Dineren bij Huis De Colvenier

Dit weekend spoorde ik naar Antwerpen-Berchem om op stap te gaan met mijn lieve collega-teamverantwoordelijke. Ze was zo vriendelijk om mij haar logeerkamer aan te bieden, zodat we zonder op de klok te kijken, konden genieten van ons diner bij Huis De Colvenier. We kwamen trouwens geheel per toeval via The Fork bij Huis De Colvenier terecht, want al de andere restaurants die op ons lijstje stonden, waren volgeboekt. Het is duidelijk dat de Belgen snakken naar een avondje uit dineren in het weekend.

Huis De Colvenier bleek alvast een goede keuze. Na eerst onze handen ontsmet te hebben en zelf onze jassen weggehangen te hebben, bracht de chefkok ons persoonlijk naar de wijnkelder alwaar het aperitief werd geserveerd. Wij besloten ons te laten verrassen door de chefkok en kozen voor de vijfgangenmenu, zonder te weten welke gerechten hij ons zou serveren. De wijnkelder was een heel sfeervolle plek om een aperitieven met een glaasje champagne en we zaten zeker ver genoeg van andere klanten, maar toch, zo’n kelderuimte, is daar voldoende luchtcirculatie?

IMG_3830

IMG_3832

Terwijl wij aan het genieten waren van ons aperitief, ontving ik minder goed nieuws: de vriendin mijn broertje testte positief op COVID-19 en zo komt dit virus alweer een stapje dichterbij. Gelukkig vallen de symptomen mee bij haar, alleen heeft ze heel veel last van vermoeidheid. Duimen dat ze snel beter is en dat mijn broertje negatief test, zodat zijn periode in quarantaine beperkt blijft.

IMG_3834

IMG_3836

Na het aperitief werden we via de keuken (don’t worry, goed afgeschermd met plexiglas) naar het stijlvolle restaurant gebracht. Alles ademde klassieke elegantie uit. Lang geleden dat ik nog in een restaurant geweest ben waar de gerechten geserveerd worden op ouderwets bloemenservies met goudkleurige randjes. En ja, de gerechten waren zeker klassiek, maar hey, daarom niet minder lekker. Bonuspunten voor de fantastische Braziliaanse jongedame die ons in zeer goed Nederlands de kazen kwam voorstellen. En oja, de bijpassende wijnen vielen erg in de smaak!

IMG_3838

IMG_3841

IMG_3844

IMG_3845

IMG_3847

IMG_3848

IMG_3849

IMG_3852

IMG_3854

We waren bij de laatsten om het restaurant te verlaten en fietsten op het gemak terug naar het huis van mijn collega in Berchem. Heerlijke avond!

Bijpraten in De Hoorn

Gisteren afgesproken met mijn oud-studiegenoot en goeie vriend K om samen iets te gaan eten in De Hoorn. We moeten de horeca steunen, nietwaar? En ik moet zeggen, De Hoorn neemt de veiligheidsmaatregelen tegen het coronavirus heel serieus. Mijn tafelgenoot en ik zaten mooi op anderhalve meter afstand van mekaar en het bestellen met de app werkt echt geweldig goed. Allez, als je allebei op hetzelfde moment je hoofdgerecht besteld, dan toch, want toen de vriendelijke ober mijn hoofdgerecht kwam brengen, bleek dat mijn vriend nog niet besteld had. Misverstand! Gelukkig kwam zijn burger niet veel later en konden we toch nog samen eten.

Doordat we elkaar al maanden niet meer gezien hadden, hadden we uiteraard veel om over bij te praten. Maar hét nieuws van de dag was toch dat hij sinds een tweetal weken een nieuwe vriendin heeft. Superblij voor hem! Al moest ik prompt een extra glas wijn bestellen toen ik vernam dat de dame in kwestie anti-vaxxer is. Even diep in en uitademen, en met de belofte er verder niet meer op terug te komen, bezorgde ik mijn kameraad een aantal artikels. Maar of dat zijn vriendin over de streep zal trekken is nog maar de vraag…

IMG_3782

Het hoofdgerecht was niet zwaar, dus was er nog ruimte voor een lekker kaasbordje van Elsen. Heerlijk!

IMG_3784

We sloten de avond af met een drankje in Bar Florida, Leuvens nieuwste culinaire hotspot aan de Vaartkom.  Het was er gezellig druk. Blij dat deze zaak die normaal moest openen het weekend van de lockdown goed schijnt te draaien. De nieuwe wijk aan de Vaartkom kan wel wat toffe plekken gebruiken!

IMG_3788

Pannekoekenlunch bij Frank.

Serieus, wanneer voert Frank. een getrouwheidskaart in?

Nadat onze eerste poging tot een lunch op een sisser was uitgelopen omdat ik een hoog-risico contact gehad had, kon deze tweede poging wel doorgaan. Het was ondertussen al van januari geleden dat mijn peer coach en ik nog eens samen geluncht hadden, en amai, we hadden veel om bij te praten. Ik in quarantaine geweest wegens een hoog-risico contact, hij in quarantaine geweest wegens terugkomst uit een rode Spaanse zone, maar gelukkig nog allebei gezond en wel.

We wisselden tips uit om als leidinggevende je medewerkers zo goed mogelijk te ondersteunen in deze tijden. En dat is ook oog hebben voor diversiteit. Sommige mensen snakken ernaar om naar kantoor te komen, anderen kunnen zich niet over de drempel van het openbaar vervoer zetten. En toegegeven, zelf ben ik al die Teams meetings ook zo beu als koude pap.

Wat ik nog lang niet beu ben: de zalige fluffy pancakes van Frank!

IMG_3775

IMG_3777

Pizza-afscheid

Afscheid nemen in tijden van corona, het is allemaal net iets complexer dan vroeger. Maar toch wilde ik onze collega niet zonder ‘feestje’ laten vertrekken. Het is wel een beetje ironisch: de laatste collega die mijn team vervoegde, vertrekt na anderhalf jaar alweer voor een andere job. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ze nooit helemaal haar draai heeft gevonden in haar functie, maar dat neemt niet weg dat we haar zorgzame en humoristische persoonlijkheid zullen missen.

Dus organiseerde ik mijn allereerste corona-proof afscheidsfeestje. Ik reserveerde de grootste vergaderzaal op kantoor, zodat mijn collega’s en ik allemaal op anderhalve meter van mekaar konden lunchen en bestelde pizza’s bij de Italiaan om de hoek. Omdat het bij een afscheid net iets meer mag zijn, zorgde ik ook voor een flesje prosecco als aperitief. Met dank aan de lieve collega die daar nog snel ‘s ochtends om is gegaan. We waren net met tien personen en iedereen hield zich mooi aan de afstandsregels. Ramen open en alcoholgel bij de hand. Al een geluk dat oktober tot nu toe een zachte maand geweest is.

Normaal is het de gewoonte dat wij bij afscheid een cadeautje kopen voor de collega die vertrekt, en dat hadden we ook gedaan, maar onze collega kwam, zoals we dat ondertussen van haar gewoon zijn, zelf met een verrassing: een boek over oma’s en opa’s van Evelien De Vlieger, chocolade van Mohow en enkele prachtige stickers voor het ganse team. Zo attent! We werden er allemaal even stil van. Gelukkig maakten de prosecco en de pizza’s de tongen snel weer los.

IMG_3769

IMG_3773

Fantastische verwarring van de dag: toen ik onze acht pizza’s ging afhalen aan het onthaal, wist de onthaalbediende mij te zeggen dat hij net iemand aan de lijn had gehaald ivm de zeven pizza’s die besteld waren. Huh? Zeven pizza’s? Terwijl ik daar stond met een toren van acht pizzadozen in mijn handen. Ik in de war, de Franstalige onthaalbediende ook in de war.  Nu moeten jullie weten dat iets daarvoor de pizzazaak mij gebeld had om te zeggen dat ze per ongeluk één verkeerde pizza hadden meegegeven. Totaal niet erg, uiteraard, maar nu kon ik toch even niet meer volgen. Zou er nog een tweede pizzabestelling onderweg zijn? Ik had wat problemen gehad met de deliveroo-app toen ik bestelde, een aantal foutmeldingen na mekaar en opeens vreesde ik dat mijn bestelling dubbel was doorgegeven. Dus opnieuw naar de pizzazaak gebeld om zeker te zijn dat er geen tweede bestelling onderweg was op mijn naam. Gelukkig wisten ze mij gerust te stellen, neen, neen, er was echt maar één bestelling op mijn naam genoteerd en die was ondertussen geleverd. Oef!

Kom ik er ‘s avonds achter dat de collega’s van het andere team op mijn verdieping óók pizza’s besteld hadden diezelfde middag bij dezelfde pizzaleverancier. 😉 Al een geluk dat Ricotta & Parmesan de bestelling van mijn collega’s niet geannuleerd had na mijn telefoontje!

Plougonvelin en Brest – 4 augustus 2020

Gisterenavond had ik via Tripadvisor een gegidste wandeling doorheen Brest geboekt. Brest is zo’n stad die zich niet meteen laat kennen, maar als je je laat rondleiden door een local, kom je ongetwijfeld leuke plekjes tegen. Helaas, de gids laat me weten dat de rondleiding niet kan doorgaan, wegens te weinig inschrijvingen. Jammer, maar niets aan te doen, Brest zal een mysterie blijven voor ons.

Op zoek naar een alternatief, dus. Via de toeristische site van Bretagne vind ik een wandeling niet te ver van Brest die me meteen aanspreekt: een ruige kustlijn met een vuurtoren en een abdijruïne, klinkt geweldig. Via Googlemaps zoeken we een alternatief startpunt voor de wandelroute, zo dicht mogelijk bij Brest en waar we onze auto kunnen parkeren. Ons oog valt satellietfotogewijs op een wijk met een paar parkeerplekken. Ideaal! Serieus, ik kan me nog amper herinneren hoe we vroeger reisden zonder smartphones en dataconnectie.

De rit naar onze via googlemaps gevonden parkeerplek brengt ons via een smalle eenrichtingsstraat langs de militaire haven van Brest, vol met indrukwekkende militaire schepen. We kijken onze ogen uit. Een half uurtje later, parkeren we onze wagen in de uitgestorven woonwijk en starten we aan de wandeling.

Het eerste gedeelte van de wandeling brengt ons door een uitgesproken ruraal landschap met velden, koeien en boerderijen. Midden in de velden ontdekken we twee vreemd ogende witte navigatiebakens voor de schepen. De eerste keer in mijn leven dat ik zoiets zie.

IMG_8498

IMG_8499

IMG_8501

IMG_8502

IMG_8503

IMG_8504

IMG_8505

IMG_8543

IMG_8548

IMG_8549

Ook bijzonder: de gigantische privétuin Jardin du Vaéré. De tuin is een oase vol met bloemen, planten en bomen. Er zelfs een apart gedeelte voor cactussen. Doorheen gans de tuin staan bijzondere bouwsels: miniatuurhuizen, -kerken en -vuurtorens, allemaal opgetrokken uit de lokaal gevonden stenen. Er zijn paden met knikkers verwerkt in het beton en diorama’s met poppetjes in. Te veel om op te noemen. De eigenaar van de tuin heeft hier duidelijk zijn levenswerk van gemaakt. Met plezier laten we een vrije bijdrage achter, we hebben echt genoten van ons bezoek.

IMG_8506

IMG_8512

IMG_8518

IMG_8520

IMG_8521

IMG_8524

IMG_8529

IMG_8533

IMG_8535

IMG_8538

IMG_8541

Na een tijdje wandelen komt de prachtige vuurtoren in zicht met vlak daarnaast de ruïnes van een abdij. Het uitzicht is werkelijk fenomenaal en elke bocht van het kustpad biedt een nóg mooier zicht op beide bouwwerken. Aangezien het middaguur ondertussen al even achter ons ligt (het is 13.30u), zoeken we een plek om iets te eten. Ons oog valt op La Crêpe Dantel’, een Bretoens pannenkoekje gaat er altijd wel in. Wij zijn duidelijk niet de enigen die daar zo over denken, want het restaurant zit stampvol. De vriendelijke dienster stelt voor dat we over een half uurtje terugkeren en reserveert een tafel voor ons. Perfect!

IMG_8554

IMG_8555

IMG_8556

IMG_8557

IMG_8561

IMG_8563

We besteden dat half uurtje met een bezoek aan het vlakbij gelegen Mémorial national des marins morts pour la France. Een mooiere plek voor een herdenkingsmonument is amper denkbaar. Jammer genoeg is het niet mogelijk het memoriaal zelf te bezoeken, gesloten om wille van het coronavirus. Gelukkig kunnen we via de website een blik werpen op het interieur.

IMG_8566

IMG_8567

IMG_8568

IMG_8569

IMG_8574

IMG_8575

IMG_8581

IMG_8590

IMG_8594

Ondertussen hebben we flink honger gekregen, stipt om 14u melden we ons opnieuw bij La Crêpe Dantel’ en installeren we ons aan een tafeltje in de schaduw. Het is echt té warm om in de zon te zitten. De pannenkoeken zijn fantastisch lekker. Als hoofdgerecht gaan we voor een hartige pannenkoek (une crêpe blé noir) en als dessert kiezen we een zoete pannenkoek (une crêpe au froment). Decadent, maar we hebben energie nodig voor onze wandeling 8,2 kilometer.

IMG_2163

IMG_2165

IMG_2168

Na deze heerlijke lunch willen we graag de vuurtoren van Saint-Mathieu beklimmen, helaas is er pas over drie kwartier een tijdslot voor een bezoek beschikbaar. Zo lang willen we niet blijven wachten, dus beginnen we aan het vervolg van onze wandeling. Het tweede stuk van de wandeling volgt het wandelpad langs de kust. We genieten met volle teugen van de prachtige rotsachtige kust, de zeelucht in onze longen en de zon op onze gezichten. Eat that, COVID-19! Onderweg komen we door de mens gemaakte gaten in de steile rotswanden tegen. Deze gaten werden vroeger gebruikt om via een touw zeewier naar boven te hijsen.

IMG_8599

IMG_8600

IMG_8601

IMG_8605

IMG_8617

IMG_8623

IMG_8645

IMG_8654

IMG_8658

IMG_8661

IMG_8666

IMG_8668

IMG_8670

IMG_8672

IMG_8675

IMG_8687

We vinden probleemloos onze (behoorlijk hete) wagen terug en besluiten nog even de voetjes in zee te steken. Daarvoor moeten we wel even zoeken naar een parkeerplaats langs de kust. Het is immers bijzonder druk op de Plage Du Trez Hir. Heel Frankrijk wil duidelijk aan het strand genieten van deze mooie zonnige zomerdag. We blijven niet heel lang op het strand, want het water is kouder dan verwacht. Na een tiental minuten pootjebaden keren we met voeten plakkend van het zand terug naar onze wagen. Naar goede gewoonte reserveer ik op de terugweg naar Brest een plekje in een restaurant in de buurt van ons hotel.

In Brest parkeren we onze Cambio opnieuw in dezelfde straat en keren we terug naar het hotel om dat plakkerige zand van ons af te spoelen. Dat blijkt nog niet zo evident te zijn: na heel wat boenwerk ontdek ik nog altijd kleine korreltjes die blijven plakken. Ach ja, dat zal er wel afslijten.

Voor het avondmaal wandelen we naar Jardin d’Hiver, een echte hipster plek met industriële look en hopen planten. Er is niet veel volk, dus we voelen ons helemaal op ons gemak. We genieten van een lekkere en gezonde maaltijd met veel groenten. Niet altijd evident, in Frankrijk!

IMG_2181

IMG_2184

IMG_2187

IMG_2188

Trieste nieuws van de dag: de gigantische ontploffing in Beiroet. Wat een ravage! Het menselijk leed is niet te overzien en dat in een stad die in het verleden al zo zwaar getroffen geweest is.

Lunch bij De Stroobander in Kuringen

Deze lunch met mijn vader was oorspronkelijk gepland op zondag 20 september, maar dat weekend bracht ik helaas noodgedwongen in quarantaine door. De bedoeling van de lunch was kennis te maken met de vriendin van mijn vader (A Very Big Deal), maar helaas werden onze plannen alweer doorkruist, ditmaal door een onverwachte spoedopname van de vriendin in kwestie in het ziekenhuis. Gelukkig was ze niet opgenomen met COVID-19 en ziet het ernaar uit dat ze met de juiste medicatie voorlopig geholpen is. Al valt een operatie niet helemaal uit te sluiten.

Omdat mijn verjaardag nadert en de coronacijfers steeds dramatischer worden, wilde mijn vader onze lunch niet uitstellen. Wie weet zou uitstel in dit geval toch afstel betekenen. Die kennismaking zal voor een andere keer zijn. Hopelijk dan mét mijn broer, al vrees ik dat daarvoor nog veel water naar de zee zal moeten stromen. En dus spoorden mijn vriend en ik zondag met de trein naar Hasselt, alwaar mijn vader ons kwam oppikken aan het station.

Mijn vader had voor de lunch een tafel gereserveerd bij De Stroobander in Kuringen, zo’n Limburgs dorp waar echt helemaal niks te beleven valt. Gelukkig viel het eten mee, al kreeg ik met de beste wil van de wereld de gigantische hoop puree niet verwerkt. En ik ben nochtans een grote fan van puree! (Onderstaande foto maskeert enigszins de grootte van de berg, maar neem maar van mij aan dat het veel te veel was.)

IMG_3743

Al goed dat ik al die puree niet had opgegeten, want zo was er nog een gaatje voor de heerlijke huisgemaakte chocolademousse.

IMG_3748

Als uitsmijter: het lelijkste gerechtsgebouw van België, gelegen vlakbij Hasselt station:

IMG_3750

Dineren bij Veranda

Dit diner met onze lieve vrienden uit Kruibeke stond al meer dan twee maanden in mijn agenda te blinken en ik moet toegeven dat ik even vreesde dat het niet zou kunnen doorgaan. Maar kijk, ons gezelschap en wijzelf waren tot nader order nog steeds coronavrij en de Antwerpse horeca kan onze steun ongetwijfeld goed gebruiken!

Dus spoorden mijn vriend en ik zaterdagavond naar het fantastisch mooie, maar op dit moment vrij lege, station van Antwerpen. Met de trein die over de luchthaven rijdt, ben je tegenwoordig werkelijk op een zucht in Antwerpen. Ideaal! In de parking van het station vonden we na een beetje zoeken onze blue-bike en fietsten we op het gemak naar de Veranda. We hadden immers wat marge ingecalculeerd.

Bij de Veranda aangekomen bleek dat het best wel goed gaat met de Antwerpse horeca, want de zaak zat stampvol. Na een paar minuten wachten, vervoegden onze vrienden ons en konden we aan onze culinaire ontdekkingsreis beginnen. En amai, óf het lekker was! En het gezelschap mocht er ook zijn, natuurlijk. Veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden (die dekselse corona!), dus stof genoeg om over bij te praten. Maar hét nieuws van de avond was toch wel de terugkeer van onze vriendin naar haar vorige werkgever in een nieuwe functie op leidinggevend niveau. Klinkt bekend. 😉 Ik twijfel er niet aan dat ze dat schitterend zal doen!

Appetizer:
IMG_3723

IMG_3725

Langoustine, Kiwano:
IMG_3728

Chicken Tsukune BBQ:
IMG_3731

Pladijs, Boontjes:
IMG_3733

Pruimen, Schapenmelk:
IMG_3736

Banaan, Sesam:
IMG_3737

IMG_3738

Ook zeer gewaardeerd: de fantastische aangepaste natuurlijke wijnen. Bijzonder grappig: we kregen bij één van de gerechten dezelfde Riesling te drinken waarvan ik zo genoten had bij Terroir.

Shakshuka bij Bite Leuven

Niets beter om in de weekendstemming te komen dan een gezellige lunch in goed gezelschap in één van Leuvens beste lunchrestaurants. Al zeg ik het zelf! En óf ik genoten heb van de zalige shakshuka van Bite Leuven, een gerecht dat lichaam en ziel verwarmt. Ideaal comfort food na dagen van ‘s ochtends (niet zo vroeg) tot ‘s avonds laat werken.

IMG_3714

IMG_3715

Fijn trouwens om even de tijd te nemen om bij te praten met mijn Leuvense collega, sinds eind augustus terug uit Nieuw-Zeeland, waar zijn vrouw met hun twee dochters woont. Zijn oudste zoon, die zijn laatste jaar middelbaar in Nieuw-Zeeland succesvol afgemaakt heeft, reisde met mijn collega mee terug naar België om hier te starten aan zijn eerste jaar universiteit. Daar is mijn LAT-relatie peanuts tegen… Moet heel lastig zijn, je dochters en zoon aan de ander kant van de wereld in een compleet andere tijdzone zien opgroeien via een scherm. En hoe mooi Nieuw-Zeeland ook is, ik vraag me af of zijn vrouw, die diplomate is, deze opdracht opnieuw zou aannemen, wetende hoe zwaar de situatie weegt op haar gezin. En met al die coronatoestanden is terugkeren naar Nieuw-Zeeland zelfs bijna helemaal onmogelijk geworden. Enfin ja, nog een tweetal jaar en zijn vrouw krijgt een nieuwe opdracht. Hopelijk ditmaal iets dichter bij huis.

Een gezellige avond bij Euterpia

Na een dagje thuis werken spoorde ik deze avond naar Antwerpen voor een dinner date met een oud-collega. De laatste keer dat we elkaar zagen was vlak voor de lockdown, in een tijd dat het nog ondenkbaar was dat je bij elke treinrit en elk restaurantbezoek een masker zou moeten opzetten. Oh, the times, how they have changed…

Ik was dolblij dat het restaurant vlakbij het station was, want ik moest al een ganse tijd dringend naar het toilet en indien niet echt nodig, vermijd ik liever de treintoiletten. Zeker in tijden van COVID-19. Het eerste wat ik bijgevolg deed bij aankomst was linea recta naar het toilet hollen. Qua binnenkomst in dit statige herenhuis kon dat tellen.

Mijn oud-collega had voor onze afspraak een tafel bij het zeer stijlvolle Euterpia gereserveerd. We kregen een tafel toegewezen in de prachtige gietijzeren veranda, die we op één andere bezette tafel na helemaal voor ons alleen hadden. Enfin, eigenlijk waren er in het ganse restaurant maar twee tafels bezet. We informeerden voorzichtig bij de uitbaters, maar die verzekerden ons dat het restaurant in het weekend wel volledig volzet was en dat ze nu van de rust gebruikt maakten om wat administratie bij te werken. Goed voor hen, want echt rendabel kan dit niet zijn.

IMG_3685

IMG_3686

IMG_3688

Het eten was zeer lekker, maar wel aan de dure kant. Als ik heel eerlijk moet zijn, vind ik 28 euro voor een voorgerecht en 40 euro voor een hoofdgerecht eigenlijk te duur. Zelfs al staat daar een zeer verfijnde keuken en uitstekende service in een prachtig kader tegenover. We moesten ook even slikken toen we de prijzen op de wijnkaart zaten, maar mijn oud-collega en ik zijn assertief genoeg om gewoon de goedkoopste fles (35 euro) op de kaart te bestellen en daar geen seconde spijt van te hebben. Een voortreffelijke Chardonnay trouwens!

Ik dacht trouwens dat ik mijn oud-collega al op de hoogte had gebracht van mijn promotie en verknalde zo een beetje zelf de verrassing, maar dat deed er verder weinig toe. Champagne werd er gedronken!

Appetizers:
IMG_3684

Oesters:
IMG_3690

Zeetong met truffel:
IMG_3691

Sorbet:
IMG_3695

Heel op het einde van de avond pakte mijn collega trouwens zelf ook met een verrassing uit: hij heeft samen met zijn vriendin een nieuw huis gekocht! Daar drinken we de volgende keer op!

Back to Brussels!

Eerste keer terug naar Brussel na mijn quarantaine. Voor de gelegenheid was de NMBS zo vriendelijk om mij te vervoeren met één van  hun gloednieuwe treinstellen. Stijlvol, waarvoor dank!

IMG_3670

Mijn eerste dag in Brussel was meteen goed voor twee fysieke vergaderingen (uiteraard met iedereen op anderhalve meter afstand), een gezellige lunch bij het pas heropende Wolf met een oud-collega die onlangs van job veranderd is (hoera voor phở !) en een afspraak met een collega die mijn oude Canon EOS 6D kwam ophalen (een afspraak die ik wegens mijn quarantaine moest uitstellen).

Aan die laatste afspraak hield ik trouwens een lekker cadeautje over: heerlijke thee-pralines van Marcolini!

IMG_3674

IMG_3676

IMG_3677