Op een zucht van de overwinning

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik met twee zakken vol met heerlijke take-away van Dumon naar Herentals. Het oorspronkelijke plan was om samen een wandeling te maken en daarna samen te genieten van de kookkunsten van de chefkok van Dumon. Helaas, het weer wilde niet echt meewerken. Als in: regen, regen en nog meer regen. Wat een contrast met het fantastische lenteweer van de eerste lockdown!

Dus hadden mijn vriend en ik een plan B uitgewerkt: een namiddagje Risk spelen (de speldoos paste nét in de rugzak). Mijn vriend is niet meteen een fan van spellen in het algemeen en Risk in het bijzonder, maar ik kon hem toch over de streep trekken. Niets leuker dan mekaar afmaken op het spelbord!

Met goed gewassen en ontsmette handen begonnen we eraan. Het eerste spel was op een dikke twintig minuten achter de rug. Gewonnen door mijn vriend die door zijn goede startpositie slechts een paar beurten nodig had om zijn opdracht te vervullen.

We hadden de smaak te pakken en startten een tweede spelletje. Dat spel toonde zich heel wat spannender dan het eerste spel. Bij zowat elke ronde keerden de kansen en er werd gevochten op leven en dood. Het aantal extra legers dat in één beurt bij op het spelbord gezet werd, liep op tot 70! (We speelden het spel met de meest recente spelregels.) Uiteindelijk trok de vader van mijn vriend aan het langste eind en strandde ik op een zucht van de overwinning. Mijn opdracht was immers (net zoals het eerste spel) de blauwe legers (aka mijn vriend) uit te moorden. Heel vervelend dat hij zich helemaal aan de andere kant van de wereld bevond, waardoor mijn opdracht niet evident was (ik speelde met de oranje legers).

Maar een dikke proficiat aan de vader van mijn vriend (de zwarte legers), die in zijn tweede Risk-spel ooit de overwinning uit de brand wist te slepen.

De zwarte legers behaalden de overwinning:

Tussen al dat vechten door, genoten we (letterlijk, want het spel was pas rond 21.30u afgelopen) van het heerlijke eten van Dumon:

In een schelp geserveerde Sint-jacobsvruchten met champignons, garnalen, witte wijn en kaas:

Oostendse vissoep: een licht getomateerde vissoep met mosselen, kabeljauw, zalm, venusschelpen, krab,…:

Tongscharfilet, sausje van garnalen en champignons, aardappelpuree – Normande:

Verrassingsdessert: Bretoens koekje met chocolade en vanille:

Groene schatkamer in Zammelen

Deze namiddag brachten mijn vriend en ik door in het gezelschap van mijn broertje en zijn vriendin in het prachtige Zammelen en omgeving. Ook wel het Vlaamse Toscane genoemd. Toegegeven die vergelijking is nét iets te hoog gegrepen, maar mooi was het er wel, zelfs zonder bladeren aan de bomen. Ik kan me voorstellen dat het er fantastisch moet zijn als de fruitbomen in bloei staan.

We startten de wandeling van zo’n 13 kilometer rond het middaguur om de grote drukte voor te zijn. We hadden een lunchpakket meegenomen om onderweg te picknicken. Na een uurtje wandelen, stootten we op een gezellige picknicktafel die voldoende groot was om op veilige afstand van mekaar te eten. Om de verjaardag van mijn vriend te vieren hadden we een flesje champagne meegenomen. Heerlijk om in de buitenlucht onder een zalig zonnetje te klinken op een gezond en voorspoedig nieuw levensjaar.

Na onze lunch zetten we de wandeling doorheen het glooiende landschap verder. De wandeling bracht ons langs fruitboomgaarden, drassige valleien met poelen en spoorlijn 23 in Jesseren, beter bekend als het voormalige fruitspoor tussen Drieslinter en Tongeren. Mooie en idyllische plek! We spotten onderweg massaal veel sneeuwklokjes, zagen de eerste lammetjes van het jaar en genoten van het glooiende landschap met zijn prachtige vergezichten.

Eén van de mooiste wandelingen van het prille 2021!

Ontbijt in Martin’s Rentmeesterij

Zaterdagochtend lekker lang uitgeslapen, want het ontbijtbuffet is open tot elf uur! Wanneer we onze gordijnen open trekken, zien we grijsgrauwe wolken en regen. Als we de weersvoorspellingen mogen geloven, zal dit voor de rest van de dag zo zijn. En eerlijk, daar hebben we allebei geen zin in. We besluiten dus op ons gemak te genieten van het ontbijtbuffet in Martin’s Rentmeesterij en vervolgens terug richting Leuven te rijden.

Het ontbijtbuffet is gelijkaardig georganiseerd als in Hotel Andromeda in Oostende: voor het merendeel apart verpakte porties die je op een dienblad kan stapelen om vervolgens mee naar je kamer te nemen. Alleen de scrambled eggs, worstjes en spek, moeten we uit een gemeenschappelijke bak scheppen. Mijn vriend en ik zijn helemaal alleen met z’n tweetjes aan het ontbijtbuffet, dus we voelen ons superveilig. Uitdaging van de dag: twee glazen met bubbels balanceren op een plastic dienblad dat niet helemaal stabiel is. Gelukkig raak ik zonder kleerscheuren boven in onze hotelkamer.

We ontbijten op ons gemak en genieten ondanks de regen van het uitzicht op de boerenbuiten. Tegen het middaguur checken we uit en vertrekken we opnieuw naar Leuven. Op de terugweg rijden we even langs mijn broertje en zijn vriendin voor een babbel aan het schuifraam van hun chique nieuwbouwvilla. Blijft toch bizar dat je niet meer bij je eigen familie op bezoek kan. Mijn broer en zijn vriendin zijn minder grote watjes dan mijn vriend en mezelf, want zij hebben deze natte zaterdagnamiddag wel nog een wandeling gepland. Respect!

Al bij al zijn mijn vriend en ik net iets meer dan 24 uur van huis geweest, maar we hebben er toch deugd van gehad!

Een uitgesteld kerstfeest

Uitstel is geen afstel! Een gouden regel waaraan ik mij graag houd.

De moeder van mijn vriend was ondertussen bijna helemaal hersteld en dus prikten we een nieuwe datum voor een kerst/nieuwjaarsfeestje. Mijn vriend deed een grondige vergelijkende studie van alle beschikbare afhaalmaaltijden bij de betere Leuvense restaurants en Dumon kwam als overwinnaar uit de bus. Aangezien we nu een bestelling voor vier personen hadden op te halen, besloten we wijselijk toch maar een Cambio te huren. Kwestie van niet op de fiets door een plotse regen- of sneeuwvlaag overvallen te worden met een hoop eten aan ons stuur.

En jawel, we stapten weer buiten met een leuk extraatje: een flesje espumante van het pas door de eigenares van Dumon aangekochte Portugese wijndomein. Serieus, wat een topdame! Zo’n vat vol energie, altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen, daar kan ik alleen maar het diepste respect voor hebben. Als we ooit weer mogen reizen, zet ik haar Portugese wijndomein zeker op mijn lijstje met te bezoeken bestemmingen.

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik dus naar Herentals met onze zakken vol eten. En ja, we zijn ons ervan bewust dat het niet geheel volgens de regels is om met vier personen samen aan tafel te zitten, als die vier personen niet tot dezelfde bubbel behoren. Maar we namen alle mogelijk voorzorgsmaatregelen en gebruikten zelfs aparte toiletten!

De vader van mijn vriend kwam ons ‘s middags aan het station afhalen. We aten snel een boterham en vertrokken dan voor een wandeling van een kilometer of zeven langs de Kleine Nete. Tot mijn grote vreugde begon het onderweg te sneeuwen! Mijn eerste en ongetwijfeld enige sneeuw van 2021! Ik had gerust de wandeling nog wat willen verlengen, want niets is fijner dan door verse sneeuw wandelen, maar de ouders van mijn vriend waren duidelijk minder fan en snakten naar hun warme huisje.

Hoera! Sneeuw!

Terug binnen kraakten we een flesje champagne om te klinken op het nieuwe jaar, smeerden de toastjes met krabsla en vervolgens werd ik meteen aan het werk gezet. Er lag immers een onafgewerkte puzzel op mij te wachten, waarvan enkel de zwarte stukjes aan de rechterkant nog een plek moesten krijgen. En laat het in elkaar passen van moeilijke puzzelstukken nu net mijn specialiteit zijn!

Et voilà. Mission accomplished!

Nu de puzzel afgewerkt was, stond de rest van de avond in het teken van gezellig babbelen en genieten van het lekkere eten van Dumon.

Ravioli van kreeft met fijne groentjes en chablissausje:

Sint-Jacobsvruchten met kruidenboter, salsa van tomaat en couscous:

Boerderijeend met saus van appelsien en gebraiseerde witlof, aardappel met amandel en worteltjes:

De heerlijke rode Portugese wijn van Dumon die perfect paste bij de eend:

Chocoladedessert:

Na nog een afzakkertje gedronken te hebben, bracht de vader van mijn vriend ons mooi op tijd terug naar het station van Herentals. Normaal is de overstap in Lier niet noemenswaardig (lelijk en kil station), maar ditmaal maakten we van de nood en deugd en bouwden we een minisneeuwman. Voilà, bij deze zit onze winterpret erop. Laat de lente nu maar komen!

Wandelen in de Mosselgoren

Gisteren hadden we afgesproken voor een coronavriendelijke wandeling met de zus en schoonbroer van mijn vriend en hun drie dochters. Het twijfelachtige weer hield ons niet tegen om samen de benen te strekken. En zo ontdekten mijn vriend en ik het natuurgebied Mosselgoren in Geel. Verrassend dicht bij de woonst van de zus en schoonbroer, maar tot nu toe waren we er nog nooit geraakt.

Om het gebied te bereiken, staken we eerst de Baileybrug over het kanaal Herentals-Bocholt over, een knap staaltje van militaire bouwkunst. Vervolgens begaven we ons op de drassige paden van het natuurgebied. Al snel hingen we tot onze knieën vol met modder en met mijn zomerwandelschoenen, moest ik goed oppassen niet tot aan mijn enkels in het slijk weg te zakken. Gelukkig was eengedeelte van de wandeling uitgerust met een vlonderpad, want anders had ik zeker rechtsomkeer moeten maken.

We hadden elkaar al heel lang niet meer gezien en de drie nichtjes van mijn vriend wilden die verloren tijd duidelijk graag inhalen. Ze stopten gewoon niet met babbelen. Tijdens de wandeling heb ik heel de plotline van Coraline gehoord en minstens drie Harry Potter boeken. 😉

En hoewel niet volledig volgens de coronaregels, betraden mijn vriend en ik toch het huis van zijn zus en schoonbroer. Hun oudste dochter moest immers haar (laatste! volgend jaar gaat ze al naar het middelbaar!) nieuwjaarsbrief voorlezen aan haar peter (mijn vriend). En tja, dat is toch minder gezellig buiten in de tuin, zeker als het regent. Mijn vriend en ik deden even een poging om onze mondmaskers op te houden, maar zetten deze al snel af. Uiteindelijk hebben we de voorbije weken ons zeer goed aan de regels gehouden en buiten ons knuffelcontact met niemand contact gehad. Een laatste rebelste daad om 2020 af te sluiten, om zo te zeggen.

Mijn vriend kreeg trouwens een hoop drank cadeau van zijn petekindje. Ongetwijfeld om ons door de komende lockdownweken te loodsen. Al was die bidon van drie liter Italiaanse landwijn, misschien toch iet of wat overdreven, want het ding past amper in onze koelkast. 😉 (De schoonbroer werkt bij de politie en had in september een opleiding in Italië gevolgd.) Ik was alleszins heel blij met de chocolaatjes van Cote D’or die ik cadeau kreeg! En die Italiaanse olijfolie komt goed van pas om te gebruiken in onze Hello Fresh of Foodbag bereidingen.

En tja, aangezien we nu toch al de regels aan het overtreden waren, besloten we dan ook maar samen avond te eten. Chinees afhaalfood smaakt dubbel zo lekker als je dit kan delen met fijn gezelschap!

PS: Wel jammer dat de maaltijd onderbroken werd door een dringende sms van het werk, waardoor ik me noodgedwongen een tijdje moest afzonderen om wat telefoontjes te doen.

Goodbye, Oostende

Aan alle mooie liedjes komt een einde, zo ook aan ons (kort) verblijf in Oostende. We genieten voor de tweede en laatste keer van het uitgebreide ontbijt en worden zelfs al iets handiger in het stapelen van zoveel mogelijk etenswaren op één plateau. Al moeten we uiteraard nog een keertje terug de lift naar beneden nemen voor de pannenkoeken. Een hotelontbijt is niet volledig zonder pannenkoeken!

We ontbijten op ons gemak en nemen voor de derde keer foto’s vanaf ons balkon, die er, toegegeven, exact hetzelfde uitzien als de foto’s van de twee vorige dagen.

We pakken onze spullen bijeen en laten onze valies en rugzakken achter bij het onthaal. Het was duidelijk een vergissing om de fototoestelrugzak mee te sleuren. Het weer is te grauw en grijs om echt mooie foto’s te maken. De iphone volstaat ruimschoots om wat snelle impressies vast te leggen.

Om ons weekend in schoonheid te eindigen, maken we nog een laatste strandwandeling. We lopen weer richting Mariakerke en terug. Tja, denk dat we door al dat overwerken even te weinig mentale ruimte hebben om originele wandelingen uit te stippelen. Gelukkig regent het niet!

Ik haalde trouwens mijn beste camouflagetechnieken boven om mij te integreren in het gecontesteerde kunstwerk ‘Rock Strangers’ van Arne Quinze. Wie spot mij?

Ditmaal hebben we meer geluk dan gisteren: we spotten zowaar een ganse groep zeehonden. Aan het uitrusten op het strand en ondertussen al die kijklustigen straal negerend.

We lopen de pier van Oostende op en af, geven wat deskundig advies aan een groep politieagenten die duidelijk één of andere teambuilding activiteit aan het doen zijn en keren vervolgens terug naar het hotel om onze valiezen te halen. Mooi op tijd om de trein van 15.14u te halen. Ik moet immers de komende werkweek nog wat voorbereiden…

En nu duimen dat bij een volgend bezoek aan de Belgische kust de zon van de partij is.

Covento food food!

Deze namiddag stond de immer charmante Ruben van Convento Food voor de deur met onze bestelling. Serieus, hoe fantastisch is het dat je tegenwoordig met een paar muisklikken of swipes voedsel tot aan je voordeur kan laten leveren? Ik had een giga-bestelling geplaatst omdat ik ervan uitging dat mijn broertje en zijn vriendin (die positief testte op het coronavirus) nog een tijdje in quarantaine zouden moeten zitten. Niets bleek minder waar, want mijn broer testte zowaar negatief. en kan zijn gewone leven alweer hervatten Dit virus, er is kop noch staart aan te krijgen. Maar blij voor hem, natuurlijk!

Dat maakte dat onze daad van barmhartigheid (de hongerigen spijzen) voor eeuwig en altijd onopgemerkt zal blijven. Al een geluk dat veel van de gerechten van Convento makkelijk in te vriezen zijn en die Cambio was ook snel geannuleerd. En zo genoten wij vanavond van een lekkere Vlaamse klassieker: een heerlijk koninginnenhapje!

Lunch bij De Stroobander in Kuringen

Deze lunch met mijn vader was oorspronkelijk gepland op zondag 20 september, maar dat weekend bracht ik helaas noodgedwongen in quarantaine door. De bedoeling van de lunch was kennis te maken met de vriendin van mijn vader (A Very Big Deal), maar helaas werden onze plannen alweer doorkruist, ditmaal door een onverwachte spoedopname van de vriendin in kwestie in het ziekenhuis. Gelukkig was ze niet opgenomen met COVID-19 en ziet het ernaar uit dat ze met de juiste medicatie voorlopig geholpen is. Al valt een operatie niet helemaal uit te sluiten.

Omdat mijn verjaardag nadert en de coronacijfers steeds dramatischer worden, wilde mijn vader onze lunch niet uitstellen. Wie weet zou uitstel in dit geval toch afstel betekenen. Die kennismaking zal voor een andere keer zijn. Hopelijk dan mét mijn broer, al vrees ik dat daarvoor nog veel water naar de zee zal moeten stromen. En dus spoorden mijn vriend en ik zondag met de trein naar Hasselt, alwaar mijn vader ons kwam oppikken aan het station.

Mijn vader had voor de lunch een tafel gereserveerd bij De Stroobander in Kuringen, zo’n Limburgs dorp waar echt helemaal niks te beleven valt. Gelukkig viel het eten mee, al kreeg ik met de beste wil van de wereld de gigantische hoop puree niet verwerkt. En ik ben nochtans een grote fan van puree! (Onderstaande foto maskeert enigszins de grootte van de berg, maar neem maar van mij aan dat het veel te veel was.)

Al goed dat ik al die puree niet had opgegeten, want zo was er nog een gaatje voor de heerlijke huisgemaakte chocolademousse.

Als uitsmijter: het lelijkste gerechtsgebouw van België, gelegen vlakbij Hasselt station:

Een alternatieve Race for the Cure

Dankzij mijn tweede negatieve test mocht ik uit quarantaine en kon de reeds lang geplande afspraak met de ouders van mijn vriend toch doorgaan. Zijn ouders hadden hun best gedaan om een coronaveilige dag in te plannen, want ze hebben allebei wat gezondheidsproblemen. Niets ernstigs, maar toch reden genoeg om voorzichtig te zijn. Met twee negatieve tests op zak kon ik dus gerust zijn dat ik alvast niemand zou besmetten.

Mijn vriend en ik spoorden gemaskerd naar Herentals. Nooit een echt fijne onderneming, want naar de Kempen rijden alleen maar stokoude boemeltreinen en het station van Lier (waar we moeten overstappen) is, naast dat van Vilvoorde, één van de meest troosteloze van het land. Gelukkig vliegt zo’n treinrit voorbij als je veel achterstallige tripadvisor reviews in te halen hebt. De laatste maanden had ik immers niet meer veel zin om nog reviews te schrijven, maar aangezien de horeca het erg moeilijk heeft, besloot ik terug aan het reviewen te slaan. In de hoop deze zwaar getroffen sector zo een klein duwtje in de rug te geven.

Vanaf het station van Herentals fietsten we met de blue-bike naar het ouderlijk huis van mijn vriend. Alwaar de tafel gedekt was met stoelen op anderhalve meter afstand. We genoten van een lekkere zelfgebakken boterham en vertrokken dan voor een wandeling in Herentals. Twee vliegen in één klap, want dit weekend vond ook de jaarlijkse Race for the Cure plaats. Net als vorig jaar wilde ik graag deze actie ten voordele van borstkankeronderzoek ondersteunen. Helaas liet het virus niet toe dit jaar een groots evenement te organiseren, maar dat nam niet weg dat mijn collega’s en ik ons toch inschreven om deel te nemen. Mijn t-shirt zat mooi op tijd in de post en ik trok mijn zwart-wit-roze kleedje en knalroze kousen aan om de outfit te vervolledigen.

De wandeling bracht ons langs de mooiste plekjes van Herentals, maar als ik heel eerlijk moet zijn: als je gewend bent om te wandelen in Leuven, dan heeft Herentals niet zo heel veel te bieden. Al kan de Begijnhofkerk Sint-Catharina mij altijd bekoren. En we ontdekten zelfs mooie street art van Dzia!

Ook tof: de banners in Herentals dialect die reclame maakten voor lokale handelaars. Ik hoop dat het helpt, want de winkelstraten lagen er maar stilletjes bij deze zaterdagnamiddag.

Mooiste ontdekking van de dag: het Besloten Binnenhof, waarvan de gebouwen dateren uit de zeventiende eeuw. Dit oude klooster biedt tot op de dag van vandaag nog onderdak aan zusters franciscanessen. Eén van de zusters liep toevallig rond op de binnenkoer en toonde ons een monument ter nagedachtenis van zes jonge weeskinderen die op 15 september 1944, 8 dagen voor de bevrijding, sneuvelden toen een granaat in het klooster ontplofte.

We pauzeerden even met een drankje op de Grote Markt. Tijdens de wandeling hadden we onverwacht kunnen genieten van een zonnetje, maar nu dat zich achter de wolken had verscholen was het toch maar frisjes. We bleven dat ook niet lang plakken.

Na de wandeling dineerden we samen. De ouders van mijn vriend hadden echt hun best gedaan om een heerlijke maaltijd te bereiden. Ik durf zo nu en dan al eens kritisch te zijn over hun kookkunsten, maar deze keer hadden ze zichzelf echt overtroffen. Mét bonuspunten voor de Chocolade avocado mousse!

We genoten als afsluiter van de maaltijd nog van de heerlijke pralines van Bittersweet en toen was het alweer tijd om naar het station van Herentals te fietsen.

Stabbelwandeling en zelfgemaakte pizza’s!

Zaterdag trokken mijn vriend en ik erop uit met zijn zus, zijn schoonbroer en hun drie dochters. De oudste van de drie, het petekindje van mijn vriend, verjaarde in juli en we hadden helemaal nog niets voor haar verjaardag gedaan! Voor één keer moeide ik mij niet met de organisatie en liet ik mijn vriend alles regelen met zijn zus.

Omdat het weer wat kwakkelde, werd het originele voorstel om te paddle boarden ingeruild voor een Stabbelwandeling. En zo gingen we samen in Meerhout op zoek naar de helper van de dief die de wandelstok van Stabbel gestolen had. We startten de wandeling met een drankje op het terras van het Bezoekerscentrum Grote Netewoud, vergezeld van een authentieke, lokaal geproduceerde Mina Wafel!

Wonder boven wonder hielden we het de ganse wandeling droog. Pas tegen het eind van onze wandeling begonnen de donkere regenwolken zich dreigend boven onze hoofden samen te pakken.

Spoiler alert: de helper van de dief was Ella de Elf. En alsof het zo moest zijn: het petekindje van mijn vriend had haar ontmaskerd!

Na de wandeling besloten we er nog eentje te drinken op de gezondheid van onze winnares. Helaas bleek dat niet zo’n slimme beslissing te zijn. We zaten nog geen minuut met onze drankjes op het terras toen de hemelsluizen open gingen. Al een geluk dat we voor een overdekte zitplaats gekozen hadden. Al moesten we toch onze regenjasjes boven halen om ons te beschermen tegen de slagregen. Het kippenvel stond op mijn benen.

Voor ons avondmaal werden we zowaar aan het werk gezet: we moesten onze eigen pizza beleggen! De bodems waren een mengeling van gewoon deeg en groenten, in mijn geval bloemkool, maar tot mijn teleurstelling proefde je na het bakken helemaal niets van de bloemkool. Ik belegde mijn pizza rijkelijk, want eerlijk, ik ben helemaal niet zo’n grote pizzafan. Voor mij zijn het vooral de toppings die het hem doen. Snap niet goed waarom de meeste mensen zo dol op pizza zijn. Geef mij maar een lekkere kom ramen als fast food!

Als dessert kregen we een browniepudding voorgeschoteld. Niet slecht, maar écht overtuigd was ik toch niet.

Uiteraard werd na het avondmaal het spelletje exploding kittens boven gehaald. En we speelden zelfs even weerwolven, al waren we daar eigenlijk met te weinig voor. Fijn om nog eens wat tijd met de dames door te kunnen brengen, want, help, die worden veel te snel groot!

Yet Another Blog

Life on my side

familie