De Langste Dag

Vandaag had ik afgesproken met onze vrienden uit Rotselaar en hun drie jongens. Alweer eeuwen geleden dat ik de jongens nog eens gezien had en amai, die waren nogal gegroeid zeg! De oudste is al bijna even groot als ik!

We troffen elkaar aan de trappen van het stadhuis, alwaar de jongste even een kleine crisis te boven moest komen, omdat hij bang was van al die bijzondere straatacts. Gelukkig konden we hem snel sussen en wandelden we vervolgens op het gemak langs de kraampjes en attracties op de Bondgenotenlaan. Tot de middelste buikpijn kreeg en opeens dringend naar het toilet moest. Gelukkig was de stadsschouwburg open. En toen was de jongste wat vermoeid en moest de papa de buggy gaan halen in de auto die geparkeerd stond in de parking onder het Ladeuze. Een excuus om met de jongens even te pauzeren in de Legowinkel. Kinderen, het is niet altijd even gemakkelijk. 😉

Na uitgebreid gesnuisterd te hebben in de bakken met tweedehandsstrips, belandden we op het terras van La Royale alwaar we ons vloeistofniveau opnieuw op peil brachten, want amai, het was echt snikheet.

Vervolgens wandelden we terug langs de Diestsestraat naar het Hooverplein waar de twee jongsten zich uitleefden in de fontein. Mijn vriendin en ik hielden een oogje in het zeil, terwijl de papa met de oudste zoon even naar de Fnac ging. Om 17.30u sloten de middelste jongen en ik aan bij de Kinderparade. Zo’n lief manneke, hij kende mij amper, maar gaf me tien minuten na onze hernieuwde kennismaking meteen een hand en babbelde honderduit. Al is hij ook een spring in ‘t veld die ik goed in het oog moest houden of hij was ongetwijfeld met de bende muzikanten mee op stap gegaan!

Voor het avondmaal had mijn vriendin een tafel bij La Dolce Vita in de Wandelingenstraat gereserveerd. Spijtig genoeg bleek die tafel binnen te staan en niet buiten op het terras, maar hey, we zaten vlakbij een ventilator! Waarvan onze vriendin dan hoofdpijn kreeg. Een kleine stoelendans later was het probleem gelukkig onder controle.

We startten de maaltijd met antipasti: un tagliere misto met mozzarella, mortadella, parmaham, salami calabrese, parmacoppa en bresaola. Vijf minuten later was de schotel al op. Zo’n drie jongens in de groei eten veel, he. 😉 Gelukkig hadden de volwassenen bruschette besteld! 😉 Als hoofdgerecht ging ik voor de spaghetti met zeevruchten.

En natuurlijk sloten we de avond af met een ijsje van ‘t Galetje! En óf er gesmikkeld werd!

Trash day receptie

Deze vrijdag had ik opnieuw een trash day ingepland. Al kon ik zelf niet veel trashen, want de collega’s hadden mijn agenda van ‘s ochtends tot ‘s avonds volgeboekt. Naar goede gewoonte sloten we de trash day af met een kleine receptie. Altijd fijn om op een informele manier met de collega’s van gedachten te kunnen wisselen.

Aangezien er weer problemen waren op het spoor tussen Brussel en Leuven, bleven we plakken met iedereen die richting Leuven moest treinen. Beter nog een glaasje extra schuimwijn drinken en wat hapjes dan in Brussel-centraal tevergeefs op een trein staan te wachten, nietwaar? Gelukkig was er meer dan drank en eten genoeg. 😉 En tegen dat wij dan uiteindelijk naar Leuven terug spoorden, waren de problemen gelukkig opgelost.

En ‘s avonds in Leuven nog genoten van een fijne avondwandeling.

Afscheidsfeestje in het KVS Café

Deze avond had ik het genoegen om een wel heel bijzonder afscheidsfeest bij te wonen. Namelijk dat van mijn toekomstige nieuwe baas die op maandag 1 juli start in ons bedrijf. Aangezien ik en een paar andere collega’s in het verleden al met hem samenwerkten, kregen we een uitnodiging voor zijn afscheidsfeest bij zijn huidige werkgever. Na het werk vertrokken we dus te voet naar het KVS Café tussen de regenbuien door laverend.

Het werd een heel mooie avond, met prachtige afscheidsspeeches en oprecht ontroerende momenten. Persoonlijk heb ik zeer goede herinneringen aan onze samenwerking en de manier waarop hij uitgewuifd werd, bevestigde deze indruk alleen maar. Hij zal zeker gemist worden, iets wat elke medewerker van hen met wie ik babbelde, mij bevestigde.

Ook enorm genoten van het lekkere, veganistische eten van WExist, een organisatie die Syrische vluchtelingen helpt om toegang te krijgen tot de arbeidsmarkt en tegelijkertijd de Syrische keuken in de schijnwerpers zet. Zo ongelooflijk lekker dat ik gewoonweg drie borden ben gaan halen. 😉

En fijn om na zo’n mooie avond nog wat te kunnen napraten op de trein met mijn collega-Leuvenaar.

Lunch bij Le Pain Quotidien

Deze middage belandde ik samen met een collega op het terras van Le Pain Quotidien voor een lunch meeting. Wij zijn beiden verantwoordelijk voor de pas opgerichte administratieve cel en ik wilde graag met haar op een informele manier van gedachten wisselen. Blijkt immers dat we nog serieus wat werk aan de winkel hebben voor die cel vlotjes zal draaien. Al heb ik er alle vertrouwen in dat we er met vereende krachten wel zullen geraken.

Desinforum 2023

Deze avond nam ik samen met twee collega’s deel aan Desinforum, een initiatief van Mediawijs en Google Belgium. Onderwerp was natuurlijk de steeds toenemende stroom aan desinformatie en hoe we ons daar als samenleving tegen kunnen wapenen.

Heel interessant vond ik persoonlijk de sessies over nieuws mijden (zelfs bij mezelf, toch een news junkie, voel ik de laatste tijd steeds vaker een zekere weerstand om het nieuws te volgen door de aanhoudende stroom van slecht nieuws) en het onderzoek dat focuste op mediagebruik van generatie 2020. De manier waarop de jongere generatie nieuws consumeert, is radikaal anders. Al merk ik dat mijn eigen gewoontes ook steeds meer opschuiven naar short form content.

Waarheid van de dag: ‘The first casuality of war is truth.” Iets wat de oorlog in Oekraïne pijnlijk duidelijk heeft gemaakt.

Het fijnste gedeelte van de avond was wat mij betreft het netwerkdiner. Lekkere broodjes, slaatjes, dessertjes én boeiende gesprekken. En een ideale manier om mijn jonge collega wat beter te leren kennen (met dank aan het feit dat ze haar trein gemist had).

Een goed gevulde dag

Twee belangrijke vergaderingen in de voormiddag, een lunchvergadering over een bijzonder lastig onderwerp met de lekkerste broodjes en quiches ooit, drie vergaderingen in de namiddag en ‘s avonds een aspergedate met mijn vriend op het terras van brasserie Van de Weyer.

Asperges met lamsvlees (ongelooflijk lekker!):

En de dag eindigde met een onverwachte bezoeker! Een junikever!

Oats Day Long op zondag

Omdat we zin hadden in comfort food na een feestje met wellicht iets te veel drank. Alleen jammer dat ongeveer de helft van de menukaart niet beschikbaar was en op de koop toe de blender ook nog eens stuk was, zodat we geen smoothie konden bestellen. Gelukkig werkte de juicer wel nog!

Een dubbel lentefeest

Gisteren vierden we het lentefeest van het neefje en het nichtje van mijn vriend in de fantastische tuin van zijn broer. Zijn broer had die tuin tijdens de coronacrisis uitgerust met een gigantisch tuinpaviljoen mét bar en een overdekte zitruimte waar het ganse gezelschap (toch meer dan twintig personen) kon plaatsnemen. En voor de kinderen (en mijn vriend) was er een groot, rond tijdelijk zwembad opgezet. Daar kan ons balkonnetje in Leuven niet aan tippen!

Omdat we graag allebei een glaasje wilden drinken waren mijn vriend en ik met de trein naar Mol gespoord (twee keer overstappen en anderhalf uur onderweg in totaal, openbaar vervoer en de Kempen, het gaat niet goed samen) en fietsten we vanuit het station van Mol met de blue-bike naar het huis van zijn broer. Op het gemak, want het was puffen, deze zaterdag en ik moest voorzichtig fietsen om te vermijden dat mijn lange jurk tussen de spaken van de blue-bike terecht zou komen.

Naar goede gewoonte was er veel te veel eten. Aperitiefhapjes en drank voor een heel leger, massa’s vlees en vis en gigantisch veel groenten en slaatjes daarbij. En ‘t is niet dat ik mijn best niet heb gedaan, want ik heb zoveel gegeten dat ik zelfs geen ruimte meer had voor het dessert! Wel jammer dat de firma die instond voor de barbecue al het vlees en de vis op voorhand bakte en vervolgens in van die au bain marie bakken warm hield. Daardoor bleven zowel vis als vlees verder garen en was het resultaat na een tijdje taai vlees en te hard gegaarde vis.

We fietsten na een fijne namiddag/avond alleszins goedgezind weer naar het station van Mol. Helaas liet de NMBS ons (nogmaals) in de steek. Door vertraging van onze eerste trein van Mol naar Lier misten we onze aansluiting met de IC 2922 naar Aarschot en waren we uiteindelijk dik twintig minuten later in Leuven dan we gehoopt hadden. Het wil maar niet lukken om die treinen op tijd te laten rijden, he. Zelfs niet tijdens het weekend!

Afscheid van Piemonte – 3 juni 2023

Veel te vroeg opgestaan vandaag, want onze vlucht vertrekt om 12u en we willen voldoende marge hebben om de huurwagen in te leveren en onvoorziene omstandigheden te kunnen opvangen. We ontbijten iets minder uitgebreid dan de voorbije dagen. De eigenares van de B&B is dit weekend naar een huwelijksfeest en haar man staat er alleen voor. Geen erg, want op dit vroege uur hebben wij nog niet zoveel eetlust. We nemen nog een laatste foto van het mooie landschap, steken onze valiezen in de koffer van onze huurwagen en beginnen aan de rit terug naar de luchthaven.

Gelukkig verloopt de rit supervlot en is het inleveren van de huurwagen op tien minuten afgehandeld. De shuttlebus van Noleggiare brengt ons vervolgens in een paar minuten naar Milaan Linate. We zijn met andere woorden dus veel te vroeg. Dankzij mijn vriend zijn status als frequent flyer kunnen we onze bagage in business class laten inchecken. Al ben ik wel niet gediend van de venijnige opmerking van de passagier voor ons die duidelijk vindt dat wij er te zeer plebs uit zagen om in de business class rij te staan.

De security verloopt daarentegen iets minder vlot. Een bijzonder ijverige luchtvaartbediende laat twee punkers (of zo zagen ze er toch uit) hun hele rugzak uitladen en amai indrukwekkend wat die allemaal meezeulen. Zucht. Nuja, we hebben voldoende tijd, dus geen reden om ons op te jagen.

We willen graag nog iets eten voordat we op de vlucht stappen, maar de meeste restaurants op de luchthaven gaan pas om elf uur open. We houden ons dus geduldig bezig tot het elf uur is en zorgen dat we dan zo snel mogelijk een tafeltje toegewezen krijgen in restaurant Sapore. Ik bestel een insalata di salmone, mijn vriend een pizza en mijn broer en zijn vriendin een pizza doppiocrunch (wat nog het meest lijkt op een geroosterd broodje). Eerlijk: alle gerechten zijn echt lekker, en ook de wijn is uitstekend daar kan Brussels Airport nog wat van leren.

Onze bestelling is er snel en we treuzelen ook niet bij het afrekenen, maar op de één of andere manier is het boarden vroeger gestart dan we verwachten en zijn we toch één van de laatsten op het vliegtuig. Gelukkig is er nog voldoende plaats om onze handbagage in de bagagecompartimenten te stoppen. De vlucht verloopt vlotjes en we kijken er reikhalzend naar uit om onze bagage terug te zien, om na te gaan of al de flessen wijn de soms nogal ruwe bagageafhandeling overleefd hebben.

Helaas, de bagageband blijft zorgwekkend leeg. Een kwartier wordt twintig minuten, twintig minuten worden een half uur. Aangezien ik ondertussen al goed bekend ben bij de lost and found weet ik waar ik moet gaan informeren naar vermiste bagage. Bij de lost and found aan bagageband zeven weten ze ons echter niet veel meer te vertellen. De bagage wordt verwacht op bagageband vier zoals op de schermen aangekondigd. Alleen geven die schermen al een hele tijd ‘delayed’ aan.

Er zakken steeds meer verontwaardigde reizigers naar de lost and found af om te informeren waar de bagage van de passagiers op de vlucht van Milaan Linate blijft. Een vriendelijke zwarte jongeman doet zijn best om ons verder te helpen, maar het is duidelijk dat hij ook niet veel weet. Een blonde dame stelt ons gerust dat ze zal informeren wat het probleem is en binnen vijf minuten met extra informatie zal komen. Uiteraard is er vijf minuten later geen spoor meer te bekennen van de dame in kwestie en krijgen we geen enkele extra informatie.

De verwarring wordt nog groter als er opeens een donkerharige dame opduikt die een hele uitleg in het Frans geeft en ons lijkt aan te sporen om naar huis te gaan. Euh, zo snel laat ik mij wel niet met een kluitje in het riet sturen, he! Terwijl ik aan de lost and found wacht op meer info heeft mijn gezelschap zich strategisch verspreid over band vier en band zeven (waarop de bagage nu zou aankomen). Ik maak van de gelegenheid gebruik om een klacht in te dienen via de computers van de lost and found. En amai, wat een gedoe, zeg! Het is duidelijk dat men zoveel mogelijk hordes wil opwerpen om klagers te ontmoedigen, nog nooit zoveel verschillende codes moeten ingeven (vluchtnummer, bagagenummer, boekingsnummer, enz). Dat bagagenummer alleen zou toch ruimschoots moeten volstaan.

Enfin, na nog wat aandringen slaagt de vriendelijke zwarte jongeman (wiens shift eigenlijk al is afgelopen) erin de bagageafhandeling te contacteren en deelt hij ons mee dat de bagage toch op band vier zal aankomen. Hoera!

Na meer dan een uur wachten zien we eindelijk onze bagage van de band rollen. En tot onze opluchting hebben alle flessen de vlucht overleefd!

We nemen afscheid van mijn broer en zijn vriendin en springen op de trein terug naar Leuven. Moe, maar tevreden na een fijne verjaardagstrip.

Nirvana Kitchen

Deze voormiddag naar Antwerpen gespoord voor een vergadering van ocharme anderhalf uur en deze namiddag op mijn appartement in Leuven maar liefst zes opeenvolgende Teams vergaderingen overleefd. Dus vond ik dat ik wel iets lekkers verdiend had om het weekend goed in te zetten. En zo belandden mijn vriend en ik op het terras van Nirvana Kitchen alwaar ik genoot van hun veganistische stavik thali vergezeld van een lekker glaasje schuimwijn. Laat dat weekend maar komen!

papadum:

Voorgerechten:

Cornetto tofu:

Sambar dal, gobi manchurian, kathal taco, pao bhaji met erwten pulao rijst en raita:

Yet Another Blog

Life on my side

culinair