Mijn vriend en ik ontbijten opnieuw samen met zijn collega’s. Gelukkig verloopt het ontbijt ditmaal veel minder chaotisch dan gisteren. Misschien heeft de bediening onze opmerkingen gehoord en hebben ze een verbeterplan geïmplementeerd. 😉

Ook vandaag heb ik een Teams meeting om 9.30u om de beslissing van de managementmeeting van woensdag aan de betrokken collega te communiceren. Ditmaal vloeien er wel traantjes. Lastig, want ik had zelf graag een andere uitkomst voor deze collega gezien.

Ik begin dus met een bezwaard gemoed aan mijn laatste volledige dag in Valencia. Al neem ik me voor er het beste van te maken. Ik wandel naar de Torres de Serranos die gisteren gesloten waren. Tot mijn grote verbazing is de beklimming van de torens gratis, je moet enkel een toegangsticketje halen aan de balie en meegeven van welk land je bent. Ik geniet van het mooie uitzicht en het zonnetje dat ook vandaag zich weer van haar beste kant laat zien.

Mijn volgende bestemming is het Museu de la Seda, de laatste plek die ik kan bezoeken met mijn combiticket. Onderweg passeer ik de Església de Santa Caterina Màrtir. Ik wandel de sobere kerk binnen en merk op dat je de toren kan beklimmen voor twee euro. Da’s geen geld en zoals jullie weten, ben ik een liefhebber van het beklimmen van torens. Ik kan deze beklimming alleen maar aanraden. Het uitzicht op de kathedraal van Valencia is prachtig en er zijn amper andere toeristen te bekennen. A lucky find.

Ook Museu de la Seda blijkt een schot in de roos. Het museum is gevestigd in een prachtig historisch gebouw met als topstukken een schitterende mozaïekvloer en een prachtige oude kapel. Ook de mooie zijden gewaden spreken mij aan. De uitleg over de weefgetouwen vat ik niet helemaal, dit specifieke Spaanse jargon is toch net iets te hoog gegrepen voor mij. Ik zie ook voor de eerste keer in mijn leven echte, levende zijderupsen.

Continue reading →

Samen met mijn vriend en zijn collega’s geniet ik van ons derde ontbijt op het dakterras van ons hotel. Gelukkig is het enthousiasme van de mannen om supervroeg op de conferentie te zijn al wat afgenomen, dus vandaag zitten we op een iets redelijker uur aan het ontbijt. Kan ik alleen maar blij om zijn.

De voormiddag en middag breng ik door op de hotelkamer, omdat ik een belangrijke managementmeeting heb, die ik niet wil missen wegens een aantal belangrijke beslissingen op de agenda. Over één van de (lastige) beslissingen moet ik deze week nog terugkoppelen aan de betrokken personen. Ik besluit zo snel mogelijk door de zure appel heen te bijten en boek een Teams-overleg in met mijn collega om 13.45u.

Uiteraard klopt om 13.30u de kuisploeg op de deur, maar ik vraag hen vriendelijk in het Spaans om over een uurtje terug te komen. Het brengen van de vervelende boodschap verloopt beter dan verwacht. De ontvanger nam het tot mijn grote opluchting goed op. Wat maakt dat ik om 14u eindelijk de deur van de hotelkamer achter mij kan dichttrekken.

Ik besluit het middagmaal te skippen en koop mezelf een ijsje bij Llinares: roodkapjes-ijs en rumrozijnen. Het prijswinnende roodkapjes-ijs is wat te zoet naar mijn goesting. Misschien had ik toch het bloedworst-ijs of het gazpacho-ijs of het ansjovis-in-azijn-ijs moeten uitproberen…

Na mijn ijsje opgesmikkeld te hebben, loop ik naar een drukke straat vlakbij ons hotel en hou een taxi aan om mij naar het strand te brengen. Een dik kwartier later kom ik aan bij Playa de las Arenas. Mijn eerste missie: een strandhanddoek kopen. Ik vind een mooie, grote vierkante handdoek in Ale-Hop, een prullariaketen die je zowat overal in Spanje vindt.

Ik zoek een plekje op het brede strand en nestel me op mijn handdoek. Na een tijdje ben ik toe aan wat verkoeling en spreek ik in mijn beste Spaans drie oudere dames aan om te vragen of ze even op mijn rugzak met mijn smartphone willen letten. Aan het onbegrip in hun ogen te zien, begrijpen ze er niets van. Blijkt dat de drie dames afkomstig zijn uit de UK en geen woord Spaans spreken. En ik had nog zo’n mooie Spaanse zin gebrouwen! Gelukkig willen ze op mijn rugzak passen. Ik geniet met volle teugen van mijn zwempartijtje in de Middellandse Zee!

Rond 17u neem ik een taxi terug naar het hotel om een uitgebreide douche te nemen. Iets voor 18u vervoegt mijn vriend mij en trekken we samen met zijn twee collega’s naar het dakterras van ons hotel voor het aperitief. De twee collega’s moeten hun bon voor een gratis agua de Valencia nog omruilen. Mijn vriend en ik houden het op een glaasje cava (of twee). Het is aangenaam vertoeven op het mooi terras en we hebben fijne gesprekken. Tot ik erachter kom dat het verhaal van de lispelende koning Koning Ferdinand die in zijn eentje verantwoordelijk zou zijn voor de Spaanse uitspaak van de ‘z’ en de ‘c’, een urban legend is. Onze leerkracht Spaans heeft ons dus gewoon iets voorgelopen toen ze dat verhaal vertelde. En ik heb dat verhaal jarenlang geloofd en zelf tegen talloze mensen verteld. Wat een ontgoocheling!

Voor het avondmaal trekken we met ons vieren naar Orio, een Baskisch restaurant in de buurt van ons hotel. De Baskische oestertjes vallen wat tegen, maar de pintxos en de marmitako (een stoofpotje van tonijn) zijn erg lekker. Hoogtepunt van de avond is het feit dat ik van de ober zelf de cider mag uitschenken. De fles is van zo’n speciale schenktuit voorzien, waardoor ik vanaf een kleine halve meter zonder veel problemen de cider in het glas kan mikken. Leuk! Ik sluit de maaltijd af met een lekker kaasbordje.

Ook vandaag kruipen we mooi op tijd in bed. De mannen zijn moe van de conferentie en ikzelf kan ook wel een goeie nachtrust gebruiken.