonnen de danspasjes zowaar zelfs een beetje te lukken! (Al hield ik er wel een blauwe wreef en een gekwetste kleine teen aan over. Niet veroorzaakt door mijn vriend, trouwens.)

Mijn door alcohol te los gemaakte tong begin wel een stommiteit, waardoor er een ongemakkelijke situatie ontstond tussen mij en een goeie vriend. Heel dom van mij en echt niet van mijn gewoonte. Een stomme uitspraak op een absoluut verkeerd moment, waardoor ik me erg schuldig voelde. Gelukkig geraakte het incident bijgelegd. En ik weet dat hij een groot hart heeft om het  mij te vergeven. Alcohol, het is des duivels!

En het eten, dat was werkelijk fantastisch. We are very fortunate.

Verwend

De ene vlucht is nog niet geboekt, of daar valt de volgende trouwuitnodiging al in de brievenbus. Iets minder ver ditmaal: Uttenreuth is de plaats waar de ringen uitgewisseld zullen worden. Ik zal er meteen bijzeggen dat ik in heel mijn leven nog nooit van Uttenreuth gehoord had. Maar dat zal ons niet tegenhouden om Uttenreuth  en omgeving grondig te verkennen.;-)

De timing kon niet veel beter zijn: het feest vindt plaats de zaterdag na Onze-Lieve-Heer Hemelvaart. Kunnen we er meteen een verlengd weekendje annex roadtrip van maken, want Uttenreuth, dat ligt niet bepaald bij de deur.

Zo ziet onze voorlopige planning eruit. Die reisgids van Duitsland is weer goed van pas gekomen.

Het staat vast!

Onze vlucht naar Japan is geboekt! Eind augustus, begin september keren wij terug naar het land van de rijzende zon. We zullen onze trip starten in Tokyo waar het trouwfeest van onze vriend plaatsvindt. Een goede motivatie om ons Japans wat op te frissen, want buiten ons, de vader van de bruidegom en nog een kameraad, zullen er niet veel Belgen op het feest aanwezig zijn. Daarna reizen we met grote waarschijnlijkheid door naar Hokkaido in het noord voor een fietstocht van meerdere dagen. Iets helemaal anders dan wat we normaal doen op reis, maar het zal ons een keer deugd doen om fysiek bezig te zijn.

En het tofste van alles is: we maken een tussenlanding in Moskou! Ik zal mij voor de eerste keer in mijn leven op Russische bodem bevinden, zij het dan wel in de transitzone van een luchthaven, maar toch, Russische mensen om mijn Russisch op uit te proberen!

De laatste nieuwjaarsreceptie van het jaar

Maandagavond skipten mijn vriend en ik het laatste half uur van de Spaanse les om naar de (voor ons toch) allerlaatste nieuwjaarsreceptie van 2012 te gaan. Ik moet toegeven dat er zich op den duur een zeker receptiemoeheid begint voor te doen. Blijkbaar kan je zelfs bubbels een beetje beu worden (ofwel waren het niet zo’n goede bubbels, we zijn wat verwend de laatste tijd). Maar het was gezellig. Handjes geschud met belangrijke mensen en interessante contacten kunnen leggen die ons in de toekomst hopelijk nog iets opleveren.

En nu gaan we, denk ik, een periode van matigheid inlassen.

De laatste zondag van januari 2012

Woonden we de doopviering bij van het jongste nichtje van mijn vriend. Doopvieringen en ik, het zal nooit wat worden. Gelukkig kon ik foto’s nemen om me wat af te leiden van het gebeuren en deed de priester zijn best om er zo nu en dan een flauw grapje tussen te wringen. Waarom mensen per sé deze traditie in stand willen houden, het is me niet geheel duidelijk.

Na de (gelukkig) korte viering werden we uitgenodigd op een copieuze maaltijd. We kregen de klassieker der klassiekers voorgeschoteld: balletjes met kriekjes en gebraden kippenbillen met aardappelsla. Het hoeft niet altijd culinair hoogstaand te zijn: deze eenvoudige maaltijd, zo weggelopen uit onze kindertijd, smaakte zeker zo goed. Het was grappig dat op het feest opnieuw een koppel met een tweeling aanwezig was. Zo werd dit weekend een dubbel-tweeling-weekend. Tweelingen zijn helemaal in tegenwoordig. 😉

Na de taart kregen alle aanwezigen een cupcake met de naam van het pas gedoopte nichtje in suikerpasta als souvenir mee naar huis. Cupcakes zijn ook helemaal in tegenwoordig (zelfs Windows gebruikt ze als verkoopsargument), al moet ik zeggen dat het voor mij de allereerste keer was dat ik een cupcake met suikerpasta proefde. Ik vond het niet bijster lekker en een beetje smaakloos, die suikerpasta, maar ja, het oog wil ook wat en niemand kan ontkennen dat de cupcakes die je tegenwoordig op Facebook ziet voorbijscrollen, echte kunstwerkjes zijn.

We namen afscheid omdat we ‘s avonds nog verwacht werden op een kampioenenviering met mosselen. De kampioenen werden verdiend in de bloemetjes gezet, maar de mosselen waren zanderig. Al een geluk dat ik veel balletjes met kriekjes gegeten had. 😉

Een goedgevulde donderdagavond

Van de openingsreceptie van het Park Inn hotel met een overvloed aan drank en hapjes (die chutney! die curry’s! die eend in preipannenkoekjes! die toastjes met grijze garnaal! die champagne!) naar M Leuven voor het interview met en de tentoonstelling van Mika Rottenberg, het contrast was groot. Omdat ik een zwak karakter heb, bleef ik natuurlijk te lang plakken bij het overheerlijke eten van de Park Inn, waardoor ik een groot deel van het interview met Mika miste.

Gelukkig heb ik een superlieve collega die me per kunstwerk briefde over de anekdotes die de kunstenares over het werk in kwestie vertelde. In de gesprekken die ik de laatste tijd over kunst gehad heb (ik ben zelf een kunstwerk, remember) vertelde ik steeds dat videokunst mijn minst favoriete kunstdiscipline is. Ik denk dat ik dit na het bekijken van het werk van Mika toch enigszins moet nuanceren. Intrigerend, betoverend en tegelijkertijd maatschappijkritisch, je moet het maar doen.

Contrastrijk

Een goeie omschrijving van het voorbije weekend. Zaterdagavond zaten we met twaalf volwassenen (en één erg brave baby) rond de tafel in ons appartement te klinken en te drinken op het nieuwe jaar. (Misschien toch iets te enthousiast in de wodka gevlogen op het einde van de avond. Grenzen, ze zijn nodig.) En zondagmiddag zaten we pistoleetjes en taart te eten van prinsessenbordjes, ter gelegenheid van de verjaardag van de jongste dochter van de zus van mijn vriend (pfiew, wat een omschrijving). Het contrast kon moeilijk groter zijn, maar gezellig was het allebei.

Iets minder gezellig was het kleine accidentje met het petekindje van mijn vriend. De enthousiaste iphone-speelster en digital native ging zo erg op in haar spel dat ze de natuur haar gang liet gaan. Toen ik opeens iets warms en nats in mijn schoot voelde, wist ik hoe laat het was. Ach, niets wat een wasbeurt er niet uit krijgt, zullen we maar zeggen. In de toekomst toch op tijd informeren of een bathroom break gewenst is.

Op pensioen

Zondag vierden we in beperkte kring de pensionering van mijn vader. Na een carrière van 43 jaar, kan niemand zeggen dat hij het niet verdiend heeft. Dus werden we getrakteerd op een heerlijk etentje in Brasserie Olmenhof, dat er, het moet gezegd, serieus op vooruit is gegaan sinds de tijd dat ik op regelmatige basis de speeltuin aldaar onveilig maakte. Lekkere cava, ruime porties (genoeg om ‘s avonds geen honger meer te hebben), heerlijke desserts en authentieke Limburgse gastvrijheid.

Benieuwd of mij vader effectief van plan is de golfstok ter hand te nemen. Ik houd het op een bevlieging van het moment. 😉

De taarten van Demeestere

De traditionele nieuwjaarsgourmet in mijn ouderlijk huis op de allereerste dag van het jaar wordt al even traditioneel gevolgd door een kerststronk en Limburgse vlaaien. Omdat de taartjes van Demeestere de vorige keer zo in de smaak waren gevallen bij mijn vader, hadden mijn vriend en ik beloofd deze keer voor een Leuvens dessert te zorgen.

We bestelden op voorhand de volgende creaties (ze taarten noemen doet hen oneer aan):

  • Luchtig schuim van melkchocolade met crèmeux van peperkoek en een krokante toets in buchevorm
  • Creatie van bittere chocolade en chibouste-crème in buchevorm
  • Een tarte tatin met jonagold appel
  • Een assortiment van 4 mini dessertjes: duo van chocolade, bavarois van framboos, verfijnd soesje en frangipanne met peer

Uiteraard was het te veel, maar gesmuld dat er werd, het had geen naam.