Een blitzbezoek aan Genève – 19 mei 2023

Op tijd opgestaan en genoten van het heerlijke ontbijt in hotel L’Edelweiss. Al heb ik mijn pannenkoekjes toch liever warm.

Het is een mooie zonnige dag, dus na onze valiezen bij de hotelbalie achter gelaten te hebben, trekken we meteen richting meer. Door onze kleine omweg langs Nice zijn we een ganse dag Genève kwijt geraakt en moeten we ons programma noodgedwongen inkorten. Deze avond reizen we immers al door naar Lausanne. Natuurlijk lopen we even langs les Bains des Pâquis met zicht op de Jet d’Eau. Naar goede gewoonte zijn er weer een aantal ijsberen in het koude smeltwater van het meer aan het zwemmen. Brr, zij liever dan ik.

We wandelen verder langs de oever van het meer en steken de Rhône over langs de Pont des Bergues met een kleine tussenstop op Île Rousseau. Een korte klim later zijn we in het oude stadscentrum van Genève waar we de kanonnen van l’Ancien Arsenal bewonderen en even een blik werpen op de meerdere verdiepingen tellende helling van het Hotel de Ville. Volgende stop: de kathedraal met de mooie Chapelle des Macchabées. Gelukkig zijn de ouders van mijn vriend fitte zeventigers, want de beklimming van de kathedraal is toch wel stevig. We genieten van het mooie uitzicht op het meer van Genève en nemen een hoop foto’s om dit moment te capteren. Spijtig genoeg heeft de Mont Blanc geen zin om zich vandaag te laten zien.

Tijd voor een welverdiende pauze op het zonnige terras van Helia op de Place du Bourg-de-Four. Veel honger hebben we niet na ons copieuze ontbijt, dus wij houden het bij een drankje. De kombucha smaakt alleszins! Continue reading →

Kennismaking met Nice – 18 mei 2023

Onverwacht goed geslapen na al de perikelen van gisteren. Vandaag ondernemen we een tweede poging om in Genève te geraken! Met een tussenstop in Nice, wel te verstaan. Gelukkig blijkt het centrum van Nice maar op twintig minuten rijden van de luchthaven te liggen. Ik doe wat research naar taxibedrijven en lees dat de meeste taxichauffeurs in Nice afzetters zijn die hun klanten veel te veel aanrekenen. De travelblogs die ik consulteer raden allemaal aan Uber te gebruiken, zodat je op voorhand zeker bent welk tarief je moet betalen. Genoteerd!

Ik tref de ouders van mijn vriend opnieuw op de luchthaven. Een stevig gevoel van déjà-vu! Al besluiten we deze middag iets te eten bij Le Pain Quotidien en niet bij de Exki. Ik bestel een lekker slaatje en moet vaststellen dat deze maaltijd die van gisterenavond bij de Exki toch ruimschoots overtreft. Vers klaargemaakt versus op voorhand verpakt. Al is de prijs van het slaatje navenant.

Ditmaal blijven we gelukkig gespaard van grote problemen, op een kleine vertraging bij vertrek na, verloopt onze vlucht erg vlot. Alleen jammer dat de ouders van mijn vriend op de allerlaatste rij terecht zijn gekomen en geen raampje hebben om naar buiten te kijken. In Nice aangekomen start ik meteen de Uber app en merk ik dat er veel chauffeurs in de omgeving zijn. Ik maak de fout om wat weg te wandelen van de luchthaven, in de veronderstelling dat we daar makkelijker kunnen opgehaald worden, maar wanneer ik een Uber bestel, blijkt dat we terug moeten naar waar we vandaan komen. Stom.

We gaan mooi staan op de plek die de app aangeeft, maar ik krijg al na een minuut of zo telefoon van onze chauffeur dat hij niet tot daar geraakt en dat we naar een parking moeten lopen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet dadelijk begrijp naar welke parking we moeten gaan. Na nog twee telefoontjes en wat gepruts met de app zelf waarop ik min of meer kan zien waar onze chauffeur zich bevindt, slagen we er tot mijn grote opluchting in elkaar te vinden.

De chauffeur blijkt een zeer aimabel man te zijn, die zich verontschuldigt voor het ongemak: hij heeft nog geen badge waardoor hij ons niet in de daarvoor voorziene zone kon komen ophalen. Hij is bijzonder praatvaardig en geeft ons de ganse rit naar het centrum uitleg bij elke bezienswaardigheid die we passeren.

We laten ons afzetten aan de beroemde Promenade des Anglais en wandelen het oude stadsgedeelte in. Nice blijkt een bijzonder charmante en levendige stad te zijn. We genieten van het mooie weer en de mooie omgeving. Alleen jammer dat mijn vriend ontbreekt. Ik zoek via googlemaps een goede gelateria (Artisan Glacier Azzurro) en we voegen ons bij de rij wachtenden. Heel uitzonderlijk neem ik een hoorntje, want de hoorntjes worden ter plekke vers gemaakt. Amai, dat smaakt!

Na onze gelato opgesmikkeld te hebben, stappen we de kathedraal binnen en bewonderen we de pracht en praal van het interieur. Voor een bezoekje aan het chateau hebben we helaas te weinig tijd, maar we genieten wel van het flaneren op de Promenade des Anglais en het zicht op de Middellandse zee. We staan ook even stil bij het monument dat de slachtoffers van die verschrikkelijke terreurdaad in 2016 herdenkt. We nemen de nodige selfies als bewijs van ons korte bezoekje aan Nice en overleggen of we in Nice zelf zullen avond eten of op de luchthaven. Ik vind een tapas restaurant vlakbij dat mij een goeie optie lijkt. In zo’n restaurant gaat het naar mijn gevoel meestal ook goed vooruit en het zal er ongetwijfeld goedkoper en lekkerder zijn dan op de luchthaven.

Continue reading →

Van een kale reis terug komen – 17 mei 2023

Woensdagavond voor het verlengde weekend van O.L.H. Hemelvaart spoor ik naar Zaventem luchthaven waar ik afgesproken heb met de ouders van mijn vriend om samen naar Genève te vliegen. Zijn ouders zijn immers sinds zijn vertrek naar Zwitserland in april 2017 (!) nog nooit op bezoek geweest. Na al de coronaperikelen is in 2023 dan eindelijk het moment aangekomen om naar Genève af te zakken.

Ik zorg dat ik een half uur voordat hun trein aankomt al op Zaventem ben, want het is voor de ouders van mijn vriend al meer dan vijftien jaar geleden dat ze nog eens gevlogen hebben en ik wil zeker zijn dat ik er op tijd ben om hen op te vangen. Ik bestel me een smoothie bij de Exki aan de incheckbalies en nestel mij aan een tafeltje met mijn laptop. Ik heb nog een hoop Franse woordenschat te leren voor mijn schriftelijk examen van maandag, dus ik weet wat te doen.

Mooi op tijd verschijnen de ouders van mijn vriend op de luchthaven (gelukkig geen NMBS-problemen vandaag). We wandelen meteen naar de self service voor de bagage check-in. Om de één of andere reden weigert het apparaat mij een bagageticket af te leveren en moet ik mijn bagage alsnog door een luchthavenmedewerker laten inchecken. Een kleine hick-up, maar verder geen erg.

Aangezien we pas rond negen uur in Genève aankomen (ik kreeg ondertussen bericht dat de vlucht met een half uur vertraagd zou zijn), besluiten we iets te eten op de luchthaven. We belanden in de grote, vernieuwde Exki en eten snel een quiche en/of een broodje.

Het is erg druk op de luchthaven met het verlengde weekend in het vooruitzicht, maar ondanks de drukte zijn we in een wip doorheen security. Blij dat alles tot nu toe vlotjes is verlopen. We wandelen meteen door naar de gate alwaar we erin slagen ondanks de drukte drie vrije stoelen te bemachtigen.

Na een tijdje merken we dat de gate veranderd is van A46 naar A44. Het is aan gate A44 echter zo druk dat we beslissen gewoon te blijven zitten en te wachten tot het boarden start. Dat blijkt toch langer te duren dan verwacht, dus uiteindelijk stel ik voor om op te staan en al in de rij te gaan aanschuiven. Dat boarden kan nu echt niet meer lang op zich laten wachten.

Helaas, er komt bijzonder weinig schot in de zaak en ik begin al zo’n donkerbruin vermoeden te krijgen dat er meer aan de hand is dan een beetje vertraging. Ik informeer bij het Brussels Airlines personeel of het vliegtuig misschien technische problemen heeft. De dame aan de balie ontkent dat er technische problemen zijn, maar geeft mee dat in Frankrijk de luchtverkeersleiders staken. Ik frons mijn wenkbrauwen. Vreemd, want daarover heb ik helemaal niets vernomen. Nu ja, een spontane staking is natuurlijk altijd mogelijk, maar een kleine online zoektocht levert geen enkel bewijs op dat er momenteel een staking aan de hand is.

Ondertussen beginnen we moe te worden van het rechtstaan en stel ik voor iets te drinken in het verschrikkelijk drukke Leffe-café vlak langs gate A44. De vader van mijn vriend offert zich op om te gaan aanschuiven in de lange wachtrij en we hebben echt letterlijk net onze drankjes in de handen, wanneer het bericht komt dat onze vlucht geannuleerd is. Ik moet zeggen dat ik het voelde aankomen. Dikke tegenslag.

De Brussels Airlines medewerkers roepen om dat passagiers uit België best terug keren naar huis. Alle geannuleerde vluchten zullen herboekt worden en we zullen hierover asap info krijgen. De bagage kunnen we ophalen bij bagageband zeven. We kappen onze drankjes binnen en haasten ons naar de bagagebanden. Ondertussen is het half negen ‘s avonds en ben ik heel blij dat we eerder op de avond iets gegeten hebben.

Bij de bagageband geen spoor van onze bagage. Ik informeer bij de lost and found of onze bagage onderweg is en daarop krijg ik een bevestigend antwoord. Ondertussen krijg ik bericht dat onze vlucht herboekt is naar de volgende dag (O.L.H. Hemelvaart) om 13.10u. Helaas is die nieuwe vlucht geen rechtstreekse en hebben we een tussenstop van maar liefst zes uur op de luchthaven van Nice. Daar gaan onze plannen om Genève te bezoeken op donderdag.

Aangezien onze bagage er maar niet doorkomt, ga ik opnieuw informeren bij de lost and found. De jongeman daar zegt ons dat onze bagage al in het systeem gestoken is om op de vlucht naar Nice gezet te worden. Ok, misschien wel een meevaller dat we niet opnieuw met onze bagage naar huis moeten sporen.

Het kost me wat overredingskracht, maar uiteindelijk slaag ik erin de ouders van mijn vriend te overtuigen de trein van 21.41u te nemen. Zij moeten immers nog een uur treinen alvorens ze thuis zijn en uiteindelijk heeft het weinig zin om met drie personen aan de Brussels Airlines balie te gaan aanschuiven. Na afscheid van hen genomen te hebben, zet ik me dus zuchtend in de lange wachtrij van mensen wiens vlucht geannuleerd is (waaronder mensen die van Tokyo en Mumbai komen en voor wie Brussel een tussenstop was).

Na veel geduld oefenen is het eindelijk mijn beurt. De vriendelijke dame van Brussels Airlines doet nog een poging om een betere vlucht te vinden dan die over Nice, maar door het verlengde weekend zijn de meeste vluchten volgeboekt. Uiteindelijk leg ik mij erbij neer: vannacht zal ik niet in een chic hotel in Genève slapen, maar in mijn eigen bed en morgen staat er een onverwacht bezoek aan Nice op het programma.

Ik neem de trein terug naar Leuven en kruip in bed. Al een geluk dat we morgen pas tegen de middag een vlucht hebben, zo kan ik wat slaap inhalen.

Blitzbezoek aan het verjaardagsfeestje van mijn achterneefje

Deze namiddag spoorde ik heen en terug naar Antwerpen voor het verjaardagsfeestje van mijn jongste achterneefje. Hij vierde zijn eerste verjaardag en tot mijn scha en schande moet ik toegeven dat dit de eerste keer was dat ik hem in het echt kon vastpakken. Net als (bijna) al zijn andere neefjes en nichtjes heeft hij blauwe ogen en blond haar. It runs in the family. Als ik hem zou kidnappen zou iedereen meteen geloven dat het mijn kind was. 😉

Alhoewel ik met een eivolle agenda zit, vond ik het toch belangrijk om aanwezig te zijn op dit feestje om bij te praten met mijn nonkel en tante en de vier neven, die ik alweer veel te lang niet meer gezien had. Mijn tante sukkelt de laatste tijd erg met haar gezondheid, maar ik was blij om vast te stellen dat ze aan de beterhand is. Al vrees ik dat ze na haar COVID-19 besmetting nooit meer helemaal de oude zal worden.

Er waren pannenkoeken, wafels (de specialiteit van mijn nonkel), Freixenet en rosé. Mijn broer en zijn vriendin waren er ook en de zon was zelfs van de partij. Gelukkig had ik zonnecrème meegenomen! Een ideaal recept voor een fijne namiddag. Mijn vriend was in Leuven gebleven om een paar praktische zaken af te handelen in ons appartement en omdat we deze zaterdagavond nog plannen hadden, bleef het bij een zeer kort bezoekje.

En jawel, natuurlijk brak er net tijdens de fietstocht terug naar Antwerpen-Centraal een stevig regenbuitje los. Geen erg, het was warm en de regendruppels waren een aangename verfrissing. En tegen dat ik op de trein zat was ik alweer min of meer opgedroogd. Ik zat samen met een moeder en haar twee kinderen op de trein die er duidelijk een bezoekje aan de zoo op hadden zitten. De twee kinderen waren bijzonder actief, maar charmant en communicatief. En zo werd het een fijne, geanimeerde rit terug naar Leuven.

Palmenmarkt in Geel

Deze zondagmiddag spoorden mijn vriend en ik richting Geel alwaar we afgesproken hadden met zijn ouders, zijn broer, zus en hun gezinnen voor een namiddag op de Palmenmarkt van Geel, zowaar de grootste kermis van de Kempen. Heel eerlijk, de tijd dat ik nog warm werd van kermissen ligt ondertussen al heel lang achter mij, maar het plezier van het jonge volk gaat voor, uiteraard. Het was alleszins, ondanks het ietwat kwakkelende weer, bijzonder druk op de kermis. Het is duidelijk dat de Palmenmarkt mensen vanuit gans de omgeving aantrekt.

We waren nog niet lang aan het slenteren over de kermis, toen het oudste nichtje van mijn vriend voorstelde om samen op zo’n muntenschuiver te spelen. Met plezier ging ik in op haar voorstel, want die rinkelende vallende muntjes doen me altijd terug denken aan mijn jeugd, toen ik dat spel uren speelde op de plaatselijke kermis. En jawel, natuurlijk stopten we te veel geld in dat toestel in verhouding tot de prijzen die we ermee wonnen, maar de endorfinestoot die die vallende muntjes veroorzaakten, maakte dat meer dan goed. Uiteindelijk keerden we naar huis met een externe luidspreker, een stel oortjes en een anti-stressknuffel en hadden we samen veel plezier. En dat is het belangrijkste van allemaal. Alleen jammer dat we de karakollenkraam die onze vriendin ons had aangeraden niet vonden.

Toen we, na nog wat rondgelopen te hebben, het allemaal wat koud begonnen te krijgen, lieten we de kermis achter ons en reden we naar het huis van de ouders van mijn vriend. We deden een flesje schuimwijn open en klonken op de bijna-jarige heer des huizes. Zeventig jaar al, je zou het hem niet geven als je hem zo ziet. Hopelijk heeft mijn vriend dezelfde goede genen geërfd.

Voor het avondmaal hielden we het simpel: een kaasschotel voor de volwassenen en balletjes met kriekjes voor de kinderen. Meer moet dat echt niet zijn! En natuurlijk sloten we de avond af met een glaasje whisky. Met dank aan de schoonbroer van mijn vriend om ons veilig bij het station van Geel af te zetten.

Tekenen van de lente, vioolteleurstellingen en sushi!

Gisteren waren mijn vriend en ik te gast bij zijn ouders. De oorspronkelijke plannen om samen een culturele uitstap te doen, werden opgeborgen toen bleek dat het oudste nichtje van mijn vriend een optreden had in de plaatselijke muziekschool. Het nichtje volgt daar al een paar jaar Woord, dus ik was benieuwd om haar eens in ‘t echt aan het werk te zien.

Met de trein en de bluebike arriveerden mijn vriend en ik rond het middaguur bij zijn ouders, alwaar we samen boterhammetjes met allerlei kazen aten. Een kaasrijk weekend, dit. 😉 Na wat bijgebabbeld te hebben, vertrokken we op het gemak te voet naar de muziekschool. We maakten wat omweggetjes om te genieten van het mooie lenteweer en de vele voorjaarsbloeiers. Blij dat we nog een een streepje zon zagen, want deze maand laat ze het een beetje afweten.

We waren stipt op tijd in de muziekschool en namen plaats op een aantal stoelen die op een podium in een grote zaal stonden. In totaal waren er een veertigtal mensen aanwezig. Niet meteen een massaal grote opkomst. Al snel bleek dat dit helemaal geen optreden was van de afdeling Woord, maar wel van een vioolklas. Beginnende violisten zijn meestal niet echt om aan te horen, dus ik hield mijn hart al wat vast. Wat volgde was je reinste slapstick. Nog nooit een optreden gezien dat zo van begin tot einde geïmproviseerd was. De vioolleerkracht had helemaal geen volgorde afgesproken en vroeg gewoon aan de leerlingen wie wilde beginnen. Blijkbaar was niemand van de leerlingen bijzonder enthousiast om een stukje te spelen, want het kostte heel wat overredingskracht van de leerkracht om de leerlingen aan het spelen te krijgen. Ze moest zelfs trucjes boven halen zoals een nummer raden om er beweging in te krijgen.

De leerlingen zelf speelden (gelukkig) hun stukjes samen met de leerkracht, want echt talent zat er niet tussen en ik telde meer foute dan juiste noten. Nochtans had de leerkracht moeite gedaan om de leerlingen creatief uit de hoek te laten komen tijdens de voorstelling. Bij sommige muziekstukken hoorde een filmpje (helaas ontbraken duidelijke afspraken over wie het filmpje in gang moest steken), één jongedame (die eerst weigerde te spelen en zowaar in tranen uitbarstte) bracht een Japans volkslied en was uitgedost in een kimono, een andere leerling liet na een stuk of zes mislukte pogingen een confettibom ontploffen, nog een andere leerling bracht een Ierse folksong begeleid door een piano en een filmpje. Maar dé ster van de namiddag was de, overduidelijk apetrotse, zwarte vader die gans het optreden van zijn dochter (de volle vijf minuten) gehurkt filmde, waardoor hij aan alle aanwezigheden een prachtig zicht op zijn bouwvakkersdecolleté bood. Enfin, het was zo tenen krullend amateuristisch dat het grappig werd.

En oja, de tussenkomst van het nichtje van Dries bestond uit het voorlezen van een (slecht) gedicht van welgeteld vier regels. Vier regels die ze veel te stil afhaspelde en zonder ook maar één keer de blik op te slaan naar het publiek. Teleurstellend over de ganse lijn.

We konden dus niet anders dan die teleurstelling doorspoelen met de ouders van mijn vriend, zijn zus en schoonbroer en de twee nichtjes (de derde was naar de Chiro en zo ontsnapt aan het verschrikkelijkste optreden aller tijden) op het mooie terras van Bistro Le Paige. Mijn tweede terrasje dit weekend! Het was bijzonder aangenaam toeven op deze mooie locatie met een uitgebreid aanbod aan alcoholische en non-alcoholische dranken. Wanneer het zonnetje vanachter de wolken kwam piepen, werd het zelfs aangenaam warm. Alleen jammer dat de poten van onze stoelen wegzakten in het drassige gras (op het houten terras waren geen tafeltjes meer vrij).

Het was er zo leuk dat we, na het afscheid van de zus van mijn vriend en haar gezin, met ons vieren nog bleven zitten voor een volgend drankje. Toen de zon onder ging, begon het echter snel af te koelen. We rekenden af en keerden terug naar het huis van de ouders van mijn vriend voor een sprankelend Limburgs aperitief en heerlijke sushi. En zo eindigde onze zondag alsnog in schoonheid.

Convento Food dinner

Vrijdagochtend kregen met vriend en ik bericht dat onze kameraad een positieve coronatest afgelegd had. Een dikke kruis dus over ons geplande etentje met hem en zijn vriendin. Voor de gelegenheid hadden mijn vriend en ik een grote bestelling bij Convento Food geplaatst die we niet meer konden annuleren. Omdat een mens toch moet eten, belde ik mijn broertje op met de vraag of hij en zijn vriendin al plannen hadden voor zaterdag. En, wonder boven wonder, ze waren nog vrij. Dus brachten we op den bots een gezellige avond met lekker eten en goeie gesprekken met elkaar door. En zo’n avond moest natuurlijk met een lekker glas whisky of rum afgesloten worden!

Appetizers van De Walvis:

Overvloedig veel eten:

Citroentaart als dessert:

Op stap in Brussel en Leuven!

Na ons succesvol uitstapje naar het Worlds Collide concert in Paleis 12, gingen de vriendin van mijn broertje en ik voor een heruitgave. Zonder concert dit keer, wel te verstaan. De vriendin van mijn broertje wachtte me, net zoals de vorige keer, op in de koffiebar van mijn werk en we trokken samen naar La Pharmacie Anglaise om te genieten van een cocktail in deze prachtige oude apotheek met authentieke houten kasten gevuld met allerlei rariteiten, waaronder opgezette dieren en dieren op sterk water. Ik bestelde de de crantucky mulligan (Maker’s Mark, Amaro Di Angostura, Pimento Dram, Cranberry Cordial) en mijn gezelschap vroeg de barman haar een fruitige cocktail met rum te maken. Beide cocktails waren uitstekend. Nog altijd blij dat mijn collega me deze bar heeft leren kennen.

Na dit uitstekende, zij het ietwat prijzige, aperitief wandelden we een paar meter verder naar Victor Bozar café. In het stijlvolle interieur ontworpen door Robbrecht & Daem genoten we van onze gerechten en natuurlijk dronken we daarbij een glaasje wijn.

Catch of the day:

Tataki van tonijn, gesauteerde groenten, sriracha saus:

Na de maaltijd besloten we onze avond verder te zetten in Leuven, want de vriendin van mijn broertje zou van daaruit de trein naar Limburg nemen. De NMBS bracht ons van Brussel naar Leuven, alwaar mijn vriend zich bij ons gezelschap voegde. We nestelden ons aan een gezellig tafel bij Brasserie Van De Weyer en aten nog een dessertje. Full disclore: de vriendin van mijn broertje at twee happen van deze heerlijke sabayon en mijn vriend nul. Geen erg: meer sabayon voor mij!

Uiteraard waren er weer problemen met de treinen. Waar de vertraging van de voorlaatste trein naar Limburg eerst een vijftal minuten bedroeg, zagen we de minuten stelselmatig oplopen. Ondertussen waren we de allerlaatste klanten in Brasserie Van de Weyer en het personeel maakte ons vriendelijk duidelijk dat ze wilden afsluiten. Dan maar verkast naar Café Sport, waar altijd volk zit. Helaas hadden ze daar geen warm water om thee te zetten. Noodgedwongen moest ik dus nog een cava bestellen. Het leven kan hard zijn. 😉

Uiteindelijk vertrok de voorlaatste trein naar Limburg met ongeveer veertig (!) minuten vertraging. We zorgden dat de vriendin van mijn broertje veilig op de juiste trein terecht kwam en keerden na een fijne avond terug naar ons appartementje.

Bezoek aan het thuisfront

Gisteren bracht ik een bezoekje aan het thuisfront om twee verjaardagen in één klap te vieren.

Natuurlijk koos ik voor mijn favoriete vervoersmiddel: de trein. Die zelfs voor één keer mooi op tijd reed! De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Het leverde alleszins die pittoreske plaatje op:

In ‘t Krievelkuut genoot ik samen met mijn tante, nonkel en vader van een uitgestelde verjaardagslunch ter ere van de verjaardag van mijn vader in december. De relatie met mijn vader verloopt wat stroef op dit moment, dus dit was een welgekomen manier om het ijs figuurlijk te laten ontdooien. Al blijkt het water op sommige vlakken nog altijd veel te diep. Gelukkig is een flesje cava, lekker eten en een goed glas wijn altijd een pleister op de wonde.

Hertentourneods met pastinaakpuree, wintergarnituur & wildjus:

Na de lunch trokken we met z’n vieren naar het rusthuis om mama een gelukkige verjaardag te wensen, gebruik makend van het feit dat haar verjaardag dit jaar op een zaterdag valt en de strenge coronarestricties eindelijk tot het verleden behoren. Mijn broer vervoegde ons in de cafetaria en we dronken samen iets ter ere van de jarige.

Daarna reed ik met mijn broer mee naar huis om de katten (en zijn vriendin) goeiedag te zeggen. Het was zo gezellig dat ik bleef plakken. Een mogelijkheid om te genieten van de kookkunsten van de vriendin van mijn broertje sla ik natuurlijk nooit af. En doe daar maar een lekker wijntje van Ad Bibendum bij!

Uiteraard sloten we de avond af met een lekker glaasje whisky. Noblesse, oblige! Alleen jammer dat ik moeite had om de appelsmaak te identificeren in de whisky die op calvadosvaten had gerijpt.

En dankzij de NMBS kwam ik probleemloos thuis, iets later dan oorspronkelijk gepland.

Giant bugs and those that eat them

Zaterdagavond reden mijn vriend en ik met onze cambio richting Planckendael voor een bezoekje aan het Lichtfestival ‘Giant bugs and those that eat them’ samen met zijn ouders, zus en drie nichtjes. Het was typisch Belgisch kwakkelweer, dus hadden we een ganse voorraad paraplu’s meegenomen en stevige wandelschoenen aangetrokken om de regen en de modder te trotseren. Gelukkig was iedereen goed gekleed tegen het weer en konden we samen genieten van de mooi verlichte insecten en andere beestjes. De plassen waarin de kleurrijke insecten weerspiegelden, zorgden trouwens voor een extra mooi effect.

We waren net rond met ons bezoek toen de miezerregen transformeerde in slagregen. De plannen om nog wat door het park te wandelen, werden meteen opgeborgen en ik belde naar de Gasthofhoeve met de vraag om onze reservatie met een uurtje te vervroegen. Gelukkig vormde dat geen probleem. Het was nog even wat gedoe om van de parking af te geraken (serieus, Planckendael, de info dat je kan betalen met een bankkaart mag gerust wat duidelijker geafficheerd staan), maar niet veel later konden we toch allemaal onze voeten onze tafel steken in de gezellige Gasthofhoeve in Hofstade. We genoten de klassieke, maar erg verzorgde brasseriegerechten. En ja, sommigen onder ons vonden nog plek voor een dessertje. 😉

Een mooie afsluiter van een fijne, zij het iet wat nattere avond dan gehoopt.

Yet Another Blog

Life on my side

familie