Luchtdoop – 3 augustus 2018

Een bijzondere dag! Vandaag vlieg ik samen met mijn vader naar Genève om mijn vriend te bezoeken. Het is voor mijn vader de allereerste keer dat hij het vliegtuig neemt, dus voor hem is alles nieuw en bijzonder. Zélfs de security (en uiteraard vergeet hij zijn sleutels uit zijn broekzak te halen).

Omdat ik wat marge wil inbouwen (ik wil niet dat de eerste vlucht van mijn vader in het water valt), spreken we twee uur vóór vertrek af in de luchthaven. We eten samen een Exki slaatje (toch spijtig dat er zo weinig goede en betaalbare restaurants op Brussels Airport zijn), trotseren de security (tegenwoordig word ik standaard op springstoffen onderzocht, geen idee waarom), gaan nog iets drinken met uitzicht op de vliegtuigen en dan is het, met een twintigtal minuten vertraging, eindelijk zo ver: we stijgen op.

Door de vertraging krijgt mijn vader niet de spectaculaire zonsondergang te zien waarop ik gehoopt had, maar er is wel nog kleur in de lucht te zien. En op zich is vliegen voor de eerste keer, zelfs al is het maar een kort vluchtje, altijd spectaculair.

De vlucht verloopt verder vlotjes. In Genève staat mijn vriend ons op te wachten en nemen we samen de bus naar het hotel van mijn vader. Na mijn vader ingecheckt te hebben, nemen mijn vriend en ik afscheid. Al ben ik stiekem wel jaloers op het comfortabele hotelbed van mijn vader.

Op de studio van mijn vriend aangekomen, drinken we een glaasje Zwitserse whiskey op onze reünie alvorens in bed te kruipen. Ik hoop alleszins op een goede nachtrust in het loeiend hete Genève (35 graden), want morgen hebben we een drukke dag voor de boeg.

Railbiken in Tessenderlo

Deze zondag spoorden mijn vriend en ik richting Herentals voor een uitstapje met zijn ouders, zijn broer en diens gezin. De vader van mijn vriend was zo vriendelijk ons aan het station te komen ophalen (het nadeel van geen auto hebben: je bent vaak afhankelijk van de goodwill van anderen). Na samen geluncht te hebben, vertrokken we met ons groepje van zes volwassenen en twee kinderen richting Tessenderlo voor namiddagje railbiken.

Het viel uiteraard te verwachten: net op het moment dat we onze railbikes beklommen, gingen de hemelsluizen open. Tegenwoordig durft een mens niet meer te klagen als het regent, maar dit was nu toch wel heel erg slechte timing. Gelukkig was de bui voorbij in een zucht en was er een paar seconden later al niets mee van de bui te merken. Alleszins viel er in de verste verte niet voldoende regen uit de lucht om al die dorstige planten rondom ons van water te voorzien.

Het ritje naar het eind van het spoor duurde ongeveer een half uur en ik moet eerlijk toegeven dat het in onbruik geraakte spoor ons niet meteen langs de meest inspirerende omgeving bracht maar het trappen was wel leuk op zich.

Waar het spoor doodliep, stapten we uit en maakten we een kleine wandeling naar het Albertkanaal. Maakten wat groepsfoto’s en keerden vervolgens terug voor het tweede deel van onze railbiketocht. Ditmaal haakten we de twee railbikes aan mekaar vast zodat we samen de finish bereikten. Onderweg deden we ons best om de antwoorden te vinden op de zoektochtvragen die we meegekregen hadden, maar zonder wat extra hulp van de verhuurder waren we er nooit in geslaagd alle antwoorden te vinden. Kan ook moeilijk anders, wanneer sommige vragen niet meer actueel zijn…

Op aanraden van de verhuurder van de railbikes reden we naar Ter Scoete. Een gezellige brasserie met een groot terras waar de kindjes een gratis ijsje kregen in ruil voor hun ingevulde antwoordformulier en de volwassenen een biertje of ander alcoholisch drankje konden nuttigen. Uiteindelijk aten de kinderen maar een paar happen van hun ijsje en konden de volwassenen de rest opeten. Tja, dat zal niet de eerste, noch de laatste keer zijn.

Na dit aperitief reden we terug naar Herentals alwaar ons een feestelijke mosselmaaltijd wachtte. Veel bleef er na de maaltijd niet over van die twaalf kilo mosselen. Railbiken is duidelijk goed voor de eetlust!

Zomeren in Limburg

Dit weekend brachten mijn vriend en ik door in mijn ouderlijk huis. Mijn broer en zijn vriendin hadden ons zaterdag uitgenodigd voor een authentieke Limburgse barbecue, een plaatselijke specialiteit. 😉 Uiteraard voorafgegaan door een rondleiding in hun steeds verder vorderende villa. Ze hebben er lang op moeten wachten, maar hun droomhuis begint nu echt vorm te krijgen. Mijn broer, de perfectionist, heeft elk detail tot in de puntjes uitgewerkt. Erg benieuwd om over een paar maanden het eindresultaat van al dat zwoegen en zweten te zien te krijgen.

De voorspelde regen bleef gelukkig uit, waardoor we buiten konden zitten tot het te donker werd om de Expoding Kittens kaarten te zien. Om het spel te kunnen verder zetten, moesten we noodgedwongen naar binnen verhuizen, alwaar we een glaasje whisky (of twee) en een Vana Tallinn dronken om de avond af te sluiten.

Zondag maakten we van de gelegenheid gebruik om lekker lang uit te slapen en op het gemak samen te brunchen en de overschotjes van de barbecue weg te werken. Mijn voorstel om te gaan wandelen werd op weinig enthousiasme onthaald (te warm en mijn broer en zijn vriendin waren ook te moe van het werken in hun huis), dus gingen we een ijsje eten bij ‘t Kremmeke in Stevoort en daarna nog iets drinken in de Piano in Herk-de-Stad.

En toen was het al tijd om afscheid te nemen, want mijn vriend moest op tijd op de luchthaven zijn om zijn vliegtuig te halen. We namen samen de trein. Alleen stapt hij af in Zaventem en ik een aantal haltes later in Berchem.

Niet echt het meest actieve weekend ooit, maar een beetje relaxen af en toe kan geen kwaad, zeker?

Op stap in Antwerpen

Vrijdag was mijn vriend in het land, dé ideale gelegenheid om iets te gaan eten met zijn zus en schoonbroer. En ja, ik weet dat het aanbod aan restaurants Antwerpen, schier eindeloos is, maar toch kon ik het niet laten om in te gaan op het behoorlijk smakelijke aanbod van de Troubadour: 7 gerechtjes voor slechts 39 euro! Daar kan een mens niet voor sukkelen, he. ‘t Is dat mijn vorig bezoek zo’n succes was.

Om 18.25u stonden we voor (gesloten) deur van de Troubadour. Blijkt dat dit restaurant bijzonder stipt is, ook als het op openingstijden aankomt, want vijf minuten later mochten we wel binnen. Ik had vroeg gereserveerd omdat de politieagent-schoonbroer van mijn vriend om 22u aan zijn Tomorrowland shift moest beginnen. We informeerden even bij de uitbater of we toch zeker om 21.30u de maaltijd konden afronden en hij verzekerde ons dat dat geen probleem was.

Wij genoten van:

Ceviche van zeebaars , fris en zomers:

Burrata met gebrande avocado en groene gazpacho:

Beste garnaalkroket in de wereld:

Lamsschouder, traaggegaard, handgerolde couscous met aubergine:

Keizersbaars , calamari en saffraanrijst:

Rundstartaar , gepickelde groentjes:

Basilicum, rabarber en aardbeien ijs van yoghurt:

Buiten de rundstartaar (die me vreemd genoeg wat tegenviel, normaal ben ik nochtans een fan) was alles bijzonder lekker. Genoten ook van de ongestoorde gesprekken. Meestal zijn hun drie dochters erbij en dan is het moeilijk om drie zinnen na mekaar te zeggen zonder onderbroken te worden door een kwetterend kinderstemmetje.

Rond half tien betaalden we de rekening, zetten we onze politieagent af aan Antwerpen-Centraal en zochten we hogere oorden op voor een cocktail (of twee). Gelukkig was de Sky Bar ditmaal wél open. Een beetje jammer dat er een verjaardagsfeestje aan de gang was waardoor de muziek nogal luid stond, maar het uitzicht was prachtig en de cocktails werkelijk voortreffelijk. Prijs voor de beste cocktail van de avond gaat naar de Ciroc en Provence (met wodka, limoen en siroop). Heerlijk!

En dat we na deze fijne avond mooi voor de deur van mijn studio werden afgezet, was natuurlijk ook niet te versmaden.

Scrabble

Maandagavond stond e na mijn werk een treinrit van Brussel naar Limburg op de planning. Nu mijn vriend zijn verlofaanvraag eindelijk (na anderhalve maand wachten en zagen!) is goedgekeurd, kunnen onze reeds lang gesmede vakantieplannen omgezet worden in de realiteit. Ik moet toegeven dat ik op een gegeven moment vreesde dat onze plannen voor een jaar de koelkast in zouden moeten. Gelukkig kwam het niet zover.

En dus spoorde ik naar Limburg om mijn internationaal paspoort aan te vragen en tegelijkertijd een nieuw rijbewijs én internationaal rijbewijs aan te vragen (want sinds ik bestolen ben, was dit er nog niet van gekomen). Al leek het er even op dat ik mijn trein niet zou halen en de hele expeditie afgeblazen diende te worden, want de pasfoto-automaat in Brussel-Centraal was buiten gebruik en ik had niet de vooruitziendheid gehad om op voorhand bij een fotograaf pasfoto’s te laten maken. Gelukkig bleek na een telefoongesprek met de pasfoto-automaatpechverhelpingsdienst (it’s a thing!) en een kleine zoektocht dat er nog een tweede automaat in Brussel-Centraal staat. Al een geluk dat ik riant veel marge genomen had om mijn trein te halen. Al kan ik jullie verzekeren dat mijn gelaatsuitdrukking op de foto niet bepaald stralend te noemen is.

Helaas stopte mijn pech niet bij de defecte automaat. Bij de overstap in Diest nam ik per ongeluk de rechtstreekse trein naar Hasselt i.p.v. de stoptrein die me naar het onooglijk kleine stationnetje van mijn geboortedorp moest brengen. Ik vergiste me omdat de rechtstreekse trein op hetzelfde spoor stopte als de trein die ik wilde nemen en doordat de rechtstreekse trein vertraging had, ongeveer op het tijdstip aankwam dat ik mijn eigen trein verwachtte. Toen de trein echter de volle drie minuten te vroeg vertrok, rook in onraad. En jawel, op de foute trein gestapt…

Gelukkig was mijn broer zo vriendelijk om redder in nood te spelen en mij in Hasselt te komen ophalen, zodat ik toch nog mooi op tijd op de dienst bevolking van het gemeentehuis geraakte. In amper aan kwartier was ik geholpen. Mijn zucht van verlichting moet ver hoorbaar geweest zijn.

Daarna was het plezante deel van de avond aangebroken: ik inspecteerde de net afgewerkte ruwbouw van mijn broertje en schoonzus, mijn schoonzus maakte heerlijke curry die we buiten opaten en vervolgens speelden we exploding kittens en scrabble (in een uitgave die ongeveer even oud geweest moet zijn als mijn schoonzus).

Alsnog, een happy end.

IMG_8535[1]

IMG_8537[1]

Afterwork

Sinds de reorganisatie op 1 januari 2018 was er nog geen enkele keer een afterwork bijeenkomst geweest. Nochtans bleek donderdagavond dat er veel collega’s waren die er nood hadden om even hun hart te luchten. Ik zal de eerste zijn om een kritische houding aan te nemen ten opzichte van bepaalde keuzes door het management gemaakt, maar ik was toch onaangenaam verrast door de frustratie en negativiteit die uit een aantal gesprekken bleek. Het zit sommige van mijn collega’s echt hoog en het spijtig is dat het net gaat om zeer gemotiveerde en intelligente mensen die zich voor de volle honderd procent inzetten voor hun job.

Alhoewel het waar is dat er de laatste tijd veel jonge, getalenteerde mensen onze organisatie verlaten, herken ik deze gevoelens van negativiteit (nog?) niet bij mezelf. Alles kan beter, maar ik heb het gevoel dat ons team redelijk goed draait en dat de neuzen min of meer in dezelfde richting staan (een enkele uitzondering daar gelaten). O zeker, er zijn al wat crisissen gepasseerd, maar niets waarvan ik tot nu toe het gevoel had dat we het niet konden overwinnen. Misschien komt het omdat ik een tijd werkloos in Genève gezeten heb en ik toen pas beseft heb dat wat ik achtergelaten had zo slecht nog niet was. Uiteindelijk is geen enkel bedrijf perfect.

Voor mij zijn goede collega’s enorm belangrijk en wat dat betreft, ben ik in onze organisatie met mijn gat in de boter gevallen. Wat het dubbel zo erg maakt om vast te stellen dat sommige collega’s hun draai niet meer vinden. En ik realiseer me dat deze collega’s van het moment dat ze een andere job vinden, onherroepelijk de deur achter zich zullen dichttrekken. Ik hoop oprecht dat het zover niet hoeft te komen en het management inziet dat het tijd wordt om een aantal zaken bij te sturen.

Enfin, buiten dat, was het een zeer gezellige avond. Er waren zelfs twee oud-collega’s van de partij! En natuurlijk zakten we met de diehards na een paar drankjes in Scott’s Bar af naar de Ricotta & Parmesan voor een bijzonder smakelijk avondmaal (fettucine met asperges en zeevruchten, can’t go wrong with that).

Ook natuurlijk: vertraging met de trein die ons terug naar Antwerpen bracht.

Communiefeest in Geel

Na een nacht in het ouderlijke bed doorgebracht te hebben, ontbeten mijn vriend en ik op het gemak. Geen communieviering bij te wonen dit jaar hoera! Mijn broer en zijn vriendin waren ondertussen al weer naarstig aan het werk getogen, dus we voelden ons wel een beetje schuldig dat we zo lang in bed gelegen hadden. Maar hey, als een mens nog niet mag uitslapen op de dag des Heren!

Om onze reistijd naar Geel wat te verkorten en ons wat overstappen te besparen, was mijn vader zo vriendelijk om ons naar het station van Hasselt te voeren. We waren een dik half uur te vroeg voor onze trein, dus lasten we nog snel een terrasje in. Helaas zat het terras van het stereotype stationscafé waarop we terechtkwamen vol met rokers. Hoog tijd dat het rookverbod verstrengd wordt!

Na een gezapige treinrit werden we in het station van Olen opgehaald door de vader van mijn vriend. We arriveerden net op tijd op het communiefeest van het middelste nichtje van mijn vriend om aan het buffet aan te schuiven. Het concept van het feest was simpel: gezellig in de tuin genieten van een klassieke barbecue. De zon was volop van de partij wat maakte dat er liters en liters zonnecrème vloeiden. Gelukkig mochten mijn vriend en ik wat zonnecrème lenen, want die van ons stond nog in Genève.

De namiddag werd opgevrolijkt door de komst van een goochelaar-clown, die de kinderen helemaal rond zijn vinger wond. Ik had misschien een paar glaasjes te veel op, maar na het optreden liet ik me uitdagen tot een swish swish dance battle met de aanwezige meisjes. I lost. 😉 Ik zal nog wat moeten studeren om die moves onder de knieën te krijgen. 😉 Gelukkig was er nog een trampoline om mijn overtollige energie kwijt te geraken!

Over een perfecte timing gesproken: net toen de laatste gasten het feest verlieten, brak de lang verwachte donderbui los. Een welgekomen verfrissing! Wij hielpen nog een beetje met opruimen en werden weer mooi teruggebracht naar het station van Olen.

<3 Zonnige zondagen!

Een zondag in de Japanse tuin van Hasselt

Na een minder goede nacht (de diefstal speelde nog door mijn hoofd), ging het schelle geluid van de wekker me door merg en been. Met bijzonder kleine oogjes en frisse tegenzin sleurde ik mezelf uit bed. Vandaag stond immers een fotoshoot met het tweede oudste nichtje van mijn vriend op het programma. Belofte maakt schuld en per slot van rekening was haar vader mij in het holst van de nacht komen redden in het politiekantoor van Mechelen.

Ik kocht me een appeltaartje in de Panos van Berchem om mijn humeur op te krikken en sufte een beetje in de trein richting Hasselt. Het voordeel van treinen op zondag, is dat je de trein deelt met dagjestoeristen die allemaal goed gezind zijn. En de vertragingen vallen meestal ook goed mee.

Tegen dat ik in Hasselt aankwam, voelde ik me al wat beter. En de enthousiaste verwelkoming op de park and ride van het station van Hasselt door de drie nichtjes en de zus van mijn vriend maakte veel goed. We vertrokken meteen naar de Japanse tuin, want ik verwachtte dat het er wel eens goed druk zou kunnen zijn.

We waren stipt om tien uur ter plekke en duidelijk niet de enigen die van plan waren van de tweede golf kersenbloesems te genieten. Origineel kon je onze fotolocatie alvast niet noemen, het krioelde er van de fotografen: de helft druk bezig met elk detail van de tuin zelf in beeld te brengen terwijl de andere helft feestelijk uitgedoste communicanten op sleeptouw nam. Ach, originaliteit is overroepen.

Het was een pak minder zonnig en warm dan zaterdag en de bewolking werkte als een grote softbox. Alleen slaagde ik er niet goed in mijn fotomodel op een ontspannen manier in beeld te brengen. Telkens ze moest poseren nam ze een krampachtige houding aan en verscheen er een harde trek rond haar mond. Ze had ook veel te weinig geduld. Ik wil typisch een aantal foto’s van dezelfde pose nemen om daar dan de beste uit te kiezen. Maar na één foto wilde ze al het resultaat zien. Stil blijven staan, is duidelijk niet haar sterkste punt. 😉

Enfin ja, ik moet de foto’s nog bewerken, dus hopelijk zitten er toch een paar geslaagde exemplaren tussen.

Tegen het middaguur werd het steeds drukker in de tuin, dus al goed dat ik ‘s ochtends had doorgebeten, zodat ik toch minstens een paar foto’s heb zonder al te veel mensen op de achtergrond. Er sijpelden ook steeds meer kleurrijk uitgedoste figuren de tuin binnen. Duidelijk één of andere cosplay bijeenkomst. De drie nichtjes waren bijzonder gefascineerd door deze sprookjesachtige jongens en meisjes en fier als een gieter toen ze samen met hen op de foto mochten.

We rondden ons bezoek aan de tuin af net op het moment dat de zon erdoor kwam. Helaas was de goesting bij het nichtje ondertussen ver te zoeken, dus gooiden we de handdoek in de ring en zocht ik een restaurant op tripadvisor om snel iets te eten, want de drie dames waren aan het sterven van de honger.

Ik belde naar Pizza, Pasta e Basta om een tafel voor vijf te reserveren. Ik loop liever niet het risico de toorn van drie hongerige meisjes over mij af te roepen als blijkt dat het restaurant in kwestie geen plek meer heeft. Achteraf bezien bleek dat reserveren niet echt nodig was. We waren met zijn vijven de enige klanten in de zaak! De pizza’s vielen alvast in de smaak bij de meisjes. Mijn risotto was eerder middelmatig, maar ik was al blij dat we een plek gevonden hadden om te eten en net binnen zaten toen er een korte, maar hevige regenbui over trok. We hoorden het zelfs even donderen in de verte.

Ons middagmaal had niet beter getimed kunnen zijn, want toen we opnieuw buiten stonden was de hemel volledig open getrokken. We besloten te voet het centrum van Hasselt in te trekken om nog wat foto’s in het Begijnhof te maken. Die locatie bleek minder inspirerend dan de Japanse Tuin en we gaven het al snel op. Het was ondertussen ook ontzettend heet geworden. Tijd voor een ijsje!

Dat was minder voor de hand liggend dan het klinkt, want Hasselt ligt er op een zondag behoorlijk uitgestorven bij. Uiteraard waren de winkels gesloten, maar op de mooie, grote terrassen zat amper volk te genieten van het zonnetje en we passeerden de ene na de andere gesloten ijsjeszaak.

Gelukkig was IJs van de Smaak wel open en trakteerden we onszelf op een lekker ijsje, alvorens afscheid te nemen. De vier dames brachten me met hun wagen naar het station en ik spoorde zonder problemen terug naar Berchem.

Toch nog een geslaagde dag ondanks het mindere begin.

A Onederful Birthday!

Oorspronkelijk had ik gepland om het voorbije weekend naar Genève te vliegen, maar omdat mijn vriend al andere verplichtingen had, leek het mij verloren geld om een half weekend in mijn eentje in Genève rond te hangen. Dus sloegen mijn vriend en ik een weekend over en zo kon ik toch naar het eerste verjaardagsfeestje van mijn (voorlopig) enige achternichtje gaan. Vlak bij de deur dan nog wel, want mijn neef en zijn vriendin wonen ook in Borgerhout.

Mijn vader, mijn broer en zijn vriendin waren ook van de partij. Het ideale moment om mijn familieleden een kleine rondleiding te geven in de drie kamers (en een gang) die mijn studio rijk is. Om parkeerproblemen in de buurt van mijn neef zijn huis te vermijden, besloten we vanaf mijn studio te voet te gaan. Een wandeling van zo’n twintig minuutjes.

Het feestvarken vierde haar eerste verjaardag in de Garage, een supergezellig ingerichte ruimte met een goed gevulde self-service bar. Ik ging meteen voor een glaasje cava om in de feeststemming te komen. Er was best wel veel volk komen opdagen en de jarige pakte het ene cadeautje na het andere uit (of beter, de buurmeisjes pakten alles voor haar uit, het voordeel van het jongste kindje in de buurt te zijn). Ik denk dat mijn achternichtje na dit feestje haar eigen speelgoedwinkel kan beginnen. 😉

Het was trouwens eindelijk warm genoeg om buiten te kunnen zitten en omdat de Garage in een doodlopende straat ligt, werden we niet gestoord door voorbijrazende auto’s. Het ganse feestje was erg gemoedelijk: met heerlijke tartes de Françoise (fan van de cheesecake en de citroenmerengue), zelf te beleggen broodjes, fijne gesprekken en tot slot nóg fijn nieuws: mijn andere neef wordt deze zomer ook papa! Jawadde, ik had nooit gedacht dat die avontuurlijke neven van mij zich zouden settelen, maar kijk, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Zo rond zeven uur namen we afscheid van de feestvierders en wandelden we terug naar mijn studio.

Supergezellige zondag.

Een zondag in de Platwijers

Lekker lang uitgeslapen na de superspannende spelletjesavond 😉 in mijn ouderlijk huis en daarna gezellig samen gebruncht met een gekookt eitje én zelfs een tomaat gevuld met gekookte zalm. Fancy!

Het was een schitterend zonnige zondag, zo eentje van het soort dat we in 2018 nog niet te veel zijn tegen gekomen. Ideaal weertje om een wandeling te maken. Dus stelden mijn broertje en zijn vriendin voor om naar de Platwijers te trekken. Mijn broertje en zijn vriendin wandelen veel, dus zij kennen de mooie plekjes in Limburg op hun duimpje. Al moet ik zeggen dat de Limburgse natuur toch niet kan tippen aan de Opaalkust.

We deden een wandelen van zo’n tien kilometer en genoten van de eerste tekenen van de lente. We zagen vooral veel watervogels (aan reigers geen gebrek), maar het was vooral de ontmoeting met een boomkikker (nog nooit in het echt gezien) en de life demonstratie van hoe twee schaaphonden een kudde schapen bijeen dreven die me het meest zullen bijblijven. Dat en de zalige zon op mijn gezicht. Wat een heerlijkheid om eindelijk zonder nylonkousen buiten te kunnen komen!

Na onze wandeling gingen we op zoek naar een welverdiend ijsje. Na redelijk wat omzwervingen (we waren duidelijk niet de enige mensen die zin hadden in een zondags ijsje, de wachtrijen waren enorm) kwamen we terecht in Herk-de-Stad en smulden we van heerlijk huisgemaakt ijs. We deden nog snel een terrasje alvorens naar mijn ouderlijk huis terug te keren en samen boterhammetjes te eten, zodat ik met een volle maag de lange treinrit naar Berchem kon aanvangen.

Geslaagde dag!

Yet Another Blog

Life on my side

familie